Ως μουσουλμάνος πιστός..

 

-  Renaldo Salianji
«Αναστάσιος Γιαννουλάτος και η ντροπιαστική σιωπή των ανατολίτικων αντιλήψεων των Αλβανών!»
[Άρθρο Αλβανού διανοούμενου]

Εδώ και μέρες, ο Αρχιεπίσκοπος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας παλεύει για τη ζωή του. Ο Αναστάσιος είναι μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες που είχε την τύχη να γνωρίσει η Αλβανία. Η παρουσία του στην Αλβανία, στη στιγμή που η ύπαρξη της αλβανικής Εκκλησίας ήταν πιο κρίσιμη από ποτέ, αποτελεί άλλη μία απόδειξη ότι ο Θεός αγαπά πραγματικά την Αλβανία.

Ένας διανοούμενος παγκόσμιου βεληνεκούς, ερευνητής, διδάκτωρ επιστημών σε διάφορους τομείς και "Doctor Honoris Causa" σε περισσότερα από 50 Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα ανά τον κόσμο. Ιεραπόστολος και θεολόγος par excellence!
Γνώστης 11 γλωσσών, μεταξύ των οποίων και της αλβανικής!

Συγγραφέας 24 βιβλίων (μελέτες για τις αφρικανικές θρησκείες, δοκίμια στη θεολογία και στην ιστορία της ιεραποστολής, κηρύγματα κ.λπ.), όπου περιλαμβάνεται και το έργο: "Ισλάμ, μια γενική θεώρηση" (16 εκδόσεις).
Έχει τιμηθεί με 27 μετάλλια και βραβεία από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες και διάφορες χώρες.

Ο Αναστάσιος είναι ο άνθρωπος που ανέστησε την Αλβανική Εκκλησία από τον τάφο και επανέφερε την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας από την ανυπαρξία στην οποία είχε οδηγηθεί χωρίς επιστροφή, κατά τα σκοτεινά χρόνια του Κομμουνισμού.

Και με όλο αυτό το προφίλ, αυτός, ως ιεραπόστολος του Θεού, έζησε μια σεμνή ζωή, όχι μόνο χωρίς να αναγνωριστεί, αλλά και με αντίδραση από μια ανατολίτικη νοοτροπία, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε Έλληνας.

Αυτές τις μέρες, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος παλεύει για τη ζωή του, σε ηλικία 95 ετών. Διασωληνωμένος, με λίγες ελπίδες να τα καταφέρει.

Μικροί και μεγάλοι, πολιτικοί και διανοούμενοι, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι Έλληνες και όχι μόνο, ηγέτες εκκλησιών και θρησκευτικές προσωπικότητες, έσπευσαν να τον επισκεφθούν στο νοσοκομείο.
Αλλά, προς ντροπή τους, οι Αλβανοί σιώπησαν!

Κανένας Αλβανός πολιτικός, έστω και από ανθρωπισμό, δεν έγραψε μια γραμμή για αυτόν, αποδεικνύοντας τη μυωπία τους. Αμφιβάλλω αν οι πολιτικοί μας θα ήταν τόσο "Αλβανοί" αν δεν ήταν εκλογική χρονιά σε μια χώρα με μουσουλμανική πλειοψηφία και πατριώτες που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό!

Αυτές τις μέρες, έπεσε και η μάσκα της θρησκευτικής αρμονίας που διαφημίζουμε και για την οποία καυχιόμαστε, αφού καμία άλλη θρησκευτική κοινότητα δεν έστειλε ένα μήνυμα για γρήγορη ανάρρωση του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Η Αλβανία, στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, δεν του αφιέρωσε ούτε μία προσευχή, ενώ παλεύει για τη ζωή του!

Το έργο του Αναστασίου αυτά τα χρόνια, από την ενθρόνισή του μέχρι και σήμερα, είναι απόλυτα μια ιστορία επιτυχίας. Η αφοσίωσή του ανέστησε την Εκκλησία από τη λήθη και της έδωσε τη λάμψη που ποτέ δεν είχε.
Η δέσμευση του Αναστασίου κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία αυτός ο άνθρωπος πρέπει να τιμάται και να σέβεται.

