"Το χάρισμα των πονεμένων "

-  π. Λίβυος

Καθίσαμε να φάμε. Μόλις είχε τελειώσει μια ακόμη ομιλία.
Πάντα μετά από μια ομιλία χρειάζομαι ησυχία και σιωπή.
Ακόμη και στο φαγητό.
Η παρέα κουβέντιαζε και εγώ απλά άκουγα και χαιρόμουν με την χαρά τους.

Κάποια στιγμή μια κυρία γυρνάει προς το μέρος μου και με ρωτάει,
«πάτερ, μου επιτρέπεται να σας κάνω ένα σχόλιο για τις ομιλίες σας;
Πέρα ότι μου αρέσουν πολύ και με αναπαύουν, έχω διαπιστώσει ότι μιλάτε μέσα από βαθύ πόνο, ως σταυρωμένος, ακόμη και το γέλιο σας, το χιούμορ σας είναι «πικρό»…»

Με άγγιξε τόσο αυτή η κουβέντα… γιατί ήξερα ότι ήταν πέρα για πέρα αληθινή.
Ναι, το γέλιο υπήρξε πολλές φορές το δικό μου καταφύγιο, η κρυψώνα που έβαζα το εσωτερικό μου παιδί να παίξει για να αντέξει.
Τα αστεία ήταν η δική μου άμυνα, σε έναν κόσμο που δεν με υποδέχτηκε και με τον καλύτερο τρόπο.

Ξέρετε, οι μεγαλύτεροι κωμικοί ήταν καταθλιπτικοί. Γι’ αυτό αυτούς που σας κάνουν να γελάτε να τους σέβεστε, γιατί είναι τραγικά πρόσωπα.
Όμως εκείνο που με είχε συγκλονίσει, ήταν πως αυτή η γυναίκα είδε αυτή την αλήθεια μου, το πικρό γέλιο και χιούμορ μου.

Όταν έφυγε έμαθα ότι ήταν 15 χρόνια άρρωστη, με φρικτούς πόνους.
Τότε κατάλαβα γιατί μπορούσε να βλέπει εκείνο που οι περισσότεροι απλά κοιτούσαν. 

Άλλωστε, είναι εκείνο το χάρισμα που με το καιρό αποκτούν οι πονεμένοι, να οσφραίνονται ο ένας τον άλλον, για να νιώθουν παρηγοριά στη μοναξιά του σταυρού…

fb - [2φΑ]

Share