Συνεδρία (νέου) χρόνου

[ 31]  -  (Νέος) Χρόνος! 

Στο μέτρημα των ημερών σπάνια γίνεται λάθος.

Η αντίστροφη μέτρηση περνά από τις εβδομάδες στις μέρες και από τις μέρες στις ώρες. Φθάνει και στα λεπτά..

Κλείνουν τότε ένα-ένα τα δάχτυλα του χεριού, το επόμενο δάχτυλο στη σειρά γέρνει προς την κλειστή παλάμη, ακούμε πως στον επόμενο τόνο άλλος ένας φάκελος παρελθόντος θα αρχειοθετηθεί στα αζήτητα κι όλα αυτά μαρτυρούν την ανάγκη, την κρυφή αγωνία, να προσδιορίζουμε κάθε τόσο το στίγμα μας, να ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.

Ιδιαίτερα σε κάθε αλλαγή, σε κάθε παράδοση-παραλαβή νέων συνθηκών.

Για την ώρα τούτη, που αλλάζει ο χρόνος (λίγο πριν–λίγο μετά), επιβάλλεται μια εκ βαθέων συνεδρία και όποιος επιθυμεί, ας επιβιβαστεί.

Ιδιαίτερα με προβληματίζει η αίσθηση της συνάρτησης (και ανάλογης εξάρτησης) από τον χρόνο.

Mε προβληματίζει η αίσθηση, πως ο χρόνος συνεχίζει το ταξίδι του με σταθερό ρυθμό (με τα γήινα δεδομένα), ενώ εμείς -εγώ, παραμένω συχνά πίσω μουδιασμένος και αναβλητικός, αγκυλωμένος συχνά στην πνευματική δυσκαμψία μου, να μικραίνω ουσιαστικά στην οπτική προοπτική της απομάκρυνσης μου από το σκάφος της ζωής μου, που διατηρεί αμείωτη ταχύτητα στην ορισμένη πορεία του.

Αισθάνομαι «σχεδόν σωματικά» την εσωτερική μου αδράνεια να με κρατά αμέτοχο, να με ακυρώνει σαν χρήσιμο συνταξιδιώτη και να μου αναθέτει πάλι ρόλο παρατηρητή.

Δεν θα είναι πρώτη φορά, τόσα χρόνια γίνεται αυτό, αλλά η παρατήρηση με κούρασε –σταματά πάντα λίγο πριν να φθάσει στη σύνοψη, για εξαγωγή συμπερασμάτων.

Η ανάγκη μιας συνεδρίας γίνεται ορισμένες φορές, επιτακτική. Κάποιος, να κρατά με τη σιωπηλή παρουσία της κατανόησης του, τον ρυθμό των συνειρμών σταθερό –  ελπίζοντας να υπάρξει αποτέλεσμα. Συνήθως, ούτε που συνειδητοποιούμε μια τέτοια ανάγκη.
Όμως υπάρχει και μας πιέζει εσωτερικά, περισσότερο όσο περνάει ο καιρός και κινητοποιεί τους νευροφυτικούς υποτακτικούς της.

Ποια είναι η σχέση μου λοιπόν, με τον χρόνο;
Μένοντας πίσω, για να ξαναζήσω στις αναμνήσεις μου σίγουρες, βιωμένες ήδη καταστάσεις – ενεργοποιούνται μηχανισμοί κατάθλιψης (από απώλειες, ματαιώσεις και νοσταλγία), ενώ προχωρώντας στο μέλλον (με αστάθμητους σχεδιασμούς, αβεβαιότητα και φόβους για το άγνωστο), μου φουντώνει το άγχος.

Η ηρεμία, η γαλήνια συμμετοχή στο παρόν, μια κατάσταση που θα αναδύει μέσα μου χαρά και σταθερότητα, απαιτεί μια ομαλή προσαρμογή στα δεδομένα του κόσμου, με έναν καταλύτη υποθέτω, που η σύσταση του μου ξεφεύγει συνεχώς.

Νοιώθω τον χρόνο (το έτος), σαν έναν κύκλο που ολοκληρώνεται κάποια στιγμή και οι ελπίδες και οι προσδοκίες για τον επόμενο, αναζητούν να ταιριάξουν με πρόσφορες ψυχικές σταθμίσεις και  εγγυήσεις, για μια καινούργια αρχή.

Άλλοι τον νοιώθουν σαν μια ευθεία γραμμή που φθάνει στο τέλος της, για να ξεκινήσει στη συνέχεια η επόμενη (αριθμητικά) ευθεία, στα ίδια χνάρια των εγκατεστημένων συνηθειών τους, που τους εξασφαλίζουν συναισθηματική κάλυψη και επιβεβαιωτικές ικανοποιήσεις.

Άλλοι πάλι, συνειδητοποιούν τον χρόνο σαν μια τεθλασμένη γραμμή, με αμβλείες γωνίες τροποποίησης πορείας, που καθορίζονται από σημεία προσωπικά ή από κοινωνικά γεγονότα-σταθμούς. Η καινούργια χρονιά θα έχει γι αυτούς τη δική της τύχη.

Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει για όλους, τι γίνεται με την προσαρμογή μας στο χρόνο;

Πώς μπορεί κανείς να ζει στο τώρα και να παραμένει συντονισμένος στο παρόν, βιώνοντας τη γαλήνη και τη χαρά που του προσφέρει η συμμετοχή – μακριά από την κριτική της παρατήρησης, τις συγκρίσεις και την ενασχόληση με τα ψυχολογικά κενά;

 

Το έχω καταγράψει νοητικά, πως στον κόσμο μας δεν υπάρχουν στέρεες έννοιες, για να βασιστείς πάνω τους και να αναφέρεσαι σ’ αυτές.
Θα τονίσω άλλη μια φορά στον εαυτό μου, πως μόνο η πνευματική ζωή έχει τη δυνατότητα του συντονισμού και της συμπόρευσης με τον χρόνο – ακριβώς επειδή δεν εξαρτάται απ’ αυτόν.

Τα ακούμε και τα διαβάζουμε καθημερινά -τα περί πνευματικής ζωής και στόχων-, όμως όλο το οικοδόμημα των προσπαθειών, που χτίζεται σιγά-σιγά με όραμα και επιμονή, κλονίζεται συναισθηματικά (όταν δεν καταρρέει) στην πρώτη αναποδιά, στην παραμικρή ματαίωση κάποιας λεπτομέρειας του προγραμματισμού μας, έστω και προσωρινή.

Είναι ίσως ο εγωισμός μας που θίγεται, είναι η αδυναμία μας να ακολουθούμε μια καθαρή πνευματική γραμμή, απερίσπαστη από τις κοσμικές επιρροές; Τι συμβαίνει;

Μια άλλη ιδέα είναι, πως δεν δίνονται όλες οι λύσεις με τη λογική. Μια τρίτη σκέψη, πως ευθύνεται το συναίσθημα που υπαγορεύει κι αυτό τις δικές του εντολές.

Τελικά είναι βέβαιο, πως ούτε η σκέψη είναι δυνατόν να τιθασεύσει το συναίσθημα, ούτε το συναίσθημα να καθοδηγήσει τη σκέψη μας.

Ασφαλώς πάσχουμε στη βούληση μας. Δεν θέλουμε, με αρκετή θερμότητα, δεν θέλουμε με διαυγή ορθότητα, δεν ξέρουμε καν αν και τι θέλουμε.

Η έλλειψη συντονισμού στο ταξίδι, η αναστολή συναισθηματικής συμμετοχής στη ζωή – δεν είναι ζωή.

Παίρνω συχνά την απόφαση να απομακρυνθώ όσο γίνεται, από τις άκαρπες επιθυμίες και ενασχολήσεις, να οργανώσω σωστά και με θεάρεστες προοπτικές τους πνευματικούς μου προσανατολισμούς. Σκέφτομαι πως οι στόχοι πρέπει να είναι υψηλοί, δεν έχει τόση σημασία αν θα υπερπηδήσει κανείς τελικά τον πήχη, όμως αν οι προσπάθειες στοχεύουν ψηλά, τόσο το καλύτερο. Και αυτό είναι κάτι που το θέλω, είναι αυτό που αξίζει να θέλω, που μπορεί να με κρατήσει.

