"Ξανθίππη "

 

                                                                

-  ΞΑΝΘΙΠΠΗ

«Eν Καλύμνω της Δωδεκανήσου εκοιμήθη εν Κυρίω η Ξανθίππη,
την 13ην Αυγούστου 1934 εις ηλικίαν 33 ετών.
Την πρωίαν της 15ης Αυγούστου, ημέραν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
εγένετο η κηδεία της, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καλύμνου κ. Αποστόλου, και ετάφη εις τον Ιερόν Ναόν της του Θεού Ειρήνης
παρά την άκραν του λιμένος Καλύμνου, ένθα συνέρρευσε σχεδόν όλος ο λαός
της Νήσου, ίνα δώση εις αυτήν τον τελευταίον χαιρετισμόν. ….»    [Σ.Α.Π.]

 

[Γ.Κλ.Ζ.]  «….  Ψυχή, ιερό πουλί, στου Παραδείσου τώρα μέσα
τα άγια και μυστικά, μα ονειρογνώριμα σου, στέλλε μας και χάριζε,
με όνειρα ιερά, την απάρθενη, άγια ευφροσύνη της νέας ζωής σου,
μέσα εκεί στ’ Αγγελικά σεβαστικά Τάγματα και πνεύματα,
που η θεοδώρητη επίγεια ζωή σου αφωσιωμένη δόθηκε στην υπηρεσία τους.
Στο χορό μέσα των αιωνίων πνευμάτων αιωνία θάναι η μνήμη σου.»

------- 

 
Γιάννη Κλ. Ζερβού - PDF
- "Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ"

Σόλωνος Α. Πελεκάνου - PDF
- "Η ΞΑΝΘΙΠΠΗ"

 

2φΑ

                                            

"Η Γενοκτονία του Πόντου "

 

- Τον Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, την περίοδο 1916-1923.
Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 την παραμονή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε τις φοβερές του εμπειρίες σε βιβλίο, το 1975 στην Κατερίνη.
Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεγιαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν.

«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν’ αναστατωθούν.
Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος…
Άλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε στάβλους, τρύπωσαν σ’ αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς.
Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δουν τι θα γίνει…

Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι’ οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας.
Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά.
Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.
Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια.
Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκόπανους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλιώς απειλούσαν, να δώσουν φωτιά στα σπίτια και να τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους.
Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ’ όπου μπορούσε να φύγει κανείς.
Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι’ έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπαιδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι’ ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την «πατριωτική» του εκστρατεία.
Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμηξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και τον φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους.
Οι κοπέλες, άλλες με τους γέρους γονείς κι’ άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς.
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεγιαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Όταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ’ οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρος την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης.
Διατάξανε να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό.
Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση.

Σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.
Κι’ όταν έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι’ οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι’ αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση…

Τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής… επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν.
Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτώματα) ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι’ απ’ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα!».
Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι’ άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες.
Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ’ αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους – χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά.
Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους – πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα.
Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγιάσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα.

Κι’ ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια του Μπεγιαλάν».

 

Epikaira – 2φΑ

                                                                           

"Νίκη! "

 Η ελεύθερη Ελλάδα τιμά τα ιδεώδη της!

2φΑ

                                                                         

"Όχι! "

 

- Άγγελος Σικελιανός
Το Πανανθρώπινο Εμβατήριο της Ελλάδας

Ὀμπρός! Μὲ ὀρθή, μεσούρανη
τῆς Λευτεριᾶς τὴ δᾴδα,
ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα,
στὸν Ἄνθρωπον ... Ὀμπρός!
Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες
κι ὅλοι οἱ λαοὶ σιμά Σου
-μεγάλο τ᾿ ὄνομά Σου-
βροντοφωνᾶν: «Ὀμπρός,

» ὀμπρός, νὰ γίνουμε ὁ τρανὸς

στρατὸς ποὺ θὰ νικήσει,

σ᾿ Ἀνατολὴ καὶ Δύση,

τὸ μαῦρο φίδι ὀμπρός,

» ὀμπρός, κ᾿ ἡ Ἑλλάδα σκώθηκε

καὶ διασκορπάει τὰ σκότη!

