"Εὐάρεστοι οἱ ταπεινοί "

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
["ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟῦ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑί ΤΟῦ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ" (Λουκ. ιη´ 10-14)
ἀπό τό βιβλίο «Καιρός μετανοίας», β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012]

-  Ἕνας ἄνθρωπος βάδιζε στὸ δάσος. Ἤθελε νὰ διαλέξει ἕνα καλὸ δέντρο, ἀπ’ ὅπου θὰ ἔβγαζε δοκάρια γιὰ τὴν σκεπὴ τοῦ σπιτιοῦ του.
Ἐκεῖ εἶδε δύο δέντρα, τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο.
Τὸ ἕνα ἦταν ἴσιο, λεῖο καὶ ψηλό, ἀλλὰ τὸ ἐσωτερικό του, ὁ πυρήνας του, ἦταν σάπιο.
Τὸ ἄλλο εἶχε ἀνώμαλη ἐπιφάνεια κι ὁ κορμός του ἔδειχνε ἄσχημος. Τὸ ἐσωτερικό του ὅμως ἦταν γερό.

Ὁ ἄνθρωπος ἀναστέναξε καὶ εἶπε: «Σὲ τί μπορεῖ νὰ μοῦ χρησιμέψει τὸ ψηλὸ καὶ ἴσιο αὐτὸ δέντρο, ἀφοῦ τὸ μέσα του εἶναι σάπιο κι ἀκατάλληλο γιὰ δοκάρια;
Τὸ ἄλλο μοιάζει ἀνώμαλο, ἄσχημο, ἀλλὰ τουλάχιστο τὸ μέσα του εἶναι γερό.
Ἔτσι, ἂν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορῶ νὰ τὸ διαμορφώσω καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσω γιὰ δοκάρια στὸ σπίτι μου».
Καὶ χωρὶς νὰ τὸ σκεφτεῖ περισσότερο, διάλεξε τὸ δέντρο ἐκεῖνο, τὸ γερό.

Τὸ ἴδιο θὰ κάνει κι ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ξεχωρίσει δύο ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται μέσα στὸν ναό Του. Δὲν θὰ διαλέξει ἐκεῖνον ποὺ φαίνεται ἐπιφανειακὰ δίκαιος, ἀλλὰ τὸν ἄλλον, ἐκεῖνον ποὺ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη μὲ τὴν ἀληθινὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

-  Οἱ ὑπερήφανοι ἔχουν τὰ μάτια τους διαρκῶς ὑψωμένα πρὸς τὸν Θεό.
Οἱ καρδιές τους ὅμως εἶναι κολλημένες στὴ γῆ. Αὐτοὶ δὲν εὐαρεστοῦν τὸν Θεό.
Εὐάρεστοι στὸν Θεὸ εἶναι οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι, οἱ πράοι, ποὺ ἔχουν τὰ μάτια τους χαμηλωμένα στὴ γῆ, μὰ οἱ καρδιές τους εἶναι γεμάτες οὐρανό.
Ὁ Δημιουργὸς προτιμᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὁμολογοῦν στὸν Θεὸ τὶς ἁμαρτίες τους, ὄχι τὰ καλά τους ἔργα.

-  Ὁ Θεὸς εἶναι γιατρός. Πλησιάζει στὸ κρεβάτι ὅπου κείτεται ὁ καθένας μας καὶ ρωτάει: «Ποῦ πονᾶς;» Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιοποιεῖ τὴν παρουσία τοῦ γιατροῦ κοντά του καὶ τοῦ φανερώνει ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὶς ἀδυναμίες του, εἶναι σοφός. Ἐκεῖνος ποὺ κρύβει τὶς ἁμαρτίες του καὶ καυχιέται μπροστὰ στὸ γιατρὸ πὼς εἶναι ὑγιής, εἶναι ἀνόητος. Λὲς κι ὁ γιατρὸς ἐπισκέπτεται τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ δεῖ πόσο καλὰ εἶναι κι ὄχι ἀπὸ τί πάσχει.

Λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τὸ ν’ ἁμαρτάνεις εἶναι κακό, ἀλλὰ ὅταν τὸ ὁμολογεῖς, μπορεῖς νὰ λάβεις βοήθεια. Ὅταν ὅμως ἁμαρτάνεις καὶ δὲν τὸ παραδέχεσαι, δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ βοηθηθεῖς».

