ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
- Ειρήνη Κουτρέτση,
19.04.2021
Σήμερα κηδεύτηκε ο φούρναρης του χωριού μου.
Στην Απείρανθο της Νάξου λειτουργεί ένας μοναχά φούρνος, όσο θυμάμαι κι
ανεστορούν οι γνωστοί μου, από την ίδια οικογένεια. Παραδοσιακός.
Το ψωμί του ήτανε συνυφασμένο με το καλοκαίρι μου μα και στα αποδοσίδια
(=δέματα) που μας (ε)στέρνανε ο θείος κι οι συδέκνοι απου το χωριό ποτέ δεν
ήλειπε.
Αυτός ήταν πάντα εκεί, να ξημερώνεται στη δουλειά τον Αύγουστο, να
φουρνίζει την πιο νόστιμη κουλούρα, τα πιο μυρωδάτα σύκα, τα πιο γιορταστικά
πάτουδα και τα καλύτερα γεμιστά που έχετε φάει.
Στα πανηγύρια πάντα η αρτοκλασία γινόταν με τις φουσκωτές σουσαμένιες ευλογιές
(=άρτους) του μα και στις κηδείες ποτέ δεν έλειπε το ψωμί του από το πανέρι του
εκλιπόντος. Σήμερα θα φτιάξανε το δικό του...
Πέθανε, λοιπόν, ξαφνικά στα 62 του ο Γιώργης του
Λαφαζανοϊάννη.
Σήμερα νιώθω πως πενθώ κι εγώ. Νομίζω όλο το χωριό κι οι χωριανοί πενθούν.
Για μένα εουτός ο άθρωπος, ο καλόκαρδος αλευρωμένος γίγαντας, ήτονε συγγενής κι
ας μην μας έδενε το αίμα. Ήτονε συγγενής κι ήτονε κι ό,τι πιο κοντινό στον
ιδανικό Απεραθίτη από τους νεότερους που ξέρω.
Τον θυμάμαι από μικρή, που έχανα το νου μου να με στέλνουνε στον φούρνο.
Καλοκάγαθος και πειραχτήρι, βαρύς μα συνάμα ανάλαφρος.
Ηχούν στα αφτιά μου οι περίεργες μα πάντα με επίγευση γλυκύτητας «πανακόλασές»
του.
Όταν πια φοιτήτρια στη Φιλοσοφική ήρθε η ώρα να κάνω πρωτογενή λαογραφική
έρευνα στο χωριό μου, ήταν ένας από τους πληροφορητές μου.
Κάπου έχω ακόμα την ηχογραφημένη μας συνομιλία. Κι από τότε πάντα το καλοκαίρι
να πααίνω στο φούρνο και να με καλοδέχεται. Μετά γνώρισα και τη γυναίκα του.
Δεν πέρασε καλοκαίρι, την τελευταία ειδικά εικοσαετία, που
να πάω ή να φύω απού το Χωριό και να μην περάσω επί τούτου να τονε χαιρετήσω.
Τον θυμούμαι με το τσιγάρο, να γεμίζει το πλάνο καθώς συνεννοούνταν με τους
τουρίστες, να καμαρώνει για τα καλούδια που τα τελευταία χρόνια έφτιαχνε
άφταστη η Βούλα ντου.
Που του πιάνανε, και καλά, όλο τον χώρο...
Τα τελευταία χρόνια με την μικρή πού μας έχανες πού μας έβρισκες, στον φούρνο
τους, κοντά τους. Τον καμάρωνα με τα κοτσάκια του (=δίστιχα αυτοσχέδια
τραγούδια), με τα ουσιάτα του που δεν τα μάθαινε κάποιος με την πρώτη.
Τον καμάρωνα στον τρόπο που κιούδευε τη υναίκα ντου.
«Κιουδεύω» στην ιδιόλεκτο του χωριού θα πει φροντίζω, όπως ακριβώς και στα
αρχαία…
Την κιούδευε, κι ας έλιωνε κι εκείνη μαζί του στη δουλειά.
Η συντροφική φροντίδα δεν κρύβεται κι ήτανε, νομίζω, από τα πιο αγαπημένα
ζευγάρια της μικροκοινωνίας τ' Απεραθιού.
Ήτονε κι ευτός ένας Γιώργης. Άφησε καλή μαρτυρία.
Σαν τον Γιατρό, σαν τον αφέντη μου. Τον ήκλαψα σήμερα σιωπηλά, από χθες τονε
κλαίω.
Ελπίζω ο Χριστός που μας καλεί στην Ανάστασή Του να απαλύνει τον πόνο
της Βούλας και των κοπελιών ντωνε.
Ορφανέψανε μα θα σταθούνε. Έχουν καλό παράδειγμα...
Να απαλύνει τον πόνο και της Πόπης μα και του Μιχάλη, των αδερφιών του…
Ας είναι αναπαυμένος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου