Διαδρομές

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Άπόρρητες για αδηφάγους οφθαλμούς

ανήλεες πορείες

δεσμευτικές συναινέσεις και νεύματα αποδοχής

σε  αυθόρμητες προσωπογραφίες,

αν ζητάς διευκρινήσεις και καθοδήγηση

δεν ανήκεις στο τοπίο αυτό·

ο χώρος προϋπάρχει αυθεντικά άμεσος να κατευθύνει

τον καλλιτέχνη – η τέχνη αντανακλά το πρώτο κάλλος

του δημιουργού της

οι σκέψεις σχηματίζουν σμήνη ταχύπλοα, το ίδιο

οι ιδέες και οι φευγαλέες κριτικές -

τα αισθήματα παραμένουν οι μόνοι γνήσιοι

εκφραστές της αρμονίας

η θέληση και η ελευθερία είναι οι αδελφές

που συνταιριάζουν το οικείο άγνωστο

με το άγνωστο επιθυμητό.

Δεν προσπαθώ πια να προσεγγίσω
το ανέφικτο

απέτυχα στην αυτοκριτική μου

μα φέρω αναλλοίωτη την εικόνα

του χαμένου δειλινού

ελπίζοντας στη γλυκύτητα της συγγνώμης.

Μ Ψ

"Κάποτε ήσουν τριώ' χρονώ' "

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ…

Κάποτε ήσουν τριώ' χρονώ'
αχώριστος απ’ τη μαμά σου, αλλ’ από τότε
ανεξάρτητος
έτοιμος να ανακαλύψεις τον κόσμο
έχοντας για κλειδιά στις πόρτες τις ζωής
το γέλιο και το κλάμα σου

Κάποτε ζύγιζες τον άλλο με μια ματιά
είχες την ηρεμία της εμπιστοσύνης
στην αγάπη του μπαμπά σου
την περιέργεια της αθωότητας
τη χαρά της ξεγνοιασιάς
κι όνειρα κοντινά, χειροπιαστά

Κάποτε ένα τραγουδάκι ή μια
όμορφη ζωγραφιά, διώχνανε τη λύπη
για ένα σπασμένο παιχνίδι, κάποτε
ήσουν ένας μικρός πρίγκιπας
που χάριζες τη σοφία σου και με τα δυο χεράκια

Μα τα χρόνια περνούν κι ο κόσμος μικραίνει
όλα γύρω αλλάζουν, τα λουλούδια
μαραίνονται
και οι παιδικοί ήρωες ακόμα ξεθωριάζουν
και χάνουν τη μαγεία τους

Μόνο εσύ δεν αλλάζεις
μένεις μέσα σου ο ίδιος
ούτε αλλάζουν τα μάτια
αυτών που σ’ αγαπούν

Τα χρόνια περνούν κι οι φροντίδες πληθαίνουν
ζητάς από τον εαυτό σου όλο και πιο πολλά
ικανοποιήσεις, επιβραβεύσεις κι αποδοχή
από τους γύρω σου σε ό,τι κάνεις
όμως ο κόσμος είναι δύσκολος
κι οι αλήθειες είναι κρυμμένες καλά

Μη χάνεις καιρό για τα πρόσκαιρα πια
μη χάνεσαι στις εντυπώσεις
ρώτησε την καρδιά σου τι πραγματικά αξίζει
εκείνη ξέρει
και δεν λέει ψέματα ποτέ

Όταν όλα φεύγουν σε ξεχνούν και χάνονται
ό,τι και να σου συμβαίνει
πάντοτε να το θυμάσαι
πως εσύ δεν αλλάζεις
μένεις μέσα σου ο ίδιος
ούτε αλλάζουν και τα μάτια
αυτών που σ’ αγαπούν
απ’ όπου κι αν σε βλέπουν.