Αργά ή γρήγορα όμως οι καλές αυτές προθέσεις υποχωρούν, συμβιβάζομαι, χαλαρώνω, ξεχνιέμαι, αφήνομαι, όλα αυτά προοδευτικά, με την τρέχουσα ροή των πραγμάτων στην τριβή της καθημερινότητας. Αναρωτιέμαι, είμαι εγώ που ξεχνώ τόσο εύκολα την απόφαση μου, που εξακολουθώ να ξοδεύω τον χρόνο μου χωρίς αντίκρισμα;

Και φυσικά είμαι εγώ, είσαι εσύ, όλοι μας, παντού, την κάθε ώρα και μέρα, που βλέπουμε στον καθρέπτη και γύρω μας, τα χαρακτηριστικά γνωστών προσώπων να σκληραίνουν, επαναλαμβάνοντας την ίδια αυτή σκηνή ασυνέπειας, με τα ίδια σκηνικά και με την ίδια μοιρολατρία. 

Τελικά, η αγωνία δρομολογεί τις σκέψεις μου, σκέψεις που σκοπεύουν τάχα στη γαλήνη της ψυχής μου.
Και ξέρω πως είναι μια λανθασμένη τακτική, μέσα σε βαριά φόρτιση, -δεν μπορείς με αγωνία να προσδοκάς τη γαλήνη- είναι λάθος ο δρόμος, μια τραγική ανακύκλωση.

Ζητώ βοήθεια, φωνάζω, έχω χαθεί στους στείρους συνειρμούς μου. Όμως πρέπει πια να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, η σχέση μας με το παρόν, πρέπει να αποκατασταθεί…

Ωραία έννοια η αποκατάσταση, αν και δεν νομίζω πως η σχέση κανενός ανθρώπου με τον χρόνο, υπήρξε ποτέ από την αρχή, όπως θα έπρεπε να είναι, για να μπορεί να επανέλθει.

Εκτός…

Ναι, εκτός μόνο του Χριστού, σκέφτομαι, αλλά και των αγίων φυσικά, από τη στιγμή που περνούν στη ζωή τους την πρακτική της αγιότητας.    

Μήπως στ’ αλήθεια, ψάχνω μάταια στα τυφλά, ψάχνομαι για συνειδητότητα, αυτογνωσία, αυτοανάλυση και ό,τι άλλο, που να εκφράζει στην πράξη την πολυπλοκότητα και την  εκλογίκευση της άρνησης μου, ενώ η αλήθεια είναι δίπλα μου, μέσα μου, στην καρδιά μου, στην καρδιά σου, στα μάτια μας;

Αν όντως ο Χριστός είναι ο δρόμος της Ζωής και οι άγιοι Του πέρασαν κάποια στιγμή στην πρακτική της αγιότητας, τόσο απλά όσο ακούγεται, τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για μας;

Ας δούμε… Τι δίδαξε ο Χριστός με τη ζωή Του στον κόσμο μας;

Όχι αγώνα και αγωνίες, όχι διανόηση και φιλοσοφία, όχι απαγορεύσεις, εντολές, κανόνες αυστηρούς, προγράμματα και δεσμεύσεις. Μόνο αγάπη.

Την καθαρή Αγάπη, ως την ταπείνωση της θυσίας, που τα περιέχει όλα, τα περικλείει όλα και τα παρέχει όλα… Την Αγάπη που μας διδάσκει τα πάντα.

Και οι άγιοι του Χριστού, θα πρέπει να είναι όσοι, απλά, ήρεμα και βιωματικά, πέρασαν την αγιότητα της αγάπης, στην καθημερινότητα τους.

Ξέρουμε, πως ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του συγκεκριμένες στιγμές δεκτικότητας.
Μόνο τότε μπορεί η αλήθεια να τον αγγίξει. Όμως αν δεν αναπνέει την ατμόσφαιρα της, αν δεν μετρά τον παλμό της, αν δεν προετοιμάσει το λίκνο της, πώς θα δεχτεί το άγγιγμα της στην ψυχή του;

Ας εστιάσουμε και πιο κοντά στο θέμα.

Όποια κι αν είναι η θεωρητική θέση μας απέναντι στον Χριστό, παραμένει για μας ένας άγνωστος...

Αν γνωρίζαμε, βιώναμε τον τρόπο με τον οποίο ζούσε Εκείνος στο παρόν, αν μπορούσαμε να Του μιλήσουμε, να Τον νοιώσουμε, να Τον αγαπήσουμε, να Τον συναντήσουμε στην καρδιά μας, δεν θα ζούσαμε κι εμείς μαζί Του στο παρόν του κόσμου μας;  

……..

Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ξαφνικά, για περισσότερες σκέψεις.

Αντιλαμβάνομαι πως πέρα από ένα σημείο, η σκέψη θα πρέπει να υποχωρεί, να δίνει τον ανάλογο χώρο να αναπτυχθούν τα αισθήματα.

Νοιώθω πως το περισσότερο που μπορώ να κάνω, είναι να έχω την καρδιά μου ανοιχτή, για να μ’ αγγίξει στα βάθη της ο τρυφερός σπόρος της Αγάπης Του, και στη συνέχεια να τον παρακολουθώ αμίλητος, πώς θα καταφέρει να ριζώσει  και να βλαστήσει…

Χριστέ μου!...

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Σιωπή…

2. και καρδιακή επίκληση!  

Συνεδρία ετοιμότητας..

[ 28]

Ξυπνάς ξαφνικά και βρίσκεσαι μεσοπέλαγα.

Το όνειρο έσβησε, έμεινε πίσω, στο λιμάνι.

Το επόμενο αργεί.., ποιος ξέρει.., έχουμε θάλασσα πολλή μπροστά μας…

Οι ώρες περνούν σε νηνεμία, μια ράθυμη ατμόσφαιρα κατακάθεται στο νερό, τη νοιώθεις να σου πιέζει την ανάσα, να βαραίνει τα μέλη και τα βλέφαρα, να ποτίζει επικίνδυνα την ψυχή, να υπνωτίζει τον χρόνο.

Λευκοί γλάροι ισορροπούν κυκλικά στον αέρα, με τα φτερά απλωμένα ακίνητα, σε σφαιρική εποπτεία του σκάφους και της καρδιάς μας.

Τι να τους πεις;

Πως προτιμάς τη βροχή και τον άνεμο από τη χαλάρωση; Τον κίνδυνο και την εγρήγορση από τον εφησυχασμό και την ανεμελιά; Τα λες και στον εαυτό σου και ηχούν παράξενα. Ασυμβίβαστα με τη λογική.

Αυτή όμως είναι η ομορφιά και η αλήθεια της θάλασσας. Η πληρότητα της στιγμής που ζεις, ανακατεμένη με την αβεβαιότητα της επόμενης.
Να χαίρεσαι τη συγκίνηση της διαδρομής, χωρίς σκέψεις, χωρίς αναδρομές, να ζεις μ’ εμπιστοσύνη, ελεύθερος από εμμονές, υστεροβουλία και εγγυήσεις. Φτάνει να προχωράς.

Τρία είναι τα στοιχεία που διαμορφώνουν την ευτυχία του σήμερα. Η κοινωνία, το καθήκον και η ομορφιά. Στο κάθε ταξίδι μπορούν να συνυπάρχουν με ώριμη ένταση και τα τρία.
Η συνείδηση που βιώνει συγκινησιακά την ταυτόχρονη λειτουργία τους, αποκτά διευρυμένη αίσθηση της αιωνιότητας. Κι αιωνιότητα σημαίνει αθανασία.

Κι όταν φτάνεις στο λιμάνι, νοιώθεις δίκαια την ικανοποίηση της επιβράβευσης.
Την ευφορία της νίκης. Τη χαρά του δώρου.
Το τι θα τα κάνεις όλα αυτά, είναι άλλο θέμα. Αποφασίζεις κι επιλέγεις. Γιατί το λιμάνι, η στεριά, η ανάπαυλα του αγώνα, σου δίνει την ψευδαίσθηση του σίγουρου πατήματος, της σταθερότητας. Κι εκεί, πολλοί ξεγελιούνται και αποσυντονίζονται.

Όπως και τώρα, στη γαλήνια πλεύση, ξεγελιέσαι πως ίσως τα ταξίδια έχουν αντικατασταθεί με βαρκάδες στο φεγγαρόφωτο και αφήνεσαι...
Ή συμμετέχεις στη συνεδρία αυτή παθητικά, σαν επισκέπτης, σαν να μη σε αφορά, σαν όλα αυτά να αγγίζουν τη ζωή κάποιων άλλων, που έχουν σοβαρά προβλήματα, ανασφάλειες και υπαρξιακές ανησυχίες.

Η ζωή της θάλασσας όμως, έστω κι αν δεν το έχεις αποδεχτεί ακόμα, είναι και η δική σου ζωή. Αυτή που θεωρείς ευχάριστη, ασφαλή, ελεγχόμενη.

