"Τά γόνατα τοῦ Ἰησοῦ "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Τά ΓόΝΑΤΑ ΤΟῦ ἸΗΣΟῦ


Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ, σχηματίζουν
μι’ ἀμβλεία γωνία.
Εἶναι τά ἴδια γόνατα
πού προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω ἀπ’ τό κόκκινο
φουστάνι τῆς μάνας του, ὅταν
ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.
Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω
στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.
Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,
-μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη
καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι-
στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα
πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά
κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,
τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα
λουλουδάκι –
κομμένο
ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.

nikiforosvrettakos – [2φΑ]

"Ο Άγιος στην Πρίγκηπο "

Ο Άγιος Γεώργιος, που τον τιμούν και οι Τούρκοι

Χιλιάδες Τούρκοι επισκέπονται κάθε χρόνο τη φημισμένη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο, γιατί όπως λένε «ο άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς από αλλόθρησκους και τους φροντίζει όλους».
Γι’ αυτό και εκείνοι του ζητούν ό,τι έχουν περισσότερο ανάγκη.

Το 963 μ.Χ., επί Βυζαντίου ακόμα, ένας Βοσκός είδε στον ύπνο του τον Άγιο Γεώργιο.

Εκείνος του είπε να πάει σε ένα βουνό και να σκάψει εκεί που θα ακούσει τα «κουδούνια».
Ο βοσκός έσκαψε και βρήκε την εικόνα του. 

Η εικόνα του έμεινε άφθαρτη και ο βοσκός του αφιέρωσε μια μονή. 

Πήρε το προσωνύμιο «Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς» και η εικόνα του βρίσκεται σήμερα στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο νησί από τα Πριγκηπονήσια στον Μαρμαρά.
Το παράξενο είναι πώς κάθε χρόνο, περισσότεροι από 250.000 Τούρκοι, συρρέουν στο μοναστήρι και προσκυνούν την εικόνα του.

Οι λόγοι που τόσοι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο είναι τρεις.

Πρώτος και βασικότερος: Πιστεύουν στα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, τα οποία όπως λένε συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, ανεξαρτήτως θρησκείας.
Οι Τούρκοι γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον μοναστήρι. 

Ως αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι, το οποίο επιστρέφουν όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Και όλο και περισσότεροι, αναφέρουν ότι αυτό που ζήτησαν συνέβη.

Δεύτερον, το πράσινο χρώμα της στολής του, είναι για τους μουσουλμάνους το χρώμα της ζωής. Δηλαδή ιερό.
Και τρίτον, ειδικά οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του τροπαιοφόρου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν πάντα έναν φόβο.

Ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, μάλιστα, γίνεται το αδιαχώρητο στη Μονή.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών, άνδρες, γυναίκες και παιδιά ανεβαίνουν προς το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια κουβάρια κλωστής, την οποία ξετυλίγουν μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας.

Όσο ανεβαίνουν δεν επιτρέπεται να μιλούν, μόνον όταν κατεβαίνουν και αφού έχουν κάνει την ευχή που θέλουν να τους πραγματοποιήσει ο Άγιος.

Την ευχή την γράφουν σε χαρτί και την αφήνουν στη μονή. 

Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ή μαντίλια στα κλαδιά των δέντρων και αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές.

οlastifora – [2φΑ]

"Δυναμίτες και μουούρι.. "

Δυναμίτες και «μουούρι», σταθερές αξίες της Καλύμνου
-  Σακελλάρης Ν. Τρικοίλης, "Η ΑΡΓΩ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ"

Οι δυναμίτες στην… κεντρική πλατεία και το παραδοσιακό «μουούρι», αρνί ή ριφάκι σε πήλινο, είχαν και φέτος τον πρώτο λόγο, αμέσως μετά την παλλαϊκή προσέλευση των Καλύμνιων σε όλες τις ιερές ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας.

Οι δυναμίτες, από τη Μ. Παρασκευή το βράδυ μέχρι και την Κυριακή το απόγευμα,  ρίχνονταν στην κεντρική πλατεία, προς τέρψιν και «εθνική περηφάνια» των Καλύμνιων, ενώ το μεγάλο όμως σόου των δυναμιτών, στα αμφιθεατρικά βουνά που περιβάλλουν το λιμάνι, κορυφώθηκε και φέτος την Κυριακή το απόγευμα.

Στην πλατεία οι δυναμίτες ρίχνονταν με… υπευθυνότητα, με βολές «εδάφους –αέρος» πάνω από τα νερά του λιμανιού.
Από τα βουνά όμως έπεφταν ομοβροντίες  «βολές κατά ριπάς».

Αντίθετα στο «μέτωπο»  που οργανώνονταν γύρω από το «μουούρι» σε ιδιωτικούς παραδοσιακούς φούρνους,  στο Σάββατο απόγευμα, επικρατούσε η ηρεμία και το  κέφι της παραμονής του Πάσχα.

Πάντως, δυναμίτες και «μουούρι» αποτελούν τις σταθερές και διαχρονικές αξίες των Καλυμνίων.
Και το πασχαλινό έθιμο με το «μουούρι» τηρείται πιστά από τους απανταχού Καλύμνιους και προπάντων του ομογενείς  στην Αυστραλία (Ντάργουιν, Σιδνεΐ κ.α.)  και στην Αμερική  (Τάρπον Σπρίνγκς Φλόριδας κ.α.)

-  Στο δικό μου φούρνο συνεργαστήκαμε και φέτος οι μόνιμοι της παρέας.
Η επιτυχία ήταν απόλυτη από κάθε άποψη…
Και μαζί με το γαλακτομπούρικο της Αφρούλας, ολοκληρώσαμε επιτυχώς… τον «κύκλο πασχαλινών επιδόσεων».  

argokalymnos – [2fA]

"Ανεννόητος Χαρά!.. "

Ἦτο Ανάστασις, Ανάστασις!...

-  Αλεξ. Παπαδιαμάντης, "ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ"  (1893)

Αἱ δύο γυναῖκες ἤρχισαν νὰ ἀναζωπυρῶσι τὰ φιτίλια, νὰ ρίπτωσιν ἔλαιον εἰς τὰς κανδήλας καὶ νὰ κάμνωσιν ἐγκαρδίους σταυρούς.
ᾘσθάνοντο ἀνέκφραστον χαρὰν καὶ γλύκαν εἰς τὰ σωθικά των.
Ἦτο Ἀνάστασις, Ἀνάστασις!

Τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ ἔλαμπε μὲ ἅγιον φῶς, δεξιὰ τῆς Ἱερᾶς Πύλης. 

Ἡ μορφὴ τῆς Δεσποίνης Θεοτόκου ἤστραπτεν ἐξ ἀφάτου χαρᾶς ἀριστερόθεν, κρατούσης τὸ θεῖον βρέφος της.
Ἡ ὄψις τοῦ τιμίου Προδρόμου, μὲ ἕνα βόστρυχον τῆς κόμης φρίττοντα πρὸς τὰ ἄνω, ὡς νὰ ἐσελαγίζετο ἐκ μυστικῆς εὐφροσύνης παραπλεύρως ἐκείνου οὗ τὴν φρικτὴν κορυφὴν ἠξιώθη νὰ χειροθετήσῃ.    ….

papadiamantis

fb - Panteleimon Krouskos
[2fA]

"Ευχή εις το ευλογήσαι.. "

"Ευχή εις το ευλογήσαι πασχαλινά ωά"
-  φιλοτεχνημένη από τον Ξενοφώντα Μπόκο

fb – [2fA]

"Πείρα και πράξη και ζωή "

«Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην...»
-  Toυ Σεβ. Μητροπολίτου Χίου ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

Το έργο της αμαρτίας είχε συντελεσθεί.
Ο άνθρωπος είχε φθάσει στο έσχατο σημείο της τόλμης του· εσταύρωσε τον Θεόν!
Ο Υιός του ανθρώπου είχε έλθει στην έσχατη ταπείνωση, «κατήλθεν εν τοις κατωτάτοις της γης». Η θεία δικαιοσύνη είχε πληρωθεί.

Ένα, ακόμη, υπολείπεται, η δικαίωση, η ανάσταση.

Τούτο το γεγονός, της αναστάσεως το μέγα θαύμα, εορτάζει ολόκληρος ο χριστιανικός κόσμος, τη δικαίωση της θείας ενανθρωπήσεως, την αποκατάσταση της ηθικής τάξεως στον κόσμο, την κατίσχυση της αληθείας επί του ψεύδους, την νίκη του φωτός κατά του σκότους, το θρίαμβο του Θεού στο έργο Αυτού για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Η εκ νεκρών ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη βεβαίωση της αναστάσεως του ανθρώπου. 

Αυτή είναι το κήρυγμα των Αποστόλων, ο θεμέλιος της Εκκλησίας, η δύναμις των μαρτύρων, η ελπίς των δικαίων.

Η χριστιανική διδασκαλία, η Εκκλησία και η Θεία Λατρεία, όλη η ζωή των χριστιανών, σαν ένα πλανητικό σύστημα, στρέφεται περί τον ζωηφόρο ήλιο της αναστάσεως.
Η ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί το μόνο ρυθμιστή της ζωής των ανθρώπων και τη μόνη δύναμη, η οποία είναι ικανή να μας συγκρατήσει από το κακό και να μας ενισχύσει στο αγαθό. Γιατί η ανάσταση δεν νοείται μόνο σαν ένα γεγονός αντικειμενικό και έξω από τον άνθρωπο.

Το αληθινό νόημα της αναστάσεως είναι, ότι αυτή πρέπει να αποτελεί γεγονός δια του Ιησού Χριστού μέσα μας και τούτο βέβαια όχι σαν απλή θεωρία και ιστορική γνώση, αλλά σαν πείρα και πράξη και ζωή.
Ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό Του ανάσταση και ζωή των ανθρώπων και αυτό φανερώνει ότι για να ζούμε, πρέπει σε κάθε στιγμή, να ενεργείται μέσα μας η ανάσταση.  ….   ….

agiameteora – [2φΑ]

"Τό ἄχραντόν σου Σῶμα,. "

Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ,
ἀπό τοῦ ξύλου καθελών,
τό ἄχραντόν σου Σῶμα,
σινδόνι καθαρᾷ εἱλήσας καί ἀρώμασιν,
ἐν μνήματι καινῷ κηδεύσας ἀπέθετο.

Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, - κατετέθης Χριστέ,
καὶ Ἀγγέλων στρατιαὶ ἐξεπλήττοντο
συγκατάβασιν δοξάζουσαι τὴν σήν.

Ἄξιόν ἐστι, - μεγαλύνειν σε τὸν Ζωοδότην,
τὸν ἐν τῷ Σταυρῷ τὰς χεῖρας ἐκτείναντα,
καὶ συντρίψαντα τὸ κράτος τοῦ ἐχθροῦ.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,
ὕμνον τῇ Ταφῇ σου,
προσφέρουσι Χριστέ μου.

Ὦ Τριὰς Θεέ μου,
Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα,
ἐλέησον τὸν Κόσμον.

[2φΑ]

"O τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς.. "

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
-  ψάλλει ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου
ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας.

Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται
ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς.

Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται
ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.

Ῥάπισμα κατεδέξατο
ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ.

Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.
Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.

Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ.
Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν.

[2fA]

"Χίλιες φορές.. "

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ   -  Οι πόνοι της Παναγιάς

[από την ποιητική σύνθεση "Σκλάβοι Πολιορκημένοι", 1927]

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θα 'χεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα 'χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.

Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος, προδότης.

Tη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου ’τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!

ebooks

fb – Nota
[2fA]


JR - 7yo!!!

"Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη "

Τη Αγία και Μεγάλη Τρίτη
της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του Ιερού Ευαγγελίου
μνείαν ποιούμεθα.

-  Οι 10 παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι
είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού,
να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία
που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας τελείωση.

Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό.
Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν  τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, που ζουν
την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας.

Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες ή αδιάφορες ή τις εχθρικές
προς τον Χριστό ψυχές.
Είναι εκείνες οι ψυχές που απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία,
αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και το επέκεινα...

