Θάνατος και κόλαση..

 

«Προσωπική και απρόσωπη αγάπη»
-  π. Μιχαήλ Καρδαμάκης
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Ας επαναλάβουμε πως η αγάπη προς την ανθρωπότητα είναι ονειροπόλα, αφηρημένη και ουτοπιστική, ενώ η αγάπη προς το πρόσωπο του ανθρώπου είναι ρεαλιστική, οδός επίπονη, καύση της καρδίας.
Η πρώτη είναι μια γενική ιδεολογική αρχή, ενώ η δεύτερη η σταυρική κοινωνία ζωής.

Ο Σταυρός μας μαθαίνει πως δεν υπάρχει απρόσωπη αγάπη, γιατί η αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του προσώπου στον άνθρωπο, η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου στο σύνολο γενικά.
Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο, αυτού που τον κάνει αξιαγάπητο και που είναι δοσμένο από τον Θεό». ...

Έτσι πρέπει να δεχτούμε, πως η σταθερή κλήση και η καθημερινή άσκηση του ανθρώπου είναι η ύψωσή του από τον ατομισμό στην προσωπική ζωή, από την αυθαιρεσία στην ελευθερία, από το μίσος στην αγάπη, από τη μοναξιά στην κοινωνία.

Πρόκειται για τον πιο αυθεντικό αγώνα του ανθρώπου, ιδιαίτερα σε εποχές όπως η δική μας, όπου αποθεώνεται η αυταρέσκεια και η εγωλατρεία, ο ατομισμός και οι ατομικές διεκδικήσεις και κυριαρχεί η αδιαφορία και η ανευθυνότητα, η κοινωνική μοναξιά και η αντικοινωνικότητα. ...

Μόνο με τη θυσία, την ευσπλαχνία για τον άλλο, εισχωρώ σαν ένα άρωμα μέσα στο χώρο του Θεού, που είναι επίσης ένα διαπεραστικό άρωμα Αγάπης και ευσπλαχνίας.

Αποτελεί καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία το γεγονός, πως όσο ταυτιζόμαστε ή εγκλειόμαστε στο εγώ ή το άτομό μας, τόσο η δίψα μας παραμένει ακόρεστη, τόσο αλλοτριωνόμαστε από τον εαυτό μας, τόσο η ζωή μας γίνεται μια οδός διά της απογνώσεως, προς τον θάνατο.
Γιατί οντολογικά, θάνατος είναι ο χωρισμός και κόλαση το μίσος.

 

πΖ – 2φΑ

                                         

Share