Ἀνάστα, ἡ Ἀνθρωπότη,

Κι ἀκλούθα την ... Ὀμπρός!»

 2φΑ

                                                                         

"Σαν τέτοια ώρα στο βουνό "

 

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Εθνομάρτυρας του Μακεδονικού Αγώνα
έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος στις 13/ 10/1904

«Σαν τέτοια ώρα στο βουνό, ο Παύλος πληγωμένος
μες στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
- Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου,
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.
Σταλαματιά το αίμα μου, για σε Πατρίς, το χύνω,
για νάχεις δόξα και τιμή, να λάμψεις σαν τον κρίνο.
Είν’ η Ελλάδα μας μικρή, μικρή και ζουλεμένη,
μα ελευθεριά έχει πολλή! Μες στο κλουβί δεν μπαίνει!
Παύλος Μελάς κι αν πέθανε, τ’ αδέλφια του ας ζήσουν,
αυτά θα τρέξουνε μαζί για να τον αναστήσουν!»

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα
" Τα μυστικά του βάλτου"»)

 

fb - Βιβλιο-Συλλέκτης
2fA

                               

"Θεοδώρητον στέφος "

 

Παναγία η Μυρτιδιώτισσα

Ὡς λαμπρὸν διάδημα, καὶ θεοδώρητον στέφος,
τὴν σεπτὴν Εἰκόνα Σου, τῶν Κυθηραίων ἡ Νὴσος,
κέκτηται τὴν ἐν μυρσίναις φανερωθεῖσαν
Δέσποινα Θεοχαρίτωτε καί συμφώνως, Σοὶ τὸν ὕμνον ἀναμέλπει·
Παρθένε χαῖρε πάντων ἡμῶν ἡ χαρά.

Χαῖρε ἡ ἐν πόαις τῶν μυρσινῶν,
τὸ Εἰκόνισμά Σου φανερώσασα θαυμαστῶς,
ἄγκυραν ἐλπίδος πηγὴν θείων θαυμάτων καὶ καύχημα Κυθήρων
Ἄχραντε Δέσποινα.

 

2φΑ

"Η Σμύρνη κάποτε.. "

 

Στη μνήμη και στις καρδιές μας
πάντοτε!

 

2φΑ

                                     

"Μνήμη Ξανθίππης "

                                        

- Σόλων Πελεκάνος
[από το βιβλίο του «Η ΞΑΝΘΙΠΠΗ», Αθήναι 1962]

Εν Καλύμνω της Δωδεκανήσου εκοιμήθη εν Κυρίω η Ξανθίππη, την 13ην Αυγούστου 1934, εις ηλικίαν 33 ετών.
Την πρωίαν της 15ης Αυγούστου, ημέραν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εγένετο η κηδεία της, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλύμνου κ. Αποστόλου, και ετάφη εις τον Ιερόν Ναόν της του Θεού Ειρήνης παρά την άκραν του λιμένος Καλύμνου, ένθα συνέρρευσε σχεδόν όλος ο λαός της Νήσου, ίνα δώση είς αυτήν τον τελευταίον χαιρετισμόν.

Η Ξανθίππη, η κόρη αύτη του λαού, καταγομένη από γονείς απλούς και θεοσεβείς, από παιδικής ηλικίας εφαίνετο προικισμένη με θεία χαρίσματα, άτινα εφανέρωνον το μέλλον, το οποίον προεμηνύετο δι' αυτήν.
Εις ηλικίαν 6-7 ετών, όπου άλλα παιδιά δεν έχουν ακόμη ιδέαν περί Θεού και θρησκείας, αύτη εφαίνετο προσηλωμένη εις τα θεία και χωρίς να γίνεται αντιληπτή από κανένα, ουδέ από αυτούς τους γονείς της, υπεβάλλετο, άνωθεν οδηγουμένη, εις τοιαύτας αυστηρότητας θρησκευτικής ζωής (στερήσεις παντός είδους, αυστηράς νηστείας, τακτικόν εκκλησιασμόν, συχνήν προσέλευσιν εις την Θείαν Κοινωνίαν κ.λπ.), εις τας οποίας μόνον μοναχαί προηγμέναι εν τοις θείοις μυστηρίοις ηδύναντο να υποβάλλουν εαυτάς.

