"Ο καιρός των παιγνιδιών "

-  ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ
GITANJALI - "ΛΥΡΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ" 

97

Όταν παίζαμε μαζί, σαν ήμουνα μικρός,
ποτέ δεν ρώτησα ποιος ήσουν.
Ούτε δισταγμούς, ούτε φόβο γνώριζα.
Σαν το ρέμα ήταν ορμητική η ζωή μου.

Πρωί πρωί, σαν φίλος θαρρετός με ξυπνούσες
και τρέχοντας,
από λιβάδι σε λιβάδι ηλιόλουστο με καλούσες.

Εκείνον τον καιρό δεν αναρωτιόμουν να γνωρίσω
τη σημασία των τραγουδιών που μου ’λεγες.
Μονάχα η φωνή μου επαναλάμβανε χαρούμενη τις μελωδίες
κ' η καρδιά μου με σκιρτήματα ακολουθούσε τον ρυθμό τους.

Μα, τώρα που πέρασε ο καιρός των παιγνιδιών,
ποια είναι αυτή η ξαφνική οπτασία;
— Το σύμπαν
κι' όλα τ' αστέρια σιωπηλά και με βαθιά ευλάβεια,
στα θεία πόδια Σου κρατούν τα βλέμματα τους
χαμηλωμένα.

2φΑ

                                                   

"Κόλαση και Παράδεισος "

 

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ – "Γιαπωνέζικο Παραμύθι"

Ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι εξιστορεί, πως κάποτε
ένας πολεμοχαρής σαμουράι προκάλεσε ένα δάσκαλο του Ζεν
να του εξηγήσει την έννοια του παραδείσου και της κόλασης.

Τότε ο μοναχός απάντησε με περιφρόνηση: «Δεν είσαι παρά ένας
τιποτένιος – δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με τους ομοίους σου!».

Με θιγμένο εγωισμό, ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του
ουρλιάζοντας: «Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδειά σου!».

«Αυτό», είπε ήρεμα ο μοναχός, «είναι η κόλαση».

Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αληθινό ήταν αυτό
που του έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριέψει,
ο σαμουράι ηρέμησε, έκρυψε το σπαθί στο θηκάρι του και υποκλίθηκε,
ευχαριστώντας τον μοναχό για τη βαθιά του γνώση.

«Και αυτό», του είπε τότε ο μοναχός, «είναι ο παράδεισος!»…

 

lecturesbureau – 2φΑ

                                                                           

"Μη μ' αφήνεις να ξεχνώ "

 

-  ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ
[Από τα ΛΥΡΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ  (GITANJALI)]


79. Αν δεν ήταν της τύχης μου να Σε συναντήσω
σε τούτη τη ζωή μου, τότε άφησέ με να αισθάνομαι
πάντα πληγωμένος που δεν Σε είδα,
- μη μ' αφήνεις να ξεχνώ ούτε για μια στιγμή
και κάνε με να νοιώθω στα όνειρά μου
μα και στις ώρες που είμαι ξύπνιος,
τον πόνο αυτής της λύπης.

Όταν οι μέρες μου θα ξετυλίγονται μέσα
σε πολύβουες πολιτείες και τα χέρια μου θα γεμίζουν
από τα καθημερινά κέρδη, άφηνε με να αισθάνομαι
πως δεν απόχτησα τίποτα,
- μη μ' αφήνεις να ξεχνώ ούτε για μια στιγμή,
και κάνε με να νοιώθω στα όνειρά μου
μα και στις ώρες που είμαι ξύπνιος
τον πόνο αυτής της λύπης.

Όταν θα κάθομαι πλάι στο δρόμο, κουρασμένος
και λαχανιασμένος, όταν απλώνω το στρωσίδι μου
κατάχαμα πάνω στις σκόνες, άφηνε με να αισθάνομαι
πως έχω ακόμα μπρος μου μακρά πορεία,
- μη μ' αφήνεις να ξεχνώ ούτε για μια στιγμή,
και κάνε με να νοιώθω στα όνειρά μου
μα και στις ώρες που είμαι ξύπνιος
το μαρτύριο αυτής της λύπης.