Mj-3yo – [2fA]

"Στιγμές και αισθήματα.. "

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Ψυχή μου,

Είναι ώρες, που νοιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω για όλα,

χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό που με ωθεί, χωρίς να ξέρω τι με κατέχει.
Κι ενώ η ανάγκη γίνεται έντονη σαν την ανάσα μου, βλέπω
πως κάθε μου προσπάθεια κάνει πιο φανερή την αδυναμία
να συλλάβω την ουσία που ξεγλιστρά απ’ τα αισθήματα μου
για να τη μετατρέψω σε σκέψεις καθαρές για μένα
σε λόγια κατανοητά για τους άλλους -
κι άλλοι τώρα για μένα, είσαι μόνο εσύ.

Είναι και άλλες ώρες, που όλα τα βλέπω τόσο, μα τόσο καθαρά..
και τότε θαρρώ πως πάντα θα είναι έτσι,
Κι όμως περνούν και χάνονται οι εικόνες
κι οι στιγμές
δεν θα ξανάρθουν ποτέ οι ίδιες,
μένει μόνο η αίσθηση
ίδια, ονειροπόλα και δημιουργική.

Σ’ αγαπώ·
κρατώ την πιο απλή λύση του αυθορμητισμού
πυξίδα στις προθέσεις μου
και σου στέλνω μόνο δυο λέξεις -
ο δρόμος της καρδιάς είναι θερμός και οικείος·
το σ’ αγαπώ, είναι η πρώτη λέξη.

Τι άλλο να πούμε;
Δυο νύχτες ορίζουν τη ζωή, κι ένα ξύπνημα.
Μια μέρα η δική μου, μια μέρα η δική σου.
Μια μέρα μαζί - η μέρα μας.

Και ξέρεις τι νομίζω πως θα είναι το πιο ωραίο στη μέρα αυτή;
Το ηλιοβασίλεμα! – αυτή αξίζει να είναι η άλλη λέξη.
Μ’ όλη τη γνώση, μ’ όλη την κούραση, μ’ όλη την τρυφερότητα
της αποχώρησης
το φως να λιώνει σε ανταύγειες στα μάτια σου
τα γεμάτα εκπλήξεις κι αλήθειες
και να νοιώθεις γαλήνη…

Ένας ήλιος χρυσός
λίγα σύννεφα όλο χνούδι κι απαλότητα
μια θάλασσα με παιχνιδιάρικες αντανακλάσεις
και η θεϊκή ηρεμία του δειλινού
Αυτό το ηλιοβασίλεμα, θα πρέπει να ’ναι πολύ γαλάζιο…

Μ - (1965)

[2φΑ]

Νήψις μονοτονική..

ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Η λήθη ως δευτέρα του φύσις
αποτρεπτική του άγχους, καθησυχαστική
τον θωπεύει συχνάκις λυτρωτικώς·
πάραυτα λησμονώνται συνειδησιακαί οχλήσεις,
υποχρεώσεις, ενοχικά σφάλματα και αβλεψίαι
- συν αυτοίς και τινες συμπεριφοραί
μετριοπαθείς και εχέφρονες

Ως άφρων κατόπιν τούτου, και στερούμενος διδακτικού
παρελθόντος και μελλοντικού οράματος
προβαίνει εις ανοήτους εκδηλώσεις, προκαλών
εντόνους απορίας ενίοτε εις εαυτόν, αίτινες όμως
καλύπτονται επιμελώς και ταχέως υπό σωρείας μηχανισμών
εκλογικεύσεως, ικανών να του προσδίδουν
αίσθησν δικαιώσεως, του ευστρόφου και ευρηματικού του
πνεύματος

Ωστόσο, εν ευθέτω χρόνω, επανέρχεται εις εαυτόν·
τον καταλαμβάνει τότε ειλικρινής θλίψις δια τας νεφελώδεις
ταύτας περιόδους της ζωής του -μακράν της αληθείας-
ενθυμούμενος δε την νηφαλιότητα αγαθών ημερών, 
συναισθάνεται τοσούτον την αναγκαιότητα νήψεως,
ώστε πιστοποιεί τας αξιεπαίνους του προθέσεις
αυτοκαθάρσεως, συντάσσων ποίησιν εις γλώσσαν
καθαρεύουσαν -κατά το δυνατόν-
συμβατικώς μονοτονικήν.


