"Δέν ἔχω πιά περιέργεια.. "

 

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
"ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΘΩΜΑ"

Ὃταν μπῆκε ὁ Χριστός στούς μαθητάς του, ἐνῶ οἱ πόρτες ἦσαν κλεισμένες καί βγῆκε πάλι μέ τόν ἴδιο τρόπο, ὁ Θωμᾶς ἔλειπε μονάχα. ῏Ηταν κι αὐτό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας· ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ μαθητοῦ νά προξενήση περισσότερη ἀσφάλεια καί βεβαιότητα.
Γιατί ἄν ἦταν μαζί ὁ Θωμᾶς, δέν θά εἶχε βέβαια ἀμφιβολία. κι ἄν δέν εἶχε ἀμφιβολία, δέν θά ζητοῦσε μ᾿ ἐπιμονή· καί ἄν δέν ζητοῦσε, δέν θά ψηλαφοῦσε· ἄν ὅμως δέν ψηλαφοῦσε, δέν θά ὡμολογοῦσε τόν Κύριο καί Θεό κι ἄν δέν ὡμολογοῦσε Κύριο καί Θεό, τόν Χριστό, δέν θά εἴχαμε ἐμεῖς διδαχθῆ νά τόν δοξολογοῦμε μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο.
Ὦστε μέ τήν ἀπιστία του ὁ Θωμᾶς μᾶς ποδηγέτησε πρός τήν ἀλήθεια καί ὅταν ἦρθε ὕστερα, σταθεροποίησε τήν πίστη μας.

Ἔλεγαν λοιπόν οἱ μαθηταί στόν Θωμᾶ, ὅταν ἦρθε:
"Ἔχουμε δεῖ τόν Κύριο, ἔχομε δεῖ αὐτόν πού εἶπε «ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου»· ἔχομε δεῖ αὐτόν πού εἶπε «ἐγώ εἶμαι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή καί ἡ ἀλήθεια»· καί βρήκαμε τήν ἀλήθεια τῶν λόγων νά λάμπη μέσα στά πράγματα.
Ἔχουμε δεῖ αὐτόν πού εἶπε «σέ τρεῖς ἡμέρες σηκώνομαι», κι ἀφοῦ εἴδαμε μέ τά μάτια μας τήν ἀνάσταση, προσκυνήσαμε αὐτόν πού ἀναστήθηκε.
Τόν ἀκούσαμε νά μᾶς λέη «εἰρήνη σ᾿ ἐσᾶς», κι ἀλλάξαμε τόν σκοτισμό τῆς λύπης σέ γαλήνια χαρά.

Εἴδαμε τά χέρια του πού δέχτηκαν τίς αἰχμές τῶν καρφιῶν, εἴδαμε τά χέρια πού κατηγοροῦν τή λύσσα τῶν θεομάχων σκυλιῶν, εἴδαμε τά χέρια πού ὕφαναν τήν ἀφθαρσία μας.
Εἴδαμε καί τήν πλευρά πού κραυγάζει καθαρώτερα ἀπό κάθε κήρυκα τήν καλωσύνη τοῦ πληγωμένου.
Εἴδαμε τήν ἴδια τήν πλευρά, πού οἱ ἄγγελοι ὑμνοῦν καί οἱ πιστοί σέβονται καί οἱ δαίμονες τρέμουν. Δεχτήκαμε καί τήν θεϊκή πνοή ἀπό τό θεϊκό στόμα του, φύσημα πνευματικό, φύσημα πού σκορπίζει κάθε χάρη.
Ὁ ἐξουσιαστής ἔδωσε καί σ᾿ ἐμᾶς ἐξουσία, νά συγχωροῦμε τά σφάλματα.
Ἀποκτήσαμε τό δικαίωμα νά κρίνωμε τούς ἁμαρτωλούς, ἀφοῦ μᾶς ἔδωσε τέτοια ἐντολή.
-Ἄν ἀφήσετε τίς ἁμαρτίες μερικῶν, ἀφήνονται· ἄν μερικῶν τίς κρατήσετε, κρατοῦνται.-
Τέτοια βαθειά χαρά πήραμε ἀπ᾿ τόν Σωτῆρα, τέτοια δῶρα ἀπολαύσαμε."

Ἀδύνατον νά μήν πλουτίσωμε, ἀφοῦ μᾶς ἔτυχε τέτοιος Κύριος.
Ἔμεινε φτωχός, μόνο αὐτός πού δέν βρέθηκε μαζί μας.
Κι ὁ Θωμᾶς τί τούς εἶπε."Ἔχετε δεῖ τόν Κύριο; Καλά. Αὐτόν πού εἴδατε λοιπόν νά τόν σέβεστε πιό πολύ. Αὐτόν πού παρατηρήσατε, νά τόν κηρύττετε ἀδιάκοπα.
Ἐγώ ὅμως, ἄν δέν δῶ μέσα στίς παλάμες του τά ἴχνη τῶν καρφιῶν καί δέν βάλω τό δάχτυλό μου στό σημάδι ἀπ᾿ τά καρφιά καί δέν βάλω τό χέρι μου στήν πλευρά του, δέν θά πιστέψω. Κι ἐσεῖς δέν θά πιστεύατε, ἄν δέν βλέπατε πρῶτα· ἔτσι κι ἐγώ ἄν δέν ἰδῶ δέν θά πιστέψω."

