Προσευχή εκ βαθέων

 

- Κύριε, δέξου με, σαν ελεύθερο πρόσωπο, σαν απόμαχο ικέτη, στο εύδρομο σκάφος της εσπερινής Δόξης σου.
Αρνούμαι κάθε πρόθεση, σκέψη ή πράξη, που αντίκειται στην Αγάπη σου.

Αρνούμαι σταθερά να βιώσω απέλπιδες ενοχές, δέομαι ξανά και ξανά και γονυπετής επιμένω, ανάπλασε με, όσο κι αν υπήρξα δύστροπος, καταθέτω με χαρά και πόνο, την βαθιά λύπη μου για την αμαρτωλότητα μου· την απεριόριστη λύπη για την χαμένη μου ζωή – για την ευκαιρία που είχα να ζήσω τα προβλήματα που με γονάτισαν, τον ανήλεο πόλεμο του πονηρού με τις χίλιες προφάσεις, την αθλιότητα που με περιέβαλε και εισχωρούσε στο ασυνείδητο εγώ μου, χωρίς αντίδραση από μέρους μου, το καθημερινό άγχος και τις σκοτεινές απωθήσεις, να τα ζήσω χωρίς πικρία και ανάξιους λογισμούς -αλλά με χαρά κι ευχαριστία για την πνευματικότητα που εστιάζει στην ωραιότητα και στην αρμονία, στο πρίσμα αγάπης που διαθλά το φως της ειρήνης σου- και δεν το έπραξα.

Κύριε, επίτρεψε μου να κάνω πράξη την εύλογο διάκριση της κάθε μου προαίρεσης και να δεχθώ την ύστατη στιγμή, την συνύπαρξη ταπείνωσης και ισχυρής βούλησης στο θέλημα σου, ταπείνωσης και πληρότητας προσώπου στο όνομα σου, ταπείνωσης και γενναιότητας φρονήματος – ενίσχυσε με Κύριε, με ακτίνα χάριτος στην αδυναμία μου.

Κατανοώ, πως τότε μόνο θα αξιωθώ την χαρά της απελευθέρωσης της ύπαρξης μου, την ταπεινή μου μέθεξη στη σχέση αλήθειας και ζωής, όταν δεχθώ αμετάκλητα στη βούληση μου, το δικό σου θέλημα – όταν η συνειδητή ένταξη του πνεύματος μου στο ιερό σώμα της Εκκλησίας Σου, θα με καταστήσει κοινωνό της αγαθότητας σου – με βαθιά θλίψη αισθάνομαι Κύριε, ανέτοιμη την καρδιά μου να σε δεχθεί, όμως δέξου εσύ την αδυναμία μου και μετάπλασε την στην αγάπη σου, μετάπλασε μας Κύριε, στην Αγάπη Σου…

Την πάσαν ελπίδα μου, εις Σε ανατίθημι, Πάναγνε Θεοτόκε,
Παναγία Δέσποινα, Γλυκυτάτη Μητέρα, Υπερτάτη Μεσήτρια,
φύλαξον ημάς υπό την Σκέπην Σου!       

«Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις,
και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών,
ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις,
και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου,
Συ Υπάρχεις Άχραντε σπεύσον,
δυσωπούμεν ρύσασθαι τους δούλους σου.»

 

2φΑ

                                                

Ευαισθησία και Συγκίνηση

 

Όπου υπάρχει και μια σταγόνα συγκίνησης, Κύριε, είναι ίδια η αίσθηση της παρουσίας σου, είσαι φανερά παρών εκεί.
Είναι η ακατάλυτη αίσθηση της αγάπης, που καρτερεί και λαχταρά, υπομένει την αβάσταχτη τρυφερότητα της προσφοράς και καρποφορεί στην μεγαλοψυχία της ταπείνωσης.
Ποτάμι η αγάπη σου, Κύριε, ποτίζει την καθημερινότητα μας με πηγαίο νερό αθανασίας και ανανεώνει με πρωινή δροσιά τις ψυχές μας…

Όμως πονά· ναι, η αγάπη πονά – είναι το πιο άμεσο, οικείο και προσωπικό στοιχείο στην ψυχή μας, αλλά με τ’ ακροδάχτυλα της ζωντανεύει επίμονα τις μελωδίες της πάνω στις πιο ευαίσθητες χορδές μας.

Αναμοχλεύει στο απαλό άγγιγμα της όλα τα τραύματα και τις πληγές, όλες τις απούσες στιγμές, όλες τις ιδανικές προσεγγίσεις και τις αποκαλυπτικές αλήθειες που μας σφράγισαν την καρδιά, και κυλώντας μαζί της προς την μεγάλη θάλασσα του αιώνιου, μας συγχρωτίζει σε έναν χορό αδιάκοπο, μας στροβιλίζει σε μια αέναη μέθεξη στη θυσιαστική της ολοκλήρωση κι έτσι μας ωριμάζει και μας εξαγνίζει. ….

 

2φΑ

                                                                 

"Διάφανες προθέσεις! "

 

Το Δίκαιο του Αδικημένου
-  Μ. Σ. Ψαράς

Σε κάθε πράξη αδικίας, οι διακριτές θέσεις της ψυχολογικής μας εμπλοκής (σχηματικά και απλουστευμένα), είναι δύο. Η θέση του ενόχου και αυτή του αδικημένου.
Είναι οι δύο ρόλοι κρίσης στη ζωή μας, που δεν τους υποδυόμαστε περιστασιακά, αλλά αντίθετα, τους ερμηνεύουμε καθημερινά· συχνά με δραματική ένταση και όχι σπάνια, με τραγικές συνέπειες.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, οι εσωτερικές διεργασίες που βιώνουμε, αντανακλούν μια συνειδησιακή αναστάτωση, που θα ομαλοποιηθεί μόνο με την αποκατάσταση των σχέσεων μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους και με τον Θεό.
Γιατί οι ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ Προσώπων, όλων των προσώπων, οφείλουν να είναι σχέσεις αγάπης, με διάφανες προθέσεις και χωρίς αισθήματα ενοχής ή πικρίας.

….   ….

Όλο το κείμενο της (παλιότερης) ανάρτησης - ΕΔΩ

 

2φΑ

"Συνείδηση και ευτυχία "

 

Ο Άγιος Ελευθέριος

-  Θ. Σκευοφύλακας

[από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ]

….   Κάποιο βράδυ, μόλις τέλειωσε η συζήτηση των μεγάλων, στράφηκε ο θείος Σκευοφύλακας προς το πεζούλι που καθόμασταν με δυο μεγαλύτερα ξαδέρφια κι ακούγαμε προσεκτικά, και μας είπε:

«Να ακούτε τη συνείδηση σας παιδιά, σ’ όλη σας τη ζωή. 

Η συνείδηση σας είναι ο καλός εαυτός σας. 

Η συνείδηση σας είναι η φωνή του Θεού, μέσα σας. 

Να ακούτε πάντα την συνείδηση σας, ν’ αγαπάτε τον δρόμο του Θεού και να μην απομακρύνεστε ποτέ απ’ αυτόν. 

Ο Θεός είναι παντού παρών, είναι και πάντα παρών. Είναι παρών, στο παρόν. 

Ο χρόνος του κόσμου μας είναι διαφορετικός από το αιώνιο παρόν των Ουρανών, όμως να ζείτε με σύνεση στο παρόν της ζωής σας, για να είστε κοντά στον Θεό και στο αιώνιο παρόν..

Η αμαρτία, που είναι η άρνηση του Θεού, είναι μια μικρή ή μεγάλη παράκαμψη της ζωής, μια κρυφή φυγή από το τώρα. 

Αν θυμάστε πράγματα που ζήσατε ή μάθατε πιο παλιά, και τα ξαναζείτε νοερά, αυτό είναι κάτι που γίνεται στο παρόν, αν σχεδιάζετε να φτιάξετε μια κατασκευή ή μια ιστορία, με στοιχεία αληθινά, κι αυτό το ζείτε τώρα, βρίσκεστε πάλι στο παρόν, αν όμως παραλλάζετε στο μυαλό σας το παρελθόν με φαντασίες ανυπόστατες, τότε φεύγετε από το παρόν, όπως κι όταν φαντάζεστε για το μέλλον καταστάσεις που δεν βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα. 

