"Συναίσθημα και χρώμα "

 

- Μια ενδιαφέρουσα διεθνής στατιστική έρευνα σε τέσσερις χώρες

Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια του Όκλαντ της Νέα Ζηλανδίας, της Λοζάνης  από την Ελβετία και του Μάιντς στη Γερμανία, δημοσίευσαν στο περιοδικό Royal Science Open Science, της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών, έρευνα για την "Διεθνή συναισθηματική «γλώσσα» των χρωμάτων και τις εξαιρέσεις της".

Στην έρευνα, που διεξήχθη on line, συμμετείχαν 711 άτομα και των δύο φύλων, από τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και την Κίνα, που συσχέτισαν 20 διαφορετικά συναισθήματα με 12 χρώματα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, τα πιο δυνατά συναισθήματα σε όλο τον κόσμο, εμπνέουν το κόκκινο χρώμα, το μαύρο και το ροζ.

Η στενότερη συναισθηματική «επένδυση» παγκοσμίως, αφορά το κόκκινο χρώμα, λόγω της συσχέτισής του με τον έρωτα, ενώ έντονη και καθολική επίσης, είναι η αρνητική συναισθηματική φόρτιση του μαύρου.

Όλα τα χρώματα θεωρούνται είτε «καλά», που σχετίζονται με θετικά συναισθήματα, είτε «κακά» σε συσχέτιση με αρνητικά συναισθήματα, με χαρακτηριστική εξαίρεση όμως, του κόκκινου χρώματος, που συνδέεται τόσο με κάτι καλό (έρωτας, ευχαρίστηση) όσο και με κάτι κακό (θυμός, μίσος).

Θετικά χρώματα θεωρούνται το κίτρινο, το άσπρο, το γαλάζιο, το ροζ, το πορτοκαλί και το πράσινο. 

Στα αρνητικά χρώματα κατατάχθηκαν το γκρι και το μαύρο.

Δύο χρώματα, το μωβ και το καφέ, δεν έδωσαν ούτε σαφή θετική, ούτε σαφή αρνητική συναισθηματική απόχρωση.

Στις εξαιρέσεις κατατάσσονται οι Γερμανοί, που συνέδεσαν το καφέ με συναίσθημα αποστροφής (σαφώς αρνητικό) και οι Κινέζοι, που βλέπουν πιο αρνητικά απ’ όλα το άσπρο χρώμα (παραδοσιακά φοράνε άσπρα στις κηδείες τους).

Ακόμα, οι Έλληνες είναι οι μόνοι από τις χώρες που μελετήθηκαν, οι οποίοι συσχετίζουν έντονα το γαλάζιο χρώμα με την ανακούφιση, όπως και οι μόνοι που συσχετίζουν το μωβ χρώμα πρωτίστως με τη λύπη.

Στους Έλληνες το μαύρο χρώμα γεννά κατά σειρά λύπη, φόβο, μίσος, απογοήτευση, θυμό και ενοχή, το κόκκινο συσχετίζεται κατά σειρά με τον έρωτα, το θυμό, τη χαρά και την ευχαρίστηση, ενώ το άσπρο με την ανακούφιση, τη χαρά και την υπερηφάνεια.

Επίσης, ενώ όλες οι χώρες συνδέουν στενά το κίτρινο χρώμα με τη χαρά, μοναδική εξαίρεση σ’ αυτό αποτελούν οι Έλληνες.

Είναι φανερό, πως παρ’ ότι η χρωματική συναισθηματική έκφραση είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο στην ψυχολογική του βάση, πολλοί παράγοντες πλαισιώνουν και επηρεάζουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας, που θα πρέπει να επεκταθεί σε δεύτερη φάση, σε περισσότερο αντιπροσωπευτικά δείγματα ανάλογα με γεωγραφικές, κλιματολογικές, ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές παραμέτρους ζωής.

 

newsbeast – 2φΑ

"Εντάξει!.. "

Συγγραφέας: Μια ευτυχισμένη γυναίκα!!!
-  από ποστ κοινοποιημένο σε ισπανικό ιδιωτικό προφίλ

«Η μαμά μου είχε πολλά προβλήματα. Δεν κοιμόταν και ένιωθε εξαντλημένη.
Ήταν ευέξαπτη, γκρινιάρα και πικρόχολη.
Ήταν πάντα άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε.
Η κατάσταση ήταν η ίδια, αλλά με κάποιον τρόπο και διαφορετική.

Κάποια μέρα, ο μπαμπάς μου, είπε:
Αγάπη μου, ψάχνω για δουλειά εδώ και τρεις μήνες και δεν έχω βρει τίποτα, θα πάω να πιω μια μπύρα με φίλους.
Η μαμά μου απάντησε:
- Εντάξει.

Ο αδερφός μου είπε:
- Μαμά, έχω πολύ κακούς βαθμούς στο κολλέγιο...
Η μαμά μου απάντησε:
- Εντάξει, θα γυρίσεις πίσω και αν δεν τα καταφέρεις, τότε μπορείς να επαναλάβεις το εξάμηνο, αλλά θα το πληρώσεις εσύ...

Η αδερφή μου είπε:
- Μαμά, χτύπησα το αμάξι.
Η μαμά μου απάντησε:
- Εντάξει, κόρη μου, πήγαινέ το στο συνεργείο, ψάξε για το πώς να το πληρώσεις και μέχρι να το φτιάξουν, πήγαινε με το λεωφορείο ή το μετρό.

Η νύφη της είπε:
- Πεθερά, ήρθα να περάσω μερικούς μήνες μαζί σου.
Η μαμά μου απάντησε:
- Εντάξει, ταχτοποιήσου στον καναπέ στο σαλόνι και θα βρεις κουβέρτες στην ντουλάπα.