Μεῖνε, Θωμᾶ, σταθερός στόν πόθο σου αὐτόν, μεῖνε σταθερός μέ ἐπιμονή, γιά νά δῆς ἐσύ καί νά βεβαιωθῆ ἡ ψυχή μου. Μεῖνε σταθερός, ζητώντας αὐτόν πού εἶπε «Ζητᾶτε καί θά βρῆτε». Μήν προσπεράσης ἁπλῶς, ἐρευνῶντας, ἄν δέν εὕρης τόν θησαυρό πού ζητᾶς, χτύπα μ᾿ ἐπιμονή τήν πόρτα τῆς ἀναντίρρητης γνώσης, ὥσπου νά σοῦ τήν ἀνοίξη αὐτός πού εἶπε «χτυπᾶτε καί θά σᾶς ἀνοίξω».
Ἀγαπῶ τό διχασμό τῶν λογισμῶν σου, γιατί κόβει κάθε διχασμό.
Ἀγαπῶ τή φιλομάθειά σου, γιατί κόβει σύρριζα κάθε φιλονεικία.
Μέ χαρά ἀκούω πολλές φορές τά λόγια σου: «ἄν δέν δῶ στά χέρια του τό σημάδι ἀπ᾿ τά καρφιά, δέν θά πιστέψω».
 Γιατί σύ ἀπιστεῖς κι ἐγώ μαθαίνω νά πιστεύω.
Ἐσύ σκάβεις μέ τό δικέλλι τῆς γλώσσας τό θεῖο σῶμα, κι ἐγώ θερίζω ἄκοπα τόν καρπό καί τόν μαζεύω γιά μένα.   ….   ….

Ὦ Κύριε καί Θεέ μου. ..
Ἀναγνώρισα τόν Κύριό μου, ἀναγνώρισα τόν ἁλιέα καί φύλακά μου, ἀναγνώρισα τόν βασιλιά καί Κύριό μου.
Ὦ Κύριέ μου καί Θεέ μου.
Πιστεύω Κύριε στήν οἰκονομία σου, πιστεύω στήν συγκατάβασή σου, πιστεύω στήν ἀνάληψη ἀπό μέρους σου τῆς φροντίδας μου, πιστεύω στόν προσκυνητό σου σταυρό, πιστεύω στά παθήματα τῆς σάρκας σου, πιστεύω στόν τριήμερο θάνατό σου, πιστεύω στήν ἀνάστασή σου.

Λοιπόν, δέν ἔχω πιά περιέργεια.
Πιστεύω, δέν κάνω πιά ἔλεγχο· πιστεύω, δέν στήνω πιά τήν ζυγαριά τοῦ νοῦ.
Πιστεύω, δέν ἔχω πιά περιέργεια. Πιστεύω στά μάτια μου καί στά χέρια μου.
Μέ δίδαξαν αὐτά πού εἶδα, νά μήν κάνω ἔλεγχο.
Ψηλάφησα κι ἔμαθα νά προσκυνῶ, ὄχι νά φιλονικῶ.
Ἕναν Κύριο καί Θεό γνωρίζω, τόν Κύριό μου Χριστό.
Ἀς εἶναι δεδοξασμένος καί δυνατός στούς αἰῶνες.
Ἀμήν.

 

iereasanatolikisekklisias – 2φΑ

                                                                                       

"Αιώνια Δικαιοσύνη "

 

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
-  Ἐγκώμιο στούς Ἁγίους Μάρτυρες

1. Δέν πέρασαν ἀκόμη ἑπτά μέρες, ἀπό τότε πού γιορτάσαμε τήν ἱερή πανήγυρη τῆς Πεντηκοστῆς, καί πάλι μᾶς πρόφθασε χορός μαρτύρων ἤ καλύτερα στρατιά μαρτύρων καί παράταξη, πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τή στρατιά τῶν ἀγγέλων, τήν ὁποία εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ, ἀλλά εἶναι ἴδιας ἀξίας καί τάξης μέ αὐτή. Γιατί μάρτυρες καί ἄγγελοι διαφέρουν μόνο στά ὀνόματα, στά ἔργα τους ὅμως ταυτίζονται.   ….   ….

2. Ἐσύ ὅμως, ὅταν ἀκούσεις σιδερένια σχάρα φέρε στόν νοῦ σου τή νοητή σκάλα, πού εἶδε ὁ πατριάρχης Ἰακώβ νά ἁπλώνεται ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό. 

Ἀπό ἐκείνη κατέβαιναν ἄγγελοι, ἀπό αὐτήν ἀνεβαίνουν μάρτυρες, καί τίς δύο δέ τίς στηρίζει ὁ Κύριος.   ….   ….

 3. Αὐτός εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος καί ὁ εὐκολότερος δρόμος γιά τήν ἀρετή.

Νά μήν βλέπει δηλαδή κανείς τούς κόπους μόνο, ἀλλά μαζί μέ τούς κόπους καί τά βραβεῖα. Καί ὄχι ξεχωριστά τό καθένα. 

