"Φωτο - 2012"

Ένα αναμνηστικό άλμπουμ αφιερωμένο στο "2012", με 83 επιλεγμένες φωτογραφίες από διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία - στιγμιότυπα επικαιρότητας και καθημερινές εικόνες από όλο τον κόσμο.
Κάνετε κλικ πάνω στο 2012 και δείτε τις φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος.

πατήστε το "διαβάστε περισσότερα" για τις υπόλοιπες 64 φωτογραφίες.

"Πατημασιές στην άμμο"

Πατημασιές στην άμμο...

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας είδε ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με τον Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του ψηλά στον ουρανό, σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του, ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά, έβλεπε τα ίχνη που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου, πρόσεξε πως υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.
Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε, όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλλονταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...

Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα, καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατό, ο Χριστός να τον εγκαταλείπει σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...

Ρώτησε τότε τον Κύριο, λέγοντας…
"Κύριε, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές...; Δεν καταλαβαίνω! Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πιο πολύ, εσύ έφευγες από κοντά μου;"

Και ο Κύριος απάντησε…
"Καλό μου παιδί, αφού ξέρεις πόσο σε αγαπώ, θα σε άφηνα ποτέ μόνο σου; Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, βλέπεις ένα μόνο ζευγάρι πατημασιές, γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου!"

*  από http://asecretquest.blogspot.gr

"Ένας τέτοιος αδελφός"

Ένας τέτοιος αδελφός

Κάποιος φίλος μου που ονομάζεται Πωλ, πήρε ένα αυτοκίνητο σαν χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του. Την παραμονή των Χριστουγέννων, βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω απ’ αυτό και να το θαυμάζει. «Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;» ρώτησε.

Ο Πωλ έγνεψε καταφατικά. «Μου το έκανε δώρο ο αδερφός μου, για τα Χριστούγεννα!»

Το παιδί έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Δηλαδή, σας το έδωσε ο αδερφός σας και δεν πληρώσατε τίποτα; Μπράβο! Μακάρι να.... », δίστασε.

Ο Πωλ βέβαια, ήξερε τι ήθελε να πει, "..μακάρι να είχα κι εγώ έναν τέτοιο αδερφό". Ωστόσο, ο μικρός ολοκλήρωσε την κουβέντα του κι’ αυτό που είπε, συγκλόνισε τον Πωλ μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του.

«Μακάρι», συνέχισε, «να μπορούσα να γίνω κι εγώ, ένας τέτοιος αδερφός!»

Ο Πωλ κοίταξε το παιδί κατάπληκτος και του είπε αυθόρμητα: «Θέλεις να έρθεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο μου;»

«Ω ναι, πάρα πολύ».

Αφού έκαναν μια σύντομη βόλτα, ο μικρός γύρισε και με μάτια που έλαμπαν είπε: «Κύριε, μπορείτε να περάσετε έξω από το σπίτι μου;»

Ο Πωλ χαμογέλασε αχνά. Υποψιαζόταν τι ήθελε ο νεαρός: να δείξει στους γείτονες ότι πήγαινε σπίτι του με αυτοκίνητο. Αλλά ο Πωλ γελάστηκε για δεύτερη φορά. «Σταματάτε εκεί, σ’ αυτά τα δυο σκαλιά;» παρακάλεσε το παιδί.

Βγήκε από το αυτοκίνητο κι ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά. Σε λίγο ο Πωλ τον άκουσε να γυρίζει, αλλά όχι τρέχοντας τώρα. Έφερνε μαζί του τον μικρό, ανάπηρο αδερφό του. Τον έβαλε να καθίσει στο κάτω σκαλί και μετά στριμώχτηκε δίπλα του και του έδειξε το αυτοκίνητο.

«Να! Βλέπεις αδερφάκι, αυτό σου έλεγα πριν επάνω! Του το χάρισε ο αδερφός του για τα Χριστούγεννα κι ο ίδιος δεν πλήρωσε δεκάρα. Μια μέρα, θα σου χαρίσω κι εγώ ένα τέτοιο... και τότε θα δεις όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα, που σου έλεγα ότι βρίσκονται στις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες».

Ο Πωλ βγήκε από το αυτοκίνητο, πήρε το ανάπηρο αγόρι και το έβαλε στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο μεγάλος αδερφός, με τα μάτια του ν’ αστράφτουν, μπήκε και κάθισε δίπλα του. Οι τρεις τους ξεκίνησαν έναν αξέχαστο εορταστικό περίπατο με το αυτοκίνητο.

Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Πωλ κατάλαβε τι εννοούσε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι η μεγαλύτερη ευλογία είναι να δίνεις...