Μ Ψ

                                                                   

"Το κλειδί "

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Το κλειδί βρισκόταν πάντα
κάτω από την πέτρα
όποιος ερχόταν πρώτος έμπαινε
και περίμενε
Δεν υπήρχε τίποτα κρυφό
κανένα μυστικό καμιά συνομωσία
όλα καθαρά απλά μοιρασμένα ίσα
απ’ την καλή διάθεση όλων
Συχνά άναβε η συζήτηση κι η σύναξη
αποκτούσε ξεχωριστό παλμό
άλλοτε η σιωπή πλανιόταν ανάμεσα μας
σαν ουράνιο τόξο που μας σκέπαζε
Μας ένωνε η συγγένεια πνεύματος
– αυτή η αίσθηση πως
όλη η ομορφιά, όλη η αγάπη μαζί με τις
διαφορές τις διαφωνίες και όσες αντιθέσεις
μας χαρακτήριζαν
ανήκαν στον ίδιο χώρο, ήταν κτήμα μας
αέρας που αναπνέαμε, κατάκτηση μας

Κάποτε κάποιος δεν ξανάρθε
κι έπειτα άλλος κι άλλος
τη θέση τους έπαιρναν σκιές αμίλητες
με τις ίδιες κινήσεις τις ίδιες ιδέες,
όπως συμβαίνει πάντα και κανείς
δεν θέλει να το πιστέψει
Όταν πήρα το κλειδί για τελευταία φορά
δεν περίμενα πια κανέναν άλλο
έμεινα μόνος με τις σκιές με ανοιχτή την πόρτα
και το κλειδί σε αναμονή στην κλειδαριά,
να μετρά τις ανάσες μου
Πολλοί περαστικοί έρχονται για μια
καλησπέρα, δεν ξέρω αν τους απαντώ
πόσο μένουν και τι λέμε
το τόξο της σιωπής έχασε τα
χρώματα του και κρύφτηκε στην καρδιά μου
- εκεί περιμένει καρτερικά όλους τους φίλους
τους παλιούς ενωμένους ξανά να μας σκεπάσει
με τη φτερούγα του...

Μ Ψ

                                                                            

Για να θυμάμαι

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

Ήταν τόσο τραγικά κοντά μας
όλα αυτά
ο καπνός π’ ανέβαινε από τ’ αποκαΐδια
της καρδιάς μας
- και πότισε η οσμή του για πάντα
το μυαλό μας -
οι φλόγες που τσάκιζαν μ’ έναν κρότο φριχτό
τα κόκκαλα των ελπίδων μας,
η πρωινή ευτυχία, η χθεσινή
σ’ απόσταση μιας σπιθαμής, μιας σπίθας
ενός δρόμου,
αυτή που πριν δυο ώρες ίσως δεν μας έφθανε…

Κι έσφιγγε ο καθένας στην αγκαλιά του
ότι μπορούσε ότι προλάβαινε
και τον πόνο που δεν μπορούσε
που δεν τον άντεχε, κι αυτόν μαζί
θρήνο πανάκριβο
και ράγιζαν τα μάτια ορθάνοιχτα στο φόβο
του σήμερα, του αύριο
στη θλίψη που θρονιαζόταν
στην ανέτοιμη για κάτι τέτοιο από χθες
ψυχή μας

Ξυπνούν βαριανασαίνουν
και μας διώκουν μνήμες αχνές προγόνων
που λέγαμε πως ξεπεράσαμε,
μα αναβιώνουμε χαμένοι στο στροβίλισμα της μοίρας
το άδικο δικό μας μερτικό

Ο χρόνος θεραπεύει λένε,
θα ξημερώσει καινούργια μέρα, το φως θα μας
ξεπλύνει πληγές και στάχτες, μα τίποτα
δεν θα ’ναι πια το ίδιο 
- θα βρω ένα λουλούδι  ν’ αγαπήσω, να μου θυμίζει
την πρωινή μου ευτυχία, τη χθεσινή
τόσο κοντά…

Μ Ψ

                                                                    

Των ψυχών

          "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ"

[2φΑ]

Ίδιος ο Μάης..