Αλλά θυμήσου, πως ο καιρός έχει γυρίσματα, που πρέπει να σε βρουν έτοιμο…

Η χαρά του ταξιδιού όπου κι αν βρίσκεσαι, σε στεριά ή θάλασσα, είναι η ικανότητα να στέκεσαι όρθιος στις αντιξοότητες, η δυνατότητα να παλεύεις, να επιμένεις και να προχωράς σε σταθερή πορεία με τους συνταξιδιώτες σου και να εκτιμάς την ευλογία που σε περιβάλλει.

Όλα αυτά ωστόσο, θέλουν συνέπεια. Προγραμματισμό. Διπλή βάρδια αξιοποίησης της μέρας και κάθε βράδυ διεισδυτικό κοίταγμα στον καθρέφτη της ψυχής και άμεση, ειλικρινή αναφορά… 

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Τα πιο αληθινά όνειρα είναι αυτά που μετατρέπονται σε οράματα.

2. Το όνειρο είναι ένα παθητικό σενάριο, μια επιθυμία, που αν ενεργοποιηθεί με ισχυρή βούληση αλλάζει σε όραμα και όταν επενδυθεί με το ανάλογο συναίσθημα, σε πράξη.

3. Το όραμα είναι χαρά, έμπνευση και ανάταση. Κι αξίζει κάθε θυσία.

4. Όμως η θυσία είναι στοιχείο αγάπης.
Στο μέτρο λοιπόν που αγαπάς το όραμα σου, θυσιάζεσαι γι’ αυτό.

5. Αλλά και η θυσία θέλει προγραμματισμό, βούληση, υπομονή και μετριοφροσύνη.

6. Να είσαι έτοιμος και σταθερός.
Τα όνειρα με ουσία οράματος, δεν τα βλέπεις μόνο νύχτα…

7. Μπορεί να τα δεις και μέρα. Ακόμα και με νηνεμία…

                                             

Συνεδρία Αναφοράς

[ 27]

Όταν μπαίνει η Σαρακοστή, καθώς ζωντανεύει τριγύρω και μέσα μας η Άνοιξη και όσο πλησιάζει την καρδιά μας η Ανάσταση, οι εβδομάδες προχωρούν πιο γρήγορα.

Μια αίσθηση αδημονίας αιωρείται στην ατμόσφαιρα, οι εκκρεμότητες που δεν τις έχουμε τακτοποιήσει μας υπενθυμίζουν πιο έντονα την ανασταλτική παρουσία τους και η ανάγκη να επανακτήσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας γίνεται περισσότερο πιεστική.

Πιεστική σαν χαρούμενη προσδοκία, που δεν μας αρκεί να την περιμένουμε απλά, ξέροντας πως κάποια στιγμή θα φτάσει, θέλουμε να μετέχουμε ενεργά στην αναμονή αυτή, σαν να προχωρούμε κι εμείς σε συνάντηση της.  

Οι εκκρεμότητες πρέπει να πάψουν να μας ενοχλούν, ιδιαίτερα οι αφανείς εσωτερικές, που δεν παραμερίζονται καθόλου εύκολα, πρέπει να αντιμετωπιστούν το συντομότερο.

Το σκάφος περιμένει δεμένο πάντα στη θέση του. Καμιά διάθεση για χαλάρωση.
Οι καμπίνες είναι άνω-κάτω, χρειάζεται γενική τακτοποίηση προτού βγούμε πιο έξω.
Σε κάποια σημεία η μπογιά ξεφλούδισε, τα μπρούντζα και τα νίκελ θαμπώσανε.

Σκέφτομαι να τ’ αφήσω όπως είναι, όταν έχω όρεξη κάνω κάτι.., αλλά η εκκρεμότητα είναι πάντα πολύ πιο δύστροπη από την αντιμετώπιση της.
Το ημερολόγιο είναι πολύς καιρός που παραμένει άγραφο.
Κανένας δεν παραπονιέται, όμως αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ στη σιωπή αυτή.

Υπάρχουν διεργασίες που κοινοποιούνται, άλλες πάλι όχι.
Η αναφορά δεν έχει ίσως  δυσκολίες.
Πιο δύσκολο είναι το ξεκαθάρισμα, η έγκαιρη συνειδητοποίηση του τι ακριβώς συμβαίνει, πού μας ωθούν κάποιοι ασυνείδητοι ψυχολογικοί μηχανισμοί που ενεργούν έξω από τις προθέσεις και τα σχέδια μας.

Δεν θα κατανοηθούν ίσως ποτέ, άλλωστε δεν έχει και τόσο νόημα η κατανόηση τους.

Σημασία έχει να ενεργούμε προγραμματισμένα και να δίνουμε τακτικά, έστω και νοερά, την αναφορά μας.
Να έχουμε ζωντανό μπροστά μας, το πλάνο της βούλησης μας και την κατεύθυνση, την πορεία και τον προορισμό.

Χωρίς συχνές αναφορές, όλα ξεθωριάζουν, ξεχνιούνται.

Γι αυτόν που αγαπά, η αναφορά είναι αναγκαία. Να τη δώσει και να τη δεχθεί.

Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο, η καταγραφή των γεγονότων, το ποσοστό επιτυχίας, η απάντηση.

Σημασία έχει η ίδια η αναφορά σαν κίνηση, σαν προσφορά, σαν επιβεβαίωση ότι όλα είναι εντάξει, είμαστε μαζί, έτοιμοι στο ταξίδι την κάθε στιγμή.

Κάποιες αναφορές στέλλονται ή φθάνουν κωδικοποιημένες. Κανένα πρόβλημα.
Τις αποκωδικοποιεί η αγάπη, χωρίς ποτέ να λαθεύει,.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Πήρα κάποτε μια αναφορά σου, μέσα σ’ έναν φάκελο κλειστό.
Τον κράτησα έτσι, χωρίς να τον ανοίξω. Δεν διάβασα την αναφορά.
Μέσα στον φάκελο βρισκόταν όλη η ώρα που διέθεσες, ενώ με σκεφτόσουν.

2. Κάποτε άλλοτε, σου έστειλα την αναφορά μου, χωρίς να γράψω ούτε μια λέξη.

Ήξερα πως στο λευκό χαρτί μου, εσύ θα διάβαζες τα πάντα.

3. Μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τάχα, την προσευχή από την αγάπη ή την αγάπη από την προσευχή;
Η κοινωνία των αισθημάτων, είναι στις άπειρες μορφές της ταυτόσημη...

4. Αυτή είναι η ευτυχία. Να ζεις, να χαίρεσαι και να αναφέρεσαι.

Και κυρίως, η βιωματική πληρότητα της αναφοράς. 

                                               

Συνεδρία Ομολογίας

[ - 26]

Θα μπορούσε να ονομαστεί συνεδρία Συνέπειας, όμως η συνέπεια είναι μια έννοια που ο καθένας την κατανοεί σύμφωνα με τις συνθήκες της στιγμής που τον επηρεάζουν.
Η "ομολογία" διατηρεί περισσότερο καθαρό το νόημα της και προϊδεάζει στην προοπτική της "εκ βαθέων" κατάθεσης.

Η ομολογία της ενοχής, η ουσιαστική και αυθόρμητη, είναι στο σύνολο της σύνθετη, γιατί πηγάζει από τη μετάνοια και προσβλέπει στην τιμωρία.
Η αίσθηση δικαίου ικανοποιεί την ανάγκη της μετάνοιας, της επιστροφής, με την καταβολή πάντοτε του αντιτίμου της τιμωρίας ή με την προσάρτηση στο θυσιαστικό άρμα της αγάπης.

Η διαδικασία ομολογίας εκτονώνει την επιθετικότητα προς τους άλλους, όταν η συνείδηση το απαιτεί ή προς τον εαυτό μας, αν οι προσωπικές Ερινύες το επιβάλλουν.

Οι ψυχολογικές διεργασίες του εμμονικού αυτοέλεγχου για τον καθορισμό του βαθμού ενοχής, εύκολα επενδύονται την παθολογική μορφή της  αυτοτιμωρίας.
Αντίθετα πολύ ευεργετικός, είναι ο έλεγχος του βαθμού αυτογνωσίας.

Το πρακτική της αυτογνωσίας είναι ανεξάντλητη σαν προοπτική, αλλά ουσιαστική σαν διαδρομή.
Ίσως μόνο ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής και μόνο οι άγιοι φθάνουν σε υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας.

Ο δικός μας δρόμος προς την αυτογνωσία – που θα μπορούσε να γίνει και δρόμος προς την αγιότητα, όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωπραγματικό – για να καταστεί κατανοητός και εφαρμόσιμος, πρέπει να ξεφύγει από τα μονοπάτια της απατηλής καθημερινότητας και να στραφεί στη συνειδητοποίηση της πνευματικής πραγματικότητας.

