"ΑΓΙΟΙ… ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ "

 

Βιβλιοπαρουσίαση από τον π. Βασίλειο Χριστοδούλου
- π. Χριστόδουλος Μπίθας «ΑΓΙΟΙ… ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ»

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ διασώζει ἕνα περιστατικό πού λαμβάνει χώρα μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ (κ΄ 1-9). Ἡ Μαγδαληνή Μαρία ἀναγγέλει ἔντρομη στούς δύο μαθητές, τόν Ἰωάννη καί τόν Πέτρο, πώς τό μνῆμα εἶναι κενό· κάποιοι ἔχουν μεταφέρει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκεῖνοι, ἀμέσως τρέχουν, καί εἰσερχόμενοι στό μνῆμα, γεμάτοι ἀγωνία καί ἔνταση, διαπιστώνουν, ὄντως, πώς ὁ τάφος εἶναι κενός. Τό σῶμα δέν μπορεῖ ὅμως νά ἔχει μεταφερθεῖ· τά νεκρικά σάβανα εἶναι ἐκεῖ, τυλιγμένα σάν νά περιέκλειαν τό σῶμα. Κάτι ἄλλο ἔχει συμβεῖ.

Εἶναι ἡ στιγμή πού ἀκαριαῖα, ἴσως, τούς μεταγγίζεται ἡ πρωταρχική γνώση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀνάστασης. Θεωρῶ πώς μετά, βγαίνοντας οἱ δύο ἔξω, θά ἦταν σάν κάποιος νά εἶχε προλάβει νά σβήσει τόν κόσμο καθώς ἔμπαιναν καί νά τόν ἔχει φτιάξει καί πάλι, ἀλλά καινούργιο καί διαφορετικό. Ὁ κόσμος πού ἀντίκρισαν βγαίνοντας ἔκθαμβοι –καί πού τόν ἀντίκρισαν μέσα τους καί ὄχι ἐξωτερικά μέ τά μάτια τους– ἦταν ἕνας ἄλλος, καινούργιος πλέον κόσμος. Ἡ προοπτική τῆς αἰωνιότητας καί τῆς ἄλλης ὁδοῦ, τοῦ καινοῦ νοήματος, ἦταν πλέον μία ἐγκόσμια πραγματικότητα.

Ὁ τάφος εἶναι ὁ συμβολικός τόπος μιᾶς ὁλοκλήρωσης, τοῦ τέλους μιᾶς μεγάλης διαδρομῆς καί ἡ ἀφετηρία μιᾶς καινούργιας πορείας.

Στόν Θεοδόχο αὐτόν τάφο καταλήγει ὄχι μόνο τό θυσιασμένο ἀπό ἀγάπη, ἀλλά καί τό ἡττημένο ἀπό τόν θάνατο σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καταλήγει ὁ κουρασμένος καί βασανισμένος ἀπό τόν ἄνθρωπο Θεός. Καταλήγει μία Θεανθρώπινη πορεία 33 ἐτῶν πού ἐν πολλοῖς δέν κατανοήθηκε, δέν ἐκτιμήθηκε, δέν ἔγινε ἀποδεκτή. Ὁ τάφος αὐτός ὅμως, ἐνῶ σημαίνει τό τέλος αὐτῆς τῆς πορείας, ἐν τούτοις σηματοδοτεῖ καί ἕνα καινούργιο ξεκίνημα. Μέσα στόν τάφο αὐτό συντελεῖται ἡ μεγάλη νίκη ἔναντι τοῦ θανάτου – τοῦ θανάτου ὡς τέλους καί μηδενισμοῦ τῆς ὕπαρξης. Μέσα στόν τάφο γεννιέται ἡ ἐλπίδα. Ἔπρεπε κάτι ἤ Κάποιος καλύτερα νά πεθάνει γιά νά γεννηθεῖ ὁ καινός ἄνθρωπος· «οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ;» (Λκ. κδ΄ 26).

Στό καινούργιο του βιβλίο ὁ ἀγαπητός ἀδελφός π. Χριστόδουλος Μπίθας, μᾶς ἀνοίγει κι ἐκεῖνος μία σχισμή στόν ἀπόρρητο τάφο τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης, ἐπιτρέποντάς μας νά εἰσέλθουμε καί νά δοῦμε τίς ἀναγεννήσεις καί ἀναστάσεις πού συντελοῦνται ἐντός του. Νά διαπιστώσουμε πώς ὁ πρώην βασανισμένος, ἀπελπισμένος καί ἀποπροσανατολισμένος ἄνθρωπος «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε» (Μρκ. ιστ΄ 6), ἀλλά δίπλα μας… ὡς ἐν δυνάμει ἅγιος.

Τό βιβλίο του μέ τίτλο «Ἅγιοι… δίπλα μας» ἀπό τίς ἐκδόσεις Ἐν πλῷ 2022, ἀποτελεῖ τό τρίτο μέρος μιᾶς τριλογίας (τά ἄλλα δύο: «Πέρα ἀπό τήν χώρα τῆς λύπης» Ἐν πλῷ 2016, «Πέρα ἀπό τήν χώρα τοῦ θανάτου» Ἐν πλῷ 2018) μέ κεντρικό θέμα τό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης ὡς ἀφετηριακοῦ γεγονότος ἀναγέννησης καί ἀνάστασης τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ π. Χριστόδουλος δέν μᾶς μιλᾶ θεωρητικά γιά τήν ἐξομολόγηση, ἀλλά μᾶς καλεῖ στά ἐνδότερα· νά δοῦμε, νά ἀκούσουμε καί νά ἐμβαπτισθοῦμε στό μυστήριο, μέσα ἀπό προσωπικές περιπέτειες ἀνθρώπων πού ἔφθασαν ὅλα αὐτά τά χρόνια στό πετραχήλι του. Ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ Μαγδαληνή Μαρία δέν θεωρητικολόγησε γιά τό κενό μνῆμα στούς ἀποστόλους, ἀλλά τούς κάλεσε οὐσιαστικά νά εἰσέλθουν καί νά δοῦν, ἐμβαπτιζόμενοι στό μυστήριο τῆς Ἀνάστασης, ἔτσι καί ὁ π. Χριστόδουλος μᾶς ἀνοίγει πρόσβαση στό μυστήριο τῆς ἀνάστασης ἀνθρώπων μέσα στό μνῆμα τῆς ἐξομολόγησης.

