"Στο κάστρο της ζωής "

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ  -  Η επίσκεψη της ζωής σου
["ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ"]

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη.
Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών.
Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο.
Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση 

«Η επίσκεψη της ζωής σου».

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις.
Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα.
Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο.
Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα.
Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι.
Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.

- «Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
- «Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»

Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι.
Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.

- «Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
- «Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο.
Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα.
Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. 

Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει.
Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.

- «Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
- «Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»

Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του.
Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι.
Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά.
Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ.

Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά.
Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. 

Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά.
Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.

- «Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω - όπως εσείς προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
-«Ευχαριστώ!»
-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω  την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»

-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση.
Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης.

Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα.
Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο.
Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά.
Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.

- «Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. 

Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος.
«Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»

Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
- «Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν.
Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα.
Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα.
Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.

lecturesbureau – [2φΑ]

"Θέλω.. "

-  Χόρχε Μπουκάι
[από τις "Ιστορίες να σκεφτείς"]


Θέλω να με ακούς, χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου, χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι, χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν’ αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις, χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς, χωρίς να προβάλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να μ’ αγκαλιάζεις, χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια, χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις, χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις, χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς, να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου, που πιο πολύ σε ενοχλούν,
να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις πως από σήμερα, μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου
χωρίς όρους…

giornofelice – [2φΑ]

"Η ιστορία του Ελιάου."

Το προνόμιο να μεγαλώνεις ένα δέντρο
-  από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ

Σε μία όαση κρυμμένη μέσα στα πιο απόμακρα τοπία της ερήμου, ο γέρος Ελιάου ήταν γονατισμένος δίπλα σε μερικές χουρμαδιές.
Ο γείτονάς του, ο Χακίμ, ένας πλούσιος έμπορος, σταμάτησε στην όαση για να πιουν νερό οι καμήλες του και είδε τον Ελιάου να ιδρώνει σκάβοντας στην άμμο.

“Τι νέα, γέροντα; Ειρήνη σ’εσένα!”
“Και σ’εσένα!” αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
“Τι κάνεις εδώ, μ’αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια;”
“Φυτεύω” αποκρίθηκε ο γέρος.
“Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου;”
“Χουρμάδες” αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές.

“Χουρμάδες!” επανέλαβε ο νεοφερμένος κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σαν να ’χε ακούσει την μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου.
“Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου φίλε.
Έλα, παράτα αυτή τη δουλειά και πάμε στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι.”
“Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε…”

“Για πες μου, φίλε μου, πόσο ετών είσαι;”
“Ξέρω κι εγώ… Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα… Δεν ξέρω…
Όμως, τι σημασία έχει αυτό;”
“Κοίταξε, φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν, και μόνο όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό.
Εγώ δεν θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ’ αυτό που σήμερα φυτεύεις. 

Παράτα τα λοιπόν, κι έλα μαζί μου.”

“Κοίταξε, Χακίμ. Εγώ έφαγα τους χουρμάδες που φύτεψε κάποιος άλλος, κάποιος που κι αυτός ποτέ δεν ονειρεύτηκε να φάει αυτούς τους χουρμάδες.
Εγώ σήμερα φυτεύω, ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα…
Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου άγνωστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου.”

Ο Χακίμ τον κοίταξε σκεφτικός.
“Μου έδωσες ένα σπουδαίο μάθημα σήμερα, Ελιάου.
Άφησέ με να σου ξεπληρώσω μ’ ένα πουγκί φλουριά, αυτό που με δίδαξες.”
Και με τα λόγια αυτά, ο Χακίμ έβαλε στο χέρι του γέροντα ένα δερμάτινο πουγκί.