Όλοι στο σπίτι ανησυχήσαμε με αυτές τις αντιδράσεις της μαμάς μου.
Δεν ήταν έτσι η μαμά μου.... εκείνη γινόταν πάντα χαλί για όλους...
Ώσπου κάποια μέρα, μαζευτήκαμε όλοι γύρω της και η μαμά μου μας εξήγησε, και πραγματικά μας εξέπληξε με όσα είπε:

"Μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι κάθε άτομο ευθύνεται για τη ζωή του, μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω ότι η αγωνία μου, η ταπείνωση μου, η κατάθλιψη μου, το θάρρος μου, η αϋπνία μου και το άγχος μου, δεν έλυσαν τα προβλήματά σας, αλλά αντίθετα επιδείνωσαν τα δικά μου.
Ναι! Δεν είμαι υπεύθυνη για τις ενέργειες των άλλων, αλλά είμαι υπεύθυνη μόνο για τις αντιδράσεις μου, στις ενέργειες σας αυτές!

Ως εκ τούτου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον μου προς τον εαυτό μου, είναι να παραμένω ήρεμη και να αφήνω τους άλλους να επιλύσουν αυτά που συμβαίνουν στους ίδιους.

Έχω κάνει γιόγκα, διαλογισμό, ανθρώπινη ανάπτυξη και ψυχοθεραπεία, αυτογνωσία, νευροανάδραση και πολλά άλλα, και σε όλες τις μεθόδους βρήκα έναν κοινό παρονομαστή: 

Τελικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε ένα κοινό σημείο...
Ότι μπορώ να αλλάξω πράγματα μόνο στον εαυτό μου, και ότι εσείς έχετε όλα τα απαραίτητα μέσα για να λύσετε τα δικά σας θέματα!
Θα σας δίνω τη συμβουλή μου λοιπόν, μόνο αν με ρωτήσετε και από εσάς θα εξαρτάται αν θα κάνετε όπως σας είπα ή όχι!

Έτσι, από τώρα και στο εξής, θα πάψω να είμαι: η υποδοχή των ευθυνών σας - ο σάκος της ενοχής σας - η πλύστρα των τύψεων σας - ο συνήγορος των λαθών σας - η κατάθεση των καθηκόντων σας - αυτή που λύνει τα προβλήματά σας ή το ... «εφεδρικό σας λάστιχο», η ρεζέρβα, για να εκπληρώσετε τις ευθύνες σας...
ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ
ΣΑΣ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΩ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ! "

Όλοι μας μείναμε σαν χαζοί με το στόμα ανοιχτό....
Όμως από εκείνη τη μέρα, η οικογένεια άρχισε να δουλεύει καλύτερα, και όλοι στο σπίτι ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν.»

tilestwra – [2fA]

"Γονική συμπεριφορά "

12 Signs of Bad Parenting! Are You One of Them?
11+1 Εικόνες από αγγλικό άρθρο

Η γονική συμπεριφορά αφορά το σύνολο των στρατηγικών και διαδικασιών
που εφαρμόζει ένας γονέας, ώστε να προάγει και να στηρίξει την φυσιολογική συναισθηματική, κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού,
από την βρεφική ηλικία μέχρι και την ενήλικη ζωή.

[Ελεύθερη μετάφραση από το KidsGo
- όμως στο Νο 6 δεν «φεύγουμε» τα εμπόδια, τα απομακρύνουμε...]

Υπάρχουν 4 κατηγορίες γονέων:

οι ΠΙΕΣΤΙΚΟΙ
- Πολύ απαιτητικοί, αλλά με πολλή ανταπόκριση, υποστήριξη και ζεστασιά
οι ΑΥΣΤΗΡΟΙ
- Πολύ απαιτητικοί, με χαμηλή ανταπόκριση, υποστήριξη και ζεστασιά
οι ΑΜΕΤΟΧΟΙ
- Λίγο απαιτητικοί, με χαμηλή ανταπόκριση, υποστήριξη και ζεστασιά
και οι ΑΝΕΚΤΙΚΟΙ
- Λίγο απαιτητικοί, και με υψηλή ανταπόκριση, υποστήριξη και ζεστασιά

curejoy - kidsgo – dinfo – pdf

[2fA]

"Το παιδί και τα δελφίνια "

Ο Σπύρος, τα δελφίνια και η δασκάλα του

«Ο αριθμός των δελφινιών στη Μεσόγειο θάλασσα έχει μειωθεί
σημαντικά. Κυριότερες αιτίες η θαλάσσια ρύπανση και τα δίχτυα των
ψαράδων που τα παγιδεύουν
κάτω από το νερό.»

pentapostagma – [2fA]

                                                                                                 

"Παράδεισος και κόλαση "

Ο πιο παλιός Γιαπωνέζικος θρύλος

Ένας μεγάλος σαμουράι θέλησε κάποτε να κατανοήσει πώς είναι ο Παράδεισος και πώς η κόλαση, αλλά κανείς δεν του έδινε μια ικανοποιητική απάντηση.  

Τελικά άκουσε για κάποιον σοφό γέροντα που ζούσε απομονωμένος μέσα στην ηρεμία της φύσης, και αποφάσισε να πάει να τον συναντήσει.

Ταξίδεψε αρκετά, για να φτάσει στο ησυχαστήριο του σοφού δασκάλου που βρισκόταν στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού της Ιαπωνίας. 

Όταν έφτασε, χαιρέτησε με σεβασμό τον σοφό και του ζήτησε να του εξηγήσει τις έννοιες του παραδείσου και της κολάσεως.

Τότε συνέβη κάτι που ο σαμουράι δεν περίμενε. 