Αυτή είναι και η δυσκολία της αυτογνωσίας.
Η διαφοροποίηση των επιθυμιών από τα πιστεύω μας, των ψυχολογικών μας κενών και αναγκών από τα αισθήματα μας και η αποδοχή της αδυναμίας μας να διαχειριστούμε επάξια την προσωπικότητα μας.

Η Αυτογνωσία αποτελεί την "εκ βαθέων" ομολογία-συνειδητοποίηση του προσώπου μας.

Η απελευθέρωση από τις ενοχές ανοίγουν τον δρόμο κατανόησης της ταυτότητας.

Πρώτη αναγκαιότητα είναι η ομολογία πίστεως.
Όχι η κατανόηση των επιθυμιών μας, ώστε να πάψουμε να τους αντιστεκόμαστε και να τις δεχθούμε σαν δομικό μέρος του εαυτού μας  -καταπραΰνοντας με τον τρόπο αυτόν το άγχος μας, αλλά η ομολογία των στοιχείων εκείνων που η σημαντικότητα τους επηρεάζει καθοριστικά τη συνείδηση μας.

Η απελευθέρωση των πεποιθήσεων μας και η ανάλογη εναρμόνιση της συμπεριφοράς μας, θα προσδώσουν στη βούληση μας τη γνησιότητα των επιλογών της.

Θα ακολουθήσει η ομολογία αισθημάτων.
Ο φόβος της απόρριψης και του πόνου που την συνοδεύει, μας κάνουν συχνά να είμαστε συγκρατημένοι στην έκφραση και τις εκδηλώσεις μας.
Αλλά η αγάπη – το μόνο αίσθημα, που με όλες τις αποχρώσεις του αξίζει να αναφερόμαστε σ’ αυτό – δεν είναι συναλλαγή.     

Η αγάπη είναι συνάντηση, κοινωνία, δεν συμβιβάζεται με τον ατομισμό του εγώ και όσο πιο θυσιαστική είναι, τόσο πλουσιότερη είναι και η χαρά της αίσθησης της.
Χωρίς αγάπη, το συναισθηματικό κενό δεν αναπληρώνεται από καμιά επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική  καταξίωση ή κοσμική προβολή.

Το τρίπτυχο των ομολογιών μας συμπληρώνει η γενναία άρνηση του πλασματικού εαυτού μας, η ομολογία του μέτρου, της μετριοφροσύνης που συνεπάγεται η δύναμη της πίστης και η αλλοίωση της αγάπης, η αποδοχή –με ευχαριστίες- του ελάχιστου μεγέθους μας.

Δεν υπάρχει σειρά ενεργειών και προτεραιότητες στον δρόμο της αυτογνωσίας.

Η προσωπικότητα λειτουργεί με τη δική της ιεράρχηση, σαν ενιαία, συνεχής και αδιάσπαστη υπόσταση.

Αν το θέλει κάποιος, μπορεί να μάθει να εμπιστεύεται και να αγαπά.
Μπορεί να μάθει να είναι και σεμνός. - Είναι θέμα βούλησης και άσκησης.     

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Αναζήτηση είναι η διαδρομή προς την συνάντηση.

2. Η συνάντηση είναι ο σκοπός του ταξιδιού.

3. Κάθε ταξίδι πρέπει να έχει συγκεκριμένη πορεία και ορατό σκοπό (όραμα).

4. Η ειλικρίνεια της ομολογίας είναι η βάση των σχέσεων.

5. Η συνάντηση του εαυτού, προσδοκάται στην προσωπική σχέση με κάθε άνθρωπο.

6. Αυτή είναι η επιδίωξη όλων, σε όλη τη ζωή μας. Ας το ομολογήσουμε.

Συνεδρία Νόησης

[ - 25]

Αν η προσωπικότητα αναπτύσσεται στην υπέρβαση της ατομικότητας και η ατομικότητα συνθλίβει την υπερβατικότητα του προσώπου, ο κάθε συλ-λογισμός μας πρέπει να ενέχει τη δυναμική της συμ-μετοχής, πράγμα που αποτελεί και ενεργό στοιχείο της πνευματικής ταυτότητας της "κοινωνίας".

Καμιά σκέψη, ιδέα, έμπνευση ή σχεδιασμός δεν παραμένει αυστηρά προσωπικός, με την έννοια της ιδιωτικής απόρρητης κατοχής.

Ο λόγος -προφορικός ή γραπτός- είναι αυτός, που επισφραγίζει τη δημοσιοποίηση της σκέψης, πιστοποιεί την πορεία της, επικυρώνει τα συμπεράσματα της και αποδέχεται την ευθύνη της ελευθερίας της. 

Διαπλέουμε προς Νότον τη Μεσόγειο.  
Η ιδιαίτερη αίσθηση του ανανεούμενου προσανατολισμού, υπερτερεί και αμβλύνει τον απόλυτο εναγκαλισμό της θάλασσας που φιλτράρει και σηματοδοτεί τις προσλήψεις σου.

Αφήνεις πίσω σου την Ευρώπη της μάθησης σου, με όλο τον όγκο των διανοημάτων που την ακολουθούν σαν συνήθεια και υπερεγώ, βλέπεις μπροστά σου την Αφρική, μιαν άλλη πρόταση με το μυστήριο και την πρόκληση του άγνωστου, υποψιάζεσαι αριστερά σου τη αρχαϊκή και εκκολαπτόμενη Ασία των θρησκειών και των ανακατατάξεων και δεξιά σου τη διαφυγή του Γιβραλτάρ προς τον μύθο και τον συμβολισμό της χαμένης Ατλαντίδας, του Νέου κόσμου.

Πόση πραγματικά σημασία μπορεί να έχει τη δεδομένη στιγμή, το ακριβές σημείο που βρίσκεσαι στον χώρο;

Στη συνειδητοποίηση της σημαντικότητας του ανοίγματος στην αλήθεια, της ανάγκης για κοινωνία, παύεις αιφνίδια να υπάρχεις και να ενεργείς σαν άτομο.

Σκέφτεσαι πως η θέση της κάθε στιγμής -το πού βρίσκεσαι- δεν αποκτά νόημα με τον ακριβή προσδιορισμό του στίγματος στον χάρτη, όσο με τις προοπτικές που πλατύνονται από τη νέα οπτική διάσταση, της σχέσης με τους πλησίον σου, με τον εαυτό σου, με τον Θεό σου.

Αντιλαμβάνεσαι πως ο τόπος δεν είναι πια μια στατική έννοια τυχαίας παραμονής, αλλά αφετηρία κατακτήσεων νέων πνευματικών εμπειριών.
Πως ένας εκτιμητής, ένας θαλασσοπόρος των ιδεών, δεν επιβάλλεται με το ξίφος των ανατροπών του, αλλά με την οξυδέρκεια της ματιάς του.

Πως η διανόηση δεν δικαιώνεται όταν στιγματίζει και καταλύει με την ευφυή ορμητικότητα της επιθετικής ειρωνείας της, αλλά όταν εξωραΐζει και εκπολιτίζει με την ευγένεια της καλλιέργειας της.

Ό,τι  κι αν σκέφτεσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος κι αν είσαι.

    

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Η επιστροφή από το πέλαγος μιας πνευματικής συνεδρίας, σε επαναπροσδιορίζει στην τρέχουσα πραγματικότητα.

2. Όμως πραγματικότητα δεν είναι πια η επιστροφή στη συνήθεια.

3. Θα είναι η έμπρακτη και συνειδητή ανάληψη της υπευθυνότητας της νόησης σου.
    Σε κάθε τέτοια της επιβεβαίωση.

4. Η νόηση είναι ένα όχημα που χρειάζεται οδηγό και όχι επιβάτη.

    Είναι ένα δύσκολο σκάφος, που χρειάζεται στιβαρό καπετάνιο.



                                                  

Συνεδρία Αισθημάτων

[ - 24]

Η αυθεντικότητα των συνεδριών συνίσταται στη απρογραμμάτιστη σύνταξη του κειμένου.
Η διαδικασία είναι φυσική και πηγαία. Αρχικά υπάρχει μόνο η ιδέα ενός θέματος.
Στη συνέχεια, οι συνειρμοί οδηγούν την εξέλιξη του κειμένου από αυθόρμητα κανάλια, όχι από προκαθορισμένο δρόμο για προσδιορισμένη από πριν επιθυμητή κατάληξη.