π. Χρ. - [2φΑ]

"Τῇ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Δευτέρᾳ "

Τῇ ἁγίᾳ καί μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα
τοῦ μακαρίου Ἰωσήφ τοῦ Παγκάλου,
καί τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου καταραθείσης καί ξηρανθείσης Συκῆς.


- Σώφρων Ἰωσήφ, δίκαιος κράτωρ ὤφθη,
Καὶ σιτοδότης, ὧ καλῶν θημωνία!

- Τὴν Συναγωγήν, συκῆν Χριστός, Ἑβραίων,
Καρπῶν ἄμοιρον πνευματικῶν εἰκάζων,
Ἀρᾷ ξηραίνει, ἧς φύγωμεν τὸ πάθος.
Ταὶς τοῦ Παγκάλου Ἰωσὴφ πρεσβείαις,
Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

O δίκαιος Ιωσήφ προτυπώνει στα πάθη και την δόξα του, το Πάθος και την δόξα του Χριστού. 

Όπως αυτός πουλήθηκε από τα αδέλφια του και πετάχτηκε στο λάκκο της αιχμαλωσίας. έπειτα όμως δοξάστηκε και έγινε κύριος της Αιγύπτου, έτσι και ο Χριστός προδόθηκε από τον φίλο Ιούδα στους εχθρούς του και έπειτα από τους αδελφούς του ιουδαίους στους εθνικούς, οι οποίοι τον θανάτωσαν και τον καταβίβασαν έως του Άδου, έπειτα όμως αναστήθηκε και κυρίευσε στην νοητή Αίγυπτο, την χώρα του θανάτου.

Η συκή συμβολίζει την ιουδαϊκή συναγωγή που είχε το νόμο τον σκιώδη αλλά όχι τον καρπό και τα έργα της χάρης. Είναι επίσης ένα εσχατολογικό σημείο που συνδέεται με το κλίμα των ημερών και τονίζει την ανάγκη να είμαστε πάντα έτοιμοι με έργα καρποφορίας και αρετής για να μην παραδοθούμε ως άγονοι στο πυρ της αποξένωσης του Θεού.

fb - Panteleimon Krouskos
[2fA]

"Μέσα στο βαϊοφόρο πλήθος "

-  Κυριακή των Βαΐων

-  π. Χριστόδουλος Μπίθας, "ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ…"
[Από κείμενο του, παραμονές του Πάσχα]

….   Και να, αδελφοί μου, που φτάσαμε μια ανάσα πριν την Ανάσταση.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός, μα εμείς νομίζαμε πως είμαστε παγιδευμένοι σαν κι εκείνους τους δύστυχους μέσα στο σπήλαιο, που κοίταγαν τις σκιές τους.

Το οδοιπορικό στην Μεγάλη Εβδομάδα αρχίζει, κι εμείς ανακατευόμαστε ανάμεσα στο βαϊοφόρο πλήθος που κραυγάζει ωσαννά αναμένοντας έναν Μεσσία κραταιό που θα έρθει να κατατροπώσει τούς κατακτητές, τούς αντίθετους, τούς διαφορετικούς.
Παρακαλούμε ταπεινά να μην απογοητευτούμε και ζητάμε να χαραχτεί στο νου μας, πως Εκείνος έρχεται να μας συναντήσει πράος και ταπεινός στην καρδιά, ικετεύουμε να μην είναι άκαρπη η ζωή μας σαν εκείνη την συκιά, αλλά να δώσει ο Θεός όποτε κοιτάμε πίσω να γεμίζει η ψυχή δοξολογία.

Το άλλο βράδυ παίρνουμε αγκαλιά τις μωρές παρθένες να τις παρηγορήσουμε, να τους θυμίσουμε πως κι ο ληστής πάνω στο σταυρό σώθηκε και καταλαβαίνουμε πως τον εαυτό μας παρηγορούμε, όλοι εμείς οι αμαρτωλοί και άστοχοι στην ζωή, που αφήσαμε τον χρόνο να περνά αναξιοποίητος, που χαθήκαμε μεταξύ αργίας, περιεργείας και αργολογίας.
Ο Νυμφίος έρχεται κι εμείς παρακαλούμε να μας δοθεί προαίρεση αγαθή να Τον αναζητούμε, να χαιρόμαστε την στιγμή, την κάθε μέρα, την ομορφιά της πλάσης, την ωραιότητα της τέχνης, την χαρά της επικοινωνίας, το πρόσωπο του διπλανού, την σχέση με Εκείνον.

Την επομένη θαυμάζουμε την ποιητικότητα στον λόγο της Κασσιανής και ζηλεύουμε που είχε την δύναμη να τα παρατήσει όλα για τον «κάλλει ωραίο».
Κι ύστερα κοιτάμε με τρυφερότητα εκείνη την πόρνη, γιατί αγάπησε πολύ και μας θυμίζει πόσο τετράγωνη έγινε η λογική μας.
Θρηνούμε στην αυλή δίπλα στους υπηρέτες  καθώς αντιλαμβανόμαστε πως συμμετέχουμε στις αρνήσεις του Πέτρου – κάθε μέρα τον αρνούμαστε κι εμείς, μα παίρνουμε κουράγιο από την μετάνοιά του.

Δέος μας διακατέχει καθώς συμμετέχουμε νοερά στον Μυστικό Δείπνο, μαθητές ανόητοι κι εμείς ασθενείς στην φύση και δεν καταλαβαίνουμε πως ο Δάσκαλος θέλει να μας πλύνει τα πόδια για να μας διδάξει πως ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να τον ακολουθήσουμε:
Να είμαστε τελευταίοι για να γινόμαστε πρώτοι, να μην ζητάμε φιλαρχίες δαιμονικές πάνω στον οποιοδήποτε, αλλά να διακονούμε τον πλησίον, τον ξένο, την πλάση όλη.

Ο Ιούδας πρόδωσε, κι εμείς, για να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας τον καταριόμαστε, τον βρίζουμε, τον καίμε στις πλατείες των χωριών.
Δεν αντέχουμε την αλήθεια πως ο Ιούδας είμαστε εμείς, καθημερινά προδίδουμε, πολλά τα αργύρια, μεγάλος ο πειρασμός.
Τον κατηγορούμε τόσο, που ξεχνάμε το δράμα του, πως πνίγηκε από την ενοχή και πως το ίδιο θα πάθουμε κι εμείς αν δεν εναποθέσουμε τα χάλια μας στα πόδια του Χριστού.
Νοερή η αγχόνη που βάζουμε στο λαιμό μας, πνευματικός ο θάνατος.