Ὅταν λοιπόν πρόκειται νά δώσεις ἐλεημοσύνη, μήν σκέπτεσαι τά χρήματα πού θά ξοδέψεις, ἀλλά τήν ἀπόκτηση τῆς δικαιοσύνης.

«Σκόρπισε χρήματα, ἔδωσε στούς φτωχούς. Ἡ δικαιοσύνη του μένει αἰώνια»

(Ψαλμ. 111, 9).

Μήν βλέπεις τόν πλοῦτο σου πού λιγοστεύει, ἀλλά τό θησαυρό πού πληθαίνει. 
Ἄν νηστεύεις, μήν σκέπτεσαι τήν καταβολή πού φέρνει ἡ νηστεία, ἀλλά τήν ἄνεση πού θά προέρθει ἀπό τή σωματική ἀδυναμία. 

Ἄν ἀγρυπνήσεις στήν προσευχή, μήν συλλογίζεσαι τήν ταλαιπωρία τῆς ἀγρυπνίας, ἀλλά τήν παρρησία πού θά ἀποκτήσεις ἀπό τήν προσευχή. 

Ἔτσι κάνουν καί οἱ στρατιῶτες. Δέν βλέπουν τά τραύματα, ἀλλά τίς ἀμοιβές.
Δέν βλέπουν τίς σφαγές, ἀλλά τίς νίκες.

Οὔτε βλέπουν τούς νεκρούς στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά τούς ἥρωες πού στεφανώνονται. 
Ἔτσι καί οἱ κυβερνῆτες βλέπουν μπροστά στά κύματα τά λιμάνια, μπροστά στά ναυάγια τά ἐμπορεύματα, μπροστά στά δεινά τῆς θάλασσας τά ἀγαθά μετά τή θάλασσα.

Ἔτσι κάμε καί ἐσύ. Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι μέσα στή βαθιά νύχτα, ὅταν κοιμοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί τά θηρία καί τά κατοικίδια ζῶα, ὅταν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἡσυχία, ἐσύ μόνο νά σηκωθεῖς καί νά μιλήσεις μέ τόν Κύριό μας.
Εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος; Ἀλλά τίποτε δέν εἶναι πιό γλυκό ἀπό τήν προσευχή. 
Ἄν συνομιλήσεις μόνος μαζί Του, πολλά θά καταφέρεις. Δέν θά σέ ἐνοχλεῖ κανείς, οὔτε θά ἐμποδίσει τήν προσευχή σου. 
Ἔχεις καί τήν ὥρα σύμμαχο γιά νά ἐπιτύχεις αὐτά πού θέλεις. 
Ἐσύ ὅμως βαριέσαι νά σηκωθεῖς καί στριφογυρίζεις ξαπλωμένος στό μαλακό στρῶμα;
Σκέψου τούς μάρτυρες πού εἶναι σήμερα ξαπλωμένοι στή σιδερένια σχάρα, χωρίς στρῶμα ἀπό κάτω, ἀλλά ἀναμένα κάρβουνα.

Ἐδῶ θέλω νά σταματήσω τό λόγο, γιά νά φύγετε ἔχοντας ἔντονη καί ζωηρή τή μνήμη ἐκείνης τῆς σχάρας καί νά τήν θυμᾶστε νύχτα καί μέρα.

Γιατί, καί ἄν ἀκόμα μᾶς κρατοῦν ἄπειρα δεσμά, ὅταν ἔχουμε στό νοῦ μας αὐτή τή σχάρα, θά μπορέσουμε νά τά σπάσουμε ὅλα μέ εὐκολία καί νά σηκωθοῦμε γιά προσευχή. 
Ὄχι μόνο τή σχάρα, ἀλλά καί τίς ἄλλες τιμωρίες τῶν μαρτύρων ἄς τίς χαράξουμε στό βιβλίο τῆς καρδιᾶς μας.

Ἄς σκεφτοῦμε καί ἐμεῖς σάν αὐτούς πού λαμπροστολίζουν τά σπίτια τους καί κρεμᾶνε σ᾽ ὅλα τά σημεῖα ὄμορφες ζωγραφιές. 

Ἄς ζωγραφίσουμε στούς τοίχους τῆς δικῆς μας ψυχῆς τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων.
Γιατί ἐκεῖνες οἱ ζωγραφιές εἶναι ἀνώφελες, αὐτές ὅμως ἐπικερδεῖς.

Αὐτή ἡ ζωγραφική δέν χρειάζεται χρώματα, οὔτε ἔξοδα, οὔτε κάποια τέχνη.

Ἀλλά γιά ὅλα αὐτά φτάνει νά χρησιμοποιήσει κανείς τήν προθυμία του καί τή γενναία καί νηφάλια σκέψη του καί μ᾽ αὐτή σάν χέρι ἄριστου τεχνίτη νά ζωγραφίσει τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων.   ….

Ὥστε μέ τήν ποικιλία αὐτῆς τῆς ζωγραφικῆς, ἀφοῦ λαμπροστολίσουμε τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας, νά τό κάνουμε κατάλληλο κατάλυμα γιά τόν βασιλιά τῶν οὐρανῶν. Γιατί ἄν δεῖ τέτοιες ζωγραφιές στήν ψυχή μας, θά ἔρθει μαζί μέ τόν Πατέρα καί μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά κατοικήσει μέσα μας.