Η φαντασία και ο φόβος απομακρύνουν τον άνθρωπο από τη ζωή και από τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι η ζωή και η αλήθεια.

Τα όνειρα και οι οραματισμοί προσβλέπουν στην αλήθεια, όταν είναι δημιουργικά – όταν όμως τα απολαμβάνουμε παθητικά, είναι άγονες επιθυμίες που εκφράζονται στη φαντασία. 

Να είστε πάντοτε αληθινοί και θα δείτε πόσο ευλογημένη θα είναι η ζωή σας, ο Θεός θα σας προστατεύει, θα σας βοηθά και θα σας φωτίζει. 

Όταν νοιώθει κανείς στην καρδιά του την αγάπη του Θεού και στο πνεύμα του την ειρήνη του Θεού, η ζωή του είναι γεμάτη χαρά. 

Αυτή είναι η μόνη ευτυχία.» 

 

2φΑ   

"Πέντε ζευγάρια βόδια "

 

-  Θ. Σκευοφύλακας
[από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ]

….   Θυμάστε την Παραβολή του Χριστού για τον Μεγάλο Δείπνο; 

Ο ένας από τους προσκεκλημένους αρνήθηκε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Άρχοντα, για συμμετοχή στην ευωχία της Αγάπης του, γιατί είχε αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και έπρεπε να ασχοληθεί μαζί τους, να τα μάθει να σκάβουν καλά την γη. 

Δεν μιλά η παραβολή για πέντε ή δέκα βόδια, αλλά για πέντε ζευγάρια βόδια. 

Κι αν θεωρήσουμε πως τα πέντε βόδια είναι οι αισθήσεις μας, οι αισθήσεις που πέρα από την αντίληψη του φυσικού περιβάλλοντος, παρέχουν και στο πνεύμα την δυνατότητα να εμπλουτίσει με νόημα την ύλη, το ζευγάρωμα τους για την υπηρεσία της γης, σύμφωνα με την επιθυμία του ιδιοκτήτη τους, τις αναγκάζει να ανασκαλεύουν για μια ζωή το χώμα, ενώ εκείνος πρόθυμα τις επιτηρεί και τις καθοδηγεί για το καλύτερο δυνατό όργωμα.

Η καθήλωση αυτή στα γήινα, μέσω των αισθήσεων, δεν αφήνει περιθώρια για πνευματική αναζήτηση νοημάτων πάνω και πέρα από το χώμα του χωραφιού μας, όπως επίσης και για την πρόθυμη αποδοχή της πρόσκλησης στον Μεγάλο Δείπνο. 

Η στενότητα προοπτικής, η αδυναμία εκτίμησης και αξιολόγησης των αισθητηριακών προσλήψεων, χαρακτηρίζει τον σωματικό, τον γήινο άνθρωπο.    

Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους δύο αρνητές της πρόσκλησης στην παραβολή – είτε προσκολλώνται στην απόκτηση πρόσκαιρων υλικών αγαθών, αδιαφορώντας για τα σημαντικά και ουσιώδη (αγρόν ηγόρασαν), είτε «παντρεύονται» ό,τι μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους, την δουλειά, την επιστήμη ή την ιδεολογία τους. 

Οι παρωπίδες της συνήθειας στην υποταγμένη βούληση, περιορίζουν δραματικά την οπτική τους, ιδιαίτερα σε θέματα πνευματικής υφής.   ….

 

2φΑ      

"Αμφίστομη όραση "

 

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ

7.  ΠΟΙΗΣΗ

- Όσο πιο γήινοι και υλιστές δηλώνουμε στη συνείδηση μας, τόσο λιγότερο απολαμβάνουμε τον κόσμο μας – έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά, ποίηση και συγκινήσεις. 

Κάποιες φορές, φοράμε εφαρμοστά το σώμα στην ψυχή μας, τόσο σφικτά, που ταυτιζόμαστε απόλυτα μαζί του. Δεν αφήνουμε χώρο στην ψυχή να αναπνεύσει. 

Αυτές οι εμπειρίες είναι καταδικαστικές, γιατί καμιά αίσθηση, καμιά πραγματική απόλαυση δεν είναι καθαρά σωματική. 

Το σώμα, πέρα από την ευεξία της υγείας και την ευφορία του σφρίγους, τις τόσο ευμετάβλητες και εύθραυστες αυτές καταστάσεις, δεν εκτιμά ούτε την ομορφιά, ούτε την αγάπη, ούτε την ποίηση. 

Δεν εκτιμά τίποτα, γιατί δεν διαθέτει ανάλογες λειτουργίες, σεβασμού, εκτίμησης, ευγένειας, ευαισθησίας και συγκίνησης. 

Αν κάποτε κινητοποιούνται σωματικές παράμετροι σε τέτοιες καταστάσεις, αυτό οφείλεται καθαρά στο ότι το σώμα έχει προδιαγραφές συμμετοχής, συντονισμού και ανταπόκρισης στα πνευματικά βιώματα. 

Ο ιδρώτας δεν προκαλείται μόνο από την ζέστη, το κλάμα μόνο από την βία, ούτε το γέλιο αποκλειστικά από το ιλαρυντικό αέριο.  

Η σωματική ταύτιση είναι λάθος. Ζεις μαζί του, αλλά δεν είσαι το σώμα σου.

Αν του αρνηθείς τον εαυτό σου, σαν ένοικο του, ένα κουρδισμένο όργανο είναι και τίποτα περισσότερο. Μπορείς να το δεις και σαν απλό παιχνίδι ενστίκτου και μάθησης. 

Το γυμνάζεις αν θέλεις να αντέχει στις φυσικές κακουχίες ή να επιδεικνύει την δύναμη του, το στολίζεις να ελκύει την αισθητική αποδοχή των άλλων ή να προκαλεί το ενδιαφέρον τους και το ρυθμίζεις να λέει και να κάνει όσα ορίζουν τα ρεύματα της εποχής, ώστε να εξασφαλίσεις την ένταξη σου σε μια  κοινωνικά εδραιωμένη αγέλη της προτίμησης σου. 

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα στέρησης πνευματικών στόχων, δίνεις όσο λιγότερα μπορείς στους άλλους, και παίρνεις απ’ αυτούς όσο περισσότερα καταφέρεις, από αποδοχή και θαυμασμό μέχρι φροντίδα και υποστήριξη. 

Περιορίζεσαι σε έναν κόσμο συναλλαγής, όπου δεν έχεις να φροντίσεις και να ικανοποιήσεις τίποτα άλλο, πέρα από τις αισθήσεις και το εγώ σου. 

Διατηρείς επιφανειακές σχέσεις, γιατί τα αισθήματα πονούν. 

Υιοθετείς τέλος, κάποιο είδος κυνικής φιλοσοφίας, όπου σε καλύπτουν απόλυτα ειδικοί επιστήμονες, ρεαλιστές διανοούμενοι και άλλοι θεωρητικοί, αλλά κυρίως σε επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, στην χειρότερη βέβαια εκδοχή της.

………

Όσο λιγότερο γήινοι και υλιστές δηλώνουμε στη συνείδηση μας, τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε τον κόσμο μας, έναν κόσμο κόπου, ευθύνης και προσφοράς. 

Κάποιες στιγμές ξεγυμνωνόμαστε κυριολεκτικά από το σώμα μας, και ταυτιζόμαστε απόλυτα με την ψυχή μας. 

Αυτές οι εμπειρίες είναι αναστάσιμες, γιατί όλες οι αισθήσεις συντείνουν στο πνεύμα, όλες οι πραγματικές απολαύσεις στη ζωή, είναι καθαρά πνευματικές. 

Το σώμα, μέσα από την ευεξία της υγείας και την ευφορία του σφρίγους, τις τόσο πολύτιμες καταστάσεις για την ψυχική υγεία, προσφέρει την αμεσότητα των αισθήσεων του στην εκτίμηση και της ομορφιάς και της αγάπης και της ποίησης. 

Ζεις με το σώμα σου, αλλά είσαι η ψυχή σου.

