"Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος! "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὁ προφήτης Ἠλίας, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου σημαίνει «Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος», ὑπῆρξε μία ἐξέχουσα μορφή τοῦ Ἰσραήλ.  Καταγόταν ἀπό τή Θίσβη τῆς Γαλαάδ.

Διά τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καί τῆς ὑπακοῆς, ἔγινε μυσταγωγός τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἀποποιήθηκε ὁλοσχερῶς  τά φίλαυτα ἀνθρώπινα πάθη, τήν φιλαρχία, φιλοκτημοσύνη καί φιληδονία. Αὐτό εἶχε σάν ἐπακόλουθο νά ἀποκτήσει καθαρή  καρδιά, νά γίνει τό ἁγνό Ἀγγεῖο τῆς ἐνοικήσεως τοῦ Κυρίου καί συνεργός τῆς θείας βουλήσεως καί χάριτος.

Ὁ Προφήτης, ἔγινε ἀποδέκτης τῆς Θείας Πρόνοιας, ἡ ὁποία καταδείχθηκε ἀπό τό μοναδικό γεγονός, ὅτι ὁ Κύριος τοῦ προσέφερε τροφή μέ ἕναν κόρακα, μετά στό σπίτι τῆς χήρας στά Σαρεπτά, ὁπού ἐκεῖ ὁ μεγάλος Προφήτης πολλαπλασίασε τό λίγο περίσσευμα πού αὐτή εἶχε σέ ἀλεύρι καί λάδι καί ἀργότερα μέ ἕναν Ἄγγελό Του, πού τοῦ ἔδωσε ψωμί καί νερό γιά νά τόν ἐνισχύσει στήν πορεία του στό ὄρος Σινᾶ.
Ἐκεῖ ἔφθασε ὁ Προφήτης μετά ἀπό πεζοπορία σαράντα ἡμερῶν νηστεύοντας.

Ὁ Θεός προστάτεψε ἐπίσης, τόν μεγάλο αὐτόν Προφήτη ἀπό τούς διῶκτες του μέ μεγάλα θαύματα.

Ὁ βασιλιάς Ἀχαάβ καί ὁ λαός τοῦ βόρειου Ἰσραήλ τιμωρήθηκαν, γιά τήν ἀποστασία τους  ἀπό τόν Θεό μέ μακρά ἀνομβρία.
Ἐν συνεχείᾳ ὅμως, διά τῆς προσευχῆς τοῦ προφήτη Ἠλία, ὁ Ἀχαάβ καί οἱ Ἰσραηλίτες ἔγιναν μέτοχοι τῆς θαυματουργικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Κυρίου, στό ὄρος Κάρμηλο, ὅταν ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κατέκαυσε τό σφάγιο, τήν προσφορά τοῦ Προφήτη, καί ὅταν ἐπίσης ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί καί ἔδωσαν τή ζωογόνο βροχή, μετά ἀπό τριάμισυ χρόνια ξηρασίας. Ἀργότερα, εἰς τό ἅγιον ὄρος Σινᾶ, ὁ Θεός ἀποκαλύφθηκε στόν μεγάλο αὐτόν Προφήτη σάν Πνοή λεπτῆς αὔρας.

….

Ὅταν ἦρθε ὁ καιρός γιά νά πάρει ὁ Κύριος κοντά του τόν προφήτη Ἠλία, τόν ἔστειλε στόν Ἰορδάνη ποταμό. Ἐκεῖ ὁ προφήτης Ἠλίας, συνοδευόμενος ἀπό τόν μαθητή του Ἐλισαῖο, πού εἶχε χρίσει κατά ἐντολή τοῦ Θεοῦ διάδοχό του, δίπλωσε τή μηλωτή του καί ἐκτύπησε μέ αὐτή τά νερά τό ποταμοῦ.
Αὐτά ἄνοιξαν θαυματουργικά καί πέρασαν στήν ἀπέναντι ὄχθη αὐτός καί ὁ μαθητής του ἐπάνω στή στεγνή κοίτη τοῦ Ἰορδάνη, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ μέ τήν Ἁγία Κιβωτό τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ. Ποιά μεγάλη δύναμη κατεῖχε ὁ μέγας αὐτός Προφήτης τοῦ Κυρίου!

Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν ἀνατολική ὄχθη τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ὁ προφήτης Ἐλισαῖος παρεκάλεσε τόν διδάσκαλό του νά τοῦ χαρίσει διπλάσια μερίδα τοῦ πνεύματός του.
Καί πράγματι αὐτό ἐκπληρώθηκε, δεδομένου ὅτι ὁ Ἐλισαῖος ἔγινε θεατής τῆς  ἀνάληψης τοῦ διδασκάλου του.
Ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνηρπάγη ἐπάνω σέ μία πύρινη ἅμαξα, πού συρόταν ἀπό πύρινα ἄλογα, γιά νά τόν μεταφέρει ἐν δόξῃ στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἄφησε τή μηλωτή του στό μαθητή καί διάδοχό του.

Ἡ μηλωτή τοῦ προφήτη Ἠλία ἐπέδρασε τό ἴδιο θαυματουργικά και πάλι, διότι μέ αὐτήν ὁ προφήτης Ἐλισαῖος ἄνοιξε καί πάλι τά νερά τοῦ Ἰορδάνη καί πέρασε ἐπάνω στή στεγνή κοίτη τοῦ ποταμοῦ πρός τήν δυτική ὄχθη.   ….

[2φΑ]

                                                         

"Χαῖρε Ἁγία Ἁγίων μείζων "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὅταν ἡ Μαριάμ ἔγινε τριῶν ἐτῶν, οἱ γονεῖς της τήν ἀφιέρωσαν εἰς τόν Κύριον.

Ἡ Μαριάμ εἰσήχθη εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἐκεῖ δηλαδή πού ἦταν τοποθετημένη ἡ Ἁγία  Κιβωτός, πού μόνο ὁ Ἀρχιερεύς μία φορά τό χρόνο εἶχε τό δικαίωμα εἰσόδου.

Ἐκεῖ στόν ἱερώτατο αὐτό χῶρο, ἡ Μαριάμ θά γινόταν τό ἁγνό δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιά νά ὑποδεχθεῖ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί νά γίνει κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἡ ἔνσαρκος Ἁγία  Κιβωτός.