Από της μικράς ταύτης ηλικίας, και ενώ ταυτοχρόνως ήτο μαθήτρια του Παρθεναγωγείου Καλύμνου, ήρχισε να έρχηται εις θείας εκστάσεις και οπτασίας.
Αι εκστάσεις της όμως και αι οπτασίαι εις ολιγίστους μόνον είχον φανερωθή, διότι ο βίος της κόρης όλως μυστηριωδώς έξελίσσετο. Ουδέ αυτοί οι γονείς της αντελήφθησάν ποτε την θείαν αποστολήν του τέκνου των.
Και ούτω διέβαινον τα έτη αυτής μέχρι του 18 έτους της ηλικίας της.
Τότε, θεία βουλήσει, εγνωρίσθη μετά της κ. Αικατερίνης Ν. Βουβάλη, ήτις αναγνωρίσασα τα θεία χαρίσματα και την αποστολήν της Ξανθίππης, παρέλαβεν αυτήν εις τον οίκον της και την περιέβαλε μέχρι τέλους με τρυφερότητα στοργής και αγάπης μοναδικής μητρός προς μονάκριβον τέκνον.

Κατά την περίοδον της συμβιώσεως της ταύτης μετά της κ. Βουβάλη ήρχισεν ή δράσις της Ξανθίππης. Και εν μεν τω κοινωνικώ βίω η δράσις εξεδηλούτο εις παντός είδους αγαθοεργίας (ως συμβουλάς, νουθεσίας, έλεημοσύνας κλπ.) και διδασκαλίας θείας (ως η «Παραβολή τον Ασώτου» η δημοσιευθείσα εις την «Χριστοπολιτείαν» κατά Φεβρουάριον - Μάρτιον - Απρίλιον 1933) φέρουσα ούτω εiς θεογνωσίαν τόν λαόν δια του παραδειγματικού της βίου, δια των λόγων της και δια των έργων της, εν δε τω στενώ κύκλω των ολίγων μεμυημένων εφανερώνετο δι’ οραμάτων και εκστάσεων θείων αποκαλύψεων υψίστης σπουδαιότητος, αι οποίαι θα δημοσιευθούν συν τω χρόνω.
[*Ήδη (1962) εδημοσιεύθησαν δέκα τόμοι με τον τίτλον «ΔΙΔΑΧΑΙ»].
Τρις επισκεφθείσα τους Αγίους Τόπους, έγραψε και εν εμπνευσμένον Ημερολόγιον των μερών εκείνων.  …

Ο πεφωτισμένος Γυμνασιάρχης Καλύμνου κ. Γιάννης Κλ. Ζερβός, ο οποίος υπήρξε και Διδάσκαλος της και εις εκ των ολίγων, οίτινες αντελήφθησαν την Ξανθίππην, και όστις κατά μέρος μόνον εγνώρισε τας δι’ αυτής δοθείσας αποκαλύψεις, έδωσε μίαν κατά το δυνατόν ακριβή και ψυχολογημένην εικόνα της πραγματικής υπάρξεως της Ξανθίππης εις τον επικήδειον λόγον του.  …
[*Πόνημα του Γυμνασιάρχου και «Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ», Αθήναι 1951]

Μετά τον κ. Γυμνασιάρχην εξεφώνησε τον επικήδειον λόγον του ο τελειόφοιτος της Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μιχ. Γ. Σωτηρίου.  …