Μυστικά βρισκόμαστε ανάμεσα στις ελιές σε εκείνο τον λόφο, κλείνουν τα βλέφαρα από τον ύπνο της ακηδίας, μα κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα ταυτίζουμε τον πόνο μας με το πάθος Εκείνου και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.
Απέραντη η μοναξιά μπροστά στην δοκιμασία της φθοράς, της αρρώστιας, του θανάτου. 

Πώς να αντέξεις τόση οδύνη αν δεν ακούσεις την προτροπή του να ξυπνήσεις για να μην πέφτεις στους πειρασμούς της ταλαίπωρης ύπαρξής σου.

Ξημέρωσε κι οι μισθοφόροι τον οδηγούν στο Πραιτώριο μπροστά στον άρχοντα του κόσμου τούτου. Έτσι όπως είναι μαστιγωμένος μέσα στα αίματα μοιάζει αδύναμος, μα δεν είναι. 

Ασύλληπτη η δύναμη όποιου ειρήνευσε μέσα του, ησύχασε από την αγωνία της μέριμνας, την μικρότητα της φιλαυτίας, τον φόβο του θανάτου. Βαδίζουμε μαζί στο μαρτύριο, στον Σταυρό, βλέπουμε την άκρα ταπείνωση μα συνάμα την άκρα συγχώρηση.
«Δεν ξέρουν τι κάνουν», μάς λέει, «είναι τυφλοί μην τους κατηγορείτε, μην θυμώνετε, είναι ανάπηροι, δεν ζουν, είναι ήδη πεθαμένοι. 

Να τους χωράτε γιατί δεν γεύτηκαν την αλήθεια, δεν γνωρίζουν».
Συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε!

Ακολουθούμε τον επιτάφιο με τα φαναράκια στα χέρια μας, σιγοψέλνουμε απαλά, κατανυκτικά, ένα χαμόγελο αχνοφαίνεται στα χείλη.
Δεν χωράνε εδώ στρατιωτικές μπάντες και χάλκινα πνευστά που παίζουν εμβατήρια. 

Η ζωή είναι εν τάφῳ, η δική μας ζωή, κλεισμένη μέσα στον μνήμα της αχαριστίας, της μιζέριας, της σκληροκαρδίας, της φθοράς, της έλλειψης νοήματος.
«Ἀ­νά­στη­θι οἰ­κτῖρ­μον, ἡ­μᾶς ἐκ τῶν βα­ρά­θρων, ἐ­ξα­νι­στῶν τοῦ Ἅ­δου.Τοῖς πό­θῳ τε καὶ φό­βῳ, τὰ πά­θη σου τι­μῶ­σι, δί­δου πται­σμά­των λύ­σιν».

Άμα αναγνωρίσεις πως είσαι πεθαμένος, τότε μπορείς να προσδοκάς την Ανάσταση. 

«Τριὰς μο­νὰς Θεέ μου, Πα­τήρ, Υἱ­ὸς καὶ Πνεῦ­μα, ἐ­λέ­η­σον τὸν κό­σμον».
Όλη σου η ψυχή μια κραυγή προσευχητική για τον κόσμο άπαντα.
Βγαίνεις από τα στενά όρια του εαυτού σου για να γίνεις οικουμενικός άνθρωπος, δεόμενος για κάθε ψυχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που αδικείται, που  διώκεται, δολοφονείται,  που αργοπεθαίνει, που βασανίζεται, που βιάζεται, που υποφέρει από την φτώχεια και την πείνα.

Έχει έρθει η ώρα για το πέρασμα από τον θάνατο στην ζωή.
Συγκλονιστήκαμε καθώς είδαμε την αδυναμία μας και την εναποθέσαμε στο μνήμα του. 

Αν εκείνος δεν αναστήθηκε, ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε.
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.»
Το θαύμα συντελείται με τρόπο μυστηριακό, το φρέσκο κρασί αρχίζει να αποθηκεύεται σε νέο ασκό.  Κοντά του ανασταινόμαστε κάθε μέρα, ξαναζούμε την χαρά, συμμετέχουμε σε γιορτινό πανηγύρι, τα πάντα μοιάζουν καινά, φωτεινά, υπέρλαμπρα, η ζωή ξαναβρίσκει τα χαμένα, τα μάτια διψούν για ομορφιά, τα χείλη θέλουν να υμνήσουν, οι ευωδίες κατακλύζουν τις αισθήσεις, τα αυτιά συλλαμβάνουν μουσικές άρρητες, τα ακροδάχτυλα αγγίζουν τις άκρες των λουλουδιών.

Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ του θανάτου στην ζωή.
Είμαστε νεκροί και ξαναζούμε, δεν υπάρχουμε πια εμείς, ζει ο Χριστός μέσα μας. 

Ανάβουμε τις λαμπάδες μας και αφήνουμε τον Αναστάσιμο παιάνα να συγκλονίσει κάθε μέρος του κορμιού μας. Δεν είναι ιδεολογία η πίστη στην Ανάσταση, αλλά αίσθηση μυστική, πληροφορία άνωθεν, προσμονή συνάντησης, πορεία στο Φως.
Κοιτάμε τους αδελφούς γύρω μας χαμογελαστούς στο φως των κεριών.
Φίλοι κι αδελφοί, εικόνες Θεού, κλήματα μιας αμπέλου Αληθινής παρ’ όλα τα χάλια και τις αδυναμίες μας.

Όλα τελειώνουν στον εσπερινό της Αγάπης.
Δεν θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά. Μόνο τα έργα της αγάπης μένουν.
«Η αγάπη», μας λέει από την έρημο  του Σινά ο Άγιος Ιωάννης, «ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωση με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. 

Ως προς την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως»
[Κλῖμαξ, Λόγος 30^ος].

