"Ἀληθινά λογικοί ἄνθρωποι "

Μέγας Ἀντώνιος
-  Προοίμιον  ὑπό τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου 
ἀπό τάς "Παραινέσεις, περί Ἤθους καί Χρηστῆς Πολιτείας"

Ἀντώνιος ὁ μέγας πατὴρ (τῆς ὀρθοδοξίας), ὁ κορυφαῖος στὸν χορὸ τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, ἤκμασε ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γύρω στὰ 330 ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἦταν σύγχρονος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἔγραψε κατὰ πλάτος καὶ βάθος τὸν βίον του.
Εἶχε ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ ἔφθασε σὲ ἀκρότατα ὕψη ἀρετῆς καὶ ἀπαθείας.

Ὀνομάζει τὸν ἑαυτόν του «ἰδιώτην» καὶ ἦταν ἀγράμματος, εἶχε ὅμως διδάσκαλο ἄνωθεν τὴν σοφία τοῦ Πνεύματος, ποὺ συνετίζει, σωφρονίζει καὶ φωτίζει ψαράδες καὶ «νηπίους» (ἁπλοὺς) ἀνθρώπους.
Ἀπὸ τὴν σοφία αὐτὴ φωτισμένος καὶ ἐμπνευσμένος, ἔδωκε καὶ ἄλλες πολλὲς ἱερὲς καὶ πνευματικὲς ὑποθῆκες ποὺ ἀφοροῦσαν διάφορες ὑποθέσεις, καθὼς καὶ σοφότατες ἀποκρίσεις (γεμάτες πνευματικότητα) σὲ διαφόρους χριστιανούς, ποὺ ζητοῦσαν νὰ ὠφεληθοῦν ψυχικά, ὅπως φαίνεται σὲ πολλὰ μέρη τῶν «Γεροντικῶν» βιβλίων.

Ἄλλά ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὲς, ἄφησε ὁ ἀοίδιμος καὶ τὰ ἑκατὸν ἑβδομήκοντα «κεφάλαια» ποὺ περιλαμβάνονται στὸ βιβλίο αὐτό.

Ὅτι τὰ κεφάλαια αὐτὰ εἶναι καθαρὸ γέννημα τῆς«θεοειδοῦς» διανοίας του, τὸ ἐπιβεβαιώνει, ἐκτὸς των ἄλλων, καὶ ὁ ὁσιομάρτυς Πέτρος ἀπὸ τὴν Δαμασκό.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ὕφος τῆς φρασεολογίας ὄχι μόνον ἀφαιρεῖ κάθε ἀμφιβολία, ἀλλὰ καὶ κραυγάζει σ᾿ ὅσους τὰ μελετοῦν ἀπὸ περιέργεια, πὼς εἶναι σύγχρονα τῆς ἱερᾶς ἐκείνης ἀρχαίας ἐποχῆς (τοῦ ἁγίου Πατρός).

Δὲν πρέπει συνεπῶς ν᾿ ἀπορῇ κανεὶς ἂν χάριν τῆς ἁπλότητας ξέφυγε τὸ φραστικὸ ὕφος καὶ εἶναι κάπως παραμελημένο καὶ ἀρχαϊκό.

Τὸ θαυμαστὸν εἶναι ὅτι μὲ τὴν τόση ἁπλότητα τῆς φράσεως προσφέρεται τόσο μεγάλη σωτηρία καὶ ὠφέλεια σ᾿ ὅσους τὰ διαβάζουν.
Πόσο ζωηρὴ πειστικότητα ἔχουν πραγματικὰ οἱ παραινέσεις αὐτές!
Πόση γλύκα στάζουν καὶ γενικὰ πῶς ἀναβρύζουν τὸ χρηστὸ ἦθος καὶ τὴν σωστὴ εὐαγγελικὴ πολιτεία!
Πάντως θὰ τὴν γνωρίσουν τὴν ἡδονή τους, ὅσοι θὰ γευθοῦν τὸ πνευματικὸ αὐτὸ μέλι στὸ «νοητὸ φάρυγγα» τῆς διανοίας τους.

1. Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑΣ

Οἱ ἄνθρωποι καταχρηστικὰ λέγονται λογικοί.
Δὲν εἶναι λογικοὶ ὅσοι ἔμαθαν ἁπλῶς τὰ λόγια καὶ τὰ βιβλία τῶν ἀρχαίων σοφῶν, ἀλλ᾿ ὅσοι ἔχουν τὴ λογικὴ ψυχὴ καὶ μποροῦν νὰ διακρίνουν ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακὸ καὶ ἀποφεύγουν τὰ πονηρὰ καὶ βλαβερὰ στὴν ψυχή, τὰ δὲ ἀγαθὰ καὶ ψυχωφελῆ, τὰ ἀποκτοῦν πρόθυμα μὲ τὴ μελέτη καὶ τὰ ἐφαρμόζουν μὲ πολλὴ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό.
Αὐτοὶ μόνοι πρέπει νὰ λέγονται ἀληθινὰ λογικοὶ ἄνθρωποι.

2. Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ὁ ἀληθινὰ λογικὸς ἄνθρωπος ἕνα μόνο ζῆλο ἔχει: νὰ πείθεται καὶ νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ τῶν ὅλων.
Σ᾿ αὐτὸ καὶ μόνον πρέπει νὰ ἐκπαιδεύει τὴν ψυχή του, ὥστε ν᾿ ἀρέσει στὸν Θεό, εὐχαριστώντας γιὰ τὴν τόσο μεγάλη Του πρόνοια καὶ ρύθμιση τῶν ὅλων, ὁτιδήποτε κι᾿ ἂν τοῦ τύχη στὴ ζωή του.

Γιατὶ εἶναι ἄτοπο, τοὺς μὲν Ἰατρούς, ποὺ μᾶς δίδουν καὶ πικρὰ καὶ δυσάρεστα φάρμακα, νὰ τοὺς εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματός μας, πρὸς τὸν Θεὸν δὲ νὰ εἴμαστε ἀχάριστοι, γιὰ τὰ πράγματα ποὺ μᾶς φαίνονται δυσάρεστα καὶ δύσκολα καὶ νὰ μὴν γνωρίζομε, ὅτι ὅλα γίνονται ὅπως πρέπει καὶ πρὸς τὸ συμφέρον μας κατὰ τὴν Πρόνοιά Του.
Ἡ γνώσις (τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ) καὶ ἡ πίστη στὸν Θεό, εἶναι ἡ σωτηρία καὶ ἡ τελειότης τῆς ψυχῆς.

….

nektar – [2fA]

Share