Αλλά, συνηθισμένοι στη βιτρίνα, στην εμφάνιση, στην καυχησιολογία και στην άγνοια, εμείς ως λαός δεν εκτιμούμε τη σεμνότητα και την ταπεινότητα. Ο Αναστάσιος έζησε ως σεμνός άνθρωπος, δεν φώναξε ποτέ για όσα έκανε, δεν συμμετείχε ποτέ σε διαμάχες και δεν προκάλεσε ποτέ διχασμό ούτε με λόγια ούτε με πράξεις. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίστηκε ποτέ από τους Αλβανούς σε όλη του τη διάσταση και δεν εκτιμήθηκε στο βαθμό που του άξιζε.

Ως μουσουλμάνος πιστός, γνωρίζω ότι οι άνθρωποι της θρησκείας πιστεύουν στην αρχή ότι αυτή η ζωή είναι προσωρινή και ότι μια μέρα όλοι θα φύγουμε για να ζήσουμε μια άλλη ζωή, αυτή την αιώνια και ατελείωτη.
Και ο Αναστάσιος είναι θνητός και κάποια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα φύγει από αυτή τη ζωή. Όμως το έργο του θα παραμείνει εδώ, ίσως για να εκτιμηθεί από καλύτερους Αλβανούς που θα έρθουν στο μέλλον!

Ο Θεός να είναι κοντά του αυτές τις δύσκολες μέρες και ας κάνει το καλύτερο για αυτόν!

db – 2fA

-2025- !!

 

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

      

CANTUS ANGELICUS

2φΑ

Τα πτερόεντα δώρα

 

Ένα πρωτοχρονιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
[Εφημερίς «Αλήθεια», 1 Ιαν. 1907]

Ξένος τοῦ κόσμου καὶ τῆς σαρκός, κατῆλθε τὴν παραμονὴν ἀπὸ τὰ ὕψη, συστείλας τὰς πτέρυγας ὅπως τὰς κρύπτῃ, θεῖος ἄγγελος. Ἔφερε δῶρα ἀπὸ τὰ ἄνω βασίλεια διὰ νὰ φιλεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς πρωτευούσης.
Ἦτον ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πόλεως.

Ἐκράτει εἰς τὴν χεῖρα ἓν ἄστρον καὶ ἐπὶ τοῦ στέρνου του ἔπαλλε ζωὴ καὶ δύναμις, καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἐξήρχετο πνοὴ θείας γαλήνης.
Τὰ τρία ταῦτα δῶρα ἤθελε νὰ μεταδώσῃ εἰς ὅλους ὅσοι προθύμως τὰ δέχονται.

Εἰσῆλθεν ἐν πρώτοις εἰς ἓν ἀρχοντικὸν μέγαρον. Εἶδεν ἐκεῖ τὸ ψεῦδος καὶ τὴν σεμνοτυφίαν, τὴν ἀνίαν καὶ τὸ ἀνωφελὲς τῆς ζωῆς ζωγραφισμένα εἰς τὰ πρόσωπα τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικός, καὶ ἤκουσε τὰ δύο τεκνία νὰ ψελλίζωσι λέξεις εἰς ἄγνωστον γλῶσσαν.
Ὁ Ἄγγελος ἐπῆρε τὰ τρία οὐράνια δῶρά του, καὶ ἔφυγε τρέχων ἐκεῖθεν.

Ἐπῆγεν εἰς τὴν καλύβην πτωχοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀνὴρ ἔλειπεν ὅλην τὴν ἑσπέραν εἰς τὴν ταβέρναν. Ἡ γυνὴ ἐπροσπάθει ν᾿ ἀποκοιμίσῃ μὲ ὀλίγον ξηρὸν ἄρτον τὰ πέντε τέκνα, βλασφημοῦσα ἅμα τὴν ὥραν ποὺ εἶχεν ὑπανδρευθῆ. Τὰ μεσάνυχτα ἐπέστρεψεν ὁ σύζυγός της· αὐτὴ τὸν ὕβρισε νευρικὴ μὲ φωνὴν ὀξεῖαν, ἐκεῖνος τὴν ἔδειρε μὲ τὴν ράβδον τὴν ὀζώδη, καὶ μετ᾿ ὀλίγον οἱ δύο ἐπλάγιασαν χωρὶς νὰ κάμουν τὴν προσευχήν των, καὶ ἤρχισαν νὰ ροχαλίζουν μὲ βαρεῖς τόνους.
Ἔφυγεν ἐκεῖθεν ὁ Ἄγγελος.

