Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

"Τα λουλούδια.. "





Νικηφόρος Βρεττάκος  --Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά


Αναδύθηκε δάσος ζοφερό από το πνεύμα μας
κι εκάλυψε τον ορίζοντα

Μόνο ατραποί τρυπώνουν και χάνονται
μέσα στο φόβο

Μέλλον δεν φαίνεται - τρέχουν, χορεύουν
ανύποπτα
για ό,τι γίνεται πάνω τους
τα παιδιά,
ενώ γέρνοντας γύρω και κάτω απ' τα πόδια τους,
(ως ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν το σύννεφο)
σαν ένα απέραντο υπαίθριο
εκκλησίασμα
τα λουλούδια προσεύχονται.



[2φΑ]



"Φωτο- 2016 "





Μια τελευταία ματιά…














 


























 [2φΑ]





Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

"Ο Βόσπορος σήμερα "





29 aralı2016  -  Boğaz bugün









Φωτογραφίες: Tanasis Kiryako

fb – [2fA]




"Γιατί πιστεύω "




π. Αλέξανδρος Σμέμαν


Γιατί πιστεύω ;
Κοιτάζω μέσα μου, μέσα στις εμπειρίες και στα αισθήματα μου
και μολοταύτα δεν βρίσκω καμία απάντηση.

Τι σημαίνει ο Θεός για μένα ;
Ένας τρόπος να ερμηνεύσω τον κόσμο και τη ζωή;  -  Όχι!

Πρώτον, μου είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εξήγηση δεν είναι η πηγή
της πίστεως μου σ` αυτόν
και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά
όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα του κόσμου.

Όχι μια και δύο φορές στη ζωή μου, έπρεπε να σταθώ στο πλευρό
ενός ετοιμοθάνατου παιδιού που έπασχε φρικτά.
Και λοιπόν τι;
Θα μπορούσα να υπερασπιστώ ή να δικαιολογήσω αυτούς τους πόνους
και τον ίδιο τον θάνατο «θρησκευτικά», καθώς λένε;  -  Όχι!

Μπορούσα μονάχα να πω: Ο Θεός είναι εδώ, ο Θεός υπάρχει.
Μπορούσα μονάχα να ομολογήσω πόσο αδύνατον είναι να μετρήσουμε
αυτή την παρουσία με τις γεμάτες θλίψη γήινες ερωτήσεις μας.
Όχι φυσικά, η πίστη δεν είναι προϊόν της ανάγκης μου για εξηγήσεις.

Τότε από πού προέρχεται; ή μήπως προέρχεται από τον φόβο μου
για την τελική εκμηδένιση, από εκείνη την παράφορη και κατ` ουσίαν
εγωιστική εσωτερική επιθυμία να μην εκμηδενιστώ;

Όχι, αυτό δεν εξηγεί το γιατί πιστεύω, γιατί φαίνεται πως οι υποθέσεις
για την μετά θάνατο ζωή και την αθανασία – ακόμα και οι πιο ευφυείς
φιλοσοφικές υποθέσεις – είναι παιδιάστικες φλυαρίες.

Δεν είναι ότι επιθυμώ την αιώνια ζωή μετά θάνατο, ο λόγος
που πιστεύω στον Θεό, το αντίθετο,
πιστεύω στην αιώνια ζωή γιατί πιστεύω στον Θεό.



diakonima – [2fA]



Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

"Η κρίση των λέξεων "














Από τη Μαριαλένα Σπυροπούλου


Οι λέξεις βρίσκονται παντού μέσα μας.
Χοροπηδάνε ως σκέψεις, περπατάνε ως παρηγορητικά λόγια, ταξιδεύουν στην ανάγκη του άλλου, βυθίζονται στη σιωπή και στο αδιέξοδο, ψάχνουν να βρουν την ολοκλήρωση, δηλώνουν την έλλειψη. 
Οι λέξεις είναι το μόνο όπλο που έχουμε σε αυτή τη ζωή. 