Συνήθως οι ελεύθεροι συνειρμοί ακολουθούν μυστικές διόδους, για να προσπελάσουν κατά το δυνατόν ανώδυνα, στοιχεία που η φόρτιση τους τα καθιστά σημαντικά, με περισσότερο επείγουσα την ανάγκη αποφόρτισης και αρχειοθέτησης τους.
Και επειδή τα θέματα είναι γενικά, μας αφορούν όλους.

Η κατεύθυνση έχει δοθεί. Η τρόπος πρόσβασης είναι ελεύθερος.
Σαν να απλώνουμε έναν χάρτη. Έχουμε βγει από το λιμανάκι μας.
Ξέρουμε πού θα θέλαμε να πάμε. Οι ικανότητες και οι πληροφορίες, οι καιρικές ενδείξεις και οι απρόβλεπτοι παράγοντες, όλα θα παίξουν τον δικό τους ρόλο, για το αν, πώς, πότε και πού ακριβώς θα προσεγγίσουμε.

Περισσότερη σημασία έχει, το πόσο θέλουμε να φθάσουμε στον συγκεκριμένο προορισμό. Έτσι διαφοροποιούνται οι διαδρομές. Πάνω στο απλό αυτό πρότυπο και σύμφωνα με τις δικές του προτεραιότητες, εφαρμόζει ο καθένας τον χαρακτήρα της πλεύσης του και την προσωπική του ρότα.

Η βούληση παρέχει τη δύναμη, την ενέργεια της πράξης. Αξιολογεί και επιλέγει, αποφασίζει και κατευθύνει. Παρέχει την εντολή και την απαιτούμενη ενέργεια.
Το συναίσθημα, μας μεταφέρει την εντολή, μας κινητοποιεί και μας διοχετεύει την ενέργεια για εκτέλεση.

Τίποτα δεν είναι μόνιμο, σταθερό και βέβαιο στα ανθρώπινα πράγματα.
Επιπλέουμε στην κυματώδη θάλασσα των αλλαγών, της αστάθειας και της αβεβαιότητας.
Γι’ αυτό και η πορεία μας πρέπει να έχει προσανατολισμό σε αξιόπιστο λιμένα, το σκάφος μας να είναι εσωτερικά ενισχυμένο με έρμα, ώστε να διαθέτει το ανάλογο ειδικό βάρος και η εμπιστοσύνη μας στο Πρόσωπο που μας οδηγεί, να μας ενθουσιάζει και να μας εμπνέει.

Αν θέλεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου, μελέτησε τα αισθήματα σου.
Αν νοιώθεις μέσα σου χαρά και ευχαριστία, είσαι σε σωστό δρόμο.
Αν όχι, σημαίνει πως η βούληση δεν συμφωνεί με το πως διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου.
Σημαίνει πως βρίσκεσαι σε διάσταση από την ουσία του εαυτού σου.

Συναισθηματική αστάθεια και αντικρουόμενα αισθήματα μαρτυρούν ατακτοποίητη βούληση (δεν ξέρουμε τι θέλουμε). Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό;
Οπωσδήποτε όχι με αναλύσεις, αναδρομές, επισημάνσεις ψυχοτραυματισμών και επίταση της εσωστρέφειας.

Η φιλολογία γύρω από τα προβλήματα, τους δίνει υπόσταση, γιατί στην πραγματικότητα προβλήματα δεν υπάρχουν.
Μόνο βουλήσεις, που αδυνατούν να αναλάβουν την άμεση διευθέτηση των καταστάσεων.

Δεν υπάρχουν προβλήματα, όπως δεν υπάρχει το παρελθόν παρά μόνο σαν ανάμνηση και δεν υπάρχει το μέλλον παρά μόνο σαν προοπτική.
Και το παρόν, συμβατικά το βιώνουμε στην αυθαίρετη υποκειμενική διάρκεια του σήμερα.

Γιατί  αιωνιότητα, είναι η απελευθέρωση του χρόνου από την υλική του κατάτμηση.

Τι αποτελεί λοιπόν πρόβλημα, για ένα ελεύθερο πνεύμα που δεν εγκλωβίζεται χρονικά και δεν καθηλώνεται τοπικά; Σαν προβλήματα μπορούμε να δεχθούμε την υποβουλησία και την ψυχρότητα μας, τη νοητική μας νωθρότητα, την αδράνεια μας και τη δυσκαμψία που μας διέπουν προκειμένου να αποδεχθούμε τη ζωή μας όπως είναι.
Τα προβλήματα μας είναι ο εγκλωβισμός και η καθήλωση.

Αν αυτά είναι τα προβλήματα, εφόσον εξαρτώνται από μας, είναι διαχειρίσιμα και μπορούμε να τα ξεπεράσουμε εύκολα, όταν πραγματικά το θελήσουμε.

Όλα τα άλλα που θεωρούμε προβλήματα, δεν είναι παρά τα δεδομένα της ζωής μας.

Αν τα δεδομένα αυτά μας προκαλούν δυσθυμία, άγχος, φόβο, αποστροφή ή όποια άλλα δυσάρεστα αισθήματα, το πρόβλημα δεν οφείλεται στα δεδομένα, αλλά στον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αφεθήκαμε να μας επηρεάζουν.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι συνεδρίες μας γίνονται εν πλω.
Όταν τα δεδομένα του ταξιδιού γίνονται επικίνδυνα, δεν τα βάζουμε με την κακή μας τύχη, με το υπεύθυνο λιμεναρχείο ή προεξοφλούμε τον άδικο χαμό μας.

Επιστρατεύουμε τη λογική και την εμπειρία και ενεργούμε άμεσα, με όλες τις δυνάμεις.
Αν δεν το κάνουμε, δεν φταίει φυσικά το "πρόβλημα"’, αλλά η δική μας απραξία, η δική μας ανευθυνότητα, η μειονεκτικότητα της προσωπικότητας μας, για να το πούμε καθαρά. 

Η ετυμηγορία αυτή ωστόσο, μας δείχνει και τον δρόμο της επιστροφής.

Τα δεδομένα που μας ενοχλούν ή τα υπομένουμε παθητικά ή τα αντιμετωπίζουμε.
Είναι η ζωή μας και τη ζούμε. Αλλά δεν έχουμε καμιά αρμοδιότητα να απαιτούμε μετατροπή του σεναρίου, σε όσα δεν εξαρτώνται από μας.

Ενεργώντας χωρίς εγωκεντρισμό, με σεμνή λογική και αισιοδοξία, ανατροφοδοτούμε και ενισχύουμε τη βούληση μας να αναλάβει και πάλι τον ηγετικό ρόλο της.

Σε κάθε περίπτωση τα αισθήματα μας, μας ενημερώνουν για το στίγμα μας στον χάρτη της ζωής μας. Αν η πορεία παρεκκλίνει, οφείλουμε να την επαναφέρουμε.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Το να αναζητάς την αλήθεια είναι θεάρεστο.
Το να αναζητάς επιβεβαίωση του εαυτού σου είναι μάταιο.

2. Η αλήθεια βρίσκεται στα βάθη της καρδιάς σου.
Εκεί, στην αλήθεια της καρδιάς σου είναι κρυμμένος και ο εαυτός σου.

3. Η αλήθεια είναι σαν το φως, σαν την αγάπη. Ανήκει σε όλους.
Το ίδιο και ο αληθινός εαυτός σου.

                                                     

Συνεδρία Βούλησης

[ - 23]

Ταξίδι νύχτα στο πέλαγος, γαλήνη και ξάστερος ουρανός..

Να κοιτάζεις ψηλά και να μη χορταίνεις το θέαμα..

Άπειρα τ’ αστέρια κι αγκαλιάζεις το άπειρο, τρεμοπαίζει το φως τους και χάνεσαι στο σύμπαν, γίνεσαι ένα μαζί του.

Δεν σκέφτεσαι, τι –ποιο -πόσο, δεν σκέφτεσαι, μόνο νιώθεις και δεν αναρωτιέσαι γι’ αυτό που νιώθεις, δέος, χαρά, ευχαριστία, σε συνεπαίρνει και σε ποτίζει ζωή..

Πλέεις καβάλα σ’ ένα αβέβαιο κύμα, πιάνεσαι γερά κι ασυναίσθητα από κάτι στέρεο δίπλα σου, μπροστά σου, να μην ανέβεις άλλο στον αιθέρα, να μην αφεθείς και πετάξεις στο διάφανο φεγγαρόφωτο..

Κάπου εκεί ψηλά είναι τ’ αστέρι σου, το βλέπεις μέσα σ’ όλα.., δεν θα τ’ αγγίξεις ίσως ποτέ, μα δεν σε νοιάζει, είναι εκεί το ξέρεις κι αυτό σε γεμίζει γαλήνη κι όλο ανασαίνεις βαθιά ξανά και ξανά, να ρουφήξεις ουρανό στην καρδιά σου..