Όταν οι κάμαρες μου γεμίσουν στολίδια
κ' οι λύρες αντηχήσουν, και τα γέλια τραντάζουν
τον αέρα, άφηνε με να αισθάνομαι θλιμμένος
που δεν είσαι και Συ από τους καλεσμένους μου,
- μη μ' αφήνεις να ξεχνώ ούτε για μια στιγμή,
και κάνε με να νοιώθω στα όνειρά μου
μα και στις ώρες που είμαι ξύπνιος
το μαρτύριο αυτής της λύπης.

2φΑ

                                                                 

"Ανακάλεσε, Κύριε.. "

                                                                                                                       -  ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ

[από τα "ΛΥΡΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ"  -  "GITANJALI"]

 39

Όταν η καρδιά μου είναι σκληρή και αποξηραμένη,
κατέβα ως εμένα, ω Κύριε μου, με βροχή
επιείκειας.
Όταν η χάρη χαθεί από τη ζωή, έλα σε μένα με ένα
ξέσπασμα τραγουδιού.
Όταν ο θόρυβος της δουλειάς υψώνει απ' όλες
τις μεριές τη βοή του και με κρατάει μακριά, παράμερα,
τότε έλα, Συ, ω Κύριε της Σιωπής, με την ειρήνη Σου
και την ανάπαυση Σου.
Όταν η άθλια καρδιά μου τρομαγμένη στριμώχνεται
σε μια γωνιά σα σκλάβος δεμένος,
σπρώξε την πόρτα μου, ω Βασιλιά μου, κι έμπα μ' αληθινή
Βασιλική πομπή.
Όταν επιθυμίες και πόθοι τυφλώνουν το πνεύμα μου
με απατηλές εικόνες, Συ, Άγιε Μοναδικέ,
Συ που όλα τα βλέπεις και σ' όλα αγρυπνάς
κι όλα τα προνοείς, τρέξε σε μένα με το σωτήριο
φως Σου, σπεύσε με την αστραπή και τον κεραυνό Σου.


40

Μέρες και μέρες έχει να βρέξει, Θεέ μου,
στην άνυδρη καρδιά μου. Ο ορίζοντας έχει μια άγρια
γύμνια — ούτε το πιο λεπτό σκέπασμα απαλού
σύννεφου, ούτε το πιο αόριστο σημάδι
απόμακρης δροσερής βροχής.
Στείλε την οργισμένη Σου θύελλα, με το ζόφο
του θανάτου, αν είναι αυτή η επιθυμία Σου,
και με τις καμτσικιές της αστραπής Σου κατατρόμαξε
τον ουρανό απ' άκρη σ' άκρη.
Μα, ανακάλεσε, ω Κύριέ μου, ανακάλεσε
τη διαπεραστική αυτή σιωπηλή κάψα, την αποπνιχτική,
και βουβή και σκληρή, που κατακαίει την καρδιά μου
με φρικτή απελπισία.
Της χάρης Σου το σύννεφο ας χαμηλώσει από ψηλά,
όπως το βουρκωμένο βλέμμα της μητέρας,
τη μέρα της πατρικής οργής…

 

2φΑ

 

"Η αιώνια έκπληξη.. "

 

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
-  ΠΡΩΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (1883)

