"Ανάρτηση Θυρεών"

ΑΝΑΡΤΗΣΗ  ΘΥΡΕΩΝ

Περίτεχνα οικόσημα

σύμβολα και σημαίες

ύμνοι, ακόλουθοι

και τελετουργικά

περιστοιχίζουν

προσδιορίζουν

και επιβάλλουν

το μεγαλείο της εξουσίας

Οι ταγμένοι

να υπηρετήσουν τους θεσμούς

συγκινημένοι

στο όνομα και για την πρόοδο

πάντοτε του συνόλου

έχουν πλήρη συνείδηση

της αίγλης που τους περιβάλλει

της δόξας που εκπέμπει

ο θρίαμβος της προβολής

και δικαιώνουν

όσους αστάθμητα ταυτίζουν

με τη δική τους λάμψη

την άχρωμη υποταγή

της καθημερινής εντιμότητας.

   

"Στον Νότο"

ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ

Όταν οι Καιροί ωριμάσουν

θα αφήσω πίσω τον Πολικό Αστέρα

θα κατηφορίσω στον Σταυρό

στις αμμουδιές του Αρχιπελάγους

στις πεταλιδωτές ατόλες

τα στιλπνά κοράλλια

στα πράσινα κρυστάλλινα νερά

θα αναζητήσω κάτι πολύτιμο

προσωπικά μοναδικό

Θα έχει πλαστεί με γεύση θάλασσας

πλατύφυλλες θωπείες

ζεστά γαλήνια χρώματα

και υποσχέσεις ολόχρυσου

γεμάτου φεγγαριού

Αμέσως θα το αναγνωρίσω

και ας μη μπορώ να υποθέσω

τι ακριβώς θα είναι...

- ένα σπάνιο όστρακο

ή ένα χαμόγελο.

Μ Ψ

                                                                                         

"Η μέλλουσα ζωή"

Υπάρχει Ζωή μετά τη Γέννηση;

Ένα κείμενο άγνωστου συντάκτη, προερχόμενο από τη Γερμανία.

Στην κοιλιά της εγκύου, δύο έμβρυα συνομιλούν. Το ένα είναι σκεπτικιστής, το άλλο γεμάτο εμπιστοσύνη και πίστη.

Tο γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ρωτάει: "Και πιστεύεις πραγματικά σε μια ζωή μετά τη γέννηση;"

Το έμβρυο που πιστεύει, απαντά: "Ασφαλώς, ναι. Για μένα είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννησή μου. Η ζωή εδώ, είναι μόνο για να μας μεγαλώνει, ώστε να μπορούμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας για τη ζωή μετά τη γέννησή μας, έτσι ώστε να είμαστε αρκετά δυνατά για ό,τι μας περιμένει μετά."

Ο μικρός σκεπτικιστής έχει εκνευριστεί: "Αυτό είναι αρκετά ανόητο. Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Πώς θα έμοιαζε μια τέτοια ζωή, ούτως ή άλλως;"

Ο μικρός πιστός όμως, υποστηρίζει: "Δε γνωρίζω. Αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερο φως από εδώ. Και ίσως να στεκόμαστε στα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας!"

Το γεμάτο αμφιβολίες έμβρυο ξεσπάει: "Ένα μάτσο ανοησίες! Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το περπάτημα. Και φαγητό με το στόμα είναι πραγματικά μια εντελώς γελοία ιδέα – έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά, ήδη! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη: ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός!"

Ο μικρός πιστός παραμένει ακλόνητος: "Είναι όντως δυνατή. Απλά μπορεί να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι είμαστε εδώ."

Ο μικρός σκεπτικιστής σιγά-σιγά χάνει την υπομονή του μπροστά σε τόση χαζομάρα: "Κανείς και εννοώ ποτέ κανείς, δεν ήρθε πίσω μετά τη γέννηση! Ρίξε μια ματιά σε αυτό: η γέννηση είναι απλά το Τέλος της Ζωής. Τελεία και παύλα. Και κάτι ακόμα για σένα και τα τρελά όνειρά σου: Η ζωή είναι μία μεγάλη σκοτούρα μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι!"

Ο μικρός πιστός δεν το αφήνει έτσι: "Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς είναι η ζωή μετά τη γέννηση… αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τελικά τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει."

Ο σκεπτικιστής γούρλωσε τα μάτια του: "Μητέρα! Πιστεύεις στη μητέρα; Είναι γελοίο! Με συγχωρείς, αλλά… πού είναι αυτή, θα ήθελα να σε ρωτήσω;"

Ο μικρός πιστός κάνει μια χειρονομία με το χέρι: "Αυτή είναι εδώ! Παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ' αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχουμε!"

Ο μικρός σκεπτικιστής δεν είναι δυνατόν τώρα να συγκρατηθεί: "Αυτό φτάνει πραγματικά το αποκορύφωμα της ανοησίας. Και για κανένα λόγο δεν μπορώ να δω πουθενά τη μητέρα σου. Ούτε ένα κομμάτι της – είναι αρκετά προφανές – διότι απλά: δεν υπάρχει!"

Το μικρό που πιστεύει, κουνάει το κεφάλι του και κλείνει τα μάτια: "Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Ή να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Νιώθω και έχω την αίσθηση και πιστεύω σταθερά, ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα!"