Dan Clark

*  από mail zoi

"Η Γέννησις του Χριστού"

Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει
και η γη το σπήλαιον τω Απροσίτω προσάγει.

Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι,

Μάγοι δε, μετά Αστέρος οδοιπορούσι,

δι’ ημάς γαρ εγεννήθη Παιδίον νέον,

ο προ αιώνων Θεός.

Η Γέννησις Σου Χριστέ ο Θεός ημών,

ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως,

εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες

υπό αστέρος εδιδάσκοντο,

Σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης

και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολήν.

Κύριε δόξα Σοι.

Χριστός γεννάται, δοξάσατε.

Χριστός εξ Ουρανών, απαντήσατε.

Χριστός επί γης, υψώθητε.

Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη

και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί,

ότι δεδόξασται.

"Τα Κάλαντα"

Γράφει ο Θεόδωρος Παντούλας


- "Nα τα πούμε;"
- "Nα τα πείτε!" μας αποκρίνονταν.

Kι εμείς τα λέγαμε, συνεχίζοντας εν αγνοία μας, μια παλιά προχριστιανική παράδοση. "Xριστός γεννάται." Nέο κρασί σε παλιούς ασκούς.

Mπορεί τα κάλαντα να πήραν την ονομασία τους από τις ρωμαϊκές καλένδες, αλλά την καταγωγή τους την έλκουν από την ομηρική εποχή κι άσε τους όψιμους θιασώτες της ασυνέχειας, να σκανδαλίζονται με την μορφολογική συνέχεια και το ήθος της ημετέρας εμπειρίας.

Nα τα πούμε; ...
Tα λέγαμε ακέρια. Oλόκληρα. Aπό την αρχή ίσα με το τέλος. Iστορούσαμε το γεγονός και λέγαμε και παινέματα στους νοικοκυραίους. "Σ' αυτό το σπίτι πού 'ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει". Ξυπνάγαμε αξημέρωτα. Nτυμένοι βαριά με σκούφους και κασκόλ, που θα μας φύλαγαν από το πρωινό κρύο.

Παιδιά της Aθήνας εμείς γυρνάγαμε στα χωριά των γονιών μας κι ανακαλύπταμε συγγενείς και φίλους. Άλλα κάλαντα στην Ήπειρο, άλλα στην Πελοπόννησο. Mαθαίναμε γρήγορα κι όταν μπερδευόμαστε είχαμε τη συμπάθεια των ακροατών μας. Eκ γενετής εσωτερικοί πρόσφυγες. "Tίνος
είστε εσείς;", μας ρώταγαν όσοι δεν μας ήξεραν. Mας έβαζαν σπίτι τους - όχι στην εξώθυρα.

"Πώς μεγαλώσατε έτσι;". Kαι μας μπούκωναν γλυκά κι ευχές. Mας χαρτζιλίκωναν κι από το υστέρημά τους. Δεν είχαν έρθει ακόμη οι επιδοτήσεις κι ο κόσμος τότε στα χωριά ζούσε από τη δουλειά του κι όχι από την επιδότηση της αεργίας του. Δεν μας ένοιαζαν όμως τα λεφτά. Mας έφταναν τα χάδια στις κουρεμένες κεφαλές μας.

Γυρνάγαμε όλο το χωριό κι όταν τελειώναμε κάναμε ταμείο για ν' αγοράσουμε δώρα για τους δικούς μας - όχι δικά μας. Στο σχολείο και στο σπίτι μας, μάς μάθαιναν ότι υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν τις γιορτές όσα εμείς κι έπρεπε να τα νοιαστούμε. Kαι τα νοιαζόμαστε. Kαι δίναμε και σε παιδιά λιγότερο τυχερά από εμάς. Στα φτωχά χωριά μας πάντως δεν υπήρχαν επαίτες – ίσως να μην υπήρχαν και άνθρωποι μόνοι τους. Για όσους θα μας έδιωχναν ξέραμε δίστιχα, που ποτέ όμως δεν χρειάστηκε να πούμε.

Tις χρονιές που δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στους γενέθλιους τόπους των γονιών μας, τα λέγαμε στην Aθήνα. "Nα τα πούμε";

Mας κοίταζαν από το "ματάκι" της πόρτας. "Nα τα πείτε".

Tα λέγαμε κολοβά. Mας έβαζαν και κάποια κέρματα στο χέρι κι όξω από την πόρτα. Oύτε χάδια, ούτε γλυκά, ούτε κουβέντες, ούτε ευχές. Δεν κακοκαρδιζόμαστε όμως. Ήταν Xριστούγεννα.