Κάπως έτσι, είναι η Βούληση..

Όταν σκέφτηκες να δεις τ’ αστέρια ήταν σκέψη,  όταν σου ήρθε η εικόνα να κοιτάζεις τον θόλο της νύχτας, ήταν και πάλι μόνο σκέψη.

Μα η επιθυμία κρύβει μια συμπάθεια και η σκέψη στήνει τότε τα δικά της σκηνικά στη φαντασία ή υποχωρεί μια σταλιά, να δει τα μεγέθη, να μετρήσει με λογική την κατάσταση, να ζυγίσει υπεύθυνα το ρίσκο.

Η επιθυμία όμως μπορεί να εξελιχθεί σε βούληση και η συμπάθεια σε αγάπη.
Το τι νιώθεις είναι αυτό που δείχνει, αν και πόσο θέλεις κάτι.
Τα αισθήματα είναι η φωνή της βούλησης. Η σκέψη παύει να επεμβαίνει, παραμερίζει διακριτικά. Όταν γεννιέται η αγάπη, απαιτείται σεβασμός και συμπαράσταση.

Η Βούληση δέχεται τα μηνύματα της, τα αξιολογεί και καθορίζει δυναμικά τη στάση της.
Αν το «θέλω» για κάτι, φθάσει τα όρια της πίστης, γεννά τον έρωτα.

Η Βούληση δεν μεταφράζεται, δεν αναλύεται, είναι ουσία, γι’ αυτό και ο έρωτας είναι πάντα ακατανόητος.

Η νόηση που ακολουθεί και συντονίζεται στο θαύμα της δημιουργίας – αφού πίστη και έρωτας είναι δυνάμεις θεϊκές – δεν αντιδρά, δεν αμφισβητεί, δεν διεκδικεί.

Εμπνέεται.

Λοιπόν, τι σκέφτεσαι; Αν φαντάζεσαι πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου, είσαι λάθος.

Αν θέλεις κάτι πολύ, γνώρισε το, πλησίασε το, αγάπησε το. Ίσως τότε το αποκτήσεις.

Αν όμως το ερωτευθείς, αν πιστέψεις σ’ αυτό, αν δεν υπάρχει άλλη βούληση αντίθετη στις επιδιώξεις σου, κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να υψωθεί στον δρόμο σου.

Οι επιθυμίες προκαλούν άγχος, η βούληση ποτέ. Η συμπάθεια πληγώνει, ο έρωτας ποτέ.

Οι επιθυμίες είναι αστάθμητες κι εγωκεντρικές. Η βούληση είναι προσωπική και σταθερή.

Η επιθυμία σχεδιάζει, απαιτεί, φαντασιώνει, δεν ασχολείται με το πώς.

Η βούληση πιστεύει, γνωρίζει "πώς" και ενεργεί.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Συμπαθείς;  Προσπάθησε!

2. Αγαπάς;  Αξίζει ν’ αγωνιστείς!  Πάλεψε!

3. Είσαι ερωτευμένος;  Δεν χρειάζεσαι οδηγίες και παραινέσεις...

4. –

5. Όσο περισσότερο συνεπής είσαι στον εαυτό σου, τόσο καλύτερα τον γνωρίζεις.

6. Όσο περισσότερο γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο ευτυχέστερος είσαι.

7. Όσο περισσότερο ευτυχισμένος νιώθεις, τόσο ελεύθερος είσαι. 

Συνεδρία επιτυχίας

[ - 22]

Διακριτικό το φθινόπωρο κι απομακρυνόμαστε από την ακτή, για να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά, να υπολογίσουμε τις αποστάσεις με ακρίβεια, σε σχέση πάντοτε με τον καιρό και να εντοπίσουμε τις ασφαλέστερες διόδους.

Η επιτυχία θέλει ικανότητες, προσπάθεια και σαφή εκτίμηση της πραγματικότητας.
Και πάλι δεν είναι διασφαλισμένη. Γιατί όσο και αν καλύψουμε τους παράγοντες που την επηρεάζουν, πάντα υπάρχει η πιθανότητα κάτι που διαφεύγει από τη δυνατότητα ελέγχου μας, να ανατρέψει τα σχέδια μας.

Αυτή την πιθανότητα, θα πρέπει να την περιορίσουμε όσο γίνεται περισσότερο.

Βασική ωστόσο προϋπόθεση της επιτυχίας, παραμένει η αποδοχή της αδυναμίας μας να ελέγξουμε όσα δεν εξαρτώνται από μας.

Η αποδοχή αυτής της αλήθειας μας κάνει άξιους (συν)αγωνιστές – για μια διασφαλισμένη έκβαση, δεν αξίζει να αγωνίζεται κανείς.
Εκείνος που γνωρίζει πώς θα διαχειριστεί μια ενδεχόμενη αποτυχία, είναι αυτός που του αξίζει και να επιτύχει.
Γιατί έχει το πλεονέκτημα να μη βαδίζει στο άγνωστο, αλλά να ξέρει πού πατά.

Το ταξίδι σε κάθε περίπτωση, θα είναι από μόνο του μια συναρπαστική περιπέτεια.

Ας ανοίξουμε αρχικά, τον χάρτη των επιδιώξεων μας.

Πρέπει να γνωρίζουμε επακριβώς ποιος είναι ο στόχος, τι απαιτείται για την επίτευξη του και αν πραγματικά διαθέτουμε τις ικανότητες γι’ αυτό.
Αυτό σημαίνει πως δεν θα παραμείνουμε στη θολή αίσθηση του τι θα ευχόμασταν να πετύχουμε, αλλά θα έχουμε ολοκάθαρο το όραμα του σκοπού μας και συνειδητοποιημένη την απόφαση για την πορεία μας προς αυτόν. 

Με αυτές τις προϋποθέσεις, το δεύτερο βήμα θα είναι να ξεκαθαρίσουμε στην αντίληψη μας τι εξαρτάται από μας και μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο του και τι όχι.

Από μας λοιπόν δεν εξαρτάται τίποτα περισσότερο από τον έλεγχο του εαυτού μας.
Και αυτός συνήθως, μοιάζει ανέφικτος και σκοτεινός. Δεν είναι όμως έτσι.

Πρέπει – και μπορούμε – να ενεργοποιήσουμε τη θέληση μας, σε σημείο που η ελπίδα της επιτυχίας να γίνει πίστη και πεποίθηση.

Να ελέγχουμε τα συναισθήματα μας, ώστε να μην προάγουν αναστολές και αδράνεια, αλλά ενέργειες και ενθουσιασμό.

Και να αξιοποιούμε τελικά το μυαλό μας, δημιουργικά και προγραμματισμένα.

Οι στόχοι της ζωής μπορούν να αλλάζουν και να διαφοροποιούνται.
Τον εαυτό μας όμως, αξίζει πραγματικά να τον οργανώσουμε σε σταθερές βάσεις, όποιον δρόμο και αν κληθούμε ή επιλέξουμε να ακολουθήσουμε.

Το "τι" είναι απρόσωπο και αστάθμητο. Το "ποιος" είναι ουσιώδες και προσωπικό.  

Σημασία έχει τι είναι κανείς και όχι τι κάνει.
Γιατί αν κάποιος δεν είναι γνήσιος, τότε και όσα φαίνεται πως κάνει, θα είναι πλαστά.
Ενώ αν είναι διαυγής στις προθέσεις του, ό,τι και να επιχειρεί θα έχει την σφραγίδα της εντιμότητας.

  

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Κάθε αλήθεια που διατυπώνεται θεωρητικά, περιέχει και την δυναμική της πρακτικής της έκφρασης.

2. Όποιος θέλει να βρει τον δρόμο του, θα τον βρει. Χωρίς εκβιασμούς.
Η κινητήρια δύναμη του κόσμου δεν είναι η τυφλή επιθυμία.
Είναι η σταθερή βούληση, που διαχειρίζεται αποτελεσματικά ένα ασταθές περιβάλλον.

3. Όσο πιο δύσκολος ο δρόμος, τόσο σημαντικότερη και η επιτυχία.

4. Όμως η ικανοποίηση της επιτυχίας είναι απλώς μια επιβράβευση.
Το ουσιαστικό κέρδος είναι η ανάπτυξη της ικανότητας ελέγχου του εαυτού μας.  

                                                        

Συνεδρία Ταυτότητας

[ - 21]

Σαν ταυτότητα μας πρέπει να θεωρούμε την ίδια μας τη ζωή. Την ιστορία μας, τις προσδοκίες μας και περισσότερο απ’ όλα το σημερινό μας στίγμα. Προς τα πού ταξιδεύουμε, με ποιο καράβι και με τι σχεδιασμούς.