Η κάθε του Θεού αυγή είναι γι’ αυτόν
και μια καινούργια έκπληξη,
είναι τα δάκρυα της γης
που κάνουνε τα γέλια της ν’ ανθούνε.
Ποια γλώσσα είναι η δική σου θάλασσα;
Η γλώσσα της αιώνιας απορίας.
Ποια γλώσσα είναι η δική σου απάντηση Ουρανέ;
Η γλώσσα της αιώνιας σιωπής.
Ο πόθος του πουλιού να ήταν σύννεφο.
Μα πώς ποθεί το σύννεφο να ήταν πουλί!
Κάθε παιδί μας φέρνει κι ένα μήνυμα,
πως ο Θεός ακόμη δεν βαρέθηκε τον άνθρωπο.
Ω μικρούληδες, του κόσμου τούτου αλήτες,
αφήστε μου τ’ αχνάρια σας στα λόγια μου.
Το ότι υπάρχω είναι μια αιώνια έκπληξη
που λέγεται Ζωή.
Γέλασες μα δεν μίλησες για τίποτε
κι αισθάνθηκα πως ήταν γι’ αυτό
που τόσο πρόσμενα καιρό
μικρό μου χορταράκι, μικρά τα βήματα σου,
μα όλη τη γη κρατείς κάτω από τα πόδια σου
ποτέ να μη φοβάσαι τις στιγμές,
αυτό σου τραγουδάει η φωνή του αιώνιου.
Μας δίνεται η ζωή, μα δίνοντας την,
την κερδίζουμε.
Διαβάζουμε τον κόσμο λανθασμένα
και λέμε πως μας απατά.
Του θανάτου η σφραγίδα,
δίνει αξία στης ζωής το νόμισμα
κι έτσι αγοράζει κανείς
με τη ζωή,
ότι είναι πολύτιμο.
Ο θόρυβος μιας στιγμής
τη μουσική του Αιώνιου χλευάζει,
φίλησε ο κόσμος την ψυχή μου
με τον πόνο του
κι αντάλλαγμα της ζήτησε τραγούδια.
Αυτός που πάντα βρίσκεται σε κίνηση
κάνοντας το καλό
ποτέ δεν βρίσκει τον καιρό καλός να είναι.
Το φεγγάρι έχει το φως του
για όλο τον Ουρανό
Τις σκοτεινές κηλίδες του γι’ αυτό το ίδιο.
Είσαι γεμάτος με τη σκόνη
των πεθαμένων λέξεων
πλύνε την ψυχή σου με σιωπή
η σιωπή θα βαστάξει τη φωνή σου
όμοια με την φωλιά
που κρατεί
τα πουλιά που κοιμούνται.

 

Library – 2fA

"Μυστικό μήνυμα "

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ  -  ΈΝΑ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕ ΚΑΡΠΟΥΣ

Ξυπνούσα κι έβρισκα το μήνυμά του το πρωί
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου έφερνε
γιατί δεν ξέρω να διαβάζω

Θα αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του,
δεν θα τον ρωτήσω καθόλου
μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε
να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ αγγίξω το πρόσωπο μου με το γράμμα,
θα το σφίξω στην καρδιά μου
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή
και τα’ αστέρια θα βγούνε ένα-ένα
θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου
και θα μείνω σιωπηλός,
τα φύλλα που μουρμουρίζουνε
θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή
το γρήγορο ποτάμι
θα μου το σιγοψιθυρίσει
τα εφτά αστέρια της γνωριμίας
θα μου το τραγουδήσουν στους ουρανούς.
Δεν κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω
Αυτό που θα ήθελα να μάθω δεν το καταλαβαίνω καθόλου
Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω
υποβάσταξε το φορτίο μου κι οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες.

 

hallofpeople – 2φΑ

                                                                                   

                                                                                               

          

"Το σπίτι "

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ  -  ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Περπατούσα μόνος πάνω στο δρόμο τον εξοχικό, την ώρα που ο ήλιος έκρυβε φιλάργυρα τις τελευταίες χρυσές ακτίνες.
Το φως της μέρας έσβηνε σιγά-σιγά καθώς πλάκωνε το σκοτάδι.
Η θερισμένη γη κειτόταν σιωπηλή σαν κλαμένη χήρα.
Ξάφνου η διαπεραστική φωνή ενός παιδιού έσκισε τον αέρα, αθέατη, αφήνοντας τη γραμμή του τραγουδιού πίσω της, στο μουντό φως του δειλινού.

Το χωριάτικο σπίτι του βρισκόταν στην άκρη της έρημης χώρας, πέρα από το χωράφι με τα ζαχαροκάλαμα, κρυμμένο μέσα στις σκιές της μπανανιάς και της αρέκας και της ινδοκαρυδιάς.

Σταμάτησα για μια στιγμή το μοναχικό μου περίπατο κάτω από το φως των άστρων, και είδα μπροστά μου τη σκοτεινιασμένη γη ν' αγκαλιάζει με τα χέρια της αναρίθμητα σπίτια γεμάτα κούνιες και κρεβάτια, μητρικές καρδιές και βραδινές λάμπες, και μικρές ζωές, γεμάτες από μια χαρά που δεν ξέρει τίποτα για το τι αξία έχει για τον κόσμο.

013 – [2φΑ]