Αν του εμπιστευτείς τον εαυτό σου, σαν ένοικο του, θα αποκτήσεις ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο, μοναδικό. Μην το βλέπεις σαν ένα απλό παιχνίδι. 

Μπορείς κάλλιστα να το γυμνάζεις αν θέλεις να βοηθάς τους άλλους σε δύσκολες καταστάσεις, να το περιποιείσαι δείχνοντας έτσι τον σεβασμό σου σ’ εκείνους που σε δέχονται ανάμεσα τους και να το ρυθμίζεις να λέει και να κάνει όσα του υπαγορεύουν οι ευαισθησίες σου, ώστε να εξασφαλίσεις επάξια την ένταξη σου στην πανανθρώπινη οικογένεια.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα πλεονασμού πνευματικών στόχων, δίνεις όσο περισσότερα μπορείς στους άλλους, και δέχεσαι απ’ αυτούς μόνο τα απαραίτητα, από στοιχειώδη βιοτικά αγαθά μέχρι αγάπη.

Χαίρεσαι να ζεις σε έναν κόσμο αλληλεγγύης, όπου δεν σε απασχολεί να φροντίσεις και να ικανοποιήσεις τίποτα άλλο, πέρα από την ψυχή και το πνεύμα σου. 

Διατηρείς βαθιές σχέσεις, με αισθήματα που συγκινούν. 

Αναστρέφεις κάθε επιφάνεια σκοτεινών αποχρώσεων, σε πανδαισία χρωμάτων και φωτός.

Υιοθετείς ολοκληρωτικά την φιλοσοφία της αγάπης τέλος, όπου σε καλύπτουν σ’ αυτήν απόλυτα οι ποιητές, οι επαναστάτες του πνεύματος, οι αισιόδοξοι ταπεινοί και πονεμένοι του κόσμου μας, αλλά κυρίως σε επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, στην καλύτερη ασφαλώς εκδοχή της.

[Από χειρόγραφα του Μ Ψ]

Το αγόρι και ο Άγγελος

-  Μια ιστορία γενεθλίων

Πριν 8 χρόνια σαν σήμερα, γεννήθηκε ένα αγοράκι.
Κοιμόταν πολύ και δεν ήξερε να μιλήσει. Στον ύπνο του όμως, ερχόντουσαν συνέχεια άγγελοι και μιλούσαν μαζί του. Οι άγγελοι δεν μιλούν με λόγια. 

Μιλούν κατ’ ευθείαν στο μυαλό σου και σε καταλαβαίνουν, χωρίς να τους πεις τίποτα.

Ένας άγγελος που ήταν μέρα- νύχτα κοντά του και του έλεγε πόσο όμορφη είναι η ζωή, το ρώτησε κάποτε:
- Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Δεν ξέρω, απάντησε το αγοράκι. Εγώ δεν ξέρω τίποτα.
- Να γίνεις το πιο σπουδαίο απ’ όλα, του είπε ο άγγελος.
- Και ποιο είναι αυτό; ρώτησε πάλι το αγοράκι.
- Να γίνεις ένας καλός άνθρωπος, να τους αγαπάς όλους και να χαίρεσαι με όλα!

- Όμως πώς θα γίνει αυτό, αφού δεν ξέρω τίποτα, αναρωτήθηκε το αγοράκι.

- Μπορείς να τα μάθεις όλα με την αγάπη. Όποιο πράγμα αγαπάς, το μαθαίνεις.
  Πες μου κάτι που σου αρέσει πολύ, είπε ο άγγελος.
- Το φεγγάρι, είπε αμέσως τ’ αγοράκι.
- Εντάξει! Αγάπησε το, ξεφύλλισε το και θα μάθεις τα πάντα γι’ αυτό.

- Μα αφού δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ακόμα….

- Όταν μεγαλώσεις λίγο, θα ξέρεις. Τώρα, μαθαίνεις με την καρδιά σου.
Όταν γίνεις οκτώ χρονών θα αρχίσεις να μαθαίνεις και με το μυαλό σου.
Τότε θα ξέρεις να διαβάζεις και κάποιος θα σου δείξει ένα φεγγάρι φτιαγμένο για σένα, για να το ξεφυλλίζεις και να μαθαίνεις.
Έτσι, θα μάθεις και πώς θα γίνεις ένας καλός άνθρωπος.

Ο άγγελος και το αγόρι, μιλούσαν κάθε μέρα κι είχαν γίνει οι πιο καλοί φίλοι.
Στα γενέθλια του, είπε στον άγγελο του:
- Θα ήθελα να μπορώ να σε δω…
- Μα, μπορείς… του απάντησε εκείνος. Μπορείς να με δεις μέσα στα μάτια όσων αγαπάς. 

Στα μάτια της μαμάς, του μπαμπά και του μικρού σου αδερφού, στα μάτια των παππούδων σου, των θείων και των φίλων σου…

Από ’κει σε βλέπω κι εγώ. Μέσα από τα μάτια όσων σ’ αγαπούν.
Πρόσεξε το και θα καταλάβεις…
Και το οκτάχρονο αγόρι ένοιωσε πολύ-πολύ χαρούμενο! 

[Από τον παππού Μ]

"Ένα γράμμα αναμονής"

[από το 2012]

                                    

Αναστάσιμες αλήθειες

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ  -  "Ο ΑΓΙΟΣ"
[Από χειρόγραφο του Χ. Τ.]

….   Η ταπείνωση, είναι στην ουσία της, η εκμηδένιση της χωρίς μέτρο υποκειμενικότητας, που εκτρέπεται στον εγωκεντρισμό.
Είναι η γνήσια εσωτερική και νικηφόρα πνευματική πορεία, πρακτικά και λειτουργικά, μέχρι να εξαλειφθεί η ματαιοδοξία της υποκειμενικότητας, η προβολή δηλαδή, η εμμονική υποστήριξη και γενίκευση, ατομικών εκτιμήσεων, επιθυμιών, απόψεων και πεποιθήσεων.
Όσο ελαττώνεται η περιχαράκωση της ατομικότητας, της βιούμενης υποκειμενικότητας του ατόμου, τόσο αυξάνεται η αντικειμενικότητα του προσώπου.

Η ταυτότητα του ανθρώπου, αντιστοιχεί μόνο στην προσωπικότητα του· η σκόπιμη προβολή παγιωμένων αντιλήψεων συμβατών με την θέση του ανάμεσα στον κοσμικό του περίγυρο, αποτελούν μια πλαστή, «πειραγμένη» εικόνα ατόμου, με προσωρινή ισχύ.
Η υποκειμενικότητα διογκώνεται στην ψυχολογική ανάγκη του εγώ, να εδραιωθεί σαν οντότητα με πλήρη αυτάρκεια.

Ο κόσμος, αισθήματα, ενέργειες και ιδέες, εντάσσονται στο υλικό της κλειστής υποκειμενικής αξιολόγησης του ατόμου. Τα πάντα να υπάρχουν, υπό και σε σχέση με το κυρίαρχο άτομο, το αυτεξούσιο εκ φύσεως, και επομένως ανεξάρτητο.
Η ανεξαρτησία όμως αυτή (που μεταφράζεται στην αυτάρκεια της και σε εκούσια απομόνωση), είναι πλασματική, ανύπαρκτη και μειώνει την έννοια του προσώπου, του οποίου η ελευθερία εκφράζεται στην κοινωνία και στην αμεσότητα της σχέσης του με τους άλλους. Μειώνει στην πράξη την προσωπική ελευθερία.

Το άτομο (σαν βιολογική μονάδα) είναι περιοριστικά υποκειμενικό.
Ο κόσμος του αποτελείται από τις προσλήψεις των αισθήσεων του και την αντιληπτική επεξεργασία τους. Οι σκέψεις και τα αισθήματα του τροφοδοτούνται και περιστρέφονται γύρω από το υλικό που κυριαρχεί στον ψυχισμό του.
Έτσι η βούληση του κατακλύζεται από επιθυμίες και ανάγκες, που εύκολα εκτρέπονται σε συμπεριφορές προβληματικές για μια ελεύθερη συνείδηση.
Όλα τότε αντικατοπτρίζουν την μειονεκτικότητα της σχέσης του ατόμου με το περιβάλλον του. Αλλά η έννοια της πραγματικότητας που ταυτίζεται με την αλήθεια και την γνώση, προσεγγίζεται μόνο προσωπικά, άμεσα, με καταλυτικό φίλτρο την αγάπη.

