Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

"Το Ερωτικό Φαινόμενο "

 



Jean Luc Marion  -   Η πίστη ως ερωτική χρονικότητα
["Το Ερωτικό Φαινόμενο", εκδ. Πόλις]


Ας εξετάσουμε πρώτα τις αγάπες που είχα για κάποιο χρόνο πριν τις προδώσω ή τις εγκαταλείψω. Κι όμως, τους μένω πιστός, και μάλιστα οριστικά.
Όχι βέβαια χάρη στις προσπάθειες της ανάμνησης, που η εργασία του πένθους ή μία απογοήτευση με τη λογοκρισία της μπορούν αν θέλουν, αντιθέτως, να τις καταργήσουν.
Αλλά επειδή όσο πιο πολύ πείθω τον εαυτό μου ότι «Δεν θέλω να ακούσω τίποτε», τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω, με την άρνησή μου την ίδια, ότι ήμουν ο εραστής εκείνου για τον οποίο σήμερα θέλω να ξεχάσω τα πάντα.

Δεν είναι η μνήμη του τάδε προσώπου ή ετούτης εδώ της σάρκας, ούτε αυτού εδώ του άλλου – όλα αυτά μπορούν κάλλιστα να εξαφανιστούν χωρίς να αφήσουν ψυχολογικά ίχνη.
Είναι ότι κάποτε έκανα μία ανεπανόρθωτη εξομολόγηση σ’ αυτόν που ίσως έχει σβήσει από τη μνήμη μου και του οποίου έγινα ο εραστής· αν σήμερα έχω ξεχάσει τα πάντα, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι, για να αγαπήσω αυτόν που έχει πια εκλείψει, έφτασα όντως στο καθεστώς του εραστή, ότι αγάπησα όντως από πρωτοβουλία σύμφωνα με την αρχή του μη αποχρώντος λόγου, και ότι όντως έλαβα από αυτόν την σάρκα μου (την οποία δεν είχε) δίνοντάς του τη δική του (την οποία δεν είχα).

Οπότε, ακόμα κι αν ο όρκος δεν ήξερε πώς να διαρκέσει, δεν το μπόρεσε ή δεν το θέλησε, ακόμα κι αν ο άλλος έχει εξαφανιστεί μαζί με το φαινόμενο που τον φανέρωνε, το γεγονός παραμένει ότι ριζικοποίησα την ερωτική αναγωγή, της οποίας η σφραγίδα με σημαδεύει για πάντα.
Ό,τι έκανα, είπα ή αισθάνθηκα από έρωτα φτάνοντας μέχρι τη ριζικοποιημένη ερωτική αναγωγή, με σημάδεψε σαν οριστικό στίγμα και μου επέβαλε μία νέα μορφή.
Ίσως έχασα με τον χρόνο τον τάδε άλλο ή έχασα χρόνο μαζί του – αλλά δεν θα χάσω ποτέ αυτό που χρειάστηκε να γίνω για να τον αγαπήσω.

Όλες τις πράξεις που έκανα ως εραστής, τις κρατώ για πάντα μέσα μου – ή μάλλον με κρατούν μέσα τους και σώζουν την αδιαμφισβήτητη ερωτική αξιοπρέπειά μου.
Αυτοί που αγάπησα ίσως χάθηκαν, όχι όμως το γεγονός ότι τους αγάπησα, ούτε ο χρόνος που αφιέρωσα γι’ αυτό, ούτε ο εραστής που έγινα για να τους αγαπήσω.
Γιατί δεν υπάρχει ποτέ πρώην, υπάρχουν μόνο τα ανεξίτηλα ίχνη των άλλων, που με έκαναν εραστή, εραστή όχι αλάθητο, εραστή χωρίς αμφιβολία πεπερασμένο, αλλά οριστικό και ανέκλητο.

Ποτέ δεν θα μπορέσω να αναιρέσω το γεγονός ότι ένιωσα την ανάγκη να αγαπήσω, ότι επομένως αγάπησα.

 

to23ogramma – 2fA

                                      

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

"Πρέπει όλα να τα ξέρεις! "

 



Bertolt Brecht  -  Εγκώμιο στη μάθηση
[Τρίτο Πρόγραμμα, Πόρτας Ιστορίες] 


«Άκουσα, πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε»!
Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είστε εκατομμυριούχοι.
Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο –
το βλέπετε μπροστά σας σ’ άπλετο φως. Οι γονείς σας
το φρόντισαν, τα πόδια σας
να μη σκοντάψουνε σε πέτρα.
Τίποτα μη μάθεις. Έτσι όπως είσαι
μπορείς να μείνεις.
Κι έτσι και υπάρχουν κι άλλες δυσκολίες,
μιας κι οι καιροί όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς,
τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς
τι έχεις να κάνεις για να πας καλά.
Σου το έχουν υποδείξει εκείνοι
οι οποίοι γνωρίζουν την αλήθεια
και διαθέτουν εγκυρότητα αιώνια,
όπως και τις συνταγές εκείνες που πάντα βοηθούν.
Όπου τόσοι πολλοί για σένα υπάρχουν
εσύ δεν χρειάζεται να κουνήσεις ούτε το δαχτυλάκι σου.

Φυσικά, αν ήταν αλλιώς,
ε, τότε θα έπρεπε να μάθεις!
Μάθαινε και τ’ απλούστερα!
Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε
ποτέ δεν είναι πολύ αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει,
μα συ να το μαθαίνεις!
Μη σου κακοφανεί!
Ξεκίνα!
Πρέπει όλα να τα ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα!
Μάθαινε, εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.

Ψάξε για σχολείο, άστεγε!
Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία!

Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, σύντροφε!

 

fb – 2fA

                                               

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

"Ξημέρωμα στο Σούνιο! "

 



ΑΓΓΕΛΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ  -  ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΣΟΥΝΙΟ
[ηχογράφηση από συναυλία στο Ζάππειο, τον Σεπτέμβριο του 2019]

 



Ξημέρωμα στο Σούνιο

Είμαι ένα σύνθεμα από ξένο μεγαλείο.
Τα όσα θωρείς στην ύπαρξή μου είναι όλα ξένα,
Κάτι απ’ τη θάλασσα, απ’ τον ήλιο κι από σένα,
κάτι απ’ του δάσους κι απ’ της νύχτας το στοιχείο.
Κι όταν πεθάνω το στοιχείο του θα πάρει
το φως, η θάλασσα, το δάσος, το φεγγάρι
κ’ εδώ στη θέση μου θα μείνει πια η σιγή.
Κι αυτή η ψυχή που μες στο στήθος μου είχα φέρει,
απ’ του ουρανού ψηλά σαν έπεσα τα μέρη,
θα ’χει σε αγάπη σκορπιστεί πάνω στη γη.

Nικηφόρος Βρεττάκος

 

fb – 2fA

                                                  

"Το φως της γνώσεως "

 




Μετάστασις Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου


-  Paul Evdokimof
[Από την "Βιβλική ἄποψη τῆς ὡραιότητος"]


Τὰ πολὺ γνωστὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Πνεύματος εἶναι ἡ Ζωὴ καὶ τὸ Φῶς.
Τὸ Φῶς, πρὸ πάντων, εἶναι δύναμη ἀποκαλύψεως καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ποὺ ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ὀνομάζεται Θεὸς-Φῶς.
Ἡ δύναμή του «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 1, 9) καὶ κατὰ τὸν ἅγιο Συμεὼν μεταβάλλει σὲ φῶς αὐτοὺς ποὺ φωτίζει.
Ἐκτὸς αὐτοῦ τοποθετεῖται στὴν ἀρχὴ κάθε γνώσεως: «Ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς» (Ψαλμ. 35, 10).

Ὑπάρχουν ἀπόψεις, πάντοτε μερικές, ἄρα ποὺ παραμορφώνουν, καὶ ὑπάρχει τὸ γεμάτο βλέμμα, ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο, κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἁγίου Μακαρίου, ἕναν «μοναδικὸ ὀφθαλμὸ» καὶ ἀπέραντα διαπερασμένο ἀπὸ τὸ θεῖο φῶς.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης προτρέπει νὰ παρατηροῦμε μὲ τὸ μάτι τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος Ὁμολογητὴς μὲ τὸ μάτι τοῦ Θεοῦ.

