Κλειδωμένο φεγγάρι..

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ:  14 – 30 Σεπτεμβρίου

Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου, το "Δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου" κλειδώθηκε από τον Blogger της Google, για προστασία των φίλων του και πρόσβαση στο μπλογκ είχαν μόνο οι διαχειριστές του.

Μετά από πολύωρες προσπάθειες βρέθηκε τελικά η αιτία του κακού, τα τρία επίμαχα σημεία στους κώδικες εντοπίστηκαν, εξουδετερώθηκαν και ζητήθηκε επανεξέταση, ώστε να ξεκλειδωθεί η ιστοσελίδα.

Στις 15 Σεπτεμβρίου λάβαμε μήνυμα, ότι στο φεγγάρι μας δεν υπήρχε πια κακόβουλο λογισμικό (malware).

Το φεγγάρι ανέτειλε και πάλι σήμερα, 30 Σεπτεμβρίου 2014.

Σε όλο αυτό το διάστημα οι αναρτήσεις συνεχίστηκαν κανονικά, παρ’ ότι η μοναξιά στην επιφάνεια του υπήρξε ιδιαίτερα αισθητή.      

Δεν χρειάσθηκε να επιστρατευθεί το «Τρίτο φεγγάρι» τελικά, που ούτως ή άλλως είναι εξαιρετικά σπάνιο. Παραμένει οπωσδήποτε  σαν εφεδρεία…

Το γνωστό μας Φεγγάρι συνεχίζει την πορεία του.

Σε κάθε κύκλο του παρουσιάζεται με τις προοπτικές μιας "Νέας Σελήνης", όμως είναι σταθερά, πάντα το ίδιο.

Κι εμείς, παρακολουθούμε τις φάσεις του…


Ευχές, ευχαριστίες και καλή δύναμη σε όλους μας!

- [2φΑ] -

"Κονσόλα με καθρέφτη"

Απόγευμα Ιουλίου στη βαπορόσκαλα της Πριγκήπου. Πλήθος επιβατών περιμένει το πλοίο της γραμμής. Βλέπω δεξιά μου μια μικρή αίθουσα αναμονής και μπαίνω.

Δυο ξύλινοι πάγκοι και μια κονσόλα με καθρέφτη..., ναι! μια κονσόλα με καθρέφτη, αποτελούν την "επίπλωση" του χώρου.

Κάποιος βαριεστημένος επιβάτης ακουμπά το σακίδιο και το μπουκάλι του νερού πάνω στη σκαλιστή κονσόλα. Συνειδητοποιώ τον παραλογισμό..., αυτή κονσόλα δεν πρέπει να βρίσκεται εκεί!
Κάποια βέβηλα χέρια την άρπαξαν..., τη φωτογραφίζω βιαστικά..., κάποιοι επιβάτες απορούν.., τι σημαντικό έχει μια κονσόλα με καθρέφτη...

Η φαντασία ξεδιπλώνει εικόνες..., ένας αρχοντάνθρωπος την παραγγέλνει για να ευχαριστήσει τη γυναίκα του. Ένας μάστορας σκαλίζει το κάθε λουλουδάκι με αγάπη και μεράκι. Μια κυρά της Πριγκήπου καμαρώνει το νέο της απόκτημα. Σκύβει στον καθρέφτη να στρώσει τις μπούκλες της πριν βγει έξω.

Μια τσαχπίνα κοπελίτσα κοιτάζεται και φτιάχνει τους φιόγκους της.
Ένα μικρό παιδάκι γαντζώνεται με τα χεράκια του και προσπαθεί να ψηλώσει, να δει τον καθρέφτη των μεγάλων.

Ένα μεταξωτό σεμαίν χαϊδεύει το λουστραρισμένο ξύλο και μικρά φουρφουρένια μπωλάκια ακουμπάνε πάνω του.

Από την ανοιχτή πόρτα φαίνεται η μπουκαμβίλια και εισβάλει το άρωμα του γιασεμιού....

Αυτά έπρεπε να βλέπει και να μυρίζει η κονσόλα... όχι τους επιβάτες της βαπορόσκαλας..., αχ... να μπορούσε να μας πει την ιστορία της.., εγώ μόνο να τη φανταστώ μπόρεσα...

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε όλοι!

fb - Sofia Xanthi

[2fA]

"Shadows - piano tears"

Animation : Ryan Woodward "Thought of You"

Music : Giovanni Marradi "Lysistrata"

Editing : Sameh Farouk

"Δομημένη Αρμονία"

Η δομημένη Αρμονία των Μαθηματικών.

Πώς απλές αριθμητικές πράξεις, παρουσιάζουν εκπληκτικά αποτελέσματα.

ba-bamail.com - [2fA]

"Συντροφιά με τον εαυτό -δ΄"

Φώτης Κόντογλου - "Το μέγα φρενοκομείο"

Απόσπασμα από το βιβλίο "Μυστικά άνθη"

Μ' όλο που κάνουνε τον χαρούμενο οι σκλάβοι της αμαρτίας, στο βάθος είναι δυστυχισμένοι. Ζούνε στον ίσκιο του θανάτου, γιατί «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Για τούτο κι αυτοκτονούν. Αιτία για όλα αυτά είναι η απιστία και το ότι λείπει ο φόβος του Θεού από τον άνθρωπο.