Από e-mail και angelsmell.blogspot.com

"August Rodin"

August Rodin   [1840 – 1917]

Ο μεγάλος Γάλλος γλύπτης Αύγουστος Ροντέν, γράφει στη διαθήκη που απηύθυνε
στους νέους καλλιτέχνες:
«Το σπουδαιότερο είναι να συγκινείσαι, να αγαπάς,
να ελπίζεις, να πάλλεσαι, να ζεις».

Ο παλμός αυτός της ζωής, είναι η πνευματικότητα, η ψυχή, που γίνεται φανερή
στα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών.

Στη φωτογραφία του ο Ροντέν κοιτάζει πέρα από τα πράγματα, αναζητά την ουσία των παραστάσεων που θα τον συγκινήσει και τη δίνει ανάγλυφη μέσα από λεπτομέρειες που εμψυχώνουν την ύλη και μιλούν για αγάπη και ελπίδα, για ευαισθησία και όραμα.

Στο έργο του «η Σκέψη», το αναδυόμενο από το μάρμαρο πρόσωπο δίνει το μέτρο της εκφρασμένης έμπνευσης.
Ένα ολοκληρωμένο γυναικείο άγαλμα δεν θα ήταν το ίδιο.
Η σκέψη μπορεί να διαποτίζει όλο το σώμα, όμως στη γέννηση της αφορά καθαρά και μόνο στην εικόνα του προσώπου.
Ο αδιαμόρφωτος μαρμάρινος όγκος τονίζει ακριβώς το σημείο αυτό.

«Ο Στοχαστής» εκπροσωπεί το επόμενο βήμα στη σκέψη του Ροντέν.
Η εμβάθυνση, ο στοχασμός, εκφράζεται καλύτερα σε ένα ανδρικό σώμα.
Το πνεύμα εδώ δεν δίνεται σε αντίθεση με το άπλαστο μάρμαρο, μα ανταγωνίζεται με το σφρίγος των μυώνων κι επικρατεί.
Η δύναμη υποταγμένη, αφήνεται καλοζυγισμένη στον άξονα του χεριού-ποδιού, από το πιγούνι περνά στον καρπό, από τον αγκώνα στο γόνατο και από κει στη γη.
Το σωματικό βάρος καθιζάνει, αφήνοντας εξαϋλωμένο τον άνδρα, συγκεντρωμένο απόλυτα στη διανόηση του.  

«Το φιλί» ξεπερνά την ύλη του μάρμαρου στη «Σκέψη», την τιθάσευση της δύναμης στο «Στοχαστή» και φθάνει στην ευαισθησία του Έρωτα.
Την ευαισθησία που απαιτεί λεπτότητα, τρυφερότητα και σεβασμό.
Πέρα από την πλαστικότητα των σωμάτων και το αρμονικό τους πλησίασμα, η ποιητικότητα του έργου εκφράζεται με την αβρότητα που το ανδρικό χέρι αγγίζει τον γυναικείο μηρό.
Το άγγιγμα αυτό δίνει όλο το νόημα, τη συγκίνηση και την πνευματικότητα του έρωτα.      

Μ Ψ

*  Το Μουσείο Ροντέν στο Παρίσι, δέχεται κάθε χρόνο περισσότερους από 800.000 επισκέπτες.

"Ευτυχία"

                              Και για "τα χέρια" επίσης, το ίδιο είναι ευτυχία!

                              Η έκφραση της αγάπης είναι που δίνει νόημα στη ζωή!

                              

"Αφοσίωση"

ΑΦΟΣΙΩΣΗ

Η κάθε ημέρα ανατέλλει
νέο σχήμα
θαυμάτων

στην άλλη στροφή περιμένει
φτερωτός
ένας άγγελος

λουλούδια χαράς στην καρδιά σου
παίρνουν μύρα
απ’ την αγάπη σου

κι η δική μου αγάπη για πάντα
απλωμένη στον όμορφο δρόμο σου
αναδιπλώνει τρυφερά τα χνάρια
από τα βήματα σου.

    

"Ο Μικρός Πρίγκιπας"

από τον “Μικρό Πρίγκιπα”
του Antoine de Saint Exupery


...  Τότε εμφανίστηκε η Αλεπού.
"Καλημέρα," είπε η Αλεπού.
"Καλημέρα," αποκρίθηκε ευγενικά ο Μικρός Πρίγκιπας και κοίταξε τριγύρω, μα δεν είδε τίποτα.
"Είμαι εδώ" ξανακούστηκε η φωνή, "ακριβώς κάτω από τη μηλιά."
"Ποια είσαι εσύ;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας και πρόσθεσε "Είσαι πολύ όμορφη."

"Είμαι μια αλεπού," απάντησε ευχαριστημένη η Αλεπού.
"Έλα να παίξουμε" πρότεινε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Είμαι τόσο στενοχωρημένος."
"Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου" δήλωσε η Αλεπού. "Δεν έχω εξημερωθεί."
"Συγνώμη;" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
και πρόσθεσε: "Τι θα πει εξημερώνω;"

"Δεν είσαι από εδώ" είπε την αλεπού. "Τι ψάχνεις;"
"Ψάχνω γι ανθρώπους" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Τι θα πει εξημερώνω;"
"Οι άνθρωποι έχουν όπλα και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Επίσης τρέφουν κοτόπουλα. Αυτά είναι τα μόνα ενδιαφέροντά τους. 
Εσύ δεν ψάχνεις για κοτόπουλα;" ρώτησε η Αλεπού.
"Όχι," είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει εξημερώνω;"

"Είναι μια πράξη που παραμελείται πάρα πολύ συχνά" είπε η Αλεπού. 
"Εξημερώνω, σημαίνει κάνω δεσμούς."
"Κάνω δεσμούς;"
"Ακριβώς αυτό" είπε η Αλεπού. 

