"Η Σκήτη του Αγίου Ανδρέου"

Το Άγιον Όρος, στη χερσόνησο του Άθω στη Χαλκιδική, είναι η αρχαιότερη ζωντανή μοναστική πολιτεία. Επίσημα εμφανίστηκε το 963 όταν ο μοναχός Αθανάσιος ο Αθωνίτης άρχισε να χτίζει τη μονή της Μεγίστης Λαύρας, όμως η περιοχή συγκέντρωνε αναχωρητές μοναχούς από τα μέσα του 9ου αι. To 1912 εντάχθηκε στο Ελληνικό Κράτος.

Στην πορεία του χρόνου δημιουργήθηκαν πολλές μονές, από τις οποίες συνεχίζουν να υφίστανται είκοσι μονές και δώδεκα σκήτες.
Παράλληλα αρκετοί μοναχοί διαμένουν σε κελιά, καθίσματα και ησυχαστήρια. Το διοικητικό κέντρο του Αγίου Όρους είναι οι Καρυές.

Πολύ κοντά στις Καρυές, δίπλα στο δρόμο που συνδέει τις Καρυές με τη Δάφνη, το επίνειο των Καρυών και κεντρικό λιμάνι του Όρους, βρίσκεται η σκήτη του Αγίου Ανδρέου, που υπάγεται στη Μονή Βατοπεδίου και είναι γνωστή και ως Σεράι [Σέι ράι στα Ρωσικά: «Ούτως ο Παράδεισος»].

Ονομάζεται σκήτη, διότι σύμφωνα με την παράδοση και τον κανονισμό του Αγίου Όρους δεν είναι δυνατό να ιδρυθούν νέες μονές, στη μετά το Βυζάντιο εποχή.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα που ακολουθεί την αρχιτεκτονική των αγιορείτικων μονών, δηλαδή περιβάλλεται από υψηλά κτήρια, τα οποία βλέπουν σε μια εσωτερική αυλή. Στο κέντρο της αυλής ορθώνεται το καθολικό.

Το καθολικό, αφιερωμένο στον Άγιο Ανδρέα, χτίστηκε το 1867 στο τυπικό των καθολικών του Αγίου Όρους. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ναό στο Άγιο Όρος, με ύψος 30 μ. και μήκος 60 μ. Στο εσωτερικό του ναού φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου Ανδρέου.

Η σκήτη του Αγίου Ανδρέου κτίστηκε στη θέση προϋπάρχοντος παλιότερου κελιού με την ηθική και οικονομική βοήθεια των τσάρων της Ρωσίας.
Στη σκήτη του Αγίου εγκαταβίωναν πολλοί Ρώσοι μοναχοί, οι οποίοι στις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ανέρχονταν σε 700 άτομα. Όμως η εγκαθίδρυση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρωσία διέκοψε τη μετακίνηση των μοναχών, και οδήγησε τη σκήτη σε μαρασμό.

Σήμερα στη σκήτη εγκαταβιώνει αδελφότητα 16 Ελλήνων μοναχών, που προέρχονται από τη μονή Φιλοθέου, η οποία μεταξύ άλλων φροντίζει για τη συντήρηση και την επανάχρηση των κτηρίων.

http://www.imma.edu.gr/macher/subjects/athos/monasteries/st_andrew.html

http://en.wikigogo.org/en/334421/

sGoogle – [2fA]

"Να έχει καρδιά! "

π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Λέει ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:

"Όταν θέλεις να κοινωνήσεις, βρες μια εκκλησία που να τελεί την Θεία Ευχαριστία και είσελθε να κοινωνήσεις. Όταν όμως θες να μιλήσεις για την καρδιά σου, πρόσεχε πού και σε ποιoν θα πας.

Να ιδρώσεις πριν επιλέξεις το πρόσωπο που θα δει και που θα ακούσει τις πιο εσώτερες παρθενικές φωνές σου."

Εγώ δεν είμαι άγιος, μα θα πω κάτι επιπλέον.

Εάν από μικρό παιδί κουβαλάς την πληγή της ενοχής, εάν βαστάς το μαρτύριο της ευαισθησίας, εάν τα μάτια σου δακρύζουν στην ομορφιά και την αγάπη, εάν ζητάς μια αγκαλιά να ξαποστάσεις από τους εφιάλτες της ύπαρξης σου, πρόσεξε σε ποιον παπά θα εξομολογηθείς ή θα ζητήσεις συμβουλές.

Προσευχήσου και αναζήτησε, όχι τον σπουδαίο, το όνομα, τον "αγιορείτη", τον διορατικό, προορατικό και θαυματοποιό.
Τίποτε από αυτά. Έναν παπά που να ζει τον Χριστό στην καρδιά και τη ζωή του.

Που σημαίνει, αγαπητικό και ταπεινό, αυτό που λέει το γεροντικό, να έχει καρδιά!!! 

Καρδιά ανθρώπου!!!

Άκουσε τι λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, "μην αναζητάτε προγνώστας, μα ταπεινούς ανθρώπους της καρδιάς."

Πρόσεχε μη σε γεμίσουν ενοχές και μόνο, για το ότι ζεις και αναπνέεις.

Μην προβάλουν πάνω σου τις δικές τους σκιές.

Εγώ έκανα πολλά λάθη στις επιλογές μου και τα πλήρωσα ακριβά.