Ένας άγιος λέγει: «Φόβου χρεία τη ανθρωπίνη φύσει», «Η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη από φόβο». Άμα λείψει ο φόβος του Θεού, κι η συνείδηση βουβαθεί, ο άνθρωπος κατρακυλά στο χάος. Μπορεί αυτός ο λεγόμενος επίσκοπος Ρίτσαρντ να πιστεύει σε Θεό και να κάνει αυτά που κάνει;

Μα τέλος πάντων, δεν υπάρχει πια τίποτ' άλλο από το μασκαραλίκι; Συνεργεί σ' αυτή την κατάσταση κι η ανοησία, η επιπολαιότητα, η βλακεία κι η περιορισμένη αντίληψη, που κάνει τον άνθρωπο να ζητά να θραφεί με σκουπίδια και με κοπριές, κι ας φαίνουνται απ' έξω κάποιοι απ' αυτούς τους ανήθικους, πως είναι σπουδαίοι στο μυαλό και στην επιστήμη.

Υπάρχει κάποια άλλη εξυπνάδα μέσα στον άνθρωπο, που τον κάνει να είναι σε όλα σοβαρός. Αυτοί οι εκφυλισμοί, λένε πως έχουνε μέσα τους κάποιο «κενό», και πως θέλουνε να το γεμίσουνε. Και απ' αυτούς έμαθε κι όλος ο κόσμος, κάποιοι ανθρωπάκοι σαρακοστιανοί, κάποια δεσποινάρια, και λένε όλοι τους, σαν παπαγάλοι, πως έχουνε «κενό» μέσα τους, «άγχος» και τα τέτοια.

Τι «κενό» έχεις, βρε, που από την πνευματική τεμπελιά κατάντησες ένας μπούφος; Τόσοι και τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι, με φαρδιά ψυχή, άνθρωποι που λάμψανε απάνω σε τούτη τη γη και τιμήσανε το ανθρώπινο γένος, βρήκανε τόσα ευγενικά και μεγάλα πράγματα για να ξεδιψάσουνε την απομέσα δίψα τους και να χορτάσουνε την απομέσα πείνα τους, κι εσύ δεν βρίσκεις τίποτ' άλλο για να βάλεις μέσα σου, παρά τη βρώμα;

Κοίταξε την πλάση που είναι γύρω σου, και χόρτασε από εμορφιά κι από μεγαλείο. Και πάλι μέσα σου μπορείς να βρεις τόσους κρυμμένους θησαυρούς, μα δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τον Χριστό που λέγει: «η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα σας».

Η βασιλεία του Θεού είναι η υπέρτατη ευδαιμονία, που νοιώθει η ψυχή, κι αναβρύζει μέσα μας αυτό το δροσερό αθάνατο νερό. Αλλά ο διάβολος μας τυφλώνει και δεν βλέπουμε τίποτα από τα ωραία της δημιουργίας κι από τους μυστικούς θησαυρούς που βρίσκουνται μέσα στον άνθρωπο, αλλά μας κάνει χοίρους, που χώνουνε τη μουτσούνα τους στη λάσπη και στις ακαθαρσίες για να ευχαριστηθούνε.

Η ηθική μας φαίνεται πια μια ψευτιά, μια πρόληψη, ένα εμπόδιο για «να απολαύσουμε τη ζωή». Μα η ηθική είναι κείνη που σηκώνει τον άνθρωπο απάνω από το κτήνος και τον ντύνει με μιαν άφθαρτη στολή, κεντημένη με κάθε ευγένεια, με κάθε υψηλό και σοβαρό αίσθημα και πλουμισμένη με τα αθάνατα διαμάντια που λέγουνται φρονιμάδα, σεμνότητα, γενναιότητα της καρδίας, ευαισθησία κι ευγένεια της ψυχής και με όσα κάνουνε τον άνθρωπο, από ένα σιχαμερό και εξευτελισμένο ζώο, ένα πλάσμα πολύ σπουδαίο και θαυμαστό.

Για τούτο λέει ο Δαυίδ στον Θεό: «Τι είναι λοιπόν, ο άνθρωπος και τον θυμάσαι, τι είναι αυτό το πλάσμα και φροντίζεις γι' αυτό;
Τον έπλασες λίγο πιο κάτω από τους Αγγέλους, τον στεφάνωσες με δόξα και με τιμή, και τον έβαλες εξουσιαστή απάνω στα έργα των χεριών σου».

«Ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ' Αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών Σου».

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1263

[2φΑ]

"Συντροφιά με τον εαυτό -γ΄"

Φώτης Κόντογλου - "Ο δρόμος της ευτυχίας"

Απόσπασμα από το βιβλίο "Μυστικά άνθη" 

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος. Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα. Και γι’ αυτό βασανίζεται. Όποιος όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, που να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά, έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει, εκείνος λοιπόν είναι ευτυχισμένος.

Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, που δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς.

Γι’ αυτό είπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι.
Οι άνθρωποι, δηλαδή, που διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής-λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες.

Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά όμως, απορείς για τη φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας.

Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, που κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι απὸ κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους! Και γι’ αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία» τους! Τελείως αποξενωμένοι από τη Βασιλεία του Θεού!

Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;

Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μην καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημo του θανάτου.

Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου.

Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

http://pantote.blogspot.gr – [2φΑ]

"Τελευταῖος Σταθμός"

Γιῶργος Σεφέρης  [Σμύρνη, 13 Μαρτίου 1900 – Ἀθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971]

Ἀπό τον "Τελευταῖο Σταθμό":

Λίγες οἱ νύχτες μὲ φεγγάρι ποὺ μ᾿ ἀρέσαν.

Τ᾿ ἀλφαβητάρι τῶν ἄστρων ποὺ συλλαβίζεις

ὅπως τὸ φέρει ὁ κόπος τῆς τελειωμένης μέρας

καὶ βγάζεις ἄλλα νοήματα κι ἄλλες ἐλπίδες,

πιὸ καθαρὰ μπορεῖς νὰ τὸ διαβάσεις.

Τώρα ποὺ κάθομαι ἄνεργος καὶ λογαριάζω

λίγα φεγγάρια ἀπόμειναν στὴ μνήμη-

νησιά, χρῶμα Θλιμμένης Παναγίας, ἀργὰ στὴ χάση

ἢ φεγγαρόφωτα σὲ πολιτεῖες τοῦ βοριὰ ρίχνοντας κάποτε

σὲ ταραγμένους δρόμους ποταμοὺς καὶ μέλη ἀνθρώπων

βαριὰ μία νάρκη.

Κι ὅμως χτὲς βράδυ ἐδῶ, σὲ τούτη τὴ στερνή μας σκάλα

ὅπου προσμένουμε τὴν ὥρα τῆς  ἐπιστροφῆς μας

νὰ χαράξει

σὰν ἕνα χρέος παλιό, μονέδα ποὺ ἔμεινε γιὰ χρόνια

στὴν κάσα ἑνὸς φιλάργυρου, καὶ τέλος

ἦρθε ἡ στιγμὴ τῆς  πλερωμῆς κι ἀκούγονται

νομίσματα νὰ πέφτουν πάνω στὸ τραπέζι -

σὲ τοῦτο τὸ τυρρηνικὸ χωριό, πίσω ἀπὸ τὴ Θάλασσα

τοῦ Σαλέρνο

πίσω ἀπὸ τὰ λιμάνια τοῦ γυρισμοῦ, στὴν  ἄκρη

μιᾶς φθινοπωρινῆς μπόρας, τὸ φεγγάρι

ξεπέρασε τὰ σύννεφα, καὶ γίναν τὰ σπίτια

στὴν ἀντίπερα πλαγιὰ ἀπὸ σμάλτο.

Σιωπὲς ἀγαπημένες τῆς  σελήνης.

.....

[2φΑ]

"Full house.. "

"Full house at Kitsu’s Greek Nights" είναι ο τίτλος της φωτογραφίας που ανέβασε μέσα στο κατακαλόκαιρο, στο facebook, o fb-φίλος Jim Kirk.

Μια χαρακτηριστική εικόνα Ελληνικής βραδιάς από την Κάλυμνο, που θυμίζει στη φυσική πληρότητα των λεπτομερειών της, σκηνοθεσία Όπερας.

Ένας αποχαιρετισμός στο φετινό καλοκαίρι που φεύγει…

fb - [2fA]

"Άσκηση και αφάνεια"

Είπε ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος:

- Να είμαστε σε όλα ταπεινοί, στη σκέψη, στα λόγια, στη συμπεριφορά.

- Η απλότητα είναι αγία ταπείνωση, είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό.

- Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος γι’ αυτές, κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός.

- Ο εγωιστής στενοχωριέται πολύ, με το παραμικρό.
Ο ταπεινός είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος απ' όλους και από όλα.

Ο Γέροντας Παΐσιος, είπε: 

- Χωρίς ταπείνωση ο άνθρωπος δεν βλέπει Θεού πρόσωπο.
Ταπείνωση για το σώμα είναι η νηστεία, η αγρυπνία, η σκληραγωγία, και γενικά η άσκηση.
Ταπείνωση για την ψυχή είναι η αφάνεια,.

Άσκηση λοιπόν και αφάνεια. Αυτά είναι τα μέσα που κρατούν σε ταπείνωση και το σώμα και την ψυχή.

- Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον Παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στη κόλαση.

και ο Γέροντας Αμφιλόχιος:

Ο άνθρωπος που έχει εγωισμό δεν ελκύει κανέναν. Και αν ελκύσει κάποιον, γρήγορα αυτός θα απομακρυνθεί. Ο πνευματικός σύνδεσμος γίνεται αδιάλυτος, μόνο όταν συναντήσει παιδικό πνεύμα, αθωότητα και αγιασμό.

http://www.agiooros.net/index.php/news-63/pneymatika-mhnymata/989-tapeinosi-apofthegmata

[2φΑ]

                 

"Σοφία, Πίστις, Ελπίς, Αγάπη"

Χαίρει ἔχουσα ἡ Ἐκκλησία,

σὲ καὶ τέκνα σου καύχημα θεῖον,

καὶ γηθοσύνως εὐφημεῖ σε κραυγάζουσα.