Ἐκεῖ ἡ Μαριάμ ἐκοσμήθη μέ τίς χάρες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ τήν ἁγνότητα καί τήν ταπεινοφροσύνη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ  τό θεμέλιο τῶν ἀρετῶν.

Ὅταν ἡ Μαριάμ ἔγινε δεκαπέντε ἐτῶν καί ἔφθασε σέ ἡλικία γάμου, συμφώνως μέ τήν διάταξη τοῦ Νόμου δέν ἐπιτρεπόταν σέ ἐνήλικα κόρη νά διαμένει ἐντός τοῦ Ναοῦ.
Ἐπιπροσθέτως, οἱ Ἱερεῖς δέν ἤθελαν τήν Ἁγία Παρθένο, ἡ ὁποία εἶχε προσφερθεῖ ἀπό τούς γονεῖς της στόν Ναό νά τήν παραδώσουν εἰς γάμου κοινωνίαν. 

Ἔτσι, συγκάλεσαν μία σύσκεψη γιά νά ἀποφασίσουν τί νά πράξουν.

Σέ αὐτή τή σύσκεψη ἀποφάσισαν νά τήν ἀρραβωνιάσουν μέ ἕναν ὑπέργηρο ἄνδρα γιά νά καταστεῖ αὐτός ὁ ἐγκυητής τῆς παρθενίας της. 

Προσευχήθηκαν, λοιπόν, ὅλοι οἱ Ἱερεῖς ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἀρχιερέως Ζαχαρία, ὁ ὁποῖος διεμοίρασε δώδεκα κλαδιά φοινίκων σέ δώδεκα σεβάσμιους γέροντες, οἱ ὁποῖοι προτάθησαν ὡς μνηστῆρες τῆς Παρθένου Μαριάμ, καί τούς ἔθεσε ἐπάνω στό θυσιαστήριο τοῦ Ἱεροῦ.

Ὁ κλάδος τοῦ Ἰωσήφ, ἑνός ἐκ τῶν ὑποψήφιων μνηστήρων ἐβλάστησε καί ἔβγαλε ἄνθη, ὅπως ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών. 

Ἔτσι ἡ Μαριάμ δόθηκε γιά προστασία στόν γέροντα Ἰωσήφ.

Ὁ Ἰωσήφ ἔφερε τήν Ἁγία κόρη εἰς τήν οἰκία του εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας καί τήν ἔκανε οἰκοδέσποινα.

Ἐκεῖ στήν Ναζαρέτ, τήν μικρή καί ἄσημη πόλη τοῦ Ἰσραήλ, ἡ Παρθένος Μαρία ἐδέχθη τόν μέγα Χαιρετισμό τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.  

«Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί».

Εἰς ἀνάμνηση τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας μας τῆς ἀφιέρωσε θεσπέσιους Ὕμνους, ὅπως ἐπίσης τούς Χαιρετισμούς πού ἀναπέμπονται ἀπό τούς πιστούς, κατά τήν διάρκεια τοῦ Τριωδίου καί κατά τό Ἀπόδειπνον.

«Μακαρίζομέν σε πάσαι αἱ γενεαί Θεοτόκε Παρθένε·

ἐν σοί γάρ ὁ ἀχώρητος Χριστός ὁ Θεός χωρηθῆναι ηὐδόκησε.
Μακάριοι ἐσμέν καί ἡμεῖς προστασίαν σέ ἔχοντες·
ἡμέρας γάρ καί νυκτός πρεσβεύεις ὑπέρ ἡμῶν
καί τά σκήπτρα τῆς βασιλείας ταῖς σαῖς ἱκεσίαις κρατύονται.
Δι’ ὅ ἀνυμνοῦντες βοῶμεν σοι, Χαίρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ.»

Ἐπίσης:
«Τήν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καί τό ὑπέρλαμπρον τό τῆς ἀγνοίας σου
ὁ Γαβριήλ καταπλαγείς ἐβόα σοι, Θεοτόκε.
Ποῖον σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον; τί δέ  ὀνομάσω σε;
ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι, διό ὡς προσετάγην βοῶ σοι, Χαῖρε ἡ κεχαριτωμένη.»

«Χαῖρε ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·
Χαῖρε  ὅτι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε κλίμαξ ἐπουράνιε, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός·
Χαῖρε γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν.

Χαῖρε τό τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα·
Χαῖρε τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.

Χαῖρε Θεοῦ πρός θνητούς εὐδοκία·
Χαῖρε θνητῶν πρός Θεόν παρρησία.

Χαῖρε ἀμνοῦ καί Ποιμένος  Μήτηρ·
Χαῖρε αὐλή λογικῶν προβάτων.

Χαῖρε δι’ ἧς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης·
Χαῖρε δι’ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν.

Χαῖρε πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης·
Χαῖρε πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

Χαῖρε πύρινε στύλε ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει·
Χαῖρε σκέπη τοῦ κόσμου πλατυτέρα νεφέλης.

Χαῖρε δι’ ἧς ἐλύθη παράβασις·
Χαῖρε δι’ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος.

Χαῖρε ἡ κλείς τῆς Χριστοῦ Βασιλείας·
Χαῖρε ἐλπίς ἀγαθῶν αἰώνιων.

Χαῖρε Σοφίας Θεοῦ δοχεῖον·
Χαῖρε προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.

Χαῖρε ἡ στήλη τῆς παρθενίας·
Χαῖρε ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.

Χαῖρε ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας·
Χαῖρε ζωή μυστικῆς εὐωχίας.

Χαῖρε σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου·
Χαῖρε Ἁγία Ἁγίων μείζων.

Χαῖρε κιβωτέ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι·
Χαῖρε θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.

Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος·
Χαῖρε τῆς Βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.

Χαῖρε χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία·
Χαῖρε ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.»

«Τῇ Ὑπερμάχω Στρατηγῷ τά νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.»

Κατά τήν Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ψάλλεται
ὁ ἀκόλουθος Ὕμνος:
«Ἐπί σοί Χαίρει Κεχαριτωμένη πᾶσα ἡ κτίσις,
ἀγγέλων τό σύστημα καί ἀνθρώπων τό γένος.
Ἡγιασμένε ναέ καί παράδεισε λογικέ,
παρθενικόν καύχημα, ἐξ ἧς Θεός ἐσαρκώθη
καί παιδίον γέγονε ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός.
Τήν γάρ σήν  μήτραν θρόνον ἐποίησε
καί τήν σήν γαστέρα πλατυτέραν οὐρανῶν ἀπειργάσατο.
Ἐπί σοί χαίρει κεχαριτωμένη πᾶσα ἡ κτίσις, δόξα σοι.» 

 ….

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

                                                             

"Ἐν Ἰορδάνη.. "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ἡ Βάπτιση τοῦ Κυρίου
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

Ὁ Ἰωάννης, ὁ μεγάλος αὐτός Προφήτης, εἶχε τήν θεία δωρεά νά βαπτίσει καί τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό στόν Ἰορδάνη ποταμό.

Κατά τήν βάπτιση τοῦ Κυρίου ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί, καί εἶδε ὁ Ἰωάννης τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὑπό μορφή Περιστερᾶς νά κατεβαίνει ἐπάνω στόν Ἰησοῦ, ἐνῶ Φωνή ἀπό τούς οὐρανούς ἔλεγε: «Ἴδε ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα».

Ἔγινε δηλαδή ὁ Ἰωάννης, μάρτυρας τῆς μεγάλης αὐτῆς ἀποκαλύψεως της Ἁγίας Τριάδος καί ἄκουσε ἀπό τόν Θεό, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Υἱός του, ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός. 

Αὐτός πού διά τῆς βαπτίσεώς Του ἁγίασε στόν μέγιστο βαθμό καί τά νερά τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ποταμοῦ, τοῦ Ἰορδάνη.

Χίλια πεντακόσια περίπου χρόνια πρίν ἕνας ἄλλος Ἰησοῦς ἔκανε τήν παρουσία του, ἐκεῖ σέ αὐτόν τόν καθαγιασμένο ποταμό, συνοδεύοντας τήν Κιβωτό τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ, πού ἄνοιξαν τά νερά του, οὕτως ὥστε ὁ λαός ἀκολουθώντας τήν Κιβωτό νά περάσει ἀνεμπόδιστα στήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.

Ἡ πολυτιμοτάτη αὐτή Κιβωτός τῆς Διαθήκης περιεῖχε τίς πλάκες μέ τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ,τό ἐξ Οὐρανοῦ Μάννα καί τήν βλαστήσασα ράβδο τοῦ ἀρχιερέα Ἀαρών.

Ὀχτακόσια χρόνια περίπου πιό πρίν, ὁ προφήτης Ἠλίας ἄνοιξε μέ τή μηλωτή του δίοδο στόν Ἰορδάνη καί πέρασε μαζί μέ τόν μαθητή του Ἐλισσαῖο χωρίς νά βραχεῖ, στήν ἀπέραντη ὄχθη, στή Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ὅπου ἔγινε καί ἡ ἁρπαγή του στόν Οὐρανό.

Πόση ἀλληγορική σημασία ἔχουν τά θαυμαστά αὐτά γεγονότα!

Ὁ Ἰησοῦς, πού σημαίνει Σωτήρ καί βαπτίστηκε στόν Ἰορδάνη ἀπό τόν Ἰωάννη, πού τό ὄνομά του σημαίνει ὁ Θεός εἶναι ἔλεος, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Αὐτός ὁ Ἰησοῦς φέρει, ἐπίσης, τήν ἐπωνυμία Χριστός πού τόν καθιστᾶ μοναδικό.

Τό ὄνομα Χριστός ἀποδίδεται στήν ἑβραϊκή γλώσσα μέ τήν λέξη Μεσσίας, πού σημαίνει κεχρισμένος. Ὁ Κύριος, ὁ Υἱός καί προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔφερε ἤδη τό ὄνομα Χριστός, διότι ἦταν κεχρισμένος Βασιλιάς, ὅπως ἀνήγγειλε ὁ Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ στούς ποιμένες τῆς Βηθλεέμ.

Κατά τήν βάπτισή Του στόν Ἰορδάνη, ὁ Ἰησοῦς χρίζεται ὑπό τοῦ Πατρός Του καί διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐν εἴδει Περιστερᾶς, Ἀρχιερέας, μία ἀπό τίς ἰδιότητες πού ὑποδηλώνει τό περιεχόμενο τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης.

Αὐτός, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερέας πού συμβολίζει ἡ βλαστήσασα ράβδος τοῦ ἀρχιερέα Ἀαρών, εἶναι ὁ Νομοθέτης πού συμβολίζουν οἱ δέκα ἐντολές, εἶναι τό Οὐράνιο Μάννα, πού γεννήθηκε στήν Βηθλεέμ, πού τό ὄνομα της σημαίνει Οἶκος τοῦ Ἄρτου.

Τήν Κιβωτό ἐκφράζει ἡ Παναγία Μητέρα Του, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος.

Σέ αὐτόν τόν Ἁγιώτατο Ποταμό ἔχουμε τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός, ἐπιφαίνεται. Δηλαδή ὁ ἀόρατος Θεός-Πατήρ φανερώνεται στούς ἀνθρώπους διά τῆς Φωνῆς Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐκφράζει τήν Ἀγάπη, τό Μέγα Φῶς τοῦ Νοητοῦ Ἡλίου βαπτίζεται, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεργεῖ καί παρίσταται ἐν εἴδει Περιστερᾶς.

Ὁ προφητάναξ Δαυίδ διακηρύττει «Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ὁ προφήτης Ζαχαρίας προσφωνώντας τόν μικρό Ἰωάννη, ἀναφέρει γιά τόν Κύριο, ὅτι
«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἀνατολή ἐξ ὕψους ἐπιφάναι
τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους».

Καί ὁ προφήτης Συμεών ἀποκαλεῖ τόν Κύριο «Φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν».

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐξυμνεῖ αὐτό τό μεγαλειῶδες γεγονός, μέ τό θεόπνευστο ἀπολυτίκιο: 

«Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις. 

Τοῦ γάρ Γεννήτορος ἡ φωνή προσεμαρτύρει σοι, ἀγαπητόν σε Υἱόν ὀνομάζουσα. 