Ὅπως στὸ κέντρο τοῦ κύκλου ὑπάρχει αὐτὸ τὸ μοναδικὸ σημεῖο, ὅπου εἶναι ἀκόμη ἀδιαίρετες ὅλες οἱ εὐθεῖες ποὺ προέρχονται ἀπ’ ἐκεῖ, καθ’ ὅμοιο τρόπο στὸν Θεὸ αὐτὸς ποὺ ἔχει κριθεῖ ἄξιος νὰ φθάσει ἐκεῖ, γνωρίζει μὲ ἁπλὴ γνώση καὶ χωρὶς ἔννοιες ὅλες τὶς ἰδέες τῶν δημιουργημένων πραγμάτων.

 

antifono – 2φΑ


Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

"Θεοδώρητον στέφος "

 



Παναγία η Μυρτιδιώτισσα


ς λαμπρὸν διάδημα, καὶ θεοδώρητον στέφος,
τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου, τῶν Κυθηραίων ἡ Νὴσος,
κέκτηται τὴν ἐν μυρσίναις φανερωθεῖσαν
Δέσποινα Θεοχαρίτωτε καί συμφώνως, Σοὶ τὸν ὕμνον ἀναμέλπει·
Παρθένε χαῖρε πάντων ἡμῶν ἡ χαρά.

Χαῖρε ἡ ἐν πόαις τῶν μυρσινῶν,
τὸ Εἰκόνισμά Σου φανερώσασα θαυμαστῶς,
ἄγκυραν ἐλπίδος πηγὴν θείων θαυμάτων καὶ καύχημα Κυθήρων
Ἄχραντε Δέσποινα.

 

2φΑ


Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

"Αγαπώ "



 

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Ὁ Ἀγρός τῶν λέξεων


πως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο
λουλούδι, ὅμοια κ' ἐγώ. Τριγυρίζω
διαρκῶς γύρω ἀπ' τὴ λέξη.

Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς
τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή,
τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν
νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως
τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ' ἔγινε
Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια
κι ἄλλα κοσμήματα.

Μὲ τὸ νῆμα
τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ
τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ' τὰ βάθη
τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι, συμμετέχω
στὸν κόσμο.
Σκεφτεῖτε:
Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ».

 

myriobiblos - 2φΑ

                                          

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2021

"Καλό φθινόπωρο!! "




Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου, ώρα 22.21΄ !

Η ώρα της φθινοπωρινής ισημερίας στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας και τυπική είσοδος στην εποχή του φθινοπώρου.
Στο νότιο ημισφαίριο την ίδια στιγμή ξεκινά η άνοιξη.

Η ίση χρονική διάρκεια ημέρας και νύχτας της ισημερίας ωστόσο, ισχύει μόνο στους τόπους που βρίσκονται ακριβώς πάνω στον γήινο ισημερινό.
Στην Αθήνα, η οποία βρίσκεται περίπου 38 μοίρες βόρεια του Ισημερινού, η ίση διάρκεια ημέρας και νύχτας συμβαίνει περίπου μετά από τέσσερα 24ωρα.

Αμέσως μετά, η νύχτα θα μεγαλώνει, για να φτάσει την μεγαλύτερη διάρκεια της στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου.




ertnews

db – 2fA


Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

"Πάλι φθινόπωρο.. "

 



Γιώργος Σεφέρης  -  Ένας λόγος για το καλοκαίρι
["ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ"]


Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν                     
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως
σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.                    
Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες.

Κι όμως αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού
το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου
που μας άφηνε θαματουργά στη θάλασσα                   
την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες·
αγάπησα κάποιους ανθρώπους άγνωστους
απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας,
σημάδια πως ο κόσμος είναι μεγάλος.                    
Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τούς εδώ, αυτές τις κολόνες·
κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά
σε βούρλα και σε καλάμια νησιά
που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάει
ο κουπολάτης, κι ας γεννήθηκα κοντά                                                         
στη θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλά μου
σαν είμαι κουρασμένος — δεν ξέρω πια πού γεννήθηκα.

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι
και τα χέρια σου ’γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό
τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα                                       
μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές·
πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι
λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου
λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ’ τη βροχή                                             
σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.

Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πρόσωπα δεν τα καταλαβαίνω
μιμούνται κάποτε το θάνατο κι έπειτα ξανά
φέγγουν με μια ζωή πυγολαμπίδας χαμηλή
με μια προσπάθεια περιορισμένη ανέλπιδη                                             
σφιγμένη ανάμεσα σε δυο ρυτίδες
σε δυο τραπεζάκια καφενείου κηλιδωμένα
σκοτώνουνται το ένα με τ’ άλλο λιγοστεύουν
κολλούν σα γραμματόσημα στα τζάμια
τα πρόσωπα της άλλης φυλής.                                                                 

Περπατήσαμε μαζί μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο
δοκιμάσαμε την ίδια πίκρα του αποχωρισμού
χτίσαμε με τις πέτρες που είχαμε τα σπίτια μας
πήραμε τα καράβια ξενιτευτήκαμε γυρίσαμε
βρήκαμε τις γυναίκες μας να περιμένουν                                                
μας γνώρισαν δύσκολα, κανείς δε μας γνωρίζει.
Κι οι σύντροφοι φόρεσαν τ’ αγάλματα φόρεσαν τις γυμνές
άδειες καρέκλες του φθινοπώρου, κι οι σύντροφοι
σκοτώσανε τα πρόσωπά τους· δεν τα καταλαβαίνω.
Μένει ακόμα η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι                                            
κύματα της άμμου φεύγοντας ώς τον τελευταίο κύκλο
ένας ρυθμός τυμπάνου αλύπητος ατέλειωτος
μάτια φλογισμένα βουλιάζοντας μέσα στον ήλιο
χέρια με φερσίματα πουλιών χαράζοντας τον ουρανό
χαιρετώντας στίχους νεκρών σε στάση προσοχής                                  
χαμένα σ’ ένα σημείο που δεν τ’ ορίζω και με κυβερνά·
τα χέρια σου ’γγίζοντας το ελεύθερο κύμα.

Φθινόπωρο, 1936

 

greek-language – 2fA

                                                   

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

"Εμπαθής σχέση "

 



-  ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
[Από το βιβλίο "Η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ"]


Αυτός είναι ο θησαυρός που είναι κρυμμένος στον αγρό της καρδιάς σου, τον οποίον δεν βρήκες ακόμη εξαιτίας της αργίας σου.
Γιατί αν τον είχες βρει, θα πουλούσες τα πάντα για να αγοράσεις αυτό τον αγρό
(Ματθ. 13, 44).
Τώρα αφού άφησες τον αγρό, περιποιείσαι τα γύρω του αγρού, στα οποία δεν βρίσκεις τίποτε άλλο εκτός από αγκάθια και τριβόλια.

Γιατί αφού θέλει να τον συγχωρήσει ο Θεός, όπως και αυτός συγχώρεσε τις αμαρτίες εκείνων που του έφταιξαν, είναι φανερό ότι, όπως ο Θεός συγχωρεί απαθώς όσους συγχωρεί, έτσι κι αυτός μένοντας απαθής σ' ό,τι λυπηρό του συμβαίνει, συγχωρεί όσους του έφταιξαν χωρίς να επιτρέπει ν' αποτυπώνεται στο νου του η θύμηση κάποιου από τα λυπηρά που του έκαναν.

Αλλιώς ελέγχεται ότι χωρίζει τη φύση συνειδητά, όταν ενώ είναι άνθρωπος, βρίσκεται σε διάσταση με κάποιον άνθρωπο.
Γιατί ο θυμός είναι φυσικός συνήγορος της επιθυμίας, και τότε παύει να μανιάζει, όταν τη δει νεκρή.