"Για μένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό αγόρι, όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν σε χρειάζομαι.
Κι εσύ, από τη δική σου πλευρά, δεν με έχεις καμία ανάγκη. Για σένα δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια αλεπού όπως εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. 
Αλλά αν με εξημερώσεις, τότε θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. 
Για μένα θα είσαι μοναδικός σε όλο τον κόσμο. 
Για σένα θα είμαι μοναδική σε όλο τον κόσμο..."

"Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. 
"Υπάρχει ένα τριαντάφυλλο... Νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..."

"Είναι πιθανό" είπε η Αλεπού. "Στη Γη μπορεί να δεις τα πάντα."
"Ωωω, μα το τριαντάφυλλό μου δεν είναι στη Γη!" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
Η Αλεπού μπερδεύτηκε και ρώτησε με πολύ περιέργεια:
"Σε άλλο πλανήτη;" "Ναι."

"Έχει κυνηγούς σε εκείνο τον πλανήτη;" "Όχι"
"Aαα, πολύ ενδιαφέρον! Έχει κοτόπουλα εκεί;" "Όχι"
"Τίποτα δεν είναι τέλειο," αναστέναξε την Αλεπού.

Μα ξανασκέφτηκε την ιδέα του.

"Η ζωή μου είναι πολύ μονότονη. Κυνηγώ τα κοτόπουλα, οι άνθρωποι με κυνηγούν. 
Όλα τα κοτόπουλα μοιάζουν μεταξύ τους και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. 
Και έτσι έχω αρχίσει να βαριέμαι. 
Αν με εξημερώσεις, θα νιώσω σαν να ήρθε ο ήλιος στη ζωή μου. 
Θα αναγνωρίζω τον ήχο από τα βήματά σου που θα είναι διαφορετικός από όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με κάνουν να κρύβομαι. 
Τα δικά σου θα με καλούν σαν μουσική, έξω από την κρυψώνα μου. 

Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; Εγώ δεν τρώγω ψωμί. 
Το σιτάρι, μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. 
Και αυτό είναι θλιβερό. Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. 
Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. 
Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσά, θα με κάνουν να σε σκέφτομαι. 
Και θα μου αρέσει να ακούω τον αέρα ανάμεσα στα στάχυα..."

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.
"Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με!" του είπε.

"Το θέλω πάρα πολύ" απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας. "Αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. 
Ψάχνω για φίλους και θέλω να γνωρίσω πολλά πράγματα."
"Γνωρίζουμε μόνο τα πράγματα που εξημερώνουμε", είπε η Αλεπού. 

"Οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο να γνωρίσουν το οτιδήποτε. 
Αγοράζουν όλο έτοιμα πράγματα από τα καταστήματα. 
Αλλά δεν υπάρχει κανένα κατάστημα στο κόσμο που να μπορούν να αγοράζουν φίλους και έτσι οι άνθρωποι δεν έχουν πια κανέναν φίλο. 
Εάν θες ένα φίλο, εξημέρωσε με..."

Τι πρέπει να κάνω για να σε εξημερώσω;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
"Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός" απάντησε η Αλεπού. 
"Πρώτα θα καθίσεις στο γρασίδι κάπως μακριά μου, όπως τώρα. 
Θα σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου και δεν θα λες τίποτα. 
Οι λέξεις είναι αιτία παρεξηγήσεων. Μέρα με τη μέρα θα έρχεσαι πιο κοντά μου..."

Την επόμενη ημέρα ο Μικρός Πρίγκιπας επέστρεψε.

"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. 
"Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα, θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη. 
Όσο περνάει η ώρα θα νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη. 
Στις τέσσερις η ώρα, θα είμαι ανήσυχη και σχεδόν θα χοροπηδώ από ευτυχία. 
Θα σου δείχνω πόσο ευτυχισμένη είμαι. 

Αλλά αν δεν έρχεσαι συγκεκριμένη ώρα, δεν θα ξέρω πότε θα πρέπει να φορέσει η καρδιά μου τα καλά της για να σε υποδεχθεί... Πρέπει τηρούμε τις ιεροτελεστίες..."

"Τι θα πει ιεροτελεστία;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκιπας.
"Και οι ιεροτελεστίες είναι πράξεις που οι άνθρωποι παραμελούν συχνά" είπε η Αλεπού. 
"Είναι αυτό που κάνει τη μια ημέρα να διαφέρει από τις άλλες ημέρες, την μια ώρα από τις άλλες ώρες. 

Για παράδειγμα, οι κυνηγοί έχουν μια ιεροτελεστία. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι μια θαυμάσια ημέρα για μένα! 
Μπορώ να κάνω ένα περίπατο στους αμπελώνες. 
Αλλά αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, κάθε ημέρα θα ήταν όπως κάθε άλλη ημέρα και δεν θα μπορούσα να έχω καθόλου διακοπές."

Έτσι ο Μικρός Πρίγκιπας εξημέρωσε την Αλεπού. 
Και όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησής του πήγε κοντά της.

"Ααα" είπε η Αλεπού, "θα κλάψω."
"Εσύ φταις γι' αυτό" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας. 
"Δεν ήθελα να σου κάνω κακό - μα εσύ θέλησες να σε εξημερώσω..."
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.
"Μα τώρα πρόκειται να κλάψεις!" είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
"Ναι, είναι αλήθεια" είπε η Αλεπού.