Μια φορά, ένας παππούλης, από αυτούς που γνωρίζουν εμπειρικά και βιωματικά τον Θεό, γι’ αυτό και έχουν αγάπη, ταπείνωση και απίστευτη ελευθερία, μου είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια:
"Tο ύφασμα σου, ήταν από μετάξι. Στο τράβηξαν άτσαλα και βίαια και το έσκισαν.
Τώρα θα προσπαθήσουμε να το ράψουμε. Μα η πληγή θα φαίνεται.... "

http://plibyos.blogspot.gr

[2φΑ]

"Πολύ προσωπικά.. "

π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Εχθές μίλησα με έναν άνθρωπο, πολύ προσωπικά. Μου είπε και του είπα βαθιές εσωτερικές αλήθειες.
Πόνους, τραύματα, αστοχίες και αδυναμίες, ανείπωτες επιθυμίες, στοιχειωμένα όνειρα, πτώσεις και ανατάσεις. Και αυτός που είπε τα δικά του, τη δική του καθημερινή πάλη και ιστορία.

Μιλούσαμε ώρες. Μα να δεις, ότι δεν κουράστηκα καθόλου. Πράγμα σπάνιο για μένα.
Δε μου συμβαίνει συχνά. Μα δεν κουράστηκα, γιατί με καταλάβαινε δίχως να πρέπει να του εξηγώ πολλά.

Δίχως ερωτήσεις, που πολλές φορές κρύβουν ανασφάλειες και αμυντικές εκλογικεύσεις του ψυχισμού μας. Ξέρεις, τότε που ρωτάς πολλά για να μην πεις τίποτα στο τέλος.

Η εξομολόγηση πέρα από την μυστηριακή χάρη, έχει και μια άλλη ασύλληπτη θεραπευτική ομορφιά, το γεγονός ότι σου επιτρέπεται να μιλάς και να μοιράζεσαι την κατάντια σου, την υπαρξιακή φτώχεια σου, την πτώση, το σκοτάδι της ψυχής σου.

Αυτό είναι τόσο απίστευτα όμορφο. Να μπορείς να μιλάς όχι για τα κατορθώματα σου, μα για τις ελλείψεις σου, τις πτώσεις σου και ό,τι πιο φρικτό κουβαλάς στην ψυχή και το κορμί σου.

Μέσα σε αυτή την ομορφιά της αποδοχής, μου επέτρεψε και του επέτρεψα, να είμαστε οι εαυτοί μας, δίχως μάσκες. Δίχως την απειλή της απόρριψης.

Ξέρεις, τότε δεν υπάρχει άγχος, μονάχα ελευθερία.

Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να είσαι και να το παίζεις κάποιος άλλος από αυτός που στην πραγματικότητα υπάρχεις, όταν δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανέναν.

Γι αυτό η ταπείνωση είναι μεγίστη αρετή. Γιατί σε ελευθερώνει από τη δική σου φρικτή και αυστηρή ματιά.

Γιατί παύεις να κρίνεσαι και να επικρίνεσαι, να αξιολογείσαι και στο τέλος να εξαντλείσαι κουρελιασμένος από αντοχές, στα μάτια και την άποψη του άλλου για σένα.

Ελευθερία έχει η ταπείνωση από τους άλλους, μα πιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιά σου.

Και ξέρεις ε; Την κουκούλα αυτού του δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς να την τραβήξει. Μα κανείς σου λέω.

Γιατί εάν την τραβούσε θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα, και πιο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό.

http://plibyos.blogspot.gr

[2φΑ]

Planta 4a

Planta 4a  -  [Ο 4^ος όροφος, Ισπανία - 2003]

Η ταινία εκτυλίσσεται στον τέταρτο όροφο ενός επαρχιακού νοσοκομείου στην Ισπανία.
Εκεί βρίσκεται το τμήμα νοσηλείας εφήβων, που έχουν προσβληθεί από καρκίνο των οστών.
Οι περισσότεροι έχουν ήδη χειρουργηθεί και ανάμεσα τους ξεχωρίζει μια ομάδα ανάπηρων νεαρών που κυκλοφορούν στο Νοσοκομείο με καροτσάκια και αποκαλούνται χαϊδευτικά από το προσωπικό και τους γιατρούς «καραφλούληδες», αφού έχουν χάσει τα μαλλιά τους από τη χημειοθεραπεία, που θα τους παρατείνει για λίγο τη ζωή!

Η μικρή αυτή περιγραφή σίγουρα δεν προδιαθέτει για μια ευχάριστη προβολή, σημασία όμως έχει πάντα, η γωνία από την οποία θα δεις κάτι, το πρίσμα μέσα από το οποίο θα το εξετάσεις, τα σημεία στα οποία θα στρέψεις το βλέμμα σου και θα εστιάσεις.

Ο Alberto Espinosa, έγραψε ένα θεατρικό έργο για τη ζωή των παιδιών αυτών στο Νοσοκομείο, έχοντας ζήσει ο ίδιος και επιβιώσει από τις οδυνηρές εμπειρίες μιας τέτοιας νοσηλείας.
Το έργο του γνώρισε μεγάλη επιτυχία και το 2001, ο Ignacio del Moral με βάση το θεατρικό αυτό έργο, έγραψε ένα σενάριο για μεταφορά του στον κινηματογράφο, σε συνεργασία με τον Espinosa και με τον Antonio Mercero, που σκηνοθέτησε την ταινία.

Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά  η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 2003 και την ίδια χρονιά κέρδισε το Βραβείο του Κοινού στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ.

Ακολούθησαν πολλές ακόμα διακρίσεις και οι κριτικές σε όλο τον κόσμο χαρακτήρισαν το έργο από «εξαιρετικό» έως «αριστούργημα».