Ἀνέβη εἰς μέγα κτίριον πλουσίως φωτισμένον. Ἦσαν ἐκεῖ πολλὰ δωμάτια μὲ τραπέζας, κ᾿ ἐπάνω των ἔκυπτον ἄνθρωποι μετροῦντες ἀδιακόπως χρήματα, παίζοντες μὲ χαρτία. Ὠχροὶ καὶ δυστυχεῖς, ὅλη ἡ ψυχή των ἦτο συγκεντρωμένη εἰς τὴν ἀσχολίαν ταύτην.
Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε τὸ πρόσωπον μὲ τὰς πτέρυγάς του διὰ νὰ μὴ βλέπῃ κ᾿ ἔφυγε δρομαῖος.

Εἰς τὸν δρόμον συνήντησε πολλοὺς ἀνθρώπους, ἄλλους ἐξερχομένους ἀπὸ τὰ καπηλεῖα, οἰνοβαρεῖς, καὶ ἄλλους κατερχομένους ἀπὸ τὰ χαρτοπαίγνια, μεθύοντας χειροτέραν μέθην. Τινὰς εἶδε ν᾿ ἀσχημονοῦν, καὶ τινὰς ἤκουσε νὰ βλασφημοῦν τὸν Ἁι-Βασίλην ὡς πταίστην.
Ὁ Ἄγγελος ἐκάλυψε μὲ τὰς πτέρυγας τὰ ὦτα, διὰ νὰ μὴν ἀκούῃ, καὶ ἀντιπαρῆλθεν.

Ὑπέφωσκεν ἤδη ἡ πρωία τῆς πρωτοχρονιᾶς, καὶ ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ παρηγορηθῇ, εἰσῆλθεν εἰς μίαν ἐκκλησίαν.

Ἀμέσως πλησίον τῆς θύρας εἶδεν ἀνθρώπους νὰ μετροῦν νομίσματα, μόνον πὼς δὲν εἶχον παιγνιόχαρτα εἰς τὰς χεῖρας· καὶ εἰς τὸ βάθος, ἀντίκρυσεν ἕνα ἄνθρωπον χρυσοστόλιστον καὶ μιτροφοροῦντα ὡς Μῆδον σατράπην τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρείου, ποιοῦντα διαφόρους ἀκκισμοὺς καὶ ἐπιτηδευμένας κινήσεις.
Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἄλλοι μερικοὶ ἔψαλλον μὲ πεπλασμένας φωνάς: Τὸν Δεσπότην καὶ ἀρχιερέα!

Ὁ Ἄγγελος δὲν εὗρε παρηγορίαν. Ἐπῆρε τὰ πτερόεντα δῶρά του ― τὸ ἄστρον τὸ προωρισμένον νὰ λάμπῃ εἰς τὰς συνειδήσεις, τὴν αὔραν, τὴν ἱκανὴν διὰ νὰ δροσίζῃ τὰς ψυχάς, καὶ τὴν ζωήν, τὴν πλασμένην διὰ νὰ πάλλῃ εἰς τὰς καρδίας, ἐτάνυσε τὰς πτέρυγας, καὶ ἐπανῆλθεν εἰς τὰς οὐρανίας ἁψῖδας.

Αναστάσιος
Ζωή – 2φΑ

Χριστός γεννάται, δοξάσατε!

Ι. Ν. ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ
ΜΟΣΧΑΤΟΥ

 2φΑ

"ΝΑΙ"

ΜΙΑ ΕΊΔΗΣΗ
(αν μπορεί να λεχθεί έτσι, κάτι που επαναλαμβάνεται σταθερά κάθε χρόνο,
από το 2011, χρονολογία που άρχισε τις διαδρομές του και το «Φεγγάρι».)