"Τότε δεν κέρδισες κάτι που σε εξημέρωσα!"
"Κέρδισα" είπε η Αλεπού. "Κέρδισα το χρώμα του σταχυού." 
Και έπειτα πρόσθεσε: "Πήγαινε και δες πάλι το κήπο με τα τριαντάφυλλα. 
Τώρα θα καταλάβεις, ότι το δικό σου είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. 
Μετά έλα πίσω για να με αποχαιρετήσεις και θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό."

Ο Μικρός Πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

"Δεν μοιάζετε διόλου στο τριαντάφυλλό μου. 
Γιατί μέχρι σήμερα δεν σημαίνετε τίποτα σε μένα. 
Κανένας δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. 
Είστε όπως ήταν κάποτε η Αλεπού μου. Ήταν μόνο μια αλεπού ανάμεσα σε εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. 
Αλλά τώρα την έκανα φίλη μου και έτσι είναι μοναδική σε όλο τον κόσμο."

Και τα τριαντάφυλλα ντράπηκαν πάρα πολύ. Και συνέχισε:

"Είστε όμορφα, αλλά μόνο αυτό. Κανένας δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. 
Είναι σίγουρο ότι ένας οποιοσδήποτε περαστικός θα πίστευε ότι το τριαντάφυλλό μου - το δικό μου τριαντάφυλλο - είναι ακριβώς όμοιο με εσάς. 
Μα το τριαντάφυλλό μου, μόνο του, είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα από όλα εσάς μαζί. 

Γιατί είναι αυτό που εγώ πότισα. 
Γιατί είναι αυτό που εγώ προστάτεψα με τη γυάλινη σφαίρα. 
Γιατί είναι αυτό που προφύλαξα με το παραβάν. 
Γιατί είναι αυτό που το καθάρισα από τις κάμπιες (εκτός από δύο ή τρεις που αφήσαμε επίτηδες για να γίνουν πεταλούδες). 
Γιατί είναι αυτό που άκουγα να γκρινιάζει, να καυχιέται ή μερικές φορές να σωπαίνει. 
Γιατί είναι το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και γύρισε πίσω για να συναντήσει την αλεπού.

"Αντίο," της είπε.
"Αντίο," είπε την αλεπού. "Και τώρα να το μυστικό μου, είναι ένα πολύ απλό μυστικό: 
Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά, τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια.
"Τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

"Ο καιρός που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία για σένα."
"Ο καιρός που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ο Μικρός Πρίγκιπας για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

"Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια" είπε η Αλεπού. 
"Αλλά εσύ δεν πρέπει να την ξεχνάς. Είσαι για πάντα υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. 
Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου..."

"Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου" επανέλαβε ξανά ο Μικρός Πρίγκιπας, για να είναι βέβαιος ότι θα το θυμάται.

......

05. "Λούθηρος"

    

Η βιογραφία του Λούθηρου, αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου που διέσπασε την Δυτική Εκκλησία, ασφυκτιώντας από την υποκρισία, την αδικία και τον σκοταδισμό του Βατικανού, παρουσιάζεται σε αυτή την καλή ταινία που το σενάριο της τεκμηριώθηκε από θεολόγους της Λουθηρανικής εκκλησίας.

[Αρχαγγέλων Ταινιόραμα]

  

Luther [Λούθηρος – 2003]

Η ιστορία του Μαρτίνου Λούθηρου (1483–1546), με την εξαιρετική σκηνοθεσία του Eric Till, τις υπέροχες ερμηνείες όλων των ηθοποιών των κύριων ρόλων και με 100 περίπου άλλους συντελεστές να επιμελούνται και την παραμικρή λεπτομέρεια του έργου, γυρίστηκε στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Τσεχία και παρουσιάζει με ρεαλισμό τα σημαντικότερα γεγονότα που επηρέασαν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και έθεσαν τις βάσεις του Προτεσταντισμού, δίνοντας συγχρόνως μια πολύ ζωντανή εικόνα της εποχής.

Η ταινία ξεκινά το 1505. Ο Λούθηρος (Joseph Fiennes) έχει ήδη σπουδάσει δύο χρόνια Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της πόλης Erfurt και συνέχισε να σπουδάζει Νομικά, που ήταν η επιθυμία του πατέρα του.
Είχε επισκεφθεί την οικογένεια του στο Mansfeld και στις 2 Ιουλίου επέστρεφε στο Πανεπιστήμιο του, όταν ξεσπά μια φοβερή καταιγίδα.

Η πρώτη σκηνή του έργου, μας δείχνει μια καταρρακτώδη βροχή με αστραπές και κεραυνούς να φωτίζουν το τοπίο. Ο Λούθηρος τρέχει πανικόβλητος από τις βροντές, πέφτει στις λάσπες, σηκώνεται, απεγνωσμένος σαν αγρίμι κυνηγημένο ξαναπέφτει και ικετεύει την Αγία Άννα, της φωνάζει, ορκίζεται αν ζήσει, να γίνει μοναχός.

Μέσα του, ένα παιδί γεμάτο φόβο, χωρίς πατέρα να το προστατεύσει, χωρίς μάνα να το λυπηθεί. Επικαλείται την Αγία Άννα, τη μόνη που νοιώθει στοργικά κοντά του, μόνη και έσχατη ελπίδα του.

