"Για ψυχές «πεταμένες».. "

 

Άγιος Πορφύριος o Καυσοκαλυβίτης

Στο Πνεύμα του Θεού όλα είναι αλλιώτικα.
Εκεί κανείς τα δικαιολογεί στους άλλους όλα. Όλα!
Τι είπαμε; «Ο Χριστός βρέχει επί δικαίους και αδίκους».

Εγώ εσένα βγάζω φταίχτη, έστω κι αν μου λέεις ότι φταίει ο τάδε ή η τάδε.
Τελικά σε κάτι φταίεις και το βρίσκεις, όταν σου το πω.
Αυτή τη διάκριση ν’ αποκτήσετε στη ζωή σας.
Να εμβαθύνετε στο καθετί και να μην τα βλέπετε επιφανειακά.

Αν δεν πάμε στον Χριστό, αν δεν υπομένομε όταν πάσχομε αδίκως, θα βασανιζόμαστε συνέχεια. Το μυστικό είναι ν’ αντιμετωπίζει κανείς τις καταστάσεις με πνευματικό τρόπο.
Να έχομε αγάπη, πραότητα, ειρήνη.
Έτσι βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, όταν κυριεύεται από το κακό.
Μυστικά ακτινοβολεί το παράδειγμα, όχι μόνον όταν ο άλλος είναι παρών αλλά κι όταν δεν είναι.

Ν’ αγωνιζόμαστε να στέλνομε την αγαθή μας διάθεση.
Ακόμη και λόγια όταν λέμε για τη ζωή του άλλου που δεν την εγκρίνομε, αυτός το καταλαβαίνει και τον απωθούμε. Ενώ αν είμαστε ελεήμονες και τον συγχωρούμε, τον επηρεάζομε –όπως τον επηρεάζει και το κακό- κι ας μη μας βλέπει.

Να μην αγανακτούμε με εκείνους που είναι βλάσφημοι, αντίθειοι, διώκτες κλπ.
Η αγανάκτηση κάνει κακό. Να προσευχηθούμε γι’ αυτόν.
Ο χριστιανός έχει αγάπη και ευγένεια και φέρεται ανάλογα.

Όπως ένας ασκητής χωρίς να τον βλέπει κανείς ωφελεί τον κόσμο, διότι το κύμα της προσευχής του επηρεάζει τον άλλο, μεταφέρει το Πνεύμα το Άγιον στον κόσμο, έτσι κι εσείς να σκορπάτε την αγάπη σας, χωρίς να περιμένετε ανταπόδοση· με την αγάπη, την υπομονή, το μειδίαμα …

Η αγάπη πρέπει να είναι ακραιφνής.
Και μόνον η αγάπη του Θεού είναι η ακραιφνής αγάπη.
Στο πρόσωπο που μας κουράζει και μας δυσκολεύει η αγάπη πρέπει να προσφέρεται με απαλό τρόπο, χωρίς ο άλλος να καταλαβαίνει ότι κάνομε προσπάθεια για να τον αγαπήσομε.

Και να μην πολυεκδηλωνόμαστε εξωτερικά, γιατί τότε τον κάνομε ν’ αντιδρά.
Η σιωπή σώζει απ’ όλα τα κακά. Εγκράτεια της γλώσσης – μέγα πράγμα!
Κατά ένα μυστικό τρόπο η σιωπή ακτινοβολεί στον πλησίον.

Όταν βλέπομε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωριόμαστε.

Με τη στενοχώρια δεν κάνομε απολύτως τίποτα. Ούτε και με τις υποδείξεις.
Ούτε αυτό είναι σωστό.
Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβομε, θα βοηθήσομε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσομε την χάρι, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς τον θείο έρωτα.

Ή μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους.
Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του.
Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους αξίους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού.
Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς  τους κατηγορούμε.

Θυμηθείτε τον απόστολο Παύλο τι λέγει: «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».
Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα.
Τους βλέπομε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουνε στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.

Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίδουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού.
Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού, μέσα σε τέτοιες ψυχές που λέμε «πεταμένες».

 

diakonima – 2φΑ

                                                        

"Οι καραμέλες του Αγίου.. "

 

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
[Μηνύματα Ζωής]

Κάποτε πήρα καραμέλες και πήγα σ' ένα ορφανοτροφείο.
Τις μοίρασα στα ορφανά, αλλά έβλεπα βαθιά μέσα στις ψυχές τους, που ήταν πιασμένες και έτσι δεν είχαν την άνεση να χαμογελάσουν.
Έφυγα από εκεί και πήγα να πάρω το λεωφορείο.
Όταν μπήκα στο λεωφορείο, είδα κάποιους επιβάτες να τσακώνονται μεταξύ τους:
«Σήκω από εδώ... κάθισε πιο πέρα... μάζεψε τα πόδια σου...» κ.ο.κ..

Φώναζαν ο ένας στον άλλο, διαπληκτίζονταν ο ένας με τον άλλο.
Σκέφτηκα τότε: «Εκείνα τα παιδιά, στο ορφανοτροφείο, ορφανά από τον επίγειο πατέρα τους· αυτοί εδώ, τα μεγάλα παιδιά, ορφανά και αυτά από τον Ουράνιο Πατέρα τους».

Λόγω αυτής της ορφάνιας, που έχει ο κόσμος σε σχέση με τον Θεό, ο οποίος είναι η χαρά, δεν ξέρει τι κάνει και παραφέρεται.
Αν ο άνθρωπος μπει στη γραμμή του Θεού και της Εκκλησίας και γνωρίσει τον Πατέρα του τον Ουράνιο, τότε δεν θα συμπεριφέρεται πλέον ως ορφανός και θα έχει μόνιμα τη χαρά.

Το άγχος τι είναι; Είναι ακριβώς, αυτή η ορφάνια από τον Ουράνιο Πατέρα.

 

vb – 2fA

                                         

"Λαχτάρα, λατρεία!.. "

 

8 Σεπτεμβρίου: Η Γέννηση της Θεοτόκου

-  Γέρων Πορφύριος
[ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ. ΧΑΝΙΑ]

Με τη μελέτη ή ψυχή σας θα αγαθύνεται και θα γίνεται αγία χωρίς πολύ κόπο,
Θέλετε να βρείτε τη χαρά στη ζωή; Να διαβάζετε Αγία Γραφή.
Να εκκλησιάζεσθε. Να πλησιάζετε τον Χριστό, να Τον αγαπήσετε.
Να προσέχετε τις ακολουθίες: όρθρο, ώρες, εσπερινό, απόδειπνο κ.λπ., γιατί τα λόγια τους είναι γραμμένα από αγίους.
Είναι λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό, την Παναγία μας.

Εγώ δίνω μεγάλη σημασία σ’ αυτά.
Να τα διαβάζετε καθαρά, μία-μία λέξη, με νόημα, με λαχτάρα και θείο έρωτα.
Ότι σας κάνει εντύπωση, να το ξαναμελετάτε κατ’ ιδίαν.
Το βιβλίο το γράφομε μέσα μας- και το ’χομε, όταν κάθε τόσο στεκόμαστε και εμβαθύνομε. Λίγο να μελετάμε και να το γράφομε μέσα μας.
Άμα τ’ αγαπάεις τα γράμματα, σε τραβούνε. Έχουν θησαυρούς μέσα.

Όταν ψάλλετε τους κανόνες, όχι απλά να λέτε τα λόγια, αλλά να τα απολαμβάνετε.
Έτσι πολύ γρήγορα θα αγιαστείτε, χωρίς να το καταλάβετε.
Κι όταν διαβάζετε το Ψαλτήρι, να τα λέτε καθαρά, μία-μία τις λέξεις.
Ν’ άκουγα άνθρωπο, που να διάβαζε καλά Ψαλτήρι! Α, θα καθόμουν εκεί, να μη χάσω λέξη. Εγώ έτσι το έμαθα το Ψαλτήρι, ακούγοντας το στην Εκκλησία.
Ενώ το Ευαγγέλιο το έμαθα ένα-ένα εδάφιο, το αποστήθιζα στίχο στίχο.

Συχνά, όμως, εμείς διαβάζομε επιπόλαια, ενώ χρειάζεται προσοχή στην απαγγελία.
Να διαβάζετε με το νι και με το σίγμα και να απαγγέλλετε με νόημα, με χαρά και έρωτα.
Να διαβάζετε σαν να μιλάτε με άνθρωπο.
Φυσικά, απλά, με νόημα και παρακαλεστικά.
Όπως θα λέγαμε π.χ.: «Παναγιώτα, ξέρεις τί έχομε πάθει;
Είχαμε κάτι λεπτά, τα ξοδέψαμε και τώρα δεν έχομε.
Αν διευκολύνεσαι, σε παρακαλώ, φέρε μας τριάντα χιλιάδες δραχμές, γιατί δεν έχομε να βολευτούμε». Καθόλου πλαστά πράγματα, καθόλου υποκρισίες.

Όταν θα διαβάζετε με νόημα, θα δημιουργείται μέσα σας ευφροσύνη και ενθουσιασμός.
Τότε θα μπαίνετε στο κλίμα της προσευχής.
Και ή ψυχή σας θα αγαθύνεται, θα οικοδομείται και θα γίνεται αγία αναίμακτα, δηλαδή εύκολα, χωρίς πολύ κόπο.
Έτσι σιγά σιγά θα αποκτήσετε αγάπη, θα γίνετε «πράοι, ταπεινοί τη καρδία».
Θα σας χαρίσει ό Θεός την αγία ταπείνωση, δηλαδή την απόλυτη εμπιστοσύνη.
Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, πού είναι ό κόπος και ή προσπάθεια για να γίνετε καλοί; Σφιξίματα, σπρωξίματα δεν υπάρχουν.

Με προσοχή να διαβάζετε και τούς βίους των αγίων. Ζητήστε τη βοήθεια τους.
Μελετώντας τα βιώματα των αγίων, θα τούς αγαπήσετε πολύ και πολύ θα ωφεληθείτε.
Σιγά σιγά θα ευφραίνεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, θα θέλετε και θα σκέπτεσθαι όλο και πιο πολύ το καλό.
Το καλό θα γίνεται από αγάπη και το κακό δεν θα βρίσκει θέση.

Ακούγοντας και μαθαίνοντας, έτσι έρχεται ή εξυπνάδα και ή αόρατος χάρις του Θεού και ο έρωτας στον Χριστό.
Η αγάπη στον Χριστό μεγαλώνει, γεμίζει ή ψυχή, ζητάει το απόλυτο.
Τι άλλο πιο ανώτερο; Η χάρις του Θεού, ό Χριστός μέσα μας. Καταλάβατε;
Λαχτάρα, λατρεία! Αυτό είναι. Χωρίς αυτό δεν κάνομε τίποτα.
Όλα τ’ άλλα είναι λόγια, είναι μηδέν.

 

db – 2fA

"Tο λεπτό σημείο "

 

-  ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ
[«ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ»]

 Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε.
Με τη στενοχώρια όμως, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.
Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό.
Υπάρχει ένα μυστικό· αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρη, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς τον θείο έρωτα.

Ή μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους.
Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του.
Με τις προσευχές μας θα κάνομε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρη του Θεού.
Κάτι τέτοιοι γίνονται άγιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε. Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέγει: «Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις».

Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεστε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας κι από μένα.
Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν ανοίξουν στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα.
Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίδουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού.
Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε «πεταμένες».

Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνομε από πράγματα επιφανειακά κι εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά μπαίνετε στο βάθος, στην ψυχή της.

Ίσως είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. 

Σκεφθείτε αυτή να γνωρίσει τον Χριστό.
Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει στον Χριστό.
Θα κάνει το παν, για να ελκύσει την χάρη του Θεού. Θα γίνει αγία.

Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας, να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί.
Στην πραγματικότητα, θέλομε εμείς να γίνομε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ’ τους άλλους κι επιμένομε σ’ αυτό.
Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.

Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της.

Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της.
Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί κάποτε να βλάψει, δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου.
Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.

Η αγάπη να είναι μόνον εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού, αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου.
Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο.
Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι’ αυτόν.

Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά.
Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του.
Εδώ είναι το λεπτό σημείο.
Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

 

proskynitis – 2φΑ

"Ενέργειες στο ασυνείδητο "

 

-  Άγιος Πορφύριος
["Ανθολόγιο Συμβουλών", σελ.160]

Κάποιο απόγευμα επισκέφθηκα το Γέροντα μ' έναν γνωστό μου.
Μας δέχθηκε στο κελί του και τους δύο μαζί. Στη συζήτησή μας, που ακολούθησε,
ο γνωστός μου, μεταξύ άλλων, του μίλησε και για τη μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπό μου. Ο Γέροντας τον κοίταζε, έπειτα έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτα.
Σε λίγο φύγαμε.

Στην επόμενη επίσκεψή μου ήμουν μόνος. Ο Γέροντας μου είπε: "Σκέφτομαι εκείνον τον γνωστό σου, που μου έφερες και μου έλεγε, με χαρά, για την εκτίμηση που σου έχει.
Τη στιγμή όμως, που μου τα έλεγε αυτά, ξέρεις εγώ τί είδα στο βάθος της ψυχής του;
Ότι σε αποστρέφεται και σε απορρίπτει".
Έμεινα εμβρόντητος από την αποκάλυψή του, πού ούτε καν θα μπορούσα να φαντασθώ.

Ο Γέροντας συνέχισε: "Πρόσεξε όμως, αυτό που είδα βρίσκεται στο ασυνείδητό του.
Κατάλαβες; Τί είναι ασυνείδητο;" Του είπα ό,τι ήξερα σχετικά.
Κι εκείνος συμπλήρωσε: "Επειδή βρίσκεται στο ασυνείδητό του, δεν το γνωρίζει.
Να το προσέξεις πολύ αυτό που σου λέω".

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, αισθανόμουν θλίψη και εκνευρισμό για την διχασμένη και διπρόσωπη συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου.
Αφού με απέρριπτε κατά βάθος, ποιός τον υποχρέωνε να με πλησιάζει και μάλιστα να ομολογεί, μπροστά στο Γέροντα, την εκτίμησή του απέναντί μου;
Δεν θα ήταν πιο κανονικό να απομακρυνθεί από μένα, για να βρίσκεται τουλάχιστον σε αρμονία με τα όποια βαθύτερα αισθήματά του;

Πέρασαν αρκετές ώρες εκνευρισμού, και μόνο από κάποια στιγμή και μετά,
άρχισα να καταλαβαίνω το νόημά της επισημάνσεως του Γέροντα:
"Πρόσεξε, αυτό βρίσκεται στο ασυνείδητό του και δεν το γνωρίζει".

Πράγματι, ο άνθρωπος αυτός συνειδητά με εκτιμούσε πολύ και το έδειχνε και αισθανόταν εντάξει απέναντί μου. Το πρόβλημα της αυτοαντιφάσεώς του ήταν κρυμμένο στο ασυνείδητό του και γι' αυτό το αγνοούσε.
Η διαπίστωσή μου αυτή, που δικαιολογούσε την προειδοποίηση του Γέροντα, με ηρέμησε.
Τον δέχθηκα όπως είναι και διατήρησα αμετάβλητη την ευνοϊκή στάση μου, όπως πριν.

Αργότερα, όταν ξαναείδα τον Γέροντα, μου διευκρίνισε σχετικά:
"Αυτό, που είδα στο ασυνείδητό του, είναι παλιό, είναι τραύμα, είναι δαιμονικό".
Και σε ερώτησή μου, αν με τον εξαναγκασμό του μπορεί ν' αλλάξει, μου απήντησε:
"Με την αγιότητα αλλάζει ο άνθρωπος, φεύγουν τα ψυχικά τραύματα.
Σήμερα οι ψυχίατροι το λένε ψυχασθένεια, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονική ενέργεια, που οφείλεται στις αμαρτίες."

 

sostis – 2φΑ

"Προσευχή, σιωπή και αγάπη "

 

-  Όσιος Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
«Πολλή προσευχή και λίγα λόγια στα παιδιά»
[Περί της αγωγής των παιδιών, "Βίος και Λόγοι"]
 

Όλα από την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται.
Καταλάβατε τα αποτελέσματα της προσευχής;
Αγάπη εν προσευχή, εν Χριστώ αγάπη. Αυτή ωφελεί πραγματικά.
Όσο θ' αγαπάτε τα παιδιά με την ανθρώπινη αγάπη, που είναι συχνά παθολογική, τόσο θα μπερδεύονται, τόσο ή συμπεριφορά τους θα είναι αρνητική.
Όταν όμως η αγάπη σας θα είναι μεταξύ σας και προς τα παιδιά χριστιανική και αγία, τότε δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα.
Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να επιδράσει η θεία Χάρη στις ψυχές των γονέων.
Κανείς δεν αγιάζεται μόνος του. Η ίδια ή θεία Χάρη μετά θα φωτίσει, θα θερμάνει και θα ζωογονήσει τις ψυχές των παιδιών.

Πολλές φορές μου τηλεφωνούν κι από το εξωτερικό και με ρωτούν για τα παιδιά τους και γι' άλλα θέματα. Με πήρε λοιπόν σήμερα από το Μιλάνο μια μητέρα και με ρώτησε πώς να φέρεται στα παιδιά της. Της είπα τα εξής:

«Να προσεύχεσαι. Κι όταν πρέπει να μιλάς στα παιδιά, να μιλάς με αγάπη.
Πιο πολύ να κάνεις προσευχή και λίγα λόγια να τους λες.
Πολλή προσευχή και λίγα λόγια σε όλους.
Να μη γινόμαστε ενοχλητικοί, αλλά να προσευχόμαστε μυστικά και μετά να μιλάμε.
Κι ο Θεός θα μας βεβαιώνει μέσα μας, αν η ομιλία μας είναι δεκτή στους άλλους.
Αν δεν είναι πάλι, δεν θα μιλάμε. Θα προσευχόμαστε μυστικά μόνο.
Διότι με το να μιλάμε γινόμαστε ενοχλητικοί και κάνουμε τους άλλους ν' αντιδρούν και καμιά φορά ν' αγανακτούν.
Γι' αυτό πιο καλά είναι να τα λέει κανείς μυστικά στην καρδιά των άλλων μέσω της μυστικής προσευχής, παρά στ' αυτί τους.

Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς.
Έτσι να κάνεις στα παιδιά σου. Άμα διαρκώς τους δίνεις συμβουλές, θα γίνεις βαρετή.
Κι όταν θα μεγαλώσουν, θα αισθάνονται ένα είδος καταπιέσεως.
Να προτιμάς λοιπόν την προσευχή. Να τους μιλάς με την προσευχή.
Να τα λες στον Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους.
Δηλαδή δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή που να την ακούνε τ' αυτιά τους.
Μπορείς να το κάνεις κι αυτό, αλλά προπάντων πρέπει να μιλάς για τα παιδιά σου στον Θεό.
Να λες: Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σε σένα τα αναθέτω.
Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω.
Γι' αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα.
Κι ό Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: "Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ' αυτό που έκανα!".
Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους, με τη Χάρη του Θεού».

 

2φΑ

"Η αγάπη προς τον αδελφό "

-  Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
«Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό»
[“ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ ΧΑΝΙΑ 2003]

Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό.
Έτσι μόνο θ’ αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή.

Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό.
Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.
Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν.
Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους.

Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”.
Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. 

Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. 

Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους.
“Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη εκ μέρους”. Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα.

Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη.
Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο.
Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι “σάρξ έκ της σαρκός μας”.
Μπορώ ν’ αδιαφορήσω γι’ αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω; 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του.
Τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει απ’ αυτή την ενότητα.
Αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.

Ας διαβάσουμε απ’ τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή.
Προσέξτε τους στίχους: “ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς … ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, έν εμοί καγώ έν σοί … ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς έν εσμέν … ίνα ώσι τετελειωμένοι είς έν … ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού”.

Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα.
Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό!
Όπως ένας είναι ο Χριστός με τον Πατέρα και τον Υιό.
Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας.
Καμία θρησκεία δεν λέει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνουμε όλοι ένα συν Χριστώ.

Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα.
Σ’ αυτή την ενότητα, σ’ αυτή την αγάπη, την εν Χριστώ.
Καμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος.
Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση.
Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού.

Μπορείς να φτάσεις να λες τότε με τον Απόστολο Παύλο:
“Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”.

Μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο.
Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας. 

“Κρούει την θύραν” και “καινά ποιεί πάντα”, όπως λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος.

Αν, όμως, δεν ανοίξουμε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχουμε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοι Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.
Για να γίνουμε όμως άξιοί Του, πρέπει ν’ αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνουμε ποτέ πλέον.
Τότε θα ζούμε εν Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.

Στον Άγιον Όρος, είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ.
Μέσα σε μια βάρκα, στη θάλασσα, μοναχοί, που καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα.
Εν τούτοις, έλεγαν “αυτό είναι δικό μας” και όχι “δικό μου”.

sostis – [2fA]

"Γλώσσα ισοδομική "

Οσίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, "Λόγοι περί πνευματικῆς ζωῆς"

«Ἡ ἑλληνική γλώσσα ἔχει πολύτιμους θησαυρούς, εἶναι ἡ γλώσσα πού ἐπλούτισαν οἱ Ἕλληνες Πατέρες τόσο ὡραῖα καί τήν ἐτόρνευσαν· ἔκαναν τό χτίσιμό της τόσο τέλεια, σά νά εἶναι – μιά λέξη νά πῶ – “ἰσοδομική”.
Τί θά πεῖ “ἰσοδομική”; Νά σᾶς πῶ ἐγώ. Δέν τό ἔχω διαβάσει σέ λεξικό, ἀλλά μόνος μου νά σᾶς πῶ πῶς τό καταλαβαίνω.

Ξέρετε, ἔχομε στό μοναστήρι κάτι τσιμεντόλιθους, οἱ ὁποῖοι ὅλοι ἔχουνε βγεῖ ἀπό ἕνα καλούπι. Αὐτοί οἱ τσιμεντόλιθοι ὅλοι εἶναι ἰσοδομικοί, ταιριάζουνε ὅπου νά τούς βάλεις. 

Λοιπόν, παλαιά δέν εἴχανε τσιμέντο νά κάνουνε καλούπια, ἀλλά παίρνανε τά μάρμαρα καί τά μετρούσανε τά ἴδια καί τίς γωνίες τους, τό ὕψος, τό βάθος, μέ τό χιλιοστό.
Τήν Ἀκρόπολη καί πολλά μνημεῖα πού εἴχανε κτίσει, ἔτσι τά εἴχανε μετρήσει. 

