Κυριακή 31 Μαρτίου 2019

"Δύο ἀλληλένδετες σημασίες "





Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως


-  π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν
Ἀπό τό βιβλίο «Ἑορτολόγιο - Ἐτήσιος Ἐκκλησιαστικός Κύκλος»


πὸ τὰ παμπάλαια χρόνια, τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου τῆς τρίτης ἑβδομάδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ Σταυρὸς μεταφέρεται στὸ κέντρο τοῦ ναοῦ, καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀκόλουθη ἑβδομάδα εἶναι γνωστὴ ὡς ἑβδομάδα τοῦ Σταυροῦ.
Ξέρουμε πὼς ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἀποτελεῖ μία προετοιμασία γιὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, τότε ποὺ ἡ Ἐκκλησία θὰ ἀνακαλέσει στὴ μνήμη της τὸν πόνο, τὴν σταύρωση καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πάνω στὸν Σταυρό. 
Ἡ προβολὴ τοῦ Σταυροῦ στὴ μέση της Σαρακοστῆς, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν σκοπὸ τῆς βαθύτερης καὶ ἐντατικότερης ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Σαρακοστῆς.
Ἔτσι εἶναι ὁ κατάλληλος τόπος ἐδῶ, γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸν ρόλο τοῦ Σταυροῦ, αὐτοῦ του σημαντικότατου καὶ χαρακτηριστικότατου ὅλων τῶν Χριστιανικῶν συμβόλων.

Τὸ σύμβολο αὐτὸ ἔχει δύο στενὰ ἀλληλένδετες σημασίες.
Ἀφενὸς εἶναι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ τὸ ἀποφασιστικὸ ὄργανο μὲ τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώθηκε ἡ ἐπίγεια ζωὴ καὶ διακονία τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι ἡ ἱστορία ἑνὸς φοβεροῦ καὶ τρομακτικοῦ μίσους ἐνάντια σ᾿ Αὐτὸν ποὺ ὁλόκληρη ἡ διδασκαλία Του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, καὶ ποὺ ὁλόκληρο τὸ κύρυγμά Του ἦταν μία κλήση σὲ αὐτοθυσία στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης.
Ὁ Πιλάτος, ὁ Ρωμαῖος κυβερνήτης στὸν ὁποῖο μεταφέρθηκε ὁ Χριστός, ἀφοῦ Τὸν συνέλαβαν, Τὸν ἐκτύπησαν καὶ Τὸν ἔφτυσαν, λέει, «ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω» (Ἰωάν. 19, 4).
Αὐτὸ ὅμως προκάλεσε ἕνα ἰσχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν!» φωνάζει τὸ πλῆθος.

Ἔτσι ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ θέτει ἕνα αἰώνιο πρόβλημα, ποὺ σκοπεύει στὸ βάθος τῆς συνειδήσεως: γιατί ἡ καλωσύνη ξεσήκωσε ὄχι μόνο ἀντίθεση, ἀλλὰ καὶ μίσος; 
Γιατί ἡ καλωσύνη σταυρώνεται πάντοτε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο;
Συνήθως ἀποφεύγουμε νὰ δώσουμε ἀπάντηση σ᾿ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, ἐπιρρίπτοντας τὴν εὐθύνη σὲ κάποιον ἄλλο: ἂν ἤμασταν ἐκεῖ, ἂν ἤμουν ἐκεῖ ἐκείνη τὴν τρομερὴ νύχτα, δὲ θὰ εἶχα συμπεριφερθεῖ ὅπως οἱ ἄλλοι. Ἀλλοίμονο ὅμως, κάπου βαθιὰ στὴ συνείδησή μας γνωρίζουμε πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια.
Ξέρουμε πὼς οἱ ἄνθρωποι ποὺ βασάνισαν, σταύρωσαν καὶ μίσησαν τὸν Χριστὸ δὲν ἦταν κάποιου εἴδους τέρατα, κατεχόμενα ἀπὸ κάποιο ἰδιαίτερο καὶ μοναδικὸ κακό. 
Ὄχι, ἦταν «ὅπως ὅλοι μας».

Ὁ Πιλάτος προσπάθησε ἀκόμη καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν Ἰησοῦ, νὰ μεταπείσει τὸ πλῆθος, προσφέρθηκε ἀκόμη καὶ νὰ ἀπελευθερώσει τὸν Χριστὸ ὡς κίνηση καλῆς θελήσεως, χάριν τῆς ἑορτῆς, ὅταν κι αὐτὸ ἀπέτυχε, στάθηκε μπροστὰ στὸ πλῆθος καὶ ἔνιψε τὰ χέρια του, δείχνοντας τὴ διαφωνία του σ᾿ αὐτὸν τὸν φόνο.
Μὲ λίγες πινελιὲς τὸ εὐαγγέλιο σχεδιάζει τὴν εἰκόνα αὐτοῦ του παθητικοῦ Πιλάτου, τοῦ τρόμου του, τῆς γραφειοκρατικῆς του συνειδήσεως, τῆς δειλῆς του ἀρνήσεως νὰ ἀκολουθήσει τὴ συνείδησή του.

Δὲν συμβαίνει ὅμως ἀκριβῶς τὸ ἴδιο στὴ δική μας ζωὴ καὶ στὴ ζωὴ γύρω μας;
Δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ πιὸ κοινότυπη, ἡ πιὸ τυπικὴ ἱστορία;
Δὲν εἶναι παρὼν συνεχῶς μέσα μας κάποιος Πιλάτος;
Δὲν εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅταν ἔρθει ἡ στιγμὴ νὰ ποῦμε ἕνα ἀποφασιστικό, ἀμετάκλητο ὄχι στὸ ψεῦδος, στὴν ἀδικία, στὸ κακὸ καὶ στὸ μίσος, ἐνδίδουμε στὸν πειρασμὸ νὰ «νίψουμε τὰς χεῖρας μας»;

Πίσω ἀπὸ τὸν Πιλάτο ἦταν οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι ὅμως ὑπερασπιζόμενοι τὸν ἑαυτό τους θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν: ἐκτελέσαμε ἁπλῶς διαταγές, μᾶς εἶπαν νὰ «ἐξουδετερώσουμε» κάποιον ταραχοποιὸ ποὺ προκαλοῦσε ἀναστάτωση καὶ ἀταξία, γιὰ ποιὸ πράγμα μιλᾶτε λοιπόν;
Πίσω ἀπὸ τὸν Πιλάτο, πίσω ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ἦταν τὸ πλῆθος, οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ ἕξι μέρες πρὶν φώναζαν «Ὡσαννά», καθὼς ὑποδέχονταν θριαμβευτικὰ τὸν Χριστό, κατὰ τὴν εἴσοδό του στὴν Ἱερουσαλήμ, μόνο ποὺ τώρα ἡ κραυγή τους ἦταν «Σταύρωσον αὐτόν!»

Ἔχουν ὅμως καὶ γι᾿ αὐτὸ μία ἐξήγηση.
Δὲν εἶναι οἱ ἡγέτες τους, οἱ διδάσκαλοί τους καὶ οἱ κυβερνῆτες τους αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔλεγαν πὼς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν ἕνας ἐγκληματίας, ποὺ κατέλυσε τοὺς νόμους καὶ τὶς συνήθειες, καὶ γι᾿ αὐτό, βάσει τοῦ νόμου, «πάντοτε βάσει τοῦ νόμου, πάντοτε σύμφωνα μὲ τὸ ὑπάρχον καταστατικό», πρέπει νὰ πεθάνει…;
Ἔτσι κάθε συμπαίκτης σ᾿ αὐτὸ τὸ τρομακτικὸ γεγονὸς εἶχε δίκαιο «ἀπὸ τὴν πλευρά του», ὅλοι δικαιώθηκαν.
Ὅλοι μαζὶ ὅμως, δολοφόνησαν ἕναν ἄνθρωπο στὸν ὁποῖον «οὐδὲν εὑρέθη αἴτιον».

