"Η στιγμή των δακρύων "

Γέροντος Ραφαήλ Νόικα: Η πνευματική μου εξορία
-  Η επιστροφή μου στην Ορθοδοξία και η είσοδος μου στον μοναχισμό

Το αληθινό πένθος δεν είναι μία στιγμή της ψυχής, μία ψυχολογική κατάσταση, αλλά είναι, όπως λέγει ο π. Σωφρόνιος, η στιγμή στην οποία ο νους και η καρδία ζουν την ίδια κατάσταση. 

Σαφέστερα, είναι η βίωση του ονόματος του Θεού στον νου και στην καρδιά.
Μ᾿ αυτή την έννοια, στον ησυχασμό, με την πρακτική εξάσκηση της προσευχής του Ιησού, ο άνθρωπος φθάνει στην ένωση νου και καρδίας.
Ο νους και η καρδία του ανθρώπου γίνονται ένα και ζουν την ίδια στιγμή την ίδια εμπειρία. 

Αυτή είναι η στιγμή των δακρύων.

Αυτή η στιγμή -ομιλώ κάπως αποκλειστικά- είναι η αγάπη.
Δεν προέρχεται ποτέ από την ιδική μας αγάπη, επειδή η αγάπη μας δεν είναι ακόμη καρπός της φύσεώς μας· εμείς ξεπέσαμε απ’ αυτήν και γι’ αυτό τα δάκρυα εξέρχονται πολλές φορές με πόνο· δεν καλλιεργείται μέσα μας ο ίδιος ο πόνος, αλλά διά του πόνου, λόγω της συντριβής που νοιώθουμε για τις αμαρτίες μας, επανερχόμαστε στην φυσική κατάσταση του εαυτού μας.   ….

Αλλά γι’ αυτή την φύση, που τραυματίσθηκε από την αμαρτία, ήτο ανάγκη όπως ο Ίδιος ο Θεός να κατέλθει επί της γης, να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος όμοιος μ’ εμάς, πλην της αμαρτίας, να πεθάνει ως άνθρωπος επί του Σταυρού και ν’ αναστηθεί.

Να πεθάνει επί του Σταυρού, για να αποκαλύψει στον άνθρωπο τι είναι ο άνθρωπος. 

Η ανθρωπολογία μας απεικονίζεται από έναν μόνο Άνθρωπο, που καλείται Ιησούς. 

Και οι Πατέρες μας διατήρησαν τον λόγο και το Πνεύμα αυτού του Λόγου, τον οποίον δέχθηκε η ανθρωπότητα από τον Θεό.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι μπροστά από όλες τις ονομασίες, τις οποίες έλαβαν οι διάφορες χριστιανικές αιρέσεις, οι Πατέρες διατήρησαν το όνομα «Ορθοδοξία», το οποίον σημαίνει, όπως γνωρίζετε, αληθινή δόξα, δοξασία, γνώμη, αλήθεια.

Δηλαδή, το σπουδαιότερο (με μια παγκόσμια απήχηση), πέρα από όλες τις ονομασίες που κράτησαν οι άλλοι, οι άγιοι Πατέρες μας ευρήκαν ότι το πράγμα το οποίον πρέπει να ομολογήσουμε μέχρις αίματος, μέχρι θανάτου μας (όπως έκαναν οι ομολογητές, σαν τον ομολογητή άγιο Μάξιμο, όπως έκαναν οι Μάρτυρές μας, από τους οποίους είναι γεμάτο το Συναξάριο), είναι αυτή η σωστή δόξα του Θεού, που είναι η μοναδική μας κληρονομιά.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας είπε ακόμη, ότι δεν θα είμεθα το μεγαλύτερο τμήμα πιστευόντων στον κόσμο, ούτε το πιο δυνατό· δεν είμεθα ούτε το πιο εντυπωσιακό (άλλοι μας πολέμησαν με μεγάλα κατορθώματά τους στην ιστορία).  ....

Μπορώ να ειπώ ότι η Ορθοδοξία, εξ αιτίας της δυστυχίας εκ της αμαρτίας του ανθρώπου, παρέμεινε η σταχτοπούτα της ιστορίας· η μοναδική ανάμεσα στις άλλες στην ιστορία, φαινομενικά όμως· αλλά ουσιαστικά είναι το μοναδικό αξιοτίμητο πράγμα στην ιστορία του κόσμου.

Όντας πεταμένος εκεί, στην Βαβυλωνία της Δύσεως, όπου αναμείχθηκαν και μπερδεύτηκαν όλες οι θρησκείες και φιλοσοφίες του κόσμου -όπως είναι για παράδειγμα και η Νέα Εποχή- ανακάλυψα ότι ναι, υπάρχουν παντού θαυμαστές αλήθειες, αλλά δεν είναι παρά έσοπτρα και αινίγματα μπροστά στην Ορθοδοξία, που παραμένει στήριγμα δίπλα στον κάθε άνθρωπο.