Δηλαδή ταιριάζανε. Ἔτσι, λοιπόν, καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, οἱ Πατέρες τοῦ Ἔθνους – μποροῦμε κι ἐκείνους νά τούς ποῦμε Πατέρες – ξέρανε τόσο καλά τή γλώσσα, ὥστε, ὅταν μιλοῦσαν, δέν μποροῦσαν νά ποῦνε μιά λέξη πού δέν ταίριαζε μέ τό θέμα πού λέγανε.

Ἡ λέξη “ἰσοδομική” εἶναι δική μου λέξη, δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει.
Κοιτάξτε τώρα στό λεξικό. Μέ συγχωρεῖτε, ἐγώ αὐτά τά λέγω ἀπό μόνος μου, δέν τά ξέρω, δέν τά ᾽χω διαβάσει. Ρωτάω ἐσᾶς πού ξέρετε γράμματα.
–“Ἰσόδομος”: ὁ ἐκτισμένος κατά σειρᾶς ἰσομεγεθῶν λίθων· ἡ τεχνοτροπία τοῦ κατ᾽ ἴσους δόμους κτισίματος.–
Ἐγώ αὐτό δέν τό ξέρω, ἀλλά φαίνεται φώτισις Θεοῦ. Εἶναι ἀπό τόν Θεό, ἀπ᾽ εὐθείας!

Στόν λόγο ὅμως, καταλαβαίνεις ὅτι ὁ λόγιος ἔχει ταιριαστές λέξεις πού λέγει σέ κάθε ὑπόθεση.

Ὅταν δέν εἶναι ταιριαστές οἱ λέξεις τίς λέμε “σόλοικες”.
Τό γράψιμό σου, λέμε, εἶναι σόλοικο.
Ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι ἰσοδομική.
Τό ἰσοδομικόν, ὅπως ἐγώ τό καταλαβαίνω, ἔχει σειρά, ὁμαλότητα, γραμμή.
Κανείς δέν ἐξέχει πιό ἔξω ἤ πιό μέσα ἤ ἔχει κενό.
Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τήν ἰσοδομική γλώσσα. Πώ, πώ, τί ὡραῖα πράγματα!

Θυμᾶστε τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, στήν ἀρχαία γλώσσα;
Μοιάζουνε μέ τοῦ Δημοσθένη καί μέ ὅλων τῶν ρητόρων.
Αὐτούς τούς εἴχανε μελετήσει, τούς εἴχανε φάει, τρόπον τινά, οἱ Πατέρες.
Ναί, ἀλλά ζοῦσαν μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι στά ἔργα τους εἶχαν τέλειο περιεχόμενο καί τό ἐξέφραζαν μέ τήν τέλεια γλώσσα τους.
Τούς ἀρχαίους τούς εἶχαν ξεπεράσει στή δομή.»

[Φώτης Σχοινᾶς - Ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα]

 

antifono – [2φΑ]

"Ειρήνευσε.. "

-  Ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
"Βίος και λόγοι"

Αν αγαπήσομε τον Χριστό, όλα είναι εύκολα. Εγώ δεν το κατάφερα ακόμη.
Τώρα προσπαθώ να Τον αγαπήσω.
Στον Χριστό υπάρχουν όλα. Όλα τα ωραία, τα υγιή.
Η υγιής ψυχή ζει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, πού είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια».
Ο άνθρωπος του Θεού ζει ακόμη και όσα λέγει ο Απόστολος Παύλος στον ύμνο της αγάπης:
«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται… ου λογίζεται το κακόν… πάντα στέγει, πάντα πιστεύει… η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Έχετε αυτά; Έχετε την ευτυχία, τον Χριστό, τον Παράδεισο.
Κι ο σωματικός ακόμη οργανισμός λειτουργεί θαυμάσια, χωρίς ανωμαλίες.
Η χάρις του Θεού αλλάζει τον άνθρωπο, τον μεταμορφώνει ψυχικά και σωματικά. 

Πάνε τότε όλες οι αρρώστιες. Ούτε κολίτις, ούτε θυρεοειδής, ούτε στομάχι, ούτε τίποτα. 

Όλα λειτουργούν κανονικά.
Είναι ωραίο να περπατάς, να εργάζεσαι, να κινείσαι και να έχεις υγεία.
Αλλά πρώτα να έχεις ψυχική υγεία.
Η βάσις είναι η ψυχική υγεία· ακολουθεί η σωματική.

Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από την έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί το άγχος.
Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος.
Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία, με το κακό. Τι γίνεται, όμως, στον κόσμο;

Ακούστε με, να σας πω ένα παράδειγμα.
Μια κοπελίτσα πήγε σ’ έναν γιατρό και της έδωσε ορμόνες. Της λέω:
- Παιδί μου, μην τις πάρεις! Δεν είμαι γιατρός, δεν θέλω υπ’ ευθύνη μου να ενεργήσεις, όμως καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να τις πάρεις.
Καλό είναι να πάεις τουλάχιστον σ’ έναν ενδοκρινολόγο.
Το πρόβλημα σου είναι περισσότερο ζήτημα ενδοκρινολόγου.
Είναι από τις στενοχώριες.

- Πράγματι, έχω περάσει στενοχώριες.
- Ε, αυτό είναι! Ειρήνευσε, γαλήνευσε, εξομολογήσου, μετάλαβε και θα τακτοποιηθούν όλα.
Πήγε, λοιπόν, σ΄έναν ενδοκρινολόγο και του είπε ό,τι της συνέβαινε.
- Πά, πά, πά! της λέει ο γιατρός. Να μην τα πάρεις καθόλου αυτά τα φάρμακα!
Πέταξέ τα! Θα σου κάνουνε μεγάλο κακό.