Έτερος Διδάσκαλος της, ο κ. Θεόδωρος Κουλιανός, απήγγειλε επιτάφιον ποίημα.  …

Η δε Ιουλία, η πρώτη μαθήτρια της Ξανθίππης, σε κείμενο της καταλήγει ως εξής:
«…  Με πένθος λοιπόν χριστιανικόν θα περνούμεν τις ημέρες μας, μέχρι της στιγμής, που θα ηχήση η φωνή του Αρχαγγέλου, η σάλπιγξ της μελλούσης Κρίσεως, κατά την οποίαν θα μετατραπή η Γη και όλος ο κόσμος θα ανακαινισθή, για να σε δούμεν τότε, Ξανθίππη μας, όχι πλέον όπως τώρα μέσα στο μνήμα, που προκαλείς τα δάκρυα, αλλά με ιματισμόν περιχρυσωμένον, ωσάν βασιλόπαιδα, εστεφανωμένην με τους ολολεύκους κλάδους της παρθενίας, σοφήν, λαμπράν, ένδοξον και μεγαλοπρεπή, αξίαν της μεγάλης σου αποστολής και των πλουσίων σου αρετών, ω πολυαγαπημένη και αξέχαστη μας Ξανθίππη !
[Τη 13η Μαίου 1935]»

Και τέλος το ακόλουθον ποίημα, ανωνύμως σταλέν εις την Κυρίαν Βουβάλη δια να τεθή εις την πλάκα του Τάφου της Ξανθίππης, ημπορεί να είπη τις, ότι απηχεί την φωνήν της ψυχής ολοκλήρου του λαού της Καλύμνου δια το επίλεκτον τέκνον αυτής:

ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΤΗΣ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ

Υπό την σκέπην τον Ναού της τον Θεού Ειρήνης
Κοιμάται τον αιώνιον τον ύπνον της γαλήνης
Κόρη αγνή, που εις αυτόν τον κόσμο, όσον ζούσε
Ένα μονάχα ιερόν σκοπόν ακολουθούοε,
Πώς με το Φως της πίστεως τους πάντας να φωτίση
Kαι εις τον δρόμον της αγνής ζωής να οδηγήση·
Υπήρξεν οδηγός φωτός, πνεύμα ευεργεσίας,
Ερμηνευτής θεόπνευστος της Θείας Αληθείας.
Παρήγορος και βοηθός κάθε δυστυχισμένου.
Και πρόθυμος θεραπευτής του κάθε πονεμένου.
ΙΙόνους μόνον εγνώρισε το αδύνατο κορμί της,
Ως ότου εις τουs ουρανούς πέταξεν η ψυχή της.
Και έφθασεν ολόφωτη στα δώματα του ΙΙλάστου,
Ακολουθούσα ευπειθώς τας υψηλάς Βουλάς Του.
Η μνήμη της η αγαθή ας είναι αιωνία !
Για τους αγαπημένους της γλυκειά παρηγορία !

                                                                     

2φΑ

                                 

24 Μαΐου και Πέλαγος

 

62- 2φΑ

"Ημέρα Μνήμης "

 

Ο ΠΟΝΤΟΣ ΖΕΙ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕς ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑς

 

2φΑ

Πέντε κεράκια!

 

Ένα κεράκι για κάθε χρόνο ζωής...

Για κάθε χρόνο, που δεν είναι μόνο ένα ταξίδι της Γης γύρω από τον Ήλιο, αλλά είναι κι όλη η αγάπη που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο μας, όλο και περισσότερη αγάπη, καθώς μεγαλώνει και συμμετέχει, και ονειρεύεται, κι εμπιστεύεται, και κρίνει, και ομορφαίνει τη ζωή μας!

Πόσα παιδάκια σ’ όλον τον κόσμο, πόσες ελπίδες να στολίζουν τα ματάκια τους, πόσες καρδούλες να γελούν και να χαίρονται, πόσα χεράκια να είναι απλωμένα στην αγάπη μας…
Πόσα αστεράκια χωράει ο ουρανός, να λαμπυρίζουν στα παιδικά χαμόγελα!

"Χρόνια Πολλά!!"

 

2φΑ

"Ημέρα σεβασμού "

 

28^η Οκτωβρίου – της Αγίας Σκέπης

Ημέρα μνήμης και σεβασμού του ΟΧΙ των πατέρων μας στην εύκολη επιβίωση
της θυσιαστικής αγάπης τους στην Πατρίδα
και της πίστης τους στην Ελευθερία

           

2φΑ

         

"Εορτασμός και Μνήμη "

 

14 Σεπτεμβρίου 629
Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου,
νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος
και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

2φΑ

"Ανάμνηση θαύματος "

Στις 6 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε την Ανάμνηση του εν Χώναις θαύματος του
Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

-  Η εικόνα είναι από εκκλησάκι του, στο χωριό Αρχάγγελος Λακωνίας.