Το τέλος αυτής της ζωής, δεν είναι δίκαιο νομίζω να ονομάζεται θάνατος, αλλά απαλλαγή από τον θάνατο και χωρισμός από τη φθορά και απελευθέρωση από τη δουλεία και παύση της ταραχής και εξάλειψη των πολέμων και υποχώρηση του σκότους και ανάπαυση από τους κόπους και ηρεμία της πυρώσεως και συγκάλυψη της ντροπής και αποφυγή παθών και με μια λέξη, τέρμα όλων των κακών.

Αυτά οι Άγιοι τα κατόρθωσαν με τη θεληματική τους νέκρωση και φανέρωσαν τους εαυτούς των ξένους και περαστικούς από τη ζωή (Εβρ. 11, 13), πολεμώντας γενναία τον κόσμο και το σώμα και τις επαναστάσεις του κόσμου και του σώματος.
Και αφού κατέπνιξαν την απάτη που προέρχεται από τον κόσμο και το σώμα μέσω της συνδέσεως των αισθήσεων με τα αισθητά, φύλαξαν αδούλωτο το αξίωμα της ψυχής τους.

Καθένας που επιθυμεί τη σωτηρία του, προσηλώνεται οπωσδήποτε ή στην πράξη ή στη θεωρία· γιατί χωρίς αρετή και γνώση, απολύτως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να σωθεί.
Αφού βέβαια ιδίωμα της αρετής είναι η υποταγή των κινημάτων του σώματος και η σοφή αναχαίτιση, με τον ορθό λογισμό σαν με χαλινάρι, της φοράς του προς τα άτοπα· κι αφού ιδίωμα της θεωρίας είναι το να έχει τη φρόνηση να προτιμά και να εγκρίνει εκείνα που εξετάστηκαν και κρίθηκαν ορθά.

Όταν ο νους νομίσει ότι η αίσθηση είναι κατά φύση δική του δύναμη, τότε πλεγμένος με τις εξωτερικές μορφές των αισθητών, επινοεί τις σαρκικές ηδονές, καθώς δεν μπορεί να ξεπεράσει τη φύση των ορατών, γιατί έχει πιαστεί σε εμπαθή σχέση με την αίσθηση.

 

paterikakeimena – 2φΑ

                                          

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2021

"Εκμυστηρεύσεις.. "

 



Τρίτο Πρόγραμμα  -  Μαρία Κάλλας  (1923 – 16.09.1977)
[Αποσπάσματα από συνεντεύξεις στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο]


Στις πρόβες όταν με κοιτάζουν αισθάνομαι μεγάλη δειλία,
η οποία εξωτερικεύεται ως δυσαρέσκεια.
Παραδέχομαι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Αυτή είναι η ουσία του χαρακτήρα μου.
Για να δώσεις σε μια παράσταση τον καλύτερό σου εαυτό,
έχεις ανάγκη από ψυχική ηρεμία.
Θέλεις επίσης να ξέρεις ότι το κοινό θα είναι πάντοτε μαζί σου,
κι ότι αν κάποιο βράδυ δεν είσαι στις καλύτερες στιγμές σου,
θα δείξει κατανόηση και θα σε αγαπάει.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, είναι κάτι που μπορεί πολύ εύκολα
να ανατραπεί.
Να γίνει φόβος ότι δε θα σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.
Πολλές φορές παρεξηγήθηκα εξαιτίας αυτού του φόβου.
Όταν καμιά φορά οργίζομαι, η οργή έχει στόχο
τον ίδιο μου τον εαυτό και όχι τους άλλους ανθρώπους.
Είναι ένας τρόπος άμυνας.
Με βασανίζουν αμφιβολίες και φόβοι. ''Δεν είμαι ικανή. Δεν έχω φωνή.''
Βρίζω τον εαυτό μου.
Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι με περιβάλλουν με φανερή αγάπη,
εγώ εξοργίζομαι και λέω:
''Αυτοί οι άνθρωποι σε θαυμάζουν. Γιατί; Δεν το αξίζεις!''
Αναρωτιέμαι αν αυτά τα συναισθήματα είναι ειλικρινή
και αν πηγάζουν από το ταπεραμέντο του κάθε καλλιτέχνη,
ίσως να αποτελούν συστατικά στοιχεία κάθε δημιουργικής προσωπικότητας.
Ίσως πάλι αντανακλούν τον χαρακτήρα του συνειδητού καλλιτέχνη:
ένας χαρακτήρας ευπαθής, που εύκολα περιπίπτει σε σύγχυση,
που φοβάται μήπως γελοιοποιηθεί. Αλλά ποτέ δεν είναι ματαιόδοξος.
Καθόλου, μα καθόλου.
Αυτή η επώδυνη πορεία προς την τελειότητα, είναι ένας δρόμος στρωμένος
με παρεξηγήσεις.
Μπορώ να σας πω, με κάθε εντιμότητα, ότι είμαι πιο αυστηρή
από τους κριτικούς μου.
Αν αγαπάς αληθινά τη μουσική, δεν μπορείς παρά να σταθείς ταπεινά
απέναντι στις απέραντες δυνατότητές της και να παραδεχτείς ότι
οι περιορισμένες δυνάμεις σου θα σε εμποδίζουν πάντα
να την υπηρετείς με τον τρόπο που θα ήθελες
κι ας σημαίνει αυτό, ίσως, ότι ποτέ δε θα γνωρίσεις
μια σταθερή και διαρκή ευτυχία.

 

liberopoulos

fb – 2fA


Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2021

"Ο Μάνος για τον Μίκη.. "

 



Τρίτο Πρόγραμμα
[Απόσπασμα από σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι
που μεταδόθηκε από τη συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος το 1978]


«Σήμερα λοιπόν θέλω να σας αποκαλύψω έναν φίλο μου συνθέτη, πολύ σημαντικό, που είμαι βέβαιος πως δεν ξέρετε. Τον Μίκη Θεοδωράκη.

Ποιοι είναι αυτοί που ξέρουνε τη μουσική του σημασία μέσα στον χώρο μας;
Κι ακόμα ότι ο Θεοδωράκης δεν έγραψε μόνο τον "Ζορμπά" ή το "Πέντε-πέντε-δέκα…"
Ούτε πάλι οι άλλοι, οι περισσότεροι, που ερμηνεύουν τη μεγαλοσύνη του γιατί τους καθηλώνει στα γήπεδα με τις ώρες και τους κινητοποιεί εσωτερικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ένας ποταμός σπανίων μελωδιών που έχει βαθιές τις ρίζες του όχι μόνο στην Κρήτη.
Από την Κρήτη πήρε την επική μεγαλοστομία και λεβεντιά που σφραγίζει τους ρυθμούς του.
Απ’ τα νησιά του Αιγαίου τη χάρη του και τη λεπτεπίλεπτη δεξιοτεχνία του.
Κι από τη βόρεια Ελλάδα τους βαθείς αναστεναγμούς της μουσικής του.

Ο Θεοδωράκης είναι βαθιά και πλατιά μουσικός και λειτουργεί παράλληλα σ’ άλλες λιγότερο γνωστές στιγμές, με ακρίβεια και με συνείδηση των πηγών του και των στόχων του, με ευαισθησία και με τεχνική απαράμιλλη.

Αυτές είναι οι στιγμές που τον τοποθετούν στο μέλλον, σίγουρα και παντοτινά.»

 

fb – 2fA

                                       

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2021

"Η Σμύρνη κάποτε.. "

 









Στη μνήμη και στις καρδιές μας
πάντοτε!

 

2φΑ


                                     

"Η ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας! "

 



π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού
[από το «Εορτολόγιο», Ακρίτας, Αθήνα 2005]


….  Τιμούμε τον Σταυρό, τον υψώνουμε, ψέλνουμε τη νίκη του Χριστού: δεν σημαίνει αυτό πάνω απ’ όλα πίστη στον Σταυρωμένο και πίστη πως ο Σταυρός είναι ένα σημείο φοβερής ήττας;
Καθότι ο Σταυρός γίνεται νίκη και θρίαμβος μόνο επειδή είναι ήττα, και μόνο στο μέτρο που γίνεται αποδεκτός ως ήττα.
Όχι, ο Χριστός δεν εισήλθε στον κόσμο για να νικήσει με έναν εξωτερικό τρόπο.
Του προσφέρθηκε ένα βασίλειο, αλλά το αρνήθηκε.
Ακόμη και τη στιγμή που προδομένος πέθαινε, είπε: «ἢ δοκεῖς ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τὸν πατέρα μου, καὶ παραστήσει μοι πλείους ἢ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων;» (Ματθ. 26,53).