Αυτή ήτο για μένα η Ορθοδοξία και δεν έχω λόγους να ευχαριστήσω τον Θεό και την Κυρία Θεοτόκο, διότι και μέσω των περιπλανήσεως μου, μου απεκάλυψαν την αλήθεια! 

Και σε διάστημα 31 ετών (το 1961 επέστρεψα στην Ορθοδοξία) ημέρα με την ημέρα, μήνα με τον μήνα, εμπειρία με την εμπειρία, επιβεβαιώθηκα ότι αυτή ήτο η πίστη που ζητούσε να με φέρει ο Θεός…

Στην Δύση γενικά, εξωτερικά είναι πολύ πιο εύκολο να ζήσης, αλλά εσωτερικά αισθάνεσαι πολύ πιο άσχημα, από ότι στην Ανατολή.
Εκεί δεν είχες τον φόβο του πολυβόλου ή της φυλακής, αλλά ήσουν υποταγμένος σ’ ένα εσωτερικό διωγμό, ένεκα του οποίου συ ο ίδιος καταλάβαινες ότι ευρίσκεσαι μακριά από την αλήθεια. 

Και προσπαθούσες να μάχεσαι μόνος σου εναντίον αυτών των καταστάσεων, προς τις οποίες σε εμποδίζουν οι νοοτροπίες, η ιστορία, οι συνθήκες της δυτικής ζωής. 

Και αυτός ο εσωτερικός διωγμός, κατά ένα τρόπο, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου εύκολος.

… Ήθελα ν’ αναφερθώ στην συνέχεια, στο παράδειγμα του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, ο οποίος προετοίμαζε την οδό του Κυρίου, όταν μιλούσε στον εκλεκτό λαό του Θεού, στον Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης. Κι εμείς, η Ορθοδοξία, είμεθα ο νέος Ισραήλ της Καινής Διαθήκης, διότι και τώρα, μετά από 2000 χρόνια, είμεθα πολύ περισσότερο σε μια παρόμοια θέση με εκείνη του παλαιού Ισραήλ.

Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος άρχισε το προφητικό του έργο διά της κλήσεως στην μετάνοια, λέγοντας: «Καί μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς, πατέρα έχομεν τον Αβραάμ· λέγω γαρ υμίν ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ»(Ματ.3,9).
Σας λέγω όλα αυτά, επειδή ήμουν και εγώ μία «πέτρα».

Και ενίοτε ερωτώ τον εαυτό μου, δεν θα ήταν καλλίτερα να ήμουν ακόμη μία πέτρα; 

Γι’ αυτό και ομολογώ την πλάνη μου, ότι ήτο πράγματι πλάνη, διότι δεν ήθελα να πάρω την ευθεία οδό. Και όμως, μερικές φορές, έχω την εντύπωση ότι όλα ήσαν στην πρόνοια του Θεού διότι, όντας τότε σαν την πέτρα, μπόρεσα να καταλάβω αργότερα καλλίτερα, με τον αντίθετο τρόπο, ποια είναι η αληθινή ζωή.

Είδα πολλές φορές ότι αυτό το οποίο προσελκύει στην Ορθοδοξία από έξω (όπως περίπου συνέβη και σ’ εμένα) είναι ότι από το ένα μέρος πληθαίνουν οι δυσκολίες, εκεί όπου εμείς προσπαθούμε να τις κάνουμε λιγότερες, διότι έχουμε την Ορθοδοξία στο αίμα μας, από τους προγόνους μας· από το άλλο μέρος, ο προσήλυτος έχει σαν ανταμοιβή, μια ζωντανή αντίληψη του τι σημαίνει Ορθοδοξία, ακριβώς με το γεγονός ότι περνά μέσα απ’ αυτή την κατάσταση της «πέτρας» και συνεπώς, ουσιαστικά, πολλές φορές καταλαβαίνει αυτό το βάθος καλύτερα, παρά εμείς οι οποίοι, μη γνωρίζοντας τι σημαίνει να μη το έχεις, συμπεριφερόμαστε κάπως επιπόλαια.

Και τι είναι αμαρτία; Θα σας απαντήσω από την θλιβερή μου εμπειρία:
Είναι ένα τίποτε, είναι ο θάνατος.
Παρέχει μια φαινομενική απόλαυση της ζωής, της ηδονής, της κοσμικής σοφίας, τα οποία τελικά είναι ένα ψέμα!
Και μπορεί να αποφεύγει κάποιος την οδό της αμαρτίας, αλλά μόνο δια της πολλής προσευχής.

iereasanatolikisekklisias – [2φΑ]

Share