Ἡ πρώτη σημασία τοῦ Σταυροῦ συνεπῶς εἶναι ἡ κρίση τοῦ κακοῦ ἢ μᾶλλον τῆς ψευδοκαλωσύνης αὐτοῦ του κόσμου, μέσα στὸν ὁποῖο πανηγυρίζει αἰώνια τὸ κακό, καὶ ὁ ὁποῖος προωθεῖ τὸν τρομακτικὸ θρίαμβο τοῦ κακοῦ πάνω στὴ γῆ.
Αὐτὸ μας μεταφέρει στὴ δεύτερη σημασία τοῦ Σταυροῦ.
Μετὰ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖ ὁ δικός μας σταυρός, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστὸς εἶπε, «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι,… ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοὶ» (Λουκ. 9, 23).

Αὐτὸ σημαίνει, πὼς ἡ ἐπιλογὴ ποὺ εἶχε νὰ κάνει ὁ καθένας ἐκείνη τὴ νύχτα –ὁ Πιλάτος, οἱ στρατιῶτες, οἱ ἀρχηγοί, τὸ πλῆθος κι ὁ καθένας μέσα στὸ πλῆθος – εἶναι μία ἐπιλογὴ ποὺ τίθεται συνεχῶς καὶ σὲ καθημερινὴ βάση μπροστά μας.
Ἐξωτερικά, ἡ ἐπιλογὴ ἔχει νὰ κάνει μὲ κάτι φαινομενικὰ ἀσήμαντο γιὰ μᾶς, ἢ δευτερεῦον. 
Γιὰ τὴ συνείδηση ὅμως τίποτε δὲν εἶναι πρῶτο ἢ δεύτερο, ἀλλὰ τὸ καθετὶ μετρᾶται ἂν εἶναι ἀληθινὸ ἢ ψεύτικο, καλὸ ἢ κακό.
Τὸ νὰ σηκώνεις λοιπὸν τὸν σταυρό σου καθημερινὰ, δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ νὰ ἀντέχεις τὰ φορτία καὶ τὶς μέριμνες τῆς ζωῆς, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὸ νὰ ζεῖς ἁρμονικὰ μὲ τὴν συνείδησή σου, τὸ νὰ ζεῖς μέσα στὸ φῶς τῆς κρίσεως τῆς συνειδήσεως.

Ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ ὅλο τὸν κόσμο νὰ κοιτάζει, ἕνας ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο «οὐδὲν εὑρέθη αἴτιον» μπορεῖ νὰ συλλαμβάνεται, νὰ βασανίζεται, νὰ κτυπιέται, νὰ φυλακίζεται ἢ νὰ ἐξορίζεται.
Ὅλα αὐτὰ δὲ «ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ νόμου», χάριν τῆς ὑπακοῆς καὶ πειθαρχίας, ὅλα στὸ ὄνομα τῆς τάξεως, γιὰ τὸ καλὸ ὅλων.
Πόσοι Πιλάτοι δὲ νίπτουν τὰ χέρια τους, πόσοι στρατιῶτες δὲ σπεύδουν νὰ ἐκτελέσουν τὶς διαταγὲς τῆς στρατιωτικῆς ἱεραρχίας, πόσοι ἄνθρωποι ὑπάκουα, δουλόπρεπα δὲν τοὺς χειροκροτοῦν ἢ τουλάχιστον δὲν κοιτάζουν σιωπηλὰ τὸ κακὸ ποῦ θριαμβεύει;

Καθὼς μεταφέρουμε τὸν Σταυρό, καθὼς τὸν προσκυνοῦμε, καθὼς τὸν ἀσπαζόμαστε, ἂς σκεφτοῦμε τὴν σημασία του.
Τί μᾶς λέει, σὲ τί μᾶς καλεῖ;
Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Σταυρὸ ὡς ἐπιλογὴ ἀπὸ τὴν ὁποία κρέμονται τὰ πάντα στὸν κόσμο, καὶ ποὺ χωρὶς αὐτὸν ὅλα στὸν κόσμο γίνονται θρίαμβος τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ σκότους.
Ὁ Χριστὸς εἶπε, «εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον» (Ἰωάν. 9, 39).
Σ᾿ αὐτὴ τὴν κρίση, μπροστὰ στὸ δικαστήριο τῆς σταυρωμένης ἀγάπης, τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς καλωσύνης, δικάζεται ὁ καθένας μας.



nektar – [2φΑ]



Σάββατο 30 Μαρτίου 2019

"Ωρολογιακό Καλοκαίρι "




Από Μάρτη…

Απόψε στις τρεις την νύχτα, η ώρα θα είναι επισήμως τέσσερις.




Καλή συνέχεια….



[2φΑ]




"Πορεία προς το Πάσχα! "







[2φΑ]



Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

"Ιερός χώρος και χρόνος "




Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ


Παύλος Ευδοκίμωφ  -  ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
Από το βιβλίο «Η Ορθοδοξία»


Ο ιερός χρόνος

Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, ο χώρος κι ο χρόνος δεν είναι καθαρές μορφές. 
Ο χώρος δεν είναι απλά ένα είδος σάκου, όπου είναι ριγμένα τα άτομα.
Δεν είναι ούτε και το a priori του υπερβατισμού, ένα υποκειμενικό δίκτυ που θα έριχνε το πνεύμα μας πάνω στα πράγματα για να τα γνωρίσει.
Ο χώρος και ο χρόνος υπάρχουν αντικειμενικά, είναι το μέτρο της υπάρξεως, μία απ’ τις διαστάσεις της.
Ο ρόλος των είναι να κατατάσσουν, αλλά και να χαρακτηρίζουν ποιοτικά τα πράγματα, που δεν υπάρχουν παρά μες στις μορφές αυτές, τις αναπόσπαστες από κάθε δημιούργημα.
Αποκαλύπτουν την κατάσταση της υγείας των πραγμάτων, την οντολογική κράση των.

Όταν ο άγγελος της Αποκαλύψεως αγγέλλει το τέλος του άρρωστου χρόνου, αγγέλλει το τέλος του μαθηματικού χρόνου, που έχει αποσυντεθεί σε χωριστές στιγμές, το τέλος της ασυντέλεστης χρονικής διάρκειας και το πέρασμα προς την τελειωμένη διάρκεια, προς το ποιοτικό πλήρωμα του χρόνου, μες στο οποίο ο χρόνος συντελείται. 
Η βιβλική αντίληψη έχει κατανοηθεί θαυμάσια από τον Ιερό Αυγουστίνο, που υποστηρίζει ότι ο κόσμος και ο χρόνος δημιουργήθηκαν μαζί: «ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε μέσα στον χρόνο, αλλά μαζί με τον χρόνο».

Τούτο θέλει να ειπεί ότι η αρχή του χρόνου είναι καλή αυτή καθ’ εαυτή, ότι η ζωή στον Παράδεισο και στην Βασιλεία του Θεού υπάρχει μες τον ιδικό της χρόνο, δηλαδή με την ιδική της τάξη διαδοχής των γεγονότων.
Η αιωνιότητα των πλασμάτων δεν είναι απουσία του χρόνου και ιδίως δεν είναι ο χρόνος μας, κολοβωμένος από το τέλος του, αλλά η θετική μορφή του χρόνου.
Είναι ο χρόνος μες τον οποίο το παρελθόν διατηρείται ακέραιο και το παρόν είναι ανοικτό στο άπειρο των αιώνων.

Είναι το «μνημόσυνο της Βασιλείας», το να βρισκόμαστε μνημονευμένοι σ’ αυτήν και να είμαστε ολοκληρωτικά παρόντες στο βλέμμα του Αιωνίου.
Πρέπει λοιπόν να ξεχωρίζουμε ανάμεσα στον βέβηλο, εφθαρμένο και αρνητικό χρόνο της πτώσεως και στον ιερό, εξαγορασμένο και προσανατολισμένο χρόνο της σωτηρίας.


Ο ιερός χώρος

Ό,τι είναι ο χρόνος ως προς τη διάρκεια, είναι ο χώρος ως προς την έκταση.
Ο βέβηλος χώρος υπόκειται στον νόμο της εξωτερικότητας, της εξωτερικής διατάξεως των όντων, αλλά το συνυποστατικό «Εν» εν Χριστώ, καταργεί τη θέση του ενός πλάι στο άλλο και πραγματώνει κάτι περισσότερο από την ενότητα της απλής συνυπάρξης.