Το προσωπικό μας σεντούκι, περιέχει όλα τα κατάλληλα εφόδια. Δεν χρειάζεται ποτέ να αναρωτηθούμε αν περιλαμβάνονται όλα τα απαραίτητα και αν θα είναι αρκετά.

Άλλωστε τι χρειάζεται ένας ναυτικός; Το σεντούκι του, μια απλή κουκέτα και το ναυτικό του φυλλάδιο. Η ταυτότητα είναι κυρίως για τους στεριανούς.

Ο ναυτικός είναι αυτός που στο ταξίδι της ζωής στην ανοιχτή θάλασσα, δεν προβληματίζεται, δεν υποκρίνεται. Προσπαθεί να είναι αυτός που είναι, απλός και γνήσιος και ανάλογα ενεργεί.

Το Νηολόγιο του Φεγγαριού έχει καταγράψει 20 διαδρομές. Όποιος συμμετείχε και σε όσες ήταν ουσιαστικά παρών, έχουν περαστεί στο φυλλάδιο του. Η προϋπηρεσία πάντα μετράει.

Ας φρεσκάρουμε κάποιες εμπειρίες από τους 20 αυτούς πλόες:

Μια συνεδρία είναι ένα μικρό ταξίδι. Ποτέ δεν μπορείς από πριν να προγραμματίσεις ακριβώς το πως θα εξελιχθεί, με τι συνθήκες και αν θα σε βγάλει ο καιρός κάπου. Ακόμα όμως και όταν τίποτα δεν πάει όπως το υπολόγιζες αρχικά, πάντοτε υπάρχει η ελπίδα ότι στο επόμενο ταξίδι, που θα είσαι και περισσότερο ψημένος, θα έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις κάτι μοναδικό.

Αυτή ίσως είναι η γοητεία του κάθε ταξιδιού, αλλά και η ουσία του. Να βελτιώνεις την ποιότητα των προσδοκιών σου. [συν.01]

Στα ταξίδια μας, τα πάντα πρέπει να είναι ελεγχόμενα. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε φυσικά φαινόμενα, όλα αυτά δηλαδή, που δεν εξαρτώνται από μας. Έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας, των συντρόφων του πληρώματος, του σκάφους και του προορισμού μας. Το άγχος δεν έχει θέση στη ζωή μας. [συν.02]

Η κατά μέτωπο σύγκρουση με το άγχος, με τη φοβία, με το οποιοδήποτε κακό, τα εδραιώνει στην αντίληψη μας σε μια βάση σταθερής αντιπαράθεσης και μας οξύνει το πρόβλημα. Η δική μας αντιμετώπιση θα πρέπει να είναι βελούδινη. Απαλή, ήρεμη. Όχι από φόβο στο πρόβλημα μας, αλλά από σεβασμό στον εαυτό μας.

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να εξουδετερώσει κάποιος το κακό, είτε αυτό είναι μια συνήθεια, ένας λογισμός που επανέρχεται ή ένα νευρωσικό σύμπτωμα. Να αυξήσει μέσα του το καλό. Να μην αφήνει περιθώρια τοπικά ή χρονικά στην καρδιά του, να μην ανοίγει διόδους προσπέλασης για το κακό. [συν. 03]

Το τώρα, κρατάει τόσο λίγο. Αν το επενδύσεις με αγάπη, του δίνεις διάρκεια, του δίνεις νόημα και χαρά. Το άγχος (όπως και κάθε τι κακό ή άσχημο) δεν έχει δική του υπόσταση. Είναι η έλλειψη. Το κενό. [συν. 04]

Όταν πρέπει να γίνει κάτι σε περίοδο κρίσης, δεν χωράει λογική ανάλυση. Ενεργείς κατά συνείδηση, άμεσα. Το κάθε ταξίδι και όλη η ζωή, είναι μια περίοδος «κρίσης»,  με όποια έννοια και να τη δεις.. [συν. 07]

Η ελευθερία είναι εξοπλισμένη με υπευθυνότητα, διαφάνεια, συνέπεια και παρρησία. Έχει την ικανότητα να αξιοποιεί τα πάντα, χωρίς να εκμεταλλεύεται τίποτα. Η ελευθερία του προσώπου, επαναπροσδιορίζεται και επιβεβαιώνεται την κάθε στιγμή.

[συν. 08]

Αλλά το απόγευμα είναι ειδυλλιακό, η θάλασσα πάντα προκλητική σαν παρουσία, το λεπτό αεράκι γεμάτο μηνύματα απλά και κατανοητά. Το σκάφος, μας δέχεται σαν πλήρωμα του, σε ένα μικρό ταξίδι προσιτής «ευτυχίας».

Γιατί ευτυχία είναι το να βρίσκεσαι -νοερά ίσως, μα πάντοτε- σε κοινωνία μ’ αυτούς που αγαπάς, ευτυχία είναι να νοιώθεις ελεύθερος από κάποιες συνήθειες που σε απομονώνουν, να νοιώθεις μέλος ενεργό του πληρώματος, που σαν ένα σώμα, είναι έτοιμο να ανταποκριθεί την κάθε στιγμή, στην κάθε ανάγκη του ταξιδιού.

Ευτυχία είναι να προσφέρεις τον χρόνο σου, την άνεση σου, την ανάπαυση σου, τον ίδιο τον εαυτό σου –πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη- σ’ αυτό που θεωρείς σωστό. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μια συμμετοχή, μια ιδέα, ένα αίσθημα, μια χειρονομία. Ή και μια ολόκληρη ζωή. [συν. 09]

Μην προσδοκάς ποτέ πνευματικές παροχές από υλικά επιτεύγματα. Κάθε τι υλικό είναι και προσωρινό. Όσο διαρκεί, προκαλεί συνήθεια και κορεσμό.

Η ευτυχία δεν επιδιώκεται. Μόνο τα υλικά υποκατάστατα της, που συνηθίζονται και εξαντλούνται γρήγορα.

Η Ευτυχία έχει θεϊκή υφή. Ευτυχισμένος είναι ο καλότυχος. Και τύχη είναι ο Θεός. Ευτυχία είναι να αισθάνεσαι θεϊκά. Στο μέτρο που συνειδητοποιείς πως η ευτυχία δεν κατακτάται, αλλά ενυπάρχει. [συν. 13]

Άνοιξε τα μάτια σου, άνοιξε την ψυχή σου, στη ζωή. Είναι γεμάτη με μηνύματα και νεύματα, ικανά να αγγίξουν τις ευαισθησίες σου, να σε συγκινήσουν. Μη φοβάσαι τα αισθήματα σου. Αλλά δώσε τους το νόημα, που υπαγορεύει η συνείδηση σου.

Τίποτα δεν πρέπει να περνά αναξιοποίητο. Κάθε γεγονός έχει το νόημα του. Κάθε στιγμή της  σημερινής μέρας, μπορεί με το νόημα της να ομορφύνει την αυριανή μας περιπέτεια.

Δώσε στον εαυτό σου τη δυνατότητα να είναι δεκτικός στα νοήματα. Η κάθε λέξη, η κάθε φράση που διαβάζεις, έχει τη δική της ψυχή. Το νόημα της. Μάθε να κοινωνείς με τις λέξεις, με τα αντικείμενα, με τη φύση.

Έτσι θα μάθεις να κοινωνείς και με τα πρόσωπα. Με την ψυχή που κρύβεται πίσω απ’ τη μορφή. Με τον Θεό, που κρύβεται πίσω από τις ψυχές και τα νοήματα. [συν. 15]

Δεν ζει κανείς χωρίς όραμα. Δεν ζει χωρίς πίστη και έρωτα, χωρίς την εξαγιασμένη πληρότητα των στιγμών υπέρβασης του εαυτού. Και η κάθε στιγμή, έχει τη δική της υπέρβαση. Γι αυτό και δεν ζει κανείς χωρίς προσδοκία.

Αν δεν ταιριάξεις αρμονικά στη ζωή του τη χαρά με τον πόνο, τη γαλήνη με τη συγκίνηση, τη θυσία με το όραμα, δεν ζεις. [συν. 16]

Αγάπη, δεν είναι η κάλυψη των δικών μας συναισθηματικών κενών.