Μια σχέση αγάπης δεν υφίσταται ποτέ σαν νοσηρή εξάρτηση ανάγκης, είναι σταθερά (αμοιβαία ή όχι), εκούσια προσφορά, θυσία συν-ύπαρξης και ενότητας.
Μια αληθινή σχέση αγάπης με τέτοια στοιχεία, δεν νοείται σαν υποκειμενική αίσθηση του ατόμου, αλλά είναι καθαρά βιωματική λειτουργία του συνόλου της προσωπικότητας· γι’ αυτό και μετέχει ενεργά στη σύνθεση της αληθινής απτής πραγματικότητας στην αγαπητική κοινωνία. 

Η αντικειμενικότητα, η πραγματικότητα δηλαδή που ταυτίζεται με την αλήθεια, δεν μπορεί να μοιράζεται υποκειμενικα – δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες, παρά μόνο αλήθειες ιδωμένες μέσα από το πρίσμα της υποκειμενικότητας.
Η αλήθεια είναι μία, όπως και η αγάπη και η δικαιοσύνη και η ελευθερία και η ειρήνη, όπως και όλες οι έννοιες που συντελούν στο απόλυτο της θεότητας.
Ταπείνωση είναι ακριβώς, η ικανότητα να υπερβείς την υποκειμενική σου αντίληψη, επιτυγχάνοντας την ένταξη σου στην Αλήθεια. 

Η ταπείνωση θέλει δύναμη· θέλει ισχυρά δομημένη προσωπικότητα.
Η υπερηφάνεια και τα συνώνυμα της, αποτελούν προσπάθειες υπεραναπλήρωσης των αδυναμιών μας.
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να δείχνεται δυνατός, γιατί είναι παντοδύναμος.
Γι αυτό και μπορεί να είναι απόλυτα ταπεινός. Γι αυτό και είναι όλος αγάπη.
Όσο ταπεινότερη είναι η παρουσία μας στον κόσμο, τόσο πιο ισχυρή είναι η αντίσταση μας απέναντι στις κοσμικές παραισθήσεις, τόσο πιο απελευθερωμένο το πνεύμα από ανασταλτικές νευρώσεις, αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπο, και τους πλησιάζει με αγαθότητα. Ο Χριστός είναι το απόλυτο πρότυπο αγάπης, δύναμης και ταπείνωσης.

Το να δεχόμαστε και να ακολουθούμε χωρίς ενστάσεις τους τύπους που ισχύουν στην εκκλησιαστική ζωή, τις καθορισμένες νηστείες, τις λειτουργίες, τα μυστήρια, είναι η ελεύθερη επιλογή της πληρότητας που δίνει η ταπείνωση, της αίσθησης χαράς, δύναμης και αγάπης, που παρέχει ο δρόμος της ομοίωσης στον Χριστό.
Οι τύποι της Εκκλησίας, ως σώματος με κεφαλή τον Χριστό, περικλείουν ακέραια και την ουσία της, την ανοικτή στην ευαισθησία της ταπείνωσης μας, στον βαθμό που μπορούμε να την βιώσουμε.    

Η ταπείνωση αφορά το υπερφίαλο του φρονήματος, γι’ αυτό και η συστολή της ατομικότητας αναδεικνύει την καθαρότητα του προσώπου.
Το αναστημένο πρόσωπο, ταυτισμένο με το πρόσωπο του Ιησού, είναι η θεμελιακή έννοια της αγιότητας.   ….

Μ Ψ

Η περιουσία της ταπείνωσης

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ  -  "Ο ΑΓΙΟΣ"
[Από χειρόγραφο του Χ. Τ.]

….   Τον κοίταξε μ’ ένα βλέμμα βελούδινο μα πυρωμένο.
- Ο άλλος κόσμος δεν είναι κατάσταση. Είναι δρόμος απλότητας, χαράς, κοινωνίας και αγάπης. Ο άλλος κόσμος δεν είναι εκεί, μακριά· είναι εδώ, στην καρδιά σου.

Στο μικρό κελί της περιστολής σου, δεν υπάρχουν ανάγκες.
Μόνο λίγο λάδι, για να κρατάς αναμμένο το καντήλι της ευλάβειας σου και λίγο λιβάνι, θυμίαμα για τους εσπερινούς απολογισμούς στο εικόνισμα του προορισμού σου. 

Με σταθερή και ακλόνητη πίστη στην απόφαση σου, να σε στηρίζει.
Με ευρύτητα πνεύματος, που να εκτείνεται σε δύο κόσμους.
Δεν θα χρειαστείς τίποτα άλλο. Τα έχεις όλα. Θα νοιώθεις πλήρης.

Άγιος, μπορεί να είναι ο καθένας μας· ασφαλώς κι εσύ.
Η απόσταση από τον δρόμο της αγιότητας είναι ένα σταθερό «όχι», από εκεί που η συνείδηση σου δυσανασχετεί, κι ένα «ναι» χαρμόσυνο, στη διορατικότητα, στη λιτότητα και στη σεμνότητα του εσωτερικού κελιού που σε καλεί.
Να εκπνεύσουν οι νεκρές ώρες των αργών θανάτων.

Χρειάζεσαι προτροπή; Δώσε ζωή στο πρόσωπο σου, σπάσε τις νοσηρές συνήθειες με νέες ελεύθερες επιλογές, διάλυσε τις νευρώσεις των ενοχών στην αθωότητα της παιδικότητας σου και κάνε με σιγουριά το πρώτο βήμα της επιστροφής.
Εδώ είναι το σπίτι, το καταφύγιο, εδώ είναι η ζωή σου..
Όχι σαν καταφύγιο ατομικής επιβίωσης, αλλά ναός προσωπικής αναγέννησης - όπου το πρόσωπο αναπλάθεται βιώνοντας την ταπείνωση.

Η ταπείνωση είναι το βιωματικό κατώφλι του εαυτού σου.
Πολλά μονοπάτια οδηγούν σ’ αυτήν, όμως ουσιαστικά ο δρόμος είναι ένας, πάντα ο ίδιος·
η εκμηδένιση του κοσμικού εαυτού.

Δεν είναι κάτι άλλο από αυτό που καθημερινά ζούμε, δεν προχωρούμε σε καινούργιες έννοιες και άγνωστες εμπειρίες.
Η αμεσότητα της σχέσης με τον Θεό, η στιγμή για το πρώτο βήμα, η αξιολόγηση των οικείων δώρων, το κατώφλι της αγιότητας, είναι καταστάσεις απόλυτες.
Για να μετέχεις σ’ αυτές,  πρέπει να είσαι άδειος από τον κόσμο μας.

Πρέπει να αγγίξεις την απόγνωση για να ποθήσεις την γνώση· να έχεις χάσει τα πάντα, για να σου δοθούν τα αιώνια, να έχει υποχωρήσει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, για να τολμήσεις το πρώτο βήμα προς την Μεγάλη Συνάντηση.

Όταν φθάσει η στιγμή, όλα αλλάζουν σε φως, χαρά και ειρήνη.
Μέχρι να φθάσει η στιγμή, σε πολεμά ο κόσμος όλος με χιλιάδες στόματα, σε πολεμά η λερναία Ύδρα του κακού με αμέτρητα κεφάλια, πολεμάς ο ίδιος τον εαυτό σου με άπειρα μεταλλαγμένα πρόσωπα. Νικητής είναι αυτός που δεν έχει πια να χάσει τίποτα.

Αυτή είναι η περιουσία της ταπείνωσης· η απογύμνωση της καρδιάς από τον κόσμο. 

Για να χωρέσει τον Ουρανό.   ....

Μ Ψ

Το όνειρο

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ

0.

Ξυπνώ από ένα όνειρο. Εξακολουθώ να έχω την αίσθηση του.

Ένα καινούργιο βιβλίο μπροστά μου, κλειστό, κι ανυπομονώ να το διαβάσω.
Σαν να μην υπήρχε τίποτα στον κόσμο πριν από το βιβλίο αυτό, σαν να εξαρτάται η συνέχεια της ζωής στη γη από τις σελίδες του.