Ωστόσο ο Χριστός ποτέ άλλοτε δεν ήταν περισσότερο βασιλιάς, παρά όταν ανέβηκε στον Γολγοθά, φέροντας στους ώμους του τον Σταυρό, ενώ το γεμάτο μίσος και χλευασμό πλήθος Τον περικύκλωνε.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν εμφανέστερη η βασιλική εξουσία Του, παρά όταν Τον έφερε ο Πιλάτος μπροστά στο πλήθος, ντυμένο την πορφύρα, καταδικασμένο σε θάνατο ως εγκληματία, με το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι, και τον Πιλάτο να λέει στον εξαγριωμένο όχλο: «ἴδε ὁ βασιλεύς ὑμῶν».

Μόνο εδώ μπορούμε να δούμε ολόκληρο το μυστήριο του Χριστιανισμού, επειδή η νίκη του Χριστιανισμού βρίσκεται στη χαρούμενη πίστη, πως εδώ, μέσα από τον περιφρονημένο, σταυρωμένο και καταδικασμένο άνθρωπο, η αγάπη του Θεού άρχισε να φωτίζει τον κόσμο και άνοιξε ένα βασίλειο που κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλείσει.

Ο καθένας μας λοιπόν πρέπει να δεχθεί τον Χριστό με όλη του την καρδιά, όλη του την ψυχή και όλη του την ελπίδα. Ειδάλλως όλες οι εξωτερικές νίκες είναι δίχως νόημα.
Ίσως να χρειαζόμασταν αυτή την εξωτερική ήττα του Χριστιανικού κόσμου.
Πιθανώς να χρειαζόμασταν τη φτώχεια και την απόρριψη, για να καθαρίσουμε την πίστη μας από την εγκόσμια αλαζονεία και την εμπιστοσύνη στην εξουσία και τη νίκη, να καθαρίσουμε την εικόνα για τον Σταυρό του Χριστού, ο οποίος υψούται πάνω από μας κι όταν ακόμη ούτε εμείς, ούτε ο κόσμος δεν μπορεί να τον δει.
Παρόλα αυτά ο Σταυρός υψώνεται ακόμη, εκτίθεται και θριαμβεύει.

«Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας».
Επειδή σε όποιο σκοτάδι κι αν βρίσκονται οι άνθρωποι, όσο μεγάλος κι αν είναι ο θρίαμβος του κακού σ’ αυτόν τον κόσμο, η καρδιά μας γνωρίζει ακόμη και ακούει τα λόγια, «ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».

 

agiosthomas – 2φΑ


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

"Δυο χρόνια.. "

 



-  Maria Klara Mxt
9 Σεπτεμβρίου στις 11:54 π.μ.  ·


Δυο χρόνια κι αντί να συνηθίζεται γίνεται όλο και χειρότερο.
Πέρασαν δυο χρόνια κι οι άνθρωποι μου φαίνονται πιο σκληροί από ποτέ.
Οργή, κακία κι υστερία…

Είναι που τα έκανες εσύ να μοιάζουν όλα τόσο όμορφα και χαλαρά;
Είναι που πρέπει να εξαθλιωθούμε τελείως πριν την αλλαγή;
Το φως σου λείπει, και με τρομάζουν όσα σκοτώνουν τη μνήμη σου.

Γιατί κανένα καθεστώς δεν σε επέβαλε στα πράγματα ποτέ, όπως συνηθίζεται…
Ήταν το κοινό που σε διάλεγε, κι εσύ που διάλεγες τη μουσική.

Μπαμπά μου, κοιτάζω τον θυμωμένο κόσμο και ψάχνω να βρω αυτό, το κοινό που αγάπησες.
Τον κόσμο που γι αυτόν έγραψες, τραγούδησες και δημιούργησες.
Που γι αυτόν γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα. Μα δε τον βρίσκω πουθενά.

Ψάχνω να βρω κάτι όμορφο που να μπορώ να σε βλέπω εκεί, μα είναι όλα λίγα.

Πάνε δυο χρόνια μπαμπάκα μου, που έχω να ακούσω τη βελούδινη φωνή σου… "κουκλίτσα μου, αστέρι μου, Μαράκι…"

Το χειρότερο όμως είναι, πως δυο χρόνια τώρα η μουσική με ταράζει.
Για εσένα που δεν μπορώ να αγγίξω, κι όλα τα υπόλοιπα που δεν με αγγίζουν πια…

Μπαμπά, δυο χρόνια πάνε που γλίτωσες…

 

facebook – 2fA

                                                                                      


Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2021

"Συναυλία Στήριξης "

 


Ο αγώνας σκληρός, αλλά δεν τα παρατάμε ποτέ.

Το πρόβλημα με τα μάτια μου επιδεινώνεται, και δυστυχώς δεν είναι ελεγχόμενο στην Ελλάδα. Είναι αναγκαία η μεταφορά μου στο Moorfields Eye Hospital του Λονδίνου, στις 24 αυτού του μήνα, για τη συνέχιση των θεραπειών μου.

Έτσι, λοιπόν, την ΤΡΙΤΗ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ, θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακή συναυλία, με σκοπό να μαζευτεί το ποσό των 1.600 ΕΥΡΏ, που θα στοιχίσει συνολικά η θεραπεία.

Λόγω των συνθηκών στην Ελλάδα, καλούμαι να πληρώσω ο ίδιος, τόσο τις νοσηλείες μου, όσο και κάποια χρωστούμενα του ΕΟΠΥΥ από παλιά προς το νοσοκομείο, ειδάλλως δεν θα μου επιτραπεί η είσοδος σε αυτό.

Ζητώ την στήριξή σας, ώστε να μπορέσω να διατηρήσω αυτό το λίγο ποσοστό της όρασης, που για μένα είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω.

Για όποιον θέλει και μπορεί να βοηθήσει:

(1) ΤΡΆΠΕΖΑ ΕΘΝΙΚΗ
Όνομα δικαιούχου: ΣΑΡΕΛΛΑΣ ΜΆΡΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
IBAN: GR33 0110 1070 0000 1070 0677 767

(2) ΤΡΆΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΏΣ
Όνομα δικαιούχου: ΣΑΡΕΛΛΑΣ ΜΆΡΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
IBAN: GR4601717770006777136068578

(3) Link για donation:
https://www.paypal.com/donate?hosted_button_id=JEJVYPK3GMSXU

 

fb - Ειρήνη Κουτρέτση
2φΑ

                              

"Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως "

 



- Anthony Bloom, Metropolitan of Sourozh

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὴν ἐπιστολὴ του πρὸς Γαλάτας (6,14) ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι ὁ κόσμος ἔχει σταυρωθεῖ γιὰ ἐκεῖνον κι ἐκεῖνος σταυρώθηκε γιὰ τὸν κόσμο.
Τὶ σημαίνει αὐτὸ; Ὁ Παῦλος δὲν σταυρώθηκε, οὔτε καὶ ὁ κόσμος· ἀλλὰ ἡ εἰκόνα στὴν ἀρχαία γλώσσα εἶναι ξεκάθαρη. Στὴν σταύρωση τὰ χέρια τοῦ θύματος εἶναι ἁπλωμένα στὶς δύο πλευρὲς τοῦ σταυροῦ, βίαια χωρισμένα καὶ καρφωμένα στὸν σταυρό ἔτσι ποὺ νὰ μὴν σμίξουν ποτὲ ξανά.