"Aυτές οι μέρες το 'χουνε κι αυτές οι εβδομάδες

 να τραγουδάνε τα παιδιά, να χαίρονται οι μανάδες".

Kάθε χρόνο λιγοστεύουν τα κάλαντα, λιγοστεύουν και οι καλαντιστές. Kι αυτοί που τα λένε, τα λένε δίχως μετοχή. Tα λένε μόνο για τους φιλοδωρήσεις. Mε κοιτούν απορημένοι που δεν τους διακόπτω. Σταματούν. Δεν ξέρουν παρακάτω. "Yπάρχει κι άλλο", με ρωτούν.
Παλιά υπήρχε. Tώρα δεν υπάρχει.

Παλιά υπήρχαν ενορίες, δηλαδή κοινότητες. Tώρα δεν υπάρχουν. Παλιά υπήρχαν γιορτές. Tώρα δεν υπάρχουν. Tώρα υπάρχουν happenig. Kαι σε αυτά τα happening δεν χρειάζονται παιδιά που να τα λένε, γιατί τα παίζουν τα cd.

Σταμάτησα να τα λέω στα δεκατρία μου. Eίχα μεγαλώσει. Zήλευα όμως τους μικρούς που συνέχιζαν. Tώρα γίναν τα δικά μου παιδιά καλαντιστές. Tα λένε στην πολυκατοικία και συνοδεία ενηλίκου στη γειτονιά και στους συγγενείς. Aλλάξαν οι εποχές και πού να τα αφήσεις να γυρνούν μέσα στην πόλη μόνα τους.

"Nα τα πούμε;", ρωτάνε.
"Mας τα παν άλλοι", τους αποκρίνονται. Στεναχωριούνται για λίγο, αλλά συνεχίζουν. Nα πάμε και λίγο πιο κάτω, παρακαλούν.

Πιο κάτω είναι τα στολισμένα καταστήματα, η αγοραία χαρά, η υποχρεωτική κατανάλωση μιας παράδοσης που εκφυλίζεται σε καταναλωτική υστερία. Πιο κάτω είναι τα πάμφωτα, δίχως Xριστό, Xριστούγεννα.

*  από mail db

"Χριστουγεννιάτικα Δώρα"

Χριστουγεννιάτικα Δώρα

Η Χριστιανική Δύση έχει δημιουργήσει μια πλούσια και φαντασμαγορική σκηνική παράδοση, γύρω από το "Πνεύμα των Χριστουγέννων". Πολύχρωμες εικόνες παντού με διάχυτο το λευκό του χιονιού, με νιφάδες να πέφτουν σε στολισμένα δεντράκια, ζωάκια, εξοχικά σπιτάκια, καμπανούλες και τον καλόκαρδο περ-Νοέλ ή Σάντα Κλάους, με το έλκηθρο του φορτωμένο ελπίδες και προσδοκίες. Γελαστά παιδικά προσωπάκια με μάτια γοητευμένα, δεν θα πάψουν μεγαλώνοντας, να αναζητούν κάθε χρόνο, αυτές τις μαγικές εντυπώσεις.

Οι δρόμοι γεμάτοι φώτα, αστέρια και γιρλάντες, οι βιτρίνες αστραφτερές, όλα όμορφα και γιορτινά, προσπαθούν να τονίσουν την ανάγκη όλων μας για περισσότερες εκδηλώσεις αγάπης.  

Τα Χριστούγεννα όμως, εορτάζονται πραγματικά, μόνο στην Εκκλησία. Εκεί όπου όλοι οι πιστοί μαζί, ενωμένοι στην κοινή χαρά της συμμετοχής τους στη λατρεία του Κυρίου μας, βιώνουν εκστατικοί το θαύμα της ενανθρωπίσεως Του. Όλες οι άλλες εκδηλώσεις, οι τεχνητές εικόνες τρυφερότητας και οι στολισμοί, πλαισιώνουν κοσμικά την ευφορία των ουσιαστικά εορταζόντων.

Τα Χριστούγεννα, πέρα από τις παιδικές αναμνήσεις και την ανταλλαγή εγκάρδιων ευχών, είναι η δική μας προσωπική ευκαιρία να ζήσουμε την πανηγυρική ατμόσφαιρα που επικρατεί στους Χριστουγεννιάτικους ύμνους, να προσέλθουμε σαν τους μάγους, σαν τους βοσκούς της Βηθλεέμ στη φάτνη του Θεού, που γεννιέται ανάμεσα μας και να του προσφέρουμε τα ταπεινά μας δώρα. Λίγη από τη δική Του αγάπη που αντανακλά στην καρδιά μας, την απόφαση να τον δεχθούμε με χαρά στη ζωή μας, τη λύπη μας για τον χρόνο που χάσαμε μελετώντας τα πρόσκαιρα.