Καί τό Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐβεβαίου τοῦ λόγου τό ἀσφαλές. 

Ὁ ἐπιφανείς, Χριστέ ὁ Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.»

Στόν Ἰορδάνη ποταμό ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀποκαλυφθείς στούς ἀνθρώπους Ἐμμανουήλ, λαμβάνει τό Χρίσμα, τό μέγα ἀξίωμα τοῦ Ἀρχιερέως, στό ὁποῖο ἀνῆκαν οἱ ἐπί μέρους ἐξουσίες πού ἀσκοῦσαν οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ἰσραήλ, τοῦ Νομοδιδασκάλου, τοῦ Ἰατροῦ καί τοῦ Κριτοῦ.

Ἀπό αὐτήν τήν περιοχή, τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ἀρχίζει τήν ἀποστολή του ὁ ἀποκαλυφθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὁ Ἴδιος αὐτοαποκαλεῖτο.

Ἐκεῖ ἐπιλέγει τούς μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τοῦ Ἰωάννη.

Ἀπό ἐκεῖ ὁ Κύριος ἀρχίζει τό ἔργο του, θεραπεύοντας αὐτούς πού ἔπασχαν ἀπό διάφορα νοσήματα καί εἶχαν κυριευθεῖ ἀπό πονηρά πνεύματα.

Ἐκεῖ ἀρχίζει τήν διδασκαλία Του στηλιτεύοντας τούς Φαρισαίους, πού ἀρνήθηκαν τό ἀγγελιοφόρο μήνυμα τοῦ Βαπτιστοῦ.

Ἐκεῖ ἐγκωμιάζει τόν μεγάλο ἀσκητή καί Προφήτη, τόν ἀπεσταλμένο νά προετοιμάσει τόν δρόμο Του, τόν Ἰωάννη, τόν κήρυκα τῆς Μετανοίας πού δέν ἐδίστασε νά στηλιτεύσει ἀκόμη καί τόν Ἡρώδη τόν τετράρχη, γιά τήν ἀνάρμοστη διαγωγή του.

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

                                                       

"Καλλιέργεια ψυχῆς "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  "Καρδιακή Προσευχή"
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἀναφέρει τά ἀκόλουθα γιά τήν καρδιακή Προσευχή. 

«Ἡ Προσευχή αὐτή εἶναι ταμεῖο νήψεως, φυλακτήριο τοῦ νοῦ, μυστικό σχολεῖο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Ἐξαίρετη ἀποτύπωση τῆς νηπτικῆς ἀγωγῆς, ἀπλανής ὁδηγός τῆς πνευματικῆς θεωρίας, ὁ Πατερικός Παράδεισος. 

Ἡ χρυσή ἁλυσίδα τῶν ἀρετῶν, ἡ σάλπιγγα πού ἐπαναφέρει τήν χάρη καί τό μυριοπόθητο ὄργανο τῆς θεώσεως».

Ἡ Καρδιακή Προσευχή ἦταν ἡ Προσευχή τῶν Ὁσίων καί Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἀπεικονιζόταν συμβολικά ὡς ΙΧΘΥΣ, πού σημαίνει Ἰησοῦς Χριστός Θεοῦ Υἱός Σωτήρ καί ἐκοσμοῦσε τίς κατακόμβες πού κατέφευγαν οἱ πρῶτοι καλλίνικες Μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας.

Διά τῆς Προσευχῆς ἐπιτελεῖται μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἡ συνεχής καλλιέργεια τῆς ψυχῆς πού δίδει ὡς καρπό τήν Ἀγάπη, τήν Ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο τόν ἀδελφό μας. 

Αὐτή ἡ Ἀγάπη ἀποτυπώνεται στό πρόσωπό μας ὡς Εἰρήνη Χαρά καί Εὐφροσύνη.

Μέ πόση γλαφυρότητα περιγράφει ὁ μακαριστός Σωφρόνιος τίς ἐμπειρίες καί τίς Ἀρετές τοῦ ῾Αγίου Σιλουανοῦ, πού ἀσκήτευσε εἰς τό Ἅγιον Ὅρος καί εἶχε ἐμπλουτιστεῖ σέ μεγάλο βαθμό μέ τίς Δωρεές τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος!

«Ἐάν δέν ἔχω καλλιεργηθεῖ, δέν ἔχω ἐμπλουτιστεῖ μέ αὐτές τίς Ἀρετές καί δέν εἶμαι σέ θέση νά συγχωρήσω καί νά ἀγαπήσω τόν συνάνθρωπό μου σάν ἀδελφό μου, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, φυλῆς χρώματος καί πολιτικῶν πεποιθήσεων, νά βλέπω στόν συνάνθρωπό μου τό ἀγαπημένο πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε δέν ἔχω καθόλου κατανοήσει τό νόημα τῆς παναρετῆς, τῆς Ἐντολῆς τῆς Ἀγάπης.»

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος τῆς Ζακύνθου, ὄχι μόνο δέν κατέδωσε, ἀλλά ἀπέκρυψε τόν φονέα τοῦ ἀδελφοῦ του, πού κατέφυγε στό σπίτι του, καταδιωκόμενος ἀπό τούς ἀστυνομικούς.

Μοῦ ἀνέφερε κάποιος ἑτερόδοξος πού με μεγάλο πόθο ἐπισκέφθηκε τό Ἅγιον Ὅρος για νά ἐντρυφήσει στήν Ὀρθοδοξία, πόση βαθειά ἀπογοήτευση αἰσθάνθηκε, ὅταν ὄχι μόνο δέν τοῦ ἐπετράπη νά εἰσέλθει στόν Ἱερό Ναό κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀλλά καί ἀπεπέμφθη! 

Κατά τήν ἴδια ἀντίληψη θά ἔπρεπε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ ἡγεμόνος Βλαδίμηρου, πού ἦσαν μάλιστα εἰδωλολάτρες, νά ἀποπεμφθοῦν ἀπό τήν Ἁγία Σοφία.

Ἡ Ἀγάπη ἀποτελεῖ τόν ὕψιστο βαθμό καλλιέργειας γιά κάθε Χριστιανό καί ἐκφράζεται μέ την εἰρήνη πού ἀποτυπώνεται στό πρόσωπο, μέ φῶς καί θαλπωρή.