-        ΗΛΙΑΣ Γ. ΑΡΑΜΠΑΤΖΙΔΑΚΗΣ

Ο 77χρονος ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ Πρωταθλητής ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ, της Διαδρομής των 5.000 μέτρων, στην Κατηγορία 75+, τερμάτισε για 14^η συνεχόμενη φορά, ΠΡΩΤΟΣ, με χρόνο κατά 30΄΄ καλύτερο από πέρυσι (όπου είχε πετύχει χρόνο, κατά 60΄΄ καλύτερο από πρόπερσι).  

2φΑ

"ΟΧΙ"

 

28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 1940

2φΑ

Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι

Νικηφόρου Βρεττάκου

Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θα ’ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημός μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν; Πως σου φαίνονται; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε; Είδες τ’ αμπέλια μου;
Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι έχω ακόμη καιρό!
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.

Όμως,
δεν ξοδεύω τον ήλιo σου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θα ‘ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι
το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει
να ‘χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.

2fA

                                           

Πλέοντας προς το Βυζάντιο

 

-  William Butler Yeats

Δεν είναι τούτη χώρα για γέρους. Νέοι
αγκαλιασμένοι, πουλιά στα δέντρα,
γενιές που πεθαίνουν τραγουδώντας
κοπάδια σολομοί, θάλασσες σκουμπριά γεμάτες,
ψάρια, αγρίμια ή πτηνά, όλα το καλοκαίρι εξυμνούν
κι ό,τι αποκτάται, γεννιέται, και πεθαίνει·
παγιδευμένοι στην αισθησιακή εκείνη μελωδία
χωρίς έννοια για μνημεία αδάμαστων μυαλών.

Ασήμαντο πράγμα φυσικά, είναι ένας γέρος,
κουρελιασμένο σακάκι με μπαστούνι, εκτός κι αν
η ψυχή χτυπά τα χέρια με χαρά, και τραγουδάει δυνατά
για κάθε ράκος ντυμένο θάνατο,
κι ούτε ωδείο δεν υπάρχει, μόνο σχολή μελέτης
Μνημείων του δικού της μεγαλείου∙
κι έτσι ταξίδεψα τις θάλασσες και ήρθα
στην άγια πόλη του Βυζαντίου.

Ω, σοφοί που στέκεστε μες στου Θεού τη φλόγα
σαν σε χρυσό μωσαϊκό τοιχογραφίας,
ελάτε απ’ την ιερή φωτιά, περάστε γύρω,
και της ψυχής μου γίνετε οι μουσουργοί.
Αρπάξτε την καρδιά μου∙ την άρρωστη από πόθο
και δεμένη σ’ ένα ζώο ετοιμοθάνατο
τι είναι δε γνωρίζει∙ και πάρετε με, ικετεύω,
στο υψηλό τεχνούργημα του αιωνίου.

Και όταν πια δε θα ’μαι σ’ αυτό τον κόσμο, μορφή
δεν θα ’χω σαν κάποιο πράγμα φυσικό,
εκτός από ένα σχήμα σαν των Ελλήνων χρυσουργών
από σφυρήλατο χρυσάφι, μαλαματένιο σμάλτο
για να κρατάει ξύπνιο ένα ράθυμο Αυτοκράτορα∙
ή πάνω σε χρυσό κλωνάρι θρονιασμένος, θα τραγουδώ
σ’ άρχοντες κι αρχόντισσες του Βυζαντίου
για κάθε τι που πέρασε, περνά ή έρχεται.

(ΜΨ) - 2φΑ

                                                                 

ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

 

- ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…

Μια πραγματικότητα για τα παιδιά, με τη αμεσότητα της αλήθειας και τη διάρκεια της αιωνιότητας και μια φαντασίωση για τους μεγάλους, που οι αλήθειες τους έχουν ξεθωριάσει και η αιωνιότητα τους έχει κομματιαστεί σε στιγμές.
Αυτό είναι το καλοκαίρι.

Δεν είναι κάτι ολόκληρο, μια συμπαγής αίσθηση ελευθερίας, μα ενενήντα μέρες θεωρητικά ή μόνο μια βδομάδα πρακτικά ενεργητικής ψευδαίσθησης διακοπών από τη δουλειά με την έννοια της δουλείας και ξεκούρασης από τους κόπους μιας χρονιάς άδειας ή ίσως και μόνο τελικά, μια αίσθηση αδράνειας, ένα μούδιασμα απογοήτευσης, σαν να βλέπεις πως το τρένο έφυγε κι εσύ είσαι εδώ.  