Μέσα ἀπό τίς ἐξιστορήσεις τοῦ βιβλίου (μέ τόν κατάλληλο τρόπο, ὥστε νά διαφυλαχθεῖ μυστική ἡ ταυτότητα τῶν προσώπων) ἀναδεικνύεται τό μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης ὡς ἕνας τάφος, στόν ὁποῖο καταλήγουν πολυετεῖς ἀνθρώπινες πορείες καί διαδρομές. Ἕνας χῶρος στόν ὁποῖο ἐνταφιάζεται ὁ παλαιός ἄνθρωπος «σύν ταῖς πράξεσιν καί ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ», καί ἀνίσταται ὁ καινούριος, «ὁ ἀνακαινούμενος εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν» (Κολ. γ΄ 9,10). Ἕνας χῶρος πού περικλείει πολλές ἦττες τῆς ἀνθρώπινης ἔπαρσης καί καυχησιολογίας· πολλές ἀπογοητεύσεις, πολύ πόνο καί ἀπελπισία, πολύ σκοτάδι βαθύ, ψυχικό, πολλές ματαιώσεις, ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα καί προσδοκίες, ναυαγισμένες χαρές καί καταπληγιασμένες ἀγάπες. Μέσα σ’ αὐτόν τόν χῶρο  συναντᾶται ὁ ἀπογυμνωμένος πλέον ἄνθρωπος μέ τόν ἐκούσια γυμνωθέντα Θεό. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἰσέρχεται μόνος του στόν τάφο τῆς ἐξομολόγησης· τόν συνοδεύει ὁ μαθητής τῆς Ἀγάπης πνευματικός πατέρας του, συνοδοιπορεῖ μαζί του ὁ θεμέλιος λίθος τῆς νέας του πνευματικῆς οἰκοδομῆς-ζωῆς, ὁ θεραπευτής ποιμένας του.

Τό βιβλίο τοῦ π. Χριστόδουλου καλύπτει, θά ἔλεγα, τόν ἐνδιάμεσο χῶρο μεταξύ τῶν δύο ἐρωτημάτων πού ὁριοθετοῦν τά σύνορα τῆς ζωῆς:
Εἶναι δυνατόν κάποιος νά κάνει τόσο κακό; (ἀρνητική πλευρά τῆς ζωῆς).
Ὑπάρχουν, ἄραγε, ἄνθρωποι ἀγάπης καί θυσίας; (θετική πλευρά ζωῆς).

Τό σημαντικό πού πρέπει νά ἐπισημάνουμε εἶναι πώς στό βιβλίο δέν περιγράφεται τό ἀνείπωτο κακό (ὥστε νά εἶναι ἀδύνατον γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς νά βροῦμε σ’ αὐτό τόν ἑαυτό μας) οὔτε περιγράφεται καί τό ἄφταστο καλό (τό ὑπερφυσικό) ὥστε νά θεωροῦμε πώς δέν μᾶς ἀφορᾶ. Στό βιβλίο καταγράφεται τό κακό πού μπορεῖ νά κάνει ὁ κάθε ἄνθρωπος σέ ἄνθρωπο, ὅταν προσπαθεῖ νά ἐπιβληθεῖ, νά χρησιμοποιήσει τίς σχέσεις ὡφελιμιστικά, νά ἐξεγερθεῖ ἐκτονωτικά, νά ζήσει ἐγωιστικά. Δέν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό τό κακό. Εἶναι καί τό κακό μέ τή μορφή τῆς δυστυχίας, τῶν ἀναίτιων συμφορῶν καί τῶν ἀναπάντεχων δεινῶν πού μποροῦν νά χτυπήσουν τή ζωή τοῦ καθενός, ἀπειλώντας τήν ψυχική μας ἰσορροπία καί τόν ὑπαρξιακό μας προσανατολισμό. Ἀπό τήν ἄλλη, τό καλό πού περιγράφεται εἶναι ἐκεῖνο πού ἀναμένει, ὡς μία δυνατότητα πραγμάτωσης τοῦ ἑαυτοῦ μας μέσα ἀπό τήν ἀγάπη, μέσα ἀπό τόν καθημερινό τρόπο ζωῆς καί ὄχι στόν στίβο τῶν ὑπέρλογων θαυμάτων. Ὁ ἐνδιάμεσος χῶρος (μεταξύ τοῦ κακοῦ καί τοῦ καλοῦ) λέγεται ζωή καί αὐτόν τόν χῶρο καλύπτουν οἱ ἱστορίες τοῦ βιβλίου.

Οἱ 10 ἱστορίες τοῦ βιβλίου ἑνοποιοῦν τόν χῶρο μεταξύ τῶν δύο ἄκρων, δείχνοντας, ἀφ’ ἑνός μέν, πώς γιά κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς τό ἐνδεχόμενο νά βρεθεῖ στό ἕνα ἤ στό ἄλλο ἄκρο εἶναι ἐξίσου πιθανό, ἀφ’ ἑτέρου δέ πώς ἐξίσου κατορθωτή εἶναι καί ἡ μετάβαση ἀπό τό ἕνα ἄκρο στό ἄλλο μέσω τῆς μετάνοιας, ἀφοῦ τό ἐνδιάμεσο χάσμα εἶναι γεφυρωμένο ἤδη μέ τήν παρουσία τῆς Ἔνσαρκης Ἀγάπης, τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ ἐνδιάμεσος χῶρος πού καταγράφει τό βιβλίο εἶναι ὁ χῶρος τῆς συνοδοιπορίας καί μετάνοιας, τῆς ἐπώδυνης αὐτογνωσίας καί ἀλλαγῆς.