Σύ μου ὑπάρχεις τὸ καύχημα,

καὶ τῶν σῶν τέκνων τὰ πάντιμα λείψανα,

μάρτυρες ἔνδοξοι,

Σοφία, Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη,

Χριστῷ τῷ Θεῷ πρεσβεύσατε

σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

"Η Λειτουργία του Θανάτου"

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, 1974

Αυτές τις μέρες διάβασα και εργάστηκα, προετοιμαζόμενος για μια νέα σειρά μαθημάτων - η Λειτουργία του Θανάτου. Στην αρχή, το θέμα μου φαινόταν μάλλον εύκολο και βατό, αλλά κατόπιν περιεπλάκη και βάθυνε. Ο θάνατος βρίσκεται στο κέντρο της θρησκείας και του πολιτισμού, και η στάση μας απέναντι στον θάνατο προσδιορίζει τη στάση μας απέναντι στη ζωή.

Κάθε άρνηση του θανάτου απλώς αυξάνει τη νεύρωση (αθανασία), όπως κάνει και η αποδοχή του (ασκητισμός, άρνηση της σάρκας). Μόνο η νίκη κατά του θανάτου είναι η απάντηση, και προϋποθέτει την υπέρβαση και των δύο, της άρνησης και της αποδοχής - «ο θάνατος κατεπόθη εις νείκος».

Το ερώτημα είναι «ποια είναι αυτή η νίκη;» Αρκετά συχνά λησμονούμε την απάντηση.
Γι' αυτό παραμένουμε αβοήθητοι όταν ασχολούμαστε με τον θάνατο. Ο θάνατος αποκαλύπτει - πρέπει ν' αποκαλύπτει - το νόημα, όχι του θανάτου, αλλά της ζωής.

Η ζωή δεν πρέπει να είναι μια προετοιμασία για τον θάνατο, αλλά μια νίκη επί του θανάτου, έτσι ώστε ο θάνατος να γίνεται θρίαμβος της ζωής, εν Χριστώ. Διδάσκουμε για τη ζωή, χωρίς να την αναφέρουμε στον θάνατο, και για τον θάνατο, σαν να είναι κάτι το άσχετο προς τη ζωή.

Ο Χριστιανισμός, όταν βλέπει τη ζωή μόνο ως μια προετοιμασία για τον θάνατο, κάνει τη ζωή δίχως σημασία και υποβαθμίζει τον θάνατο σ' έναν «άλλο κόσμο», που δεν υπάρχει, επειδή ο Θεός δημιούργησε μόνο έναν κόσμο, μια ζωή.

Κάνει τον Χριστιανισμό και τον θάνατο να χάνουν τη σημασία τους ως νίκη. Δεν λύνει το πρόβλημα της νεύρωσης του θανάτου. Το ενδιαφέρον μας για τη μοίρα των νεκρών πέρα από τον τάφο, καθιστά τη χριστιανική εσχατολογία δίχως νόημα.

Η Εκκλησία δεν εύχεται για τους νεκρούς. Είναι (πρέπει να είναι) η συνεχής Ανάσταση τους, επειδή η Εκκλησία είναι η ζωή μέσα στον θάνατο, η νίκη επί του θανάτου, η καθολική Ανάσταση.

«Να συμβιβαστείς με τον θάνατο...».

Στην ηλικία των 53 ετών, είναι καιρός να σκεφτώ τον θάνατο, να τον συμπεριλάβω ως κορωνίδα στο όραμα της ζωής, ως τελείωση και νοηματοδότηση των πάντων. Αυτό το όραμα ζωής περισσότερο το αισθάνομαι, παρά μπορώ να το εκφράσω με λόγια, αλλά είναι ένα δράμα με το οποίο ζω στις καλύτερες στιγμές της ζωής μου.

Τι είναι αυτό που εξαφανίζεται με τον θάνατο; Η εμπειρία της ασχήμιας αυτού του κόσμου, του κακού, της ρευστότητας του χρόνου. Αυτό που μένει είναι η ομορφιά που χαροποιεί και ταυτόχρονα θλίβει την καρδιά.

«Ειρήνη». Η ειρήνη του Σαββάτου, η οποία διανοίγει την πληρότητα και την τελείωση της Δημιουργίας. Η ειρήνη του Θεού.
Όχι του θανάτου, αλλά της ζωής στην πληρότητα της, στην αιώνια κατοχή της.

[2φΑ]

"Επί τα βελτίω.. "

Ειρήνη Κουτρέτση

Μέχρι πριν λίγες ώρες ήταν μια θλιβερή είδηση στην εφημερίδα.

Δυο άνθρωποι έφυγαν από ανάμεσά μας, ο ένας έπεσε στο καθήκον...

Έπειτα συνειδητοποιείς, πως ο ήρωας ήταν φίλος φίλης...

Τις σοβαρές φωτογραφίες με τη στολή που κυκλοφορήθηκαν τις διαδέχονται άλλες, από στιγμές απλές, χαμογελαστές, καθημερινές...

Στις προ fb εποχές θα μάθαινες από το τηλέφωνο, πως χάθηκε και κάποιος γνωστός στην έκρηξη, στο αεροσκάφος, το πλοίο, το κτήριο...