Μέσα στα 30 πρώτα δραματικά δευτερόλεπτα ταινίας, βρίσκεται συμπυκνωμένη η ψυχολογία όλου του έργου, όλης της ζωής του Λούθηρου, με φόντο τη θολή ακόμα ατμόσφαιρα του Μεσαίωνα.
Σκοτεινιά, ταραχή, φόβος, ένας αυστηρός και απορριπτικός πατέρας κι’ ένας τιμωρός και εκδικητικός Θεός, το ίδιο πρόσωπο στη συνείδηση του, που τον απειλεί και τον απομακρύνει συνεχώς από κοντά του και εκείνος ικετεύει ξανά και ξανά και εκλιπαρεί την αγάπη του.

Σαν μοναχός στο «Μαύρο Μοναστήρι» των Αυγουστινιανών Ερημιτών, σπουδάζει για δυο χρόνια Θεολογία, μελετά, προσεύχεται, εξομολογείται καθημερινά τις αμαρτίες του, παλεύει με τον εαυτό του και με τον διάβολο.

Μέσα στον ασφυκτικό αυτοέλεγχο που εφαρμόζει καθημερινά για να απωθήσει τα τραυματικά του βιώματα και τις πιεστικές παρορμήσεις του, προσπαθεί να χαράξει ένα δρόμο επιβεβαίωσης και αυτοσεβασμού, όμως το παρελθόν ξυπνά σε κάθε ευκαιρία καταδιώκοντας τον.  

Φθάνει η στιγμή που σαν ιερέας θα τελέσει την πρώτη του Λειτουργία.
Ανάμεσα στους πιστούς που παρακολουθούν, παρευρίσκεται ο πατέρας του.
Την ώρα που υψώνει το δισκοπότηρο και απευθύνεται στον παντοδύναμο Θεό, αυτός ο ανάξιος και ασήμαντος αμαρτωλός, καταλαμβάνεται από τρόμο.

Στο πρόσωπο του Θεού, προβάλλει και πάλι τον πατέρα του, που λίγα μέτρα μακρύτερα του, τον ελέγχει έτοιμος να τον κατακεραυνώσει, να τον απορρίψει ακόμα μια φορά, να τον διώξει από κοντά του. Τρέμουν τα χέρια του και η σημαντικότερη στιγμή της ζωής του μετατρέπεται σε μια τραγική αποτυχία.

Ο πατέρας του φεύγει χωρίς να του μιλήσει.
Τρέχει πίσω του, τον παρακαλεί κλαίγοντας σχεδόν, να μείνει για λίγο μαζί του.
Μα εκείνος φεύγει θυμωμένος με το άλογο του, αφήνοντας τον πληγωμένο και έρημο, έρμαιο στους δαίμονες που τον τριγυρίζουν και στην κατάθλιψη που τον οδηγεί στην ανελέητη αυτοκριτική και στους κεραυνούς της θείας τιμωρίας που τον περιμένει. Θα μπορέσει να βρει ένα τρόπο κατευνασμού, ένα μέσο εξιλασμού, ένα δρόμο σωτηρίας;

Ο πνευματικός του πατέρας Johann von Staupitz (Bruno Ganz), έχει καταλάβει τι του συμβαίνει: «Δεν είναι ο Θεός» του λέει, «οργισμένος μαζί σου, μα εσύ με Εκείνον!»
Του δίνει τον σιδερένιο του Σταυρό: «Απευθύνσου στον Χριστό και πες του –Είμαι δικός Σου, σώσε με!»

Ο Λούθηρος σφίγγει τον Σταυρό επάνω του με λαχτάρα. Ίσως αν επιμείνει, να βρει τελικά την ειρήνη που ζητά απεγνωσμένα, στη θυσία και στα λόγια του Ιησού.

Απεσταλμένος από το μοναστήρι του, φθάνει το 1510 στη Ρώμη, την έδρα του Πάπα. 

Η επίσκεψη του αυτή στο κέντρο του καθολικισμού, τον συνταράζει.
Μπροστά στα μάτια του εκτυλίσσονται σκηνές εξαθλίωσης, διαφθοράς, άθλιας εξαπάτησης. Αναδιπλώνει με πικρία τις προσδοκίες του, για να μπορέσει να ισορροπήσει.
Αγοράζει συγχωροχάρτι για να σώσει την ψυχή του παππού του, προσκυνά την ιερή κάρα του Προδρόμου και προσπαθεί να προσευχηθεί.

Τα πάντα όμως γύρω του έχουν στόχο το χρήμα, όλα αγοράζονται.

Η Εκκλησία με την εξουσία της, εφαρμόζει ψυχολογικούς εξαναγκασμούς και ωμή βία κι’ εκμεταλλεύεται τη φτώχεια, την αμάθεια, και την ευπιστία του απλού κόσμου για να του αποσπάσει χρήματα.
Παίρνει ένα πολύ σκληρό μάθημα και επιστρέφει οργισμένος στο μοναστήρι του.

Ο θυμός επαναπροσδιορίζει τις προτεραιότητες του.
Ξεκινά τη συστηματική μελέτη της Αγίας Γραφής και των κειμένων του Αγίου Αυγουστίνου.

Είναι καιρός να κοιτάξει και πέρα από τα δικά του προβλήματα και την προσωπική του, εσωτερική αναζήτηση του Θεού. Ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει στη ζωή του.