Γιατί τα παιδιά πρέπει να ωριμάζουν και να βρίσκουν το νόημα της αλήθειας και της αιωνιότητας στη ζωή τους, πέρα από τις ψευδαισθήσεις της στιγμής.
Κι αυτό γίνεται, κοιτάζοντας κάποιος το παιδί μέσα του.

Αν μπει στη «λογική» και στα «οράματα» της κοινωνίας των μεγάλων, θα δει μόνο προϊόντα τυποποιημένα που έχουν λήξει, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα σε επίδειξη, και σκοτεινό διαδίκτυο…

Θα σκύψει τότε στον τυχαίο διπλανό του, χωρίς καν να του ρίξει μια ματιά και θα του ψιθυρίσει:
- Το χάσαμε το καλοκαίρι, πατριώτη….

Μ – 2φΑ

                                         

Επικήδειος για έναν εκλιπόντα

Χρήστος Γιανναράς
[από το "Το Αλφαβητάρι της πίστης"]

 

“Πίστη στην αἰωνιότητα εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη ὅτι αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν θὰ σταματήσει,
ἀλλὰ θὰ συνιστᾶ πάντοτε τὴ ζωή μου, εἴτε λειτουργοῦν
εἴτε δὲν λειτουργοῦν οἱ ψυχοσωματικές μου ἱκανότητες.

Η πίστη στὴν αἰώνια ζωὴ δὲν εἶναι μιὰ ἰδεολογική βεβαιότητα, δὲν κατοχυρώνεται
μὲ ἐπιχειρήματα.
Εἶναι μιὰ κίνηση ἐμπιστοσύνης, ἐναπόθεσης τῶν ἐλπίδων καὶ τῆς δίψας μας γιὰ ζωὴ
στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὸς ποὺ μᾶς χαρίζει ἐδῶ καὶ τώρα τόσον πλοῦτο ζωῆς, παρὰ τὶς δικές μας ψυχοσωματικὲς ἀντιστάσεις στην πραγματοποίηση τῆς ζωῆς
(τῆς ὄντως ζωῆς ποὺ εἶναι ἀγαπητικὴ αὐθυπέρβαση καὶ κοινωνία),
αὐτὸς μᾶς ἔχει ὑποσχεθεί καὶ τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς, τὴν ἄμεση υἱοθεσία,
τὴν πρόσωπο-με-πρόσωπο σχέση μαζί Του, ὅταν σβύσουν στο χῶμα
καὶ οἱ ἔσχατες ἀντιστάσεις τῆς ἀνταρσίας μας.

Πῶς θὰ ἐνεργεῖται αὐτὴ ἡ καινούργια σχέση μαζί Του, μέσα ἀπὸ ποιὲς λειτουργίες,
δὲν τὸ ξέρω. Μόνο ἐμπιστεύομαι.

Αὐτὸ ποὺ ξέρω, ἀπὸ ὅση ἀποκάλυψη ἀλήθειας μᾶς χάρισε, εἶναι ὅτι ἡ σχέση θὰ εἶναι πάντα προσωπική, ὅτι ἀπέναντί Του θὰ εἶμαι ἐγώ, ὅπως μὲ ξέρει καὶ μὲ ἀγαπάει ὁ Θεός, θὰ εἶμαι μὲ τὸ ὄνομά μου καὶ μὲ τὴν δυνατότητα τοῦ διαλόγου μαζί Του, ὅπως ὁ Μωυσής καὶ ὁ Ἠλίας στὸ ὄρος Θαβώρ.