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με περιφρόνηση και του είπε:

- Εσύ δεν είσαι παρά ένας τιποτένιος αγροίκος και θέλεις ν’ αποκτήσεις τέτοια γνώση; 

Δεν χάνω τον καιρό μου με κάποιον σαν εσένα!

Με θιγμένο τον εγωισμό του, ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του και μόλις που συγκρατήθηκε την τελευταία στιγμή: 

- Θα έπρεπε να σε σκοτώσω για την μεγάλη αναίδειά σου, του αντιγύρισε.

Τα μάτια του πετούσαν φλόγες από τον θυμό του, όταν ο γέροντας με αγαθό βλέμμα του είπε:

- Αυτό που νοιώθεις τώρα, είναι η κόλαση.

Ξαφνιασμένος ο σαμουράι ηρέμησε μονομιάς. 

Καταλάγιασε η οργή που είχε νοιώσει, αισθάνθηκε ντροπή για την άσκεφτη αντίδραση του και υποκλίθηκε μπροστά στο γεροντάκι με τα άσπρα μαλλιά, έχοντας μια γαλήνια έκφραση συγγνώμης στο πρόσωπο του.

- Κι αυτό είναι ο Παράδεισος, συμπλήρωσε ο γέροντας!

fb – [2fA]

                                                                            

"Ένα ιδιαίτερο γράμμα "

Η Ελληνο-Αμερικανίδα μαμά-blogger Jessica Dimas γράφει
ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα, όχι προς τον γιο της,
αλλά προς την μέλλουσα γυναίκα του
- A Letter to My Son’s Future Girlfriend -

Προς το κορίτσι που μια μέρα θα γίνει γυναίκα του γιου μου:

Ενδιαφέρεσαι για κάποιον που είναι πολύτιμος για εμένα.

Ο κόσμος μου ήρθε άνω-κάτω την ημέρα που μπήκε στη ζωή μου και έχει παραμείνει έτσι από τότε.

Όταν τον κοιτάζω το μόνο που βλέπω είναι σκηνές από το παρελθόν, με καροτσάκια και μεγάλες αγκαλιές, γλυκά χαμόγελα και υπερήρωες.

Παρόλο που το μόνο που θέλω για εκείνον είναι να είναι ευτυχισμένος, ξέρω καλά ότι θα χρειαστεί να κάνει ορισμένα λάθη προκειμένου να μεγαλώσει μαθαίνοντας.

Παρ’ όλα αυτά, θα με τσάκιζε να δω ότι κάποιος τον πλήγωσε ή τον χρησιμοποίησε σκόπιμα.

Ξέρω ότι και εσύ κάποτε υπήρξες το λατρεμένο μωράκι κάποιας μαμάς.

Πιθανότατα υπάρχει κάποιος γονιός, εκεί έξω αυτή τη στιγμή, που επίσης χάνει τον ύπνο του, ενώ εσύ έχεις βγει με τον γιο μου.

Είσαι το μικρό κοριτσάκι κάποιου, κάποιας μαμάς που πολύ προσεκτικά χτένιζε τα μαλλιά σου και σου έκανε κοτσιδάκια και σε κοιτούσε με δέος καθώς σε νανούριζε στην αγκαλιά της.

Ξέρω την αξία σου. Ξέρω ότι πιθανότατα έχεις μια καλή καρδιά, που μάλλον χτυπά λίγο πιο γρήγορα κάθε φορά που ο γιος μου σε κοιτάζει.

Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν σου, το χρώμα που έχει το δέρμα σου ή η οικονομική σου κατάσταση.

Θυμάμαι κάποτε πόσο εξευτελιστικά με είχε κάνει να νιώσω η μητέρα κάποιου, η οποία πίστευε ότι δεν ήμουν αρκετά καλή για τον γιο της.

Μου πήρε πολλά χρόνια μέχρι να πιστέψω, με απόλυτη βεβαιότητα, πως εξαιτίας της ο γιος της έχασε ένα πολύ καλό κορίτσι (εγώ ήμουν τυχερή βέβαια, γιατί έτσι γνώρισα τον άντρα μου, με τον οποίον κάναμε τα ομορφότερα μωρά όλων των εποχών – είμαι σίγουρη ότι συμφωνείς!.. )

Ήμουν πάντα αρκετά καλή. Αλλά οι διαρκείς επικρίσεις της και η κακή συμπεριφορά της απέναντί μου με έκαναν να αμφισβητώ τον εαυτό μου για χρόνια.

Με έκαναν να αμφιβάλω για την αξία μου και διέλυσαν την αυτοπεποίθησή μου.

«Κακά κορίτσια» δεν υπάρχουν μόνο στο σχολείο. 

Γυναίκες κάθε ηλικίας έχουν τον τρόπο τους να κάνουν άλλες γυναίκες να νιώθουν άσχημα για τον εαυτό τους.

Αλλά εγώ δεν πρόκειται να στο κάνω αυτό.

Έχω μεγάλη πίστη στο καλό παράδειγμα που έδωσα στον γιο μου και σέβομαι πολύ τόσο εκείνον όσο και τις επιλογές του, ώστε να ξέρω ότι αν αυτός πιστεύει πως είσαι αρκετά σημαντική ώστε να σε φέρει στο σπίτι μας, πρέπει να είσαι ένα σπουδαίο κορίτσι.

Αν πάλι, καταλήξεις να του ραγίσεις την καρδιά, τουλάχιστον θα φύγει από εσένα λίγο πιο σοφός από όσο ήταν πριν σε γνωρίσει.

Όπως και να ’χει, θα σου μεταφέρω τα λόγια αγάπης που μου είπε κάποτε η πεθερά μου:

«Το σπίτι μου είναι σπίτι σου και είσαι πάντα ευπρόσδεκτη εδώ.»

piganddac  -  newsitamea

fb – [2fA]

                                                  

"Ο γερο-Buck κι η Melina "

-  Η συμπεριφορά μας δεν αντιπροσωπεύει πάντα
τα αληθινά μας αισθήματα

Ο Walter "Buck" Swords ήταν ένας γκρινιάρης άντρας, 89 ετών. 