Γιατί διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο; Γιατί γράφει ένα βιβλίο;
Ο ίδιος ονειροπόλος είναι, που διαβάζει στ’ αστέρια πανάρχαιες ζωές, μαζί και την δική του και αντιγράφει, όσο πιστότερα μπορεί κάποιες σελίδες.
Δεν είναι εύκολη η νοερή αντιγραφή, ούτε και το καλοπροαίρετο διάβασμα.
Όλοι ζητούν με τις λέξεις να κατοχυρώσουν την αλήθεια, να την δεσμεύσουν, να την κρατήσουν αντέρεισμα της πίστης τους απέναντι στην αβεβαιότητα τους.
Την αλήθεια για τον άνθρωπο και για τον εαυτό τους.
Αλήθεια, μαζεμένη λέξη-λέξη, σταγόνα-σταγόνα, από θάλασσες, αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Από την άκρη του κόσμου, με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα.

Κάθε όνειρο έχει την δική του διαδρομή. Όλα είναι αληθινά, μέχρι το ξύπνημα.
Εφιάλτες είναι τα όνειρα που έχουν χάσει τον δρόμο τους ή τα όνειρα κάποιου, που έχει χάσει τον δρόμο του.
Όμως ο δρόμος είναι πάντα εδώ. Βαθιά χαραγμένος στην ψυχή μας, από την αγάπη που μας δόθηκε και που μας οδηγεί.

Μ Ψ

Ο μικρός Θωμάς

-  Από τις Ψυχαποσκευές

….  Κάποιο βράδυ, μόλις είχε πέσει το πρώτο σκοτάδι, παιδί εγώ σε καλοκαιρινές διακοπές, βρίσκομαι με τον μικρό Θωμά στο λιμάνι.
Έχουν ανάψει τα φώτα, η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη πανσέληνο, φθάνει το καράβι της γραμμής κατάφωτο, κάποιες βάρκες το πλησιάζουν, κόσμος πολύς στην προκυμαία και η βάρκα του θείου Αντώνη δεμένη πιο πέρα.
Χωρίς πολλή σκέψη, μπαίνουμε στη βάρκα και πιάνω τα κουπιά. 

Πλησιάζουμε προς το καράβι και σταματώ στη μέση της απόστασης.
Δυο παιδιά μόνα τους, γνωστή η βάρκα του θείου, δεν ήθελα να μας δει κανένας και να του το πει.

Δεν ήταν σωστή η απόφαση μου, το ήξερα, όμως η βραδιά ήταν μαγική.
Τα νερό στο λιμάνι λάδι, σαν να μην υπήρχε, σαν να ήταν μετέωρη η βάρκα, σε μια νοητή ευθεία στο ύψος του καραβιού. 

Κάτω, στο φως του φεγγαριού, βλέπαμε στον βυθό με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα.
Σταθήκαμε εκεί λίγη ώρα αμίλητοι, συνεπαρμένοι από αυτό που ζούσαμε.

Ξαναζώ την αίσθηση εκείνη.
Την αίσθηση της ομορφιάς και της συντροφικότητας. Όχι της παρέας.
Ο Θωμάς, αρκετά μικρότερος από μένα, μ’ ακολουθούσε σιωπηλός όπου τον πήγαινα,
μ’ απόλυτη εμπιστοσύνη.
Εγώ ένοιωθα την ώρα εκείνη, την συντροφικότητα της ευθύνης.
Μοιραζόμουν μαζί του πρωτόγνωρες στιγμές, αλλά με πλήρη αίσθηση της ευθύνης μου. 

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Αυτή την αίσθηση έχω και τώρα.
Μικρός Θωμάς ο εαυτός μου, ο φίλος, ο σύντροφος, αδελφός, πατέρας και γιος. 

Χάνω την έννοια του «εαυτού», ταυτίζομαι ξανά μαζί του, αναλαμβάνω την ευθύνη του και έτσι νοιώθω πως τον αγαπώ.
Όπως η Ελευθερία, το ίδιο και η Αγάπη, βασίζεται στην υπευθυνότητα.
Τώρα, έχω πρότυπο αγάπης και για τον πλησίον μου.  ….

Μ Ψ

Ένας άγιος στο σπίτι σου

-  Από τον "Συνέκδημο"

Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή δεν θέλουν πολλή σκέψη.
Αν έρθει η στιγμή που θα νοιώσεις βαθιά ποιος είναι ο σωστός δρόμος για σένα, μην το σκέφτεσαι.
Ένα βήμα είναι. Κάνε το. Το πρώτο βήμα της νέας πορείας.
Μιας πορείας δύσκολης και ανηφορικής, για τους απ’ έξω.
Ευφρόσυνης κι ευλογημένης γι αυτούς που ακολουθούν με θάρρος την βούληση τους και γεύονται ευλαβικά την πίστη τους.

Η αγιοσύνη είναι ένα κελί κρυμμένο βαθιά μέσα σου, που περιέχει όλο τον ορατό και τον αόρατο κόσμο.
Περνάς το κατώφλι του μ’ ένα απλό βήμα· και ζεις μια παράλληλη πνευματικότητα, τώρα, και στους δύο κόσμους.

Δεν χρειάζεσαι τίποτα στο μικρό σου κελί.
Μόνο λίγο λαδάκι, να κρατάς αναμμένο το καντήλι της ευλάβειας σου και λίγο λιβάνι, να θυμιάζεις στους εσπερινούς απολογισμούς σου το εικόνισμα του προορισμού σου.    

Άγιος, είσαι εσύ και δυνητικά ο καθένας μας.
Ένα «όχι» απόσταση, από εκεί που η κοσμική συνείδηση σου δυσανασχετεί, κι ένα «ναι» χαρμόσυνο, στη διορατικότητα, στη λιτότητα και στη σεμνότητα του κελιού σου.

Όχι πια άλλος αργός θάνατος, νεκρού χρόνου.
Δώσε ζωή στο πρόσωπο σου, σπάσε τις συνήθειες με νέες ελεύθερες επιλογές, διάλυσε τις νευρώσεις των ενοχών στην αθωότητα της παιδικότητας σου και κάνε με σιγουριά το πρώτο βήμα της επιστροφής.
Εδώ είναι το σπίτι σου. 

Μ Ψ

Λήθη και ιδανικά

– Ένα σημείωμα αναθεώρησης

Η Λήθη, θυγατέρα της Έριδας στη Μυθολογία, αποτελεί μια επικίνδυνη παγίδα στην επιδίωξη της ευτυχίας - ένα τέλμα με απατηλά φιλόξενη επιφάνεια, όπου συχνά αποθέτουμε τα ιδανικά μας, αφήνοντας τα μοιρολατρικά, να βυθισθούν.
Δεν την προσχεδιάζουμε, αλλά και δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, γιατί είναι αυτό ακριβώς που επιθυμούμε· να αποφύγουμε την συνειδητή  αυτοκριτική της πορείας μας - γι’ αυτό και αποδεχόμαστε με ευκολία ή και ανακούφιση, το χαλαρωτικό ημίφως της λησμονιάς.

Η λήθη αναλαμβάνει να καλύψει τις ενοχές των εσφαλμένων επιλογών μας στην επιδίωξη των αρχικών (ιδανικών) στόχων και να συνεργήσει έτσι, σε μια εναλλακτική μορφή ευτυχίας - της συσσώρευσης υλικών αγαθών και της κοινωνικής ανάδειξης, που τονώνουν τον εγωκεντρισμό και εκτονώνουν τον νευρωτισμό μας.
Στον απρόσωπο εναγκαλισμό της, αυτοσχεδιάζουμε τους γνήσιους ρόλους μας στη ζωή και υποκρινόμαστε αβασάνιστα τους σιωπηλούς κομπάρσους ή τους αμέτοχους θεατές της μοναδικής μας παράστασης – ουσιαστικά, αδιαφορούμε για τις καταβολές της ταυτότητας μας και αρνούμαστε την πνευματική μας κληρονομιά, που αντί να μας ενισχύει, θεωρούμε πως μας συνθλίβει.