Τό κακό λοιπόν δέν εἶναι ἄτρεπτο ἀλλά καί τό καλό δέν εἶναι ἀδιάπτωτο. Ἄρα μπορῶ νά φύγω ἀπό τό κακό (μετάνοια), ὅπως μπορεῖ νά ἐκπέσω καί τοῦ καλοῦ (ἀνάγκη ἐγρήγορσης). Βέβαια ὁ ἀπόστολος λέει «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 8), ἀλλά δέν λέει ὁ ἀγαπών οὐδέποτε ἐκπίπτει. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀδιάπτωτη ὡς συνεχῶς ἐνεργούμενη δυνατότητα, καί ὡς ἀένναη παρουσία πού ἀσκεῖ κάλεσμα γιά μετοχή. Ἡ μετοχή ὅμως καί ἡ παραμονή σ’ αὐτήν μόνο ἐξασφαλισμένες δέν εἶναι.

Καθώς οἱ διηγήσεις ἀναπτύσσονται καί ξεδιπλώνεται μπροστά στά μάτια τοῦ ἀναγνώστη ἡ περιπέτεια ζωῆς τῶν ἡρώων τοῦ βιβλίου, δέν φαίνεται πουθενά ἡ ἐνεργή συμμετοχή τοῦ συγγραφέα, τοῦ πνευματικοῦ πατέρα. Ὅμως ἐκεῖνος εἶναι πού βρίσκεται πίσω ἀπό κάθε ἀπόφαση ἀλλαγῆς· ἡ ἀγκαλιά ἐκείνου εἶναι πού ὑποδέχεται τόν κουρασμένο· ἡ στοργή καί ἡ ἀγάπη του εἶναι πού παροντοποιοῦν τήν μέγιστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα γιά τό κάθε πρόσωπο τοῦ βιβλίου. Ὁ συγγραφέας ξέρει νά κρύβει ἐπιμελῶς τόν ἑαυτό του στή διήγηση, ὅπως ξέρει πολύ καλά νά τόν κρατᾶ χαμηλά καί ταπεινά στόν καθημερινό βίο καί στή συνοδοιπορία του μέ τούς ἀνθρώπους, πάνω ἀπό δύο δεκαετίες τώρα στήν ἐνορία ὅπου διακονεῖ.   

Τά θέματα γύρω ἀπό τά ὁποία κινοῦνται οἱ ζωές τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ βιβλίου, εἶναι ὅλα ὅσα κυριαρχοῦν στή ζωή μας σήμερα καί μᾶς προβληματίζουν ἤ καί μᾶς δυσκολεύουν· ἡ πανδημία, ἡ φτώχια-ἐξαθλίωση τῶν ὑπανάπτυκτων χωρῶν, ἐνδοοικογενειακή βία, πόλεμος στήν Οὐκρανία, ἀποτυχία γάμων καί σχέσεων, ἐξαρτήσεις, πάθη καί ἀσθένειες. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τόν ἐνδιάμεσο χῶρο πού ἀναφέραμε, στόν ὁποῖο καλούμαστε νά αὐτοσυνειδητοποιηθοῦμε καί νά πορευθοῦμε ὡς χριστιανοί, ἀντιμετωπίζοντας τίς προκλήσεις καί φέρνοντας τον Θεό στό προσκήνιο τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς μας.

Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου «Ἅγιοι… δίπλα μας» δείχνει ἀκριβῶς αὐτή τή συνοδοιπορία τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Πώς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀνοιχτή πρόκληση δίπλα μας, μιά πραγματικότητα ἀνοιχτή γιά μετοχή στό τώρα τῆς ζωῆς καί ὄχι μόνο μιά τελειότητα πού προσδοκᾶται στά ἔσχατα ὡς ἀνταμοιβή.

Οἱ ἥρωες τοῦ βιβλίου εἶναι πρόσωπα τῆς καθημερινῆς ζωῆς καί τῆς ἐγκόσμιας πραγματικότητας καί ὄχι μόνο μοναχοί, ἀσκητές καί ρασοφόροι, ὅπως ἴσως ἔχουμε συνηθίσει στά παλαιά ἐκκλησιαστικά συναξάρια. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι πνευματικός ἐλιτισμός οὔτε προνόμιο μιᾶς συγκεκριμένης τάξης ἀνθρώπων. Δέν εἶναι γιά τούς λίγους ἀλλά γιά ὅλους. Δέν ἐντοπίζεται στόν θόρυβο, τήν ἐπίδειξη καί τό ὑπερφυσικό, ἀλλά στήν ταπείνωση, στή θυσία, στήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη. Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι μόνο μοναχή, ἀναχωρήτρια, ἀσκήτρια, ἄγαμη καί παρθένος· εἶναι καί ἐγκόσμια, σύζυγος, σύντροφος, μητέρα καί ἐργαζόμενη.

Οἱ ἱστορίες ἀνθρώπων πού ἄλλαξαν, πού θυσίασαν καί θυσιάστηκαν, πού ἔπεσαν καί σηκώθηκαν, πού ταπεινώθηκαν ἀλλά δέν ἀπελπίστηκαν, πού βρέθηκαν σέ πολύ δύσκολες καταστάσεις καί κάτω ἀπό δυσβάσταχτα φορτία ἀλλά δέν συνετρίβησαν, δέν ἀνήκουν μόνο στό μακρινό παρελθόν τῶν συναξαρίων, ἀλλά καί στό ἄμεσο παρόν τῆς ζωῆς. Ὅλες αὐτές οἱ ἱστορίες δείχνουν πώς ὁ κόσμος μας εἶναι ἡ εὐθύνη μας κι ὄχι ἡ εὐθύνη τοῦ Θεοῦ. «Ἄν δέν εἶχα ἔρθει καί δέν τούς εἶχα κηρύξει, δέ θά εἶχαν ἁμαρτία. Τώρα ὅμως δέν ἔχουν καμιά δικαιολογία γιά τήν ἁμαρτία πού διαπράττουν» (Ἰω. ιε΄ 22). Πού σημαίνει πώς ὁ Θεός ἤρθε καί ἄφησε παρακαταθήκη σ’ ἐμᾶς τήν δυνατότητα πραγμάτωσης ἑνός ἄλλου τρόπου ζωῆς.

Εἶναι ἡ δική μας εὐθύνη τώρα νά ἐπιλέξουμε τή ζωή αὐτή φέρνοντας τόν Θεό στό προσκήνιο τῆς προσωπικῆς μας ἱστορίας ἀλλά καί τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου γενικότερα. Καί τοῦτο διότι ὁ Θεός δέν δρᾶ ἐξωτερικά σάν ἕνας δικτάτορας ἤ σάν ἕνας τυφώνας. Ξεχύνεται στόν κόσμο Του μέσα ἀπό ἀνθρώπινες καρδιές πού ἐλεύθερα Τοῦ ἀνοίγονται καί Τοῦ παραδίνονται. Ὁ Θεός δέν ἔχει τή δύναμη νά ἐπιβάλλει τό καλό μέ νόμο καί ἐξουσία. Ὁ Νικόλαος Μπερντιάεφ ἀναφέρει πώς ὁ Θεός ἔχει λιγότερη ἐξουσία κι ἀπό ἕναν ἀστυνόμο. Τό καλό μπορεῖ νά ἐπικρατήσει ἄν οἱ ἄνθρωποι τό οἰκειώνονται. Τό κακό μπορεῖ νά περιοριστεῖ ἄν οἱ ἄνθρωποι τό ἀρνοῦνται.

Αὐτοί, λοιπόν, οἱ διπλανοί μας ἅγιοι δέν εἶναι ἐκεῖνοι πού θαυματούργησαν, ἀλλ’ ἐκεῖνοι πού σήκωσαν τό βάρος, πού τόλμησαν τήν ἀλλαγή, πού δέχθηκαν τήν πρόκληση, πού δέν ἀδιαφόρησαν στόν κοινό πόνο, πού ἐξῆλθαν τοῦ ἑαυτοῦ τους κάνοντας τά βάσανα τῶν ἄλλων δική τους εὐθύνη. Στά κείμενα τοῦ βιβλίου καθρεφτίζονται λίγο-πολύ κομμάτια καί τῆς δικῆς μας προσωπικῆς ἱστορίας.

Ἡ πυξίδα δείχνει πρός τήν ἐλπίδα.

Συνεχίζουμε τήν συνοδοιπορία…

 

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ – 2φΑ

                                                                 

"Χαριτωμένα Θεολογήματα "

 

Ι. Ν. Ταξιαρχών Μοσχάτου

Σύντομη παρουσίαση από τον π. Χριστόδουλο Μπίθα,
του βιβλίου της Δέσποινας Ζαμάνη και του Σωτήρη Κόλλια,
"Χαριτωμένα Θεολογήματα" (εκδ. ΕΝ ΠΛΩ)

 

 

2φΑ

"Προσευχή! "

 

-  π. Χ. Μ.

Ευχαριστώ και για τούτο το πρωινό 

που μου χάρισες Κύριε,

γιατί με αξίωσες άλλη μια μέρα να ζήσω 

και να απολαύσω την δημιουργία Σου,

άλλη μια μέρα να μετανοήσω.

Ακόμα μια μέρα για να μάθω να αγαπώ περισσότερο,

άλλη μια μέρα για να συγχωρήσω,

ακόμα μια μέρα για να ευχαριστήσω

για όλα τα καλά του κόσμου.

Θα παλέψω να μην εστιάζω  στα άσχημα

να μην γκρινιάσω για τίποτα, 

να μην κρίνω κανέναν

προδίδοντάς Σε,

αλλά να την γευτώ 

μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Να κάνω την θλίψη δημιουργικότητα

την οργή προσευχή

την απαισιοδοξία ευχαριστία

την μιζέρια χαρά.

Θα προσπαθήσω Κύριε, 

να ζήσω κάθε στιγμή της,

να κλαίω με αυτούς που κλαίνε

και να χαίρομαι με την χαρά των άλλων.

Δική Σου ημέρα να είναι, 

μοναδική η στιγμή

είτε χαρά είτε λύπη.

Ακόμα και τούτες οι δυσκολίες που περνάμε, 

μια ευκαιρία να σ' εμπιστευτούμε πιότερο, Χριστέ μου

να ζήσουμε όσα λαμπρά μας υποσχέθηκες.

Αμήν.

v - 2fA

"Ρωγμή στήν ψευδαίσθηση.. "

-  Νοσοκομείο, Τρεις Τα Ξημερώματα
π. Χρ.

Νοσοκομεῖο στήν Ἀθήνα, τρεῖς τά ξημερώματα. 

Ὁ ὀρός πέφτει ἀργά, σταγόνα – σταγόνα, καί μαζί ἀργά κυλᾶ κι ὁ χρόνος, λεπτό – λεπτό, βασανιστικά ἀργός. Ὁ ὕπνος λιγοστός καί πολύτιμος, πόνος κι ἀναστεναγμός μέσα στή νύχτα καθώς δεκάδες ἄνθρωποι μένουν ξάγρυπνοι, ἀνήμποροι ἀκόμα νά πιστέψουν αὐτό πού τούς συνέβη.
Μαζί κι οἱ συγγενεῖς, μάνες, πατεράδες καί σύζυγοι, μέ τήν ἀγωνία τῆς αὐριανῆς ἡμέρας, διπλωμένοι ὅπως νά’ναι σέ καρέκλες καί πολυθρόνες, σοκαρισμένοι ἀκόμα ἀπό τό ἀναπάντεχο τῆς ἀρρώστειας ἤ τοῦ ἀτυχήματος, πού ξαφνικά πάγωσε τόν χρόνο.
Μακριά στόν δρόμο ἡ συνεχῆς ροή τοῦ θορύβου τῆς πόλης, θυμίζει ὅτι ἡ ζωή συνεχίζεται γιά τόν ὑπόλοιπο κόσμο.

Ρωγμή στήν ψευδαίσθηση τῆς αἰωνιότητας ἡ ἀσθένεια, ἀκούσια ὑπενθύμιση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, γροθιά στήν αὐταπάτη τῆς λήθης πού ὅλοι κυνηγᾶμε. 

Ἀνατροπή σέ ἕνα κόσμο πού θέλει νά παριστάνει τόν ἀθάνατο, πού θέλει νά ξεχνᾶ πώς ὅλα ἐδῶ σέ αὐτό τόν κόσμο εἶναι πεπερασμένα, πού θέλει νά πιστεύει πώς συνάζοντας ὑλικά ἀγαθά θά εὐτυχήσει…

Μέσα στόν διάχυτο πόνο τῶν νοσοκομείων πίκρα κι ὁδύνη, μά μαζί καί θαῦμα! 