Ο Michelangelo, ο Izan, ο Dani και ο Jorge, η παρέα των παιδιών του τέταρτου ορόφου που υποδύονται οι Juan Jose Ballesta και Gorka Moreno, Alejandro Zafra και Maite Jauregui, δεν ελκύουν τη συμπάθεια του κοινού λόγω του οίκτου που προκαλούν με την πάθηση τους, αλλά γιατί παρουσιάζουν με πολύ ρεαλιστικό τρόπο μια υγιή αντίδραση στην προοπτική του θανάτου, με τη συσπείρωση τους σε μια μικρή κοινότητα φίλων που αποδέχονται την πραγματικότητα και την αντιμετωπίζουν με τη φυσικότητα, που αρμόζει σε παιδιά της ηλικίας τους, χωρίς να αποσύρονται στη σκιά της μειονεκτικότητας τους. 

Έχουν την ευκαιρία να δουν και να ζήσουν τη δική τους «περιπέτεια» και δίνουν σε μας την ευκαιρία να αντιληφθούμε, πως είναι καλύτερα να ζούμε την καθημερινή μας αλήθεια, χωρίς τους περιττούς τυποποιημένους συναισθηματισμούς που δεν ωφελούν κανέναν.   

"Eilat"

Το Eilat είναι η νοτιότερη πόλη του Ισραήλ, ένα πολυσύχναστο λιμάνι, αλλά και δημοφιλές θέρετρο, που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της Ερυθράς Θάλασσας, στον Κόλπο της Άκαμπα.

Είναι μέρος της νότιας ερήμου Νεγκέβ, ανατολικά του Σινά, δίπλα στο αιγυπτιακό χωριό της Τάμπα προς τον νότο και το ιορδανικό λιμάνι της Άκαμπα προς τα ανατολικά.

Προς τα νότια-ανατολικά, κατά μήκος του κόλπου, εκτείνεται η Σαουδική Αραβία.

Είναι μια από τις πιο τουριστικές πόλεις στον κόσμο, για τις καταπληκτικές παραλίες της με τα πεντακάθαρα νερά και τον κοραλλιογενή ύφαλο της, που σφύζει από ζωή.

"Η Αγία του Σινά.. "

Η Αγία Αικατερίνα, Πολιούχος της Ιεράς Μονής Σινά

             

Γεννήθηκε στη Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα.
Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, μαθηματικά, αστρονομία, ρητορική, μουσική, ποίηση και ιατρική. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία.

Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα.
Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη τη αυτοκρατορία να τη μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με το αληθινό Θεό, και επίστευσαν στο Ιησού Χριστό.

Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη και τη σύζυγο του Αυτοκράτορα, καθώς και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής.

Κατά την παράδοση, μετά από το αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα.

Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από τη Αγία Κάρα της αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα και η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά είναι πλέον γνωστή και ως Μονή της αγίας Αικατερίνης . 

Εις τον τόπο ακριβώς αυτόν όπου ο Μωυσής είδε το όραμα της Αγίας Βάτου, ενώ ποίμαινε τα πρόβατα του Ιοθώρ, στους πρόποδες του ίδιου όρους στην κορυφή του οποίου ο Θεός του παρέδωσε αργότερα και τον Νόμο, ευρίσκεται η Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, το αρχαιότερο εν λειτουργία Χριστιανικό μοναστικό καθίδρυμα, με αδιάσπαστη ζωή δέκα επτά τουλάχιστον αιώνων, προ κάθε διαιρέσεως του Χριστιανικού Κόσμου.  

Από τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους μέχρι και σήμερα, διατηρείται εδώ αναλλοίωτος ο οικουμενικός ελληνορθόδοξος χαρακτήρας της Μονής, καθώς δεν έχει γνωρίσει ποτέ σοβαρή καταστροφή ή βίαιη αλλαγή στην ταυτότητα του έμψυχου δυναμικού της.

Αν και η επίσημη ονομασία της είναι «Ιερά Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά», ανά τους αιώνες αναφέρεται και ως «Μονή του Αγίου Όρους Σινά», «Μονή της Παναγίας της Βάτου», «Μονή του Σωτήρος Χριστού», μεταγενέστερα δε και κατά κανόνα σήμερα: «Μονή της Αγίας Αικατερίνης».

Πλέον των εκατόν εβδομήντα Σιναϊτών Αγίων διακρίνονται για την καθολική τους αποδοχή σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, πέραν της Πολιούχου της Μονής Αγίας Αικατερίνης, οι Άγιοι: Ιωάννης ο συγγραφέας της περίφημης Κλίμακος, οι Αναστάσιοι, οι νηπτικοί Νείλος, Ησύχιος και Φιλόθεος, ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης, που διέδωσε τη νηπτική παράδοση στον Σλαβικό κόσμο. Τέλος την ευλάβεια της Αγίας Αικατερίνης μετέφερε στη Δύση ο Άγιος Συμεών ο Πεντάγλωσσος.

Με την Ιερά Μονή Σινά, ως Κιβωτού του Χριστιανικού Κόσμου, πέρα από τα σημαντικά προσκυνήματα της Αγίας Κορυφής και της Αγίας Βάτου, συνδέεται ο Περίφημος Σιναϊτικός Κώδικας, το πληρέστερο και αρχαιότερο χειρόγραφο για την παράδοση του κειμένου της Βίβλου και κυρίως Διαθήκης η οποία είναι πλήρης.

Η Βιβλιοθήκη της Μονής αποτελεί την πλουσιότερη Χριστιανική μοναστηριακή Βιβλιοθήκη στον κόσμο, και δεύτερη μετά την αντίστοιχη του Βατικανού, τουλάχιστον ως προς τα ελληνικά χειρόγραφα και παλαιά έντυπα.

http://sinaimonastery.com/index.php?lid=1

http://sinaimonastery.com/index.php?lid=69

http://sinaimonastery.com/index.php?lid=107

[2φΑ]

Η στιγμή..