-  Γι’ αὐτὸ ἀς γίνουμε σοφοί, συνετοί. Ὅταν στεκόμαστε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεό, πρέπει νὰ νιώθουμε πὼς βρισκόμαστε μπροστὰ στὸν πιὸ καλὸ καὶ πιὸ ἐλεήμονα γιατρό.
Ἐκεῖνος ρωτάει τὸν καθένα μας μὲ ἀγάπη καὶ μέριμνα: «Ποῦ πονᾶς;»
Ἐμεῖς ἀς μὴν ἀμελήσουμε καθόλου νὰ τοῦ ἀποκαλύψουμε τὴν ἀρρώστια μας, νὰ τοῦ φανερώσουμε τὶς πληγὲς καὶ τὶς ἁμαρτίες μας.

 

christianvivliografia – 2φΑ

                                          

"Ιβάν Δ΄ και Νικόλαος "

 

ΙΒΑΝ Δ΄ ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ και ο σαλός ΝΙΚΟΛΑΟΣ


-  Ο μακάριος Νικόλαος του Πσκώβ, ο διά Χριστόν σαλός (Святой праведный Николай, Христа ради юродивый, Псковский), έμεινε στην Ιστορία, σαν “ο φτωχός ζητιάνος που φόβισε και κυνήγησε έναν Τσάρο με τα στρατεύματά του”.
Περιφερόταν στους δρόμους φορώντας κουρέλια, γινόμενος αντικείμενο εμπαιγμών από τους περαστικούς και τα παιδιά.
Όλοι τον αποκαλούσαν περιπαικτικά «Μικούλα Σβιάτ», Νικόλας ο Άγιος.

Το 1570, μετά την καταστροφή του Νόβγκοροντ από τον Ιβάν Δ’ τον Τρομερό, ο Τσάρος πήγε στο Πσκώφ, επίσης ύποπτο για προδοσία κατά το διαταραγμένο μυαλό του, και στρατοπέδευσε στο χωριό Λιουμπιατίνο, πέντε βέρτσια από την πόλη - τότε αποκεφάλισε με τα ίδια του τα χέρια τον Οσιομάρτυρα Κορνήλιο, Ηγούμενο της Μονής των Σπηλαίων του Πσκώφ, που βγήκε να τον υποδεχθεί με τον Τίμιο Σταυρό.

Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή, όταν ο Τσάρος έμπαινε επιβλητικός στο Πσκώφ με τη συνοδεία του… 

Αγίου Νικολάου Βελιμόροβιτς
(Απόσπασμα από τον Πρόλογο της Αχρίδος)

"….   Ὁλόκληρη ἡ πόλη διασαλεύτηκε ἀπὸ τὸν τρόμο γιὰ τὸν φοβερὸ τσάρο.
Γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν οἱ κάτοικοι τοποθέτησαν στὴν εἴσοδο κάθε σπιτιοῦ ψωμὶ καὶ ἁλάτι, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι, φοβισμένοι, δὲν ἐμφανίστηκαν.
Ὅταν ὁ κυβερνήτης τῆς πόλης πρόσφερε στὸν τσάρο ψωμὶ καὶ ἁλάτι σ’ ἕνα δίσκο, ὁ τσάρος ἔσπρωξε μακριά τον δίσκο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πέσουν καταγῆς τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι.

Τότε ἐμφανίστηκε μπροστά του ὁ ὅσιος Νικόλαος: ντυμένος μὲ ποδήρη χιτώνα, δεμένο μὲ σκοινὶ στὴ μέση, χοροπηδοῦσε γύρω του μ’ ἕνα μπαστούνι, σὰν παιδί.
Τοῦ φώναζε: «Ἰβάνουσκα, Ἰβάνουσκα, φάε ψωμὶ κι ἁλάτι καὶ μὴν τρῶς ἀνθρώπινο αἷμα».