Ἄνθρωποι ἄγνωστοι ὡς χθές, δίπλα ὁ ἕνας στόν ἄλλο, πάσχοντες καί συγγενεῖς μονιασμένοι κι ἀλληλέγγυοι.
Ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία, εὐχές, χαμόγελα ἐλπίδας, καρδιακές κουβέντες καί μιά διάθεση στοχαστική.
Ἐδῶ καταργοῦνται οἱ κοινωνικές καί μορφωτικές διαφορές, ὅλοι γίνονται ἴσοι μπροστά στόν πόνο, στήν ἀρρώστεια καί τήν ἀγωνία τοῦ θανάτου.

Ἀρετή ἡ μνήμη τοῦ θανάτου γιά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί τούς Ἁγίους μας, ἀρετή πού ὀδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ταπείνωση καί τήν ὄντως ζωή! 

Ἄν θυμόμαστε τόν θάνατο καί ὁμολογοῦμε τήν φθορά, τότε εἴμαστε σέ θέση νά ἐκτιμήσουμε πολύ περισσότερο τό δῶρο τῆς ζωῆς καί νά δοξολογοῦμε τόν Θεό, νά χαροῦμε κάθε λεπτό πού ζοῦμε κι ἀναπνέουμε, νά πιστέψουμε στήν Ἀνάσταση.

Πόσο ὄμορφοι γινόμαστε τίς στιγμές τῆς ἀκούσιας ταπείνωσης!
Πόσο κοντά αἰσθανόμαστε τόν διπλανό, πόση ἀνάγκη γιά ἐπικοινωνία ἀποκτοῦμε ξαφνικά! Ἅνθρωποι πού πρίν ἀπό λίγο ζοῦσαν ἀλαζονικά καί ματαιόδοξα, νοιώθουν ἔξαφνα τόν ἐγωϊσμό τους νά καταρρέει καί ἀναγκάζονται νά ἀπλώσουν χέρι στόν συνάνθρωπο.
Οἱ ἀσθενεῖς καί οἱ συγγενεῖς τῶν διπλανῶν κρεββατιῶν, τοῦ διπλανοῦ δωματίου, τοῦ ἄλλου ὀρόφου, ὅλοι γίνονται ”πλησίον”, ὅλοι ταπεινωμένοι μοιράζονται πόνο καί χαρά, ὅλοι νοιάζονται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο, “χαίρουν μετά χαιρόντων καί κλαίουν μετά κλαιόντων”, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

Κι ὅταν μαθαίνουμε καλά νέα σχετικά μέ τήν ἴασή μας, πόσο αὐθόρμητα ἔρχεται ἡ δοξολογία στά χείλη μας !
Ἐμεῖς πού πρίν γκρινιάζαμε γιά μικροπράγματα καί νοιώθαμε ἀνικανοποίητοι στήν ζωή μας, χαιρόμαστε στήν ἐλπίδα τῆς ἀποκατάστασής μας καί κάνουμε ὄνειρα γιά πράγματα ἁπλᾶ, καθημερινά. Δίνουμε κρυφές ὑποσχέσεις στόν ἑαυτό μας καί στόν Θεό πώς θά ἀλλάξουμε τήν ζωή μας, ὅτι δέν θά κάνουμε πιά τά ἴδια λάθη, ὅτι θά ἀγαπᾶμε τούς ἄλλους.

Γιατί ὅμως ὅταν ἰαθεῖ ἡ ἀσθένεια, οἱ περισότεροι ἐπιστρέφουμε στήν προηγούμενη κατάσταση; Γιατί δεν διδασκόμαστε ἀπό τήν ζωή καί προτιμοῦμε τήν λήθη; 

Γιατί κλεινόμαστε πάλι στήν ἰδιωτικότητα καί τήν μοναξιά μας καί τό μόνο πού μᾶς νοιάζει εἶναι ὁ ἑαυτός μας;
Γιατί παύουμε νά θυμόμαστε τήν χαρά τῆς ἐπικοινωνίας πού νοιώσαμε τίς ὥρες τοῦ πόνου; 

Γιατί χάνουμε τήν εὐκαιρία νά γίνει ἀποκάλυψη ἡ ἐμπειρία μας καί νά προσανατολίσει τήν ἀκούσια ταπείνωση σέ ἐκούσια;
Κι ἀκόμα, γιατί ξεχνᾶμε τό πόσο ἀνάγκη εἴχαμε νά μᾶς νοιώσουν οἱ ἄλλοι, νά μᾶς ἐπισκεφθοῦν, νά μοιραστοῦμε λιγάκι τήν ὀδύνη μας;

Χιλιάδες οἱ ἀσθενεῖς κι οἱ πονεμένοι δίπλα μας. Ἄς μήν τούς ξεχνᾶμε, γιατί καί μεῖς θά βρεθοῦμε κάποτε στήν θέση τους.
Ἄς θυσιάσουμε λίγο τήν βολεμένη ρουτίνα τῆς καθημερινότητάς μας γιά νά δώσουμε χαρά στίς ἀτέλειωτες ὥρες ἀναμονῆς κι ὑπομονῆς τοῦ διπλανοῦ, ἀλλά καί γιά νά γιά νά σπάσουμε τήν δική μας μίζερη καί ψεύτικη αὐτάρκεια καί νά θυμηθοῦμε τήν φθαρτότητά μας καί τήν ματαιότητα τοῦ βίου.

Ἀνάσα ζωῆς καί παρηγοριά μεγάλη οἱ λίγες ὧρες συντροφιᾶς γιά τόν ἀσθενῆ, ἄς τίς προσφέρουμε, ὄχι μιά φορά, τυπικά, ἀλλά ἁπλόχερα, γιά νά νοιώσουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή μας: τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με (Ματθ. 25, 34-36).