Ήταν στριμμένος, παραπονιάρης και μονίμως δυσαρεστημένος με το μικρό εστιατόριο του ΒrοwnsνίΙΙe, στο Τέξαs, όπου εργαζόταν η Μelina Salazar. 

Η Μelina ήταν πάντα υπομονετική μαζί του, αλλά τον Buck δεν τον ένοιαζε. 

Ήταν ο πιο απαιτητικός πελάτης της.

Κάθε φορά που ο Buck επισκεπτόταν το Luby's, το εστιατόριο όπου ήταν εκείνη σερβιτόρα, τον αντιμετώπιζε πάντα με ευγένεια και χαμόγελο.

Μπορεί να ήταν ο πιο περίεργος πελάτης της, αλλά εκείνη τον εξυπηρετούσε με την ίδια ευγένεια που εξυπηρετούσε και τους άλλους. 

Ο Βuck επισκεπτόταν καθημερινό το Luby επί 7 χρόνια, όταν κάποτε, η Salazar παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος άντρας σταμάτησε να επισκέπτεται το εστιατόριο. 

Έμαθε τελικά ότι είχε πεθάνει και λυπήθηκε πολύ.

Μία μέρα μετά αφ' ότου η Salazar είχε μάθει για τον θάνατο του, ένας δικηγόρος σταμάτησε στο εστιατόριο αναζητώντας τη Μelina. 

Της ζήτησε, να πάνε σε μία ήσυχη γωνιά για να μιλήσουν.

Της είπε ότι ο Buck τη συμπαθούσε πολύ και της έδωσε να καταλάβει, ότι η θετική της στάση και η ευγένειά της δεν είχαν περάσει απαρατήρητες από τον παλιό της φίλο.

Στη συνέχεια της ανακοίνωσε, ότι ο Buck της είχε αφήσει στη διαθήκη του ένα αυτοκίνητο και 50.000 δολάρια. 

Μόλις η Melina άκουσε τα νέα, ξέσπασε σε δάκρυα.

- Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω, δήλωσε σε συνέντευξή της στο KG-Ν. 

Οι πελάτες μπορεί να είναι δύσκολοι μερικές φορές, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι περνάνε. 

Όλα νομίζω λύνονται, με ένα μεγάλο χαμόγελο…

sygklonistiko – [2fA]

                                                                      

"Ψυχολογικές αλήθειες "

Ψυχολογία της καθημερινότητας  (2)
-  επιλογή δεδομένων

Η χαρά, ο θυμός, η θλίψη, η αηδία, ο φόβος και η έκπληξη, είναι τα έξι συναισθήματα, που εκφράζονται απ’ όλους τους ανθρώπους.

Η σοκολάτα απελευθερώνει τις ίδιες χημικές ουσίες στο σώμα μας, όπως όταν είμαστε ερωτευμένοι.

Αυτός είναι ο λόγος, που πολλοί ερωτεύονται τη σοκολάτα.

Μια αγκαλιά 20 δευτερολέπτων απελευθερώνει στο σώμα χημικές ουσίες, που μας βοηθάνε να εμπιστευτούμε πιο εύκολα τον άνθρωπο που αγκαλιάζουμε.

Οι άνθρωποι είναι πιο ειλικρινείς, όταν είναι κουρασμένοι.

Επίσης, ο εγκέφαλος γίνεται πιο δημιουργικός, όταν είναι κουρασμένος.

Σκεφτόμαστε πιο λογικά, όταν σκεφτόμαστε σε άλλη γλώσσα.

Οι άνθρωποι είναι περισσότερο χαρούμενοι, όταν είναι απασχολημένοι. 

Τους βοηθάει να διατηρήσουν μια θετική στάση.

Έρευνες έχουν δείξει, ότι η απώλεια του κινητού τηλεφώνου μπορεί να προκαλέσει τον ίδιο πανικό με την εμπειρία του θανάτου.

Ποτέ κανένας τυφλός άνθρωπος δεν έχει εμφανίσει σχιζοφρένεια.

Το μυαλό μας περιπλανιέται άσκοπα, περίπου το 30% του χρόνου μας.

Οι μνήμες διαστρεβλώνονται με την πάροδο του χρόνου και κάθε άνθρωπος έχει σίγουρα, τουλάχιστον μια εσφαλμένη ανάμνηση.

Όταν θυμόμαστε ένα γεγονός του παρελθόντος, θυμόμαστε συνήθως την τελευταία φορά που το θυμηθήκαμε.

Ακόμη και η ψευδαίσθηση της προόδου, μας παρακινεί να συνεχίσουμε.

Το 80% των συζητήσεων γίνονται για να εκφραστούν παράπονα.

Οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση έχουν συχνά τον ρόλο του θύτη.

Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον εθελοντισμό είναι πιο ικανοποιημένοι με την ζωή τους.

healingeffect – [2fA]

                                                                     

"Γιατί είμαστε έτσι.. "

Παιδικές εμπειρίες που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας ως ενήλικες
-  από το Business Insider

1. Αν οι γονείς σας δεν σας άφηναν να πάρετε τις δικές σας αποφάσεις, τότε μάλλον δεν είστε ανεξάρτητοι σήμερα.

2. Αν είχατε μια καλή σχέση με τον πατέρα σας, τότε σήμερα είστε αρκετά δοτικοί και συναισθηματικοί ως άνθρωποι.

3. Είστε πεισματάρηδες σε όλα; 

Τότε μάλλον οι γονείς σας έλεγχαν τα πάντα κατά την παιδική σας ηλικία. 