Οἱ στρατιῶτες ἔτρεξαν νὰ τὸν πιάσουν, ὅμως ἐκεῖνος τοὺς ξεγλίστρησε καὶ κρύφτηκε. 
Ὁ τσάρος ζήτησε νὰ μάθει γιὰ τὸν μακάριο Νικόλαο –ποιὸς ἦταν καὶ τί ἦταν– καὶ τὸν ἐπισκέφθηκε στo φτωχικό του. Ἦταν τότε ἡ πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ὁ Νικόλαος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι ἐρχόταν ὁ τσάρος γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ, φρόντισε νὰ ἐξασφαλίσει ἕνα κομμάτι ὠμὸ κρέας.
Ὅταν λοιπὸν κατέφθασε ὁ Ἰβὰν ὁ Τρομερός, ὁ ὅσιος ἔβαλε μετάνοια καὶ τοῦ πρόσφερε τὸ κρέας λέγοντας «Φάε, Ἰβάνουσκα, φάε!». Ὀργισμένος ὁ τσάρος τοῦ ἀπάντησε
«Εἶμαι χριστιανὸς καὶ δὲν τρώω κρέας τὴν Σαρακοστὴ, γιατὶ νηστεύω!».

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μονομιᾶς τὸν ἀποστόμωσε «Κάνεις πολὺ χειρότερα: τρέφεσαι μὲ σάρκα καὶ αἷμα ἀνθρώπων, ξεχνώντας ὄχι μόνον τὴν Σαρακοστή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!».

Τὸ μάθημα αὐτὸ μπῆκε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ τσάρου Ἰβὰν· ντροπιασμένος ἔφυγε ἀμέσως ἀπ’ τὸ Πσκώφ, ὅπου ἀρχικῶς εἶχε ἔλθει μὲ τὴν πρόθεση νὰ κατασφαγιάσει τὸν πληθυσμό."

- Ο μακάριος Νικόλαος κοιμήθηκε ειρηνικά έξι χρόνια μετά το περιστατικό αυτό, το 1576, δίπλα από το καμπαναριό του ναού της Αγίας Τριάδας, όπου συνήθιζε να κοιμάται και ενταφιάσθηκε στην κρύπτη του Καθεδρικού Ναού.
Η αγιότητά του διακηρύχθηκε αμέσως από τον λαό και την Εκκλησιαστική Αρχή.
Το 1581, κατά την διάρκεια μιάς επιδρομής των Πολωνών, πολλοί κάτοικοι του Πσκώβ είδαν τον σαλό Νικόλαο μαζί με τον άγιο Κορνήλιο, να προσεύχονται στην Θεοτόκο για την σωτηρία της πόλεως, και οι Πολωνοί πέρασαν από την πόλη αναίμακτα.
Η μνήμη του τιμάται την 28η Φεβρουαρίου.

 

iconandlight

fb - Panteleimon Krouskos
2fA

"Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά.. "

Κυριακή τού Παραλύτου

-  Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος
[Από το βιβλίο « Αναστάσεως ημέρα»
«Από την Κυριακή του Πάσχα ως την Πεντηκοστή»]

….   Η Αγία Γραφή κι η Εκκλησιαστική Ιστορία μας προσφέρουν τα μεγαλύτερα παραδείγματα υπομονής σε βάσανα πρωτάκουστα στους ανθρώπους.
Το σημερινό Ευαγγέλιο περιγράφει ένα τέτοιο παράδειγμα μεγάλης και μακρόχρονης υπομονής στον πόνο. Και όχι μόνο αυτό.
Κάνοντας την περιγραφή του δύστυχου ανθρώπου που ήταν παράλυτος για τριάντα οκτώ χρόνια, με υπομονή κι ελπίδα, το Ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει ταυτόχρονα ή μάλλον μας διαβεβαιώνει για δυο μεγάλα μυστήρια.

Το πρώτο είναι πως ο άνθρωπος αυτός, που ήταν τόσα χρόνια άρρωστος, χρωστούσε την αιτία της αρρώστιας του στον ίδιο, στην αμαρτία του.
Το δεύτερο είναι πως ο παντοδύναμος Κύριος Ιησούς θεράπευσε τον άρρωστο με τη θεϊκή του δύναμη, λέγοντας τα εξής: «έγειρε, άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει»
(Ιωάν. Ε΄ 8)· με τα λόγια αυτά αποκαλύφτηκαν για μια ακόμα φορά η θεϊκή αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος κι η θεϊκή Του δύναμη, που επιφανειακά καλύπτονταν με το παραπέτασμα της ανθρώπινης σάρκας.