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ
[από παλαιά ανάρτηση, 17 Μαρτίου 2007]

2φΑ

"Το θαύμα "

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του π. Χριστόδουλου Μπίθα
«ΤΟ ΘΑΥΜΑ»

το Σάββατο 2 Νοεμβρίου, στις 9.00 μμ
Στο Ξενοδοχείο Divani Caravel, Βασ. Αλεξάνδρου 2, Αθήνα

 [2φΑ]

"Μέσα στο βαϊοφόρο πλήθος "

-  Κυριακή των Βαΐων

-  π. Χριστόδουλος Μπίθας, "ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ…"
[Από κείμενο του, παραμονές του Πάσχα]

….   Και να, αδελφοί μου, που φτάσαμε μια ανάσα πριν την Ανάσταση.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός, μα εμείς νομίζαμε πως είμαστε παγιδευμένοι σαν κι εκείνους τους δύστυχους μέσα στο σπήλαιο, που κοίταγαν τις σκιές τους.

Το οδοιπορικό στην Μεγάλη Εβδομάδα αρχίζει, κι εμείς ανακατευόμαστε ανάμεσα στο βαϊοφόρο πλήθος που κραυγάζει ωσαννά αναμένοντας έναν Μεσσία κραταιό που θα έρθει να κατατροπώσει τούς κατακτητές, τούς αντίθετους, τούς διαφορετικούς.
Παρακαλούμε ταπεινά να μην απογοητευτούμε και ζητάμε να χαραχτεί στο νου μας, πως Εκείνος έρχεται να μας συναντήσει πράος και ταπεινός στην καρδιά, ικετεύουμε να μην είναι άκαρπη η ζωή μας σαν εκείνη την συκιά, αλλά να δώσει ο Θεός όποτε κοιτάμε πίσω να γεμίζει η ψυχή δοξολογία.

Το άλλο βράδυ παίρνουμε αγκαλιά τις μωρές παρθένες να τις παρηγορήσουμε, να τους θυμίσουμε πως κι ο ληστής πάνω στο σταυρό σώθηκε και καταλαβαίνουμε πως τον εαυτό μας παρηγορούμε, όλοι εμείς οι αμαρτωλοί και άστοχοι στην ζωή, που αφήσαμε τον χρόνο να περνά αναξιοποίητος, που χαθήκαμε μεταξύ αργίας, περιεργείας και αργολογίας.
Ο Νυμφίος έρχεται κι εμείς παρακαλούμε να μας δοθεί προαίρεση αγαθή να Τον αναζητούμε, να χαιρόμαστε την στιγμή, την κάθε μέρα, την ομορφιά της πλάσης, την ωραιότητα της τέχνης, την χαρά της επικοινωνίας, το πρόσωπο του διπλανού, την σχέση με Εκείνον.

Την επομένη θαυμάζουμε την ποιητικότητα στον λόγο της Κασσιανής και ζηλεύουμε που είχε την δύναμη να τα παρατήσει όλα για τον «κάλλει ωραίο».
Κι ύστερα κοιτάμε με τρυφερότητα εκείνη την πόρνη, γιατί αγάπησε πολύ και μας θυμίζει πόσο τετράγωνη έγινε η λογική μας.
Θρηνούμε στην αυλή δίπλα στους υπηρέτες  καθώς αντιλαμβανόμαστε πως συμμετέχουμε στις αρνήσεις του Πέτρου – κάθε μέρα τον αρνούμαστε κι εμείς, μα παίρνουμε κουράγιο από την μετάνοιά του.

Δέος μας διακατέχει καθώς συμμετέχουμε νοερά στον Μυστικό Δείπνο, μαθητές ανόητοι κι εμείς ασθενείς στην φύση και δεν καταλαβαίνουμε πως ο Δάσκαλος θέλει να μας πλύνει τα πόδια για να μας διδάξει πως ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να τον ακολουθήσουμε:
Να είμαστε τελευταίοι για να γινόμαστε πρώτοι, να μην ζητάμε φιλαρχίες δαιμονικές πάνω στον οποιοδήποτε, αλλά να διακονούμε τον πλησίον, τον ξένο, την πλάση όλη.

Ο Ιούδας πρόδωσε, κι εμείς, για να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας τον καταριόμαστε, τον βρίζουμε, τον καίμε στις πλατείες των χωριών.
Δεν αντέχουμε την αλήθεια πως ο Ιούδας είμαστε εμείς, καθημερινά προδίδουμε, πολλά τα αργύρια, μεγάλος ο πειρασμός.
Τον κατηγορούμε τόσο, που ξεχνάμε το δράμα του, πως πνίγηκε από την ενοχή και πως το ίδιο θα πάθουμε κι εμείς αν δεν εναποθέσουμε τα χάλια μας στα πόδια του Χριστού.
Νοερή η αγχόνη που βάζουμε στο λαιμό μας, πνευματικός ο θάνατος.

Μυστικά βρισκόμαστε ανάμεσα στις ελιές σε εκείνο τον λόφο, κλείνουν τα βλέφαρα από τον ύπνο της ακηδίας, μα κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα ταυτίζουμε τον πόνο μας με το πάθος Εκείνου και τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.
Απέραντη η μοναξιά μπροστά στην δοκιμασία της φθοράς, της αρρώστιας, του θανάτου. 

Πώς να αντέξεις τόση οδύνη αν δεν ακούσεις την προτροπή του να ξυπνήσεις για να μην πέφτεις στους πειρασμούς της ταλαίπωρης ύπαρξής σου.

Ξημέρωσε κι οι μισθοφόροι τον οδηγούν στο Πραιτώριο μπροστά στον άρχοντα του κόσμου τούτου. Έτσι όπως είναι μαστιγωμένος μέσα στα αίματα μοιάζει αδύναμος, μα δεν είναι. 

Ασύλληπτη η δύναμη όποιου ειρήνευσε μέσα του, ησύχασε από την αγωνία της μέριμνας, την μικρότητα της φιλαυτίας, τον φόβο του θανάτου. Βαδίζουμε μαζί στο μαρτύριο, στον Σταυρό, βλέπουμε την άκρα ταπείνωση μα συνάμα την άκρα συγχώρηση.
«Δεν ξέρουν τι κάνουν», μάς λέει, «είναι τυφλοί μην τους κατηγορείτε, μην θυμώνετε, είναι ανάπηροι, δεν ζουν, είναι ήδη πεθαμένοι. 

Να τους χωράτε γιατί δεν γεύτηκαν την αλήθεια, δεν γνωρίζουν».
Συγγνώμη εκ του τάφου ανέτειλε!