2φΑ

                                                        

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν"

 

ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης

Σαν σήμερα 30 Αυγούστου 1922

Κανείς δεν ήξερε το πιο μεγάλο κακό που ερχόταν..... την μεγάλη φωτιά ...

η Σμύρνη βυθισμένη ολοκληρωτικά στο χάος.....

Το μακελειό δεν περιοριζόταν μόνο στην αρμένικη συνοικία, αλλά σε ολόκληρη την πόλη και τα προάστια, με εξαίρεση την τουρκική συνοικία. 

Ο Άγγλος εφημέριος Τσαρλς Ντόμπσον τόλμησε να περιδιαβεί την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση: Έπεφταν διαρκώς τυχαίοι πυροβολισμοί στα σοκάκια, και ακολουθούσαν ουρλιαχτά και πανικόβλητα τρεχαλητά.

Παντού γίνονταν λεηλασίες και βιασμοί. Υπήρχαν πτώματα στις εισόδους των σπιτιών και στα σοκάκια κάθε γειτονιάς… 

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια μεγάλη ομάδα από γυναίκες και μωρά όπως και ένα μικρό κορίτσι, σχεδόν γυμνό, που είχε πυροβοληθεί στο στήθος… 

Οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα πάντα.

Ένας άνδρας είχε πυροβοληθεί και στους δύο μηρούς, και τα ουρλιαχτά του άφηναν ασυγκίνητους τους έντρομους ανθρώπους [Μίλτον: 2008, σ. 231-2]. 

Από τους 5.000 χιλιάδες περίπου Αρμένιους που είχαν καταφύγει στον μητροπολιτικό ναό και στην Επισκοπή τους, οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.

Χιλιάδες χριστιανοί είχαν στριμωχτεί στους τοίχους της προκυμαίας, αναζητώντας κάποιο πλεούμενο για να τους μεταφέρει σε κάποιο από τα ξένα πλοία που βρίσκονταν στον κόλπο. 

Η αναζήτησή τους όμως άκαρπη. 

Οι ψαρόβαρκες των ντόπιων βρίσκονταν σε κοντινά ελληνικά νησιά και τα ξένα σκάφη είχαν αυστηρές εντολές να μην δέχονται Έλληνες ή Αρμένιους [Μίλτον: 2008, σ. 326].

Η φυγή από τη Σμύρνη για όποιον δεν ήταν υπήκοος ξένων κρατών ήταν πλέον αδύνατη. 

Τα τελευταία ελληνικά πλοία είχαν αποπλεύσει πριν από τρεις ημέρες και 500.000 Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε παγίδα θανάτου. 

Κάποιες υπερφορτωμένες βάρκες πλησιάζουν τα συμμαχικά πλοία, αλλά οι διαταγές ήταν ρητές . . . . .

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν".

 

fb – 2fA

Τ’ Αυγουστιάτικα

 

«Χρόνια Πολλά»!! 

- Το 2^ο φεγγάρι συμπλήρωσε στους ουράνιους κύκλους του, 

εννέα Αύγουστους  [2011-2020]

- Οι πρώτες αναρτήσεις, τέσσερα ποιήματα του Μ Ψ

 

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ

Αυτή η ώρα που χαράζει

και το δειλινό

οι πιο όμορφες της μέρας

ευχαριστήρια προσευχή

Θα ανοίξω τις βορινές γρίλιες

να κάμει ρεύμα

όλη τη νύχτα έξω το σταμνί

δρόσισε

ας πάμε πρώτα στο εκκλησάκι

να κατεβούμε στη θάλασσα νωρίς

Έχουμε καρπούζι

κουλούρες κρίθινες

και αναμνήσεις

θα βγάλουμε και αχινούς.