ΙΔΙΟΣ Ο ΜΑΗΣ

Κρινάκια μωβ αγριολούλουδα
ρείκια θυμάρια ανθισμένα
εξαίσιοι θάμνοι εύοσμοι
σε φόντο γαλανό, βαθύ γαλάζιο
μπλε στης θάλασσας τις αναμνήσεις

Θα ξημερώσει πάλι
ο ουρανός τη μέρα του
ο ήλιος του Μάη θα ξετρυπώσει
τη ζωή που κρύφτηκε
σε μια αγκαλιά σφιχτή κι αμίλητη

Θαρρώ πως είδα έναν άγγελο·
άγγελος ήταν, το ’νοιωσα,
πρόλαβα με την άκρη του ματιού
κι άγγισα λίγο τη φτερούγα του
την άπιαστη στιγμή που έστριβε
στο φως μαζί σου

Δεκατέσσερις, εικοσιτέσσερις…
ίδιος ο Μάης τρυφερός σκληρός
με πληγωμένη ξανά την
ομορφιά του, κλείνει τις πόρτες
τις οικείες κι ανοίγει διάπλατα
διόδους μυστικές λευκές
κι απάτητες…

Μ Ψ

                                             

"Στη μνήμη Χατζηγεώργη "

ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ ΛΕΙΠΕΙΣ

Γιορτή σου σήμερα, γεννήθηκε  η Άνοιξη
θα λουλουδιάσουν οι κήποι κι οι καρδιές
και λείπεις…

Σύννεφο ήσουν περαστικό
στον ουρανό του απομεσήμερου
σχήμα συμβολικά βυζαντινό
σε σθένος και εμπνεύσεις
τραγούδια ύμνους και ψαλμούς
με οραματισμούς πέρα από οριοθετήσεις
και αετίσια κοφτερή θωριά
στα ονειρικά αιθέρια περίπολα σου

για θαύματα μιλούσες και προσδοκίες γενεών
για παραδόσεις και ανάσταση ονείρων
σαν το βλαστάρι που στρέφεται στον ήλιο
για χάδι πρωινό
ή σαν τη γέρικη ιτιά που ψιθυρίζει προσευχές
στη μοναξιά της
- ρίζες πίστης, πολλή ελπίδα
και φυλλωσιές αγάπης…

Στην τροχιά που ακολουθούσες
στους δρόμους τους μοναχικούς
ίσκιος κι ανάσα στην ιδρωμένη ανηφοριά
στάλες δροσιάς μελωδικές στις κλίμακες
της αγρυπνίας κι άπλωνες
παρηγοριά στον αδερφό το δάκρυ σου
ψιλόβροχο
στο πονεμένο μάγουλο του

σύννεφο ήσουν άπιαστο περαστικό
και φύσηξε τ’ αγέρι κι έφυγες
σε άλλους ουρανούς γιορταστικούς
ταξίδι μακρινό και τελευταίο
σ’ ένα αύριο ειρηνικό
κι απάνεμο.

Μ Ψ

                                         

Είναι της μοναξιάς..

ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Οι πιο δικές μου ώρες
είναι της μοναξιάς
όχι της ανίας ούτε της εγκατάλειψης,
είναι οι ώρες οι μοναχικές
της σύναξης
με αδελφούς και φίλους
στενούς παλιούς καινούργιους
κι άγνωστους
μ’ εκείνους που  τα μάτια της ψυχής
αντάλλαξαν έστω και μια ματιά
ζεστή κι αξέχαστη
έστω μια λέξη που προσκαλεί
μοιράζεται και παρηγορεί
ένα χαμόγελο διστακτικό
ή μοναχά μια αιωρούμενη
στιγμή αμηχανίας
μοναδική

οι πιο δικές μου ώρες είναι αυτές
που τις σφραγίζουμε ξανά μ’ αγάπη
όλοι μαζί.

Μ Ψ

                                                   

Μέρες λευκές..

ΜΕΡΕΣ ΛΕΥΚΕΣ

Στον κόρφο μας κρατάμε
σφιχταγκαλιασμένη
την άδεια ζωή μας
φυλάγουμε ημερομηνίες
στο πίσω εσώφυλλο της μνήμης
- γεννήσεις όνειρα πρώτες φορές,
επετείους για τις περιπλανήσεις
και το πέρασμα μας
απ’ τις νεκρές πια συμπληγάδες
στο πανάρχαιο της επιστροφής μας
ταξίδι

Στην κορυφογραμμή των επιδιώξεων μας
ανεμίζουν δανεικές σημαίες κατακτήσεων
στο συρτάρι της μοναδικότητας μας
κιτρινίζουν ξεραμένα ροδοπέταλα
κι ασπρόμαυρες αναμνήσεις
- αν κάποτε μας ζητηθούν πιστοποιήσεις
για τη διαδρομή και τη συνέπεια μας
ας έχουμε κρατήσει τουλάχιστο πέντε στιγμές
που άξιζαν
τρία χαμόγελα, δυο ματιές
μια επίκληση
μέσα στις άπειρες χαμένες ώρες
και σε χιλιάδες ασημείωτες
μέρες λευκές …

Μ Ψ

Πλήθος πουλιά στον ουρανό

ΠΛΗΘΟΣ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Σαν την πνοή του ανέμου φεύγουν οι ψυχές 
φύλλα του φθινοπώρου χρυσοκίτρινα
που στροβιλίζονται στο πέσιμο τους
κλαίνε, μοιρολογούν τις χειμωνιάτικες βραδιές
οι βαρυσυννεφιές
στάζουν τα δάκρυα τους στα παραθύρια
και γράφουν διαδρομές που σβήνουν

κάποιες ψυχές πετάνε βιαστικές τα ανοιξιάτικα
απομεσήμερα στα δυτικά
για να προλάβουν στη γέννηση του
το λιοβασίλεμα
κι άλλες πριν καλοφέξει καλοκαίρι
φεύγουν να ενσωματωθούν στο πρώτο
της δροσοσταλίδας, αχνό φως

κάθε στιγμή, την κάθε μέρα
όσοι έχουν μάτια στην καρδιά
μπορούν να δουν στον ουρανό πλήθος πουλιά
που σμίγουνε από παντού
να κάνουν κύκλους –
μια πλησιάζουν μια ξεμακραίνουν
κι όλο μικραίνουν και θαμπώνει
η ζωγραφιά τους -
ψυχές είναι όλες μαζί, που χαιρετούν
τον κόσμο που αγάπησαν
κι αυτοί που μένουν πίσω
κλείνουν τα μάτια κι αφουγκράζονται
όσο προλάβουν,
το σιγανό στερνό φτερούγισμα τους.

            Μ Ψ 

                                                               

Ποιητική οδός

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΟΔΟΣ

Παλέψαμε για μια θέση στον κόσμο
στην οικογένεια στην παρέα στην κοινωνία
παλέψαμε με άγνωστους και φίλους
με συναγωνιστές και ανταγωνιστές
με τον απέναντι και με τον εαυτό μας

Στην αγωνία της πάλης μας όλοι νόμιζαν πως
παίζαμε· τους αρκούσε αυτό που έβλεπαν
απέφευγαν τον πόνο όπου βρισκόταν
κι από διαίσθηση απομακρύνονταν