Ακολουθούμε τον επιτάφιο με τα φαναράκια στα χέρια μας, σιγοψέλνουμε απαλά, κατανυκτικά, ένα χαμόγελο αχνοφαίνεται στα χείλη.
Δεν χωράνε εδώ στρατιωτικές μπάντες και χάλκινα πνευστά που παίζουν εμβατήρια. 

Η ζωή είναι εν τάφῳ, η δική μας ζωή, κλεισμένη μέσα στον μνήμα της αχαριστίας, της μιζέριας, της σκληροκαρδίας, της φθοράς, της έλλειψης νοήματος.
«Ἀ­νά­στη­θι οἰ­κτῖρ­μον, ἡ­μᾶς ἐκ τῶν βα­ρά­θρων, ἐ­ξα­νι­στῶν τοῦ Ἅ­δου.Τοῖς πό­θῳ τε καὶ φό­βῳ, τὰ πά­θη σου τι­μῶ­σι, δί­δου πται­σμά­των λύ­σιν».

Άμα αναγνωρίσεις πως είσαι πεθαμένος, τότε μπορείς να προσδοκάς την Ανάσταση. 

«Τριὰς μο­νὰς Θεέ μου, Πα­τήρ, Υἱ­ὸς καὶ Πνεῦ­μα, ἐ­λέ­η­σον τὸν κό­σμον».
Όλη σου η ψυχή μια κραυγή προσευχητική για τον κόσμο άπαντα.
Βγαίνεις από τα στενά όρια του εαυτού σου για να γίνεις οικουμενικός άνθρωπος, δεόμενος για κάθε ψυχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που αδικείται, που  διώκεται, δολοφονείται,  που αργοπεθαίνει, που βασανίζεται, που βιάζεται, που υποφέρει από την φτώχεια και την πείνα.

Έχει έρθει η ώρα για το πέρασμα από τον θάνατο στην ζωή.
Συγκλονιστήκαμε καθώς είδαμε την αδυναμία μας και την εναποθέσαμε στο μνήμα του. 

Αν εκείνος δεν αναστήθηκε, ας φάμε, ας πιούμε, αύριο πεθαίνουμε.
«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.»
Το θαύμα συντελείται με τρόπο μυστηριακό, το φρέσκο κρασί αρχίζει να αποθηκεύεται σε νέο ασκό.  Κοντά του ανασταινόμαστε κάθε μέρα, ξαναζούμε την χαρά, συμμετέχουμε σε γιορτινό πανηγύρι, τα πάντα μοιάζουν καινά, φωτεινά, υπέρλαμπρα, η ζωή ξαναβρίσκει τα χαμένα, τα μάτια διψούν για ομορφιά, τα χείλη θέλουν να υμνήσουν, οι ευωδίες κατακλύζουν τις αισθήσεις, τα αυτιά συλλαμβάνουν μουσικές άρρητες, τα ακροδάχτυλα αγγίζουν τις άκρες των λουλουδιών.

Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Εκ του θανάτου στην ζωή.
Είμαστε νεκροί και ξαναζούμε, δεν υπάρχουμε πια εμείς, ζει ο Χριστός μέσα μας. 

Ανάβουμε τις λαμπάδες μας και αφήνουμε τον Αναστάσιμο παιάνα να συγκλονίσει κάθε μέρος του κορμιού μας. Δεν είναι ιδεολογία η πίστη στην Ανάσταση, αλλά αίσθηση μυστική, πληροφορία άνωθεν, προσμονή συνάντησης, πορεία στο Φως.
Κοιτάμε τους αδελφούς γύρω μας χαμογελαστούς στο φως των κεριών.
Φίλοι κι αδελφοί, εικόνες Θεού, κλήματα μιας αμπέλου Αληθινής παρ’ όλα τα χάλια και τις αδυναμίες μας.

Όλα τελειώνουν στον εσπερινό της Αγάπης.
Δεν θα μπορούσε να τελειώσει διαφορετικά. Μόνο τα έργα της αγάπης μένουν.
«Η αγάπη», μας λέει από την έρημο  του Σινά ο Άγιος Ιωάννης, «ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωση με τον Θεό, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. 

Ως προς την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως»
[Κλῖμαξ, Λόγος 30^ος].

Γι’ αυτήν την αγάπη ζούμε, αυτήν προσμένουμε, αυτή παρακαλούμε.
«Δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο.
Περισσεύει το φως μέσα στο τίποτα και ρέει προς τα έξω.
Περνά στην καρδιά μου, φλεβίζει στο χέρι μου, ζητά να το πω, να το γράψω,
Αλλά πώς: Δε βρίσκω τις λέξεις
γιατ’ είν’ απ’ του κόσμου τον πλούτο πιο λίγες.
Φύλαξε μου αυτούς τους λυγμούς που ανεβαίνουν, δένονται κόμποι,
σπαρταρούν σαν μια δέσμη καρδιές στο λαιμό σου.
Όλα αλλάζουνε, ρέουν, λάμπουν παράξενα.
Το πρόσωπο μου αντιστέκεται να μείνει σαν πρόσωπο.
Για μένα, για σένα, για όλο τον κόσμο.»
[Νικηφόρος Βρεττάκος].

Καλή Ανάσταση, αδελφοί μου.

taxiarhes-moschato

[2φΑ]

"Οι δύο Μαρίες "

Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

Φέτος την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, συνέπεσε η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου 

με την εορτή της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.
Για τις δύο Μαρίες, μίλησε προς τους πιστούς ο Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Μπίθας, 

κατά την διάρκεια κατανυκτικής αγρυπνίας που τελέσθηκε στον Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

«Η πρώτη Μαρία ήταν Παναγία, η δεύτερη Αγία.
Η Παρθένος Μαρία οδηγήθηκε από τους γονείς της στο Ναό, ενώ η Μαρία η Αιγυπτία εμποδίστηκε από θεία δύναμη να μπει στον Ναό.
Η μία Μαρία ταξίδευε εξυψώνοντας την ψυχή της καθώς άκουγε την διδασκαλία του Υιού του Θεού, η άλλη Μαρία ταξίδευε ευτελίζοντας το σώμα της.»   ….

