"Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν "

 

ΜΗΝΥΜΑ του Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἐποχὴ μας ἀδικεῖ μιὰ μεγάλη εὐλογία ποὺ ἔχει δώσει ὁ Θεός: τὴν εὐλογία τῶν ἐντολῶν. Θεωρεῖ ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀποτελεῖ μιὰ μηχανική, ἐπιφανειακὴ ἠθικὴ καὶ ὅτι ὁ λόγος περὶ τηρήσεως τῶν ἐντολῶν εἶναι μία ἠθικολογία ποὺ προάγει τὸν εὐσεβισμό.
Δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα.
Ἂν προσέξουμε, θὰ δοῦμε ὅτι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ πατερικὴ γραμματολογία καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτα ἀπὸ προτροπὲς γιὰ τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ προσδιορίζουν τὴν ἁγιότητα -μεταξὺ ἄλλων- καὶ ὡς ἔκφραση τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν· «ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμᾶς τηρήσατε», λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

Ἡ προσπάθεια τηρήσεως τῶν ἐντολῶν μᾶς μεταφέρει ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία καὶ τοὺς ἐπικίνδυνους ἀκροβατισμοὺς τῶν «βιωμάτων», στὴν πραγματικότητα τῶν ἀδυναμιῶν μας.
Διαβάζουμε συχνὰ ἕνα βιβλίο, κάνουμε μιὰ ὡραία συζήτηση, μιλᾶμε γιὰ τὸν πλατυσμὸ τῆς καρδιᾶς, γιὰ τὶς ἀναρριχήσεις τοῦ νοός, γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀναβάσεις, καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο μᾶς διακόπτει ὁ ἄντρας ἢ ἡ γυναίκα μας στὸ σπίτι καὶ ἀντιδροῦμε μὲ ἔνταση καὶ ἐκνευρισμό.

Τί ἔννοια ἔχουν τότε ὅλες αὐτὲς οἱ συζητήσεις;
Κρατᾶμε τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι, τηροῦμε ἴσως τὶς νηστεῖες, ἐπειδὴ ἔτσι μάθαμε, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τῆς ἀγάπης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀμοιβαίας ἀνοχῆς, τῆς συγχωρητικότητας.
Καὶ παρατηρεῖται τὸ ἑξῆς φαινόμενο: Ἐνῶ ἐμφανιζόμαστε μὲ μιὰ μοναχικοῦ χαρακτήρα παραδοσιακότητα, εἴμαστε πολὺ σκληρόκαρδοι ἄνθρωποι.
Αὐτὸ ποὺ μαλακώνει τὴν ψυχὴ σὰν σφυρὶ ποὺ τὴ χτυπάει, εἶναι οἱ ἐντολὲς καὶ ὁ ἀγώνας τους.

Οἱ ἐντολὲς ὑπάρχουν γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον, γιὰ νὰ μᾶς ταπεινώνουν καί, δεύτερον, γιὰ νὰ μᾶς δείχνουν τὴν πορεία μας.

Πόσο ἀγώνα ἔχει μία ἐντολή! Πόση προσπάθεια! Εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ διαβάσουμε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴ Φιλοκαλία ἢ τὰ Ἀσκητικά του Ἀββᾶ Ἰσαάκ, νὰ νομίσουμε ὅτι τὸ καταλάβαμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε ὅτι φτάσαμε σὲ μιὰ δῆθεν «πνευματικὴ κατάσταση», ἀπὸ τὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ μὴν ποῦμε ἕνα ψέμα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀποκαλοῦμε συμβατικὰ ψέματα ἢ ἀπὸ τὸ νὰ δεχθοῦμε τὸ παιδί μας ὅπως εἶναι ἢ νὰ ἀνεχθοῦμε τοὺς γονεῖς μας ἢ ἀμοιβαία ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ὅταν προσπαθοῦμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς δυσκολευόμαστε πολύ.
Κι ἔτσι, ταπεινωνόμαστε ἐπώπιόν τους.