Συνεχίζει την πορεία του στο Αυγουστινιανό μοναστήρι της Βιττεμβέργης, όπου θα έχει το δικό του ποίμνιο και θα μπορέσει να ασχοληθεί στο Πανεπιστήμιο της πόλης με τη διδακτορική του διατριβή. Εφαρμόζει το «κηρύττουμε καλύτερα o,τι θέλουμε να μάθουμε εμείς οι ίδιοι» και προσπαθώντας να μεταδώσει στους άλλους τις σκέψεις του, αντιλαμβάνεται βαθύτερα και ο ίδιος βασικές έννοιες όπως πίστη και έλεος.

"Ο Θεός πρέπει να είναι ελεήμων" λέει στο κήρυγμα του, μιλά με ζέση και αγάπη για τον Χριστό.

Αρχίζει να γίνεται αποδεκτός και ολοένα περισσότερο αγαπητός από τον κόσμο.

Μόλις ολοκληρώνει τις διδακτορικές του διατριβές στη Φιλοσοφία και στη Θεολογία, του αναθέτουν την έδρα της Βιβλικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο.
Η ζωή του πια έχει αλλάξει τελείως.
Διδάσκει, κηρύττει και αντιτίθεται ανοιχτά στις παπικές πρακτικές.

Ο Πάπας Λέων ο 10ος, χρειάζεται συνεχώς χρήματα για τη σπάταλη ζωή του και οι απεσταλμένοι του πιέζουν τον κόσμο να αγοράσει συγχωροχάρτια.

Ικανότερος πωλητής ο Johann Tetzel (Alfred Molina), τις μεθόδους του οποίου καταγγέλλει ο Λούθηρος δημόσια. «Τα συγχωροχάρτια δεν είναι διαβατήρια για τις ουράνιες χαρές του Παραδείσου και αν ο Πάπας μπορεί να αδειάσει το καθαρτήριο, γιατί δεν το κάνει από αγάπη, αλλά για το χρήμα;»

Η φωνή του βρίσκει άμεση ανταπόκριση στον απλό λαό που υποφέρει από τη φτώχεια και δυσανασχετεί από τις εισπρακτικές απαιτήσεις της Εκκλησίας.
Οι υποστηρικτές του Λούθηρου πολλαπλασιάζονται.

Στις 31 Οκτωβρίου 1517 καρφώνει στις πόρτες του Καθεδρικού Ναού της Βιττεμβέργης τις «95 θέσεις» του, με τις οποίες καταγγέλλει σαν αντιχριστιανικά τα συγχωροχάρτια και καλεί τους εντεταλμένους του Πάπα σε δημόσια συζήτηση.

Οι θέσεις του τυπώνονται και κυκλοφορούν ταχύτατα σε όλη τη Γερμανία.
Ο Πάπας πληροφορείται τα γεγονότα και τον καλεί να παρουσιαστεί στη Ρώμη.
Δεν απαντά. Μέσα στο πλήθος που τον επευφημεί, διακρίνει τον πατέρα του να τον παρακολουθεί έκπληκτος και ανήσυχος.
Τον πλησιάζει χαρούμενος και τον αγκαλιάζει «Σ’ ευχαριστώ πατέρα!» του λέει, αλλά εκείνος δύσπιστος και δύσκαμπτος όπως πάντα, απομακρύνεται για ακόμα μια φορά βιαστικός.

Ο Λούθηρος όμως έχει πάρει τον δικό του δρόμο.
Δεν μπορεί πια να κάνει πίσω, ούτε να σταματήσει τις εξελίξεις.
Έχει ενστερνισθεί απόλυτα όσα γράφει ο Άγιος Αυγουστίνος περί «εκλογής και προορισμού».

Γράφει βιβλία που εκδίδονται και κυκλοφορούν αμέσως.
Κύριος εκφραστής της διαμαρτυρίας (Protest) προς τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αρχίζει να υλοποιεί τις βάσεις της Μεταρρύθμισης.

Μελετά, αποδέχεται ή απορρίπτει και θεσμοθετεί κατά συνείδηση.

Μια συνείδηση όμως, μοιραία επηρεασμένη από τα προσωπικά του βιώματα και τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις, καθώς και από τις τάσεις και απαιτήσεις μιας καταπιεσμένης κοινωνίας που βρίσκεται σε αναβρασμό.
Ο παλαιός ταπεινός μοναχός Μαρτίνος δεν υπάρχει πια.

Ο Πάπας ασκεί πίεση στον πρίγκιπα Φρειδερίκο και ζητά να του τον παραδώσει. 

Εκείνος, που συμπαθεί το ελεύθερο πνεύμα του Λούθηρου, υπολογίζει τις αντιδράσεις του κόσμου και ενοχλείται από τις παρεμβάσεις του Πάπα, αρνείται. 

Ο Πάπας το πληροφορείται ενώ βρίσκεται με τη συνοδεία του σε κυνήγι.
Την στιγμή που σκοτώνει τον αγριόχοιρο, (μια ιδιαίτερα ρεαλιστική συμβολική σκηνή), έχει πάρει τις αποφάσεις του.

Αφορίζει τον Λούθηρο και δίνει εντολή να καούν τα βιβλία του.

Ο Λούθηρος με τη σειρά του, ρίχνει στη φωτιά δημόσια το επίσημο έγγραφο του αφορισμού του. Ωστόσο, θα πρέπει να συλληφθεί και να οδηγηθεί για δίκη στη Ρώμη.

Με τη μεσολάβηση του Φρειδερίκου, ο ανεψιός του και Αυτοκράτορας Κάρολος ο 5ος (Torben Liebrecht) υπόσχεται εναλλακτικά, την ασφαλή του μεταφορά με συνοδεία στη Βορμς για μια τίμια διαδικασία στη Βουλή.