Η ΣΤΙΓΜΗ

Υπήρξε μια στιγμή αλήθειας

σαν σπίθα σ' ένα βλέμμα μας

κι είπαμε μετά τι κρίμα,

να κρατήσει τόσο λίγο…

μα να, που κύλησε ο καιρός

κι ακόμα η στιγμή είναι εδώ
μαζί μας

αναλλοίωτη, πανέμορφη, δυνατή

σαν να μην υπήρξε άλλο τίποτα

ανάμεσα

στο τότε και το τώρα 

μια μικρή στιγμή που ξέφυγε
αιωνιότητας

μας κρατά κοντά της

ενωμένους 

να απολαμβάνουμε στην παρουσία της

τον παράδεισο.

Μ. Ψ.

"Η πύλη τ' Ουρανού.. "

Από τον "Ορθόδοξο Δρόμο" του Κάλλιστου Ware

Αυτή η αναζήτηση για την εσωτερική βασιλεία, είναι ένα από τα κύρια θέματα μέσα στα συγγράμματα των Πατέρων.

«Το μεγαλύτερο απ' όλα τα μαθήματα» λέει ο άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας, «είναι να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του· γιατί αν κάποιος γνωρίσει τον εαυτό του, θα γνωρίσει τον Θεό· και αν γνωρίσει τον Θεό, θα γίνει σαν τον Θεό».

Ο Μέγας Βασίλειος γράφει: «Όταν ο νους παύει να διασκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα και να διασπάται από τον κόσμο με τις αισθήσεις, επιστρέφει στον εαυτό του· και μέσω του εαυτού του ανεβαίνει στη σκέψη του Θεού». «Αυτός που ξέρει τον εαυτό του, ξέρει τα πάντα», λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος·

και κάπου αλλού γράφει: «Ειρήνευε στην ψυχή σου· τότε ο ουρανός και η γη θα βρίσκονται σε ειρήνη με σένα. Μπες με λαχτάρα στο θησαυροφυλάκιο που βρίσκεται μέσα σου, κι έτσι θα δεις αυτά που βρίσκονται στον ουρανό· γιατί υπάρχει μόνο μια είσοδος που οδηγεί και στα δύο αυτά.

Η κλίμακα που οδηγεί στη Βασιλεία, είναι κρυμμένη μέσα στην ψυχή σου. Φύγε από την αμαρτία, βυθίσου στον εαυτό σου, και μέσα στην ψυχή σου θ' ανακαλύψεις τα σκαλοπάτια απ' όπου θ' ανεβείς.»

Και σ' αυτά τα αποσπάσματα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τη μαρτυρία ενός Δυτικού μάρτυρα των ημερών μας, του Thomas Merton:

«Στο κέντρο της ύπαρξής μας υπάρχει ένα σημείο μηδαμινότητας που είναι ανέγγιχτο από αμαρτία και πλάνη, ένα σημείο καθαρής αλήθειας, ένα σημείο ή σπινθήρας που ανήκει αποκλειστικά στον Θεό, που δεν είναι ποτέ στη διάθεσή μας, από το οποίο ο Θεός ρυθμίζει τις ζωές μας, που είναι απρόσιτο στις φαντασίες του λογισμού μας ή τις βαρβαρότητες της θέλησής μας.

Αυτό το μικρό σημείο του τίποτε και της απόλυτης φτώχειας, είναι η καθαρή δόξα του Θεού μέσα μας. Είναι σαν να λέμε, το όνομά του γραμμένο μέσα μας, όπως η φτώχεια μας, όπως η ανέχειά μας, όπως η εξάρτησή μας, όπως η υιϊκότητά μας. Είναι σαν ένα καθαρό διαμάντι που λαμποκοπάει με το αόρατο φως τ' ουρανού.

Είναι μέσα στον καθένα μας και αν μπορούσαμε να το δούμε, θα βλέπαμε καθαρά αυτά τα τρισεκατομμύρια φωτεινές αιχμές να έρχονται μαζί με τη μορφή και τη λαμπρότητα ενός ήλιου που θα ’κανε όλο το σκοτάδι και τη σκληρότητα της ζωής να χαθεί πέρα για πέρα... 

Η πύλη τ' Ουρανού βρίσκεται παντού.»

[2φΑ]

"Η προσευχή του Όρους"

π. Αἰμιλιανού τοῦ Σιμωνοπετρίτου

«Ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους χθὲς καὶ σήμερον» (απόσπασμα)

Ἡ νοερὰ προσευχὴ εἶναι ἀδιάλειπτος ἐνέργεια τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων, ὁ ἄρτος, ἡ ζωὴ καὶ ἡ γλῶσσα τῶν ἀΰλων αὐτῶν ὄντων, εἶναι ἔκφρασις τῆς ἀγάπης των πρὸς τὸν Θεόν.

Οὕτω καὶ οἱ μοναχοί, ἐν σαρκὶ μιμούμενοι καὶ ἀγωνιζόμενοι, βιοῦν τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν, ζωπυροῦν τὸν θεϊκὸν αὐτῶν ἔρωτα διὰ τῆς ἀδιαλείπτου νοερᾶς προσευχῆς.

Τὴν προσευχὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποιὸς δὲν τὴν γνωρίζει;

Ἀποτελεῖται ἀπὸ μίαν φράσιν μικρᾶν, ἀπὸ μετρημένας τὰς λέξεις.

- Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν -

Μὲ τὴν βοερᾶν κραυγὴν «Κύριε», δοξολογοῦμεν τὸν Θεόν, τὴν ἔνδοξον μεγαλειότητά Του, τὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, τὸν δημιουργόν της ὁρατῆς καὶ ἀοράτου κτίσεως, ὃν φρίττουσι τὰ Σεραφεὶμ καὶ τὰ Χερουβείμ.

Μὲ τὴν γλυκυτάτην ἐπίκλησιν καὶ πρόσκλησιν «Ἰησοῦ», μαρτυροῦμεν, ὅτι εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ὁ σωτὴρ ἡμῶν, καὶ εὐγνωμόνως τὸν εὐχαριστοῦμεν, διότι μας ἡτοίμασε ζωὴν αἰώνιον.

Μὲ τὴν τρίτην λέξιν «Χριστέ», θεολογοῦμεν, ὁμολογοῦντες ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Δὲν μᾶς ἔσωσε κάποιος ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος, ἀλλὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός.

Ἐν συνέχειᾳ, μὲ τὴν ἐνδόμυχον αἴτησιν «ἐλέησόν με», προσκυνοῦμεν καὶ παρακαλοῦμεν νὰ γίνῃ ἴλεως ὁ Θεός, ἐκπληρῶν τὰ σωτήρια αἰτήματά μας, τοὺς πόθους καὶ τὰς ἀνάγκας τῶν καρδιῶν μας. 

Καὶ ἐκεῖνο τὸ «με», τί εὖρος ἔχει!

Δὲν εἶναι μόνον ὁ ἑαυτός μου, εἶναι πάντες οἱ πολιτογραφηθέντες εἰς τὸ κράτος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν, εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν μέλος τοῦ ἰδικοῦ μου σώματος.

Καί διὰ νὰ εἶναι πληρεστάτη ἡ προσευχή μας, κατακλείομεν μὲ τὴν λέξιν «τὸν ἁμαρτωλόν», ἐξομολογούμενοι - πάντες γὰρ ἁμαρτωλοί ἐσμεν - καθὼς ἐξωμολογοῦντο καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ ἐγίνοντο διὰ ταύτης τῆς φωνῆς υἱοὶ φωτὸς καὶ ἡμέρας.

Ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβανόμεθα, ὅτι ἡ εὐχὴ ἐμπεριέχει δοξολογίαν και εὐχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν καὶ ἐξομολόγησιν.

Uoa - nektar

[2φΑ]

"Βραδυνή εξομολόγηση.. "

Βραδυνή Εξομολόγηση

Νικηφόρος Βρεττάκος

Κάθισε δίπλα μου, ἀντίκρυ στή δύση.

Ὁ ἥλιος χαμήλωσε κ’ ἔχω

πολλά νά σοῦ εἰπῶ.

Λοιπόν,

ὁ Ταΰγετος δέν ἦταν βουνό.

Δέν σέ ὑποψίασε τό ἀπίθανο ὕψος

καί τό ἀπίθανο φῶς πού τόν κάνουν

νά μοιάζει ὅπως ἕνα, πότε χρυσό

καί πότε γαλάζιο, πολυπτέρυγο

στόν ὁρίζοντα;

Κι αὐτή του ἡ ἔξαρση

πού ἀνελίσσεται κάποτε καί χωρίζει

τ’ αστέρια σέ ἀπό κεῖ κι ἀπό δῶ;

Δέν ἦταν βουνό.

Ἠταν τό πρῶτο ποίημα

πού ἀνοίγοντας τά μάτια μου

διάβασα,

ὁ πρῶτος μου φίλος

πού συνόριαζε μέ τό φῶς.

Καί γι’ αὐτό:

μετονόμασα σέ Ταΰγετο τό ὅρος Ἀγάπη.

fb - Pres Nota Katras‎

[2fA]

"Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον.. "

Τα εἰσόδια της Θεοτόκου

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον,

καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις.

Ἐν ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται,

καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται.

Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν·

Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις.

O Ιωακείμ και Άννα, οι γονείς της Παναγίας, προσεύχονταν στον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί και υποσχέθηκαν, πως όταν αυτό φθάσει σε ηλικία τριών χρόνων θα το αφιερώσουν στον Ναό.

Το γεγονός αυτό, της εισόδου της Παναγίας στον Ναό, εορτάζουμε στις 21 Νοεμβρίου.

Η Παναγία παρέμεινε στον Ναό τα επόμενα 12 χρόνια και τρεφόταν με ουράνια τροφή που της κόμιζε καθημερινά Άγγελος Κυρίου.

Εικονογραφία

Το κύριο πρόσωπο της εικόνας είναι η τριετής Παναγία. Στην εικόνα δεν εμφανίζει τίποτε το παιδικό, εκτός από το μικρό μέγεθος του σώματος της, ώστε να τονιστεί η σημασία της αποστολής της. Η στάση της δείχνει την ευλάβεια και την προθυμία της να εισέλθει στον Ναό.

Οι γονείς της Παναγίας, Ιωακείμ και Άννα, που την απόκτησαν μετά από πολλές προσευχές και σε μεγάλη ηλικία, την παραδίδουν στον Ναό με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.

Ο ιερέας Ζαχαρίας, ο μετέπειτα πατέρας του Τιμίου Προδρόμου, υποδέχεται την Παναγία στον Ναό, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιεροσύνης στην κεφαλή του. Ακουμπά ευλαβικά και στοργικά το χέρι του στο κεφάλι Της.