Καί θά γίνει στή συνέχεια ἡ ψυχή μας βασιλικό παλάτι καί κανένας κακός λογισμός δέν θά μπορέσει νά τήν πατήσει, ἀφοῦ ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων, σάν ζωγραφιά θά ὑπάρχει πάντοτε μέσα μας καί θά σκορπᾶ πολλή λάμψη καί θά κατοικεῖ συνεχῶς μέσα μας ὁ βασιλιάς τῶν ὅλων Θεός. 

Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ ὑποδεχτοῦμε τόν Χριστό ἐδῶ, θά μπορέσουμε μετά τήν ἀναχώρησή μας ἀπό τή γῆ νά Τόν ὑποδεχτοῦμε στίς αἰώνιες κατοικίες μας, τίς ὁποῖες εὔχομαι νά ἐπιτύχουμε ὅλοι μας μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μέ τόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στόν Πατέρα καί στό ἅγιο καί ζωοποιό Πνεῦμα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[Εικόνα: Ο Βυζαντινός ναός των Αγίων Αποστόλων στο Άργος Καλύμνου,

11ος – 12ος αιώνας]

 

alopsis - 2φΑ

"Προτρέπων ἐπ᾿ ἀρετῇ.. "

 

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
-  Ἐγκώμιον εἰς τόν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον (Λόγος β´)

1.-. Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καὶ πόσο ἱκανὸ στὴν ἀρετὴ εἶναι αὐτὸ τὸ ὄν, μᾶς τὸ ἔδειξε περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὁ Παῦλος. Καὶ τώρα σηκώνεται, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἔχει φθάσει, καὶ μὲ καθαρὴ φωνὴ πρὸς ὅλους ἐκείνους ποὺ κατηγοροῦν τὴ φύση μας ἀπολογεῖται γιὰ χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει γιὰ ἀρετή, κλείνει τὰ ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καὶ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς ἀγγέλους καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ἂν θέλουμε νὰ προσέχουμε τὸν ἑαυτό μας.

Γιατὶ χωρὶς νὰ ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νὰ ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νὰ κατοίκησε σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἀλλὰ ἂν καὶ ἀνατράφηκε στὴν ἴδια γῆ καὶ τόπο καὶ μὲ τοὺς ἴδιους νόμους καὶ συνήθειες, ξεπέρασε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπὸ τότε ποὺ ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι. Ποῦ εἶναι λοιπὸν ἐκεῖνοι ποὺ λέγουν, ὅτι εἶναι δύσκολο πράγμα ἡ ἀρετὴ καὶ εὔκολο ἡ κακία; Γιατὶ ὁ Παῦλος τοὺς ἀντικρούει λέγοντας· «Οἱ θλίψεις μας ποὺ γρήγορα περνοῦν, προετοιμάζουν σ᾿ ἐμᾶς σὲ ὑπερβολικὰ μεγάλο βαθμὸ αἰώνιο βάρος δόξας» (Β´ Κορ. 4, 17). Ἐὰν ὅμως τέτοιες θλίψεις περνοῦν εὔκολα, πολὺ περισσότερο οἱ φυσικὲς ἡδονές.

Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ τὸ θαυμαστό του, ὅτι δηλαδὴ ἀπὸ πολλὴ προθυμία δὲν αἰσθανόταν τοὺς κόπους του γιὰ τὴν ἀρετή, ἀλλ᾿ ὅτι ἀσκοῦσε αὐτὴν χωρὶς ἀμοιβή. Ἐμεῖς βέβαια δὲν ὑπομένουμε κόπους γι᾿ αὐτὴν ἂν καὶ ὑπάρχουν ἀμοιβές. Ἐκεῖνος ὅμως καὶ χωρὶς τὰ ἔπαθλα τὴν ἐπιζητοῦσε καὶ τὴν ἀγαποῦσε, καὶ ἐκεῖνα ποὺ θεωροῦνταν ὅτι εἶναι ἐμπόδιά της τὰ ξεπερνοῦσε μὲ κάθε εὐκολία. Καὶ δὲν ἐπικαλέσθηκε οὔτε τὴν ἀδυναμία τοῦ σώματος, οὔτε τὴν τυραννίδα τῆς φύσης, οὔτε τίποτε ἄλλο.

Ἂν καὶ εἶχε ἀναλάβει μεγαλύτερη φροντίδα ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς καὶ ὅλους τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς, ἀλλ᾿ ὅμως κάθε ἡμέρα ἦταν ἀκμαῖος, καὶ ἐνῶ οἱ κίνδυνοί του ἐπαυξάνονταν, διέθετε νεανικὴ προθυμία. Γιὰ νὰ δείξει αὐτὸ ἀκριβῶς ἔλεγε, «Ξεχνώντας τὰ ὅσα ἔγιναν στὸ παρελθὸν καὶ φροντίζοντας γιὰ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι μπροστά μου» (Φιλιπ. 3, 14). Καὶ ἐνῶ περίμενε τὸν θάνατο, καλοῦσε σὲ συμμετοχὴ τῆς ἡδονῆς αὐτῆς λέγοντας, «Χαίρετε καὶ νὰ χαίρεστε μαζί μου» (Φιλιπ. 2, 18). Καὶ ἐνῶ τὸν ἀπειλοῦσαν κίνδυνοι καὶ προσβολὲς καὶ κάθε ἀτιμία, πάλι σκιρτοῦσε· καὶ ὅταν ἔγραφε τὴν ἐπιστολὴ στοὺς Κορινθίους ἔλεγε, «Γι᾿ αὐτὸ καὶ εὐφραίνομαι σὲ ἀσθένειες, σὲ προσβολές, σὲ διωγμοὺς» (Β´ Κορ. 12, 10).