Ο Χριστός λέγοντας στη Σαμαρείτιδα «Έρχεται ώρα ότε ούτε εν τω όρει τούτω ούτε εν Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τω Πατρί» (Ιω. Δ’ 21), εκφράζεται για τον εαυτό του, ως ιερό τόπο, που είναι πανταχού παρών και που αναιρεί την αποκλειστικότητα κάθε εμπειρικού τόπου.
Έκτοτε, κάθε επίσκεψη σε έναν ναό είναι ήδη μια προσκύνηση στον ιερό τόπο.
Τούτο εξηγεί την πολλότητα των τόπων, που καθένας των έχει την έννοια του κέντρου, ακριβώς επειδή δεν είναι κέντρα γεωγραφικά, αλλά κοσμικά, τοποθετημένα όχι στην οριζόντια, αλλά στην κατακόρυφη διάσταση, που ενώνει κάθε σημείο με το επέκεινα.
Έτσι, η ευλογία του ελαίου, του άρτου, του οίνου και του σίτου, ξεκινώντας από κάθε ναό, αγιάζει τα στοιχεία αυτά σε όλη την επιφάνεια της γης, όπως κι η ευλογία των τεσσάρων σημείων του κόσμου κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Οι τόποι αυτοί είναι τα σημεία στα οποία διασταυρώνονται όλα τα επίπεδα: καταχθόνια, γη και ουρανός.
Εικόνα των είναι το όρος το Άγιον, το δένδρο του κόσμου, ο κεντρικός στύλος ή η Κλίμαξ, όπως και το όρος Θαβώρ (που φανερά προέρχεται από το tabbur = ομφαλός) και το όρος Γαριζίμ (που λέγονταν «ομφαλός της γης», tabbur erez, Κρ. Η’ 37).
Για τούτο και κατά την ραββινική παράδοση, η γη του Ισραήλ δεν καταποντίστηκε από τον κατακλυσμό.

Κατά μία Χριστιανική παράδοση, ο Γολγοθάς είναι το κέντρο του κόσμου.
Εδώ πλάσθηκε ο Αδάμ, εδώ υψώθηκε ο Σταυρός και στους πρόποδες του βρίσκονταν ο τάφος του Αδάμ, συνηθισμένο αγιογραφικό θέμα.
Επίσης, η ρίζα του δένδρου του κόσμου κατεβαίνει ως την κόλαση, η κορυφή του εγγίζει τον ουρανό και τα κλαδιά του συμβολίζουν τα διάφορα επίπεδα του ουρανού.   ….

Όπως ο ιερός χρόνος ανταποκρίνεται στη βαθιά νοσταλγία της αιωνιότητας, έτσι ο ιερός χώρος ανταποκρίνεται στην δίψα του χαμένου Παράδεισου.
Σ’ αυτές τις υπερβάσεις του εμπειρικού, που ενεργεί το ιερό, ο άνθρωπος ξαναβρίσκει μερικώς τον πρώτο του κλήρο και κατευθύνεται προς την πλήρωσή του.  ….



orp  [2fA]



Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019

"Η τρύπα.. "





-  Panteleimon Krouskos
26 Μαρτίου στις 12:09 π.μ.



Θυμάμαι την φοβερή σκηνή από την ταινία "Ένας ήρως με παντούφλες", μια ταινία που θα ήθελα να δω και εφέτος.
Η στρατηγίνα πουλάει το στρατιωτικό χιτώνιο του άντρα της και ο παλιατζής δεν το παίρνει "γιατί το έφαγε ο σκώρος και του ’κανε τρύπα".
Η στρατηγίνα του απαντά: "Δεν είναι σκώρος, είναι σφαίρα!"
Και ο παλιατζής: "Τι σκώρος, τι σφαίρα μαντάμ; Η ουσία σήμερα είναι η τρύπα..."

Πιο τραγική σκηνή δεν υπάρχει στον ελληνικό κινηματογράφο.
Αυτή η ταινία πρέπει να επαναλαμβάνεται σε κάθε εθνική επέτειο τρις της ημέρας, μπας και καταλάβουν κάποιοι την ..ουσία διαφόρων ορθολογιστών καλών ανθρώπων, επιστημονισμένων ανθρώπων και να μην αιφνιδιάζονται με τις σοφές δηλώσεις τους. 
Σε έναν κόσμο που δεν ξεχωρίζει τον σκώρο από την σφαίρα, δεν έχεις να περιμένεις και κάτι διαφορετικό από μια τέτοια αδιάντροπη αφασία...

Και του χρόνου με υγεία συνέλληνες μου!
Μη μου χολοσκάτε! Οι καλοί νικάνε στο τέλος.
Σας αγαπώ όλους. Καληνύχτα.



fb – [2fA]



Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

"Τι είδε άνθρωπος.. "




Απάνθισμα ποιημάτων και στίχων του Μακαριστού
Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού 


- Σ. Σ. Χαρκιανάκης -


(από την ποιητική συλλογή ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ)

Ο χασάπης είναι πάντα ενήμερος
ποιο το καλύτερο κομμάτι απ' το σφαχτό,
αδιάφορο αν πουλά μικρά του γάλακτος
ή μεγαλύτερα ζώα.

Δεν θα μαντέψει όμως ποτέ ο χασάπης
τι είδε άνθρωπος
στα μάτια ζωντανού προβάτου
μήτε τι άκουσε στους μυκηθμούς αγελάδας
καθώς της έπαιρναν για μακελειό
το ανήλικο μοσχαράκι.


ΧΡΗΣΜΟΔΟΤΗΜΑ  (ΣΚΕΥΗ ΚΕΡΑΜΕΩΣ)

Όσο κι αν τραβήξει η ευθεία
μέσα της κουβαλά τη στροφή.
Δεν την παρασύρει το σχήμα της γης
την τρομάζει η πλήξη!


Το πρωτείο της βροχής  (ΣΠΗΛΑΙΩΔΗ ΤΟΠΙΑ)

Όλα μπορεί να τα ξεχάσουμε
από τον παρερχόμενο κόσμο
όμως ποτέ τη βροχή.
Νερό που κύλησε απ' τον ουρανό
θρόμβοι δακρύων αγενεαλόγητης οδύνης
δεν ήταν δυνατόν να χρεοκοπήσει σε τέλμα
χωρίς να φυτρώσουν κυκλάμινα.


(ΕΝ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙ ΚΑΙ ΕΝ ΕΣΟΠΤΡΩ)

Η απογοήτευση έγινε τώρα πανικός
πώς δεν μου μένει πια τρίτη λύση.
Ή πρέπει να σωπάσω σαν να δέχτηκα
θανατηφόρο πυροβολισμό
ή ν' αδιαφορήσω για τους πολλούς γράφοντας μόνο για κείνους
που σέβονται τις λέξεις.


Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Εσύ πρέπει να κλαις μόνο τη νύχτα
σε μιαν από τις πολύ προχωρημένες ώρες
τις νοτισμένες,
όταν κοιμούνται οι πολλοί πού ’χαν κλάψει τη μέρα
τότε μονάχα να κλαίς.
Η νύχτα ξέρει να κρύβει, ξέρει να σωπαίνει
κι είν' απαραίτητη εδώ η εχεμύθεια
τουλάχιστον γι' αυτούς που ζητούν
να χαρούν από σένα.
Μην ξεχνάς:
του γενναίου το κλάμα
πρέπει μονάχα ο ουρανός να το παραστέκει
κι η σιωπή η συμπάρεδρος
των μεγάλων στιγμών.