Γι’ αυτήν την αγάπη ζούμε, αυτήν προσμένουμε, αυτή παρακαλούμε.
«Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο.
Περισσεύει το φως μέσα στο τίποτα και ρέει προς τα έξω.
Περνά στην καρδιά μου, φλεβίζει στο χέρι μου, ζητά να το πω, να το γράψω,
Αλλά πώς: Δε βρίσκω τις λέξεις
γιατ’ είν’ απ’ του κόσμου τον πλούτο πιο λίγες.
Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν, δένονται κόμποι,
σπαρταρούν σαν μια δέσμη καρδιές στο λαιμό σου.
Όλα αλλάζουνε, ρέουν, λάμπουν παράξενα.
Το πρόσωπο μου αντιστέκεται να μείνει σαν πρόσωπο.
Για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο.»
[Νικηφόρος Βρεττάκος].

Καλή Ανάσταση, αδελφοί μου.

taxiarhes-moschato

[2φΑ]

"Κάλαντα Λαζάρου Καλύμνου"

Τα κάλαντα του Λαζάρου, στην Κάλυμνο
-  Ἀναστασία Χατζηπαύλου

Σήμερον έρχεται ο Χριστός, - ο επουράνιος Θεός
εν πόλει Βηθανία, - με κλάδους και βαΐα

Ελάτε σας παρακαλούμε - για να σας διηγηθούμε
για να μάθετε τι εγίνη - σήμερον στην Παλαιστίνη.

Εις την πόλη Βηθανία, - Μάρθα κλαίει και η Μαρία
Λάζαρο τον αδερφό τους - τον γλυκύ και καρδιακό τους

Τον μοιρολογούν και κλαίνε - τον μυριολογούν και λένε
τρεις ημέρες τον θρηνούσαν - και τον εμοιρολογούσαν

Την ημέρα την τετάρτη - κίνησε ο Χριστός για να 'ρτει
και εβγήκεν η Μαρία - έξω από τη Βηθανία.

Και εμπρός το γόνυ κλίνει - και τους πόδας Του φιλεί(νει).
"Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου, - δεν θ’ απέθνησκε ο αδερφός μου

Μα και τώρα 'γω πιστεύω - και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασ’ αν θελήσεις - και νεκρούς να ανεστήσεις!"

"Λέγε, πίστευε Μαρία - άγωμεν εις τα μνημεία"
Τότε ο Χριστός δακρύζει - και τον Άδη φοβερίζει:

Άδη τάρτατε και Χάρο, - Λάζαρο ήρθα να σου πάρω!
Δεύρω έξω Λάζαρέ μου - φίλε και αγαπητέ μου

Παρευθύς από τον Άδη - ως εξαίσιο σημάδι
Λάζαρος απενεκρώθη, - ανεστήθη κι εσηκώθη.

Ζωντανός, σαβανωμένος - και με το κερί ζωσμένος.
Τότε η Μάρθα κι η Μαρία, - τότε όλη η Βηθανία

Μαθητές και Αποστόλοι - τότε ευρεθήκαν όλοι
Δόξα το Θεώ φωνάζουν - και το Λάζαρο 'ξετάζουν

Πες μας Λάζαρε, τι είδες - εις τον Άδη που επήγες;
"Είδα φόβους, είδα τρόμους - είδα βάσανα και πόνους."

"Δώστε μου λίγο νεράκι - να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων - και μη με ρωτάτε πλέον."

[2φΑ] 

"Κύριε, έρχομαι! "

-  Σάββατο του Λαζάρου

-  Lev Gillet, ενός Μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας
Πασχαλινή κατάνυξη  [Εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, 2009]

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. 

Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής, ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή.
Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν.

Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα. 

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. 

Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, τον ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό.

Η ανάσταση του Λαζάρου αναγγέλλει την ανάσταση των νεκρών η οποία έρχεται ως συνέπεια της Αναστάσεως του Κυρίου.
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι, κατά κάποιο τρόπο, η εορτή όλων των νεκρών.
Μας δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε και να συγκεκριμενοποιήσουμε την πίστη μας στην Ανάσταση. Ο Κύριός μας, τονώνοντας το ηθικό της Μάρθας, μας δίνει σχετικά με τους κεκοιμημένους μας, μια πολύτιμη διδασκαλία.
Είπε στη Μάρθα: «Αναστήσεται ο αδελφός σου».
Η Μάρθα απάντησε: «Γνωρίζω ότι ο αδελφός μου θα αναστηθεί κατά τη γενική ανάσταση της εσχάτης ημέρας».
Και ο Ιησούς ανταπάντησε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή».

Οι κεκοιμημένοι μας ζουν διά και εν Χριστώ.
Η ζωή τους συνδέεται με την προσωπική παρουσία του Χριστού και εκδηλώνεται εν αυτή. 

Εάν θελήσουμε να ενωθούμε πνευματικά με έναν κεκοιμημένο αδελφό μας που αγαπούσαμε πολύ, δεν θα προσπαθήσουμε να τον ζωντανέψουμε στη φαντασία μας, αλλά θα έρθουμε σε επικοινωνία με τον Ιησού και εν Αυτώ θα τον βρούμε.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι μια θαυμάσια επεξήγηση του χριστολογικού δόγματος. 

Μας δείχνει πως, στο πρόσωπο του Ιησού, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται χωρίς να συγχέονται.
Αφενός, ο Ιησούς ως άνθρωπος μπορεί να λυγίσει μπροστά στη συγκίνηση και να θλιβεί για την απώλεια ενός φίλου: «Εδάκρυσεν ο Ιησούς. "Ελεγον δε οι Ιουδαίοι, ίδε πώς εφίλει αυτόν».
Αφετέρου, ως Θεός, μπορεί να διατάξει τον θάνατο ως έχων εξουσία:
«Φωνή μεγάλη εκραύγασε· Λάζαρε, δεύρο έξω. Και εξήλθεν ο τεθνηκώς...».

Τέλος, η ανάσταση του Λαζάρου παρακινεί τον αμαρτωλό να ελπίζει ότι, ακόμη και αν είναι πνευματικά νεκρός, μπορεί να ξαναζήσει: «Καμέ, φιλάνθρωπε, νεκρόν τοις πάθεσιν, ως συμπαθής εξανάστησον, δέομαι».
Είναι κάποιες φορές που μια τέτοια πνευματική ανάσταση φαίνεται εξίσου αδύνατη όπως και η ανάσταση του Λαζάρου: «Κύριε, ήδη όζει, τεταρταίος γαρ εστί».
Όλα όμως είναι δυνατά για τον Ιησού, από το να μεταστρέψει τον πιο σκληρόκαρδο αμαρτωλό, μέχρι να αναστήσει ένα νεκρό: «Λέγει ο Ιησούς, άρατε τον λίθον...».