Καὶ τὰ ὀνόμασε αὐτὰ ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, ἀποδεικνύοντας ὅτι καὶ ἀπὸ αὐτὰ εἶχε πολὺ μεγάλες ὠφέλειες καὶ ἀπὸ παντοῦ ἦταν ἀκατάβλητος στοὺς ἐχθρούς του. Καὶ ἐνῶ παντοῦ τὸν βασάνιζαν, τὸν περιφρονοῦσαν, τὸν κακολογοῦσαν, σὰν νὰ βάδιζε σὲ θριάμβους καὶ νὰ ἔστησε σταθερὰ τρόπαια σ᾿ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς γῆς, ἔτσι ὑπερηφανευόταν καὶ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ λέγοντας· «Ἡ εὐχαριστία ἀνήκει στὸν Θεὸ ὁ ὁποῖος πάντοτε μᾶς ὁδηγεῖ σὲ θρίαμβο» (Β´ Κορ. 2, 14).   ….   ….

 

nektar – 2fA

                                               

"Ανέστη Χριστός! "

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

-  Κατηχητικός Λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.
Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ.

Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε.
Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον.
Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν.
Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος.

Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία.
Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε.
Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.
Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος.
Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην.
Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ.

Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη. Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν. Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

 

2φΑ

"Δύο ή τρεις συναγμένοι.. "

 

- Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
[ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α’]

Ο Κύριος είπε: «Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Ματθ. 18:20). 

Ώστε, λοιπόν, δεν βρίσκονται δύο-τρεις ενωμένοι στο όνομά Του; 

Βρίσκονται, αλλά σπάνια. 

Άλλωστε δεν μιλάει για μιαν απλή τοπική σύναξη και ένωση ανθρώπων. 

Δεν ζητάει μόνο αυτό.

Θέλει, μαζί με την ένωση, να υπάρχουν στους συναγμένους και οι άλλες αρετές. 

Μ’ αυτά τα λόγια, δηλαδή, θέλει να πει: «Αν κάποιος θα έχει Εμένα σαν βάση και προϋπόθεση της αγάπης του στον πλησίον, και μαζί μ’ αυτήν την αγάπη έχει και τις άλλες αρετές, τότε θα είμαι μαζί του».

Τώρα, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα. 

Δεν βασίζουν στον Χριστό την αγάπη τους. Ο ένας αγαπάει κάποιον, γιατί κι εκείνος του δείχνει αγάπη· ο άλλος αγαπάει εκείνον που τον τίμησε· και ο άλλος αγαπάει εκείνον που του φάνηκε χρήσιμος σε μιαν υπόθεσή του.

Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που ν’ αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού, γιατί σύνδεσμος των ανθρώπων είναι συνήθως τα υλικά συμφέροντα. 

Μια αγάπη, όμως, με τέτοια ελατήρια, είναι χλιαρή και πρόσκαιρη. 

Με το παραμικρό πρόβλημα – υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο – η αγάπη αυτή, που δεν έχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται.

Απεναντίας, η αγάπη που έχει αιτία και θεμέλιο τον Χριστό, είναι σταθερή και ακατάλυτη.
Τίποτα δεν μπορεί να την διαλύσει, ούτε συκοφαντίες, ούτε κίνδυνοι, ούτε και απειλή θανάτου ακόμα". 

Εκείνος που έχει τη χριστιανική αγάπη, όσα δυσάρεστα κι αν πάθει από έναν άνθρωπο, δεν παύει να τον αγαπάει· γιατί δεν επηρεάζεται από τα όποια παθήματά του, αλλά εμπνέεται από την Αγάπη, τον Χριστό. 

Γι’ αυτό και η χριστιανική αγάπη, όπως έλεγε ο Παύλος, ποτέ δεν ξεπέφτει.

Και τι μπορείς, αλήθεια, να επικαλεστείς ως αιτία, για να πάψεις ν’ αγαπάς τον συνάνθρωπό σου; Το ότι, ενώ εσύ τον τιμούσες, αυτός σ’ έβρισε; 

Ή το ότι, ενώ εσύ τον ευεργέτησες, αυτός θέλησε να σε βλάψει;

Μα αν τον αγαπάς για τον Χριστό, αυτές οι αιτίες θα σε κάνουν όχι να τον μισήσεις, αλλά να τον αγαπήσεις περισσότερο. 

Γιατί όλα όσα καταργούν τη συνηθισμένη συμφεροντολογική αγάπη, δυναμώνουν τη χριστιανική αγάπη.