Ξεχνούμε επιλεκτικά, πως το σήμερα θα όφειλε να είναι η ώρα της ευθύνης μας, πως η τελευταία μέρα της μακάριας και βαθιάς αμεριμνησίας μας, θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον η χθεσινή, πως η στιγμή που μόνιμα αναβάλλουμε, της επιστροφής στις αξίες των πατέρων μας και στην αναθέρμανση των πιστεύω μας, δεν θα έρθει ποτέ, με την αδράνεια που μόνιμα μας πολιορκεί.
Προτιμήσαμε μια (ωραία) ζωή σε μια κοινωνία ανταγωνισμού, ρηχότητας και μίμησης, ενώ η ζωή και η ευτυχία συναντούνται (συμπίπτουν), στο μέτρο που αντανακλούν την ομορφιά των αισθημάτων μας – τίποτα διαφορετικό, τίποτα περισσότερο - αλλά εμείς έχουμε ξεχάσει προφανώς, ν’ αγαπούμε.

Προσαρμοστήκαμε από νωρίς στην «αγάπη» της συναλλαγής, στην τυποποιημένη ευγένεια που απαιτεί η κοσμική εικόνα της εφαρμοσμένης αδιαφορίας και αμβλύναμε την ιερή απολυτότητα της αγάπης στη σχετικότητα της μικροψυχίας μας.
Υπάρχει και ο φόβος της αγάπης. Δεν ανοιγόμαστε για να μην αισθανθούμε ευάλωτοι, δεν αγαπούμε για να μην πονέσουμε, ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα οδηγούν τα αισθήματα μας στην μοναχικότητα της αυτάρκειας και στις άμυνες της καχυποψίας.

Η λογική της ευκαιριακής αγχολυτικής διασκέδασης των καταστάσεων, αποκλείει από τη ζωή μας την πληρότητα της αγάπης.
Η έλλειψη αυτοσεβασμού, στερεί από τη συμπεριφορά μας και την ελάχιστη αίσθηση εκτίμησης προς τα πρόσωπα που σχετιζόμαστε, προς την φύση που μας περιβάλλει, στην εργασία που επιτελούμε και στην ίδια την έννοια της ζωής.
Πού να στηριχθεί η αγάπη; Πού να δομηθεί  η ευτυχία;

Όταν η ικανοποίηση είναι μια έννοια καθαρά κοσμική, χωρίς πνευματικό αντίκρισμα, μια απαίτηση του στερημένου εγώ, μέσα από τις δυνατότητες που μας παρέχει το χρήμα, η φήμη και οι ευκαιριακοί ελιγμοί, τότε ασφαλώς μας παρασύρει στην εξάρτηση της ιδιοτέλειας και στη μίμηση κοινωνικών ειδώλων - προτύπων, που παρακάμπτουν κάθε προαίρεση ποιητικής αίσθησης, και νοθεύουν την αμεσότητα και τη θερμότητα στις σχέσεις μας.

Στις σχέσεις με τους άλλους, και με τον εαυτό μας επίσης.
Γιατί τελικά, είναι φανερό πως δεν υπάρχει ξένος, ανταγωνιστής ή εχθρός.
Δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε, ο «άλλος». Αυτό που εισπράττουμε στις σχέσεις μας, είναι η αντανάκλαση των δικών μας διαθέσεων.
Πέρα από τις κοινωνικές συμβατικότητες, που συχνά μας απομονώνουν συναισθηματικά, είναι απόλυτα εφικτό να έχουμε για καθρέπτη του εαυτού μας τα μάτια του απέναντι μας…

Δεν αρκεί να τοποθετούμε τον «αδελφό» πλάι μας ή κοντά μας.
Η θέση που του αρμόζει είναι στην καρδιά μας, γι’ αυτό κι όταν του δείχνουμε με ειλικρίνεια την προσοχή και το ενδιαφέρον μας, του χαρίζουμε λίγο από τον χρόνο και την αγάπη μας, γεμίζουμε και τη δική μας ύπαρξη με χαρά, σταθερότητα κι εμπιστοσύνη.   
Η χαρά της αγάπης, αυτό που θέλουμε όλοι και το ονομάζουμε ευτυχία, είναι το διάχυτο άρωμα της ειλικρίνειας, όταν ανθίζει ο εύφορος κήπος της καρδιάς μας.

Είναι ο άλλος δρόμος, που περνά μέσα από το υπέρλογο της θυσίας.
Και ας μην μας φοβίζουν οι λέξεις. Οι θυσίες του απλού, καθημερινού ανθρώπου, μπορούν να είναι κι αυτές απλές και καθημερινές· στα μέτρα του.
Η κατεύθυνση όμως, είναι πάντα μία.
Αγάπη που δεν έχει στη δυναμική της την απελευθερωτική ορμή της προσφοράς μέχρι θυσίας, αγάπη με όρια, δεν είναι Αγάπη.
Και είναι αυτές οι απλές –μικρές- θυσίες του εαυτού, που μας οδηγούν στους συγκινησιακούς και ευχαριστιακούς παραδείσους του πνεύματος, γιατί ο πλούτος της αγάπης, βιώνεται μέσα στις αλήθειες της διαρκούς πνευματικής αναγέννησης – και η αναγέννηση προϋποθέτει εξάπαντος, θυσίες.

Μ Ψ

Τα δώρα της οικειότητας

-  από τις Ψυχαποσκευές

Ο ανερμάτιστος σκεπτικισμός και οι πολύπλοκες περιπλανήσεις επιφανείας, δεν έχουν την ικανότητα με την ρηχότητα τους, να εισδύσουν σε περιοχές του πνεύματος όπου η απλότητα και ο σεβασμός προσέγγισης, κάνουν τις βαθύτερες έννοιες της ζωής να μοιάζουν δυσνόητες κι απρόσιτες.
Το βάθος όμως πάντοτε υπάρχει, όσο και αν το αγνοούμε.
Εκεί βρίσκεται η αλήθεια.

Είναι σαν τα δώρα της οικειότητας.
Πόσες φορές τα παιδιά, με το θάρρος της αγάπης που τα περιβάλλει, δεν γίνονται απαιτητικά, επίμονα, ανυπάκουα και σκληρά ακόμα; Και πόσες φορές οι σύζυγοι, δεν φέρονται μεταξύ τους αδιάφορα, υπεροπτικά, κτητικά, υποτιμητικά και επιθετικά;

Κι όμως, όλα αυτά είναι δώρα της οικειότητας.
Τα επιφανειακά, απερίσκεπτα δώρα, που προσφέρονται με οικεία άνεση και πληγώνουν άδικα και αδικαιολόγητα.

Γιατί αν ψάξεις βαθύτερα στην ψυχή του άλλου, όπως και στα δικά σου αισθήματα, θα ανακαλύψεις όλη την αγάπη, την στοργή, την εξάρτηση, την ανάγκη, την συντροφικότητα και την χαρά, που απαρτίζουν την πραγματικότητα της οικειότητας και στοιχειοθετούν την αλήθεια μιας σχέσης.
Και είναι πραγματικά κρίμα, να υποφέρουμε από την άστοχη προσφορά (έστω και επαναλαμβανόμενη) τέτοιων επιπόλαιων δώρων ή και να τα προσφέρουμε οι ίδιοι αντιδραστικά, αγνοώντας τα βαθύτερα πραγματικά μας αισθήματα. 

Περισσότερη απλότητα χρειάζεται, για να είμαστε ευπροσήγοροι και προσηνείς, περισσότερη αγνότητα και ευθύτητα, για αμεσότερη επικοινωνία και περισσότερος σεβασμός στον άλλο, για να μας παρέχει κι εκείνος τον σεβασμό του, τον απαραίτητο στην αυτοεκτίμηση μας.
Η αμοιβαιότητα είναι η βάση μιας δημιουργικής σχέσης συζύγων, γονέων και παιδιών, μέσα στην οικογένεια – και η ζωή είναι πολύ μικρή και αστάθμητη, για να επιμένει κανείς στη διατήρηση αποτυχημένων προτύπων.