Οἱ ἐντολὲς ὅμως, πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς ταπεινώνουν, λειτουργοῦν καὶ ὡς ὁδοδεῖκτες στὴν πορεία μας. 

Βλέπει κανεὶς πολλὲς φορὲς στοὺς ὀρεινοὺς δρόμους νὰ ὑπάρχουν στὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ἀσφάλτου, πάσσαλοι μὲ φθορίζουσα ὕλη πάνω τους, ὥστε νὰ δείχνουν τὸν δρόμο, ὅταν αὐτὸς καλύπτεται ἀπὸ τὰ χιόνια.
Τὸ ἴδιο κάνουν κι οἱ ἐντολές· μᾶς δείχνουν ποῦ πορευόμαστε.
Γι’ αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἀναζητήσει κανείς, μὲ τὴ συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ του, νὰ προσδιορίσει τὶς ἐντολὲς γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἀγωνιστεῖ στὴ ζωή του.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μαθητεύει συνεχῶς στὸ συγκεκριμένο ἀγώνα του.
Δὲν δικαιολογεῖ εὔκολα τὸν ἑαυτὸ του, ὅταν δὲν τὰ καταφέρνει, δὲν ἀδιαφορεῖ.
Στέκεται μὲ τιμιότητα ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια.
Δὲν ψεύδεται, οὔτε ξεγελᾶ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ κοιτάζει ποιὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς θὰ ἐφαρμόσει καὶ σὲ ποιό βαθμό.
Ἔτσι, διακρίνει τὸ δρόμο καὶ τὴν πορεία του, καὶ στὴ συνέχεια ζητάει μὲ τὴν προσευχὴ του τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία Του· ὥστε, ἂν κάποια ἀπὸ τὶς ἐντολὲς μπορεῖ νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ ἐμπειρία προσωπική, αὐτὸ νὰ γίνει μόνο μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ.

Στὴν πνευματικὴ ζωή, οἱ ἀρετὲς δὲν ἀποτελοῦν κατάκτηση ἢ ἐπίτευγμα, ἀλλὰ δῶρο Θεοῦ καὶ καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Σὲ μᾶς ἀνήκει ἡ συναίνεση καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ χάρι Του.

Σεπτέμβριος 2020

 

imml - 2fA

"Μήνυμα Αυγούστου "

-  Του Μ. Μ. Λ. Νικολάου

Μέσα ἀπὸ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία δανείζεται ἐκφράσεις καὶ βασίζεται σὲ γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, προεικονίζεται καὶ προτυπώνεται τὸ μυστήριο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

Μεταξὺ ἄλλων, οἱ ὑμνογράφοι τὶς ἀποδίδουν τέσσερα μοναδικὰ χαρακτηριστικά.
Τὴν ἀποκαλοῦν κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, σκηνὴν ἐπουράνιον, ἔμψυχον ναόν τοῦ Θεοῦ καὶ πύλην του οὐρανοῦ.

Κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ σημαίνει ὅτι τὸ πρόσωπό της φανερώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἡ ἴδια τὸν φιλοξένησε στὴ μήτρα της καὶ ὁ Κύριος τὴν ἁγίασε. 

Ὑπάρχει γιὰ νὰ δείχνει τὶς συνεταγμένες τοῦ Θεοῦ, τὸν τόπο Του, τὴν παρουσία Του, καὶ ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴ φωτισμένη ὑπόδειξή της στὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας «ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε» (Ἰω. β΄ 5), ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς προτρέπει στὴν ὑπακοὴ τοῦ Υἱοῦ της. 

Ὅποιος τὴν βλέπει, βλέπει τὸν Θεό.

Ἀποκαλεῖται ὅμως καὶ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ σημαίνει ὄχι ἁπλῶς τόπος διαμονῆς ἢ φανέρωσης τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τόπος ἀναπαύσεώς Του. 