Εκείνο τον καιρό «ανέβη ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα. Έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις επί τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγομένη Εβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα»
(Ιωάν. Ε΄ 1,2) ...
Η Προβατική Κολυμβήθρα η Βηθεσδά, πήρε τ' όνομά της από τη γειτονική Προβατική Πύλη (βλ. Νεεμ. Α΄ 1,32), απ' όπου περνούσαν τα πρόβατα που προορίζονταν για θυσία, για να τα πλύνουν πρώτα στην κολυμβήθρα...
«Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν.
Άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα, και εταράσσετο το ύδωρ· ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν του ύδατος υγιής εγίνετο ω δήποτε κατείχετο νοσήματι» 

(Ιωάν. Ε΄ 3-4)...

Πέντε στοές γεμάτες με ανάπηρους· τι περίεργος χώρος για την άσκηση της υπομονής και της ελπίδας στο Θεό! Τι περίεργη, τι ζωντανή εικόνα!
Τι παράδοξη και ψηλαφητή απεικόνιση της κατάστασης όπου δαπανούν τη ζωή και την υγεία τους όλοι οι κάτοικοι της πόλης! Και για ποιο σκοπό;
Για ν' αγοράσουν αμαρτία, να μαζέψουν αμαρτία.

Οι πέντε στοές στην Προβατική Κολυμβήθρα έχουν καταρρεύσει εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Μη νομίζετε όμως πως η ιστορία της ανθρώπινης θλίψης και της φτώχειας που κείτεται θαμμένη στα ερείπιά της έχει τελειώσει.
Μη νομίζετε πως αυτή είναι μια μεμονωμένη ιστορία, πως βρίσκεται μακριά από σάς και πως δεν έχει τίποτα κοινό με τη δική σας ζωή.
Δεν έχει υποπέσει στις αισθήσεις σας συγκεντρωμένος πόνος και θλίψη, δάκρυα και στεναγμοί, αμαρτία κι ανομία, πονηρές και κακές σκέψεις, τυφλές επιθυμίες και άνομα πάθη, ατελέσφορες προσπάθειες και φρούδες ελπίδες;

Αχ Βηθεσδά, Βηθεσδά, πόσο παγκόσμια είσαι!
Σε σένα ο άγγελος του Θεού εκείνη την εποχή λειτουργούσε σαν τον ποιμένα που σώζει ένα - ένα τα χαμένα πρόβατά του, ωσότου εμφανιστεί ο Ποιμήν των πάντων, αγγέλων κι ανθρώπων.

Ένας σιωπηλός άγγελος, υπηρέτης του Δημιουργού του, τάραζε το νερό για να πλύνει το άρρωστο πρόβατο από τη μόλυνση της αμαρτίας.
Κι όταν κατέβηκε σε σένα ο καλός Ποιμένας, ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού, με το δημιουργικό λόγο Του απομάκρυνε την αμαρτωλή μόλυνση και σε άδειασε.
Αυτός ήταν ο Καλός Ποιμένας.
Γι αυτό το λόγο η κολυμβήθρα αυτή προφητικά είχε ονομαστεί προβατική.
«Τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ όνομα και εξάγει αυτά... και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού» (Ιωαν. Ι΄3,4). 

Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή του Καλού Ποιμένα.

«Ην δε τις άνθρωπος εκεί τριάκοντα και οκτώ έτη έχων εν τη ασθενεία αυτού.
Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον, και γνους ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι; απεκρίθη αυτώ ο ασθενών· Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν· εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει» (Ιωαν. Ε΄5-7).
Ο παντογνώστης Κύριος είχε δει από πριν κι από μακριά ποιος τον ζητούσε, ποιος τον είχε ανάγκη...   ….

oodegr – 2φΑ 

"Τι νομίζετε εσείς.. "

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
[Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο]

Τι νομίζετε εσείς που ακολουθείτε τον Χριστό, που βαφτιστήκατε στο όνομά Του;
Δεν φανέρωσε ο Χριστός όλες τις νίκες αυτές, που κανένας άλλος στον κόσμο δεν είχε κατορθώσει να κάνει; Δεν αισθάνεστε καθημερινά, πως ακολουθείτε τον μέγιστο Νικητή από την δημιουργία του χρόνου και του κόσμου;
Δεν νιώθετε πως είστε βαφτισμένοι στο όνομα Εκείνου που γνωρίζει και μπορεί να κάνει τα πάντα, που στολίζει με το κάλλος Του όλα τα πλάσματα, που τα θωπεύει με το έλεός Του και τα ζωογονεί με τη ζωή Του;