 

vimaorthodoxias

v-pC – 2fA

"Πέντε τρόποι σωτηρίας "

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  -  Oι πέντε σωτήριοι τρόποι μετανοίας
[Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει»]

Η έγκαιρη εξέγερση της συνειδήσεως σου δια της αυτοκατηγορίας, δεν θα έχει κατήγορο στο ουράνιο κριτήριο.
Ο Κύριος εκτιμά ιδιαίτερα αυτή σου την πράξη. Αυτός που μόνος του καταδίκασε τ’ αμαρτήματά του, πολύ δύσκολα θα τα επαναλάβει.

Δεύτερος αξιόλογος δρόμος μετανοίας είναι να μη βαστάς κακία για κανέναν, ακόμα και γι’ αυτούς τους εχθρούς σου.
Να συγκρατείς πάντοτε την οργή σου, να συγχωρείς τ’ αμαρτήματα των άλλων, γιατί έτσι θα εξαλείψει και τα δικά σου ο Κύριος.
Είναι αυτό ένα αποτελεσματικό καθαρτικό, αφού μας το υπέδειξε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: Αν συγχωρέσετε τους χρεώστες σας, τότε θα σας συγχωρήσει σίγουρα και ο ουράνιος πατέρας μας (Ματθ. 6. I).

Τρίτος ασφαλής δρόμος μετανοίας είναι η ορθή, θερμή και εκ βαθέων καρδιακή προσευχή. 

Μη λησμονάμε την ευαγγελική χήρα που επέμενε στο αίτημα της στον δύστροπο δικαστή και τελικά έλαβε το ποθούμενο (Λουκ. 18, 1-8).
Αν εκείνη έλαβε για την επιμονή της από τον αδιάντροπο δικαστή, πόσο μάλλον εμείς που έχουμε ουράνιο πατέρα ήμερο, φιλικό και φιλάνθρωπο και οπωσδήποτε θα μας δωρίσει τα προς τη σωτηρία μας αιτήματα.

Τέταρτος σίγουρος δρόμος μετανοίας, είναι της ελεημοσύνης, που η δύναμή της είναι ανέκφραστα μεγάλη.
Ο προφήτης Δανιήλ είπε στον βασιλέα Ναβουχοδονόσορα να ξεπλύνει τις πολλές αμαρτίες του μ’ ελεημοσύνη και τ’ ανομήματά του με το να ευσπλαγχνισθεί τους φτωχούς. 

Η αγάπη είναι ικανή να εξαλείψει αμαρτήματα.
Ο μετανοημένος παραβάτης, με τη φιλανθρωπία επανορθώνει τα πάντα με τον αγώνα του και τη χάρη του Θεού.

Πέμπτος δρόμος σταθερός, ο συνδυασμός πηγαίας μετριοφροσύνης κι εγκάρδιας ταπεινοφροσύνης.
Μάρτυρας προς τούτο ο τελώνης της ευαγγελικής παραβολής.
Η γνήσια ταπεινοφροσύνη του αποτίναξε όλο το βαρύ φορτίο των αμαρτημάτων του.

Καταλήγει λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ιερός Χρυσόστομος:
Να καταδικάζουμε τις αμαρτίες μας, να συγχωρούμε τις αμαρτίες των αδελφών μας, να ‘χουμε κερδοφόρα προσευχή, καρπούς ελεημοσύνης και ταπεινοφροσύνης, δίχως να καθυστερούμε, δίχως να χάνουμε ούτε μία μέρα και ώρα βαδίζοντας τους πέντε αυτούς σωτήριους δρόμους καθημερινά.

greekpress – [2φΑ]

"Δεν χρειάζεται χρόνος "

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

«Για να αλλάξει ο χρόνος, πρέπει να αλλάξουμε ζωή»
-  Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ομιλία 20η προς Ανδριάντας,
Ε.Π.Ε. 32, 654-663, περιληπτική διασκευή
Για την επιμέλεια: αρχιμ. Μελέτιος

Για να αλλάξουμε ζωή, δεν έχουμε ανάγκη από χρόνο, αλλά χρειαζόμαστε ψυχή με φόβο Θεού και ευλάβεια.
Λένε μερικοί ότι δεν μπορούμε σε λίγο χρόνο να εκριζώσουμε αμαρτωλές πολύχρονες συνήθειες, που μας έχουν γίνει δευτέρα φύση.
Κι όμως για πράγματα που προστάζει ο Θεός, είναι δυνατόν.
Δώστε μου άνθρωπο, που περισσότερο ορκίζεται μάλλον παρά ομιλεί, δέκα μέρες. 

Θα τον αλλάξω οπωσδήποτε, εάν συνεργαστεί μαζί μου.
Δεν κομπάζω, απλώς το λέω, επειδή έχω το παράδειγμα της Νινευή.

Βάρβαροι, ανόητοι, χωρίς τη βοήθεια των προφητών οι Νινευΐτες.
Κι όμως, μόλις άκουσαν τον Ιωνά να λέγει· «Έτι τρεις ημέραι, και Νινευή καταστραφήσεται» (Ιωνά 3,4), αμέσως σε τρεις ημέρες άφησαν κάθε πονηρή συνήθεια.
Δεν σταμάτησαν ένα πάθος τους, αλλά όλα μαζί. Και είχαν πολλά, ανήκουστα πάθη. 