Τόπος ποὺ πραγματικὰ εὐαρέστησε στὸν Θεό, ἱκανοποίησε τὴν προαιώνια βουλή Του καὶ ἐξέφρασε τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του καὶ τὸ αἰώνιο θέλημά Του.

Χαρακτηρίζεται ἐπίσης καὶ ναὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ σημαίνει ὅτι διὰ τῆς Θεοτόκου ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ μυστήριο, τὰ σημεῖα καὶ τὰ θαύματά Του, αὐτὰ ποὺ ξεπερνοῦν τὴ λογική μας, αὐτὰ ποὺ καταργοῦν τὴν παχύτητα καὶ τὴ μικρότητά μας, αὐτὰ ποὺ φανερώνουν τὴν ἄλλη λογικὴ καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν ἄλλη ζωή, καταδεικνύουν ἕναν ἄλλον κόσμο ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς πτώσεως, ἕναν ἀληθινὸ κόσμο πέραν ἀπὸ τὸν πραγματικὸ κόσμο, ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο καλεῖται ὁ καθένας μας νὰ μπεῖ μέσα καὶ νὰ ζήσει. 

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι στὸ πρόσωπό της ἐμπιστεύεται ὁ Θεός τὰ μυστικά του, καὶ αὐτὴ τὰ μοιράζεται μὲ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἡ Παναγία λοιπόν δείχνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἐκφράζει τὸ θέλημά Του καὶ ἀποκαλύπτει τὸ μυστήριό Του. 

Αὐτὰ ὅλα δὲν ἀποτελοῦν ὅμως προνόμια ἢ ἔστω δῶρα πρὸς αὐτήν, τὰ ὁποῖα αὐτὴ τὰ κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό της, ἀλλὰ χαρίσματα ποὺ τὰ μοιράζεται μὲ τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ μὲ τὸν κόσμο ὅλον, ποὺ τῆς δόθηκαν γιὰ νὰ τὰ δίνει. 

Συνεπῶς κάθε ἕνας ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει μιὰ πνευματικὴ σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου δὲν γνωρίζει μόνον τὴν Παναγία, ἀλλὰ κυρίως εἰσέρχεται στὸν γνόφο τῆς παρουσίας, τοῦ θελήματος καὶ τοῦ μυστηρίου τῆς Τριαδικῆς θεότητος.

Τέλος, ἡ Παναγία εἶναι καὶ πύλη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι πέρασμα πρὸς τὸν οὐρανό. 

Ὁ πόθος τοῦ κάθε πιστοῦ εἶναι νὰ γίνει οὐράνιος ἄνθρωπος, «ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20), «τὰ ἄνω ζητοῦμεν, τὰ ἄνω φρονοῦμεν» (Κολ. γ΄ 1,2). 

Ἡ πύλη διὰ τῆς ὁποίας κανεὶς εἰσέρχεται σὲ αὐτὴν τὴν οὐράνια κατάσταση, στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἶναι τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 

Ὅπως γιὰ νὰ εἰσέλθουμε σὲ ἕναν χῶρο χρειάζεται ὁπωσδήποτε μία πόρτα, ἔτσι καὶ στὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ δὲν εἰσερχόμεθα ἀπὸ τὸν τοῖχο τῆς λογικῆς, οὔτε ἀπὸ τὴν παγίδα τοῦ ἐμπαθοῦς βίου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ εἴσοδο τοῦ Θεομητορικοῦ προσώπου. 

Τὸ ἠθικὸ πρότυπό της, ἡ προσφυγὴ στὴ μητρικὴ προστασία της, οἱ πρεσβεῖες της, ἡ χάρις της, ἡ μυστικὴ σχέση μαζί της διευκολύνουν τὴν ψυχὴ νὰ εἰσέλθει στὸν χῶρο τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ ἡ σχέση μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἐκφράζεται πληθωρικὰ μέσα ἀπὸ τὶς τόσο δημοφιλεῖς στοὺς Ὀρθοδόξους ἀκολουθίες τῶν δύο Παρακλητικῶν Κανόνων καὶ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. 

