Το δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου: "Εκτύπωμα δωρεάς.. "

Ὁ Σταυρός ὡς Ἐκτύπωμα πάνω στό Δῶρο τοῦ Θεοῦ
- π. Δημήτριος Στανιλοάε [Ἀπό τό βιβλίο, "Ἡ Νίκη τοῦ Σταυροῦ"]

Ὁ κόσμος εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὁ προορισμὸς αὐτοῦ τοῦ δώρου εἶναι νὰ ἑνώσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ ποὺ τὸ παραχώρησε.
Σκοπὸς τοῦ δώρου εἶναι νὰ αὐθυπερβαίνεται συνεχῶς.
Ὅταν παίρνουμε ἕνα δῶρο ἀπὸ κάποιον, θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ κοιτοῦμε τὸ πρόσωπο ποὺ τὸ ἔχει δωρίσει καὶ ὄχι νὰ κρατοῦμε τὰ μάτια μας στὸ δῶρο.
Ὡστόσο, συχνά, τὸ πρόσωπο ποὺ λαμβάνει ἕνα δῶρο συνδέεται τόσο στενὰ μαζί του, ὥστε ξεχνᾶ ποιός τοῦ τὸ ἔχει δωρίσει.

Ὅμως, ὁ Θεὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ἀγάπη χωρὶς ὅρους, γιατὶ εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερος ἀπὸ ὁποιοδήποτε δῶρο ποὺ μᾶς παραχωρεῖ, ὅπως ἀκριβῶς σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο τὸ πρόσωπο ποὺ μᾶς δίνει ἕνα δῶρο εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὸ δῶρο ποὺ μᾶς δώρισε, καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε γι’αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ ὄχι λόγῳ τοῦ δώρου του.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, κάθε δῶρο ἀπαιτεῖ τὸν δικό του σταυρό, καὶ ὁ σταυρὸς αὐτὸς ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ δῶρα δὲν ἀποτελοῦν τὴν ἔσχατη καὶ τελικὴ πραγματικότητα.
Ὁ σταυρὸς αὐτὸς ὑπάρχει, μὲ ἄλλη μορφή, μέσα στὸ δῶρο καί, μερικὲς φορές, μέσα στὴν πλήρη ἀπώλειά του.

Μποροῦμε νὰ διακρίνουμε πολλὲς σημασίες στὸν σταυρό, ὡς ἐκτύπωμα πάνω στὸ δῶρο τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς εἶπε ὅτι «ὅλες οἱ πραγματικότητες, τὶς ὁποῖες προσλαμβάνουμε μὲ τὶς αἰσθήσεις ἀπαιτοῦν τὸν σταυρὸ» καὶ «ὅλες οἱ πραγματικότητες, τὶς ὁποῖες κατανοοῦμε μὲ τὸν νοῦ μας χρειάζονται τὸν τάφο».

Σὲ αὐτὲς τὶς λέξεις τοῦ ἁγίου Μαξίμου μποροῦμε νὰ προσθέσουμε τὸ ἑξῆς: ὁ ἄνθρωπος, στὴν πεσμένη κατάστασή του, αἰσθάνεται τὴν κατάλυση τοῦ παρόντος κόσμου καὶ τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξής του ὡς πόνο, ὡς μαρτύριο καὶ ὡς λύπη, γιατὶ ἔχει δεσμεύσει τὶς εὐαισθησίες, ποὺ ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξής του, μὲ τὸ σχῆμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου ποὺ παρέρχεται.
Αὐτὸς ὁ σύνδεσμος μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου γίνεται αἰσθητὸς μὲ ἰδιαίτερη δύναμη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει ὁποιαδήποτε περαιτέρω μεταμόρφωση αὐτοῦ τοῦ κόσμου μετὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ γνωρίζουμε τώρα. ---

Ὁ χριστιανός, ὡστόσο, μεταφέρει αὐτὸν τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου καὶ τῆς δικῆς του ὕπαρξης ὄχι μόνο μὲ περισσότερη εὐκολία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἰδιαίτερη χαρά, γιατὶ γνωρίζει ὅτι μετὰ τὸν σταυρὸ ἀκολουθεῖ ζωὴ ἄφθαρτη.

Μὲ τὴν πίστη βλέπει τὸν κόσμο ὡς σταυρωμένο καὶ νεκρὸ γι’ αὐτὸν καὶ τὸν ἑαυτό του, μὲ ὅλες του τὶς ροπές, ὡς σταυρωμένο καὶ νεκρὸ γιὰ τὸν παρόντα κόσμο.

Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἐνεργεῖ στὸν κόσμο καὶ ὅτι δὲν ἀσκεῖ τὴν εὐθύνη του ἀπέναντί του, ἀλλὰ ὅτι ἐργάζεται προκειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν στὴν παρούσα κατάσταση τοῦ κόσμου –προορισμένου καθὼς εἶναι νὰ φθαρεῖ καὶ νὰ πεθάνει– οἱ σπόροι τῆς μελλοντικῆς ἀνάστασής του.
Ποθεῖ νὰ σταυρωθεῖ ὁ κόσμος αὐτός, καὶ ἡ δική του ὕπαρξη μέσα σὲ αὐτόν, ὅπως σταυρώθηκε ὁ Χρiστός.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἑκούσια ἐπιθυμεῖ νὰ ὑποστεῖ τὸ μαρτύριο τοῦ σταυροῦ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης σὲ ἕναν ὑψηλότερο ἄφθαρτο κόσμο, μιᾶς ἀνάστασης, ἡ ὁποία εἶναι πραγματικὰ μέσα καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. [...]

Παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν εἶναι μόνο ὁ χριστιανὸς ἐκεῖνος ποὺ βιώνει τὴ δική του ζωὴ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου μὲ τὴν προσδοκία τῆς σταύρωσής τους, ὡς καρφωμένες πάνω στὸ σταυρὸ τῆς παροδικότητας τῆς παρούσας μορφῆς τους∙ ὅλοι ἀναπόφευκτα τὶς βιώνουν.
Γιατὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε θὰ πεθάνουν, καὶ ὁπωσδήποτε αὐτὸ εἰσάγει τὴ λύπη μέσα στὴ χαρὰ τῆς κοινωνίας μας μαζί τους.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ κάποιος συσσωρεύει εἶναι ἐφήμερα, καὶ ἡ γνώση αὐτὴ ἐπισκιάζει τὴν ἱκανοποίηση ποὺ κάποιος βρίσκει σὲ αὐτά.
Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὁ κόσμος καὶ ἡ δική μας ὕπαρξη μέσα στὸν κόσμο ἀποτελοῦν ἕνα σταυρό, τὸν ὁποῖο θὰ σηκώσουμε μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας.
Ποτὲ ἕνας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ πλήρως μὲ τὰ δῶρα, τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ πρόσωπα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Αἰσθανόμαστε τὴν παροδικὴ φύση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὡς συνεχὴ σταυρό.
Ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μποροῦν νὰ βιώσουν αὐτὸν τὸν σταυρὸ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης καί, ἑπομένως, μὲ χαρά, ἐνῷ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν πίστη πρέπει νὰ ζήσουν αὐτὴ τὴν ἐμπειρία μὲ ὅλο καὶ αὐξανόμενη λύπη, μὲ τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ ὕπαρξη στερεῖται νοήματος καὶ μὲ μίαν ἀπόγνωση τὴν ὁποία δὲν μποροῦν νὰ ἁπαλύνουν πλήρως. ….

antifono – [2φΑ]

Το δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου

Σελίδες

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

"Εκτύπωμα δωρεάς.. "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Φεγγαρομετρητής επισκέψεων:

.. ..

. .