Διότι λέγει· «Ανέβη η κραυγή της κακίας αυτής (της Νινευή) προς με» (Ιων. 1,2). 

Αυτό σημαίνει ότι έφθασε η κακία τους μέχρι των ουρανών.
Το ίδιο συνέβη και στα Σόδομα. «Κραυγή Σοδόμων και Γομόρρας πεπλήθυνται προς με, και αι αμαρτίαι αυτών μεγάλαι σφόδρα. Καταβάς ουν όψομαι, ει κατά την κραυγήν αυτών την ερχομένην προς με αυντελούνται, ει δε μη, ίνα γνω» (Γεν. 18,20-21).

Και όμως αυτοί που είχαν πέσει σε πολλά και ανήκουστα πάθη μέσα σε τρεις ημέρες απέβαλαν όλες τις αμαρτίες τους.
«Και είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι απέστρεψαν από των οδών αυτών των πονηρών, και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία ή ελάλησε του ποιήσαι αυτοίς, και ουκ εποίησε»
(Ιων. 3,10).
Απέστρεψαν από των οδών αυτών.
Δεν είπε, από την πορνεία, την μοιχεία, την κλοπή κ.λ.π,. αλλά από τους δρόμους τους πονηρούς συλλήβδην.

Οι Νινευΐτες σε τρεις μέρες απέβαλαν όλη την κακία τους.
Εμείς χρόνια ολόκληρα ακούμε κηρύγματα και δεν αλλάζουμε.
Δεν είναι ντροπή αυτό; Δεν είναι αίσχος;
«Ανέβη η κραυγή της κακίας αυτών προς με».
Υπερβολική η κακία τους, αλλά και κεραυνοβόλα η μετάνοια.

Όπου υπάρχει φόβος Θεού, δεν χρειάζεται χρονικό διάστημα.
Όπου υπάρχει αφοβία, δεν υπάρχει ωφέλεια του μεγάλου χρόνου.
Τα σκεύη που σκούριασαν, εάν τα τρίψεις μόνο με νερό, δεν καθαρίζουν.
Αν τα βάλεις στο χωνευτήριο, τότε ναι.
Εάν η μετάνοια γίνεται για να γίνεται, τότε ωφέλεια μηδέν.
Εάν όμως έχει το στοιχείο του φόβου, τότε ναι.

***
Ας μη αναβάλουμε για αύριο. «Δεν γνωρίζουμε τι θα φέρει η αυριανή μέρα»
(Παρ. 27,1).
Ούτε να λέμε θα υπερισχύσουμε της συνήθειας λίγο-λίγο.
Σήμερα εάν δεν το κάνουμε, δεν θα το κάνουμε ποτέ.
Κι αν μας πνίγουν χίλια πράγματα· κι αν πρόκειται να πεθάνουμε· κι αν πρόκειται να τιμωρηθούμε· κι αν τα πάντα χάσουμε· σήμερα οπωσδήποτε πρέπει να νικήσουμε.

«Άνδρες Νινευΐτες θα αναστηθούν κατά την κρίση μαζί με την γενεά την τωρινή και θα την κατακρίνουν.
Γιατί αυτοί μετανόησαν ακούγοντας το κήρυγμα του Ιωνά», (ενώ οι σημερινοί Ισραηλίτες δεν μετανόησαν, ακούγοντας τον Χριστό), «που είναι ανώτερος του Ιωνά»
(Λκ 11,32).

Γιατί εκείνοι μεν μία φορά άκουσαν το κήρυγμα και μετανόησαν.
Εμείς δε αν και ακούσαμε αναρίθμητα κηρύγματα, δεν επιστρέψαμε στον δρόμο τον καλό.
Εκείνοι κατόρθωσαν ολόκληρη την αρετή, εμείς ούτε μέρος.
Εκείνοι φοβήθηκαν που θα καταστραφεί η πόλη τους μόνο, εμείς δεν φοβόμαστε ούτε την γέεννα.
Εκείνοι διορθώθηκαν χωρίς να έχουν την βοήθεια των διδασκάλων και προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, εμείς δε, ενώ απολαμβάνουμε συνεχούς διδασκαλίας και έχουμε την χάρη, παραμένουμε αδιόρθωτοι.

Και δεν σας κατηγορώ μόνο για τα δικά σας αμαρτήματα, αλλά και για τα αμαρτήματα των άλλων.
Διότι είμαστε υπεύθυνοι και γιατί δεν μετανοούν οι άλλοι.
Δεν φθάνει, για να σωθούμε, να μετανοήσουμε μόνοι εμείς.
Πρέπει να μετανοήσουν και οι άλλοι.

Γι΄ αυτό πρέπει να διδάξουμε και τους άλλους.
Αν εμείς απαλλαχτήκαμε από την αμαρτία, μη το θεωρήσουμε αρκετό, αλλά ας επιμείνουμε μέχρι ν’ αλλάξουμε και τους άλλους.
Και ο καθένας σας δέκα γνωστούς, αφού διορθώσει, ας τους φέρει κοντά στον Θεό. 

Θυμηθείτε αυτόν που έκρυψε το τάλαντο χωρίς να φέρει τόκους.
«Ο λόγος του Χριστού ενοικείτω εν υμίν πλουσίως»
(Κολ. 3,16).