Bonn 30-10-60


(ένα τρύπιο παπούτσι)

Το αειπάρθενο της ζωής
Ένα παπούτσι τρύπιο έχει μια ιστορία
το ειδύλλιο με το δρόμο
οι καθημερινοί αποχαιρετισμοί
και οι εκ νέου συναντήσεις με το πόδι
μα πάνω απ’ όλα η μακρυνή ανάμνηση
σχεδόν διαλυμένη στα υγρά της βυρσοδεψίας
πως κάποτε το δέρμα αυτό το βαμμένο
ήταν επιδερμίδα που πονούσε και κρύωνε…


«Δεντρόμορφη Παναγία»

«Το κόψανε το δέντρο το ιερό
ημέρα Σάββατο δώδεκα Μαϊου…
που για τόσα χρόνια ήταν η φυσική κουρτίνα
στο πλατύ μεγάλο παράθυρο
ακουμπισμένη κατάσαρκα στα τζάμια
…..
Θα βάλω λοιπόν να σημάνουν αργά
δεκαπέντε χτυπήματα του καθεδρικού οι καμπάνες
όσα τα χρόνια που ζήσαμε μυστικά
η Καστανιά Παντάνασσα
κι εγώ χωρίς ανάσα.
Θα βάλω ακόμη τ’ άλλα δένδρα της αυλής
να χαμηλώσουν τα κλαδιά -μεσίστιες σημαίες
και τα πτηνά να βουβαθούνε ομοθυμαδόν
ενός λεπτού σιγή για τη δεντρόμορφη Παναγία


Διαψεύσεις

«Νομίζαμε πως φεύγοντας ο ήλιος
Θα ‘παιρνε μαζί του τις σκιές.
Μα κείνες ενωθήκαν σαν βασίλεψε
Και κάμανε τη νύχτα»…


Προσανατολισμός

«Όλα τα ποτάμια που κυλούν
ορμητικά ή ράθυμα
έχουνε μια μονάχα νοσταλγία:
τη θάλασσα»


Καστελλόριζο:


«Τα ερειπωμένα τώρα σπίτια δεν αναπνέουν
μήτε τολμάς να ψάξεις για πορτοπαράθυρα
όμως ολόλευκοι όγκοι σιωπής
με προτεταμένα μπαλκόνια στο πέλαγο
σαν στήθη που δεν ολοκλήρωσαν το θηλασμό
επικαλούνται τα ναυαγισμένα καΐκια…»


«Αν δεν είδες άνθρωπο σε μπαλκόνι
να θαυμάζει το κενό
θα πει πως δεν εγνώρισες
τα στοιχειώδη της ζωής:
την πλήξη
την απόγνωση
τη νοσταλγία»


«Η μοναξιά είναι μια αρρώστια
που παραμορφώνει
όχι μονάχα πρόσωπα
αλλά και τα έπιπλα και τα σπίτια» 


«Κάποια στιγμή τα δάχτυλα ξεχάστηκαν
κι άρχισαν να πιέζουν ασφυκτικά το τσιγάρο
λες και ο ταλαίπωρος νόμιζε ασυναίσθητα
πως έσφιγγε της μοναξιάς το λαρύγγι»


«Ο καπετάνιος που πεθαίνει στη στεριά
με την ψυχή λησμονημένη στο καϊκι
ήξερε να μεθά και να κινδυνεύει
πίνοντας απ’ την ίδια κούπα κρασί και θάνατο»


«Αλίμονο σ’ αυτούς
που δεν αμφισβητήθηκαν
γιατί θα πει πως ταυτιστήκαν
μ’ όλους τους ανθρώπους
Αλίμονο σ’ αυτούς
που δεν διώχτηκαν
γιατί θα πει πως δεν πολέμησαν
μήτε με σκιές….» 


«Ήτανε μαραμένα τα χέρια Της
σαν άνθη που τα κόψαν την αυγή
και τα λησμόνησαν
χωρίς νερό στο ανθογυάλι» 


«Αν και ξέρω πως λείπεις
και το τηλέφωνό σου δεν θ’ απαντήσει
σχηματίζω αργά, τελετουργικά τον αριθμό
που μεσίτευε άλλοτε τη φωνή σου
έχοντας την ικανοποίηση του τυφλού
που χτυπά το ραβδί
και νομίζει πως βλέπει το δρόμο.
Παρόλο που έφυγες
και ξέρω πως δεν θα γυρίσεις
μιλώ στο κενό χωρίς να φοβούμαι
πως τα λόγια μου πάνε χαμένα
γιατί γνωρίζω πως συλλαβίζοντας τ’ όνομά σου
σου εξασφαλίζω μια μορφή αθανασίας
παράλληλα στη θλίψη και στο θάνατο…»


«Γιατί νομίζεις σου ’βαλα το κάδρο;
απλούστατα
για να μην απλωθεί η μορφή Σου
σ’ ολόκληρο τον τοίχο
για να μην εκταθεί η μορφή Σου
μέσα κι έξω απ’ το σπίτι
και δεν μπορούν πια να Σ’ αγκαλιάζουν
τα δακρυσμένα μάτια μου …»


«Το ποίημα συλλέγεται με χούφτες τρεμάμενες
όπως τα δάκρυα στο μαντήλι

το μαργαριτάρι από πληγωμένο κοχύλι»




db – [2fA] 



"Ο Αυστραλίας Στυλιανός "





Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός  (1935-2019)
«… όσο συχνότερα πεθαίνεις τόσο βαθύτερα ζεις»


Κοιμήθηκε την Δευτέρα 25 Μαρτίου, ανήμερα του Ευαγγελισμού.

Με την ποίησή του ευαγγελίστηκε αυτό που έζησε.
Πάλεψε με ανθρώπους και με λέξεις.
«Η ζωή δεν πορεύεται με αγκυλώσεις».
Αυτή η αρχή διαπότισε και την ζωή και την θεολογία και την σκέψη του.


ΣΥΝΤΑΓΗ  (ΘΟΛΑ ΠΟΤΑΜΙΑ)

Οι λέξεις πρέπει να ‘ναι
όχι μόνο πιστές.
Είναι σπουδαίο να τις πιάσεις
όσο είναι χυμώδεις
και προ παντός ευλύγιστες.
Η ζωή δεν πορεύεται με αγκυλώσεις!


ΠΟΙΗΣΗ

Η διά πασών των τεχνών άρρητη αλήθεια.
Η μουσική των λόγων.
Ο λόγος της σιωπής.
Το φως των χρωμάτων.
Του φωτός η πολυώνυμη δόξα.
Η ανατροπή των σχημάτων.
Η αποκατάσταση ενιαίου σχήματος.

Sydney-Brighton Le Sands 29-5-2001




db – [2fA]



Τρίτη 26 Μαρτίου 2019

"Η μεγαλύτερη νίκη "
















ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ...
Στυλιανός Πολίτης  -  
O
ι τελευταίες ημέρες του Κολοκοτρώνη


....   Α
φού γύρισε λοιπόν κάθε γωνιά της Πελοποννήσου, ο Στρατηγός πέρασε απέναντι στις Σπέτσες, στο νησί της συμπεθέρας του της Μπουμπουλίνας.
Έκλαψε άλλη μια φορά και γι’ αυτή και για τον επίσης αδικοχαμένο γιο του, που είχε παντρευτεί την κόρη της. Είχαν δολοφονηθεί και οι δύο!
Στη συνέχεια, σαν καλός Χριστιανός έσπευσε να συγχωρεθεί με τον Μέξη.
Το ίδιο έκανε και με τον Κουντουριώτη στην Ύδρα.
Η βαθιά του Πίστη τον έκανε πάντα να συγχωρεί.
Όπως εξιστορεί και ο Π. Σούτσος «κατά τα τελευταία έτη της ζωής του υπήρξε απλούς, αθώος και ήπιος, ως βρέφος …
Φιλιότανε με τους παλιούς εχθρούς του και με κάθε άνθρωπο που είχε ψυχραθεί». 
Όμως πάντα ήταν πραγματικά ανεξίκακος.

Κάποτε πολλά χρόνια πριν, τον είχε πλησιάσει αυτός που είχε σκοτώσει τον αδελφό του εκτελώντας εντολή των Τούρκων.
Πίστευε ίσως ότι ο Γέρος του Μοριά δεν θα τον αναγνώριζε.
Ήταν μάλιστα τόσο το θράσος του που φορώντας τον ολόχρυσο ντουλαμά του θύματος, τόλμησε να του ζητήσει και μια χάρη.
Ο Κολοκοτρώνης αναστέναξε βαθιά.
Άλλος θα όρμαγε πάνω του να τον σκοτώσει. Αυτός όμως έκανε το αντίθετο.
Τον δέχθηκε με την καλοσύνη και την ταπεινότητα που του υπαγόρευε το μεγαλείο της γενναίας ψυχής του.
Δεν τον εξυπηρέτησε μόνο, αλλά τον κράτησε φιλόξενα και για βραδινό φαγητό.