Ξάφνου ο πόνος προσωποποιείται, η θλίψη αγγίζει άμεσα. Δεν θα έπρεπε, μα είναι ανθρώπινο. Ξάφνου οι μικρογκρίνιες και τα άγχη για τα μέχρι πρότινος "γιγάντια" προβλήματα σιωπούν κι εκείνα φαντάζουν πια σπιθαμιαία.

Ξεχνάμε, θυμόμαστε, ξαναξεχνάμε, η φωτογραφία, το νοσοκομείο, ο διπλανός μάς ξαναθυμίζει, ώσπου να στεριώσει η μνήμη, να αλλοιωθεί επί τα βελτίω η ύπαρξη.

Ανήμερα του Σταυρού, ο νους ανατρέχει στους οικείους και μη τεθνεώτες (τους πρώτους, ούτως ή άλλως τους κουβαλάμε), η προσευχή υψώνεται για όσους μένουν πίσω και πονούν κι η ελπίδα να ζούμε ουσιαστικά επανέρχεται με ύφος επιτακτικό!

fb – [2fA]

"του Σταυρού! "

Ὁ Σταυρός σου, Κύριε,

ζωὴ καὶ ἀνάστασις

ὑπάρχει τῷ λαῷ σου·

καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ πεποιθότες

σὲ τὸν ἀναστάντα

Θεὸν ἡμῶν ὑμνοῦμεν·

ἐλέησον ἡμᾶς.

"Φαρισαϊσμός.. "

Μ. Λεμεσού Αθανάσιος

Απόσπασμα από την ομιλία “Η θεραπεία από την αρρώστια του Φαρισαϊσμού”

Αυτοί οι άνθρωποι να ξέρετε, οι θρήσκοι άνθρωποι, είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ’ αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μια φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς», λέει αστειευόμενος «Κύριε σώσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μια προσωπικότης διεστραμμένη, η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό.

Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε, γι’ αυτό και ο Θεός δεν λέει γι’ αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου, ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους.

Όταν παιδιά θρήσκων ανθρώπων που ‘ναι μες στην εκκλησία ή και παπάδων ακόμα και θεολόγων και ανθρώπων που κάνουν τους θρήσκους και τους πολλούς, δοκίμασαν τα παιδιά τους να γίνουν μοναχοί ή ιερείς, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν χειρότεροι και από δαίμονες. Εξανέστησαν εναντίον των πάντων. Έγιναν οι χειρότεροι εχθροί των ανθρώπων.

Θυμάμαι γονείς που έφερναν τα παιδιά τους εις τις ομιλίες και όταν το παιδί τους κάποια στιγμή έκαμε ένα βήμα παραπάνω, έγιναν οι χειρότεροι άνθρωποι που έλεγαν τα χειρότερα λόγια.

Και εγώ τους λέω: Μα εσύ έφερες το παιδί σου στην ομιλία, δεν το έφερα εγώ. Και μια φόρα είπα σε έναν πατέρα, όταν έβλεπα ότι η κόρη του τέλος πάντων, είχε ζήλο στην εκκλησία, του λέω: Κοίταξε μην την ξαναφέρεις στην ομιλία.

Μην την ξαναφέρεις να της μιλήσω, διότι η κόρη σου θα γίνει μοναχή αύριο και θα σου φταίω εγώ. Όχι πάτερ μου, αλίμονο, εμείς σε λατρεύουμε. Και έγινε η κόρη του μοναχή, εφτά χρόνια τώρα και δεν μου μιλά ακόμα.

Άνθρωποι που δεν έχαναν ομιλία, έτσι, δεν έχαναν ομιλία. Ήταν πάντοτε οι πρώτοι. Ομιλίες, αγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γω, τα πάντα. Και έφερναν και τα παιδιά τους και όταν ήρθε η ώρα που το παιδί τους μέσα στην ελευθερία του τέλος πάντων, αποφάσισε έναν δικό του δρόμο, τότε οι άνθρωποι αυτοί έγιναν τελείως στο αντίθετο στρατόπεδο και απέδειξαν ότι για αυτούς ο Χριστός δεν είχε μιλήσει ποτέ μες την δική τους την καρδιά. Απλώς ήταν θρήσκοι άνθρωποι.

Για αυτό οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο δύσκολο είδος μεσ’ την εκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι... Αυτοί οι άνθρωποι καμιά φορά δεν θα θεραπευθούν. Γιατί νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό. Ενώ οι αμαρτωλοί, ξέρω ‘γω, οι χαμένοι ας πούμε έτσι, αυτοί ξέρουν ότι είναι αμαρτωλοί.

Για αυτό ο Χριστός είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα παν στη Βασιλεία του Θεού, ενώ είπε στους Φαρισαίους: Εσείς που είσαστε θρήσκοι, δεν θα πάτε ποτέ στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί ουδέποτε ο λόγος του Θεού άλλαξε την καρδιά τους. Απλώς αρκούνταν στην τήρηση των θρησκευτικών τύπων.

Έτσι λοιπόν, εμείς ας προσέξουμε τον εαυτόν μας, να καταλάβομε ότι η εκκλησία είναι ένα νοσοκομείο που μας θεραπεύει, μας κάνει να αγαπούμε τον Χριστό και η αγάπη του Χριστού είναι μια φλόγα που ανάβει μεσ’ την καρδιά μας και να εξετάζομε τον εαυτό μας εάν βρισκόμαστε στην αγάπη του Θεού.