Τόσα ἀρκοῦν, ἴσως καὶ περισσεύουν.”

pC – 2fA

Αυγή μυστικής ημέρας

π. Alexander Schmemann  -  Η Κοίμηση της Θεοτόκου

Για αιώνες η Εκκλησία στοχάστηκε κι εμπνεύστηκε από το θάνατο Αυτής που υπήρξε μητέρα του Χριστού, που έδωσε ζωή στον Σωτήρα και Κύριό μας· που Του δόθηκε ολοκληρωτικά μέχρι τέλους και στάθηκε δίπλα Του στο Σταυρό. Και παρατηρώντας η Εκκλησία τον θάνατό της, ανακάλυψε και βίωσε τον θάνατο, όχι ως φόβο, τρόμο, τέλος, αλλ’ ως αστραποβόλα και αυθεντική Αναστάσιμη χαρά.
«Ποίοις πνευματικοίς άσμασιν, ανυμνήσωμέν σε, Παναγία; Διά γαρ της αθανάτου Κοιμήσεώς σου ηγίασας τα σύμπαντα…».
Εδώ, σ’ έναν από τους πρώτους ύμνους της εορτής, βρίσκουμε αμέσως να εκφράζεται η βαθιά ουσία της χαράς της: «Νέκρωσις άφθορος», αθάνατη κοίμηση.

Στην Κοίμηση μας αποκαλύπτεται όλο το χαρμόσυνο μυστήριο αυτού του θανάτου και γίνεται χαρά μας, επειδή η Παρθένος Μαρία είναι ένας από μας.
Αν ο θάνατος είναι ο τρόμος και η θλίψη του χωρισμού, η κάθοδος στην τρομερή μοναξιά και το σκοτάδι, τότε τίποτ’ απ’ όλα αυτά δεν είναι παρόν στο θάνατο της Παρθένου Μαρίας, αφού ο θάνατός της, όπως και ολόκληρη η ζωή της, είναι μια συνάντηση, αγάπη, συνεχής κίνηση προς το αιώνιο, άδυτο φως της αιωνιότητος και μια είσοδος σ’ αυτό.

«Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον», λέγει ο αγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης (Α΄ Ιωάν. 4,18). Γι’ αυτό δεν υπάρχει φόβος στην άφθορη κοίμηση της Παρθένου Μαρίας. Εδώ ο θάνατος έχει καταληφθεί εκ των ένδον, έχει ελευθερωθεί απ’ ο,τι τον γεμίζει με τρόμο και απελπισία.

Ο ίδιος ο θάνατος γίνεται ζωή θριαμβεύουσα. Ο θάνατος γίνεται «αυγή μυστικής ημέρας».
Έτσι στη γιορτή δεν υπάρχει ούτε λύπη, ούτε νεκρώσιμα μοιρολόγια, ούτε στεναχώρια, αλλά μόνο φως και ζωή. Προσεγγίζοντας την πόρτα του αναπόφευκτου θανάτου μας, είναι σαν να τη βρίσκουμε ορθάνοικτη, με το φως να ξεχύνεται από τη νίκη που πλησιάζει από την ερχόμενη επικράτηση της Βασιλείας του Θεού.

Στη λάμψη αυτού του ασύγκριτου φωτός της εορτής, στις αυγουστιάτικες αυτές μέρες, όταν ο φυσικός κόσμος φθάνει στο αποκορύφωμα της ομορφιάς του και γίνεται ύμνος δοξολογίας και ελπίδας και σύμβολο ενός άλλου κόσμου, ακούγονται τα λόγια της Κοιμήσεως, «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν· ως γαρ ζωής Μητέρα προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον…».

Ο θάνατος δεν είναι πλέον θάνατος. Ο θάνατος ακτινοβολεί αιωνιότητα και αθανασία.
Ο θάνατος δεν είναι πλέον ρήξη αλλά ένωση. Δεν είναι λύπη, αλλά χαρά. Δεν είναι ήττα, αλλά νίκη.

2φΑ

Μνήμη Ξανθίππης

ΜΝΗΜΗ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ
ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΚΟΡΗΣ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

- 90 χρόνια από την κοίμηση της -
[Μάρτιος 1901 - 13 Αυγούστου 1934]

ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΕΛΕΟΥΣ
- 2φΑ

Η κιβωτός των ψυχών

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

"Όσο κι αν ψάξεις τον ευγενικό, τον τέλειο ιερέα, την τέλεια κοινότητα, την τέλεια ενορία... δεν θα τα βρεις!

 Όπως δεν θα βρεις τον τέλειο γάμο ή τον ιδανικό σύζυγο ή την αψεγάδιαστη οικογένεια κλπ.