Στο ίδιο τραπέζι έκατσε κι η μάνα του. Μόλις αναγνώρισε το χρυσοκέντητο επενδύτη του δολοφονημένου παιδιού της, ξέσπασε σε κλάματα.
Μέσα στη δικαία της αγανάκτηση τα έβαλε με τον Στρατηγό.
«Πώς βάζεις στο τραπέζι μας το φονιά του αδελφού σου;» του είπε μέσα από τα αναφιλητά της.
Αμέσως όμως πήρε μια αληθινά Χριστιανική απάντηση από το στόμα του μεγαλόψυχου γιου της:

«Σώπασε μάνα, εγώ τον συγχώρεσα και αυτό το τραπέζωμα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον μακαρίτη τον αδελφό μου!» και μη μπορώντας να κρατηθεί άλλο πια, ξέσπασε και εκείνος σε κλάματα.

Τώρα που πλησίαζε το πέρασμα του στην άλλη ζωή, ήθελε να συγχωρέσει και το μεγαλύτερο εχθρό του.
Ποιος ήταν αυτός; Ο Κωνσταντίνος Σχινάς.
Αυτός που σαν Υπουργός Δικαιοσύνης προσπαθούσε να εξαναγκάσει τους δικαστές να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Μόνο δύο ήταν εκείνοι που δεν υπέκυψαν.
Ο μόλις 32 ετών Πρόεδρος Αναστάσιος Πολυζωίδης είχε απαντήσει τότε στον Υπουργό: 
«Εν ονόματι της δικαιοσύνης, και του ιερού προσώπου του Βασιλέως δεν υπογράφω την καταδίκη!
Προτιμώ να μου κόψουν το χέρι!».
Το ίδιο απόλυτος ήταν και ο άλλος επίσης έντιμος δικαστής, ο Γεώργιος Τερτσέτης. 
«Δεν θα μας βρείτε συνεργούς στη δολοφονία δύο ανθρώπων!»
Μ’ αυτά τα λόγια είχε απαντήσει στον Υπουργό, εννοώντας τον Κολοκοτρώνη και το συγκατηγορούμενο του, Δημήτριο Πλαπούτα.

Ο Κωνσταντίνος Σχινάς που είχε γίνει Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, βλέποντας τον Αρχιστράτηγο της Επαναστάσεως μπροστά του, λύγισε.
Συναισθάνθηκε το μεγάλο του σφάλμα.
Τότε ο Γέρος με ένα βλέμμα γαλήνιο γεμάτο καλοσύνη και ανωτερότητα, προχώρησε κοντά του, τον αγκάλιασε και το φίλησε δίνοντας του για πάντα τη συγχώρεση.   ....




fb - Panteleimon Krouskos
­­­[2fA]



Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019

"Ὁ Γερο Δῆμος πέθανε.. "













Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης  -  Ὁ Δῆμος καί τό καρυοφύλλι του


γέρασα, μωρὲς παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
τὸν ὕπνο δὲν ἐχόρτασα, καὶ τώρ᾿ ἀποσταμένος
θέλω νὰ πάω νὰ κοιμηθῶ. Ἐστέρεψ᾿ ἡ καρδιά μου.
Βρύση τὸ αἷμα τὄχυσα σταλαματιὰ δὲ μένει.

Θέλω νὰ πάω νὰ κοιμηθῶ. Κόψτε κλαρὶ ἀπ᾿ τὸ λόγγο
νά ῾ναι χλωρὸ καὶ δροσερό, νἆναι ἀνθοὺς γεμάτο,
καὶ στρῶστε τὸ κρεβάτι μου καὶ βάλτε με νὰ πέσω.

Ποιὸς ξέρει ἀπ᾿ τὸ μνῆμα μου τί δέντρο θὰ φυτρώσει!
Κι ἂν ξεφυτρώσει πλάτανος, στὸν ἴσκιό του ἀπὸ κάτω
θά ῾ρχονται τὰ κλεφτόπουλα τ᾿ ἄρματα νὰ κρεμᾶνε.
Νὰ τραγωδοῦν τὰ νιάτα μου καὶ τὴν παλληκαριά μου.
Κι ἂν κυπαρίσσι ὄμορφο καὶ μαυροφορεμένο,
θἄρχονται τὰ κλεφτόπουλα τὰ μῆλα μου νὰ παίρνουν,
νὰ πλένουν τὶς λαβωματιές, τὸ Δῆμο νὰ σχωρᾶνε.

Ἔφαγ᾿ ἡ φλόγα τ᾿ ἄρματα, οἱ χρόνοι τὴν ἀνδρειά μου.
Ἦρθε κι ἐμένα ἡ ὥρα μου. Παιδιά μου μὴ μὲ κλάψτε.
Τ᾿ ἀνδρειωμένου ὁ θάνατος δίνει ζωὴ στὴ νιότη.
Σταθεῖτ᾿ ἐδῶ τριγύρω μου, σταθεῖτε ἐδῶ σιμά μου,
τὰ μάτια νὰ μοῦ κλείσετε, νὰ πάρτε τὴν εὐχή μου.

Κι ἕν᾿ ἀπὸ σᾶς τὸ νιώτερο ἂς ἀνεβεῖ στὴ ράχη,
ἂς πάρει τὸ τουφέκι μου, τ᾿ ἄξο μου καρυοφύλλι
κι ἂς μοῦ τὸ ρίξει τρεῖς φορὲς καὶ τρεῖς φορὲς ἂς σκούξει.
«Ὁ Γερο Δῆμος πέθανε, ὁ Γερο Δῆμος πάει».
Θ᾿ ἀναστενάξ᾿ ἡ λαγκαδιά, θὲ νὰ βογκήξει ὁ βράχος
θὰ βαργομήσουν τὰ στοιχειά, οἱ βρύσες θὰ θολώσουν
καὶ τ᾿ ἀγεράκι τοῦ βουνοῦ, ὁποὺ περνᾶ δροσᾶτο,
θὰ ξεψυχήσει, θὰ σβηστεῖ, θὰ ρίξει τὰ φτερά του,
γιὰ νὰ μὴν πάρει τὴ βοὴ ἄθελα καὶ τὴ φέρει
καὶ τήνε μάθει ὁ Ὄλυμπος καὶ τὴν ἀκούσει ἡ Πίνδος
καὶ λυώσουνε τὰ χιόνια τους καὶ ξεραθοῦν οἱ λόγγοι.

Τρέχα, παιδί μου γρήγορα, τρέχα ψηλὰ στὴ ράχη
καὶ ρίξε τὸ τουφέκι μου. Στὸν ὕπνο μου ἐπάνω
θέλω γιὰ ὕστερη φορὰ ν᾿ ἀκούσω τὴ βοή του.

Ἔτρεξε τὸ κλεφτόπουλο σὰ νἄτανε ζαρκάδι,
ψηλὰ στὴ ράχη τοῦ βουνοῦ καὶ τρεῖς φορὲς φωνάζει:
«Ὁ Γερο Δῆμος πέθανε, ὁ Γερο Δῆμος πάει».
Κι ἐκεῖ ποὺ ἀντιβοούσανε οἱ βράχοι, τὰ λαγκάδια
ρίχνει τὴν πρώτη τουφεκιὰ κι ἔπειτα δευτερώνει.
Στὴν τρίτη καὶ τὴν ὕστερη τ᾿ ἄξο του καρυοφύλλι
βροντᾶ, μουγκρίζει σὰ θεριό, τὰ σωθικά του ἀνοίγει
φεύγει ἀπ᾿ τὰ χέρια σέρνεται στὸ χῶμα λαβωμένο
πέφτει ἀπ᾿ τοῦ βράχου τὸ γκρεμό, χάνεται πάει, πάει.

Ἀκουσ᾿ ὁ Δῆμος τὴ βοὴ μὲς τὸν βαθὺ τὸν ὕπνο,
τ᾿ ἀχνό του χείλι ἐγέλασε, ἐσταύρωσε τὰ χέρια...
Ὁ Γερο Δῆμος πέθανε, ὁ Γερο Δῆμος πάει.

Τ᾿ ἀνδρειωμένου ἡ ψυχὴ τοῦ φοβεροῦ τοῦ Κλέφτη
μὲ τὴ βοὴ τοῦ τουφεκιοῦ στὰ σύγνεφ᾿ ἀπαντιέται
ἀδερφικὰ ἀγκαλιάζονται, χάνονται, σβηῶνται, πᾶνε.



nektar – [2fA]



"Η Ελευθερία της υπέρβασης "





π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός  -  Ελευθερία και φόβος..