Πίσω από τον Ιωακείμ και την Άννα εικονίζονται παρθένες με αναμμένες λαμπάδες, ως συνοδεία της Παρθένου και υποδοχή του Αληθινού Φωτός, του Χριστού, που θα φέρει στον κόσμο η Παναγία.

Ψηλά, εικονίζεται ο Άγγελος να φέρνει τροφή στην Παναγία, μια σκηνή που προοιωνίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. 

[2φΑ]

"Είδα τη «Φόνισσα».. "

Είδα τη «Φόνισσα», από την Εθνική Λυρική Σκηνή

Γράφει ο Νίκος Πρίντεζης

Το μίνιμαλ είναι ενίοτε… γεμάτο. Γεμάτο συναίσθημα. Γεμάτο πόνο. Γεμάτο ελπίδα. Γεμάτο απόγνωση. Γεμάτο από τις πανανθρώπινες αξίες, από τις σκέψεις που κάνουμε όταν μόνοι, μακριά από το αγριεμένο πλήθος συγκεντρωνόμαστε στο εντός, στο μέσα μας.

Το μίνιμαλ μπορεί εντέλει να περικλείει το πολύ, το τεράστιο, το αρχετυπικό, την απόλυτη ουσία.

Κάπως έτσι η μίνιμαλ (ως προς τη μουσική γραφή, αλλά και τη σκηνοθετική απόδοση) «Φόνισσα» που παρουσίασε η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ήταν τελικά μια παράσταση απαράμιλλου πλούτου, ανέλπιστα πληθωρική, εντυπωσιακά (και συγκινητικά) γεμάτη!

Με το βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη έργο του, ο συνθέτης Γιώργος Κουμεντάκης ανεβάζει την προσωπική και τόσο ιδιαίτερη τέχνη του πολύ ψηλά. Επιμένοντας στη γραμμική λιτότητα των μελωδιών του, τις παντρεύει με τρόπο ευφυή με τη λαϊκή παράδοση της πατρίδας μας, κάνοντας ουσιαστικά πρόταση για μια νέα εθνική μουσική σχολή, η οποία ανοίγεται στον κόσμο ακουμπώντας στέρεα σε αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα δεν είναι σε καμία περίπτωση εύληπτο για τον αμύητο ακροατή, είναι όμως ένα «ορατόριο» - μουσικό θέατρο που πηγαίνει μπροστά την εν Ελλάδι τέχνη της σύνθεσης και που αξίζει μια παραπάνω προσπάθεια για να το κατανοήσεις, να το κάνεις δικό σου, να βρεις τους κώδικες που θα σου επιτρέψουν να το απολαύσεις και να παρασυρθείς από αυτό.

Σε παρόμοια μινιμαλιστικά μονοπάτια κινήθηκε η καθαρή, κοφτερή, ειλικρινής σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Ευκλείδη. Ο σκηνοθέτης κατάλαβε αυτό που ήθελε να πει ο συνθέτης και ανέδειξε το δράμα, αποφεύγοντας μελοδραματισμούς και υπερβολές. Βοήθησε βεβαίως και το εμπνευσμένο ποιητικό κείμενο του Γιάννη Σβώλου.

Στο πόντιουμ της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο Βασίλης Χριστόπουλος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας ικανός μαέστρος, αλλά και η ορχήστρα απέδειξε ότι με καλή καθοδήγηση μπορεί να κάνει θαύματα.

Στην επιτυχία της παράστασης συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό τα σκηνικά του Πέτρου Τουλούδη, τα κοστούμια του ίδιου και της Ιωάννας Τσάμη, καθώς και οι φωτισμοί του Βινίτσιο Κέλι.

Κυρίως όμως συνέβαλαν οι καταπληκτικοί σολίστες, με κορυφαία την Ειρήνη Τσιρακίδου, τη Φραγκογιαννού της πρώτης διανομής, η οποία ξεπέρασε τον εαυτό της ζωντανεύοντας με εσωτερική δύναμη έναν εξαιρετικά απαιτητικό και σκοτεινό ρόλο.

(Εξίσου συγκλονιστική, αλλά με διαφορετικό τρόπο, επιστρατεύοντας τα δικά της… όπλα, και η Φραγκογιαννού της δεύτερης διανομής, η πάντα σπουδαία Τζούλια Σουγλάκου, την οποία ευτύχησα να παρακολουθήσω σε μία από τις πρόβες της).

Γύρω από την τραγική ηρωίδα οι υπόλοιποι σολίστες της ΕΛΣ «κέντησαν» σε μικρότερους, αλλά σημαντικούς ρόλους, με τη «διεθνή» σοπράνο Έλενα Κελεσίδη (σε ρόλο μεσοφώνου) να ξεχωρίζει με τη σκηνική γοητεία της.

Συμπερασματικά, «Η Φόνισσα» είναι μια μεγάλη στιγμή για την Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά και για τη μουσική ιστορία της Ελλάδας!

http://tospirto.net/music/ive_seen/20282

http://paradeka.blogspot.gr/2014/11/blog-post_91.html

[2φΑ]

"Τι περιμένεις; "

π. Λίβυος

"Από τον Σταυρό δεν κατεβαίνουμε, αλλά μας κατεβάζουν... "

Εγώ θα στο πω απλά και ανθρώπινα, στο δικό μου πνευματικό επίπεδο που είναι χαμηλό και γήινο, γιατί κουράστηκα από τις υψηλές αναλύσεις.

Μην περιμένεις η ζωή να σε ρωτήσει, εάν και πόσο αντέχεις.

Μην περιμένεις να βρεθούνε οι τέλειες συνθήκες, για να πεις θα ζήσω.

Μην περιμένεις να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις, για να γελάσεις.

Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο πατέρα ή μάνα, για να μην έχεις τραύματα.

Μην περιμένεις να βρεις τον τέλειο σύζυγο, γιατί απλά δεν θα βρεις ποτέ.

Μην περιμένεις να κάνεις τα τέλεια παιδιά, γιατί απλά δεν υπάρχουν.

Μην περιμένεις να συναντήσεις τους τέλειους φίλους, γιατί ούτε εσύ είσαι.

Μην περιμένεις να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά, γιατί θα μείνεις άνεργος.

Μην περιμένεις να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να λες, "ουάου, θα πάω για δουλειές....." Ξέχνα το.

Μην περιμένεις να βρεις το τέλειο σπίτι, για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα.

Μην περιμένεις να έχεις την τέλεια παρέα, για να πας έναν περίπατο.

Μην περιμένεις να δοθούν όλες οι απαντήσεις, για να σταματήσουν οι ερωτήσεις.

Μην περιμένεις να δεις τον Θεό, σαν ον που κατεβαίνει από τους ουρανούς ή σαν χέρι που βγαίνει από το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις και την ευκαιρία να τον συναντήσεις στην καθημερινότητα σου.

Μην περιμένεις να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει.
Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φεύγα μακριά, είναι της φαντασίας σας.

Γενικά στη ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά, μετά το πέρας της εδώ παράστασης.

Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλει και ζω όπως μπορώ και όσο μπορώ, με δοξολογία και ευχαριστία.

Δεν μπορείς πάντα; ναι, αλήθεια είναι!! Ούτε εγώ μπορώ. Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα, και είναι καλά. Ακόμη και οι άγιοι έχουν τις κακές μέρες και περιόδους τους.

Αλλά δεν τρελαίνομαι σε αυτές τις φάσεις, δεν αυτομαστιγώνομαι, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε.

Κυρίως δεν λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; Μαααα... και δώστου γιατί;

Απλά καλέ μου φίλε, μέχρι να μάθεις το γιατί, θα έχει τελειώσει η ζωή..... ....!!!

plibyos

[2φΑ]

"Μύριζε γαζία.. "

Από συνέντευξη της Βάντα Παπαϊωάννου, για το βιβλίο της.

….

Μπορώ να σας πω, ότι ένιωθα την ίδια ταραχή, την ίδια αγωνία, όπως όταν μου τα διηγούνταν οι γονείς μου κι ήμουν παιδάκι δίπλα στο μαγκάλι, όπως έβλεπα τον πατέρα μου να αγωνιά άνεργος, πώς θα μας μεγαλώσει και πώς θα πληρώσει τα δίδακτρα στα αγγλικά.

Κι εκείνη η εποχή έχει τις ομοιότητες της με το σήμερα. Τότε εκείνο που ζητούσαμε, ήταν η γνώση. Ζητούσα 100 δραχμές το μήνα, για να πάω αγγλικά.  Και ο πατέρας μου δεν είχε, γιατί ήταν άνεργος σε μια εργατούπολη, γιατί συχνά έκλειναν τα εργοστάσια κι έμενε άνεργος σε μεγάλη ηλικία και …ζητιάνευε από τους θείους της διασποράς 100 δραχμές το μήνα, για να πάω στα αγγλικά.

Τι άλλο να πω δηλαδή… Όλα αυτά τα έχουμε βιώσει και ίσως τα ξεχάσαμε, γιατί ήρθε η περίοδος καλοπέρασης, άφθονων υλικών αγαθών, στα οποία πέσαμε οπωσδήποτε σαν στερημένοι με τα μούτρα, ας το πω κοινά.

Και σήμερα τα παιδιά μας στερούνται. Αυτά όμως που έζησα, δεν μπορούν να ξεχαστούν. Και νομίζω ότι έπρεπε να τα διοχετεύσω κάπου, είναι ιστορίες που πρέπει να μείνουν...

Συνήθως ελαφρώνει λένε η ψυχή, άμα γράψεις ένα βιβλίο, πως φεύγει τελικά ένα βάρος, όμως το βάρος δε φεύγει ποτέ, το κουβαλάς μαζί σου, ώσπου να φύγεις από αυτό τον κόσμο...

xronos-gr

fb- Takis

[2fA]

Συνεδρία επανεκκίνησης..

[ 30]

Νέο ξεκίνημα, το βλέμμα φεύγει στον ορίζοντα, οι ανάσες βαθαίνουν στη συγκίνηση της αναμονής.

Στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε κι άλλοτε. Μετά από λάθος διαδρομή σε απατηλή κατεύθυνση, με διστακτική επιστροφή, τόσος χαμένος χρόνος - χαμένη ζωή…

Αφεθήκαμε χωρίς αντίσταση καμιά, να παρασυρθούμε άβουλοι προς το νησί της χαράς, σαν τον Πινόκιο. Ξύλινοι στη μορφή και στην έκφραση μας.

Βλέπαμε τι γίνεται, ξέραμε, μα δεν νιώθαμε. Ένα στρώμα στάχτης από γκρίζες εμπειρίες σκέπαζε όλο και πιο βαθιά το μικρό αναμμένο καρβουνάκι, που σιγόσβηνε…

Κάποια στιγμή, σκεφτόμασταν φευγαλέα, θα πεταχτεί μια σπίθα να ζωντανέψει τη φλόγα μας. Ίσως μια ελάχιστη πνοή καθαρού αέρα να παραμερίσει τη στάχτη, να αναζωπυρώσει την πνιγμένη μέσα μας αλήθεια…

Μια ελάχιστη πνοή. Σιγά-σιγά να θερμανθούν τα όνειρα μας. Να λιώσει λίγο το λιβάνι της ανάτασης μας, να ευωδιάσει το εκκλησάκι της επίκλησης. Απαλά.