Δεν μπαίνεις στην Εκκλησία σαν να βρίσκεσαι σε ένα πολιτικό κόμμα, όπου αρχίζεις να κρίνεις και να αποδίδεις δικαιοσύνη και να βρίσκεις το σωστό και το λάθος.

Στην Εκκλησία είσαι σε ένα πλοίο με ασθενείς που έχουν σωθεί από την θάλασσα...

Δεν είμαστε άγιοι, δεν είμαστε άγγελοι!

Ούτε ο ιερέας, ούτε ο αρχιερέας, ούτε οι λαϊκοί, όλοι έχουμε πάθη και αδυναμίες, αλλά θέλουμε να μείνουμε εδώ, μέχρι το τέλος... θέλουμε να σωθούμε από την φουρτούνα της θάλασσας.

Μένουμε εντός της εκκλησίας που είναι το καράβι, η κιβωτός της σωτηρίας!"

πΧ – 2φΑ

                                            

Άλλο ένα καλοκαίρι

 

-  Τίτος Πατρίκιος

Για σκέψου να μην πρόφταινα
κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’ αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα να ξεχάσω
να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’ αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές...

2fA

                                                                

Ακόρεστη έλξη της ψυχής...

 

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
"Προτιμώ να βλέπω αυτό που ΜΠΟΡΕΙΣ να γίνεις!"

Να σε κρίνω από το λάθος σου;
Όχι, γιατί έχεις κάνει και τόσα σωστά.
Να σε κρίνω από το πάθος σου;
Όχι, γιατί έχεις και αρετές.
Να σε κρίνω από τις αδυναμίες σου;
Όχι, γιατί έχεις και πολλά χαρίσματα.
Να σε κρίνω από μια λάθος στιγμή;
Όχι, γιατί τότε θα αδικήσω μια ολάκερη ζωή.
Προτιμώ να βλέπω αυτό που μπορείς να γίνεις κι όχι εκείνο που είσαι.

Κανένα λάθος και πάθος δεν είναι πάνω και πέρα από την αγάπη του Θεού.
Τι είναι πιο μεγάλη η αμαρτία ή η αγάπη του Θεού;
Το πάθος ή η Χάρις;
Το λάθος ή το έλεος Του;
Καμία αμαρτία δεν μπορεί να καταστρέψει αυτό που δημιούργησε ο Θεός.
Η φύση μας είναι γεμάτη Θεό, όσα λάθη, πάθη και αμαρτίες κι αν κάνουμε αυτό δεν αλλάζει. Ο πιο μεγάλος αμαρτωλός κρύβει ολάκερο τον Θεό μέσα του.
Ας το αντέξουν οι ηθικιστές.

Τι μας χρειάζεται τότε η άσκηση;
Μας χρειάζεται για να φανεί αυτό που πάντα υπήρχε στο βάθος της ύπαρξης μας.
Η αλήθεια της φύση μας.
Ότι είμαστε εικόνες Θεού.
Ένα ξεσκόνισμα είναι η άσκηση, να φύγει η σκόνη και η ακαθαρσία, να λάμψει ο χρυσός που κουβαλάμε στα στήθη μας.

«Γνωρίζω, Κύριε, πως αγαπάς τον Λαό Σου, αλλά οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την Αγάπη Σου και θορυβούνται όλοι οι Λαοί της γης και οι σκέψεις τους είναι σαν τα σύννεφα που τα παρασύρει ο άνεμος σε όλα τα μέρη.
Οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει Εσένα, τον Δημιουργό τους, και ζητούν την ελευθερία τους, χωρίς να εννοούν ότι Εσύ είσαι Ελεήμων, αγαπάς όσους μετανοούν, και τους δίνεις τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Κύριε, Κύριε, δώσε τη δύναμη της Χάριτός Σου, για να Σε γνωρίσουν με το Άγιο Πνεύμα όλοι οι Λαοί και να Σε υμνούν χαρούμενοι, όπως έδωσες και σε μένα τον βδελυρό τη χαρά της επιθυμίας Σου κι ελκύεται ακόρεστα η ψυχή μου προς την Αγάπη Σου ημέρα και νύχτα.»

2φΑ