Να λοιπόν τι θα μάθουμε, αν πάμε το Σάββατο αυτό στη Βηθανία, στον τάφο του Λαζάρου. 

Εμείς όμως δεν θέλουμε να συναντήσουμε τον Λάζαρο.
Θέλουμε να συναντήσουμε στη Βηθανία τον Ιησού και να ξεκινήσουμε μαζί Του τη φετινή Μ. Εβδομάδα. Μας προσκαλεί ο ίδιος και μας περιμένει.
Η Μάρθα ήρθε κρυφά να πει στην αδελφή της: «Ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σοι». 

Και η Μαρία «ως ήκουσεν, εγείρεται ταχύ και έρχεται προς Αυτόν».

Ο Κύριος με καλεί. Θέλει κατά τις ημέρες του Πάθους Του να μην τον εγκαταλείψω. 

Θέλει, αυτές ακριβώς τις μέρες να αποκαλυφθεί σε μένα - που μπορεί ήδη να «όζω» - με ένα τρόπο καινούριο και υπέροχο. Κύριε, έρχομαι!

ieradeisis – [2φΑ]

"Οι μυστικές σχέσεις.. "

Οδυσσέας Ελύτης  -  από τον ΜΙΚΡΟ ΝΑΥΤΙΛΟ

Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς
ή έστω, σ' έναν Botticelli
όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη. Έτσι και μια μέρα,
τη θάλασσα
την ένιωσα κοιτάζοντας μια κεφαλή Διός.

Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών
και τις περπατήσουμε σε βάθος
θα βγούμε σ' ένα άλλου είδους ξέφωτο
που είναι
η Ποίηση.
Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία,
όπως ένας είναι ο ουρανός.
Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.

Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας.

odysseas-elitis – [2φΑ]

"Ο εσωτερικευμένος.. "

Παύλος Ευδοκίμωφ  -  ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ  [8/8]

Ο παγκόσμιος εσωτερικευμένος Μοναχισμός

Μπορούμε τώρα να ασχοληθούμε με τις αθάνατες αξίες του Μοναχισμού.
Με την εσωτερίκευση τους μπορούν να καθιερωθούν ως αρχές κάθε χριστιανού. 

Είναι εύκολο να φανεί ότι τις μοναχικές υποσχέσεις για υπακοή, αγνότητα και πτωχεία τις ξαναβρίσκουμε στα τρία αξιώματα της παγκόσμιας ιεροσύνης κάθε χριστιανού: το βασιλικό, το ιερατικό και το προφητικό.

Η ολοκληρωτική υπακοή στο Θεό παραγνωρίζει κάθε αυτάρκεια, κάθε επίδραση που προέρχεται από τον κόσμο.
Αυτός που υπακούει πραγματικά στον Θεό εξουσιάζει τον κόσμο, είναι απόλυτα ελεύθερος και πραγματικά απολαμβάνει το αξίωμα του βασιλιά.

Την αγνότητα την ξαναβρίσκουμε στη μυστηριακή προσφορά κάθε πράγματος που κατέχουμε και της ίδιας μας της ύπαρξης, είναι η παραίτηση και η ολοκληρωτική αφιέρωση μας στο Θεό.
Στην τελετή του ορθόδοξου γάμου προσευχόμαστε για την αγνότητα των συζύγων. 

Αυτή η τελευταία μέσα στην εσωτερικότητά της δεν ανήκει στην τάξη της φυσιολογίας, αλλά αφορά την ίδια τη δομή του πνεύματος.

Πτωχεία, είναι η δεκτικότητα του πτωχού στο σχέδια του Θεού, η προφητική τους οξύτητα, που το μόνο που θέλει είναι να γνωρίζει και να ακολουθεί τον Λόγο μέσα στον κόσμο, το μόνο που ελπίζει είναι να αποκτήσει την ενοίκηση του Πνεύματος.

Η προσευχή όντας ακλόνητη κατάσταση της ψυχής, η προσευχή καμωμένη δεύτερη φύση, μεταμορφώνει θαυματουργικά κάθε επιθυμία, κάθε λόγο, κάθε πράξη σε προσευχή, σε ζωντανό σημάδι της παρουσίας του Θεού, σε έργο δοξολογίας.

Η εσχατολογική τελείωση είναι η βία που αρπάζει τη Βασιλεία, αυτός ο ολοκληρωτισμός της πίστης που επιζητεί μόνο το «ένα ου έστι χρεία», μεταμορφώνοντας τον κόσμο σε Βασίλειο και δικαιοσύνη: κάτω από το φως των Εσχάτων βλέπει και θεωρεί «περίπτερα πυρός».
Είναι μια υπαρξιακή κατάσταση που τείνει στα έσχατα.
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ενεργεί προσμένοντας, να προετοιμάζεται για την Δευτέρα Παρουσία.

Μέσα από τη ζωή του ο άνθρωπος αφηγείται τι είδε στον Θεό.
Αυτό κάνει και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Η Βασιλεία του Θεού είναι παρούσα μέσα στην ανθρώπινη μαρτυρία και από εκεί φανερώνεται στους άλλους.

athonikoipateres – [2φΑ]

"Ο ασκητισμός κάθε πιστού "

Παύλος Ευδοκίμωφ  -  ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ  [7/8]

Ο ασκητικός μοναχισμός κάθε πιστού

Ο Μοναχισμός, από την εποχή της επικράτησής του, έχει γίνει ένα αναπόσπαστο μέρος της Εκκλησίας, ακριβώς γιατί εκφράζει έναν πνευματικό τύπο που είναι γενικός, έναν φυσικό κανόνα για όλους τους πιστούς.
Οι μοναχοί «πορεύονται την αποστολική ζωή σύμφωνα με το ευαγγέλιο», δεν είναι τίποτα περισσότερο «από αυτούς που επιθυμούν να σωθούν», «που παίρνουν στα σοβαρά την κλήση για το ένα "ου έστι χρεία", για το οποίο μιλά το Ευαγγέλιο και συνεπώς «γίνονται βιαστές σε όλα» (Νείλος ο Σιναΐτης).
Μένει να εφαρμόσουμε αυτόν τον θεμελιώδη σκοπό στις εκάστοτε συνθήκες όλων των ανθρώπων και του καθενός ξεχωριστά.