Στη δίκη που γίνεται το 1521, δεν αναιρεί τίποτα από όσα έχει γράψει στα βιβλία του και δηλώνει πως αν δεν πειστεί με επιχειρήματα μέσα από την Αγία Γραφή ή με αδιάσειστη λογική, δεν μπορεί να ενεργήσει αντίθετα από τη φωνή της συνείδησης του.
Αποχωρεί μέσα στις έντονες επιδοκιμασίες του κόσμου.

Κατά την επιστροφή του στη Βιττεμβέργη και πριν προλάβουν να τον συλλάβουν για τις αιρετικές θέσεις του, σύμφωνα με την απόφαση της δίκης, ο Φρειδερίκος σκηνοθετεί μια σύλληψη-απαγωγή και τον κρύβει στον Πύργο του Βάρτμπουργκ.

Εκεί απομονωμένος και απερίσπαστος, ασχολείται με τη μετάφραση της Καινής Διαθήκης στα Γερμανικά. Στην ηρεμία της μοναξιάς του και μάλιστα χωρίς τον μοναστικό αυτοκαταναγκασμό, λειτουργεί καλύτερα.

Εν τω μεταξύ οι σπίθες ελπίδας που σκόρπιζε επί χρόνια στον απλό κόσμο με τα μεταρρυθμιστικά βιβλία του, μετατράπηκαν σε μια τεράστια πυρκαγιά μετά τη δίκη του. 

Οι ταραχές αρχίζουν από τη Βιττεμβέργη.

Η εξέγερση γενικεύεται. Οι χωρικοί λεηλατούν και καταστρέφουν εκκλησίες και μοναστήρια. 

Τα γεγονότα ξεπερνούν πια τον Λούθηρο που από καθοδηγητής μετατρέπεται σε θεατή.
Δεν μπορεί να ελέγξει τις επιπτώσεις των ενεργειών του.

Προτρέπει τους ηγεμόνες να καταστείλουν την εξέγερση με κάθε μέσο, να επανέλθει η νομιμότητα.

Οι οργανωμένοι ένοπλοι στρατιώτες επεμβαίνουν και καταπνίγουν την εξέγερση στο αίμα. Πάνω από 100.000 χωρικοί κείτονται νεκροί στους δρόμους, στα μοναστήρια, στις εκκλησίες. Οι θεωρητικές μεταρρυθμιστικές τοποθετήσεις του αρχίζουν να εφαρμόζονται στην πράξη.
Στη Βιττεμβέργη οι ιερείς και οι μοναχοί παντρεύονται.

Ο μοναχισμός καταργείται. Η απόλυτη προσήλωση και πίστη στον Λόγο του Ευαγγελίου, είναι το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να σωθεί.

Η Καταρίνα φον Μπόρα, πρώην μοναχή, τον θαυμάζει και τον πολιορκεί.
Τραγουδά πολύ όμορφα και ο Λούθηρος έχει ευαισθησία στο τραγούδι και στη μουσική. Παντρεύονται.
Μια αφοσιωμένη σύζυγος με τη γλυκύτητα και την τρυφερότητα της, ίσως μπορέσει να καταλαγιάσει την ένταση της ψυχής του, να μετριάσει τη μελαγχολία που περιοδικά τον καταδυναστεύει.

«Όλοι με νομίζουν σταθερό» της έχει πει, «όμως εγώ συνέχεια περιπλανιέμαι». 

Στα πλαίσια ωστόσο αυτής της συναισθηματική περιπλάνησης, διαμορφώθηκε η ανάπτυξη του Προτεσταντικού ρεύματος, που στη συνέχεια παγιώθηκε μοιραία σε μια προσαρμογή κοσμικού συμβιβασμού, που του στέρησε την ευκαιρία της επιστροφής στην Ορθόδοξη πνευματικότητα.  

Ο Λούθηρος δεν είχε γνωριστεί με τον Φρειδερίκο μέχρι τώρα.
Τον επισκέπτεται και του παραδίδει την Καινή Διαθήκη μεταφρασμένη στα Γερμανικά, ένα δώρο που όφειλε στον προστάτη του και μια σημαντική προσφορά σε όλη τη Γερμανία.

Στο Άουγκσμπουργκ το 1530, ο Κάρολος ενισχυμένος από τις πρόσφατες νίκες του στο εξωτερικό, συγκεντρώνει τους άρχοντες και απαιτεί να επιστρέψουν στον Ρωμαιοκαθολικισμό. 

Όμως η ιστορία έχει γυρίσει πια τη σελίδα της.

Οι πρίγκιπες αρνούνται και εναντιώνονται στη θέληση του.
Ο Αυτοκράτορας αναγκάζεται να υποχωρήσει. 

Διαβάζουν μπροστά του τη νέα ομολογία πίστεως που συνέταξαν οι Μεταρρυθμιστές, που είναι πια ελεύθεροι να προχωρήσουν στο δικό τους δρόμο, ανεξάρτητοι από τον Πάπα.

Ο Λούθηρος θα αποκτήσει έξι παιδιά και θα ζήσει ακόμα 16 χρόνια, έχοντας επιδράσει ουσιαστικά εκτός από την Εκκλησία και στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική δομή της εποχής του.