Οἱ δύο πρῶτες ὑπογραμμίζουν τὴ μετοχὴ τῆς Θεοτόκου στὶς καθημερινὲς ἀνάγκες τῆς ζωῆς, ἐνῶ ἡ ἄλλη ἀποτελεῖ δοξολογικὴ προσευχή ποὺ μᾶς βοηθεῖ νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς αἰώνιας δόξας της. 

Οἱ Παρακλήσεις τὴν φέρνουν κοντά μας, ἐνῶ οἱ Χαιρετισμοὶ μᾶς ἀνεβάζουν κοντά της.

Στοὺς Παρακλητικοὺς Κανόνες ἐκφράζεται ἡ ἀμεσότητα τῆς σχέσης τῶν πιστῶν μὲ τὴν Θεοτόκο καὶ ἡ βαθειά της κατανόηση τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἡ ἀνάγκη τῆς προστασίας της σὲ περιστάσεις κινδύνων, θλίψεων, ἀσθενειῶν, ἀναγκῶν καὶ συμφορῶν. 

Ἡ παράδοση καὶ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνει τὴ δύναμη τῶν προσευχῶν καὶ τῶν πρεσβειῶν της, καθόσον «πολλά ἰσχύει δέησις Μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου». 

Οἱ πρεσβεῖες της στηρίζουν τὸν ἀγῶνα τῆς σωτηρίας μας ὅσο ἴσως τίποτε ἄλλο, γι' αὐτὸ καὶ στὶς λειτουργίες μας αὐτὲς ἐπικαλούμαστε, ψάλλοντας: «ταῖς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς».

Μὲ τὴν άκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, ὁμολογοῦμε τὸ μυστήριο τῆς ἐκ παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅμως οὔτε νὰ τὸ κατανοήσουμε μποροῦμε οὔτε νὰ τὸ περιγράψουμε οὔτε νὰ τὸ ἐξηγήσουμε· «Ἰλιγγιᾶ δὲ νοῦς ἅπας σοῦ τὸν τόκον νοεῖν». 

Αὐτὸ ὅμως, ἀντὶ νὰ σκανδαλίζει τὴ σκέψη, ταπεινώνει τὴν καρδιὰ καὶ γεννᾶ θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο γιὰ τὴ σοφία, τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν ἄκρα συγκατάβασή Του. 

Μὲ ἄλλα λόγια, ζῶντας κανεὶς τὸ μυστήριο τῆς Ὑπεραγίας Παρθένου, ὁμολογεῖ τὸ μυστήριο Τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Εὔχομαι νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἡ Παναγία νὰ ἀποτελέσει καὶ τὴν δική μας μητέρα στὴν καθημερινή μας ζωή, τὸν ἀρωγὸ τῆς σωτηρίας μας, τὴν παραμυθία, τὸν συμπαραστάτη καὶ ταυτόχρονα τὸ πρόσωπο αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ἀποκαλύπτει διαρκῶς τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ.

Aὐγουστος 2020

 

imml – 2φΑ

"Στοιχεία θεϊκής παρουσίας "

-  Του Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικολάου

….   Το πρώτο στοιχείο που έχει η έλευση και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, κρύβεται πίσω από τις λέξεις «ομοθυμαδόν» και «επί τω αυτώ».
Είπε ο Κύριος στους αποστόλους: μην απομακρυνθείτε, αλλά να παραμείνετε όλοι μαζί στην Ιερουσαλήμ «έως ου ενδύσασθε δύναμιν εξ ύψους».
Τους είπε λοιπόν να μείνουν προσδοκώντας τη δύναμη την εξ ύψους, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα. Και βλέπουμε ότι οι απόστολοι παραμένουν, όπως αναφέρεται στις Πράξεις, «ομοθυμαδόν επί τω αυτώ», στον ίδιο χώρο, μαζεμένοι, με κοινή προσδοκία και ένα πνεύμα.