Σύμφωνα με τη Νεαρά 133 του Ιουστινιανού «η μοναστική ζωή είναι κάτι ιερό». 

Ο Ασκητισμός δεν είναι ένα σύστημα απλών ηθικών κανόνων, αλλά ένα σύστημα άσκησης που συνεπάγεται πνευματικά δώρα, τα οποία προσφέρονται σε κάθε χριστιανό, όπως εξηγεί ο Κύριλλος Ιεροσολύμων.
Στους Κανόνες του ο Μέγας Βασίλειος συγκρίνει τους μοναχούς με τους «βιαστές» του Ευαγγελίου, οι οποίοι «αρπάζουν την Βασιλεία», και έτσι δίνουν το μέτρο του ανώτερου βαθμού χριστιανικής ζωής.

Βέβαια, ο ασκητισμός ζητεί και συναντά τον Θεό μέσα στην ολοκληρωτική αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, που αναγνωρίζεται και βιώνεται ως ελεύθερη και χαροποιός αφιέρωση.

Ολόκληρη η τεχνική του ασκητικού αγώνα συγκεντρώνεται σ’ αυτή την δεκτικότητα: 

« Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού»
(Αποκ. 3, 20).
Αυτό το χωρίο με τον καθαρά ευχαριστιακό χαρακτήρα, εύκολα ανταποκρίνεται στο
πνεύμα της Θ. Λειτουργίας ή της εσωτερικευμένης Ευχαριστίας, της αδιάλειπτης κοινωνίας.

Σύμφωνα με τους μεγάλους μυστικούς, ο Χριστιανός είναι ένας φτωχός, ζητιάνος της χάρης που ανακαλύπτει Εκείνον που είναι ακόμη πιο φτωχός, ακόμη πιο ζητιάνος, τον ίδιο τον Θεό, που ζητά την αγάπη στέκοντας στην πόρτα της καρδιάς του ανθρώπου. 

Ο Χριστιανός, λοιπόν, είναι αυτός που ακούει και ανοίγει την πόρτα· το μοιρασμένο φτωχικό φαΐ καταλήγει στο Δείπνο της Βασιλείας.

Η ψυχή τότε μόνο αποκτά ολοκληρωμένη ωριμότητα, με το να κατευθύνει ασταμάτητα τον εαυτό της προς τον Έτερον, όταν πάψει πλέον να ανήκει στον εαυτό της. 

Η ταπεινοφροσύνη-υπακοή μορφώνουν μέσα μας τον Εσταυρωμένο Χριστό: είναι ο ριζικός παραμερισμός κάθε οικειοποίησης της χάριτος ή του Αγίου Πνεύματος.

Αυτή η αντισκεπτική τάση αντιπαραβάλλει τον Έρωτα στην Αγάπη συγχέοντας την εσωτερικότητα με την εγωκεντρικότητα.
Για τον Γρηγόριο Νύσσης όμως, ο Έρως ανθίζει σε Αγάπη και αγάπη για τον γείτονα: 

«Επιτεταμένη αγάπη, έρως λέγεται.
«Ο Θεός είναι ο Πατέρας της Αγάπης και του Έρωτος». Τα δύο είναι συμπληρωματικά.

Ο Έρωτας κινείται από το Άγιο Πνεύμα, εξέρχεται για να συναντήσει την Θεία Αγάπη. 

Αυτό επιτρέπει στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή να εισαγάγει το ισάξιο της μοναχικής ζωής για τους λαϊκούς που ζουν μέσα στον κόσμο -για τους μοναχούς τη θεωρία και για τους δραστήριους λαϊκούς το ασταμάτητο αίσθημα μιας αόρατης εγγύτητας.
Επιπλέον, σχετικά με το πρόσλημα της πράξης ή θεωρίας ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ επαναλαμβάνει: «Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη, και πλήθος ανθρώπων γύρω σου θα βρουν την σωτηρία».

Το μεγάλο κατόρθωμα της γενίκευσης και εκλαΐκευσης της μοναχικής μεθόδου, με τρόπο ώστε ο καθένας να μπορεί να βρει το ισάξιο του, ανήκει στον Νικόλαο Καβάσιλα, λαϊκό και μεγάλο λειτουργιολόγο του 14ου αι.
Η πραγματεία του πάνω στα μυστήρια φέρει τον γνωστό τίτλο «Η εν Χριστώ Ζωή».

Σ’ αυτή τη μυστηριακή και λειτουργική όψη της Εκκλησίας, αποκαλύπτει την καρδιά της μυστικής εμπειρίας για όλους, το μυστικό της εν Χριστώ ζωής, που η Εκκλησία προσφέρει σε όλους και στον καθένα.

athonikoipateres – [2φΑ]

"Ήτανε μέρα θερισμού.. "

Κωστής Παλαμάς  -  "Η φλογέρα του Βασιλιά"

….   Ήτανε μέρα θερισμού, μεσημεριού ώρα ήταν·
ο κάμπος ο κατάσπαρτος μόλις γλυκοσαλεύει,
σαν ένα κοίμισμα παιδιού ξανθότατου στην κούνια. [100]
Το κόψανε για μια στιγμή το θέρισμα κι οι αργάτες
και δεν ακούγεται λαλιά και δε γρικιέται γούζλα:[*]
της μέρας είναι η ζωγραφιά της νύχτας η γαλήνη.
Τα περιστέρια ταιριαστά φωλιάζουν και κοιμούνται
και κάποια σα χιονόβολα που δεν τα λιώνει η φλόγα.
Μες στα χωράφια που και που και οι παπαρούνες γέρνουν
στεγνές τις πορφυρόμαυρες θωριές τους προς το χώμα,
σα να ζητάν από τη γη το δρόσος που δε βρίσκουν,
κι από τη λάβρα στέκονται σωμένες οι αγελάδες
με τα μεγάλα μάτια τους τα μαύρα που γυαλίζουν, [110]
κι από μακριά σαν πλάσματα φαντάζουνε πετρένια
κι από το διάβα του καιρού μαυροκιτρινισμένα.
Τον ίσκιο τους ανώφελο ξαπλώνουν τα πλατάνια
και σα να καρφωθήκανε τα φύλλα στα κλαδιά τους.
Στυλώνει ο γήλιος τη ματιά, ματιά πυρή φιδίσια,
τη γη, το μυριοπλούμιστο πουλί, για να βασκάνει·
και κάθε τι καλό, γερό, και λυγερό και μέγα,
σωπαίνει και ονειρεύεται και δένεται από μάγια.
….   ….