Μη μας κάψει η φωτιά, ακόμα ξύλινοι είμαστε. Το ανθρώπινο πρόσωπο θέλει βούληση και αίσθημα, απόφαση, υπομονή και αγάπη. Κι επίγνωση.

Τώρα είμαστε πάλι στην αρχή, ίσως… πιο ζωντανοί από άλλοτε.

Συγκινημένοι…

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Ο φόβος έχει πολλές μορφές. Την τρικυμία, τη θύελλα, το σκοτάδι …

2. την απειλή, την ενοχή, την τιμωρία…

3. κάποιες φορές τη χαρά, τη ζωή, το φως…

5. … όταν ζητούμε να κρυφτούμε…

6. Πρέπει να το αντέχεις το φως…

7. και τη ζωή – και τη χαρά – και τον πόνο…  

"Η Φόνισσα του Κουμεντάκη"

Η Όπερα «Φόνισσα» του Γιώργου Κουμεντάκη για την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε ποιητικό κείμενο (λιμπρέτο) του Γιάννη Σβώλου, βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη (1903), θα έχει πρεμιέρα στις 19 Νοεμβρίου 2014, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Από συνέντευξη του Γ. Κουμεντάκη στην Ματίνα Καλτάκη:

Η Φόνισσα ξεκίνησε σαν ιδέα του Γιάννη Σβώλου. 

Αρχικά σκεφτόμασταν μια μικρή όπερα δωματίου, κάτι σαν σύμπτυξη της ιστορίας του Παπαδιαμάντη. Όταν ο Μιχαηλίδης μου έκανε την πρόταση συνεργασίας με τη Λυρική και συμφωνήσαμε για τη Φόνισσα, το σχέδιο άλλαξε και προσανατολιστήκαμε στη δημιουργία μιας κανονικής όπερας.

Έγραψα τη μουσική με γραμμικό τρόπο, δηλαδή δεν ανακάτευα τις πράξεις. Προχωρούσα βήμα-βήμα, ακολουθώντας την εξέλιξη της πρωτότυπης ιστορίας. Ο Σβώλος μου έδινε σωρευτικό και εκτενές υλικό, από το οποίο κατέληγα στο κείμενο που χρειαζόμουν για το μουσικό έργο.
Η σύνθεση της μουσικής, η ενορχήστρωση, η μελοποίηση και η δραματουργία γίνονταν ταυτοχρόνως, τα έκανα όλα μαζί, σκηνή τη σκηνή, με τρόπο τέτοιο, που όλα τα στοιχεία να έχουν οργανική σχέση και εξέλιξη.

Γι' αυτό και δεν μπορεί να λείπει τίποτα από τη μορφή που πήρε τελικά το έργο. Είναι μια δομή ακριβής, που απαιτεί καλή συνεργασία απ' όλους όσους συμμετέχουν στη σκηνική του πραγμάτωση – και δεν είναι λίγοι: ορχήστρα, σολίστες, τέσσερις χορωδίες και όργανα επί σκηνής.

Στο καθαρά μουσικό μέρος, αυτό που φαντάστηκα δεν έχει απόκλιση από αυτό που ακούω. Δεν έκανα καμία διόρθωση. Στο κομμάτι της σκηνικής απόδοσης όμως, η εμπειρία είναι συγκλονιστική. Μέχρι πρότινος έβλεπα τα πρόσωπα ως ιδέες, δεν τα είχα προσωποποιήσει μέσα μου, μου ήταν αδύνατο να φανταστώ πώς μπορούσε να είναι η όψη αυτού του έργου.

Όταν ο Τουλούδης έφερε τα σκηνικά, έγιναν τα κοστούμια και ο Αλέξανδρος Ευκλείδης άρχισε να στήνει την παράσταση, μπόρεσα επιτέλους να αναπληρώσω αυτό που μου έλειπε τρία χρόνια που δούλευα τη Φόνισσα: είδα το έργο να ζωντανεύει και το φαντασιακό να γίνεται υλικό με καθαρότητα και σαφήνεια.

"Σε ένα ξενοδοχείο Χίλτον.. "

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Σάββατο, 17 Νοεμβρίου, 1973

Πέρασα όλη αυτή την εβδομάδα - από τη Δευτέρα μέχρι και την νύχτα της Πέμπτης - στο Πίτσμπουργκ, στην Παναμερικανική Σύνοδο.

Είμαι εντελώς εξαντλημένος, αλλά απροσδόκητα ανακουφισμένος.

Αισθάνθηκα μια στενή επαφή με το μυστήριο της Εκκλησίας - και αυτό δεν είναι ρητορεία, ούτε υπερβολή.

Πήγα στη Σύνοδο αρκετά άθυμος και δίχως ενθουσιασμό. Δεν περίμενα πολλά.

Μετά από τρεις ημέρες απίστευτης προσπάθειας και έντασης (ήμουν πάλι πρόεδρος), ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν: η Εκκλησία μας είναι ζωντανή, παρά τις τόσες αντιξοότητες και μια σύναξη από κουρασμένους ανθρώπους, μεταμορφώνεται σε Εκκλησία.

Θαυμάσιες ακολουθίες.

Εκατοντάδες οι συμμετέχοντες και κυρίως, ένα είδος κοινής έμπνευσης.

Αισθάνομαι ακόμη συνεπαρμένος από τη Σύνοδο.

Το θαύμα του Αγίου Πνεύματος, σ' ένα αμερικάνικο ξενοδοχείο Χίλτον!

[2fA]