Και μετά μου τηλεφωνεί:
- Ό,τι μου είπες εσύ, μου είπε και ο γιατρός.
Βλέπετε, λοιπόν, τι γίνεται; Ενώ με την Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία έχουν θεραπευτεί πολλοί άνθρωποι.
Όταν είναι κανείς άδειος από τον Χριστό, τότε έρχονται χίλια δυο άλλα και τον γεμίζουν: 

ζήλειες, μίση, ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα, κοσμικές χαρές.

Προσπαθήστε να γεμίσετε την ψυχή σας με τον Χριστό, για να μην την έχετε άδεια. 

Η ψυχή μας μοιάζει με μία δεξαμενή γεμάτη νερό.
Αν το νερό το ρίξεις προς τα λουλούδια, δηλαδή τις αρετές, τον δρόμο του καλού, θα ζεις την αληθινή χαρά και θ’ ατροφήσουν οι κακίες, τ’ αγκάθια.
Αν όμως, ρίξεις το νερό προς τα αγκάθια, αυτά θ’ αναπτυχθούν και θα σε πνίξουν και θα μαραθούν όλα τα λουλούδια.

Όλα να τα μεταρσιώνετε. Έτσι θα ζείτε τη χαρά, με την χάριν του Θεού.
«Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμουντί με Χριστώ…».
Μην πείτε ότι θα κατορθώσετε κάτι. Μην το φαντασθείτε αυτό ποτέ.
Το είπε ο Κύριος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Δεν γίνεται αλλιώς.
Ποτέ ο άνθρωπος δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις δυνάμεις του, αλλά το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού.

Ο άνθρωπος θα κάνει μια μικρή προσπάθεια, αλλά ο Χριστός θα τη στεφανώσει. 

Είναι πλάνη να πιστεύσετε ότι πετύχατε κάτι μόνοι σας.
Όσο προχωράει ο άνθρωπος και πλησιάζει προς τον Χριστό, τόσο αισθάνεται περισσότερο ότι είναι ατελής. Ενώ ο φαρισαίος που λέει: «Εγώ! Εγώ είμαι καλός, κάνω τούτο, εκείνο, το άλλο…», βρίσκεται σε πλάνη.

orthodoxianewsagency – [2φΑ]

"Η ενέργεια της αγάπης "

Ο Άγιος Βίκτωρ

-  Από τό βιβλίο "Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου"

Μιά άλλη μέρα έρωτώ τόν Γέροντα, πώς πρέπει νά είναι ή άγάπη μας πρός τόν Θεό καί μού λέει:
«Η άγάπη μας πρός τόν Θεό, παιδί μου, πρέπει νά είναι πάρα πολύ μεγάλη καί χωρίς νά υπάρχει καμιά διάσπαση σέ άλλα πράγματα.
Σού φέρνω σάν παράδειγμα τό έξής:
Ό άνθρωπος μοιάζει νά έχει έντός του μιά μπαταρία μέ όρισμένη ένέργεια.
Όταν αυτή τήν ένέργεια τήν ξοδεύει σέ άλλα διάφορα πράγματα έκτός τής άγάπης πρός τόν Θεό, ή ένέργεια πού άπομένει μέσα του γι' Αυτόν είναι έλάχιστη καί ίσως πολλές φορές μηδαμινή.
Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας τήν ένέργεια πρός τόν Θεό, τότε ή άγάπη μας είναι μεγάλη πρός Αυτόν.
...  Δέν θέλω μέ τόν φόβο τού θανάτου νά πλησιάσεις τόν Θεό.
Θέλω μέ τήν πολλή άγάπη πρός αυτόν νά τό κάνεις.
Αυτό είναι τό άνώτερο, παιδί μου».

Συνεχώς μου μιλούσε γιά τήν άγάπη.
Η απλότης, ή έμπειρία στά πνευματικά, ή ταπείνωση, ή τελεία άγάπη μέ συναρπάζουν πράγματι όταν βρίσκομαι κοντά στόν π. Πορφύριο, λησμονώντας ποιός είμαι, τί έργασία κάνω καί τά λοιπά.

Τόν είδα σάν έναν νηπτικό πατέρα τής έρήμου, πού διαβάζουμε στά πατερικά βιβλία:
«Τό κάθε τί, παιδί μου, πρέπει νά ξεκινά άπό τήν άγάπη πρός τόν Θεόν».

porphyrios – [2φΑ]

"Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν.. "

Χαρμόσυνα βιώματα
-  Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Ἰατρικῆς

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα 

τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Πορφύριου, ὅπως τά ἔζησα μία Τρίτη της Διακαινησίμου, 

στό κελάκι του.
Πῆγα νά τον δω σάν γιατρός.
Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρακάλεσε 

νά μήν φύγω. Κάθισα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεβάτι του.
Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του.

Μέ ρώτησε:
- Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν;… »
- Ναί γέροντα, τό ξέρω.
- Πές το.

Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:
«Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτής, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν
καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιο,
τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον».

- Τό κατάλαβες;
- Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.
Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

- Τίποτε δέν κατάλαβες βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης…

Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα 

γής, ἀπό μία διώρυγα, ἀπό μία λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.
Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει 

ὁ ἄνθρωπος μόνος.

Αἰῶνες περίμενε αὐτό τό πέρασμα, αὐτό τό Πάσχα.
Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό… τόν θάνατο, στή Ζωή.
Γι’ αὐτό σήμερα «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν».
Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες;
Σήμερα γιορτάζουμε τήν «ἀπαρχή» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου» ζωῆς κοντά Του.

Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.
Σιώπησε λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

- Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος καί νέκρωση, Ἅδης.
Τώρα ὅλα χαρά, χάρις καί Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση.
Τώρα μποροῦμε καί μεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του…

Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση! «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον».
Ἔχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι, νά τρῶνε λίγο 

ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά;
Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα.

Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου 

καί τήν δική μας.
Διέκοψε πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μία εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

- Μπορῶ νά σού δώσω μία συμβουλή; συνέχισε.
Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου νά συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στόν ἑαυτό σου 

καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.
Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πράγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. 

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας.
Καί θά συνειδητοποιεῖς, ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σου συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει 

τή διάθεσή σου».

Μοῦ’ σφίξε τό χέρι λέγοντας:
- Σού εὔχομαι νά «σκιρτᾶς» ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς 

πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων»…
Ψάλε τώρα καί τό «Χριστός Ἀνέστη!»

fb - Panteleimon Krouskos

[2φΑ]

"Ἡ καλύτερη ἱεραποστολή "

Όσιος Γέροντας Πορφύριος, «Βίος καί Λόγοι»

….  Οἱ ψυχὲς οἱ πεπονημένες, οἱ ταλαιπωρημένες, ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ τὰ πάθη τους, αὐτὲς κερδίζουν πολὺ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. 

Κάτι τέτοιοι γίνονται ἅγιοι καὶ πολλὲς φορὲς ἐμεῖς τοὺς κατηγοροῦμε. 

Θυμηθεῖτε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τί λέγει: 

«Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Ὅταν τὸ θυμᾶστε αὐτό, θὰ αἰσθάνεσθε ὅτι αὐτοὶ εἶναι πιὸ ἄξιοι κι ἀπό σᾶς κι ἀπὸ μένα. 

Τοὺς βλέπομε ἀδύνατους, ἀλλὰ ὅταν ἀνοίξουνε στὸν Θεό, γίνονται πλέον ὅλο ἀγάπη κι ὅλο θεῖο ἔρωτα. 

Ἐνῶ εἴχανε συνηθίσει ἀλλιῶς, τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς τους τὴ δίδουν μετὰ ὅλη στὸν Χριστὸ καὶ γίνονται φωτιὰ ἀπὸ ἀγάπη Χριστοῦ. 

Ἔτσι λειτουργεῖ τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα σὲ τέτοιες ψυχές, ποὺ λέμε «πεταμένες».

Νὰ μὴν ἀποθαρρυνόμαστε, οὔτε νὰ βιαζόμαστε, οὔτε νὰ κρίνομε ἀπὸ πράγματα ἐπιφανειακὰ κι ἐξωτερικά. 

Ἄν γιὰ παράδειγμα, βλέπετε μία γυναίκα ἄσεμνα ντυμένη ἢ και γυμνὴ, νὰ μὴ μένετε στὸ ἐξωτερικό, ἀλλὰ νὰ μπαίνετε στὸ βάθος, στὴν ψυχή της. 

Ἴσως εἶναι πολὺ καλὴ ψυχὴ και να ἔχει ὑπαρξιακὲς ἀναζητήσεις, ποὺ τὶς ἐκδηλώνει μὲ τὴν ἔξαλλη ἐμφάνιση.

Ἔχει μέσα της δυναμισμό, ἔχει τὴ δύναμη τῆς προβολῆς, θέλει νὰ ἑλκύσει τὰ βλέμματα τῶν ἄλλων. Ἀπό ἄγνοια, ὅμως, ἔχει διαστρέψει τὰ πράγματα. 

Σκεφθεῖτε αὐτὴ, νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό. 

Θὰ πιστέψει, κι ὅλη αὐτὴ τὴν ὁρμὴ θὰ τὴ στρέψει στὸν Χριστό. 

Θὰ κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ ἑλκύσει τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ. Θὰ γίνει ἁγία.

Εἶναι ἕνα εἶδος προβολῆς τοῦ ἑαυτοῦ μας, νὰ ἐπιμένομε νὰ γίνουν οἱ ἄλλοι καλοί. 

Στὴν πραγματικότητα, θέλομε ἐμεῖς νὰ γίνομε καλοὶ κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦμε, τὸ ἀπαιτοῦμε ἀπ' τοὺς ἄλλους κι ἐπιμένομε σ' αὐτό. Κι ἐνῶ ὅλα διορθώνονται μὲ τὴν προσευχή, ἐμεῖς πολλὲς φορὲς στενοχωρούμεθα κι ἀγανακτοῦμε καὶ κατακρίνομε.

Πολλὲς φορὲς μὲ τὴν ἀγωνία μας καὶ τοὺς φόβους μας καὶ τὴν ἄσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρὶς νὰ τὸ θέλομε καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνομε, κάνομε κακὸ στὸν ἄλλον, ἔστω κι ἂν τὸν ἀγαπᾶμε πάρα πολύ, ὅπως, παραδείγματος χάριν, ἡ μάνα τὸ παιδί της. 

Ἡ μάνα μεταδίδει στὸ παιδὶ ὅλο τὸ ἄγχος της γιὰ τὴ ζωή του, γιὰ τὴν ὑγεία του, γιὰ τὴν πρόοδό του, ἔστω κι ἂν δὲν τοῦ μιλάει, ἔστω κι ἂν δὲν ἐκδηλώνει αὐτὸ ποὺ ἔχει μέσα της. 

Αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ φυσικὴ ἀγάπη δηλαδή, μπορεῖ κάποτε νὰ βλάψει. 

Δὲν συμβαίνει, ὅμως, τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ συνδυάζεται μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου. 

Ἡ ἀγάπη αὐτὴ κάνει ἅγιο τὸν ἄνθρωπο, τὸν εἰρηνεύει, διότι ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός.

Ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι μόνον ἐν Χριστῷ. 

Γιὰ νὰ ὠφελήσεις τοὺς ἄλλους, πρέπει νὰ ζεῖς μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλιῶς δὲν μπορεῖς νὰ ὠφελήσεις τὸν συνάνθρωπό σου. 