Αυτό το φρόνημα της κοινωνίας, η αίσθηση ότι δεν μας χωρίζουν οι διαφορές μας, είναι που πιστοποιεί την συγγένειά μας με το Άγιο Πνεύμα, την εγγύτητά μας μαζί Του, το αν υπάρχει κάπως στη ζωή μας.
Δεν μας χωρίζουν οι αντιθέσεις μας.
Δεν μας χωρίζουν τα λάθη των άλλων, αλλά είμαστε όλοι μαζί.
Μας ενώνει ο ένας και κοινός στόχος. Μας ενώνει η κοινή προσδοκία.
Μας ενώνει αυτό το ίδιο πνεύμα το οποίο περιμένουμε να λάβουμε.
Όταν νοιώθουμε δυσκολίες, όταν νοιώθουμε ξένοι, τότε απουσιάζει το Άγιο Πνεύμα. 

Αυτή η χαρά που νοιώθουμε όταν είμαστε μαζί στην εκκλησία, «ομοθυμαδόν», «επί τω αυτώ», προσδοκώντας την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, είναι που δικαιολογεί την παρουσία μας στη Θεία Λειτουργία.

Υπάρχει ένα δεύτερο στοιχείο, το οποίο κρύβεται πίσω από την έκφραση ότι το Άγιο Πνεύμα ήρθε «ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας», σαν ένα ρεύμα απότομο.
Αυτό εκφράζει την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Δεν είναι μόνο ότι γίνεται δυνατός ο χριστιανός, αλλά είναι ότι αισθάνεται την δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί τα πάντα να αλλάξει γύρω του, αλλά μπορεί και να αλλάξει και τα πάντα μέσα του.
Μετά, λοιπόν, τη δική μας κοινωνία και ενότητα, έρχεται η αίσθηση της ξαφνικής επεμβάσεως του Αγίου Πνεύματος και της δυνάμεως του Θεού που παρεμβαίνει στη ζωή μας.

Υπάρχει και κάτι ακόμη. Έρχεται το Άγιο Πνεύμα και υπογραμμίζει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων· «ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις».
Έχουμε διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά δώρα.
Μια διαφορετικότητα που δεν χωρίζει, αλλά συμπληρώνει και ενώνει.
Χαιρόμαστε που ο Θεός δίνει στον κάθε ένα μας ένα διαφορετικό δώρο.
Πανηγυρίζει η ψυχή μας μέσα από αυτήν την αρμονία της Πεντηκοστής.
Δεν μας ενοχλεί ότι ο άλλος μπορεί να έχει διαφορετική έκφραση και διαφορετική ίσως αίσθηση του Θεού.
Και οι απόστολοι ήταν τόσο διαφορετικοί· ο Πέτρος από τον Παύλο, ο Ιωάννης από τον Πέτρο. Αλλά και οι άγιοι της Εκκλησίας μας· ο Μέγας Βασίλειος από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι με άλλα δώρα, εκφράζοντας όμως την ίδια αλήθεια.

Και ένα τέταρτο στοιχείο· «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος αγίου».
Γέμισαν από την αίσθηση και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, γέμισε ο οίκος που ήσαν καθήμενοι, και μετά γέμισαν και οι καρδιές τους με αυτήν την αίσθηση της πληρότητος, του όλου, ότι τα έχουμε όλα και δεν μας λείπει τίποτα.
Τα πάντα μας δίνει ο Θεός.
Οι μικρές αναταραχές και διαταραχές αυτής της ζωής δεν είναι τίποτα.
Είναι απλώς για να μας θυμίζουν, ότι δεν γίναμε ακόμη ουράνιοι και ότι ακόμη πατάμε στη γη. Λίγο να μας ταπεινώνουν και κάπως να μας προσγειώνουν.   ....