Η μητρική σχέση δομείται με λέξεις. Ο έρωτας ανθίζει με λέξεις. 
Η φιλία ανδρώνεται με λέξεις. Η ψυχοθεραπεία θεραπεύει με λέξεις. 
Η γραφή φτιάχνει κόσμους με λέξεις. 
Οι άνθρωποι συνδεόμαστε από την πρώτη στιγμή με τον εαυτό μας και τους άλλους με λέξεις.

Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα εργαλείο.
Είναι ο τρόπος που δομείται ο εγκέφαλος, είναι η λειτουργία των αρχών της ζωής.
Μιλάω και η λογική βάζει σε τάξη τα πράγματα. 
Μαθαίνω πώς να εκφράζομαι, μαθαίνω να ακούω τις λέξεις του άλλου, και έτσι κινείται ο κόσμος. Έτσι συγκινείται ο κόσμος.

Οι άνθρωποι όμως αποξενώνονται. Οι ψυχοθεραπείες δεν θεραπεύουν. 
Οι εφημερίδες δεν πείθουν. Μυθιστορήματα πιάνουν σελίδες επί σελίδων και οι αναγνώστες δεν «πιάνουν» τίποτα. Οι μητέρες μιλάνε στα παιδιά τους και αυτά δεν χτίζουν τίποτα μέσα τους. Οι φιλίες βυθίζονται στο τέλμα του συμβατικού. 
Οι ερωτικές σχέσεις χτίζουν με λέξεις τείχη.

Αυτό που εφευρέθηκε για να μας φέρει πιο κοντά, ξάφνου, μας βυθίζει σε μεγαλύτερη απόγνωση. Οι λέξεις δεν είναι αρκετές. 
Έχουν ήδη αποδειχθεί κατώτερες των περιστάσεων. 
Και οι άνθρωποι νιώθουν ότι τέλειωσαν οι εφεδρείες του λογικού. 
Η τρέλα, η μοναξιά, η κατάθλιψη παραμονεύουν, αν δεν έχουν ήδη στρογγυλοκαθίσει στο γιορτινό τραπέζι.

Η κρίση τι είναι; Αν δεν είναι κρίση των λέξεων σε σχέση με την ουσία, τότε τι είναι; 
Αποτύχαμε παταγωδώς εδώ και πολλές δεκαετίες να μιλάμε με τρόπο συνεπή με αυτό που νιώθει ο ψυχισμός μας.
Αποτύχαμε παταγωδώς να πούμε μερικές λέξεις αλήθειας, αποτύχαμε παταγωδώς να αποδεχτούμε λεκτικά την ήττα μας και να τη βιώσουμε.

Αποτύχαμε παταγωδώς να παραδεχτούμε ότι μας έλκει ο νοσηρά ψευδαισθητικός λόγος, ο παρανοϊκός λόγος, ο λόγος που κυκλώνει και εγκλωβίζει. 
Γιατί δεν παραδεχόμαστε ως το μεδούλι μας, ότι θέλουμε μόνο κανάκεμα;

Διαβάζω κάποιες από τις ιστορίες που εκδίδουν οι Έλληνες συγγραφείς. 
Μερικές φορές θυμώνω.
Οι περισσότεροι ανακαλύπτουν την αφαίρεση σαν μοτίβο ελλειπτικότητας. Σαν στυλ.
Η έλλειψη είναι σαφώς σημαντική, είναι κινητήριος δύναμη για να ψάξεις.
Για να σηκωθείς από το κρεβάτι πρέπει κάτι να σου λείπει. 