….

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

                                                                    

"Ὁ π. Φιλάρετος (β΄) "

π. Φιλάρετος:  – "Ἐγώ εἶμαι ὁ ἐλεεινός "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Κάποια ἡμέρα πέρασε ἀπό ἐκεῖ ἕνας ρασοφόρος, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἦταν διάκονος. 

Βλέποντας τά παλαιά βιβλία τοῦ ἀσκητοῦ τά ἔβαλε στό μάτι καί μέ τρόπο τά ἀφαίρεσε. 

Ἔφυγε παίρνοντάς τα μαζί του. 

Κατευθύνθηκε στή Δάφνη μή γνωρίζοντας ὅτι στό τελωνεῖο της, γίνεται ἔλεγχος στούς ἐξερχόμενους. Ἐκεῖ, λοιπόν, τόν συνέλαβαν καί τόν ἐρώτησαν ποῦ τά βρῆκε. 

Ἐκεῖνος τότε τούς ἀπάντησε ὅτι τοῦ τά πούλησε ὁ πατήρ Φιλάρετος ἀπό τά Καρούλια.

Εἶπε ψέματα γιά νά δικαιολογηθεῖ καί συνέχισε τήν φρικτή συκοφαντία του. 

«Αὐτός εἶναι ἀρχαιοκάπηλος πουλάει παλαιά βιβλία». 

Οἱ ἀστυνομικοί πῆγαν στά Καρούλια, ἔκαναν τίς ἀνακρίσεις τους, καί ἔχοντας πεισθεῖ ἀπό τόν πανοῦργο αὐτόν ἄνθρωπο, ἐμήνυσαν τόν ἅγιο ἀσκητή.

Κάποια ἡμέρα, συνεχίζει τήν ἀφήγησή του ὁ Γέροντας Δανιήλ, ἔφθασαν στό ἀσκητήριό μας οἱ κλήσεις. 

Οἱ ἀσκητές δέν γνωρίζουν ἀπό αὐτά καί γενικότερα δέν ἀσχολοῦνται μέ βιοτικά πράγματα. 

Μέ τίς κλήσεις ἐκαλεῖτο λοιπόν νά δικαστεῖ. 

Τόν ἐνημερώσαμε σχετικά καί ἐκεῖνος μᾶς εἶπε: «Ἐγώ δέν γνωρίζω ποῦ νά πάω, ἐσεῖς νά μέ ὁδηγήσετε».

Ἐμεῖς κάναμε ὅ,τι ἔπρεπε. Τοῦ δώσαμε μερικά ρουχαλάκια, γιατί τά μοναδικά δικά του ἦταν ξεσχισμένα ἀπό τήν τραχιά ἀσκητική ζωή καί εἴπαμε σέ ἕναν γνωστό μας δικηγόρο νά τόν βοηθήσει.

Τοῦ δώσαμε καί λίγα χρήματα γιά νά πάει στή Θεσσαλονίκη νά δικαστεῖ. 

Ποιός;
ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οὔτε ὁ Θεός νομίζουμε ταπεινά, δέν θά δικάσει «ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ». 

Ἕνας οὐράνιος ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος εὐωδίαζε ἄρωμα ἀσκήσεως.

Παρά ταῦτα ὁ ἅγιος Ἀσκητής μᾶς εἶπε:
«Ἐγώ θά κάνω ὑπακοή στήν πολιτεία καί θά πάω νά δικασθῶ».

Ἔφυγε γιά τή Θεσσαλονίκη αὐτός πού εἶχε νά βγεῖ ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος πενήντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια! Πενήντα ὀκτώ χρόνια ἐδῶ στό Καρούλι, τρώγοντας μόνο λίγα χορταράκια καί πίνοντας τό νεράκι τοῦ Θεοῦ!

Ὁ εὐλογημένος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει σέ πολύ μεγάλα μέτρα ἀρετῆς, πῆγε καί κάθισε στό ἑδώλιο τοῦ κατηγορουμένου. 

Πῶς γίνονται ἐκεῖ, οὔτε πού ξέρω. Δέν πῆγα ποτέ σέ αὐτές τίς πόρτες...

Τόν φώναξε, λοιπόν, ὁ Πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου. 

- Ὁ μοναχός Φιλάρετος... 

- Ἐγώ εἶμαι ὁ ἐλεεινός, ἀπήντησε ταπεινά σκύβοντας τό κεφάλι. 

- Γιατί πούλησες τά βιβλία αὐτά; συνέχισε ὁ δικαστής.

- Δέν τά πούλησα, ἀδελφέ! Νά, πέρασε ὁ ἀδελφός καί τά πῆρε νά τά διαβάσει καί ἀσφαλῶς θά τά ἐπέστρεφε. Ἐγώ αὐτό πίστευα. 

- Πρέπει νά ὁρκιστεῖς, πάτερ, γιά νά εἶσαι πιστευτός. 

Αὐτή εἶναι ἡ τάξη τοῦ δικαστηρίου, ἀπάντησε ὁ δικαστής. 

- Ἄ, δέν ὁρκίζομαι, γιατί στό ἅγιον Εὐαγγέλιο λέει «μή ὀμῶσαι ὅλως».

- Μά πρέπει, πάτερ, νά ὁρκιστεῖς συνέχισε ὁ πρόεδρος τοῦ δικαστηρίου.

- Πῶς ὁρκίζονται; 

- Βάζοντας τήν παλάμη πάνω στό Εὐαγγέλιο.

Ὁ π. Φιλάρετος τότε, ἔβαλε τρεῖς στρωτές μετάνοιες μπροστά στό Ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό ἀσπάστηκε μέ εὐλάβεια λέγοντάς τους. 

- Ἀρκεῖσθε σέ αὐτό; 

- Ὄχι, Πάτερ, πρέπει νά βάλεις τό χέρι σου στό Εὐαγγέλιο καί νά πεῖς ὁρκίζομαι κ.λ.π. 

- Δέν μπορῶ νά ὁρκισθῶ, ἀπάντησε ὁ π. Φιλάρετος.

- Μά ἄν δέν ὁρκισθεῖς θά πᾶς ἐννέα μῆνες φυλακή.  