Αν δεν τα νιώθετε και δεν τα ζείτε όλα αυτά, τότε το ότι τον ακολουθείτε και καλείστε με τ’ όνομά Του, πολύ λίγο θα σας βοηθήσει.
Μόνο με τον Κύριο Ιησού θα μπορέσετε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή τον ελάχιστο δισταγμό, να πιστέψετε στη νικηφόρα δύναμη του Θεού πάνω σε κάθε πλάσμα, σε κάθε στοιχείο της φύσης και σε κάθε κακία του κόσμου.
Μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σου δώσει το θάρρος να ζήσεις, το θάρρος ν’ αντιμετωπίσεις τον θάνατο. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου δώσει ελπίδα σε μια ζωή καλλίτερη από την πρόσκαιρη, που υπόκειται στη φθορά.

Μόνο Εκείνος μπορεί να εμπνεύσει μέσα σου την αγάπη για κάθε καλό.
Γιατί Εκείνος είναι η σαρκωμένη νίκη κατά του κόσμου.
«Θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ 33), είπε ο Χριστός στους μαθητές Του και μέσω των μαθητών Του σ’ όλους εμάς.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός νίκησε τον κόσμο.

alopsis – [2fA]

"Η τελεία αγάπη "

-  Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

....    Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Δε λέει «μην ανταποδίδετε κακό στο κακό».
Αυτό δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Αυτό είναι απλά ανοχή.
Ούτε και λέει «αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν».
Αυτή είναι μόνο παθητική αγάπη. Ο Χριστός λέει αγαπάτε τους εχθρούς υμών.
Όχι απλά να τους ανέχεστε, όχι να είστε παθητικοί, αλλά να τους αγαπάτε.
Το ξαναλέμε και πάλι, πως η αγάπη είναι ενεργητική αρετή.

Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι αφύσικη;
Η αντίρρηση αυτή προβάλλεται πολύ έντονα από τους μη χριστιανούς.
Δεν βλέπουμε, πως πουθενά στη φύση δεν υπάρχει παράδειγμα αγάπης για τους εχθρούς, παρά μόνο αγάπης για τους φίλους;
Αυτή είναι λοιπόν αιτία αμφισβήτησης. Τι έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό;

Πρώτ’ απ’ όλα η πίστη μας αναγνωρίζει δύο φύσεις: μία άφθαρτη, φωτεινή και άτρεπτη στο κακό από την αμαρτία, σαν κι αυτήν που είχε ο Αδάμ στον παράδεισο· κι άλλη μια διεστραμμένη, σκοτεινή κι επιρρεπή στο κακό και την αμαρτία, σαν κι αυτήν που αντιμετωπίζουμε διαρκώς σ’ αυτόν τον κόσμο.

Στον κύκλο της πρώτης φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι απόλυτα φυσική.
Στη φύση αυτή η αγάπη είναι σαν τον αέρα που ανασαίνουν όλα τα πλάσματα και ζουν. 

Αυτή είναι η αληθινή φύση που δημιούργησε ο Θεός.
Απ’ αυτήν η θεϊκή αγάπη λάμπει στη φύση μας όπως οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα. Οτιδήποτε στη γη έχει αληθινή αγάπη, προέρχεται από την αγάπη αυτή.

Στον κύκλο της δεύτερης, της επίγειας φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι σπάνια και θα μπορούσε να θεωρηθεί αφύσικη. Δεν είναι πραγματικά αφύσικη.
Σε σχέση με την επίγεια φύση μας είναι στην ουσία υπερφυσική ή, καλύτερα, προ-φυσική, καθώς η αγάπη φτάνει στην αμαρτωλή φύση μας από την πρωταρχική, αναμάρτητη κι αθάνατη φύση που προϋπήρχε της δικής μας.

Η αγάπη για τους εχθρούς είναι τόσο σπάνια ώστε θα μπορούσε να κληθεί αφύσικη, λένε άλλοι αντιρρησίες.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε και το μαργαριτάρι είναι αφύσικο, όπως και το διαμάντι κι ο χρυσός. Αυτά είναι όλα σπάνια αντικείμενα.
Ποιος όμως μπορεί να τα ονομάσει αφύσικα;

Όπως υπάρχουν φυτά που ευδοκιμούν μόνο σε μία περιοχή, έτσι γίνεται και με το σπάνιο αυτό φυτό, τη σπάνια αυτή αγάπη.
Φυτρώνει κι αναπτύσσεται μόνο στην Εκκλησία του Χριστού.
Για να πειστεί κάποιος από τα πολυάριθμα παραδείγματα του φυτού αυτού και του κάλλους του, πρέπει να διαβάσει τους βίους των αποστόλων του Χριστού, των πατέρων και των ομολογητών της χριστιανικής πίστης, των μαρτύρων της μεγάλης αλήθειας κι αγάπης του Χριστού.