“Σ’ ευχαριστώ για τα χρήματα, φίλε μου.
Βλέπεις μερικές φορές τι συμβαίνει; Εσύ προέβλεπες ότι ποτέ δεν θα απολάμβανα καρπούς απ’ αυτό που φύτευα.
Έμοιαζε αλήθεια, κι όμως για κοίτα, ακόμα δεν τελείωσα το φύτεμα και ήδη κέρδισα ένα πουγκί φλουριά και την ευγνωμοσύνη ενός φίλου.
Είναι το δίχως άλλο, προνόμιο, να μεγαλώνεις ένα δέντρο!... ”

lecturesbureau – [2fA]

                                       

"Η ευτυχία του Χαλίφη "

Η ευτυχία του Χαλίφη
-  από τον "Δρόμο της πνευματικότητας" του Χόρχε Μπουκάι

Ο Αμπντεραμάν ο 3ος, ο παντοδύναμος χαλίφης της Κόρδοβα του 10ου αιώνα, έλεγε:

"Κυβερνάω πάνω από πενήντα χρόνια, κι έχω στο ενεργητικό μου πολλές νίκες και μεγάλες περιόδους ειρήνης.
Οι υπήκοοί μου μ’ αγαπάνε, οι εχθροί μου με φοβούνται και οι σύμμαχοί μου με σέβονται.
Με μία μου λέξη, τα πλούτη, οι τιμές, η εξουσία και όλες οι απολαύσεις απλώνονται στα πόδια μου.
Δεν υπάρχει κοσμική τελετή που να μου ξέφυγε, ούτε αρρώστια που να άντεξε στη δύναμή μου.

Μια τέτοια ζωή που έζησα, κατέγραψα επιμελώς τις μέρες της γνήσιας και ολοκληρωτικής ευτυχίας που απόλαυσα: ανέρχονται σε δεκατέσσερις."

….

lecturesbureau – [2fA]

                              

"Χοακίν Γκονζάλες!.. "

- Σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα!
Ας μην επαναπαυόμαστε στις καλές προθέσεις… -

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ  -  Από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ"

Ήταν κάποτε σ’ ένα χωριό δύο άντρες με το ίδιο όνομα.
Τους έλεγαν Joakin Gonzalez.
Ο ένας ήταν ο παπάς της ενορίας και ο άλλος ήταν ταξιτζής.
Έτσι το ’θελε η μοίρα, να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα.
Και πάνε στον ουρανό, όπου τους περίμενε ο Άγιος Πέτρος.

- Το όνομά σου; ρωτάει τον πρώτο ο Άγιος Πέτρος.
- Χοακίν Γκονζάλες1
- Ο παπάς;
- Όχι, όχι, ο ταξιτζής.

Ο Άγιος Πέτρος συμβουλεύεται τις σημειώσεις του και του λέει:
- Ωραία, έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκουν αυτοί οι χιτώνες που είναι φτιαγμένοι με χρυσή κλωστή κι αυτή η πλατινένια ράβδος, στολισμένη με ρουμπίνια.
Μπορείς να περάσεις…
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ… λέει ο ταξιτζής.

Περνάνε δυο-τρεις άλλοι, έρχεται και η σειρά του παπά.
- Το όνομά σου;
- Χοακίν Γκονζάλες!
- Ο παπάς…
- Μάλιστα.

- Πολύ καλά, τέκνο μου. Έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκει αυτός ο λινός χιτώνας κι αυτό το ξύλινο ραβδί, το διακοσμημένο με γρανίτη.
Λέει ο παπάς:
- Συγγνώμη, δεν είναι ότι κάνω συγκρίσεις, αλλά… πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. 

Εγώ είμαι ο Χοακίν Γκονζάλες, ο παπάς!
- Ναι, τέκνο μου, κέρδισες τον παράδεισο, σου ανήκει ο λινός χιτώνας…”

- Μα, δεν είναι δυνατόν! Τον γνωρίζω τον άλλο κύριο Γκονζάλες …
Ζούσε στο χωριό μου, δούλευε ταξιτζής, και ήταν σκέτη συμφορά!
Ανέβαινε στα πεζοδρόμια, τρακάριζε κάθε μέρα, μια φορά έπεσε πάνω σ’ ένα σπίτι, οδηγούσε απαίσια, έριχνε κάτω τα φανάρια, παρέσυρε τα πάντα στο δρόμο του…
Κι εγώ πέρασα εβδομήντα χρόνια από τη ζωή μου κηρύττοντας κάθε Κυριακή στην ενορία μου.