[*γούζλα: λαϊκό έγχορδο μουσικό όργανο των Σλάβων]

el.wikisource – [2φΑ]

"Ασκητική.. "

Παύλος Ευδοκίμωφ  -  ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ  [6/8]

Η ασκητική ζωή

Την ασκητική ζωή την καθορίζει εξολοκλήρου η δίψα για τον Θεό.
Εάν κανείς επιθυμούσε να την ορίσει, θα μπορούσε να πει ότι είναι ο βαθμός σταθερότητας αυτής της επιθυμίας, αυτής της δίψας για τον Θεό.
Να γιατί η ταπεινοφροσύνη είναι πάνω απ’ όλα η δύναμη που τοποθετεί τον άξονα της ζωής μας στον Θεό και καταστρέφει εντελώς ριζικά κάθε εκδήλωση μνησικακίας ή εγωκεντρισμού: Είναι επίσης η τέχνη να βρίσκεται ο καθένας ακριβώς στη θέση του.

Το Ευαγγέλιο μας έδωσε δύο εικόνες: του φίλου του Νυμφίου και του δούλου του Κυρίου. 

Στον αόρατο πόλεμο που διεξάγουν οι ασκητές, η προσοχή είναι στραμμένη στην πνευματική πηγή του κακού.
Η αμαρτία δεν έρχεται από κάτω, αλλά από ψηλά, από το πνεύμα, τον πεπτωκότα άγγελο. 

Να γιατί ο ασκητισμός είναι η κυριαρχία του πνευματικού πάνω στο υλικό και στο ψυχικό χωρίς να καταστρέφει τίποτα απ’ αυτά.
Η ασκητική πολιτεία δημιουργεί την καλύτερη ισορροπία: ποτέ δεν είναι μια απλή καταστροφή των παθών, αλλά θεραπεία και μεταμόρφωσή τους.

Ο αληθινός ασκητής είναι ο μανικός εραστής του Θεού και της δημιουργίας του. 

Βλέποντάς την από κάτω, η ασκητική ζωή είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. 

Βλέποντάς την από ψηλά, είναι ένας προοδευτικός φωτισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, η «πνευμάτωσή» της από τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. 

«Καθάρισαν ημάς από πάσης κηλίδας· ελθέ και σκήνωσον εν ημίν», προσεύχεται η Εκκλησία.

Ο ασκητής πρωταρχίζει θεωρώντας τη δική του ανθρώπινη κατάσταση, γιατί «κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό εκτός και αν πρώτα γνωρίσει τον εαυτό του».
«Αυτός που αντιλαμβάνεται την αμαρτωλότητα του είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν που ανασταίνει τους νεκρούς».
«Αυτός που είδε τον εαυτό του είναι ανώτερος απ’ αυτόν που είδε τους αγγέλους». 

Έτσι η άσκηση, μας εισάγει στην τέλεια κατανόηση της φθοράς που προκαλεί το κακό στην ανθρώπινη ψυχή μας και είναι κάτι σαν ασκητικό σκάφανδρο για να καταδυθείς και να εξερευνήσεις τις γεμάτες τέρατα αβύσσους της. (Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι στις μέρες μας δίνουν μεγάλη σημασία στα ασκητικά κείμενα). 

Αφού πάρει αυτή την τρομακτική «φωτογραφία» της ίδιας της αβύσσου, η ψυχή αποβλέπει στο θείο έλεος.
«Από την άβυσσο της ανομίας μου εβόησα προς την άβυσσο του ελέους Σου».

Η άνοδος είναι σταδιακή. Χωρίς να επιδιώκει μιαν ακατόρθωτη «μίμηση» του Χριστού, ο μοναχός τον ακολουθεί ενδόμυχα:
«Η αγνότητα της καρδιάς είναι η αγάπη όσων πέφτουν από αδυναμία».
Η ψυχή διαστέλλεται, ανοίγει για να αγαπήσει όλον τον κόσμο και απαλλάσσεται από κάθε κατάκριση.
«Αυτός που έχει εξαγνιστεί βλέπει την ψυχή του διπλανού του», «κανένας δεν του φαίνεται αμαρτωλός» και «εάν δεις τον αδελφό σου να αμαρτάνει, σκέπασέ του τους ώμους με τον μανδύα της αγάπης σου».
Είναι το πέρασμα από το φόβο στην αγάπη: «Ο τέλειος απορρίπτει τον φόβο, αποστρέφεται τους επαίνους και αγαπά με όλη του την καρδιά».

«Τι είναι η αγαπώσα καρδιά;», ρωτά ο Ισαάκ ο Σύρος.
«Είναι η καρδιά που φλέγεται από αγάπη για ολόκληρη την κτίση, τους ανθρώπους, τα πουλιά, τα θηρία, τα πονηρά πνεύματα.
Κινούμενη από άμετρη ευσπλαχνία προσεύχεται ακόμη και για τα ερπετά».
Σ’ αυτό το επίπεδο δεν τίθεται θέμα γνώσης του Θεού: «Η γνώση γίνεται αγάπη».
«Αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος του, τον Μονογενή Του Υιό, αφού έχει βρέξει την τριπλή του αιχμή με το Ζωοποιό Πνεύμα· η αιχμή είναι η πίστη η οποία όχι μόνο εισάγει το βέλος, αλλά και τον τοξότη μαζί του» (Γρηγόριος Νύσσης).
Ο Θεός εισέρχεται στην ψυχή και η ψυχή μεταναστεύει στον Θεό.

athonikoipateres – [2φΑ]