Το πείσμα, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι μία άμυνα του οργανισμού για να ξεφύγετε από τον έλεγχό τους.

4. Ως παιδιά ήσασταν κολλημένοι μπροστά στην τηλεόραση; 

Μάλλον αυτό έχει επηρεάσει τις σημερινές σας ικανότητες στην επικοινωνία με τους γύρω σας, σύμφωνα με τα αποτελέσματα διάφορων μελετών.

5. Είστε οξύθυμοι και επιθετικοί; 

Οι ειδικοί αναφέρουν ότι όταν τα παιδιά παρακολουθούν ταινίες με βίαιο περιεχόμενο, τότε μάλλον στην ενήλικη ζωή τους είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν άσχημες συμπεριφορές.

6. Είστε ανοιχτόμυαλοι σε νέες εμπειρίες; 

Τότε μάλλον όταν ήσασταν μικροί, αντιγράφατε πιστά τις καθημερινές ασχολίες και κινήσεις των γονιών σας.

7. Οι ξυλιές ήταν μέρος της καθημερινότητάς σας όταν ήσασταν παιδιά; 

Τότε αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ως ενήλικες λειτουργείται ύπουλα και προσπαθείτε να αποφύγετε τις συνέπειες των άσχημων πράξεών σας.

8. Οι γονείς σας ήταν χρήστες ναρκωτικών ουσιών ή αλκοόλ;

Τότε σίγουρα έχετε έντονο το μητρικό/πατρικό ένστικτο και είστε υπερβολικά υπεύθυνοι σε ότι κάνετε.

9. Είστε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης; 

Έτσι εξηγείται η μάχη που δίνετε με την παχυσαρκία. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η παιδική σεξουαλική κακοποίηση αυξάνει τον κίνδυνο της παχυσαρκίας κατά 27% για τις γυναίκες και κατά 66% για τους άνδρες.

10. Είστε θύματα ψυχολογικής κακοποίησης; 

Τότε, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι πολύ πιθανό στην ενήλικη ζωής σας να πάσχετε από κατάθλιψη.

11. Έχετε υποστεί σωματική βία ως παιδί; 

Για αυτόν τον λόγο ως ενήλικες έχετε απώλεια μνήμης και δεν μπορείτε να ελέγξετε τα συναισθήματά σας.

12. Έχετε άγχος, κατάθλιψη και δυσκολία να δημιουργήσετε μία υγιή σχέση; 

Τότε μάλλον ως παιδιά είχατε πέσει θύματα εκφοβισμού από τους συμμαθητές σας.

13. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Όρεγκον, τα παιδιά που μεγάλωσαν σε μία οικογένεια με οικονομικά προβλήματα, στην ενήλικη ζωή τους δεν έχουν την ικανότητα να θυμάστε πολλά πράγματα ταυτόχρονα.

14. Σε περίπτωση που η σχέση σας με τους γονείς σας είναι από κακή έως ανύπαρκτη, αυτό μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι πήραν διαζύγιο όταν ήσασταν αρκετά μικροί. 

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστήμιου του Ιλινόις, αν οι γονείς σας πήραν διαζύγιο όταν ήσασταν τριών, τεσσάρων ή πέντε ετών, τότε μάλλον σήμερα που είστε ενήλικες έχετε αναπτύξει μία δυσλειτουργική σχέση μαζί τους.

healinggeffect – [2fA] 

"Περί φιλανθρωπίας.. "

Λίγα λόγια από έναν φίλο άστεγο, περί “φιλανθρωπίας”

- Ο Νίκος, ανήκει εδώ και λίγα χρόνια στην οικογένεια της "ΚΛΙΜΑΚΑ"
Ζει μόνος του αυτόνομα
Για το νοίκι του φροντίζουμε εμείς, κι εκείνος για τη ζωή του…
Χωρίς αδιακρισίες -

-  Αν έχω αδέρφια και από πού κρατάει η σκούφια μου…

Η κυρά Γεωργία μεγάλωσε πέντε αγόρια μόνη της, να ’ναι καλά εκεί που είναι. 

Ο γέρος μου μας άφησε νωρίς. Φυματίωση. 

Ένα από τα αγόρια αυτά, ήμουν κι εγώ.

Και τα χρόνια ήταν δύσκολα και βγήκαμε όλα από νωρίς σε δουλειές με τρύπια παπούτσια, βρώμικα, να δουλεύουμε σε χωράφια της Ηλείας, για ξεροκόμματα ψωμί. Να ζήσουμε. 

Ευτυχώς τα χρόνια εκείνα, το κλίμα ήτανε καλό. 

Τα λεμόνια τότε μοσχοβολούσαν και τα ζουμερά πορτοκάλια πήγαιναν κατευθείαν από την παραγωγή στην κατανάλωση, στις λαϊκές…

Φαντάρος έκανα στη Ρόδο. Ο χειμώνας ήτανε βαρύς και ασήκωτος. 

Θυμάμαι ακόμα κάτι σκυλιά να πεθαίνουν απ’ το κρύο στο στρατόπεδο και τα πόδια μας, τσιμεντωμένα στις αρβύλες να νιώθουν και να μη νιώθουν.

Το καλοκαίρι ευτυχώς ήτανε λίγο καλύτερα…

Σπουδές όχι.
Μετά τα χωράφια, ήρθαν τα καράβια και σπίτι μου, όπου έπιανε λιμάνι η καρδιά.
Χρόνια ολόκληρα εκεί μέσα. Στις μηχανές και τα καταστρώματα. 

Τρικυμίες πολλές, αλλά ευτυχώς βγήκαμε από όλες ζωντανοί.

