"Λυπημένη; "

 

                            

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ  -  ΠΕΡΑΣΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

 

Nectar – 2fA

                                                                

"Δέν λιγοστεύει ἡ σιωπή "

 

KIKH ΔΗΜΟΥΛΑ  -  Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».

Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.

Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.

 

2φΑ

                                                    

"Αὔριο θά σοῦ ἀπαντήσω "

 

Κική Δημουλά  -  ΓΡΑΜΜΑ

Ὁ ταχυδρόμος,

σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου

μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο

μὲ τὴ σιωπή σου.

Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.

Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.

Ὅμως ὁ ταχυδρόμος

τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,

κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,

διαβάζοντας τὰ χέρια μου

ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.

Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου

καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου

τ᾿ ἄγραφά σου.

Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω

στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.

Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,

στὸ στῆθος σκαμμένο

τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.

Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω -συλλογίσου-

τὴ σιωπή σου.

 

cnn – 2φΑ

                                          

"Με γυροφέρνει η άνοιξη "

Κική Δημουλά  -  «Μεσιτείες»

Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά, πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.

Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.

Τα όνειρα που είδα αποδείχτηκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.

Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε, ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε, περίμενα.

Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.

Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.

Μια νεραντζιά με κοίταξε με διάθεση υπόπικρη,
και μου ’κλεισε το δρόμο μια μυρωδιά επιστροφής.

Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-, μου παίρνει ένα μέλλον.

[2φΑ]

                                                 

"Ουδείς ευτυχής.. "

-  Κική Δημουλά

Ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί.
Αυτό μπορεί να είναι κάλλιστα προεόρτιο ποίησης.
Ουδείς ευτυχής
έχει διακόψει ευτυχία για να γράψει ποιήματα.

Αν μου έδιναν να διαλέξω μεταξύ μιας ευτυχίας
και του να γράψω ένα καλό ποίημα,
μοιραία θα διάλεγα το δεύτερο μια και δε γνωρίζω
τι σημαίνει ευτυχία και αν υπάρχει.

Οι αναγνώστες, μου λένε πως το έργο μου
είναι μια παρηγοριά γι' αυτούς.
Αναρωτιέμαι όμως.
Πώς μπορώ να τους παρηγορήσω,
από τη στιγμή που η ίδια είμαι απαρηγόρητη;

Η ποίηση δεν είναι συνεχής, επομένως
η καθημερινότητα είναι η νικήτρια σε όλα.

Μεγάλωσα τα παιδιά μου, ντάντεψα τα εγγόνια μου.
Έκανα ενός κοινού ανθρώπου τη ζωή.
Έτσι ένιωθα. Δεν άλλαξε κάτι ότι έγραφα ποιήματα.
Όση φήμη κι αν απέκτησα,
έμεινα η μαμά, η γιαγιά, ο εαυτός μου.

Όχι, δε γράφω πάντα.
Μετά το τελευταίο βιβλίο, μάλλον τελείωσα.
Δεν ξέρω τώρα, αν ζήσω, πολύ θα ήθελα να γράψω.
Όχι ότι χόρτασα. Όχι, δεν έχω χορτάσει.
Είμαι ακόμα πεινασμένη για ζωή.

Υποφέρω στη σκέψη του θανάτου αφάνταστα.
Ίσως η κίνηση να γράφω ποιήματα στα 88 μου,
να είναι η έκφραση
αυτής της απροθυμίας μου να πεθάνω.
Της αδυναμίας μου να φανταστώ
τι μπορεί να υπάρξει όταν ένα σώμα νεκρωθεί.

Από τη στιγμή που προβλέπεται θάνατος
την ώρα που έχεις συνηθίσει
αυτό το πράγμα το φοβερό, αν θέλεις και το ανούσιο
- γιατί στα γεράματα η ζωή δεν έχει και πολύ νόημα -
εντούτοις το προτιμάς απ' το να πεθάνεις,
από το να πας προς αυτό το άγνωστο.

Αλλά δεν είναι τόσο ότι δε θέλεις το άγνωστο.
Είναι ότι δε θέλεις να χάσεις το γνωστό.

fb - Η ζωή είναι όμορφη

[2fA]

"Το ἄλλο μου φθινόπωρο.. "

Κική Δημουλά  -  ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.
Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.

Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.
Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.
Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω της τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.

Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

pyroessa-logotimis

[2fA]

"Άφησα να μην ξέρω "

Κική Δημουλά  -  Άφησα να μην ξέρω      
[από "Tο λίγο του κόσμου", Στιγμή 1994]

Εκτύπωση
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

snhell – [2φΑ]

"Αχάριστα όνειρα.. "

Κική Δημουλά  -  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
[Περιοδικό Νέα Ευθύνη τ. 34-35]

Ἀνέθεσα σὲ κάποιο γνωστό μας
ὄνειρο νὰ σοῦ μεταφέρει ἐν συντομία
πὼς εἶναι ἀνάγκη νὰ μιλήσουμε.

Δυσφόρησε λέγοντάς μου
«ἄδικος κόπος
τὴν ξέρω καλὰ τὴ φευγάτη

ἅπαξ κι ἔταξε στὴ σιωπὴ
νὰ τὴν τηρήσει, πάει
τελείωσε, θὰ σιωπᾶ…»

Δὲς ἀχαριστία — συλλογίστηκα
τί μεγάλα ὄνειρα ἔκανες γιὰ τὰ ὄνειρα
πόση πραγματικότητα θυσίασες
γιὰ νὰ ζήσουν ἐκεῖνα

τί ὁμιλίες-ποίηση ἐπιστράτευσες
γιὰ νὰ ἀθωώσεις τὴ συκοφαντημένη
ὑπὀστασή τους

τοὺς ἀφοσιώθηκες ἀσχέτως ἂν ἐκεῖνα
δὲν τήρησαν ἀπέναντί σου
οὔτε μιὰ φορὰ τὸ σῶμα τους.
Τί παλιοχαρακτῆρες…

fb -ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ

[2fA]

"Υπόφωτο Οκτώβρη.. "

Κική Δημουλά – Υπόφωτο
["Ποιήματα", εκδ. Ίκαρος]

Βραχνή η περιπέτεια - απ’ το πολύ να λέει

πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.
Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντας το συνεχώς - προσεκτικά κι αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα - από την αίσθηση που ζω
που την πίνω αργά αργά - σ’ ένα πολύ ρηχό φλιτζάνι.
Πολύ ρηχό φλιτζάνι - το φως του Οκτωβρίου.
Έχει ένα λάσκο η ατμόσφαιρα.
Την πας πιο δω πιο κει ανάλογα που θέλεις
κάτι να αραιώσει, κάτι να γίνει πιο πυκνό.
Έχει η ατμόσφαιρα - αυτό που λέμε λιγοστεύει,
είτε πρόκειται για φως - για Θεό
φθινοπώριασμα πίστης - για υπόφωτο έρωτα.
Είν’ η ατμόσφαιρα - διασκορπισμένο και σπασμένο
το μακρύ τραγούδι της συνέχειας:
τι απόγινε, τι απόγινες;
Πάει αυτό πάει κι αυτό - τραγουδιστά αποκρίνεται
η λακωνική εξαφάνιση - Αργά αργά μυθιστορίζεσαι.
Έχει ένα άδειασμα η ατμόσφαιρα.
Αραιοκατοικημένη η περιπάθεια.
Εδώ εκεί να φανεί η πλάτη κάποιου φεύγω
πάει κι αυτό πάει κι αυτό. - Άδειες ονοματοφωλιές
σ’ εσοχές της φωνής - ξεπουπουλιάσματα ύψους.
Πεινασμένα φωνήεντα
τσιμπάνε με το ράμφος τους - ψόφια τζάμια.
Μια κιτρινίλα. Όχι λαίμαργη. - τρώει αργά αργά το χρώμα.
Μια κιτρινίλα στα φυτά,
στα φιλάλληλα - στα καταφύγια φάρδη.
Μελανίες μελιστάλαχτοι
σέρνουν νεκροφόρες φράσεις - πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Το κόρο του κίτρινου ψέλνει
τη θεία Ακολουθία της απογύμνωσης.
Ύφεση πολυφωνική. - Ακολουθώ.
Προσέχοντας πού πατάω. - Παντού σπασμένο μάκρος.
Μαλακιά και σκεπαστική η ατμόσφαιρα.
Έτσι σου ‘ρχεται να την τραβήξεις ως επάνω
να κουκουλωθείς - να μη βλέπεις άλλο
τι γρήγορα κι απρόσεχτα - ανακατεύουν οι χαμοί
ό, τι εμείς αργά αργά και προσεκτικά – ανακατεύοντας
καθυστερούμε να χυθεί
απ’ το πολύ πολύ ρηχό φλιτζάνι.

pablodelamopalimpsisto – [2φΑ]

"Αυτοξεχάσου εύχαρις.. "

Κική Δημουλά  -  Διάλογος ανάμεσα σε μένα και σε μένα

Σου είπα: - Λύγισα.
Κι είπες:
- Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.

Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόγι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δε θα `ναι χρόνος.
Θα `ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.

Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ` άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.

Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι` ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.

klik – [2fA]