 

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Βασιλικός

στο λευκό πεζούλι της θάλασσας

στάλες δροσιάς νυχτερινής

τρεμοπαίζουν στο πελαγίσιο αεράκι

τα χθεσινά τζιτζίκια

σίγησαν

σιωπή αλλαγής

στο ξύπνημα καινούργιας μέρας

το αχνό φως εντείνει

τις αποχρώσεις του

αισθήσεις μετουσιώνονται δειλά

σε αισθήματα

Γαλήνη

ο ήχος της μικρής καμπάνας

επαναφέρει απαλά

τον ρυθμό της ζωής.

 

ΑΝΤΗΛΙΑ

Έξω

οι τελευταίες βουτιές

θαλασσινή ζάλη

μεσημέριασε

Εκτυφλωτική η ζέστη

παραλύει κινήσεις, σκέψεις

προθέσεις

Μέσα

δροσιά ψηλοτάβανη

παντζούρι κουφωτό

μυρωδιά χορταστική

από καρπούζι

δεντρολίβανο

και βρεγμένο σφουγγάρι.

 

ΔΙΑΘΛΑΣΗ

Στο φως της πανσελήνου

ο παλμός στο λιμάνι συστέλλεται

το χρώμα διαφοροποιείται

οι όγκοι αμβλύνονται

αχνή ηρεμία εισχωρεί

στα νοτισμένα μόρια

ταξιδεμένων προσδοκιών

ο υδάτινος όγκος

εξαϋλωμένος

διάφανος

με αιωρούμενα αιθέρια σκάφη

προσφέρει διαυγή

τη θέαση του βυθού

ψυχή εξαγνισμένη

καθαρή.

 

… και του χρόνου!

 

2φΑ

"11.09.2001 "

[2fA]

"Εξήντα-ένα χρόνια μνήμης "

Αικατερίνα Νικολάου Βουβάλη

Εξήντα-ένα χρόνια μνήμης σήμερα, της Αικατερίνας, χήρας του Μεγάλου Ευεργέτου
της Καλύμνου και ιδρυτού του κορυφαίου παγκοσμίως Οίκου Εμπορίας Σπόγγων, Νικολάου Εμμ. Βουβάλη.
Ημέρα μνήμης επίσης και του αδελφού της, Παντελεήμονα Αντ. Πελεκάνου.

Η «θεία Κατερίνα» ή «Κυρά» για τους συγγενείς και φίλους ή και «Βουβαλίνα» για τους γνωστούς και τον κόσμο, υπήρξε επί δεκαετίες εμβληματική μορφή της Καλύμνου με την πολύπλευρη φιλανθρωπική και κοινωφελή δράση της.

Την παρουσία της στο Νησί εξακολουθούν να θυμίζουν κατά κύριο λόγο, το «Μοναστηράκι» της ή εκκλησάκι «Της του Θεού Ειρήνης» (Μνημείο ιστορικό και διατηρητέο, κατά το Υπουργείο Πολιτισμού), το Μουσειακό Αρχοντικό Βουβάλη και το «Ίδρυμα Αικατερίνης Νικολάου Βουβάλη» επίσης ή «Ίδρυμα Ελέους».

Στην οικογενειακή φωτογραφία (1913), ο Νικόλαος Βουβάλης (αριστερά), με τους κύριους στενούς συνεργάτες του – την σύζυγο του Κατερίνα όρθια πίσω του, δίπλα του τον αδελφό της Παντελή Αντ. Πελεκάνο (στα πόδια του ο γιος του Anthony και όρθια πίσω του η σύζυγος του Domenica) και δίπλα σ’ αυτόν, τον νεώτερο αδελφό της Κατερίνας, Σόλωνα Αντ. Πελεκάνο.

Ο Νικόλαος Βουβάλης απεβίωσε το 1918.
Ο Παντελής Πελεκάνος, είκοσι χρόνια μετά, το 1938 στις 13 Ιανουαρίου.
Η Αικατερίνα Πελεκάνου-Βουβάλη, στις 13 Ιανουαρίου το 1958 και
τέλος ο Σόλων Πελεκάνος, ακριβώς μετά 10 χρόνια, το 1968.

- Ο πίνακας-πορτρέτο είναι έργο του Καλύμνιου ζωγράφου Νικόλαου Μάγγου.

Μ-[2φΑ]