- Νά πάω φυλακή χίλιες φορές! Ἐγώ ἀναμένω τήν αἰώνια καταδίκη ἀπό τόν Θεό γιά τίς ἁμαρτίες μου καί θά σκεφθῶ τήν φυλάκιση τῶν ἐννέα μηνῶν;

Παρών ἦταν καί ὁ ψευτοδιάκονος, φουσκώνοντας καί ξεφουσκώνοντας ἀπό μεγαλοπρέπεια καί ὕφος, ἀτσαλάκωτος μέσα στά γυαλιστερά ράσα του. 

Εἶχε βάλει ἕναν δικηγόρο, ὁ ὁποῖος εἶπε ἕνα σωρό ψεύδη.

Μεταξύ ἄλλων ὁ δικηγόρος εἶπε: 

Πῶς εἶναι δυνατόν, κύριοι δικασταί νά κλέψει ὁ ἐκλεκτός αὐτός κληρικός τά βιβλία αὐτοῦ τοῦ ρακένδυτου; Μήπως τά εἶχε ἀνάγκη; Ἄν εἶναι δυνατόν.

Ἐν τέλει μέ αὐτές τίς ψευδομαρτυρίες καί τήν διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας, δικαιώθηκε ὁ ἀπαστράπτων κλέπτης καί καταδικάστηκε ὁ ἐνάρετος ἀσκητής, ὁ ὁποῖος παρουσιάστηκε μέ φτωχικά ράσα, χωρίς τήν τέχνη τοῦ ψεύδους καί φυσικά δίχως νά ὁρκισθεῖ. 

Βγῆκε, λοιπόν, ἡ καταδικαστική ἀπόφαση καί τόν πῆρε ὁ ἀστυνομικός νά τόν ὁδηγήσει στή φυλακή!

Οἱ ἰθύνοντες δέν συγκινήθηκαν καί συγκινήθηκε τό ἀκροατήριο. 

Ἔκαναν πρόχειρο ἔρανο μεταξύ τους καί μάζεψαν τό ποσό πού χρειαζόταν γιά νά ἀπαλλαγεῖ ὁ ἀσκητής ἀπό τή φυλάκιση.

Ὁ πατήρ Φιλάρετος μέ ἁπλότητα τούς εὐχαρίστησε καί ἔφυγε χαρούμενος ἐπιστρέφοντας στά Καρούλια, χῶρο τῆς μακροχρονίου ἀσκήσεώς του. 

Εὐχαριστοῦσε καί ἐμᾶς, συνεχίζει ὁ πατήρ Δανιήλ, πού τόν βοηθήσαμε μέ τίς λίγες πενιχρές δυνάμεις μας:

“Εὐχαριστῶ, πατέρες, εὔχεσθε νά λυτρωθῶ καί ἀπό τήν αἰώνιαφυλακή.”

Μεταξύ ἄλλων, ἦταν ἐνθουσιασμένος μέ τόν δικηγόρο του, πού τοῦ εἴχαμε στείλει γιά νά τόν ὑπερασπιστεῖ.

Ὁ ἀγαθός ἀσκητής κάνοντας πάντα καλούς λογισμούς τά ἔβλεπε ὅλα ὑπέροχα καί ἔλεγε καί ξανάλεγε ἐντυπωσιασμένος: 

- Αὐτός ὁ δικηγόρος ἔχει πνεῦμα Θεοῦ! Ὅπως ἀκριβῶς ἔγιναν τά πράγματα, ἔτσι τά ἔλεγε.

- Γέροντα, τοῦ εἴπαμε, ἡ τέχνη του εἶναι αὐτή. 

- Ὄχι, εὐλόγησον. Πνεῦμα Θεοῦ εἶναι!

Καί σέ ἄλλη ἐρώτηση, πῶς εἶδε τόν κόσμο, ὕστερα ἀπό πενήντα ὀκτώ χρόνια πού εἶχε νά βγεῖ ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, ὁ πατήρ Φιλάρετος ἔχοντας ἀγαθούς λογισμούς εἶπε.
- Τί νά σᾶς πῶ, πατέρες, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔξω εἶναι πολύ καλοί.

Ὅλοι τρέχουν πέρα δῶθε γιά τήν σωτηρία τους, ἐκτός ἀπό ἐμένα τόν ράθυμο καί ἁμαρτωλό πού κάθομαι σέ αὐτά ἐδῶ τά βράχια καί δέν ἐργάζομαι ὅπως εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτά εἶπε καί μπῆκε στό ἀσκηταριό του δοξάζοντας τόν Θεό πού στά τέλη τῆς ζωῆς του, τοῦ ἔδωσε αὐτή τήν δοκιμασία γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ὅπως ἔλεγε συνεχῶς. 

Ὅταν ἔφθασε σέ βαθύ γῆρας μᾶς ἐκάλεσε στό ἀσκηταριό του. 

Πήγαμε μέ τόν π. Ἀκάκιο καί μᾶς ὑποδέχθηκε μέ χαρά. 

-Καλῶς τά παιδιά μου! 

Καλά κάνατε πού ἤλθατε, διότι ἄλλη φορά δέν θά σᾶς δῶ! Ἐγώ ἀπόψε θά φύγω. 

Θέλω ὅμως πρίν συμβεῖ αὐτό νά μέ ἀναπαύσετε.

- Τί θέλεις Γέροντα;

- Νά μοῦ ψάλλετε! Πεῖτε κάτι νά εὐφρανθεῖ ἡ ψυχή μου.

Ψάλαμε διάφορα καί ὁ Γέροντας ἔκλαιγε ἀπό χαρά καί σταυροκοπιόταν κατανενυγμένος. 

Μόλις τελειώσαμε, μᾶς εἶπε:

- Τώρα κάτι τελευταῖο: Θέλω νά μοῦ ψάλετε τόν «ἐθνικό ὕμνο» τῆς Παναγίας τό «Ἄξιόν ἐστιν»! Αὐτό ὅμως θά τό ψάλουμε ὄρθιοι, ὅπως ψέλνουμε τόν ἐθνικό ὕμνο τῆς πατρίδος μας.

Σηκώθηκε μέ κόπο. Ἦτο σκελετωμένος, τό δέρμα του διάφανο. 