Πώς γίνεται να δίνετε σ’ εκείνον χιτώνα με χρυσή κλωστή και πλατινένια ράβδο, και σ’ εμένα αυτό το ξύλινο ραβδί;
Πρέπει να έχει γίνει λάθος!”

- Όχι, δεν υπάρχει κανένα λάθος, λέει ο Άγιος Πέτρος.
Απλώς, εμείς εδώ στον ουρανό, κάνουμε την αποτίμηση μας με βάση πάντα τα αποτελέσματα…
Κοίτα, θα σου εξηγήσω…

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάθε φορά που έκανες το κήρυγμα σου, ο κόσμος που σ’ άκουγε κοιμόταν, ενώ κάθε φορά που εκείνος οδηγούσε το ταξί του, ο κόσμος όλος προσευχόταν…
Αποτελέσματα!...  

Το κατάλαβες τώρα;

lecturesbureau – [2φΑ]

                                          

"Το πούμα και το ελαφάκι "

Χόρχε Μπουκάι -  Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Ένας πολύ πιστός άνθρωπος ένιωθε πως ήταν πολύ κοντά στο λάβει τη φώτιση για το πώς να συνεχίσει τον δρόμο του.

Κάθε νύχτα, πριν πέσει να κοιμηθεί, παρακαλούσε τον Θεό να του στείλει ένα σημάδι για το πώς θα έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του.

Πέρασε έτσι δυο-τρεις εβδομάδες σε μια κατάσταση σχεδόν μυστικιστική, περιμένοντας να λάβει ένα θεϊκό σημάδι.
Ώσπου μια μέρα, περνώντας μέσα από το δάσος, βλέπει ένα μικρό ελαφάκι ξαπλωμένο στο έδαφος, πληγωμένο, με το ένα πόδι μισοσπασμένο.

Μένει να το κοιτάζει και ξαφνικά... εμφανίζεται ένα πούμα. Στη θέα του, παγώνει.
Το πούμα, εκμεταλλευόμενο την κατάσταση, είναι έτοιμο να κατασπαράξει το ελαφάκι.

Άφωνος και παράλυτος από φόβο, μένει να κοιτάζει τη σκηνή, τρέμοντας στην ιδέα ότι το πούμα δεν θα χορτάσει μόνο με το ελαφάκι, αλλά μετά θα επιτεθεί και στον ίδιο.

Βλέπει το πούμα να πλησιάζει το ελαφάκι. Και τότε, συμβαίνει κάτι ανέλπιστο: 

αντί να το κατασπαράξει, το πούμα αρχίζει να του γλείφει τις πληγές. 

Μετά φεύγει και γυρίζει με μερικά βρεγμένα κλαδιά που σπρώχνει με το πόδι του κοντά στο ελαφάκι για να μπορέσει εκείνο, όπως είναι ξαπλωμένο, να πιει λίγο νερό. 

Κατόπιν πάει φέρνει λίγη υγρή χλόη και τη σπρώχνει κι αυτήν κοντά στο ελαφάκι για να φάει. Απίστευτο.

Την άλλη μέρα, ο άντρας επιστρέφει σ' εκείνο το μέρος και βλέπει το ελαφάκι να είναι ακόμη ξαπλωμένο εκεί, και το πούμα να έρχεται ξανά για να το ταΐσει, να του γλείψει τις πληγές και να του δώσει να πιει.

Τότε, σκέφτεται ο άντρας: «Αυτό είναι το σημάδι που έψαχνα»· είναι προφανές. 

Ο Θεός σου προμηθεύει αυτό που έχεις ανάγκη. 

Το μόνο που δεν πρέπει να κάνεις εσύ είναι να αγχώνεσαι και να τρέχεις απελπισμένος πίσω από τα πράγματα». 

Παίρνει λοιπόν το μπογαλάκι του, κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και περιμένει να του φέρει κάποιος να φάει και να πιει. 

Περνάνε δύο ώρες, περνάνε τρεις, έξι ώρες, μια μέρα, δύο μέρες, τρεις μέρες...
Κανένας δεν του δίνει τίποτε.