Κι εἶναι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς μιλάει ὁ Παῦλος. Μέσω τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὁ κόσμος ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ ἔχει γίνει ἐντελῶς ξένος, ἕναν κόσμο ποὺ δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ φτάσει, ποὺ δὲν θέλει πλέον νὰ πλησιάσει, ἕναν κόσμο ποὺ ὄχι μόνο τὸν ἔχουν πάρει ἀπὸ ἐκεῖνον, ἀλλὰ ποὺ ἀπορίπτει. Καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἔγινε ξένος γιὰ τὸν κόσμο, ἐπειδὴ ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ πλέον νὰ τὸν δεχτεῖ μὲ τοὺς νέους ὅρους, τοὺς ὅρους τοῦ Χριστοῦ, μὲ τους ὁποίους ζεῖ.

Θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὅταν ἀκοῦμε τέτοια λόγια καὶ βλέπουμε αὐτὲς τὶς εἰκόνες. Ὁ Παῦλος ἦταν ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ· ταξίδεψε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα πρὸς τὴ Δαμασκὸ μὲ σκοπὸ νὰ ἐξολοθρεύσει τοὺς ὁπαδοὺς Του ἐπειδὴ ἦταν ψεῦτες, βλάσφημοι, καὶ καθ’ὁδὸν συναντήθηκε μὲ τὸν Χριστό.
Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ Χριστὸς ἔγινε ὁ Κύριός του, ὁ Θεὸς Του, καὶ κανένας ἄλλος δὲν ὑπῆρχε ποὺ ν’ ἀξίζει γιὰ ἐκεῖνον. Εἶχε μιὰ μεγάλη καὶ πλατιὰ καρδιὰ γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δεχτεῖ τὸ μήνυμα καὶ ν’ ἀνταποκριθεῖ σ’ αὐτὸ μ’ ὅλη του τὴν ὕπαρξη, τὴ ζωή, ν’ ἀντιμετωπίσει ὅ,τι μποροῦσε νὰ συμβεῖ.

Πράγματικά, γιὰ ἐμᾶς ἡ ἱστορία τῆς Σταύρωσης εἶναι μιὰ ἱστορία ποὺ ἀκοῦμε τόσο συχνά – οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἀπὸ τὰ παιδικὰ μας χρόνια, ἤ τουλάχιστον ἀπὸ τότε ποὺ εἴμασταν νέοι. Ὑπῆρξε κάποια στιγμὴ ὅπου μέσα ἀπὸ τὴν παιδικὴ φαντασία, ἀνταποκριθήκαμε σ’ αὐτὴ τὴν ἱστορία μ’ αἴσθημα βαθύ, καὶ τότε σὰν ν’ ἀποκτήσαμε ἀνοσία – τὴν ἀποδεχτήκαμε ὡς στοιχεῖο δεδομένο τῆς πίστης μας, ἔπαψε νὰ εἶναι γεγονός τῆς ζωῆς μας.

Ὁ Ἅγιος Παῦλος λέει σὲ κάποιο ἄλλο ἐδάφιο ὅτι γιὰ ἐκεῖνον, ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλη του ἡ ζωή, κι ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦταν, τὶ ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἀντάξιο αὐτῆς τῆς ζωῆς; Μὲ τὶ θὰ μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ;

Σκεφτεῖτε γιὰ μιὰ στιγμή, τὶ θὰ συνέβαινε ἄν κάποιος ποὺ ἀγαπᾶτε, ἤ ποὺ θαυμάζετε, πέσει θύμα βίας, δολοφονικῆς σκληρότητας ἄλλων ἀνθρώπων, ἐπειδὴ ἀντιστάθηκε σὲ κάτι ποὺ ἄξιζε γιὰ αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ τὴ ζωή, ἴσως γιὰ τὴ ζωή σας, γιὰ νὰ σώσει ἐσᾶς προσωπικά. Θὰ μπορούσατε ποτὲ νὰ ἐπιστρέψετε πίσω στὰ πράγματα ποὺ τοῦ στοίχισαν τὴ ζωή; Θὰ μπορούσατε, θὰ μποροῦσε κάποιος ἀπὸ ἐμᾶς νὰ παίξει μὲ τὴ ζωή; Μποροῦμε νὰ ζοῦμε ἀνόητα; Θὰ διαλέγαμε τὸ κακὸ, ἐνῶ προσπαθοῦμε νὰ τὸ μεταμφιέσουμε μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο;
Ἄν γνωρίζαμε ὅτι ἐπειδὴ κάναμε αὐτὴν τὴν ἐπιλογή -ἴσως μιὰ ἀσήμαντη ἐπιλογή, ἀλλὰ ἐγκληματική – ἕνα ἀγαπημένο πρόσωπο, ἤ ἁπλὰ ἕνας ἄνθρωπος, θὰ ἔπρεπε νὰ πεθάνει γι’ αὐτό; Ἕνας μεθυσμένος ὁδηγὸς εἶναι ἕνα παράδειγμα. Ἀλλὰ ὑπάρχουν τόσοι τρόποι ποὺ γινόμαστε ἡ καταστροφὴ γιὰ τὸν ἄλλον…

Καὶ ὑπάρχουν ἠρωικοὶ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι προσφέρουν τὴ ζωή τους γιὰ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ ὁ ἄλλος ἦταν ἀνόητος· ὄχι τόσο ἁμαρτωλὸς ὅσο τοῦ φάνηκε- ἁπλὰ ἀνόητος! Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ τρέλα σημαίνει θάνατο.

Ποῦ εἶναι ἡ θέση μας σ’ ὅλα αὐτά; Μπορεῖ κάποιος νὰ πεῖ τίμια τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σ’ αὐτὴ τὴν Ἐπιστολὴ, ἤ σὲ ἄλλο κείμενο ὅταν λέει ὅτι γιὰ ἐκεῖνον ζωὴ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, ὅτι ἀνυπομονεῖ νὰ πεθάνει γιὰ νὰ εἶναι μ’ Ἐκεῖνον, ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γῆ εἶναι χωρισμὸς καὶ ὅτι ἡ μοναδική του προσμονὴ εἶναι νὰ ἑνωθεῖ μαζί Του; (Φιλιππησίους 1:21).

Ἄς σκεφτοῦμε σοβαρά. Αὐτὰ τὰ λόγια τῆς Γραφῆς δὲν εἶναι γραμμένα γιὰ νὰ μᾶς κρίνουν, γιὰ νὰ μᾶς καταδικάσουν, ἀλλὰ εἶναι ἕνα κάλεσμα· ὁ Παῦλος λέει: «Γνωρίζω τὶ σημαίνει νὰ ἔχει κάποιος ἀνακαλύψει τὴν αἰώνια ζωή, τὶ σημαίνει νὰ ἔχει ἀνακαλύψει τὸν Χριστό, νὰ ἔχει ἀνακαλύψει ὅτι τὸ κάθε τι ἔχει ἀξία στὴ ζωὴ σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ πράγματα ποὺ ὑπηρετοῦμε δουλικά.

Ἀνακαλύψτε τα, θὰ μᾶς ἔλεγε, ἐπιστρέψτε στὴ ψυχή σας, στὸ παρελθόν σας, στὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς μπῆκε στὴ ζωή σας, στὴν καρδιά σας, τὴ στιγμὴ τοῦ θαύματος, τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλευθερίας, καὶ τότε ζῆστε ἀπὸ αὐτὴν, ἀφήνοντας κάθε τι σκοτεινό, ἄψυχο, ἄσχημο!
Διαλέξτε τὸ φῶς, τὴ ζωή, τὴ χαρά – ὅλα αὐτὰ ποὺ περικλείει τ’ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.

 

agiazoni – 2fA


Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021

"Με την γνώση της θλίψης.. "

 



Hsin Chi-chi
[Στρατηλάτης της δυναστείας των Song]


Ως νέος, δεν ήξερα τίποτε για την γεύση της θλίψης
αλλά μου άρεσε να σκαρφαλώνω σε πύργους,
να σκαρφαλώνω σε πύργους,
και να σέρνω την θλίψη
σε κάθε νέο τραγούδι που είχα τραγουδήσει.