Ἀφοῦ συμψάλαμε, μέ δάκρυα χαρᾶς καί συγκινήσεως, μᾶς ἀγκάλιασε, μᾶς ἀσπάστηκε καί μᾶς εἶπε: 

- Παιδιά μου, ἄλλη φορά δέν σᾶς βλέπω! Συγχωρήσατε με, συγχωρήσατε με.

Δακρύσαμε ὅλοι. Ἐκεῖνος μέ κόπο μᾶς προέπεμψε. 

Φύγαμε κατασυγκινημένοι. Τό πρωί μᾶς εἰδοποίησαν ὅτι ἐκοιμήθη! 

Ὅπως ἀκριβῶς τό εἶχε πεῖ...

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

"Ὁ π. Φιλάρετος (α΄) "

π. Φιλάρετος:  – "Είμαι υποκριτής"

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….  Εἶναι ἰδιαιτέρως ψυχωφελής ἡ ἀφήγηση τοῦ Ἁγίου Γέροντος Δανιήλ τοῦ Κατουνακιώτη (1846-1929), γιά ἕνα ἀσκητή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τόν Πατέρα Φιλάρετο.

Ὁ πατήρ Φιλάρετος εἶχε, προφανῶς, ὡς πρότυπο τόν Ἀββᾶ Ὤρ, τοῦ ὁποίου ἡ λιτή βιοτή περιέχεται στό Λαυσαϊκό τοῦ Παλλαδίου.

«Οὗτος ἐν τῇ ἐρήμῳ διάγων, ἤσθιεν μέν βοτάνας καί ρίζας γλυκείας, ἔπινεν δέ καί ὕδωρ ὅτε εὐρισκεν, ἐν εὐχαῖς καί ὕμνοις διατελῶν πάντα τόν χρόνον».

Νομίζω, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος  Γέροντας Δανιήλ ὁ Κατουνακιώτης, ὅτι τά γραφόμενα περί τοῦ Ἀββᾶ Ὤρ, ἀποδίδουν ἄριστα τά τῆς ἀσκητικοτάτης βιοτῆς τοῦ πατρός Φιλαρέτου. 

Ἦταν ἕνα ἀπό τά εὔοσμα ἄνθη πού φυτρώνουν στά βράχια τῶν Καρουλιῶν.

Φίλος τῆς ἀρετῆς ὄντως. Πάντα κυκλοφοροῦσε ξυπόλυτος. 

Μία ἡμέρα ὁ Γέροντάς μας ὁ πατήρ Γερόντιος,  θέλοντας νά τόν δοκιμάσει ἄν εἶναι ἀπό τόν Θεόν ἡ τόση ἀγάπη καί ἁπλότητά του ἤ ἀπό ἐγωισμό, τοῦ εἶπε:

- Πάτερ Φιλάρετε…

- Εὐλογεῖτε, Γέροντα… 

- Εἶσαι Ὑποκριτής. Μᾶς δείχνεις ὅτι περπατᾶς ξυπόλυτος καί με κουρελιασμένα ράσα, γιά νά κάνεις τόν ταπεινό.

- Γέροντα, ἀπήντησε ἐκεῖνος κατεβάζοντας ταπεινά τό κεφάλι.

Εἶμαι ὑποκριτής. Τί νά κάνω γιά νά θεραπευτῶ; 

- Νά βάλεις παπούτσια καί νά σουλουπωθεῖς. 

- Νά εἶναι εὐλογημένο Γέροντα, αὐτό θά κάνω. 

Ἔβαλε βαθιά μετάνοια καί ἔφυγε.

Πῆγε ἀμέσως καί βρῆκε κάτι παμπάλαια παπούτσια καί τά εἶχε κάτω ἀπό τήν μασχάλη του καί ὅταν ἦλθε στήν πόρτα τοῦ ἡσυχαστηρίου μας, τά ἔβαλε καί μπῆκε.

Αὐτό ἔγινε μέ πόνο πολύ, διότι τόσα χρόνια ξυπόλυτος τά πέλματα εἶχαν πρηστεῖ καί δέν χωροῦσαν σέ παπούτσι γιά πολλή ὥρα. 

Ὅμως ἡ ὑπακοή βλέπετε καί ἡ ταπεινοφροσύνη κάνουν θαύματα. 

Ἡ ἀρετή φαίνεται, ὅταν σέ ἐλέγχει ὁ ἀδελφός καί ἐσύ ταπεινώνεσαι ἀδιαμαρτύρητα.

Ὁ διάβολος καίγεται μέ τέτοια συμπεριφορά.

- Τώρα, μάλιστα, τώρα εἶσαι ὄντως ταπεινός μοναχός, τοῦ εἶπε ὁ γέροντάς μας. 

- Εὐλόγησον Γέροντα, εἶπε καί ἀφοῦ ἔβαλε μετάνοια ἀπομακρύνθηκε παραπατώντας σάν παιδί.

Δίπλα στό ἀσκητήριό του φύτρωναν μερικά ἀγριόχορτα καί μολονότι τοῦ ἦσαν ἀπολύτως ἀπαραίτητα, μᾶς τά ἔφερνε λέγοντας: 

«Φᾶτε Πατέρες, τοῦ Θεοῦ εἶναι καί αὐτά καί πρέπει νά τά τρώγουν αὐτοί πού εὐαρεστοῦν εἰς αὐτόν καί ὄχι οἱ ράθυμοι σάν καί μένα».  ….

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

"Μνήμη θανάτου "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  "Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου"
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὁ ἅγιος Σιλουανός, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε στό Ἅγιο Ὄρος, αὐτό τό Θεοβάδιστο περιβόλι, πού εὑρίσκεται ὑπό τήν προστασία τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Παντανάσσης, εἶχε φθάσει σέ ὑψηλά ἐπίπεδα ἁγιότητος. 

Συνεπεία ὅμως τῆς ὑπερηφανείας του ἔχασε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ παρουσιάζονταν οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι τόν πολεμοῦσαν.

Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ ἴδιος: 

«Ἡ ψυχή τούς ἔβλεπε, ἀλλά δέν φοβόταν, γιατί αἰσθανόμουν κοντά μου τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Καί ἔτσι ὑπέφερα πολλά χρόνια ἀπό αὐτούς. 

