- Η ιστορία του αστεριού που
έψαχνε το φως του
[Κινέζικο παραμύθι]
Σε μια γαλαξιακή
γωνιά του σύμπαντος, όπου τα νεφελώματα χορεύουν σαν αχυρένια σκιάχτρα βαμμένα
με χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε, υπήρχε ένα μικρό αστέρι, το Αστέρι της Αναζήτησης. Το φως του ήταν σαν μια απαλή
φλόγα, που τρεμόπαιζε ανάμεσα στα γιγάντια αστέρια που λάμπανε με περηφάνια.
Όμως, το Αστέρι της Αναζήτησης αισθανόταν χαμένο στο άπειρο.
Το φως του δεν ήταν τόσο λαμπερό, τόσο ζωντανό όσο των άλλων αστεριών.
«Γιατί δεν λάμπω όπως εκείνα;» ρωτούσε τον εαυτό του κάθε βράδυ, ενώ
παρατηρούσε τις ακτίνες τους να χτυπούν τα νεφελώματα, ζωγραφίζοντας τον ουρανό
με χρώματα που άλλαζαν σαν καλειδοσκόπιο.
Μια μέρα, ένας γέρος
κομήτης, με μια ουρά από κρυστάλλινο πάγο που έλαμπε σαν διαμάντι, το πλησίασε.
Ο κομήτης είχε μια φωνή που θύμιζε τον ήχο των αστεριών που χτυπούν το βάθος
του διαστήματος, γεμάτη από την σοφία των αιώνων.
«Γιατί είσαι τόσο σκεφτικό, μικρό αστέρι;» ρώτησε, ενώ η ουρά του άφηνε πίσω
του έναν δρόμο από φωτεινές σπίθες.
«Δεν ξέρω ποιος είμαι,» απάντησε το Αστέρι της Αναζήτησης. «Το φως μου είναι
αδύναμο, και δεν μπορώ να βρω τον σκοπό μου.»
Ο κομήτης
χαμογέλασε, και τα κρυστάλλινα του κομμάτια αντανακλούσαν το φως των γαλαξιών.
«Η απάντηση βρίσκεται στο ταξίδι, όχι στον προορισμό», του είπε. Αν θέλεις να
βρεις το φως σου, πρέπει να ταξιδέψεις μέσα από τα μυστικά του σύμπαντος.
Τώρα
στη Γη, στα μέρη που έχουν άνοιξη, οι άνθρωποι κοιτάζουν τον ουρανό και
χαίρονται να βλέπουν αστέρια που λάμπουν. Μη χάνεις λοιπόν καιρό, μάθε το
μυστικό για το φως, να σε βλέπουν κι εσένα λαμπερό και να είναι χαρούμενοι. Όλοι
ξέρουν πως το φως των αστεριών κάνει τα λουλούδια στους κήπους τους, να είναι τόσο
όμορφα».
Και έτσι, το
Αστέρι της Αναζήτησης ξεκίνησε το ταξίδι του.
Πέταξε μέσα από νεφελώματα που έμοιαζαν με αχυρένια σκιάχτρα, βαμμένα με
χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε. Οι ακτίνες του φωτός του χόρευαν με τα
σύννεφα, σαν να ήταν μέρος μιας κοσμικής συμφωνίας.
Σε έναν γαλαξία
μακρινό, συνάντησε έναν πλανήτη που τραγουδούσε. Ο πλανήτης είχε δαχτυλίδια από
φωτεινές υποσχέσεις, και η φωνή του ήταν σαν μια μελωδία που χόρευε με τους
αστέρες. «Η άυλη ενέργεια με κρατά ζωντανό,» τραγούδησε ο πλανήτης. «Χωρίς
αυτήν, δεν θα υπήρχα. Μάθε να αγκαλιάζεις το αόρατο, γιατί αυτό είναι που δίνει
νόημα στο ορατό.»
Συνέχισε το
ταξίδι του, και σε μια σκοτεινή γωνιά του σύμπαντος, συνάντησε μια μοναχική μαύρη
τρύπα. Η μαύρη τρύπα δεν ήταν τρομακτική, αλλά γεμάτη μυστήριο. Η βαρύτητά της
έλκυε το λιγοστό φως του αστεριού, αλλά δεν το απορρόφησε. «Μην φοβάσαι το
σκοτάδι», του είπε με μια φωνή που ακουγόταν σαν βουή από τα βάθη του χρόνου.
«Είναι μέρος της ιστορίας σου, όπως και το φως. Αλλά θα πρέπει να διαλέξεις»
Τελικά, το Αστέρι
της Αναζήτησης έφτασε σε έναν γαλαξία που έλαμπε με ένα φως τόσο καθαρό, σαν να
ήταν φτιαγμένο από ανοιξιάτικες πρωινές δροσοσταλίδες. Εκεί, συνάντησε τη Φωτεινή
Συνείδηση του Σύμπαντος, μια ολογραφία των πάντων σε μικρογραφία. Η Συνείδηση
του μίλησε με μια φωνή που ακουγόταν μελωδική και τρυφερή, όπως των αστεριών
που γεννιούνται.
«Η αληθινή σου
φωτεινότητα δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα σου», είπε η Συνείδηση.
«Το φως σου είναι αδύναμο, γιατί ψάχνεις να βρεις το νόημα κάπου αλλού.
Αποδέξου το σκοτάδι που σε περιβάλλει, όμως μην τ’ αφήνεις να σ’ επηρεάζει,
τότε το φως σου θα αποκτήσει δύναμη και νόημα.»
Το Αστέρι της
Αναζήτησης κατάλαβε. Έκλεισε τα μάτια του (αν και τα αστέρια δεν έχουν μάτια,
αυτό το αστέρι είχε) και άρχισε να λάμπει από μέσα του. Το φως του έγινε τόσο
δυνατό, που φώτισε ολόκληρο τον γαλαξία.
Όχι με μια φωτεινότητα που τυφλώνει, αλλά με κείνη την ζεστή λάμψη που σκορπίζει
ακτίνες αγάπης και σοφίας, ξέροντας πως κάποιοι χαίρονται το φως του.
Ds-Μο – 2φΑ