Δὲν πρέπει νὰ βιάζεις τὸν ἄλλο. 

Θὰ ἔλθει ἡ ὥρα του, θὰ ἔλθει ἡ στιγμή, ἀρκεῖ νὰ προσεύχεσαι γι' αὐτόν. 

Μὲ τὴν σιωπή, τὴν ἀνοχὴ καὶ κυρίως μὲ τὴν προσευχὴ, ὠφελοῦμε τὸν ἄλλον μυστικά. 

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καθαρίζει τὸν ὁρίζοντα τοῦ νοῦ του καὶ τὸν βεβαιώνει γιὰ τὴν ἀγάπη Του. 

Ἐδῶ εἶναι τὸ λεπτὸσημεῖο. Ἅμα δεχθεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, τότε ἕνα ἄπλετο φῶς θὰ ἔλθει πάνω του, ποὺ δὲν τὸ ἔχει δεῖ ποτέ. 

Θὰ βρεῖ ἔτσι τὴ σωτηρία.

Ἡ καλύτερη ἱεραποστολὴ γίνεται μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα, τὴν ἀγάπη μας, τὴν πραότητά μας.

orthodoxia – [2fA]

                                          

"Μερικά μυστικά.. "

ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
-  ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

….   Υπάρχουν μερικά μυστικά. 

Το Ευαγγέλιο και ο ίδιος ο Χριστός μας προτρέπει, πώς πρέπει να προλαμβάνομε ορισμένα πράγματα που θα μας δυσκολεύσουν στον αγώνα μας. … 

Για παράδειγμα, θέλετε να γευθείτε μια χαρά απ’ τον Θεό; 

Ποιο είναι εδώ το μυστικό;

Έστω κι αν την πιστεύετε κι αν τη ζητάτε τη χαρά και λέτε, «δεν μπορεί παρά να μου τήνε δώσει ο Θεός», Εκείνος δεν τη δίδει. 

Και αιτία είστε εσείς οι ίδιοι. 

Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να τη δώσει αυτή τη χαρά, αλλά όλο το μυστικό είναι η δική μας απλότητα και απαλότητα.

Όταν λείπει η απλότητα και λέτε, «θα κάνω αυτό κι ο Θεός θα μου δώσει αυτό που ζητώ, θα κάνω εκείνο, θα κάνω το άλλο …», δεν γίνεται. 

Ναι, να κάνω τούτο το άλλο, αλλά με τόση μυστικότητα, με τόση απλότητα και με τόση απαλότητα, ώστε κι εγώ ο ίδιος που το ζητάω, να μην το παίρνω είδηση.

Απλά, απαλά θα κάνετε το καθετί. Δεν θα κάνετε τίποτα με σκοπιμότητα. 

Να μη λέτε, «θα το κάνω έτσι, για να έλθει αυτό το αποτέλεσμα», αλλά θα το κάνετε έτσι απαλά, χωρίς να το ξέρετε. 

Δηλαδή προσεύχεσθε απλά και δεν σκέπτεστε τι θα χαρίσει ο Θεός μες στην ψυχή σας. 

Δεν κάνετε υπολογισμούς. 

Ξέρετε, βέβαια, τι χαρίζει ο Θεός στην επαφή μαζί Του, αλλά είναι σαν να μην ξέρετε.

Να μην το συζητάτε ούτε με τον εαυτό σας. 

Έτσι όταν λέτε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» να τη λέτε απαλά, απλά και να μη σκέπτεστε τίποτ’ άλλο, παρά μόνο την ευχή. 

Αυτά είναι πολύ λεπτά πράγματα και χρειάζεται να επενεργήσει η χάρις του Θεού. 

Η καρδιά σας να είναι απλή όχι διπλή και ανειλικρινής· αγαθή κι όχι πονηρή και ιδιοτελής.

Ο αγαθός, ο καλοκάγαθος, αυτός που δεν έχει πονηρούς λογισμούς, ελκύει την χάρη του Θεού. Κυρίως η αγαθότητα και η απλότητα ελκύουν την χάρη του Θεού· 

είναι οι προϋποθέσεις, για να έλθει ο Θεός και «μονήν ευρήσει». 

Αλλά πρέπει να γνωρίζει ο αγαθός και τις πονηριές του διαβόλου και των ανθρώπων, διότι πολύ θα ταλαιπωρείται. 

Αλλιώς θα έπρεπε να ζει σε κοινωνία αγγέλων.   ….

vimaorthodoxias – [2fA]

                                                                  

"Πολιορκία αγάπης "

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
-  από το βιβλίο  "Λόγοι περί αγωγής των παιδιών"

«Μην πιέζετε τα παιδιά σας.
Αυτό που θέλετε να τους πείτε, να το λέτε με την προσευχή σας.
Τα παιδιά δεν ακούν με τα αυτιά, αλλά μόνο όταν έρχεται η θεία χάρις
και τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε.

Όταν θέλετε να πείτε κάτι στα παιδιά σας, πέστε τα στην Παναγία
και αυτή θα ενεργήσει.
Η προσευχή σας αυτή θα γίνει ζωογόνος πνοή, σαν το πνευματικό χάδι,
που αγκαλιάζει τα παιδιά και τα έλκει.

Τέτοια προσευχή, λοιπόν, χρειάζονται τα παιδιά.
Προσευχή θερμή, διαρκή, επίμονη, κι ο Θεός θα κάνει το θαύμα Του
και θα τα ελευθερώσει από αυτό που τα κρατά δεμένα.

Με την αγιότητα των γονιών, τα παιδιά θα βρουν τον σωστό δρόμο.
Πολιορκήστε τα με τις προσευχές σας!»

momyof6

db – [2fA]