"Μην κλαις! "

Αλκυόνη Παπαδάκη
- επιλογές

Πού βρίσκομαι; Ρωτάς;
Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι.
Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου.
Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου.
Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους.
Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων.
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου.
Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.
Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μάνας μου.
Η μαρμελάδα από βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου, η Μάργκυ.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου).
Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δίνω εξηγήσεις.
Όμως…
Απ ` όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;
Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!

Έχω ανάγκη από τις μικρές μου εξεγέρσεις.
Τις αποδράσεις από το πλαίσιό μου.
Τις λιποταξίες από τα πράγματα που με καθόρισαν.
Έχω απόλυτη ανάγκη από το γλυκό μου ψέμα
Αλλιώς...
Αλλιώς, πως θ` άντεχα ζωή μου να σ` αγαπώ!

Πάντα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ` όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω απ` τη φυγή μου.
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά. Σουρούπωσε...

Εγώ…

Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..

Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..

Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω ότι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατά καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα.."

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο τη δάνεισα,
τόσο την ξερίζωσα. Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα....
Και τι ωφελεί....
Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του
και να κλάψω. Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.
Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα.
Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν .
Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα....
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ ακούσω τη φωνή του, να μου πει
ψιθυριστά : «Μη κλαίς». Μόνο αυτό. Τίποτ’ άλλο.
Μην κλαίς. Μόνο αυτό....."

Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική.
Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή.
Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς από τη σκέψη.
Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου.
Αυτή που δεν βγαίνει από το στόμα. Ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα.

Μπορεί να ’γειρε η μέρα στη ζωή μου, να σουρούπωσε, αλλά εγώ πάντα
στολίζω τα όνειρά μου με τα χρώματα του δειλινού.
Μπορεί να ’χασα την πανσέληνο, μα πάντα περιμένω το καινούργιο φεγγάρι,
για να κάνω μιαν ευχή.
Μπορεί να μην αναβρύζει πια ο έρωτας στο κορμί μου, να μη σχηματίζει
χειμάρρους που σπάνε φράγματα, αλλά καλύτερα έτσι.
Γλυτώνω και τη λάσπη.
Στο κάτω κάτω, υπάρχουν και τα ρυάκια, που σιγοτραγουδούν ανάμεσα
στ’ αγριολούλουδα.

klik – [2fA]

                                                       

"Η Αγάπη, καλέ μου.. "

-  Αλκυόνη Παπαδάκη

"Η Αγάπη καλέ μου,
δεν δέχεται παρακάλια...
γιατί φτάνει πάντα απρόσκλητη
όπως ένα χαμόγελο... σαν ένα χάδι....
όπως του Ήλιου η αυγή,
μετά από μια νύχτα προσμονής

Ουράνιο χάρισμα..
που αντάλλαγμα δεν προσδοκά.
ούτε κλειδώνεται στο χρονοντούλαπο της μνήμης

Δεν αρέσκεται στη πεζότητα
των ψεύτικων υποσχέσεων
αντανακλά το όνειρο...
την ειλικρίνεια αναπνέει
όπως μια έναστρη νύχτα...
χωρίς σύννεφα αυταπάτης

Είναι ο στόχος μιας καρδιάς
που ελεύθερη πετάει."

fb - Nota

[2fA]

"Το χρώμα του φεγγαριού "

Αλκυόνη Παπαδάκη  -  ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ 

 – Τι χρώμα έχει η λύπη;
Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. 

Ένα βαθύ άγριο μπλε.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
– Τι χρώμα έχει η χαρά;
– Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;
– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!
Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
– … Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …

Ζω…

– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια.
Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται.
Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάκτυλά σου.

Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! 

Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ” αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. 

Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!

Συγχωρώ!
 – Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις.
Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιει μια γουλιά νερό.
Σ’ αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα.
Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση.

Κι εσύ, θα ’ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου.
Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι’ αυτό το τέλος του κόσμου!
Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα.
Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Άντε, στην υγειά σου!

Ελπίζω!
– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψε με.
Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.

Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλα αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή.

Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.

Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. 

Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή. 

Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 

Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς.

Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι.
Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά.
Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει.
Προχώρα όρθιος όμως…     ……

– Αύριο θα ’ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου.
Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.
Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ’ αυτή τη γη.
Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.

Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
Κι όταν τσακίζεσαι, να ’χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου με χαρά μου.

Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της.
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα.

Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… 

Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ” αυτό το κόσμο. 

Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης.

Άντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο.
Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. 

Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιος είναι ο δυνατός;
– Ποιος είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. 

Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. 

Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. 

Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. 

Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό.

Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός. 

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.

Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. 

Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
– Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!     ……

«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου, μ’ ένα λουλούδι στο χέρι.
Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς.

Τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε». Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ’ αστέρι του.
– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει.
Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά.

Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
– Σε λίγο θα ξημερώσει…
Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν.
Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν.

   

ithaque – [2fA]