Μην πνίγετε την αγάπη σας, μην την συνθλίβετε ανάμεσα στον υπέρμετρο σκεπτικισμό και την τραυματισμένη σας αυτοεκτίμηση, αφήστε την να αναπνεύσει, να εκδηλωθεί αυθόρμητα σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητας σας.
Η οικειότητα (πρέπει να) είναι η ελεύθερη έκφραση της αγάπης, τίποτα πέρα απ’ αυτό, αλλιώς μεταλλάσσεται πολύ εύκολα σε σκοπιμότητα και υποκρισία.

Εκείνοι που εκτιμούν τα δώρα που δέχονται και αναγνωρίζουν την οικειότητα στις προσφορές  των αγαπημένων τους, βλέπουν να ανοίγονται στον δρόμο τους συνεχώς, νέοι ορίζοντες αλήθειας για πανέμορφα ταξίδια.
Όσο μακριά μπορεί να φθάσει κανείς…        

Μ Ψ

Το φεγγάρι κι ο γάιδαρος

Σκέφθηκες, όπως έπρεπε;
Το αποτέλεσμα δείχνει, αν οι ενέργειες μας ήταν οι σωστές.

Από την τελευταία ανάρτηση (Σκέψου σαν γάιδαρος) του σοφού Νασραντίν, πέρασαν δύο εβδομάδες σεληνιακής σιγής.
Μέσα σ’ αυτό το διάστημα, το «Φεγγάρι», έκλεισε οκτώ χρόνια ουράνιας περισκόπησης και γιόρτασε μοναχικά (όπως και στις περιπολίες του) την επέτειο του.

Αν ψάχνεις για το φεγγάρι σου, σκέψου σαν το φεγγάρι και θα το βρεις.
Αν δεν έχασες τον γάιδαρο σου, μην περπατάς στα τέσσερα και με μάτια κλειστά.
Δεν θα βρεις το φεγγάρι, αν σκέφτεσαι σαν γάιδαρος.

Μ.

Μνήμη θανάτου

-  από τις Ψυχαποσκευές

….   Και να, δίπλα μου, αντίκρυ μου, κρυμμένη στις πτυχές της κρίσης, η σκιά του θανάτου. Το σκοτάδι, η σιωπή κι ο φόβος.
Το σκοτάδι της αβύσσου, η σιωπή του κενού και ο φόβος του χάους.
Χθες αυτά δεν υπήρχαν. Μα τάχα, υπήρχα εγώ χθες;
Ένα νούμερο ληξιαρχείου, μια πλαστική ταυτότητα και μια ψευδαίσθηση πρωταγωνιστή· αυτά ήμουν. Επιφάνεια, χωρίς άλλη διάσταση…
Σκόρπισμα, χωρίς μοίρασμα… Αδράνεια…

Η κρίση, η οποιαδήποτε κρίση, είναι η ευκαιρία.
Κι είναι εύκολο βέβαια να την ονομάζεις έτσι, και δύσκολο να την αποδέχεσαι σαν τέτοια, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να την αξιοποιείς.
Να ξεχνάς τις συνήθειες, τους φόβους και τις ενοχές σου και να βλέπεις τα πράγματα απ’ την αρχή.
Καθαρά, σ’ όλο τον δρόμο της προοπτικής τους, μέχρι τον θάνατο.
Γιατί ο θάνατος, στην άκρη της ζωής, είναι άρρηκτα δεμένος στην κρίση.
Γι αυτό και η κρίση, είναι η μοναδική ευκαιρία να υπερβείς τον θάνατο.

Λένε οι όσιοι γέροντες: Έχε μνήμη θανάτου.
Όχι να σκέφτεσαι συνέχεια τον θάνατο σαν μοιραία κατάληξη της μάταιης ζωής σου, μέσα σε θλίψη, πένθος και θρήνο για τον άθλιο ρόλο που διαδραμάτισες σ’ ένα κακοδουλεμένο από σένα σενάριο, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Να θυμάσαι πως υπάρχει το τέλος – κάποτε, σύντομα, πιθανόν και στον επόμενο τόνο… - και να ετοιμάζεις μεθοδικά ψυχαποσκευές συγγνώμης, αγάπης, ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης και φιλίας, με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με τους κεκοιμημένους αδελφούς, με τον Θεό.
Υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτή την χαρά της προετοιμασίας, μες στην προσδοκία του ταξιδιού, του νόστου;   ….

Μ Ψ

Συνέπεια στην Αγάπη

-  από τις Ψυχαποσκευές

….   Συνέπεια, προπαντός στην αγάπη.
Όχι αγάπη εγκεφαλική, νοητική, αλλά βαθιά καρδιακή.
Ν’ αγαπάς, χωρίς να σκέφτεσαι περί αγάπης,
να δίνεσαι, να προσφέρεις
την έννοια, την φροντίδα, τα υπάρχοντα, τον κόπο και τον χρόνο σου
στον άλλο,
χωρίς να μετράς.

Οι ορισμοί της αγάπης άπειροι, όσοι και οι τρόποι εκδήλωσης της,
όμως η ουσία της μία, ενιαία,
όπως ο ήλιος που λάμπει και θερμαίνει όλους,
ένα ποτάμι ορμητικό ή γαλήνιο η αγάπη,
που με την ίδια σύσταση του καθαρού νερού του,
αρδεύει και δέντρα και γρασίδι,
στάρι, ρύζι και μπαμπάκι, οπωροφόρα και παράσιτα.

Και λουλούδια!
[- τι θαύμα, να μεγαλώνει με φως κι αγάπη ένα λουλούδι…]

Ο Θεός είναι η πηγή της αγάπης,
κι εσύ ένα αυλάκι στο χώμα, να ρέει η αγάπη Του
- όλο και πιο χαμηλά, όλο και ταπεινότερα,
μέχρι την θάλασσα της αγιότητας.   ….

Μ Ψ

Ασυνέπεια κι επαναλήψεις

-  από τις "Ψυχαποσκευές"

….   Η ασυνέπεια είναι καρπός της υποκρισίας και της αδικίας.
Οι δικαιολογίες σου μόνο σε μένα περνούν, τον παραγκωνισμένο εαυτό σου, που ζω την κάθε στιγμή σου με αγωνία και πόνο.
Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, από το να περιμένω…
Βαθιά μέσα σου ελπίζω, ίσως ο πόνος κι η αγωνία της αλήθειας να αναδύουν θυμιάματα προσευχών και ικεσίας, που τελικά θα μας σώσουν.

Δεν αμφέβαλα ποτέ για τα αισθήματα σου, όμως η σωτηρία από την μανία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, δεν θα έρθει σαν επιβράβευση της υποτονικής καλής σου προαίρεσης, θα πρέπει να ορμήσεις στα κύματα, να παλέψεις.
Δεν ήταν τυχαίο, το όνειρο που είδες. Μην το αγνοήσεις.
Μην το αφήσεις να ξεχαστεί.

Η πίστη σου δεν είναι ένα εικονοστάσι, να στρέφεσαι σ’ αυτό περιστασιακά όταν υπάρχει ανάγκη ή και τακτικά πριν ξεκινήσεις την ημέρα σου.
Οι άγιοι που σε κοιτούν μέσα από το τζάμι, σου φωνάζουν κι εσένα ο νους σου είναι αλλού, έχει στρίψει ήδη την γωνία κι απομακρύνεται βιαστικός, να προλάβει τις δουλειές σου.
Δεν κάνεις καλά.
Άνοιξε το εικονοστάσι σου και πάρε τους αγίους μαζί σου.
Βάλε τους στην καρδιά σου, μίλα τους, δέξου την γλυκύτητα, την σοφία και την ευλογία τους.
Έχε την Παναγία μας μόνιμα στην καρδιά σου και το βλέμμα του Χριστού θα είναι συνεχώς στραμμένο πάνω σου.

Τα έχεις ακούσει όλα αυτά, τόσες και τόσες φορές θα μου πεις, κι εγώ επίσης, άλλες τόσες. 

Κάθε επανάληψη όμως, είναι και ένα παράθυρο στο φως, μέχρι να ’ρθει η στιγμή μας.
Να επιδιώκεις τις επαναλήψεις. Την δεκτικότητα μας, πρέπει υπομονετικά και σταθερά, εμείς οι ίδιοι να την προετοιμάσουμε.
Αν δεν έχει ευαισθητοποιηθεί ακόμα, είναι γιατί χανόμαστε στον λαβύρινθο της λήθης, στην ομίχλη των καιρών… Ως πότε;   ….