Όσοι περνάνε από μπροστά του τον κοιτάνε, κι αυτός παίρνει ύφος κακομοίρη, μιμούμενος το τραυματισμένο ελαφάκι. Παρ' όλα αυτά όμως, δεν του δίνουν τίποτα.

Ώσπου μια μέρα, περνάει κάποιος πολύ σοφός που ζούσε στο χωριό, και ο καημένος ο φτωχός άνθρωπος που τώρα πια αισθάνεται μεγάλη αγωνία, του λέει:

«Ο Θεός με ξεγέλασε. Μου έστειλε ένα λάθος σημάδι για να πιστέψω ότι τα πράγματα ήταν με τον άλφα τρόπο, ενώ ήταν με τον βήτα.
Γιατί μου το 'κανε αυτό; Εγώ είμαι ένας άνθρωπος πιστός... »

Και του διηγείται τι είδε στο δάσος...

Ο σοφός τον ακούει προσεκτικά και ύστερα του λέει:

«Πρέπει να ξέρεις κάτι. Ο Θεός δεν στέλνει σημάδια χωρίς λόγο· 

ο Θεός σου έστειλε αυτό ακριβώς το σημάδι, για να μάθεις».

Τον ρωτάει τότε ο άντρας:

«Να μάθω τι; Αφού με εγκατέλειψε… »

Και ο σοφός του απαντάει:

«Τι κάνεις εδώ εσύ, που είσαι ένα πούμα έξυπνο και δυνατό, ικανό να παλεύεις; 

Κάθεσαι και παριστάνεις το ελαφάκι;

Η θέση σου είναι να ψάξεις να βρεις ένα ελαφάκι να βοηθήσεις. 

Να βρεις κάποιον που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, με τα δικά του μέσα... 

Να είσαι χρήσιμος. Να μάθεις ν’ αγαπάς!... »

pointfromview  - [2φΑ]

                                               

"Το άλλο μου μισό.. "

Χόρχε Μπουκάι  
-  από το βιβλίο του "Να βλέπεις στον έρωτα"

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που συνήθως μεταφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι πως βρισκόμαστε συναισθηματικά στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. 

Γιατί να μην προσπαθούμε όμως, να βρούμε κάποιον ολόκληρο, αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;

Ο έρωτας που προτείνουμε, χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο, για να νιώσουν ολόκληρα.

Όλες οι ιστορίες αγάπης καταλήγουν σ’ ένα ευτυχές τέλος: 

«Παντρεύτηκαν, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…» 

Ας ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους: η σχέση δεν είναι έτσι. 

Η σχέση είναι ένας νέος δρόμος – μία πρόκληση.

Αυτό που μπορώ να περιμένω από μία σχέση, είναι ένας σύντροφος στο δρόμο μου, στη ζωή, κάποιος που να με τρέφει με την παρουσία του και με τη σειρά του να τρέφεται από την δική μου παρουσία.

Και πάνω απ’ όλα, κάποιος που δεν θα παρεμβαίνει στο δρόμο της ζωής μου.

Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση.

Και υπό εξάρτηση, επιλογές δεν μπορούν να γίνουν.

Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.

Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.

Και χωρίς αληθινό έρωτα, μπορεί να υπάρχουν γάμοι, αλλά δεν υπάρχει σχέση.

enallaktikidrasi – [2fA]

                                                     

"Το ταλέντο του Χόρχε "

Από την συνέντευξη του Χόρχε Μπουκάι – [ 3ο]

….

Για μένα, το ταλέντο είναι ακριβώς αυτό που είπα και πριν: «Τι κάνω εγώ με τα μέσα που έχω κληρονομήσει». Μπορεί να έχω κληρονομήσει ένα καλό μουσικό αυτί. Αλλά αυτό δεν είναι το ταλέντο μου. Το ταλέντο μου είναι το αν θα αναπτύξω, αν θα καλλιεργήσω αυτό το μουσικό αυτί κι αν θα το θέσω στην υπηρεσία αυτού για το οποίο χρησιμεύει το ταλέντο.