Η Ειρήνη μου και η εγγονή μου η Σοφία, ζουν μόνιμα στο Βέλγιο…   .…

-  Αυτό ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε το τίμημα της φιλανθρωπίας. 

Μέσα σε «ανθρώπινα» ιδρύματα, με «ανθρώπινους» ανθρώπους. 

Άλλοι από ενδιαφέρον πραγματικό και άλλοι από καθαρή περιέργεια.

Από πού είσαι, ποιος είσαι, ποια είναι η ιστορία σου και πώς βρέθηκες εδώ, έχεις παιδιά, που είναι τώρα, πόσο καιρό έχεις να τα δεις και γιατί δεν είσαι μαζί τους, πώς άντεξες τόσες κακουχίες εκεί στους δρόμους, με τι τρέφεσαι, πώς ζεις, πώς βγάζεις το χειμώνα; 

Και αφού απαντηθούν όλα αυτά, παίρνεις τη συγκατάθεση για να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο…

Ο κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του, τα βιώματα, τις ανάγκες και το σταυρό του.

Όλοι οι άστεγοι, με κάποιον τρόπο βρεθήκαμε στο δρόμο ή στα παγκάκια ή στο κατώφλι μιας «φιλάνθρωπης» δομής ή στα σκαλιά μιας εκκλησίας για λίγο φαγητό.
Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από κανένα…

Εγώ δεν θα σε ρωτούσα ποτέ φίλε μου καλέ, έτσι αδιάκριτα, τόσα πράγματα για τη ζωή, τις σπουδές ή την οικογένειά σου, ειδικά αν «εξαρτιόσουν» από εμένα. 

Ξέρεις, αυτό θυμίζει κάτι από «κύριος και δούλος» και εγώ δεν είμαι δούλος κανενός. 

Χωρίς παρεξήγηση.

Είναι προτιμότερο λοιπόν να είμαι φιλοξενούμενος του νόμου, όπου σίγουρα εκεί υπάρχουν περισσότεροι κανονισμοί και μια άλλου είδους πειθαρχία, όμως τουλάχιστον ο νόμος δεν ανακατεύεται αδιάκριτα στις υποθέσεις μου. 

Δεν απαιτεί από εμένα προσωπικά δεδομένα και ιστορίες για να γεμίσει το κεφάλι του ή τη ζωή του, ούτε με χρησιμοποιεί.

Είμαστε πολλοί οι άστεγοι, ενωμένοι. 

Οι «φιλανθρωπίες» μοιάζουν παυσίπονα στιγμής. 

Κάτι κάλτσες, ένα σάντουιτς ή λίγα κέρματα… 

Από εκεί και πέρα είναι το θέμα, τι γίνεται…

klimaka – [2fA]

                                                              

"Όχι δικαίωμα, καθήκον.. "

ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ  -  "ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ"

Ο Ρ. Λ. Στίβενσον ("το Νησί των θησαυρών"), έλεγε ότι «Δεν υπάρχει καθήκον που να το αμελούμε τόσο πολύ, όσο το να είμαστε ευτυχείς» -

Ένα κείμενο το οποίο αποδίδεται στον Μπόρχες, περιγράφει επίσης πολύ καλά το πώς μπορεί να νιώσει κάποιος που φτάνει σε προχωρημένη ηλικία, χωρίς να έχει φροντίσει την ιερότερη υποχρέωσή του:

«Έχω διαπράξει το χειρότερο από τα αμαρτήματά που μπορεί να διαπράξει άνθρωπος.
Δεν υπήρξα ευτυχής.

Είθε οι παγετώνες της λήθης να με παρασύρουν και να με αφανίσουν, ανελέητοι.

Οι γονείς μου με γέννησαν για το ριψοκίνδυνο και όμορφο παιχνίδι της ζωής, για τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά.

Τους απογοήτευσα. Δεν υπήρξα ευτυχής.

Δεν εκπληρώθηκε η νεανική τους επιθυμία.

Το μυαλό μου προσαρμόστηκε στις συμμετρικές εμμονές της τέχνης, να υφαίνω το τίποτα με το τίποτα.

Μου κληροδότησαν αξία. Όμως δεν υπήρξα γενναίος.

Δεν με εγκαταλείπει αυτή η ιδέα.

Πάντα είναι πλάι μου η σκιά, του ότι υπήρξα δυστυχής.»

lecturesbureau – [2φΑ]

"Έλα, μαμά!.. "

Έχεις πετύχει πολλά, αν το παιδί σου σε παίρνει τηλέφωνο χωρίς λόγο
-  Γράφει η Ευαγγελία Αγαπητού

Στα αγαπημένα του κινητού μου, 3 τηλέφωνα:

Του παιδιού (όσο χρονών κι αν είναι αυτό το παιδί), του μπαμπά και της κολλητής. 

Τρία νούμερα φορτωμένα με συναισθήματα διαφορετικά, αλλά τα πιο αληθινά, τα πιο κοντινά, τα πιο οικεία. Φορτωμένα Αγάπη.

Στην πρώτη θέση όμως, πάντα και πάντοτε του «παιδιού». 

Του παιδιού μην χρειαστεί κάτι, μην θελήσει, μην ζητήσει, μην ρωτήσει, μην ξέχασε, μην δεν βρίσκει, μην με θέλει. 

Εκεί, φιγουράρει στο καντράν, πρώτο, μαζί με την αγαπημένη μου φωτό και τη λέξη που θέλω εγώ κάθε φορά. 

Το όνομά του, το χαϊδευτικό που το φωνάζω από μικρό – αλλά μόνο για μένα. 

Πριβέ. Όχι να γίνουμε ρεζίλι παραέξω.

Περασμένο ίσως και με διαφορετικό ήχο, ώστε αν χτυπήσει να ξέρω ότι είναι αυτό, ακόμα κι αν δεν είμαι πάνω από το κινητό. 