Εάν βλέπομε μέσα μας όλες αυτές τις κακίες και τις ιδιοτέλειες και τις πονηρίες, τότε πρέπει να ανησυχούμε. Γιατί δεν είναι δυνατό, ο Χριστός να είναι μέσα στην καρδιά μας και να ‘μαστε γεμάτοι ξύδι.

Πώς είναι δυνατό να προσεύχεσαι και να είσαι γεμάτος χολή εναντίον του άλλου ανθρώπου; Πώς είναι δυνατό να διαβάζεις το ευαγγέλιο και να μην δέχεσαι τον αδερφό σου; Πώς είναι δυνατό να λες, έχω τόσα χρόνια στην εκκλησία, έχω τόσα χρόνια που ‘μαι μοναχός, κληρικός ή οτιδήποτε και όμως το άλφα της πνευματικής ζωής που ‘ναι η αγάπη, το αγνοώ;

Πού ‘ναι το να υπομένεις τον αδερφό σου, να κάνεις λίγο υπομονή, με το να μην τον δέχεσαι σημαίνει τίποτα δεν έκαμες. Τίποτα, απολύτως τίποτα. Εδώ ο Χριστός έφτασε στο σημείο να πει για τις παρθένες εκείνες, ότι δεν είχε καμιά σχέση μαζί τους.

Τις πέταξε έξω από τον νυμφώνα, παρ’ όλο που ‘χαν όλες τις αρετές, γιατί δεν είχαν την αγάπη. Διότι ήθελε να τους πει, ότι μπορεί να έχετε αρετές εξωτερικές, μπορεί να μείνατε παρθένες, μπορεί να κάματε χίλια πράματα, αλλά δεν κατορθώσατε την ουσία αυτού που είχε σημασία πάνω απ’ όλα.

Εάν αυτό δεν το καταφέρεις, τι τα θέλεις τα άλλα όλα; Τι τα θέλω εγώ τώρα, αν τρώω λάδι σήμερα η δεν τρώω λάδι; Μπορεί να μην τρώω λάδι ας πούμε, και να τρώω τον αδερφό μου από το πρωί ως τη νύχτα.

Έλεγαν εις το Άγιο Όρος, μη ρωτάς αν τρώω ψάρι. Τον ψαρά να μην φάεις και ψάρι φάε. Ή τον λαδά να μη φάεις και φάε μια σταξιά λάδι. Το να φάεις τον άλλον από τη γλώσσα, είναι πολύ χειρότερο από το να φας μια κουταλιά λάδι. Και όμως στέκομεν εκεί. Τρώμε λάδι - δεν τρώμε λάδι, τρώμε ψάρι - δεν τρώμε ψάρι.

Ξέρω ‘γω, βούτηξε το κουτάλι στο άλλο φαγί και μπορεί να τσακωθούμε εκεί, να σκοτωθούμε με τον άλλον άνθρωπο, γιατί βούτηξε το κουτάλι προηγουμένως σε ένα άλλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία είναι ετούτα τα πράγματα και μας κοροϊδεύουν και οι δαίμονες, αλλά και οι άνθρωποι που είναι εκτός εκκλησίας.

Και όταν κάποτε έρχονται κοντά μας, αντί να βλέπουν τους ανθρώπους της εκκλησίας μεταμορφωμένους σε Χριστό Ιησού, να ‘ναι γλυκείς άνθρωποι και να ’ναι ώριμοι άνθρωποι, ισορροπημένοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, γεμάτοι αρμονίας ας πούμε μέσα τους, μας βλέπουν δυστυχώς με όλα αυτά τα πάθη μας και όλες εκείνες τις ξινίλες μας και λένε: Ε, να γίνω έτσι; Καλύτερα να μου λείπει.

Εσύ που πας στην εκκλησία, τι σε ωφέλησε η εκκλησία; Πήγες στα προσκυνήματα, είδες τους πατέρες, είδες τα άγια λείψανα, είδες το Άγιον Όρος, την Παναγία της Τήνου, όλα αυτά, πήγαμε-ήρθαμε. Ποιο το όφελος τελικά από όλα αυτά τα πράγματα; Μεταμορφώθηκε η καρδιά μας; Γίναμε πιο ταπεινοί άνθρωποι; Γίναμε πιο γλυκείς άνθρωποι; Γίναμε πιο πραείς άνθρωποι στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στο μοναστήρι μας; Ξέρω ‘γω, εκεί που εργαζόμαστε;

Αυτό έχει σημασία. Εάν δεν τα καταφέραμε αυτά τα πράγματα, τουλάχιστον ας γίνομε ταπεινοί. Μέσα από την μετάνοια, ας γίνομε ταπεινοί. Εάν ούτε και αυτό το καταφέραμε, τότε είμαστε άξιοι πολλών δακρύων. Είμαστε για κλάματα.

Διότι δυστυχώς ο χρόνος περνά και χάνεται και εμείς μετρούμε χρόνια.