Τώρα γνωρίζω καλά τη γεύση της θλίψης,
είναι στην άκρη της γλώσσας μου,
στην άκρη της γλώσσας μου,
αλλά αντί γι’ αυτήν, εγώ λέω,
Τι εξαίσια, δροσερή φθινοπωριάτικη ημέρα!

 

2φΑ


                                                 

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021

"Βίωμα όλων.. "

 



 Από τον Κυκλοθυμικό


Ναι, ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να μνημονεύεται ως ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης, ως μια αμφιλεγόμενη πολιτική περσόνα, ως αυτός που έφερε τον Ελύτη και το Ρίτσο και στο τελευταίο ελληνικό σπίτι, στα χείλη και του πιο απλού ανθρώπου, αυτός που έβαλε το μπουζούκι ισότιμα δίπλα στο πιάνο, το ρεμπέτικο δίπλα στη συμφωνική και γέμισε με αντάρτες τα καθίσματα στις λυρικές σκηνές κι έχωσε πονηρά τα κόκκινα εμβατήρια στα μεγάφωνα των μεγάρων μουσικής αυτού του κόσμου, όμως πάνω από όλα ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένα βίωμα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που πάντρεψε τους γονείς μου με «το τρένο φεύγει στις 8», όταν ο πατέρας μου ήταν φαντάρος στη Βόρεια Ελλάδα κι η μάνα μου τον περίμενε στο σταθμό στην Αθήνα να τον δει για λίγο κρυφά από τη μάνα της. Σήμερα που τους βλέπω ασπρισμένους, να πονάνε σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο, να γερογκρινιάζουν, ακούω το τρένο που τους παίρνει μακριά, πέρα από την Κατερίνη και τους πάει στα άστρα εκεί που θα είναι πάντα νέοι, ωραίοι κι ερωτευμένοι, εκεί που ο χρόνος δε φθείρει τα σώματα και τα συναισθήματά τους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που με κρατούσε σε επικοινωνία με εκείνο το κορίτσι των 26 χρόνων που έπεσε από την ταράτσα του ξενοδοχείου για να γλιτώσει από τον κόσμο, τους δαίμονες της, την κατάθλιψη και μια ακόμα σκληρή εκδοχή της πατριαρχίας.
Όταν ήθελα να τη δω ξανά, έβαζα το «Αστέρι μου φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου» που έπλαθε ξανά από την αρχή ο Μίκης σαν άλλος Ορφέας κι άνοιγε το σκοτεινό αττικό ουρανό κι εμφανιζόταν αυτή με το λευκό της φόρεμα, αυτό που την κήδεψαν, κι αποδρούσε από τα δεσμά του Άδη σαν άλλη Ευρυδίκη για να ζήσει τον έρωτα, τα ξενύχτια, τις βόλτες, τις εκδρομές κι όσα θα της χρωστά για πάντα η ζωή, μέχρι να τελειώσει το τραγούδι και να γυρίσει πίσω στο αιώνιο σκοτάδι και στη Σιωπή.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ο μόνος που ήρθε μαζί μου στο αεροπλάνο στο δύσκολο ταξίδι της πρώτης μετανάστευσης, το πρώτο βράδυ σε εκείνο το κρύο ξενοδοχείο στο πιο αφιλόξενο μέρος της Αμερικής, στο σκληρό της Νότο, μου τραγουδούσε όλη νύχτα τα ερωτικά του με φόντο την Ακρόπολη. Και το πρωί, εγώ με τα μούσια και τα ατίθασα μαλλιά ξένος ανάμεσα σε τόσες φυλές «προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν κι ούτε κανένας με γνώριζε».
Και τα βράδια ξανά και ξανά στήναμε καντάδες με τη «νυχτερίδα στη σκεπή» ελπίζοντας τα χαιρετίσματα να μπορέσουν να περάσουν τον Ατλαντικό, να μην πέσουν στα κύματα και να βρουν αυτούς που αγαπώ.

Ύστερα στο πρώτο ταξίδι πίσω, όταν με υποδεχόταν πάλι ο αττικός ουρανός και το γκρίζο της αιώνιας ερωμένης μου, της Αθήνας, τότε πλημμύριζε το αεροπλάνο με τους ήχους από τους «Χαρταετούς», πώς μπορεί να αποτυπώσει κανείς καλύτερα από το μπουζούκι σε αυτό το ορχηστρικό  τις εθιστικές ουσίες της Ελλάδας;
Κι όταν έβλεπα ξανά τους δικούς μου και χτυπούσε το τηλέφωνο του πατέρα μου πεταγόταν το «Φεγγάρι μάγια μου κάνες και περπατώ στα ξένα» να μου τρυπά την καρδιά.
Κι ύστερα οι νύχτες ασωτίας που ξεκινούσαν από τις σκάλες του μετρό πότε με το «Όμορφη πόλη» πότε με το «Αν θυμηθείς το όνειρό μου» στα ακουστικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης διηύθυνε μια ολόκληρη ορχήστρα εκείνο το βράδυ που κοιμηθήκαμε με ανοιχτούς τους υπολογιστές για να μη νιώθουμε μακριά και σου σιγοτραγουδούσα το «Σ’ αγαπώ μα δε θα ’ρθω να σε βρω, γιατί το ξέρω, σ’ αγαπώ μα δε θα ’ρθω το φαρμάκι θα σου φέρω» και τότε που με είδες πρώτη φορά να χορεύω ζαλισμένος το «Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά άναψες τον καημό μου είσαι μικρός και δε χωράς τον αναστεναγμό μου» και το πρωί όταν βγήκαμε στην ταράτσα κι ενώ ο ήλιος ξεπεταγόταν πίσω από τα βουνά έβραζε σα λάβα από το βάθος ενός ηφαιστείου το «ο κόσμος ξημερώνει».
Και μετά όταν ξημέρωσε, που σου τραγούδησα το «Μέρα Μαγιού» και σου υποσχέθηκα, ενώ «άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης» πως «όλα αυτά τα ωραία θα ναι δικά μας».

Ήταν και στην πρώτη μας φορά, όταν έβαζε τη μουσική στα λόγια που ειπώθηκαν μέσα στη σιωπή «πώς να ξεχάσω τα μεγάλα μάτια που με χάιδεψαν, τα ζεστά σου χέρια που με άγγιξαν και τα τόσα λόγια που δεν πρόλαβα, σε βαθύ πηγάδι θα το πω, πόσο σ’ αγαπώ».
Ήταν και τότε στον Προφήτη Ηλία που απλωνόταν η μουσική από το «Νύχτα μέσα στα μάτια σου» στον ουρανό, στις παραλίες κι ύστερα σε όλο το Αιγαίο και ξέφευγε πάλι.
Ήταν και τότε που γύριζα ζαλισμένος με «δακρυσμένα μάτια, με όνειρα κομμάτια» στους «μεγάλους δρόμους κάτω από τις αφίσες» για αυτό το «ποτέ μαζί» εκείνη τη «νύχτα μαγικιά», που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν και στο θάλαμο στο στρατόπεδο εκπαίδευσης μαζί μου, κρύφτηκε στα δυο μπουζούκια των γιατρών του θαλάμου.
Ήταν το πρώτο Σαββατόβραδο που αντί να σεργιανάμε στους δρόμους της Αθήνας ήμασταν κλειδωμένοι στον παραλογισμό της αρβύλας και των διαταγών.
Τότε που έφυγαν οι μονιμάδες και μείναμε μόνοι μας και 5-10 ξυρισμένοι σβέρκοι τραγουδούσαμε το «Σαββάτο βράδυ μου έμορφο ίδιο Χριστός Ανέστη, ένα τραγούδι του Τσιτσάνη κλαίει κάπου μακριά.» και λύγιζαν τα κάγκελα που είχαν περικυκλώσει τη νιότη μας.
Ήταν και τότε στα πιο δύσκολα στη μονάδα που μου τραγουδούσε συνωμοτικά και περιπαιχτικά το «Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και όταν σοβάρευε το «ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά».

