Το ταξίδι των 127 ημερών

-  Ένα συνοπτικό σημείωμα για την σημαντικότερη περίοδο του χρόνου

Οι κινητές εορτές της Εκκλησίας μας καλύπτουν μια απόσταση 127 ημερών - από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι και την Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Το διάστημα αυτό μπορεί να δαπανηθεί αποκλειστικά στις καθημερινές μέριμνες, να περάσει αδιάφορα, όπως συνήθως και ο υπόλοιπος χρόνος της κοσμικής μας πολυπραγμοσύνης, μπορεί όμως και να αξιοποιηθεί σαν ένα ταξίδι πνευματικής αναζήτησης εμπειριών, αλήθειας και ολικής μεταστροφής.
Το κινητό εορτολόγιο έχει μεν σταθερή διάρκεια, όμως ξεκινά κάθε χρόνο σε διαφορετική ημερομηνία κι εξαρτάται από το πότε ορίστηκε το Πάσχα, η σημαντικότερη απ’ όλες τις εκκλησιαστικές εορτές, που αποτελεί το επίκεντρο του ταξιδιού -  εξαρτάται δηλαδή, από τους φυσικούς όρους της πανσελήνου και της εαρινής ισημερίας.
Ο καθορισμός του εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου, της κατ’ εξοχήν εορτής Πίστεως, με καθαρά φυσικές παραμέτρους, τονίζει ακριβώς την καθολική ανάσταση των πάντων. 

Παράλληλα με την ανάσταση της θεανθρώπινης φύσης του Χριστού, δηλώνεται η δυνατότητα ανάστασης της ψυχής και του σώματος του Ανθρώπου, των πνευμάτων μέσα στη φύση.

Εάν το εορτολόγιο εξαντλείτο φθάνοντας στο Πάσχα, θα ήταν μια προσκυνηματική πορεία προς την Ανάσταση του Χριστού. Όμως η διαδρομή δεν εξαντλείται στον εορτασμό.

Πέρα από την συγκεκριμένη αναστάσιμη πορεία, το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι την ολοκλήρωση του σκοπού του, σαν απόδοση της θυσίας του Ιησού, στην ανάσταση και του Ανθρώπου, στην αγιότητα, στην έλευση του Αγίου Πνεύματος και στον εορτασμό των Αγίων Πάντων. Είναι η δόμηση της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού.
Έτσι στον κόσμο, ζουν ανάμεσα μας και Άγιοι άνθρωποι, με πρόσωπα όχι μόνο κατ’ εικόνα, αλλά και καθ’ ομοίωση  Θεού.

Η Ανάσταση του Κυρίου καλύπτει παρελθόντα και μέλλοντα· σκεπάζει «εν είδει περιστεράς» τα πριν και τα μετά, από καταβολής κόσμου, μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, μετατρέποντας την ζοφερή λύπη σε ζώσα χαρά.

Την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και της θλίψης που προηγείται του Πάσχα, διαδέχεται η απολυτή Διακαινίσημη εβδομάδα της ευωχίας. Πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε την νηστεία των έξι εβδομάδων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μετά την Διακαινίσημη εβδομάδα δεν υφίσταται νηστεία μέχρι την Πεντηκοστή, με την κατάλυση οίνου και ελαίου και τις Τετάρτες και Παρασκευές των έξι αυτών εβδομάδων.
Πριν από την Σαρακοστή, δίνεται χρόνος τριών εβδομάδων προετοιμασίας.
Είναι οι τρεις πρώτες εβδομάδες της έναρξης του Τριωδίου.
Την εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή και με την παρουσία στη ζωή μας του Αγίου Πνεύματος, τιμούμε την ενσωμάτωση με τον Αναστημένο Χριστό, Πάντων των Αγίων.

Η πρώτη εβδομάδα της αυτογνωσίας, η Διακαινίσημη εβδομάδα της Ανάστασης και η τελευταία εβδομάδα της αγιότητας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, καταλύονται όλες οι τροφές απολύτως, σηματοδοτώντας εορταστικά την αναχώρηση, την συνάντηση και την επιστροφή.  

Ο μετανοημένος ως ο Τελώνης, έχει την ευκαιρία μετά από συνειδητό ταξίδι 18 εβδομάδων ή 126 ημερών, την τελευταία ημέρα της κινητής εορτολογίας, την 127^η, να συνεορτάσει με όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, την άφιξη του με πληρότητα ταπείνωσης στο λιμάνι της του Θεού Ειρήνης, ως άγιος και ο ίδιος..

[Εικόνα: Ο ταξιδιώτης, Bruno Catalano]

Μ Ψ

                                                   

Share