Μια λεπτομέρεια, εκτός ταινίας: Ο Λούθηρος είχε απομακρυνθεί μικρός από το σπίτι του και τον είχε αναλάβει μια πλούσια οικογένεια που φρόντισε πολύ τη μόρφωση του.
Μετά από την πολυτάραχη ζωή του, επέστρεψε τελικά και πέθανε στο Eisleben της Σαξονίας, στην πόλη που γεννήθηκε και που βρισκόταν το πρώτο πατρικό του σπίτι.
Μια συμβολική ίσως για τον ίδιο και για το έργο του επιστροφή, σε έναν τόπο όμως που δεν τους περίμενε ανοιχτή μια πατρική αγκαλιά.

Μ. Ψ.

"Προσμονή"

ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Αναζητώ τη θάλασσα
στα δάχτυλα μου
να έρχεται πέρα
κι από την άκρη της ματιάς
να φέρνει μηνύματα σβησμένα
και υποσχέσεις ζωντανές
να παίρνει τα όνειρα μου 
σε μακρινά ατέλειωτα ταξίδια 
μοναχικά
χωρίς εμένα που 
ξεχασμένος
στο παγωμένο χθες της προσμονής μου
ψηλαφώ στα δειλινά
τους χαμένους ορίζοντες

αχνό σημαδάκι στο ταβάνι
μικρή αδύναμη αράχνη
αφήνεται στη γραμμή
του σάλιου της
- ανάποδος χαρταετός -
και αγνοεί
τη μοναξιά μου

σίγουρα χαίρεται το απλό 
της παιχνίδι
χωρίς ταξίδια κι ορίζοντες
και νοιώθω για μια στιγμή 
τη χαρά της
να γίνεται και δική μου χαρά

σε περιμένω.

    

"Το κανδηλάκι"

                               * κλικ στην οθόνη και Full Screen

"To Believe"

                           *  Κάνετε κλικ στην οθόνη
                               Το Video είναι HD, σε πολύ καλή ανάλυση για πλήρη οθόνη.

"Ευγένιος Ιονέσκο"

.........Πριν από μερικές δεκαετίες ο μετέπειτα διάσημος γαλλο-ρουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Άγιον Όρος.

Εκεί συνέβη το εξής περιστατικό, όπως ο ίδιος το διηγήθηκε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Paris match πριν από αρκετά χρόνια:

.........«Είχα γεννηθεί σε ορθόδοξη οικογένεια και ζούσα στο Παρίσι. Είκοσι πέντε χρονών, γνήσιος νέος της κοσμικής εποχής του τότε Παρισιού. Μου ήρθε η ιδέα να επισκεφθώ το Άγιον Όρος λόγω της θέσης που είχε -και έχει βέβαια- ως τόπος ασκήσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία. Και εκεί, μου ήρθε ακόμη μία σκέψη στο μυαλό: να εξομολογηθώ. Επήγα λοιπόν και βρήκα έναν ιερομόναχο -πνευματικό. Τι του είπα; Τα συνηθισμένα αμαρτήματα ενός κοσμικού νέου, που ζει χωρίς γνώση Θεού. Ο Ιερομόναχος, αφού με άκουσε, μου είπε:
-Στον Χριστό πιστεύεις παιδί μου;
-Ναι, ναι, λέει ο Ίονέσκο. Πιστεύω πάτερ. Άλλωστε είμαι βαπτισμένος χριστιανός ορθόδοξος.
-Βρε παιδάκι μου, του λέει εκείνος ο διακριτικός πνευματικός, πιστεύεις, το αποδέχεσαι πλήρως, ότι ο Χριστός είναι ο Θεός και δημιουργός του κόσμου και δικός μας;
Τα έχασα, λέει ο συγγραφέας. Γιατί πρώτη φορά με έβαζε ένας άνθρωπος μπροστά σ' αυτό το ερώτημα, στο οποίο έπρεπε να απαντήσω με ειλικρίνεια και να πάρω θέση. Όχι απλώς αν πιστεύω ότι κάποιος έφτιαξε τον κόσμο, αλλά ότι αυτός ο Θεός, ο δημιουργός του κόσμου, έχει να κάνει με μένα. Και εγώ, έχω προσωπική σχέση μαζί του!
Του απάντησα:
-Πιστεύω πάτερ, αλλά βοηθήστε με να το καταλάβω καλά αυτό το γεγονός.
-Αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται».

Το περιστατικό αυτό υπήρξε η αιτία της μεταστροφής του Ιονέσκο, ο οποίος μέχρι τα βαθιά του γεράματα, όντας διάσημος και περιβόητος, έζησε ως ευλαβής και βαθιά πιστός ορθόδοξος χριστιανός.

Τα λόγια του αγιορείτη γέροντα «αν πραγματικά πιστεύεις, τότε όλα διορθώνονται» σημαίνουν ότι: η πίστη στο Χριστό δεν είναι μια αφηρημένη θεωρία.
-Πίστη στο Χριστό σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη και υπακοή σε ένα συγκεκριμένο Πρόσωπο, που είναι ο Δημιουργός και ο Σωτήρας μου!
-Άρα πίστη στο Χριστό δεν είναι μόνο λόγια, αλλά κυρίως είναι έργα συνειδητής μετάνοιας και συνεχούς επιστροφής στο θέλημα του Χριστού και στην αγκαλιά του Χριστού, που είναι η Εκκλησία Του.

*  (Αρχιμ. Νίκων Κουτσίδης, «Μαρτυρίες φωτός», Ι. Μ. Προφήτου Ηλιού - Πρέβεζα)