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ και σε εκείνο το ταξίδι στη Μακρόνησο, από τη μια να αφηγείται τη ζωή του ανάμεσα σε μουσικές και πρόζες κι από την άλλη, εκεί που δεν έφταναν τα φώτα στο άλλο άκρο του νησιού με έσερνε να δω πού έπαιρνε ο αέρας τα χαρτιά με τις μουσικές του, τότε που έτρεχε να τα μαζέψει από τη θάλασσα με χαλασμένο πνευμόνι και δίπλα ρεμπέτες κι ανθρωποφύλακες να χασκογελούν.
Πίσω από τα χειροκροτήματα και τις ζωηρές φωνές του κοινού, άκουγες ακόμα τις κραυγές των κολασμένων από τα βασανιστήρια. Πίσω από τη σκηνή έβλεπες τα φώτα της Αθήνας τόσο κοντά για σένα, τόσο μακριά για αυτούς. Ήταν εκεί και τότε που τον επισκέφτηκα στη Ζάτουνα και σιγοτραγουδούσε πονηρά το «Είμαι Ευρωπαίος έχω δύο αφτιά» και γρήγορα το γύριζε σε… Χατζιδάκι.

Ήταν και στις νύχτες ανάμεσα σε βιβλία, μουσικές, ανοιχτά παράθυρα, αέρα που μύριζε ακόμα γιασεμί κι αδειανά μπουκάλια από μπύρες, τότε που χτιζόταν η συνείδηση, τότε που μου έλεγε ότι «το ψωμί είναι στο τραπέζι» και «δώσ’ το μάνα του διαβάτη, του Χριστού και του ληστή» και σκάλιζε στην ψυχή μου το «πολλές σημαίες να ανεμίζουν στα μπαλκόνια να λένε δυνατά τη λέξη “σύντροφος” κι εσύ να λείπεις».
Και το βράδυ που πέθανε ο Φιντέλ τραγουδούσαμε μαζί «Ποιος κατεβαίνει σήμερα στον Άδη; Ποιον κουβεντιάζει η γειτονιά κι ανανταριάζει; Γιατί βουβά είναι τα βουνά κι οι κάμποι; Λεβέντης εροβόλαγε.» για να ξορκίσουμε το τέλος μιας εποχής ελπίδας ή την αρχή μιας εποχής τεράτων.

Ήταν και στους δρόμους όταν όλοι μαζί μαθαίναμε να βάζουμε το «ταξικός» ως προσδιορισμό στον αγώνα μας με το «όταν σφίγγουν το χέρι», με το «αρνιέμαι», με το «ο αδερφός τον αδερφό», με την «αντάρτισσα που πάει με τη σημαία της μπροστά», με το «κράτησα τη ζωή μου», κτλ. τότε που ξηλωνόταν το μέλλον μας, τότε που μαθαίναμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, τότε που κατέρρεε με αίμα το «ευτυχώς που ηττηθήκαμε, σύντροφοι», τότε που ξεπεταγόταν το τέρας του ναζισμού, τότε που καταλαβαίναμε τι βαριά ιστορία αγώνων είχαμε να κουβαλήσουμε, τότε που νιώσαμε πρώτη φορά οργή, φόβο, αγανάκτηση.

Μας γνώρισε τον Πέτρουλα, τον Μπελογιάννη, τον Παναγούλη, τον Λαμπράκη, τον Άρη, τον Τούση, ζωγράφισε τους ήρωες μας όπως ο Κόντογλου ζωγράφιζε τους αγίους της Χριστιανοσύνης.
Μας φιλοξένησε σε στάδια, θέατρα, γήπεδα, μουσικές σκηνές, στην παραλία του Βραχατίου, στο προαύλιο της ΕΡΤ, σε αυτοσχέδιες σκηνές στο δρόμο.

Σήμερα καθόμασταν με τον πατέρα μου σε απέναντι καναπέδες και κλαίγαμε σαν παιδιά.
Τι κι αν μας χωρίζουν 30 χρόνια; Τι κι αν δεν τα βρίσκουμε πολιτικά;
Τι κι αν έχουμε άλλες εμπειρίες κι ακούσματα;
Ο Θεοδωράκης πάνω από όλα ήταν βίωμα διαφορετικών ανθρώπων, εποχών, ιστορικών στιγμών και γενιών κι ως βίωμα τον θρηνούμε, ως βίωμα θα τον αγαπάμε μέχρι το δικό μας τέλος κι ως βίωμα θα τον μεταφέρουμε και στα δικά μας παιδιά και στα δικά μας εγγόνια.

 

fb – 2fA

                                                                      

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2021

"Πίστη και Λευτεριά!.. "

 



ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2021 – ώρα 20.00΄

ΠΑΙΔΙΚΕς ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΕς ΧΟΡΩΔΙΕς
Τα ΜΟΥΣΙΚΑ ΣΥΝΟΛΑ
της Εκκλησίας της Ελλάδος

 





2φΑ


"Ελευθερία! "


-  Μίκης Θεοδωράκης
"Ολόκληρη η ζωή και το έργο μου μπορούν να ερμηνευτούν και να κατανοηθούν μόνο κάτω από το πρίσμα των τριών λέξεων που με γαλούχησαν:
Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία",


Από το βιβλίο των ημερολογίων του, «Το Χρέος»:

"…Τίποτα δεν είναι πιο αναγκαίο και πολύτιμο για τον Άνθρωπο παρά η Ελευθερία.
Αν δεν έχεις τροφή, αν δεν έχεις γνώσεις, αν δεν έχεις ανέσεις υποφέρεις.
Αν δεν έχεις Ελευθερία, τότε δεν υπάρχεις.
Γιατί τότε δεν μπορείς να λογαριάζεσαι για Άνθρωπος.

Τι είναι η Ελευθερία; Ελευθερία είναι η Ευθύνη. Είναι να είσαι υπεύθυνος.
Να κρατάς σε κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση, το μερίδιο της Ευθύνης που σου αναλογεί μέσα στον καταμερισμό της ομάδας και της κοινότητας.

Ελευθερία είναι να σκέφτομαι, να σχεδιάζω και να αποφασίζω κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση μαζί με τους άλλους για λογαριασμό μου και λογαριασμό των άλλων.
Όταν ένας άλλος το κάνει για λογαριασμό μου, είτε άτομο είναι αυτός, είτε κόμμα, τότε εγώ δεν είμαι ελεύθερος.

Γιατί Ελευθερία είναι το δικαίωμα να είμαι υπεύθυνος κάθε στιγμή, σε κάθε περίπτωση.
Ελευθερία είναι ΤΟ ΧΡΕΟΣ".

 

fb – Κυκλοθυμικός
2fA

                                                                      


Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

"Λαχτάρα, λατρεία!.. "

 


8 Σεπτεμβρίου: Η Γέννηση της Θεοτόκου


-  Γέρων Πορφύριος
[ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ. ΧΑΝΙΑ]


Με τη μελέτη ή ψυχή σας θα αγαθύνεται και θα γίνεται αγία χωρίς πολύ κόπο,
Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή; Να διαβάζετε Αγία Γραφή.
Να εκκλησιάζεσθε. Να πλησιάζετε τον Χριστό, να Τον αγαπήσετε.
Να προσέχετε τις ακολουθίες: όρθρο, ώρες, εσπερινό, απόδειπνο κ.λπ., γιατί τα λόγια τους είναι γραμμένα από αγίους.
Είναι λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό, την Παναγία μας.

Εγώ δίνω μεγάλη σημασία σ’ αυτά.
Να τα διαβάζετε καθαρά, μία-μία λέξη, με νόημα, με λαχτάρα και θείο έρωτα.
Ότι σας κάνει εντύπωση, να το ξαναμελετάτε κατ’ ιδίαν.
Το βιβλίο το γράφομε μέσα μας- και το ’χομε, όταν κάθε τόσο στεκόμαστε και εμβαθύνομε. Λίγο να μελετάμε και να το γράφομε μέσα μας.
Άμα τ’ αγαπάεις τα γράμματα, σε τραβούνε. Έχουν θησαυρούς μέσα.