Μ Ψ

Θέμα προσωπικό..

-  από τις "ΨΥΧΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"

….   Η αλήθεια δεν είναι γνώση. Δεν μαθαίνεται διαβάζοντας γι’ αυτήν, ακούγοντας ή απομνημονεύοντας την. Η αλήθεια είναι ζωή.
Η καθαρή, γνήσια ζωή, που βιώνεται αυθεντικά, πέρα από την μελέτη και τον στοχασμό της, μέσα στην αγαπητική καθημερινότητα της εργασίας και της οικογένειας, στον κόπο και στον πόνο της προσπάθειας ή στη σιωπή και την προσήνεια της αγιότητας. 
Αν κάποια πράγματα ακούγονται απόλυτα, συμβαίνει γιατί πραγματικά είναι απόλυτα.

Το μέτρο χρειάζεται στις συμπεριφορές και στις προσωπικές απόψεις για πράγματα του κόσμου τούτου – για μεγέθη που μετριούνται.
Στις θεμελιακές ιδιότητες του προσώπου, όπως η πίστη, η ελευθερία, η αγάπη, η ταπεινότητα και η μέθεξη, καθώς και σε έννοιες που προσδιορίζονται από τις ιδιότητες αυτές, όπως η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η σοφία, η αγαθότητα και η αγαλλίαση, υπάρχει η απολυτότητα της ποιότητας τους, που δεν επιδέχεται μέτρηση, έκπτωση και σύγκριση - είναι ποταμοί πνευματικοί, χείμαρροι ισχυροί, θείας πνοής και ουσίας.

Οι κατ’ εικόνα Θεού ιδιότητες, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται, νοούνται, μέσα στη σχέση των προσώπων μεταξύ τους, στην κοινωνία τους, με την γνήσια σημασία της λέξης.
Στο δόσιμο της εμπιστοσύνης, στο μοίρασμα της υπακοής, και στον αφανισμό του απρόσωπου εγώ· στη συμμετοχή στο σύνολο, κτίζεται πέτρα-πέτρα η πληρότητα του προσώπου.

Δεν υφίσταται «πρόσωπο», στην ατομικότητα, στην ιδιωτικότητα, στα δικαιώματα και στις διεκδικήσεις, στην φυγή ή στην αντίθεση.
Μέσα στη σχέση μας με τον εαυτό, με τον Θεό και με τον πλησίον μας, στην πνευματική μας σύντηξη, θα γνωρίσουμε τις διαστάσεις της ελευθερίας μας και τις δυνατότητες της πίστης μας· «ζώντες εν Αληθεία», αποκτούμε πρόσωπο και παρρησία παράστασης. 

Αν το μυαλό αποτελεί το διυλιστήριο των ιδεών, τότε η καρδιά είναι το καμίνι σύντηξης των ιδεών με τα αισθήματα.
Εκεί επιτελούνται οι μεγάλες συναντήσεις, οι καταλυτικές ενώσεις, οι ανακαινίσεις κι οι αναμορφώσεις.   

Παρατήρησα ένα ξάφνιασμα πριν από λίγο, μια μικρή ένσταση του εαυτού μου, στο «μοίρασμα της υπακοής». Όμως γιατί;
Θα πρέπει να το δεχτούμε στην πληρότητα του, πως ό,τι αφορά το πρόσωπο μοιράζεται. 

Όπως μοιράζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
Όπως μοιράζεται η αγάπη, η δικαιοσύνη, η σοφία, η ειρήνη, η ελπίδα, το ίδιο ισχύει και για την υπακοή, την ταπείνωση και την αγιότητα. 

Δεν υπάρχουν αρετές ατομικές. Μοιράζονται και επηρεάζουν τους γύρω μας.
Αυτή τους η ενέργεια τις εδραιώνει.

Οι αρετές φύονται, καλλιεργούνται, ωριμάζουν και καρποφορούν, στο έδαφος των ιδιοτήτων του προσώπου. Η αλήθεια τους αναπτύσσεται σε περιβάλλον ελευθερίας και κοινωνίας, πίστης και ταπείνωσης.
Οι αρετές είναι απολύτως προσωπικές, γι αυτό και αφορούν τον εσωτερικό μας κόσμο, τον εσώτερο εαυτό, δεν προβάλλονται και δεν επιβάλλονται.
Κοσμούν το πρόσωπο, εκεί που δεν υπάρχει η μοναξιά του πλήθους, παρά μόνο η ησυχία της προσωπικής κοινωνίας.
Εκεί που συναντούμε τον Θεό και τον πλησίον μας.

Δεχόμαστε και μοιραζόμαστε. Δεν υπάρχουν αρετές σε λανθάνουσα κατάσταση.
Το καλό είναι πάντοτε ζωντανό, ενεργό, ανανεωνόμενο και ζωοποιό.
Κι όταν λέμε πως ένα θέμα μας είναι (αυστηρά ή όχι) προσωπικό, δεν εννοούμε πως είναι κρυφό, απόρρητο και πρέπει να κρατηθεί μυστικό, αλλά πως αγγίζει τις βαθύτερες ευαισθησίες μας, γι αυτό και χρειάζεται (απαιτείται) οι άλλοι να δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό (που αποκλείει την περιέργεια, την αδιακρισία, τον σχολιασμό και την αυθαίρετη παρέμβαση) και να μας παρέχουν την στήριξη και την ελευθερία που απαιτεί ο υπεύθυνος χειρισμός του.   ….

Μ Ψ

Μικροί θάνατοι

-  από τις "ΨΥΧΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"

….   Ο φυσικός θάνατος είναι το οπισθόφυλλο του ημερολόγιου μας στη γη.
Κάθε σελίδα όμως καθημερινότητας, περιέχει και μερικούς επί μέρους ηθικούς θανάτους. 

Και δεν είναι οι λύπες, οι στενοχώριες, οι απώλειες κι οι αποτυχίες, οι ματαιώσεις και οι απογοητεύσεις οι μικροί μας θάνατοι, όπως αναφερόμαστε σ’ αυτούς ποιητικά.
Αυτές όλες οι καταστάσεις, είναι οι ευκαιρίες μας, ευκαιρίες για αξιοποίηση, για όσους έχουν τα μάτια τους ανοιχτά.
Είναι ασκήσεις ελευθερίας, αγάπης και σοφίας.
Γυμνάσματα υπομονής και ελπίδας, που δυναμώνουν την ψυχή.

Άλλοι είναι οι μικροί, καθημερινοί θάνατοι - είναι οι ώρες που νιώθουμε μέσα μας άδειοι·

ευχαριστημένοι ίσως από την εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας, ικανοποιημένοι ίσως από την επιβεβαίωση κάποιας ματαιοδοξίας, αλλά άδειοι.
Το κενό που συνοδεύει το μάταιο, το ψεύτικο, το ευτελές, το πρόστυχο και το άδικο των πράξεων μας, αυτό είναι θάνατος· αργός, βαθμιαίος, αλλά βέβαιος.
Μειώνει κι αλλοιώνει την προσωπικότητα και τον αυτοσεβασμό μας, διασπά τις ενότητες που ορίζουν τη ζωή, είναι το κενό που στοιχειοθετεί το χάος στην ψυχή μας. 

Είναι οι μικροί ηθικοί θάνατοι που αθροίζονται κι οδηγούν στη σκληρότητα της καρδιάς μας, στην απονιά και στην πώρωση.

Θάνατοι είναι και οι ώρες της μοναξιάς, της ανίας και της ακηδίας, κι όλες οι χαμένες ώρες της ζωής μας.
Θάνατοι και οι ώρες του χλευασμού, της ειρωνείας, της μείωσης του άλλου, που τροφοδοτούν τον εγωισμό μας και δεν επιβραβεύουν ίσως την πλασματική μας ανωτερότητα, αλλά πιστοποιούν σίγουρα την ανωριμότητα μας.
Και οι ώρες ακόμα, της αργολογίας, της κατάκρισης ή της επικριτικής σιωπής (από την απόσταση της αυταρέσκειας μας), κι αυτές, θάνατος είναι…

Μ Ψ