Να μπορώ να αφήσω ότι κάνω στη μέση, για να τρέξω να βοηθήσω, να το συμβουλέψω, να παρηγορήσω, να πω «μπράβο». 

Αλλά κυρίως ν’ ακούσω.

Έχει κάτι «ερωτικό» όλο αυτό το αλισβερίσι με το παιδί, και είναι φυσικά και ναρκοπέδιο. 

Γιατί θέλει μέτρο, θέλει ζύγι. 

Όταν μιλάς με το – μεγάλο πια – παιδί σου στο τηλέφωνο, θέλει τέχνη. 

Θέλει καταρχήν να μάθεις να ακούς με κάτι τόσα αυτιά ανοιχτά, και να σιωπάς παράλληλα.

Να μάθεις να μιλάς λίγο και μετρημένα, σαν να μετράς τη ζάχαρη για να φτιάξεις γλυκό. 

Με μεζούρα, με ακρίβεια, με αγάπη, όπως όταν φτιάχνεις το γλυκό που είπαμε. 

Με καμία διάθεση κριτικής, τσαλακώνοντας αυτή την αυθόρμητη διάθεση που σου φράζει το λαιμό, να «πεις κι εσύ το δικό σου».

Όχι, μην το πεις. Άστο. Το ξέρει. Ξέρει τι θα πεις. 

Τα ίδια και τα ίδια. 

Τα χεις πει, τα λες τόσα χρόνια τώρα. Τώρα μην μιλάς, άκου.

Όσο θα μάθεις να ακούς, όπως ακριβώς θα άκουγες το παιδί της καλύτερης σου φίλης, όταν θα καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, ώστε να αφήσεις να περάσουν μέσα σου τα λόγια του, τότε θα δώσεις τις σωστές απαντήσεις.

Μην με ρωτήσεις ποιες είναι αυτές. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο. 

Θα έρθουν μόνες τους στο στόμα σου και θα ξεχειλίζουν κατανόηση και αποδοχή. 

Και τότε το παιδί σου, όσο χρονών κι αν είναι, θα σου λέει περισσότερα. 

Κι αν δεν στα έλεγε μέχρι τώρα, δεν είναι γιατί φοβόταν την τιμωρία σου, μεγάλωσε πια άλλωστε, θα είναι γιατί δεν θα νιώθει ότι ξεμπροστιάζεται, αλλά ότι σου μεταφέρει την αλήθεια του.

Και τότε, με τον καιρό θα δεις, ότι τα τηλεφωνήματα θα πυκνώσουν, γιατί στην άλλη γραμμή δεν περιμένει μια μάνα που απαιτεί να ξέρει τα πάντα, που «πρέπει» να την παίρνεις και κανένα τηλέφωνο για να μην γκρινιάζει, αλλά γιατί απέναντι είναι η μάνα-άνθρωπος, ισότιμα, ντόμπρα, που θα σε ακούσει πλέον σαν φίλος, αλλά έχει το μπόνους ότι αυτή θα σε «πονέσει», όπως κανείς άλλος.

Και έτσι, μαγικά και απλά και ανώδυνα θα έρθει η μέρα που θα σηκώσεις το τηλέφωνο με τον γνωστό ήχο και τη γνωστή φωτογραφία που έχεις σώσει στο κινητό σου και δεν θα θέλει βοήθεια, συμβουλή ή οτιδήποτε. 

Θα θέλει μόνο να δει πως είσαι, γιατί ήθελε να ακούσει τη φωνή σου.

Κι εσύ από συνήθεια θα πεις «έλα παιδί μου, τι κάνεις, θες κάτι;

κι εκείνο θα σου πει «όχι, ήθελα απλά να δω τι κάνεις».

Κι έτσι θα είναι.

themamagers

fb–St Tsg - [2fA]

"Θέμα χρόνου!.. "

Είσαι σίγουρος, πως ο χρόνος σου είναι δικός σου;
-  ένα κοινωνικό πείραμα
 

Ήταν ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου.

Ένας άγνωστος άντρας κάθισε στο μετρό στην Ουάσιγκτον και ξεκίνησε να παίζει με το βιολί του. 

Έπαιξε έξη κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. 

Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, μιας και ήταν ώρα αιχμής, υπολογίστηκε ότι πέρασαν από μπροστά του 1.100 άνθρωποι, οι περισσότεροι με κατεύθυνση στην εργασία τους.

Μετά από τρία λεπτά παιξίματος του βιολιού, ένας ηλικιωμένος πρόσεξε τον διαφορετικό ήχο στον σταθμό! 

Έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα, μετά έφυγε φουριόζος για να προλάβει το πρόγραμμα του ή την δουλειά του.

Μετά από ένα λεπτό ο άγνωστος βιολιστής κέρδισε το πρώτο του δολάριο σαν φιλοδώρημα. 

Μια γυναίκα πέταξε τα λεφτά στο καπέλο και έφυγε βιαστικά χωρίς καν να σταματήσει.

Μερικά λεπτά αργότερα κάποιος κοντοστάθηκε ακουμπώντας στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά κοίταξε το ρολόι του και ξεκίνησε πάλι βιαστικά να φύγει. 

Μάλλον είχε κι αυτός ήδη αργήσει.

Εκείνος που έδωσε μεγάλη προσοχή στον άγνωστο βιολιστή μας, ήταν μόνο ένας τρίχρονος πιτσιρικάς. 

Η μάνα του τον σβάρνισε να μην κοντοσταθεί, αλλά ο πιτσιρίκος πεισματικά στάθηκε να ακούσει τον βιολιστή! 