Μια τρίτη ομάδα αντιρρησιών ισχυρίζεται πως αν δεν είναι αδύνατη, η αγάπη αυτή είναι τουλάχιστο εξαιρετικά δύσκολη.
Είναι αλήθεια πως δεν είναι εύκολη, κυρίως για εκείνον που διδάσκεται την αγάπη μακριά από το Θεό, από τον οποίο ενισχύεται και τροφοδοτείται η αγάπη αυτή.
Πώς όμως δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάει ο Θεός;

Ο Θεός δεν αγαπά περισσότερο εμάς απ’ όσο αγαπά τους εχθρούς μας και μάλιστα όταν είμαστε εχθροί άλλων. Ποιος από μας μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να τον αποκαλεί εχθρό του;
Αν ο ήλιος του Θεού ζέσταινε κι η βροχή έπεφτε μόνο σ’ εκείνους που κανένας δεν τους λογάριαζε εχθρούς του, δύσκολα θα ’φτανε κάποια ακτίνα στη γη ή θα ’πεφτε κάποια σταγόνα βροχής στο χώμα.

Ο άνθρωπος φορτώνεται από μόνος του μεγάλο φορτίο έχθρας.
Η αμαρτία δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο.
Κι ο φόβος αυτός με τη σειρά του τον κάνει να υποπτεύεται εχθρούς σ’ όλα τα πλάσματα γύρω του. Ο Θεός όμως είναι αναμάρτητος κι άφοβος κι επομένως δεν υποπτεύεται κανέναν, αλλά τους αγαπά όλους.
Μας αγαπά τόσο πολύ ώστε, όταν μας κυκλώνουν εχθροί χωρίς να φταίμε σε τίποτα, πρέπει να πιστεύουμε πως αυτό γίνεται σε γνώση Του και για το καλό μας.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ας ομολογήσουμε πως οι εχθροί μας, μάς βοηθούν πολύ στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν υπήρχε έχθρα στους ανθρώπους, πάρα πολλοί από εκείνους που ευαρέστησαν στο Θεό δεν θα είχαν γίνει φίλοι Του.
Ακόμα κι η έχθρα του σατανά μπορεί να βοηθήσει εκείνους που είναι ζηλωτές των ιερών πραγμάτων του Θεού και της ψυχικής τους σωτηρίας.

Ποιος ήταν περισσότερο ζηλωτής των ιερών του Θεού πραγμάτων ή είχε μεγαλύτερη αγάπη για τον Χριστό από τον απόστολο Παύλο;
Ο ίδιος απόστολος όμως λέει, πως επέτρεψε ο Θεός στο διάβολο να τον πειράξει, όταν του αποκαλύφθηκαν πολλά μυστήρια: «Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρομαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρομαι»
(Β’ Κορ. ιβ’ 7).   ....

iereasanatolikisekklisias – [2φΑ]

"Πύργοι και κατακόμβες "

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
-  από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’»

….   Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στον Νόμο Του.
Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες.
Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στον Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή παραδοθεί κυριολεκτικά σαν σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.
Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων.

Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος:
«Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» 

(Α’ Κορ. γ’ 6-7).
Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς:
«Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».
Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει.
Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι.
Τι υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον.
Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει.
«Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες»
(Ψαλμ. ρκστ’ 1).
Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά.
Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε.
Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους.
Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, τον λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός.
Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν.
Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά.
Η αποστολική Εκκλησία όμως, ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες.

Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη.
Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως, παραμένουν μέχρι σήμερα. 

Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. 
Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία.
Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως, που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στον Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες.

Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού.
Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως, παραμένουν όρθια.
Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού, στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.  ….

alopsis – [2fA]

"Πάσαν την μέριμναν υμών.. "

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, "Η μεγάλη ψαριά"

-  από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’»

Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. 

Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. 

Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιόν λόγο να στενοχωρηθούν; 

Δεν είχαν αγωνιστεί όλη νύχτα άσκοπα; 

Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. 

Εκείνος που στολίζει τα κρίνα του αγρού και τα κάνει πιο θαυμαστά ακόμα κι από τον βασιλιά Σολομώντα, ο ίδιος θα φροντίσει και για το δικό τους ντύσιμο. 

Η τροφή και το ντύσιμο είναι το ελάχιστο που έχουν να φροντίσουν. 

Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού.

Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; 

Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ' αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών» (Α΄ Πέτρ. ε7).

Τι σημαίνει τώρα το γεγονός των υπάκουων ψαράδων που τράβηξαν τα πλοιάριά τους στην ακτή, τα εγκατέλειψαν όπως κι οτιδήποτε άλλο κατείχαν, κι ακολούθησαν τον Χριστό; 

Πως ο άνθρωπος που είναι προικισμένος από τον Θεό, όταν προχωρεί πλέον στα βαθιά, εγκαταλείπει το σώμα με τα πάθη του, καθώς και κάθε εφάμαρτο δεσμό με τον οποίο ήταν δεμένος ως τότε, εγκαταλείπει δηλαδή τα πάντα.

Εγκαταλείπει όχι μόνο το σώμα και τους δεσμούς του, αλλ’ ακόμα και το παλιό πνεύμα του με όλες τις ιδέες του. 

Και τότε ακολουθεί Εκείνον, που ντύνει όσους καλεί με το νέο ένδυμα της σωτηρίας, που καλεί πάντα τους υπάκουους πιστούς στα πνευματικά βάθη.

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                                                 

"Δάσκαλος ή μαθητής; "

Στον νέο δάσκαλο που ρωτά, αν υπάρχουν σήμερα πραγματικοί χριστιανοί

Αγίου Νικολάου  Βελιμίροβιτς
-  από το "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται..."

Υπάρχουν, υπάρχουν πολλοί. Εάν δεν υπήρχαν, ο λαμπερός ήλιος θα έσβηνε. 

Αλλιώτικα, προς τι θα φώτιζε τόσο πολύτιμο καντήλι σ’ ένα θηριοτροφείο; 

Θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω όλα τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών, που συνάντησα στη ζωή μου. 

Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. 

Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σ’ αυτό το ένα παράδειγμα.

Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. 

Σ’ ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τραίνο. 

Παρατήρησα μια γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. 

Μαραμένο γέρικο πρόσωπο, όμως φωτισμένο μ’ εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως, που συχνά παρατηρείται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων.

Τη ρώτησα:

- Ποιόν περιμένεις, αδελφή;

- Έεε! Όποιον μου στείλει ο Κύριος, είπε εκείνη.

Από τη συζήτηση που ακολούθησε μάθαμε ότι κάθε μέρα ερχόταν στο σταθμό για να δει, εάν θα υπάρξει κάποιος φτωχός ταξιδιώτης, που να χρειάζεται ψωμί και κλίνη. 

Και όταν τύχει κάποιος τέτοιος, τον δεχόταν με χαρά σαν από τον Κύριο σταλμένο. 

Και τον πήγαινε σπίτι της, που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο πιο μακριά.

Ακόμα καταλάβαμε από την συζήτηση ότι εκείνη διάβαζε την Αγία Γραφή, πήγαινε στην εκκλησία στις Λειτουργίες, νήστευε και κρατούσε όλο τον νόμο του Θεού. 

Οι γείτονές της ύστερα μας είπαν, ότι αυτή η γυναίκα ήταν πραγματική Αγία. 

Στο τέλος εγώ προσπάθησα να παινέψω την ευαγγελική φιλοξενία. 

Όμως πριν τελειώσω, εκείνη αναστέναξε και είπε:

- Μα δεν είμαστε εμείς οι φιλοξενούμενοί Του κάθε μέρα, σ’ ολόκληρη τη ζωή; 

Και δάκρυα έλαμψαν στα μάτια της.

Ω ελεήμων και γλυκιά λαϊκή ψυχή! 

Νεαρέ μου φίλε, εάν ονομάζεσαι δάσκαλος του λαού, μπορείς συχνά και να ντραπείς, όμως εάν ονομάζεσαι μαθητής του λαού, δεν θα ντραπείς ποτέ!

Το Άγιο έλεος του Θεού να σε φωτίσει!

katafigi

db – [2fA]