Έλεγε ο γέρων Παΐσιος, όταν τον ρωτούσαν: Γέροντα πόσα χρόνια έχεις εσύ στο Άγιο Όρος; Λέει: Εγώ ήρθα την ίδια χρονιά που ήρθε το μουλάρι του γείτονα. Ο γείτονας του ο γερό-Ζήτος είχε ένα μουλάρι και ξέρετε στο Άγιο Όρος κάθε κελί έχει και ένα ζώο, ένα μουλάρι που κουβαλούν τα πράγματά τους. Ε, το ζώο αυτό ζει πολλά χρόνια δεν αγοράζεις κάθε μέρα μουλάρια, είναι ακριβά.

Λοιπόν, την χρονιά που ήρθα εγώ λέει στο Άγιο Όρος, αγόρασε και ο γείτονας το μουλάρι του. Έχομε τα ίδια χρόνια στο Άγιο Όρος, αλλά το καημένο εκείνο έμεινε μουλάρι και εγώ το ίδιο έμεινα. Δεν άλλαξα. Λοιπόν λέμε πολλές φορές, εγώ έχω σαράντα χρόνια και το λέμε εμείς οι παπάδες και οι καλόγεροι αυτά τα πράγματα. Έχω σαράντα χρόνια στο μοναστήρι. Μα τα χρόνια, είναι εις βάρος σου.

Ο Θεός θα σου πει: Σαράντα χρόνια και ακόμα δεν κατάφερες να γίνεις τίποτα; Έχεις σαράντα χρόνια ακόμα θυμώνεις, ακόμα κατακρίνεις, ακόμα αντιλογείς, ακόμα αντίστασαι, ακόμα δεν υποτάσσεσαι; Έχεις σαράντα χρόνια και δεν έμαθες το άλφα, το πρώτο πράγμα της μοναχικής ζωής, της χριστιανικής ζωής;

Τι να τα κάμω τα χρόνια σου;

Τι να σε κάμω, αν έχεις πενήντα χρόνια μ’ εξομολογήσεις και δεν μπορείς να απαντήσεις στον άλλον, με έναν καλό σου λόγο;

[2φΑ]

"Αρκούδος! "

Ο σκύλος είχε τη δική του ιστορία –

"Αρκούδος", ο πιο διάσημος σκύλος της πλατείας Νέας Σμύρνης»

Γράφει η Ελένη Καραγιάννη

Τον λένε «Αρκούδο» ή «Βουνό». Είναι 16 χρονών και είναι ο πιο διάσημος σκύλος της πλατείας Νέας Σμύρνης. Δεν υπάρχει περίπτωση να σε δει και να μη σου δώσει το πόδι του για να σε χαιρετίσει, ακόμα και αν η βρώμα που θα αφήσει στο χέρι σου, μάλλον θα σε κάνει να το μετανιώσεις.

Είναι έξυπνος και κοινωνικός, ωστόσο η φιγούρα του στην αρχή θα σε κάνει να τρομάξεις. Παρά το τεράστιο βάρος του, η καρδιά του είναι σπάνια. Αγαπάει όλο τον κόσμο, εκτός από πολύ λίγους ανθρώπους -μάλλον ξέρει τι κάνει και τι αισθάνεται.

Είναι λευκός και με τον καιρό έχει καταλήξει να είναι γκρι από τη βρώμα της πλατείας.

Τα γύρω μαγαζιά των ταΐζουν και κάποια άλλα καταστήματα φροντίζουν για τα φάρμακά του. Είναι κύριος, όταν βλέπει κοπέλα φροντίζει πάντα να τη «γυρίσει» σπίτι της.
Συνοδεύεται από άλλους δύο μαντράχαλους – σκύλους που δεν έχουν ίσως τους ίδιους «τρόπους», αλλά σίγουρα είναι εξίσου καλοί.

Φέτος τον χειμώνα χάθηκε και όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής το συζητούσαν, αλλά τελικά βρέθηκε στη Βούλα. Πώς; Παίρνοντας το τραμ ξεχάστηκε και τον πήρε ο ύπνος, ευτυχώς που κάποιος τον βρήκε και τον γύρισε στην «πατρίδα» του.

Δυστυχώς είναι πολύ γέρος και η ιστορία του θυμίζει την ταινία με το σκύλο που πήγαινε κάθε μέρα στον τάφο του αφεντικού του. Μόνο που για εκείνον το σπίτι του είναι η πλατεία και η οικογένειά του όλοι εμείς που τον αγαπάμε και του δίνουμε χάδια αγάπης, όποτε τον πετυχαίνουμε.

* Η ιστορία αυτή πρέπει να δημοσιευτεί, γιατί σε μία εποχή που είναι όλα γρήγορα και απρόσωπα, αξίζει να παρατηρούμε πλάσματα που ακόμα έχουν πραγματική αγάπη.
Αν έχεις κάποιον τετράποδο φίλο, φρόντισέ τον όσο μπορείς, γιατί σε αυτή τη γη θα ζήσει μόνο λίγα χρόνια.

http://neasmirni.gr/2014/09/11/o-skilos-eixe-ti-diki-tou-istoria/

fb – [2fA]

"Μια ημερομηνία.. "

11 Σεπτεμβρίου - Μια ημερομηνία οριακή, αμφίστομη...