Όμως η πάλη είναι πόνος
για υπέρβαση για αλήθεια για ιδέες
για να μη χάσουν οι λέξεις το νόημα τους
και είναι πάντοτε μοναχική

Ο σκοπός δεν ήταν άλλος, παρά να δηλώσουμε
την παρουσία μας την ύπαρξη μας
τη συμμετοχή στο πανηγύρι
της ζωής – ποιο πανηγύρι
όλοι γιορτάζουν στα κρυφά δυο-δυο
τρεις-τρεις, σπάνια περισσότεροι
οι άλλοι είναι ξένοι, απειλή στα κεκτημένα
κι εμείς δηλώνουμε φίλοι χωρίς ανταπόκριση

αποκαμωμένοι πια ν’ αναζητούμε ζεστασιά
υψώνουμε λευκό μαντήλι στην αδιαφορία
κι απλώνουμε την άηχη κραυγή ελπίδας
στον άγνωστο αδελφό
μ’ ένα ποίημα.

Μ Ψ

Παλιές ιστορίες..

ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Όσα σου γράφω δεν τα διαβάζεις
σαν σου μιλώ τα μισά μόνο ακούς
όταν σου τραγουδώ χειροκροτείς γιατί
σ’ αρέσει η μουσική
κι άμα σωπαίνω μου γυρίζεις την πλάτη

θέλεις να βρίσκεσαι κοντά
στις αναμνήσεις μου
χαίρεσαι να μετέχεις όπως
άλλοτε στις στιγμές μου
όμως δεν θέλεις πια να ξέρεις -
τα λόγια σε πίκραναν.

Μ Ψ

                                                                                           

"Και συνεχίζει μια ζωή.. "

ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ

Αναζητώ τεχνάσματα για να βρεθώ κοντά σου
κανείς δεν μ’ εμποδίζει
οικείος ο δρόμος, το σπίτι
και το χαμόγελο σου

όμως

ο εαυτός μου σαν εχθρός μου
αντιδρά

λογικός, γήινος
φοβισμένος
διστάζει ν’ αποδεχθεί τη λαχτάρα
που του υπαγορεύει η καρδιά μου
και συνεχίζει μια ζωή
μακριά σου
που δεν είναι ζωή…

Μ Ψ

                                                                 

Νύχτωσε απόψε..

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ

Νύχτωσε απόψε πιο νωρίς, θα πέσει
σαν ώριμο μελτέμι κι η νύχτα
η αυριανή,
θα φύγει ο Αύγουστος
Φθινόπωρο, καινούργιος προγραμματισμός
και η ζωή θα συνεχίζεται στη διακριτική
απόσταση μιας συγκατάβασης χωρίς
χαμόγελο

όλα που αγαπάς γραμμή-γραμμή
σε ζωγραφίζουν
μα τα κρατάς κρυμμένα
κάπου στα βάθη σου να ενυπάρχουν
εκεί
όπου δεν φθάνουν οι πολλές τους έννοιες
κι ο πόνος τους
αυτός κυρίως -
η αγάπη όμως δεν είναι φυλαχτό
δεν είναι έννοια
είναι ακριβώς ο πόνος της
η παρουσία, η τριβή στο πρόβλημα
κι η συντριβή της λήθης
στη χαρά να είσαι κοντά
και να μοιράζεσαι το κάθε τι
πίκρες χαρές και τις στιγμές της προσφοράς
π’ αδημονούν

δεν έχεις  θα μου πεις χαρές
να μοιραστείς
δεν έχεις δώρα να γεμίσεις τις καρδιές
γι’ αυτό σωπαίνεις
αλλ’ όταν κάθε τόσο χάνεσαι
από τις συνήθειες σου
κάτι μου λέει πως ο ίδιος γίνεσαι κρυφά
χαρά και δωροαγκαλιά και δάκρυ
στις πρώτες παιδικές σου συγκινήσεις
επιστρέφοντας
και στις παλιές σου γειτονιές.

Μ Ψ