Αλλά πρέπει την ίδια στιγμή να έχεις και κάτι. Να σου δίνουν κάτι. 
Τα μυθιστορήματα της εποχής μας πολλές φορές δεν μπαίνουν στον κόπο να δώσουν στους αναγνώστες μια ολοκληρωμένη ιστορία. Τι να την κάνεις την ιστορία, άλλωστε; 
Να μπεις στον κόπο να διαβάσεις, να μελετήσεις, να γράψεις κάτι ολοκληρωμένο;

Όχι, η έλλειψη είναι το παλιό-καινούργιο.
Αλλά δεν περπατά στο κοινό, γιατί είναι μόνο έλλειψη.
Όπως δεν περπατάνε και άλλες ιστορίες, ολοκληρωμένες μεν, επιφανειακές δε.
Γιατί να ξοδεύεις τις λέξεις σου, αν δεν σκάβει κανένας πουθενά και δεν ανοίγει τελικά κανένας πόρος συνάντησης;

Και έρχονται οι κριτικοί. Και ξοδεύουν λέξεις για να μην πούνε τίποτα. 
Και οι αναγνώστες χάνονται.

Έτσι και στις θεραπείες. Οι λέξεις αρθρώνουν, επανορθώνουν, στηρίζουν, υπομένουν και κυρίως εκφράζουν το βίωμα του θεραπευτή, όπως αυτό σχηματίζεται με τον ασθενή. 
Μαζί, από κοινού. Πώς λοιπόν να θεραπεύσεις κάποιον όταν οι λέξεις σου είναι κρύες; 
Όταν κινούνται στον αέρα; Όταν δεν αφορά το βίωμά σου;

Ακόμα περισσότερο, όταν φοβάσαι το βίωμά σου; 
Έτσι και εκεί λοιπόν η σχέση γίνεται ακατόρθωτη, γιατί δεν γίνεται βαθιά. 
Και κινούμαστε αενάως σε μια σχέση λεξιλάγνα, και οι ασθενείς μας σαν τα μικρά παιδιά, αισθάνονται ακόμα πιο μόνοι.

Και έρχονται από πίσω όλες αυτές οι σχέσεις της ζωής μας. Όλες οι λέξεις της ζωής μας. 
Τα δύσκολα που δεν τολμούμε να πούμε και τα καλά που δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν.
Κάποτε κάποια έγραψε στον αγαπημένο της «μου λείπεις» και εκείνος της απάντησε «να είσαι καλά».

Να είναι καλά, απλώς οι λέξεις πρέπει να λένε αυτό που βιώνουμε, ακόμα και τη δυσκολία μας. Είμαστε σε βαθιά κρίση των λέξεων. 
Και έχουμε ευθύνη για αυτό. Οι λέξεις μας εκσφενδονίζονται σαν πέτρες ή σαν φτερά. 
Τίποτα όμως δεν βρίσκει τον στόχο του. 

Και μένουμε έωλοι και βαθιά παραπονούμενοι.
Με μια τρύπα στην καρδιά, γιατί μας έταξαν ότι με λέξεις θα τραφούμε. 
Και τώρα οι λέξεις δεν γεμίζουν τίποτα.

Καλά Χριστούγεννα!


[Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Χριστούγεννα 2015]



antifono - [2fA]



Νυχτερινό




ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ


Κάθε βράδυ παίρνω το τρένο της επιστροφής
και σαν νυχτώσει συναντώ τις αγάπες μου
χαρούμενα πρόσωπα οικείες αυλές
δρόμους που καρδιοχτυπώ να προβάλει από τη γωνιά
το φωτεινό χαμόγελο της

Και γέλια κι επιφωνήματα
και της καρδιάς προτεραιότητες ανολοκλήρωτες
που αργοσβήνουν δειλά το ξημέρωμα

Θολές οι γραμμές και τα σχήματα
εγκυμονούν την παρουσία της προσδοκίας
στο όνειρο

Ανασταίνομαι στη συγκίνηση της εικόνας
με απέχουσες τις αισθήσεις
με απόλυτη την αίσθηση

Τίποτα ξεκάθαρο τίποτα συγκεκριμένο
όλα όμως τόσο αληθινά
σαν το μικρό παιδί που κρατώ από το χέρι
στα νοσταλγικά ταξίδια μου.