Τελικά η μητέρα με μια βίαιη κίνηση παρέσυρε τον πιτσιρίκο να περπατήσει μαζί της και ο πιτσιρικάς συνέχιζε περπατώντας, να κοιτάζει τον βιολιστή.

Την συμπεριφορά του πρώτου μικρού ακολούθησαν και άλλα παιδιά της ηλικίας του, αλλά πάντα οι γονείς χωρίς καμιά εξαίρεση, κατάφερναν με την βία να τα παρασύρουν στη δική τους ταχύτητα και «ζάλη».

Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο βιολιστής μόνο έξι άνθρωποι σταμάτησαν και τον άκουσαν για πολύ λίγο. 

Περίπου είκοσι του έδωσαν χρήματα, αλλά συνέχισαν με την ίδια ταχύτητα να προχωρούν. 

Ο βιολιστής «κέρδισε» σε αυτό τον χρόνο 32 δολάρια.

Όταν σταμάτησε να παίζει, η ησυχία αγκάλιασε τον σταθμό και κανένας δεν κατάλαβε τη διαφορά! 

Κανείς δεν χειροκρότησε, κανείς δεν έδειξε κάποιο θαυμασμό!

Ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο! 

Είχε παίξει ένα από τα πιο  εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ στο βιολί, ένα κομμάτι  αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων!

Πριν δυο μέρες είχε παίξει σε ένα θέατρο και είχε ξεπουλήσει όλα τα εισιτήρια με τιμή εισιτηρίου 100 ευρώ μέσο όρο!

Ο Joshua Bell έπαιξε ινκόγκνιτο στο μετρό, μετά από συνεννόηση με την Washington Post που είχε προγραμματίσει ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής, σχετικά με την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων!

Τα ερωτήματα που τέθηκαν είναι: 

Σε κοινό περιβάλλον, σε μια μη κατάλληλη ώρα, μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά; να την αισθανθούμε; 

Σταματάμε να την εκτιμούμε; 

Μπορούμε να εκτιμήσουμε το ταλέντο σε μια αναπάντεχη στιγμή;

Αν δεν έχουμε τον χρόνο να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου που παίζει την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ, πόσα άλλα πράγματα άραγε χάνουμε στη ζωή μας;

Ο χρόνος σου, είσαι σίγουρος ότι είναι δικός σου;

katohika

GT – [2fA]

                                                                       

"Ο θησαυρός του δερβίση.. "

Χόρχε Μπουκάϊ  -  Από τον "Δρόμο των δακρύων"

Ήταν μια φορά ένας δερβίσης πολύ σοφός… 

Γύριζε από χωριό σε χωριό, ζήταγε ελεημοσύνη και μοίραζε γνώσεις και συμβουλές στις πλατείες και τις αγορές…

Μια μέρα ενώ ζητιάνευε στην αγορά του Άκμπαρ, τον πλησιάζει ένας άνθρωπος και του λέει:

«Χθες το βράδυ ήμουν μ’ έναν μάγο πολύ ξακουστό, και με συμβούλευσε να έρθω σήμερα εδώ, σ’ αυτήν την πλατεία. 

Είπε ότι θα συναντήσω έναν κουρελή ζητιάνο και ότι o ζητιάνος αυτός, παρ’ όλη τη φτωχική του εμφάνιση, θα μου δώσει έναν θησαυρό που θα αλλάξει τη ζωή μου για πάντα. 

Έτσι, μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι εσύ είσαι αυτός που ψάχνω, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει άλλος σε χειρότερη κατάσταση από σένα… Δώσε μου λοιπόν, τον θησαυρό μου».

O δερβίσης τον κοιτάζει σιωπηλός… 

Μετά, βάζει το χέρι του σε μια τσάντα από φθαρμένο δέρμα που έχει κρεμασμένη στον ώμο του. «Αυτό πρέπει να είναι» του λέει. Και του δίνει ένα τεράστιο διαμάντι.

Ο άλλος μένει κατάπληκτος.

«Μα… η πέτρα αυτή πρέπει να έχει ανυπολόγιστη αξία.»

«Α, ναι; Μπορεί… Εγώ τη βρήκα στο δάσος.»

«Καλά. Ας είναι. Πόσα πρέπει να σου δώσω γι’ αυτήν;»

«Δεν υπάρχει λόγος. Δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα. Σου χρησιμεύει σε κάτι; 

Εμένα δεν μου χρησιμεύει σε τίποτα. Δεν τη χρειάζομαι, πάρε την.»

«Μα… θα μου τη δώσεις έτσι… χωρίς κανένα αντάλλαγμα;»

«Ναι… ναι. Έτσι δεν σου είπε ο μάγος σου; »

«Ναι, βέβαια. Αυτό ακριβώς μου είπε ο μάγος… Σ’ ευχαριστώ πολύ!»

Πολύ μπερδεμένος, ο άντρας αρπάζει την πέτρα και φεύγει.

Μετά από μισή ώρα όμως, επιστρέφει. 

Ψάχνει στην πλατεία να βρει τον δερβίση, και μόλις τον βλέπει του λέει:

«Δερβίση μου, το σκέφτηκα καλύτερα. Πάρε πίσω την πέτρα σου… »

«Τι έγινε;» τον ρωτάει ο δερβίσης.

«Δώσε μου τον αληθινό θησαυρό σου…» λέει o άντρας.

«Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω» λέει ο δερβίσης.

«Και βέβαια έχεις… Θέλω να μου διδάξεις τον τρόπο σου, πώς μπορείς να αποχωρίζεσαι κάτι χωρίς να σε πειράζει.»

Λένε, ότι o άνθρωπος αυτός έμεινε δίπλα στον δερβίση πολλά χρόνια, μέχρι να μάθει να αποστασιοποιείται και να αποδεσμεύεται από τα πράγματα.

lecturesbureau – [2fA]