«Στον δρόμο της μετανοίας πορευόμαστε με δύο παράλληλους τρόπους.
Με την Ευχαριστία, που πραγματώνεται στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, και την άσκηση, δηλαδή τον αγώνα για ελεύθερη αποκοπή του φίλαυτου θελήματος μας, ώστε να αποδεχτούμε το θέλημα του Θεού και να οδηγηθούμε στην φιλαδελφία και δι’ αυτής στην φιλοθεΐα.

Η Παναγία σε όλη της την ζωή αποδεχόταν ελεύθερα το θέλημα του Θεού, κόβοντας το δικό της θέλημα. Το ίδιο συνέβη και στην ζωή της Οσίας Μαρίας, μετά την μεταστροφή της και την ασκητική της βιοτή στην έρημο.»    ….

«Όποιος γνωρίζει τον Κύριο όπως πράγματι είναι, ως Θεό αγάπης και ευσπλαχνίας και πιστεύει σ’ αυτόν με την εμπιστοσύνη του μικρού παιδιού στον πατέρα, Του εμπιστεύεται την ζωή του και επιθυμεί την ίδια αγάπη και ευσπλαχνία, να την μεταδίδει και στον πλησίον.

Γι’ αυτό η Θεία Μετάληψη λέγεται Θεία Ευχαριστία, αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να υπάρξει Ορθόδοξη πίστη δίχως Ευχαριστία»   …..

«Ευαγγελίστρια 2018»
Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Μπίθας

exapsalmos – [2fA]

"Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά "

Άνοιξη – Ανάταση – Ανάσταση - Ζωή

"Κάθε βράδυ νά παλεύεις στόν γκρεμνό, μέ τόν θάνατο"

 

                                               

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ: Πέρα από την χώρα του θανάτου
-  Ιστορίες μετανοίας, βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα

Συγγραφέας: π. Χριστόδουλος Μπίθας

Μπῆκε στόν μισοσκότεινο ναό καί κοίταξε τά καντήλια πού τρεμόπαιζαν φωτίζοντας τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων. Στάθηκε στήν ἄκρη τοῦ τέμπλου καί κάθισε στό ψαλτήρι νά ξαποστάσει ἡ ψυχή του ἀπό τόν κάματο.
Ἀσυναίσθητα ἄρχισε νά σιγοψέλνει τό «Πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα....».
Γνωρίζει πολύ καλά πώς ὅλη ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ εἶναι μιά πάλη μέ τόν πιό παράλογο καί ἀδυσώπητο ἐχθρό, τόν θάνατο.
Δέν χωροῦν ἐδῶ μεταφυσικές ψευδοβεβαιότητες, οὔτε κούφια λόγια.

Ὅσα θεολογικά κείμενα κι ἄν εἶχε διαβάσει, ὅσες πραγματεῖες γύρω ἀπό τόν θανάτο, ὅσα πατερικά κείμενα κι ἄν ρούφηξε μέ ἀγωνία ψυχῆς, ὅταν ἔνοιωσε νά πνίγεται ἀπό τόν πνευματικό θάνατο κι ἄρχισε νά ἐλπίζει στήν Ἀνάσταση, κατανόησε πώς μόνο ἡ προσωπική σχέση μέ τόν Χριστό μποροῦσε νά τοῦ δώσει ἀπαντήσεις, ὄχι ἀπό αὐτές πού ἀκούει τό ἀνθρώπινο αὐτί, ἀλλά ἀπό ἐκεῖνες πού ὁ Θεός ψιθυρίζει μυστικά στήν ὕπαρξη.

Πῶς στέκεται ὁ ἄνθρωπος μπροστά στό παράλογο γεγονός τοῦ θανάτου;
Πῶς μπορεῖ κάποιος νά ἀντέξει τήν ἀπώλεια ἀγαπημένων προσώπων, τόν φόβο τῆς ἀνυπαρξίας, τήν ἀγωνία τῆς φθορᾶς;

Στό βιβλίο παρουσιάζονται ἀφηγήματα βασισμένα σέ πραγματικά γεγονότα, ἱστορίες ἀνθρώπων πού μέσα ἀπό ὀδυνηρές ἐμπειρίες ὁδηγήθηκαν στήν μετάνοια.
Μαρτυρίες πού φανερώνουν πώς ἐκεῖ πού ὅλα μοιάζουν σκοτεινά καί ἀνυπόφορα, μπορεῖ νά βλαστήσει ἡ προσμονή στό Φῶς κι ἡ προσδοκία τῆς Ἀνάστασης.
Μόνο ἅμα νοιώσεις, καθώς λέει ὁ ποιητής, κάθε βράδυ νά παλεύεις στόν γκρεμνό, μέ τόν θάνατο, κρεμασμένος σχεδόν ἀλλά ὄρθιος, πατώντας στήν κόψη ἑνός ξυραφιοῦ, μπορεῖς νά ἐννοήσεις τί σημαίνουν ὅλα αὐτά.

Εἶναι στιγμές στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου πού ξεπερνοῦν τήν λογική καί συνθλίβουν τήν ὕπαρξη στήν ἀκραία ἀπελπισία.
Κι ἄν ἐκείνη τήν ὥρα ἀφήσεις νά συντελεστεῖ μέσα σου αὐτό τό μυστήριο τῆς πίστης, δέν ξέρω πῶς γίνεται, σοῦ δίνεται, σοῦ χαρίζεται, τότε ὅλα ἀλλάζουν μονομιᾶς, ἀστραπιαῖα, σέ ἁρπάζει ὁ Θεός.
Ξέρω πώς πολλοί σέ τέτοιες συνθῆκες Τόν ἀπαρνοῦνται, γιατί τούς πνίγει τό ἐρώτημα γιατί νά ὑπάρχει τόσο κακό καί πόνος καί θάνατος καί τελικά θεομαχοῦν.
Μά σέ ἐμένα ἐπέτρεψε ὁ Χριστός νά Τόν γνωρίσω μέσα ἀπό τόν πόνο καί νά Τόν ἀγαπήσω καί Τοῦ ὑποσχέθηκα μέσα στήν θλίψη μου πώς θά παλεύω νά ἀγαπῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί νά τούς πονάω, ὅπως ἔκανε καί Ἐκεῖνος.

taxiarches – [2fA]