Καί ἄν ὁ Κύριος δέν μοῦ ἔδινε νά τόν γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί ἄν δέν μέ βοηθοῦσε ἡ Ὑπεραγία καί ἀγαθή Δέσποινα, τότε θά ἀπελπιζόμουν γιά τή σωτηρία μου. 

Τώρα ὅμως ἡ ψυχή μου ἐλπίζει ἀκλόνητα στήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, παρότι σύμφωνα μέ τά ἔργα μου ἀξίζω νά βασανιστῶ καί στή γῆ καί στόν ἅδη».

Ἦταν περίλυπος καί συντετριμμένος γι' αὐτόν τόν συνεχή πόλεμο τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦσαν νά τόν ἐνοχλοῦν καί μάλιστα νά τόν παρεμποδίζουν νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες. 

Προσευχόταν θερμά καί ἀπευθυνόμενος στόν Κύριο εἶπε: 

«Κύριε, Ἐσύ βλέπεις πώς θέλω νά προσευχηθῶ σέ Ἐσένα μέ καθαρό τόν νοῦ, ἀλλά δέν μέ ἀφήνουν οἱ δαίμονες. 

Πές μου, τί πρέπει νά κάνω, γιά νά φύγουν ἀπό μένα»; 

«Καί ἀπήντησε στή ψυχή μου ὁ Κύριος: 

Οἱ ὑπερήφανοι πάντοτε ἔτσι ὑποφέρουν ἀπό τούς δαίμονες».

«Εἶπα, Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων, ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει, πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου»; 

Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στήν ψυχή μου: 

«Κράτα τόν νοῦ σου στόν ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». 

«Ὤ, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ! Ἐγώ εἶμαι βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἀγάπησε τόσο πού μέ νουθετεῖ, μέ θεραπεύει καί διδάσκει ὁ Ἴδιος στήν ψυχή μου τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή καί τήν ὑπακοή καί ἐκχέει ἐπάνω μου ὅλα τά ἐλέη του.

Ἀπό τότε κρατῶ τόν νοῦ μου στόν ἅδη καί καίομαι στό ζοφερό πῦρ καί λειώνω πνευματικά γιά τόν Κύριο καί τόν ἀναζητῶ μέ δάκρυα καί λέω:

- Κοντεύει τό τέλος, θά πεθάνω καί θά κατοικήσω στή σκοτεινή φυλακή τοῦ ἅδη. 

Ἐκεῖ θά καίγομαι μόνος, ἐνῶ θά νοσταλγῶ τόν Κύριο καί θά κλαίω. 

Ποῦ εἶναι ὁ Κύριός μου, τόν ὁποῖο γνωρίζει ἡ ψυχή μου; 

Καί ἡ σκέψη αὐτή μέ ὠφέλησε πολύ·
ὁ νοῦς μου καθαρίστηκε καί ἡ ψυχή μου βρῆκε ἀνάπαυση».

Ὀφείλουμε καί ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί πού δέν ἔχουμε φθάσει σέ κανένα βαθμό ἁγιότητος, νά ἔχουμε διακαῶς τήν μνήμη τῆς τελικῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ καί πρό πάντων τήν μνήμη τοῦ θανάτου, γιατί αὐτός ἀποτελεῖ τό ὁριακό τέλος τῆς δυνατότητος γιά μετάνοια.   ....

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

"Καί ἀκολουθήτω μοι.. "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου 
-  "Καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι"
από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

Ὁ Τίμιος Σταυρός ἀποτελεῖ τήν Κλίμακα τοῦ Ἰακώβ πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι ἡ Κλείς τοῦ Παραδείσου, πού κατέχει ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριος. 

Κατά τήν προτροπή τοῦ Κυρίου μας, ἀφοῦ ἀπαρνηθοῦμε τόν φίλαυτο, τόν ἐγωκεντρικό ἑαυτό μας, σηκώνουμε καί ἐνστερνιζόμαστε τόν Τίμιο Σταυρό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Θυρεός, εἶναι τό ἔμβλημα τῆς Πίστεώς μας, καί τόν ἀκολουθοῦμε.

Ὁ Σταυρός, δηλαδή, πού ἦταν τό πιό ἀποτρόπαιο μέσο ἐξευτελισμοῦ, τιμωρίας καί θανατικῆς ποινῆς. Ὁ Σταυρός πού ἦταν γιά τούς Ἕλληνες μωρία καί γιά τούς Ἰουδαίους σκάνδαλο, γίνεται τό μέσον τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι ὁ Βωμός, εἶναι τό Ἅγιον Θυσιαστήριον πού προσφέρεται ὁ Ἀμνός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἐξιλέωση τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὁ Τίμιος Σταυρός ἀποτελεῖται ἀπό δύο δοκούς, τήν κάθετο καί τήν ὁριζόντιο πού ἑνώνονται εἰς τό μέσον.

Ἡ κάθετος δοκός τοῦ Τίμιου Σταυροῦ φέρει τό σῶμα τοῦ Κυρίου.

Αὐτός εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ πού «ἐγένετο σάρξ».

Εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ποιητής τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου Δημιουργίας.

Αὐτός ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό ἀπέραντη ἀγάπη πρός τό πλάσμα του ἔγινε Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί ἔλαβε τήν φθοροποιό καί θνησιγενῆ σάρκα τοῦ ἀνθρώπου.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, τό κάθετο σκέλος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐκφράζει τήν διττή φύση τοῦ Κυρίου, τήν ἀνθρώπινη καί τήν θεϊκή πού εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένες, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ, τοῦ Ἐμμανουήλ.

Ἡ θεόπνευστη εἰκών τοῦ Κυρίου πού φυλάσσεται εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ ἀποδίδει μέ μεγίστη ἀκρίβεια τίς δύο φύσεις, τήν Θεϊκή καί Ἀνθρώπινη τοῦ Κυρίου μας.

Ἡ ὁριζόντιος δοκός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπεικονίζει μεταφορικά τόν Ἰορδάνη ποταμό. 

Ὅπως ὁ ποταμός αὐτός ἀποτελοῦσε τό σύνορο τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας, ἔτσι καί ἡ ὁριζόντιος δοκός τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀποτελεῖ τό σύνορο μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς.     [ ….]

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]