Αγάπη είναι να νοιώθεις στην καρδιά σου, τους χτύπους της καρδιάς του άλλου. Και να τους προβλέπεις, να τους προλαβαίνεις. [συν. 17]

Όλα είναι απλά, αν κι εμείς είμαστε διατεθειμένοι να απλουστεύσουμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε χωρίς επίπλαστα δικαιώματα και εγωκεντρικές διεκδικήσεις, διάφανα απλό, πραγματικό και ουσιαστικό. [συν. 19]

Το ταξίδι δεν απαιτεί μόνο γνώση ναυσιπλοΐας. Το πλήρωμα πρέπει να αναζητήσει την εμπειρία του ταξιδιού. Να αγαπήσει την πάλη με τους καιρούς και τις δοκιμασίες.

Να βρίσκει το σθένος και τη δύναμη να αντεπεξέρχεται στα απρόοπτα.

Και να γιορτάζει ολόψυχα τη χαρά της επιστροφής. Η χαρά δεν περιμένει στο λιμάνι, δεν αιωρείται στα κύματα, δεν προσδιορίζεται από κανόνες. Ανθίζει στις καρδιές όσων την πότισαν με ιδρώτα, με θέληση και με πόνο. [συν. 20]

          

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Να σκέπτεσαι θεωρητικά και να ενεργείς πρακτικά. Οι πράξεις πρέπει να έχουν πάντοτε πνευματική κάλυψη.

2. Το ποιος νομίζεις πως είσαι, ανάγεται στο παρελθόν. Είναι μια εικόνα αλλοιωμένη από κατάθλιψη, απώλειες και ματαιώσεις. Ή από υπερηφάνεια και ναρκισσισμό.

3. Το ποιος θέλεις να είσαι, προβάλλεται στο μέλλον. Ένα σκίτσο διστακτικό και με αβέβαιες αποχρώσεις ιδανικών, χρέους, ευχολογίου και προγραμμάτων, φόβου και ανασφάλειας.

4. Αν είσαι πνευματικά υγιής, είσαι ευγνώμων για το παρελθόν. Δεν νομίζεις κάτι για σένα. Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον και το περιμένεις μ’ εμπιστοσύνη. Δηλαδή γνωρίζεις ποιος είσαι.

5. Γι' αυτό ζεις σταθερά στο παρόν, ζυμώνεις το παρελθόν σου στο σήμερα και χτίζεις το όραμα σου την κάθε στιγμή. Είσαι από τώρα, αυτός που πρέπει να είσαι πάντα.  

                                                     

Συνεδρία Ενεργοποίησης

[ - 20]

Μερικές αλήθειες όσο συχνά κι αν ακούγονται περνούν απαρατήρητες, σαν να μην έχουμε αυτιά, μυαλό ή διάθεση να τις προσλάβουμε. Αγγίζουν τη σκέψη μας, αλλά η βούληση μας αδυνατεί να τις αναγνωρίσει. Και όταν δεν θέλουμε κάτι να γίνει δικό μας, η καρδιά παραμένει αμέτοχη.

Όλα τα υλικά πράγματα που επιθυμούμε να αποκτήσουμε, όπως και όλα τα κοσμικά που θέλουμε να επιτύχουμε, απαιτούν τα αντίστοιχα ανταλλάγματα. Αλλά τελικά, πόσο δικά μας είναι όλα αυτά, όταν από αστάθμητους παράγοντες μπορούμε να τα χάσουμε μέσα σε μια στιγμή;

Η ιδιοκτησία επομένως και η επαγγελματική καριέρα είναι μια μάταιη επιδίωξη, πέρα από την κάλυψη των βασικών αναγκών. Αντίστοιχα μάταιη είναι ακόμα και η κοσμική «δόξα» και η κοινωνική καταξίωση, όταν αυτές αποτελούν στόχο αναφοράς ψυχολογικών αναγκών και δεν ακολουθούν κάποιο σημαντικό ανιδιοτελές έργο, σαν ευχαριστία και αναγνώριση προσφοράς.

Οι βασικές βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες μας, καλύπτονται με γνωστά μέσα και τρόπους. Το μεγάλο λάθος το διαπράττουμε, όταν με τα ίδια αυτά μέσα, επιδιώκουμε να γίνουμε μέτοχοι πνευματικών αξιών και αγαθών.

Δεν υπάρχουν εκτιμήσεις που να διασφαλίζουν την αίσθηση αγάπης, ελευθερίας, εμπιστοσύνης, δικαιοσύνης, ειρήνης, χαράς, ευτυχίας ή την προσέγγιση αναρίθμητων άλλων εννοιών, που σαν αποχρώσεις διάθλασης ενιαίου φωτός, συμπεριλαμβάνονται στις δυνατότητες του πνεύματος. 

Γι’ αυτό και οι εμπειρίες από σχετικά βιώματα είναι φευγαλέες, με χαρακτηριστική αστάθεια, περισσότερο πρόγευση παρά γεύση, που οφείλεται στην εγγενή αδυναμία μας να δούμε τον ουρανό, χωρίς να ανυψώσουμε τα μάτια μας.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν θα γίνει ποτέ κτήμα, ιδιοκτησία μας. Τα συνηθισμένα λόγια, «Αγάπα με», «θα σε κάνω ευτυχισμένο-η», «έχε μου εμπιστοσύνη», αλλά και τόσα άλλα, που καθημερινά ακούμε ή επιθυμούμε να προσφέρουμε στους άλλους, δεν είναι κάτι περισσότερο από επιπόλαιες ευχές, χωρίς ουσία.

Όλος ο πνευματικός θησαυρός αξιών και αισθημάτων που προσδοκούμε σαν παροχή από το περιβάλλον ή υποσχόμαστε εμείς στους αγαπημένους μας, δεν ανταλλάσσεται και δεν δωρίζεται. Με κοσμικά κριτήρια δεν το αντιλαμβανόμαστε, όμως ενυπάρχει ήδη αυτούσιος και πλήρης μέσα μας.

Η ψυχή μας είναι γεμάτη με όλες τις θεϊκές ιδιότητες, που περιμένουν τη δική μας θέληση να τις ενεργοποιήσουμε.

Λέγοντας "αγάπα με", εκφράζεις την ανάγκη σου για κοινωνία, για πνευματική επαφή, για συμμετοχή στην εορτάσιμη χαρά της ανάστασης των ψυχών. Μπορεί να κάμει όμως κάτι ο άλλος, για να αναστήσει την αγάπη στη δική σου ψυχή, αν εσύ ο ίδιος δεν  το θέλεις ή και αντιδράς εγωιστικά; 

Αν εσύ δεν ανοίξεις διάπλατα στο φως τα παράθυρα της αγάπης σου, είναι δυνατόν ποτέ να αισθανθείς πως περιβάλλεσαι από τη ζεστασιά της αγάπης του άλλου; Εκτός αν σου αρκεί η ατομική ικανοποίηση της επιθυμίας σου, να ασχολείται κάποιος μαζί σου εκδηλώνοντας σου την προτίμηση και τον θαυμασμό του. Αλλά αυτό δεν είναι αγάπη.

Λέγοντας "θα γίνουμε ευτυχισμένοι", έστω και αν η δική σου αγάπη καρποφορεί στα όρια της θυσίας κι εκδηλώνεις έτσι τον πόθο σου για μοίρασμα, ο άλλος έχει τον σπόρο της δικής του ευτυχίας, στην προσωπικότητα του. Αν ο ίδιος δεν την ενεργοποιήσει με τη θέληση του, δεν μπορεί να μετάσχει στη  δική σου προσφορά.

Τι μπορούμε να κάνουμε τότε; Πως γίνεται η ενεργοποίηση;

Με ποιον τρόπο μπορεί η ελπίδα να αγγίσει τις αλήθειες που προσδοκούμε;

Με τρεις ενέργειες: Με σταθερή και αμετάβλητη θέληση, με τη συνεχή καλλιέργεια των εννοιών, μέχρι να γίνουν πράξη και βίωμα και με την παράλληλη προσευχή. Για μας, για τον "Άλλο" και για όλους.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Οι συνεδρίες δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους, όταν περιορίζονται στον χειρισμό των ψυχολογικών διεργασιών.

2. Το ταξίδι δεν απαιτεί μόνο γνώση ναυσιπλοΐας.

3. Το πλήρωμα πρέπει να αναζητήσει την εμπειρία του ταξιδιού.

4. Να αγαπήσει την πάλη με τους καιρούς και τις δοκιμασίες.

5. Να βρίσκει το σθένος και τη δύναμη να αντεπεξέρχεται στα απρόοπτα.

6. Να γιορτάζει ολόψυχα τη χαρά της επιστροφής.

7. Η χαρά δεν περιμένει στο λιμάνι, δεν αιωρείται στα κύματα, δεν προσδιορίζεται από κανόνες.

8. Ανθίζει στις καρδιές όσων την πότισαν με ιδρώτα.

9. Με θέληση και με πόνο.