Ο πιο ταλαντούχος είναι αυτός που έχει αναπτύξει περισσότερο τις φυσικές του παροχές.
Σε μια οποιαδήποτε κατάσταση καθορισμένη από κάποιον από τους τέσσερις παράγοντες που προαναφέραμε, να μετατρέψω τις συνθήκες που συναντάω, σε ευκαιρία που θα με ωφελήσει. Αυτό είναι το ταλέντο: το να μετατρέπεις κάθε κατάσταση σε ευκαιρία.

Το να μην πιστεύεις στην ικανότητά σου, είναι κάτι που μπορεί να σκοτώσει το ταλέντο.
Με απλούς όρους, μια χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ας φανταστούμε το ταλέντο σαν μια ιερή φωτιά την οποία εσύ πρέπει να τροφοδοτείς συνεχώς. Κι αν σβήσει το ταλέντο, θα πάψει να είναι στη διάθεσή σου. Με ένα όμως πλεονέκτημα: μπορείς να το αναπτύξεις ξανά.

Αν σταματήσεις να καλλιεργείς το μέσο που διαθέτεις, δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστεί για πάντα. Η πηγή αυτή θα βρίσκεται εκεί, και μπορείς να γυρίσεις. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ταλέντο είναι αυτό που σου δίνει φτερά. Να περπατήσουμε, μπορούμε σχεδόν όλοι. Να πετάξουν μπορούν μόνο εκείνοι που έχουν το ταλέντο για να το κάνουν.
Το ταλέντο είναι αυτό που σου δίνει φτερά.

Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως όλοι οι δάσκαλοι που κάποτε βοήθησαν κάποιον μαθητή, το έκαναν λέγοντάς του:
«Έχε εμπιστοσύνη στο ταλέντο σου. Μην επιθυμείς να φτάσεις ούτε πιο χαμηλά, ούτε πιο ψηλά απ' αυτό που πραγματικά είσαι. Να μην πετάς πιο ψηλά απ’ όσο σου επιτρέπουν τα φτερά σου, αλλά ούτε και πιο χαμηλά απ’ όσο σου επιτρέπουν τα φτερά σου.»
Είναι η διάσημη ιστορία του Γκέρσουιν.

Ο Γκέρσουιν ήταν μουσικός που θαύμαζε τον Μορίς Ραβέλ. Ήταν μαγεμένος από τη μουσική του Ραβέλ τόσο, που κάποτε αποφάσισε να παραιτηθεί απ' όλα τα χρήματα που έβγαζε στη Νέα Υόρκη, για να ταξιδέψει στη Γαλλία και να γίνει μαθητής του Ραβέλ.
Έλεγε: «Αυτός είναι ο μέντορας και δάσκαλός μου».

Με πολύ κόπο λοιπόν, κατάφερε να έχει μια συνάντηση-συνέντευξη με τον Ραβέλ.
Όταν τον είδε, του είπε: «Μαέστρο, ονομάζομαι Γκέρσουιν, έρχομαι από την Αμερική, και για μένα είστε ο μεγαλύτερος ερμηνευτής και συνθέτης πιάνου στην ιστορία της μουσικής.
Θέλω να με διδάξετε!».

Ο Ραβέλ τον ρώτησε: «Για ποιο λόγο;»
Κι εκείνος του απάντησε: «Γιατί θέλω να γίνω σαν εσάς!».
Κι ο Ραβέλ τον ρώτησε: «Γιατί θέλεις να είσαι ένας μέτριος Ραβέλ, αν μπορείς να είσαι ένας εξαιρετικός Γκέρσουιν;».

Το ταλέντο είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.

Άλλοι θα το εκτιμήσουν και άλλοι όχι. Όμως, όταν κάποιος εξαρτάται υπερβολικά από το αν θα εκτιμηθεί το ταλέντο του, τότε δεν ασχολείται πια με το ταλέντο του, ασχολείται με το τι πρέπει να κάνει, για να τον εκτιμούν οι άλλοι.

….

[ 1o μέρος] – [2o]

boro - [2φΑ]