Η εθνική και θρησκευτική επέτειος της 25ης Μαρτίου μας καλεί να προβληματισθούμε σε μία εσωτερική κατάσταση που διέπει τον άνθρωπο.
Πρόκειται για τον φόβο και την υπέρβασή του.
Ο φόβος για την ισχύ των όπλων, αλλά και των κοινωνικών νόμων.
Ο φόβος για τον εαυτό μας, τη ζωή μας, την αυτάρκειά μας, ο φόβος για τον θάνατο ή την κοινωνική περιφρόνηση, ο φόβος της μοναξιάς εξαιτίας των επιλογών μας, ο φόβος του «να πάει κανείς αντίθετα στο ρεύμα», είναι πολύ ισχυρές καταστάσεις στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Και αυτός ο φόβος αποκτά και μεταφυσικές διαστάσεις, όταν συνδέεται με την συνέπεια που έχει για τον καθέναν μας η τήρηση του θελήματος του Θεού ή η απόφαση για επανάσταση εναντίον κάθε σύνεσης, συντηρητισμού, βολέματος.

Φανταζόμαστε την θέση της Υπεραγίας Θεοτόκου όταν κλήθηκε από τον Άγγελο να δεχτεί την ανατροπή της ζωής της. Να εισέλθει στη λογική της ρήξης με τους φυσικούς νόμους, καθώς δεν ήταν ύπανδρος. Στη ρήξη με το οικογενειακό της περιβάλλον, καθότι ο Ιωσήφ δεν θα δεχόταν μία εγκυμοσύνη ακατανόητη.
Την ρήξη με το κοινωνικό περιβάλλον, όπου κυριαρχούσε η λογική του παραδειγματισμού σε όσους ή όσες ξέφευγαν από τη νοοτροπία του ηθικού κατεστημένου.
Την ρήξη τελικά, με τον ίδιο της τον εαυτό, καθότι καλούνταν να αναλάβει έργο που ξεπερνά τα μέτρα ακόμη και της πιο κεχαριτωμένης πνευματικά ανθρώπινης φύσης.

Η Παναγία μας, όμως, υπερέβη τα μέτρα της φύσης και τον όποιο φόβο αυτή γεννά. 
Μέσα της κυριαρχούσε η αγάπη για το Θεό.
Αυτή πρώτη βιώνει τα μετέπειτα λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη:
«Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον και ημείς αγαπώμεν αυτόν, ότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α' Ιωάν., 4, 18-19).
Η Παναγία είναι η πρώτη που βιώνει την τέλεια αγάπη του Θεού και είναι η πρώτη που ανταποκρίνεται υπαρξιακά, οντολογικά σ' αυτήν.

Και κάνει την υπέρβασή της, την μεγαλύτερη επανάσταση στην ανθρώπινη ιστορία, να γίνει μητέρα του Θεού.
Για να φτάσει όμως η Παναγία στον τρόπο αυτό, προηγήθηκε η πνευματική ζωή της παραμονής εν τω Ναώ, της ανατροφής στα Άγια των Αγίων, η γνήσια προσωπική σχέση με τον Θεό, που οδηγεί το θέλημά της να ταυτιστεί με το θέλημα του Θεού. 
Είναι τελικά η εσωτερική ελευθερία από τα πάθη και τα συμφέροντα, που χαρίζει στον άνθρωπο την αιώνια ελευθερία και τον καθιστά γέφυρα που μετάγει «εκ γης προς ουρανόν».

Παρόμοια, και ο δικός μας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Επανάστασης του 1821 αποτελεί ανατροπή στους νόμους της Ισχύος και της Εξουσίας, στους νόμους του βολέματος και της αυτάρκειας.
Αποτελεί υπέρβαση του φόβου για τον θάνατο, την στέρηση των αγαπημένων προσώπων και των αγαθών που μας ανήκουν, της συνετής δειλίας που καθιστά τον άνθρωπο δούλο ο οποίος αναζητεί άλλοθι για την κατάστασή του στην αδυναμία της φύσης του.
Είναι καρπός μιας γόνιμης τρέλας, η οποία πηγάζει από την αγάπη προς αξίες που είναι μοναδικές, όπως η πίστη στον Θεό, η ελευθερία, η αίσθηση της διαφορετικότητας, που η Ιστορία, η γλώσσα, η παράδοση δίνουν.

Τα δύο αυτά γεγονότα αποτελούν παράδοξα για την εποχή μας.
Κυρίαρχη νοοτροπία σήμερα είναι ο φόβος.
Η νοοτροπία του συμβιβασμού και η άρνηση να υπερβούμε τα δικαιώματά μας χάριν της γνήσιας ελευθερίας.
Από μικροί καλλιεργούμαστε, όχι στην σχέση με τον Θεό, που οδηγεί στην εν ελευθερία υπακοή στο θέλημα της αγάπης Του για μας, αλλά στη σχέση με τον κόσμο που μας καθιστά υπηκόους της αμαρτίας, του εγωισμού, του καταναλωτισμού, των προκαθορισμένων επιλογών.
Και όταν έρθει η ώρα να πάρουμε μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μας, μένουμε στον συμβιβασμό με το βόλεμά μας, φοβόμαστε να έρθουμε σε ρήξη με όλα τα κατεστημένα, κυρίως αυτά που μας γεμίζουν θάνατο, διότι μας καθιστούν ανίκανους να αγαπήσουμε.

Ελεύθερος άνθρωπος είναι ο υπεύθυνος.
Αυτός που δεν φοβάται το κόστος για τις επιλογές του, αλλά γίνεται ηγέτης, τόσο της ζωής του, όσο και των άλλων.
Και τότε αλλάζει η προσωπική του ιστορία, γιατί δεν είναι ένας ακόμη αριθμός στη λίστα της μάζας, αλλά αυτός που αγαπά τον γνήσιο τρόπο ζωής, αυτός που αγωνίζεται να ομοιάσει στον Θεό ως προς την ελευθερία, που βιώνει μία άλλη σχέση με τον κόσμο.
Και τότε το παράδοξο γίνεται η πραγματικότητα της πίστης και της ψυχής.
Αυτών που μας λείπουν, για να μην είμαστε δούλοι των συστημάτων ή του ίδιου του εαυτού μας.



ieradeisis – [2φΑ]



"Ιδού η δούλη Κυρίου.. "




Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


-  Από το ΠΡΩΤΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΑΚΩΒΟΥ

10. 1. Συσκέφθηκαν οι ιερείς και είπαν: «Ας κάνουμε ένα παραπέτασμα για τον Ναό του Κυρίου». Και ο ιερέας πρόσταξε: «Καλέστε μου αμόλυντες παρθένες από τη φυλή του Δαβίδ». Οι υπηρέτες πήγαν και αναζήτησαν και βρήκαν επτά παρθένες. Θυμήθηκε τότε ο ιερέας και το κορίτσι, την Μαριάμ, που καταγόταν από την φυλή του Δαβίδ και ήταν αμόλυντη ενώπιον του Θεού. Πήγαν τότε οι υπηρέτες και την έφεραν.      
2. Τις οδήγησαν στον Ναό του Κυρίου και είπε ο ιερέας: «Ρίξτε κλήρο, ποιά θα υφάνει το χρυσό και ποιά τον αμίαντο, ποιά το λινό και ποιά το μετάξι, ποιά το υακίνθινο και ποιά το κόκκινο και ποιά την αληθινή πορφύρα». Κληρώθηκε στη Μαριάμ η αληθινή πορφύρα και το κόκκινο, τα πήρε και πήγε σπίτι της. Εκείνο τον καιρό έχασε την λαλιά του ο Ζαχαρίας και τον αντικατέστησε ο Σαμουήλ, έως ότου ο Ζαχαρίας ξαναμίλησε. Η Μαρία πήρε το κόκκινο και άρχισε να κλώθει.

11. 1. Πήρε την στάμνα και πήγε να τη γεμίσει νερό. Και να μια φωνή της λέει «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί». Εκείνη έστρεψε το βλέμμα της δεξιά αριστερά, για να καταλάβει από πού έρχεται αυτή η φωνή. Κατατρομαγμένη γύρισε σπίτι της, τακτοποίησε τη στάμνα, πήρε την πορφύρα, κάθισε στην καρέκλα της και έκλωθε.
2. Και να, άγγελος Κυρίου στάθηκε μπροστά της και της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ, βρέθηκε περίσσεια η χάρη του Θεού, που είναι Κύριος των πάντων, για σένα, γι’ αυτό θα συλλάβεις από τον λόγο του». Όταν το άκουσε αυτό αναρωτήθηκε: Θα συλλάβω εγώ από τον Κύριο, τον ζώντα Θεό, και θα γεννήσω όπως γεννά κάθε γυναίκα;
3. Και ο άγγελος Κυρίου αποκρίθηκε: «Όχι έτσι Μαριάμ, γιατί δύναμη Κυρίου θα σε καλύψει. Γι’ αυτό και το άγιο παιδί θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, αυτός θα σώσει τον λαό από τις αμαρτίες του. Και η Μαριάμ απάντησε: «Ιδού η δούλη Κυρίου ενώπιον Του, ας γίνει αυτό που λες».



myriobiblos – [2φΑ]



Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

"Ο Χαμογελοποιός "



ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣIΑΣΗ


«Ο Χαμογελοποιός στην χώρα των Εσκιμώων»
π. Χριστόδουλος Μπίθας

Εικονογράφηση, Δήμητρα Ψυχογιού 
-εκδ. 'Επιστροφή-

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ





Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε τόπο μακρινό ένας άνθρωπος αλλιώτικος από τους άλλους. Ποτέ κανείς δεν είδε το πρόσωπο του σκυθρωπό, μήτε άκουσε τον αναστεναγμό του, ούτε ένα παράπονο, τίποτα.
Και μην νομίσετε πως δεν συνέβαιναν άσχημα και στενάχωρα στην ζωή του.
Άνθρωπος ήτανε, βάσανα είχε κι αυτός. Μα η χαρά δεν τον εγκατέλειπε ποτέ κι απ' το στόμα του έβγαιναν μόνο λόγια ευχαριστίας και αγάπης.
Το όνομα του παράξενο κι αυτό: Χαμογελοποιός!
Όταν παρουσιαζόταν ανάγκη κάπου στην γη μας, άρχοντες, σοφοί μα κι απλοί άνθρωποι έστελναν αγγελιαφόρους να τον βρουν κι εκείνος έτρεχε στα πέρατα
της οικουμένης να πάρει την λύπη και να φέρει πίσω την χαρά και τα χαμόγελα
στους ανθρώπους.


- Ο Χαμογελοποιός αφηγείται στους μικρούς του φίλους την περιπέτεια που έζησε στην παγωμένη Αλάσκα.
Γιατί τον κάλεσαν σε βοήθεια οι Εσκιμώοι Ίνου-πιάτ;
Τι εμπόδια και ποιούς κινδύνους θα συναντήσει στο ταξίδι του και πώς θα τους ξεπεράσει;
Τι συνέβη, άραγε, και οι φιλειρηνικοί, οι «αληθινοί άνθρωποι», όπως  μεταφράζεται το όνομα τους, ένιωσαν τις καρδιές τους να παγώνουν, ενώ τα παγόβουνα λιώνουν;

Μια συναρπαστική ιστορία σε τοπία μαγευτικά,
ένα βιβλίο με πανέμορφες εικόνες, τραγούδια και αφήγηση σε CD.
Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, για όσους αγαπούν την περιπέτεια, αγαπούν τον Θεό και αποζητούν την χαρά!


[Αρχαγγέλων ΛΟΓΟΣ
Περιοδική έκδοση Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου
Άνοιξη 2019, τεύχος 27ο]



[2φΑ]



"Η ησυχαστική πράξη "





Πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού  -  ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗΝ ΜΑΣ


Ο Ησυχασμός είναι η πεμπτουσία της ορθοδόξου παραδόσεως, ταυτιζόμενος με αυτό που περικλείει και εκφράζει ο όρος ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
Έξω από την ησυχαστική παράδοση, η Ορθοδοξία είναι ανύπαρκτη και αδιανόητη. 
Η ησυχαστική πράξη, εξ άλλου, είναι η «λυδία λίθος» για την αναγνώριση της αυθεντικής χριστιανικότητας.
«Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή» -με τις ησυχαστικές πρακτικές- αποκτώνται τα ουράνια χαρίσματα στην ορθοδοξοπατερική παράδοση. Πρέπει δε να αποσαφηνισθεί εξ αρχής, ότι ως ησυχασμός νοείται κυρίως η πορεία προς την θέωση και η εμπειρία της θεώσεως και δευτερευόντως η διερεύνηση και καταγραφή αυτής της πορείας και εμπειρίας, η ακαδημαϊκή δηλαδή νοηματοδότηση του όρου «θεολογία».

Ο Ησυχασμός είναι η βάση και το θεμέλιο των δογματικοθεολογικών αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων, ως η αγιοπνευματική πορεία της «καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως» και όχι κάποια διανοητική-στοχαστική-επιστημονική διαδικασία.
Γι’ αυτό η γνώση του Θεού ως θέωση είναι υπόθεση όλων, εγγραμμάτων και αγραμμάτων, σοφών και ασόφων και όχι μόνο των φιλοσοφούντων, όπως διετείνετο ο ουνιτίζων Βαρλαάμ ο Καλαβρός (1290-1359), τον 14ο αιώνα.
Αυτόν κυρίως αντέκρουσε, ως κύριος εκπρόσωπος και πρόμαχος της Ησυχαστικής παραδόσεως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-1359)2, ο μεγαλύτερος ορθόδοξος θεολόγος της εποχής του και μέγας Πατήρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Άγιος Γρηγόριος σπούδασε Θεολογία στην αληθινή Θεολογική Σχολή της Ορθοδοξίας, κατά τα κεφάλαια 12-14 της Α’ Προς Κορινθίους (δόμηση της Εκκλησίας διά των χαρισμάτων), δηλαδή στον χώρο της ασκήσεως και μετανοίας.
Μέσα στο (κοινοβιακό) Μοναστήρι ο Παλαμάς έγινε Θεολόγος.
Πηγή της Θεολογίας του δεν ήταν η σχολική, ακαδημαϊκή, έστω και αν κατείχε και αυτήν στο έπακρον, γνώση, αλλά η αγιοπνευματική ζωή.

Με αυτή την προϋπόθεση αναδείχθηκε συνεχιστής των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων και γνήσιος Θεολόγος της παραδόσεως.
Με βάση δε τα θαύματά του -βεβαίωση της αναδείξεώς του σε «ναόν του Αγίου Πνεύματος» (Α’ Κορ. 6, 19)- διακηρύχθηκε το 1368 Άγιος της Ορθοδοξίας, σύμφωνα με τα αγιολογικά κριτήρια της, και όχι λόγω των υπέροχων συγγραμμάτων του, όπως θα ήθελε το κοσμικό πνεύμα3.

Eυρύτερα γνωστόν έκαμαν τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, κατά τον 20ό αιώνα, οι εκδοτικές και ερευνητικές συμβολές των γνωστών ακαδημαϊκών Θεολόγων μας, Παναγιώτου Χρήστου, π. Ιωάννου Ρωμανίδου, π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, π. John Meyendorf, π. Ιουστίνου Πόποβιτς, π. Δημητρίου Στανιλοάε, Γεωργίου Μαντζαρίδου, Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου κ.ά.  ….



impantokratoros – [2fA]



"Φωτός λαμπρόν κήρυκα.. "




Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
-  Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά


Κάλλιστος Ware, Μητροπολίτης Διοκλείας

Φωτός λαμπρόν κήρυκα νυν όντως μέγαν,
Πηγή φάους άδυτον άγει προς φέγγος.


Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μικρό παιδί ακόμη μετά τον θάνατο του πατέρα του, επιδόθηκε στην μάθηση. Επειδή ήταν πολύ μικρός στην ηλικία, και δυσκολευόταν να μάθει τα μαθήματα του αποφάσισε να μην αρχίσει να διαβάζει, προτού κάνει τρεις μετάνοιες με ιερά προσευχή, μπροστά στην εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου.
Έτσι με την βοήθεια Της, απομνημόνευε εύκολα.
Και όχι μόνο σε αυτό τον βοήθησε η Παναγία, αλλά και την ψυχή του βασιλέως φώτισε και του έδινε πλουσιοπάροχα όλα όσα χρειάζονταν για την εκπαίδευση του.

Κάποτε, όταν ήταν μόνος ο Γρηγόριος, έχοντας μέσα στην ιερή του ησυχία όλη του την προσοχή προς τον Θεό, είδε όχι στ’ όνειρο του αλλά στον ξύπνιο του, έναν θείο άνδρα να στέκεται μπροστά στα μάτια του, που, όπως λένε, ήταν ο κορυφαίος των Ευαγγελιστών, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.
Εξεπλάγη ο Γρηγόριος, τον οποίον, βλέποντας ιλαρώς ο έμπιστος Φίλος και επιστήθιος Μαθητής του Χριστού, Ιωάννης, διέλυσε αμέσως τον φόβο του και του λέει: «Ήρθα σταλμένος από την Υπεραγία Δέσποινα να σε ρωτήσω το εξής· γιατί, νύχτα και μέρα και, σχεδόν όλες τις ώρες, δεν παύεις από του να φωνάζεις:
‘‘Φώτισον μου το σκότος! Φώτισόν μου το σκότος!’’;».

Ο καλός Γρηγόριος, αποκρίθηκε με ταπείνωση: «Και, τι άλλο, πρέπει να ζητώ από τον Θεό, όταν προσεύχομαι, εγώ που είμαι άνθρωπος ατελής και γεμάτος πάθη, εκτός από τον θείο φωτισμό για να βλέπω και να πράττω το σωτήριο Εκείνου θέλημα;».

Είπε, τότε, ο «ἠγαπημένος» Μαθητής του Κυρίου: «Η Δέσποινα των απάντων, δια μέσου εμού του δούλου Της, ορίζει: "Τόσο αυτή, όσο και εγώ, από εδώ και πέρα, θα σου είμαστε βοηθοί στην ζωή σου!"».

Ρωτάει, πάλι, ο Γρηγόριος: «Και, πού λοιπόν έχω να απολαύσω τα αγαθά αυτής της βοηθείας; Στην παρούσα ή στην μέλλουσα ζωή;».
Και ο Ευαγγελιστής των μεγάλων και υψηλών ειδήσεων, απάντησε:
«Όπως ήδη γνωρίζεις από πριν, έτσι και τώρα, τόσο εδώ σε αυτήν την ζωή, όσο και στην μέλλουσα».
Και αφού είπε αυτά ο θείος Ιωάννης, χάθηκε από τα μάτια του Γρηγορίου.
Η καρδιά του οποίου, γέμισε από φως και ευφροσύνη για τις προς αυτόν δωρεές και υποσχέσεις της Θεομήτορος.

Όλα τα ανωτέρω, τα έμαθε ο Πατριάρχης Φιλόθεος από τον μετέπειτα μαθητή του Αγίου, κάποιον ονόματι Δωρόθεο, προς τον οποίον και τα διηγήθηκε ο ίδιος ο Άγιος. Είπε, μάλιστα, ο Άγιος Γρηγόριος σε αυτόν (τον Δωρόθεο), ότι, «ήδη, από το πατρικό μου σπίτι όταν ήμουν ακόμη, εκεί στο παλάτι όπου ανατρεφόμουν, μαθητεύοντας στην εγκόσμια θύραθεν παιδεία, πριν καν αφήσω και εγκαταλείψω τον κόσμο, είχα στην ζωή μου ιδιαίτερη και άμεση προστάτιδα την Κυρία Θεοτόκο. 
Γι’ αυτό και, κάθε μέρα, πριν ακόμη ξημερώσει, το πρώτο και αναγκαιότερο απ’ όλα τα έργα μου, ήταν μονάχα αυτό: Να σταθώ μπροστά στην Αγία Εικόνα Της και να πω, με κατάνυξη και με μεγάλη συντριβή της καρδιάς μου, εκείνη την ιερή ευχή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ευχή που είναι γεμάτη από μετάνοια και εξομολόγηση και συντετριμμένη δέηση:
‘‘Δέσποινα, Δέσποινα! Μη εγκαταλείπεις με!’’»…



iconandlight – [2fA]



Σάββατο 23 Μαρτίου 2019

"Τα επειδή του Δάσκαλου.. "










- Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός


Eπειδή, «Όταν μου πειράζουν την πατρίδα μου και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», κατά τον πατριδοφύλακα στρατηγό Μακρυγιάννη.

Επειδή, ορκίστηκα ως δάσκαλος, να υπηρετώ το Σύνταγμα της πατρίδας μου και να σέβομαι την θεμελιώδη επιταγή του, η οποία ορίζει ότι η «H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες».

Επειδή, κατά την εντολή της Αγίας Γραφής, «πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια»
(Ψαλμ. 95.5) και «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις».

Επειδή, έμαθα να ακούω τους αγίους της Εκκλησίας μας και όχι «ιερές μουρμούρες» συμβιβασμένων ιεραρχών, να υπακούω σε λόγια παλληκαρίσια σαν του αγίου Παϊσίου
«…Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε!.. είναι φοβερό!…
- Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα.
Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν…»

Επειδή, δεν ανέχομαι μια δράκα εκκλησιομάχων να μαγαρίζει ευαίσθητες και αθώες παιδικές ψυχές.

Επειδή, είμαι οργισμένος εξαιτίας της υλικής και πνευματικής λεηλασίας της πατρίδας μου, από ημέτερα και αλλογενή αρπακτικά -«οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι» (κατά τον Αριστοτέλη, δάσκαλο του πρώτου καπετάνιου της προδομένης Μακεδονίας μας, του Μ. Αλεξάνδρου).

Επειδή, ντρέπομαι να ντροπιαστώ ενώπιον της ιστορίας μας και σκέφτομαι ότι κάποτε κάποιοι δάσκαλοι και δασκάλες, υπέγραφαν με το αίμα τους την διδασκαλία τους, σαν τις ηρωικές δασκάλες του Μακεδονικού Αγώνα.

Επειδή, είμαι Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος και όχι Γραικύλος της σήμερον.

Επειδή, δεν φοβάμαι και «δεν ξέρω εγώ να τσακάω την μέση μου», όπως έλεγε ο απροσκύνητος κλεφταρματολός του ’21, Δημήτριος Μακρής.  …

Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους τόσους, 
δεν διδάσκω τα βλάσφημα βιβλία των Θρησκευτικών, αλλά «ψυχή και Χριστό», 
όπως μας κανοναρχεί ο εθναπόστολος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, 
πράγμα που κάνω εδώ και πολλά χρόνια.


Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς



pentapostagma – [2φΑ]



Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019

"Σύγχρονη άσκηση "




Β΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ


Παύλος Ευδοκίμωφ 

-  ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΚΗΣΗ

Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από επιπρόσθετη καταπόνησι.
Τρίχινα ρούχα, αλυσίδες, φραγκελλώσεις, θα εκινδύνευαν να τον συντρίψουν χωρίς λόγο.

Η αυτονέκρωση συνίσταται ίσως στην απελευθέρωση από κάθε ανάγκη διεργετικών: ταχύτητα, θόρυβο, ειδικά διεργετικά, κάθε είδους αλκοολικά.
Άσκηση θα ήταν μάλλον ή επιβαλλόμενη ανάπαυση, η πειθαρχία της ηρεμίας και της σιωπής, όπου ο άνθρωπος βρίσκει την ικανότητα να σταθεί για την προσευχή και τον στοχασμό, στην καρδία του θορύβου του κόσμου να ακούει την παρουσία των άλλων.

Άσκηση θα ήταν μάλλον η χαρούμενη απάρνηση του περιττού, το μοίρασμα με τους φτωχούς, μια χαρούμενη ισορροπία, μια δοξολογία.

-  ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Η μετάνοια δεν είναι μια πράξη, που μπορεί να τελειώσει, αλλά μια σταθερή κατάσταση της ψυχής, η οποία βαθαίνει όσο πιο πολύ πλησιάζει το τέρμα.




[2fA]