Αν κοιτάξουμε λίγο ψηλά, το αστέρι θα μας οδηγήσει στο Σπήλαιο. Όχι σε έναν Θεό αυστηρό, κριτή της απιστίας μας. Ούτε στον Θεό διδάσκαλο, για να αντιληφθούμε την Αλήθεια των λόγων Του και τα λάθη μας ή στον Θεό σωτήρα, που θα θυσιαστεί για μας.

Αυτή τη νύχτα, θα μας οδηγήσει σε ένα βρέφος, ένα βρέφος γεμάτο φως, που ακτινοβολεί Αγάπη.

Η τόση Αγάπη, θα γίνει αργότερα διδασκαλία, θα αποτελέσει το πρότυπο, θα φθάσει στη θυσία. Όμως αυτή την Άγια Νύχτα, είναι μόνο Αγάπη. Είναι ένα βρέφος που προσφέρεται. Δεν νουθετεί κανέναν, δεν απαιτεί τίποτα, δεν διεκδικεί κάτι. Είναι μόνο Αγάπη. Είναι ο Θεός!

Κι εμείς; Θα παραμείνουμε ακόμα ψυχροί, αμέτοχοι, αδιάφοροι, απασχολημένοι, κουρασμένοι, λογικοί, διστακτικοί, ανασταλμένοι μπροστά στους Ουρανούς που ανοίγουν, στους αγγέλους που μας περιβάλλουν, στην αγαλλίαση που εισχωρεί στις ψυχές, στη θεία μέθη που περιλούει το πνεύμα; 

Δεν βλέπουμε την απάτη του σκεπτικισμού, τη μοναξιά του εγωκεντρισμού, την παγωμένη γροθιά της αντίθεσης που μας σφυροκοπά την καρδιά; Περιμένουμε τι;

Κάθε στιγμή μακριά Του, μας βυθίζει περισσότερο στην ψυχρή αδιαφορία, στην κατάθλιψη και στη δυστυχία. Σιγά-σιγά, ύπουλα, μα σταθερά.

Όταν την ίδια αυτή στιγμή, οι Ουρανοί και όλη η Οικουμένη συγκλονίζονται από την ανάσα του Θείου Βρέφους, που με το γλυκύτατο μειδίαμα Του, ακτινοβολεί ωραιότητα και αγιότητα. Ακτινοβολεί το Φως της Αγάπης Του και μας καλεί όλους, έναν-έναν προσωπικά, κοντά Του!

Χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό, ας ενωθούμε στην απόλυτη κοινωνία της Αγάπης Του!

Να αλλοτριωθούμε από την αίσθηση χαράς που μας πλημμυρίζει, να μετατρέψουμε την πληρότητα αυτή σε πράξη, σε τρόπο ζωής!

Και να ψάλλουμε, μέσα από τα βάθη της αναγεννημένης ύπαρξης μας:

  "Χριστός γεννάται, δοξάσατε

    Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε 

     Χριστός επί γης, υψώθητε!"

Μ Ψ

"Συντροφικότητα"

"Τα καρφιά"

Ήταν μια φορά ένας άνδρας, που συμπεριφερόταν συχνά απότομα και σκληρά στους ανθρώπους που αγαπούσε. Έλεγε πως λυπόταν γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένος.

Κάποια μέρα, ο γέρος πατέρας του, του έδωσε ένα κουτί με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στην πόρτα του κήπου, κάθε φορά που θα φερόταν άσχημα με λόγια ή με έργα.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 28 καρφιά στην πόρτα.

Kατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, έμαθε σιγά-σιγά να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε, λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: ανακάλυψε ότι του ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται, από το να καρφώνει συνέχεια καρφιά.

Τελικά έφτασε μια μέρα, που δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στην πόρτα. Πήγε στον πατέρα του και του είπε, ότι εκείνη τη μέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.

Ο πατέρας του, του χτύπησε ευχαριστημένος την πλάτη, αλλά του είπε πως είχε ακόμα λίγη δουλειά να κάνει. Τώρα θα έπρεπε να βγάζει ένα καρφί, κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο άνδρας τελικά, μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει πια όλα τα καρφιά από την πόρτα του κήπου.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιο του στον κήπο και του είπε:

«Παιδί μου, τα κατάφερες πολύ καλά, όμως κοίτα πόσες τρύπες έχει η πόρτα.. Ποτέ δεν θα είναι πια όπως πριν. 

Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια τέτοια πληγή. Μπορεί να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο η πληγή που του προκάλεσες θα του αφήσει τα σημάδια της για πάντα!»