Αγοράστε τα βιβλία της αγίας Γραφής.
Δώστε χρήματα, για να τα προμηθευτείτε.
Μη περιμένεις άλλο δάσκαλο, έχεις τα λόγια του Θεού.
Κανείς δεν θα σε διδάξει όπως εκείνα.
Τον ιεροκήρυκα πολλοί τον φθονούν από κακία κι από ζήλεια.
Την Γραφή ποτέ.
Μη περιμένετε τα πάντα από εμάς.
Είστε πρόβατα όχι άλογα, αλλά λογικά.
Πολλά και σε σας ο Παύλος επιτρέπει.

Αυτούς που διδάσκουμε, δεν τους διδάσκουμε για να είναι συνέχεια μαθητές, αλλά για να γίνουν κάποτε διδάσκαλοι.
Αν συνέχεια μόνο μαθαίνεις, δεν θα μάθεις ποτέ.
Πρέπει και να διδάξεις κάποτε.
Μέχρι πότε θα σας διδάσκουμε για τον τρόπο της ζωής.
Στους αποστόλους τα πράγματα δεν ήταν έτσι, αλλά συνεχώς οι απόστολοι έκαναν άλματα, καθιστώντας εκείνους, που μάθαιναν πρώτα, διδασκάλους σε άλλους που άρχιζαν να μαθαίνουν αργότερα.
Έτσι κατόρθωσαν να γυρίσουν την οικουμένη, με το να μη δένονται σε έναν τόπο.

Εσείς με κρατάτε συνεχώς εδώ δεμένο και δεν μπορώ ν’ απομακρυνθώ καθόλου.
Τα πάντα επιρρίπτετε σε μας.
Οι άνδρες έπρεπε να διδάσκονται από εμάς.
Οι γυναίκες και τα παιδιά σας, από εσάς.

pmeletios – [2fA]

                                                          

"Ο αληθινός πλούτος "

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
-  Περί συζυγίας

….

Αυτή είναι ή πραγματική οικογενειακή ζωή, αυτός είναι πραγματικός σύζυγος, αυτός που δεν εξετάζει με λεπτομέρεια τα λόγια της γυναίκας του, αλλά υποχωρώντας πολύ εξ αιτίας της αδυναμίας της γυναικείας φύσεως, ένα μόνο προσπαθεί να επιτύχει, να διώξει από το σπίτι του την ταραχή και να σφίγγει τον δεσμό της ειρήνης και της ομόνοιας. 

Διότι αυτός είναι ό πραγματικός πλούτος, αυτή είναι η μεγαλύτερη περιουσία, όταν ο άνδρας δεν βρίσκεται σε διχόνοια με τη γυναίκα το, αλλά είναι προσκολλημένοι ο ένας στον άλλο, σαν ένα σώμα ακριβώς. 

Διότι λέγει: «Θα γίνονται οι δύο ένα σώμα» (Γέν. 2, 24). 

Αυτοί οι άνθρωποι, είτε φτωχοί είναι, είτε άσημοι, είναι οι πιο ευτυχισμένοι από όλους, διότι περνούν τη ζωή τους με γαλήνη συνέχεια!

Σκέψου ότι εξ αιτίας της έγινες πατέρας και έχεις παιδιά και από αυτό, να γίνεσαι πιο ήρεμος μαζί της. 

Δεν βλέπεις τούς γεωργούς πώς περιποιούνται τη γη πού έσπειραν κάτι με οποιονδήποτε τρόπο, κι αν ακόμη έχει άπειρα ελαττώματα, όπως εάν είναι άγονη και εάν έχει ζιζάνια ή αν επηρεάζεται από πλημμύρες λόγω της θέσεως της; 

Αυτό να κάνεις και συ·
διότι έτσι πρώτος και συ θα απολαύσεις τους καρπούς και τη γαλήνη. 

Διότι η γυναίκα είναι λιμάνι και πάρα πολύ μεγάλο φάρμακο, για τη δημιουργία χαρούμενης διαθέσεως. 

Αν, λοιπόν, απαλλάξεις το λιμάνι από τα κύματα και τους ανέμους, όταν θα επιστρέψεις από την αγορά, θα απολαύσεις πολύ άνεση και γαλήνη, αν όμως το γεμίσεις με θορύβους και ταραχές, κάνεις δυσκολότερο το ναυάγιο για τον εαυτό σου.

Έχεις γυναίκα, έχεις παιδιά, έχεις οικογένεια, μπορεί άλλη ηδονή να εξισωθεί με αυτή; 

Γιατί πες μου, υπάρχει τίποτε γλυκύτερο από τα παιδιά; 

Υπάρχει τίποτε γλυκύτερο από τη γυναίκα , για εκείνον που θέλει να ζει μέσα στην αγάπη;

Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το ν’ αγαπιέται πολύ ο άντρας από τη γυναίκα του και η γυναίκα από τον άντρα της.

Αυτό είναι η πραγματική οικογενειακή ζωή, αυτό είναι ο αληθινός σας πλούτος, αυτή η μεγαλύτερη περιουσία, όταν δηλαδή, ο άντρας δεν συγκρούεται με τη γυναίκα του, αλλά είναι ενωμένοι σαν ένα σώμα!

….

agiospatrokosmas – [2fA]