vimaorthodoxias – [2φΑ]

"Διαπερατότητα στη Ζωή "

«Η Ανάσταση είναι Επανάσταση»
-  Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος

- Φτιαγμένος από τη «στόφα» των προφητών και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνος. 
Ο λόγος του παθιασμένος, είτε ανακουφίζει, είτε ερεθίζει, ανάλογα με την διάθεση που θα τον προσεγγίσει κανείς.
«Έφηβος» στην ψυχή, με βλέμμα που πετάει σπίθες, οι κινήσεις του γεμάτες ζωντάνια, τονίζουν την αποφασιστικότητά του και τις βαθιές του πεποιθήσεις.
Ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος είναι ο ορισμός του αναστάσιμου ανθρώπου και μας επιτρέπει να διερευνήσουμε από πού πηγάζει αυτή η διαρκής λαχτάρα του για ζωή και η διαφορετική προσέγγισή του για τον θάνατο. -

[από συνέντευξη στον Δημοσθένη Γκαβέα, για το HUFFPOST, 28.04.2019]

Άλλο πράγμα η εορτή ως εορτασμός και άλλο η εορτή ως εκκλησιαστική πανήγυρη.
Το πρώτο σημαίνει απλά ποικιλία στη ζωή μας, αλλαγή στη μονοτονία της.
Η Ανάσταση είναι κάτι διαφορετικό ως εκκλησιαστικό γεγονός και κάτι άλλο ως εορταστική πανήγυρη. Ακόμη και από θρησκευτικής πλευράς υπάρχει ένα έντονο σκηνικό με ποικίλες ακολουθίες, τύπους, συμβολισμούς, με τον Σταυρό, με τον Επιτάφιο, με όλες αυτές τις εναλλαγές και βεβαίως με τα έθιμα, τα κόκκινα αυγά, τις λαμπάδες, τα αρνιά, τη σχέση με την άνοιξη και τα λοιπά.
Όμορφα έθιμα. Όλο όμως αυτό παραπέμπει σε μια γιορτή χαράς, γιορτή αγάπης, γιορτή εξωτερικών σχημάτων, ανθρώπινων σχέσεων.

Η Εκκλησία δεν γιορτάζει την Ανάσταση.
Γιορτάζει την Ανάσταση του Χριστού, το οποίο σημαίνει τρία πράγματα:
το πρώτο είναι η συντριβή της δυνάμεως του διαβόλου, το δεύτερο η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και το τρίτο η δυνατότητα του ανθρώπου να αναστηθεί και ο ίδιος.
Με την Ανάσταση του Χριστού αποδεικνύεται η θεότητά Του, αφού ούτε ο θάνατος, ούτε ο τάφος μπορεί να Τον περιορίσει, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται και η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να σπάσει τον φραγμό του θανάτου.

Να το πω με ένα απλό παράδειγμα.
Εάν ο θάνατος είναι μια επιφάνεια, μια οθόνη αδιαπέραστη και σκοτεινή, αυτό που η Ανάσταση του Χριστού κάνει, είναι ότι δίνει σε αυτή την επιφάνεια διαφάνεια και διαπερατότητα, που σημαίνει ότι μπορείς να δεις πίσω και μετά από τον θάνατο και επιπλέον, να περάσεις και ο ίδιος μέσα από τον θάνατο στην όντως ζωή, στην αιωνιότητα.
Θα μπορούσε να υπήρχε ζωή αιώνια χωρίς να είχε νικηθεί ο θάνατος, να μην υπήρχε ο θάνατος.
Εφόσον όμως υπάρχει, η Ανάσταση σημαίνει συντριβή του θανάτου.

Η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί κανείς να πάθει, είναι να του γκρεμίσουνε την πίστη και αυτό γίνεται συστηματικά….

huffingtonpost – [2φΑ]