Μ Ψ



Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

"Το πραγματικό νόημα "





Το μήνυμα των Χριστουγέννων  -  από τη Φιλιώ Ροτσίδου


Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων είναι
να καταφέρει ο καθένας από εμάς, να "στολίσει"
την ψυχή και την καρδιά του με τα αληθινά αισθήματα
της αγάπης και της φιλανθρωπίας, ούτως ώστε να μπορέσει
να τα προσφέρει απλόχερα στους άλλους με ανιδιοτέλεια
και καθόλου συμφέρον.

Αν δεν καταφέρεις να νιώσεις τα αυτονόητα
και να εισχωρήσει το φως του γεννημένου Χριστού στη Ζωή σου,
τότε ούτε τα στολισμένα δεντράκια ούτε τα λαμπάκια
θα γεμίσουν τη ψυχή σου..
Κενός ήσουν και κενός θα παραμείνεις όσο κι αν κρύβεσαι
πίσω από χαμόγελα ξεγνοιασιάς...

Άνοιξε τα μάτια της ψυχής και κοίταξε δίπλα σου
όλους αυτούς που υποφέρουν,
όχι γιατί το "απαιτούν" αυτές οι μέρες,
αλλά ειδικά αυτές τις μέρες, που όλοι τρέχουν ν’ αγοράσουν
και να φτιάξουν κάθε λογής καλούδια,
λες και τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε στερημένοι!

Η δυστυχία είναι δίπλα μας και είναι στο χέρι μας,
όπως μπορεί ο καθένας, να βοηθήσει και να δώσει,
έστω λίγη πρόσκαιρη χαρά στους συνανθρώπους μας·

Δώστε απλόχερα Αγάπη και θα σας επιστραφεί
εκατονταπλάσια!
Τουλάχιστον αυτή είναι δωρεάν!

Καλές Γιορτές με αγάπη και πνεύμα Χριστού...



fb – Ευαγγελία

[2fA]



"Η πάντων ελπίς "





Η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου  -  «Παρά την Λίμνην»


Tην 26η Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου. 
Είναι σύνηθες, με τη γέννηση ενός παιδιού, κατά τις πρώτες μέρες η μητέρα να δέχεται συγχαρητήρια και ευχές από συγγενείς και φίλους.

Όλοι οι δικοί της σπεύδουν να εκφράσουν την αγάπη και τη χαρά τους στη μητέρα και να ατενίσουν το νεογέννητο, καλωσορίζοντάς το στη ζωή. 
Αυτό το νόημα έχει εν πολλοίς και η εορτή της Σύναξης της Θεοτόκου.

Ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός μετέχει σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις της ζωής. 
Αν και εμπερίστατος ο τόπος και ο τρόπος της γεννήσεως, η Μαριάμ είναι η φυσική κατά την ανθρωπότητα μητέρα του Ιησού. 
Χαίρεται και δέχεται ευχές και επισκέψεις από πιστούς και υμνητές της θείας Γέννησης.


Έτσι και η Εκκλησία μας τηρεί το διατεταγμένο και σύνηθες. 
«Συνάγεται» για να ευχηθεί στη Μητέρα του Θεού, να της εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, να τη συγχαρεί για τη Γέννα του Θεανθρώπου και να ατενίσει το νεογέννητο Λυτρωτή της.

Κάθε εορτή της Εκκλησίας μας λειτουργεί ως μία πνευματική ευκαιρία. 
Η μεγαλύτερη ωφέλεια είναι η επανασύσταση των σχέσεων με τα κύρια πρόσωπα που συμβάλλουν στη σωτηρία μας, πρωτίστως με τον Ηγαπημένο μας Ιησού.

Κατά την εορτή των Χριστουγέννων βιώνουμε την κάθοδο του Θεού στην ιστορία. 
Ο Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται άνθρωπος χάρη της δικής μας θέωσης. 
Τον Χριστό μας τον φέρνει η Μαριάμ στη Βηθλεέμ. 
Συναγμένη γύρω της όλη η ανθρωπότητα τη συγχαίρει και την ευχαριστεί.


[Από το περιοδικό του Ι. Ν.  Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου]



pemptousia – [2fA]