Όταν ψάλλετε τους κανόνες, όχι απλά να λέτε τα λόγια, αλλά να τα απολαμβάνετε.
Έτσι πολύ γρήγορα θα αγιαστείτε, χωρίς να το καταλάβετε.
Κι όταν διαβάζετε το Ψαλτήρι, να τα λέτε καθαρά, μία-μία τις λέξεις.
Ν’ άκουγα άνθρωπο, που να διάβαζε καλά Ψαλτήρι! Α, θα καθόμουν εκεί, να μη χάσω λέξη. Εγώ έτσι το έμαθα το Ψαλτήρι, ακούγοντας το στην Εκκλησία.
Ενώ το Ευαγγέλιο το έμαθα ένα-ένα εδάφιο, το αποστήθιζα στίχο στίχο.

Συχνά, όμως, εμείς διαβάζομε επιπόλαια, ενώ χρειάζεται προσοχή στην απαγγελία.
Να διαβάζετε με το νι και με το σίγμα και να απαγγέλλετε με νόημα, με χαρά και έρωτα.
Να διαβάζετε σαν να μιλάτε με άνθρωπο.
Φυσικά, απλά, με νόημα και παρακαλεστικά.
Όπως θα λέγαμε π.χ.: «Παναγιώτα, ξέρεις τί έχομε πάθει;
Είχαμε κάτι λεπτά, τα ξοδέψαμε και τώρα δεν έχομε.
Αν διευκολύνεσαι, σε παρακαλώ, φέρε μας τριάντα χιλιάδες δραχμές, γιατί δεν έχομε να βολευτούμε». Καθόλου πλαστά πράγματα, καθόλου υποκρισίες.

Όταν θα διαβάζετε με νόημα, θα δημιουργείται μέσα σας ευφροσύνη και ενθουσιασμός.
Τότε θα μπαίνετε στο κλίμα της προσευχής.
Και ή ψυχή σας θα αγαθύνεται, θα οικοδομείται και θα γίνεται αγία αναίμακτα, δηλαδή εύκολα, χωρίς πολύ κόπο.
Έτσι σιγά σιγά θα αποκτήσετε αγάπη, θα γίνετε «πράοι, ταπεινοί τη καρδία».
Θα σας χαρίσει ό Θεός την αγία ταπείνωση, δηλαδή την απόλυτη εμπιστοσύνη.
Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, πού είναι ό κόπος και ή προσπάθεια για να γίνετε καλοί; Σφιξίματα, σπρωξίματα δεν υπάρχουν.

Με προσοχή να διαβάζετε και τούς βίους των αγίων. Ζητήστε τη βοήθεια τους.
Μελετώντας τα βιώματα των αγίων, θα τούς αγαπήσετε πολύ και πολύ θα ωφεληθείτε.
Σιγά σιγά θα ευφραίνεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, θα θέλετε και θα σκέπτεσθαι όλο και πιο πολύ το καλό.
Το καλό θα γίνεται από αγάπη και το κακό δεν θα βρίσκει θέση.

Ακούγοντας και μαθαίνοντας, έτσι έρχεται ή εξυπνάδα και ή αόρατος χάρις του Θεού και ο έρωτας στον Χριστό.
Η αγάπη στον Χριστό μεγαλώνει, γεμίζει ή ψυχή, ζητάει το απόλυτο.
Τι άλλο πιο ανώτερο; Η χάρις του Θεού, ό Χριστός μέσα μας. Καταλάβατε;
Λαχτάρα, λατρεία! Αυτό είναι. Χωρίς αυτό δεν κάνομε τίποτα.
Όλα τ’ άλλα είναι λόγια, είναι μηδέν.

 

db – 2fA


Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2021

"Μήνυμα στο Viber.. "

 



06.09.2021

Μεγάλε, πάει κι ο Μπελμοντό.
Τελικά οι δυο μας μείναμε;
Έφυγε ο κόσμος μας;
Ποιος θα καταλαβαίνει αυτά που λέμε!

 

vb-D – 2fA


                                                                      


Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2021

"Ανάμνηση θαύματος "

 





Άρχων Μιχαήλ


-  π. Λίβυος


Εάν νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι που είναι έξω από την πρόνοια του Θεού κάνουμε τεράστιο λάθος. Δεν δημιουργεί, ούτε είναι αίτιος ο Θεός των πειρασμών και δοκιμασιών που περνάμε, ωστόσο δεν είναι έξω από την πρόνοια του.

Προγνωρίζει και δεν καθορίζει, επιτρέπει αλλά δεν ευδοκεί το κακό.
Ο Θεός ακόμη και το μεγαλύτερο λάθος μας, την μεγαλύτερη αμαρτία και αστοχία μας, δεν θα την αφήσει δίχως να την αξιοποιήσει προς το συμφέρον μας.

Χαριτωμένα λένε στο Άγιον Όρος οι πατέρες, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες ο Θεός κτίζει εκκλησίες…». Κι αυτό φανερώνει ακριβώς αυτή την μεγάλη αλήθεια, ότι κανείς πειρασμός και δοκιμασία που θα περάσουμε στην ζωή μας, δεν θα μείνει αναξιοποίητη από τον Θεό.
Κανείς Γολγοθάς δεν θα μείνει δίχως Ανάσταση, εάν βεβαίως και εμείς το θέλουμε και συνεργαστούμε αγαπητικά με τον Θεό.

Μπορεί να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδο αυτή τη στιγμή - οικονομικό, συναισθηματικό, φιλικό, ιατρικό κ.α. Αλλά αν εμπιστευτούμε τον Θεό και σχετιστούμε, κοινωνήσουμε μαζί του, μέσα από την προσευχή, την Θεία Κοινωνία και τις εντολές του, τότε ακόμη και εκεί που εμείς δεν βλέπουμε τρόπο διαφυγής από το πρόβλημα μας,
Εκείνος θα μας ανοίξει δρόμο.

Όμως ας προσέξουμε μια λεπτομέρεια, ο δρόμος φωτίζεται όσο περισσότερο προχωράμε προς το Φως. Τι σημαίνει αυτό;
Ότι ξεκινάς να περπατάς κι ας είναι ακόμη σκοτάδι.
Δηλαδή, κι ας μην είναι όλα τέλεια και ξεκάθαρα.
Προχωρώντας αρχίζει ο ήλιος να φωτίζει όλο και περισσότερο, πέφτει το πρώτο φως και βλέπεις λιγάκι καλύτερα.

Να, ένα μονοπάτι υπάρχει μπροστά σου που πριν στο σκοτάδι δεν το έβλεπες.
Και καθώς προχωράς και εμπιστεύεσαι τον Θεό, ο ήλιος σηκώνεται όλο και πιο ψηλά, ο δρόμος γίνεται πιο ξεκάθαρος και τα βήματα σου πιο σταθερά, μέχρι να λάμψει ολότελα και να δεις μπροστά σου τον προορισμό σου αποκαλυπτικό και όμορφο.

Οπότε μην περιμένεις να γίνεις τέλειος ή όλα ιδανικά στην ζωή σου, για να ξεκινήσεις να εμπιστεύεσαι και να περπατάς την οδό του Κυρίου.
Ξεκίνα, και ο Θεός θα σου φανερώνει κάθε τόσο στην ζωή σου πως θα φτάσεις στον προορισμό σου.
Κάνε υπομονή. Ο Θεός ξέρει τι κάνει. Ξέρει τι είναι καλύτερο για εμάς.
Εμπιστεύσου Τον.

Μπορεί να μην μπορείτε να δείτε το τελικό αποτέλεσμα, αλλά ο Θεός μπορεί.
Όλα εκείνα τα προβλήματα, οι πόνοι και οι δυσκολίες - όλα αυτά που σε κάνουν να ρωτάς «γιατί» - μια μέρα θα είναι ξεκάθαρα υπό το φως της αγάπης του Θεού.
Αλλά προς το παρόν, μαθαίνετε να εμπιστεύεστε τον Θεό.
Προχωρήστε λοιπόν και συνεχίστε να ακολουθείτε αυτόν τον δρόμο που έχει χαράξει για εσάς.

 

fb – 2fA