Google - [2φΑ]

"Συντροφιά με τον εαυτό -β΄"

Του Φώτη Κόντογλου

Απόσπασμα από το βιβλίο "Μυστικά άνθη"  

Σ’ έναν ασκητή που ζει σε μια ερημιά στ’ Άγιο Όρος, έστειλε κάποιος 100 δραχμές μήπως του χρειασθούνε, και κείνος τούγραψε: «Δεν δύναμαι να κοιμηθώ από την ημέραν κατά την οποίαν έλαβα παρά της αγάπης σου τας εκατόν δραχμάς.
Τοσαύτα χρήματα, τι να τα κάμω, ευλογημένε;».

Θυμήθηκα τα λόγια που είναι γραμμένα στο χαρτί που κρατά ο άγιος Εφραίμ:
«Ασκητής ακτήμων, αετός υψιπέτης».
Είμαστε, λοιπόν, παραφορτωμένοι κι εμείς ή δεν είμαστε; Τάχουμε όλα.
Έχουμε κι ένα περιβολάκι, μικρό, ίσαμε μια γαϊδαροκυλίστρα.

Και όμως, αυτό το κομμάτι το χώμα είναι για μας θησαυρός ανεχτίμητος.
Έχει λουλούδια που μοσχοβολούνε, κι ήμερα κι άγρια, μα τα περισσότερα αγιολούλουδα, δεντρολίβανο, βασιλικό, μαντζουράνα, δυόσμο, αψηφιά, κι άλλα. Έχει και μίαν εληά, δυο λεμονιές, μια πορτοκαλια και μια ροδιά. Κάθουμαι, σαν πασάς, και δοξάζω τον Θεό.

Μέλισσες, πεταλούδες, σκαθάρια, χρυσοβασιλιάδες, μυγάκια λογής–λογής, άλλα μακρουλά, άλλα στρογγυλά, πετάνε γύρω στις πρασινάδες, και το σιγανό βούισμά τους με νανουρίζει.
Περιεργάζουμαι κάτω το χώμα, το κοιτάζω από κοντά, καθισμένος χάμω. Μερμήγκια κι άλλα μαμούδια περπατάνε δω και κει, κάνοντας κάποιες μυστηριώδεις δουλειές. Πόσο αξιαγάπητα είναι αυτά τα πλάσματα!

Πηγαινοέρχουνται βιαστικά, ἀνταμώνουνται στο δρόμο τους, σταματάνε μετά σαν να κουβεντιάζουνε, κι ύστερα τραβά το καθένα όπου θέλει. Ποιος ξέρει τι συλλογίζουνται και τι κάνουνε. Μια φορά, καμιά σημασία δεν δίνουνε στα σπουδαία πράγματα που γίνουνται στον κόσμο, πεντάρα δεν δίνουνε αν ένας άνθρωπος πήγε στον ουρανό μέσα σε μια σιδερένια μηχανή.

Κι εγώ μαζί μ’ αυτά ζω ευτυχισμένος, μέσα στην ησυχία και στην ειρήνη της ταπείνωσης. Βέβαια, ο αστροναύτης δεν νοιάζεται για τούτα τα μικρά που δεν φαίνουνται από κει ψηλά που βρίσκεται. Μα και τα μερμήγκια, οι λαμπρές και τ’ άλλα τα μαμούνια δεν νοιάζουνται γι’ αυτόν. Χαμπάρι δεν παίρνουνε!

Λέγω μέσα μου: «Πού πας, βρε άνθρωπε; Αφήνεις τον εαυτό σου, τον πολύτιμο εαυτό σου, και πας να βρεις άλλον κόσμο! Οι κόσμοι παντού είναι οι ίδιοι. Τα μάτια που τους βλέπουνε είναι διαφορετικά».

Καλά είμαστε, αγαπημένα μου μερμήγκια. Κανένας δεν μας ξέρει. Μήτε νοιαζόμαστε για τον κόσμο, για τις μηχανές του και για τ’ άλλα τα μεγαλεία του.

Πόσο έμορφο πράγμα είναι να μη σε ξέρει κανένας, να σ’ έχουνε όλοι λησμονημένον! Να είσαι ένα με τα μερμηγκάκια, που πηγαινοέρχουνται βαστώντας στο στόμα τους ένα κομμάτι άχυρο! Να είσαι ένα με τα πεταλούδια, αυτά τα πετάμενα λουλούδια, που δεν πετάνε ψηλότερα από τα μικρά δεντράκια μας.

Να είσαι αδερφός με τις χρυσόμυγες, με τα μικρά ζουζούνια, που βουσβουνίζουνε χαρούμενα και ψάχνουνε ανάμεσα στα φύλλα και στα άνθια που μοσκοβολούνε! Ένα με τα πουλάκια που κελαϊδούνε ξέγνοιαστα αποπάνω μας. Με τον τζίτζικα, που φωνάζει καθισμένος απάνω στο δέντρο, ντερβίσης που δεν φροντίζει για τίποτα.

Ναι. Θέλω να είμαι κι εγώ ένα απ’ αυτά, να ζω ανάμεσα τους. Δεν θέλω να είμαι άνθρωπος, το πονηρότατο αυτό πλάσμα, που από την πονηριά, από τη φιλοδοξία κι από την αχορταγιά, δεν έχει καιρό να ζήσει, κι είναι ολοένα φουρτουνιασμένος!

[2φΑ]