"Η νοσταλγία του απολύτου "

 

- π. Μιχαήλ Π. Ευδοκίμωφ

Η αναζήτηση του Θεού εμφανίζεται σαν επιστροφή που συνεχώς ανανεώνεται, δηλαδή σαν μια βαθειά υπαρξιακή αλλαγή προς τον Θεό.
Καταλήγει σ’ αυτή την καινούργια ζωή, σ’ αυτή την τέλεια ένωση, για την οποία μιλά ο απόστολος Παύλος: «Ζω ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός.» 
Έτσι το βλέμμα με το οποίο αντικρίζουμε τον κόσμο μπορεί να είναι ένα καινούργιο βλέμμα, τροφοδοτημένο από τις πηγές της εκστάσεώς μας μπροστά στη μυστική ομορφιά των όντων και των πραγμάτων.

Σ’ αυτές τις προνομιακές στιγμές, η αναζήτηση του Θεού φθάνει στο αποκορύφωμά της με το όραμα πάνω στο όρος Θαβώρ, όπου δόθηκε η χάρις στους τρείς μαθητές, να δουν τον Χριστό μεταμορφωμένο μέσα στο λαμπρό φως της θεότητάς Του. Συνεπαρμένος από μια παραδεισιακή μέθη, ο απόστολος Πέτρος προτείνει να στήσει σκηνές, γιατί λέει, ότι θα είναι πολύ καλό να μείνουν εκεί.
Όμως ο Πέτρος έχει άδικο, δεν μπορούν να μείνουν εκεί, πρέπει να ξανακατέβουν στην κοιλάδα των δακρύων, στη θολούρα της καθημερινότητας, στη φορτωμένη με έννοιες ζωή των ανθρώπων ή όπως στην περίπτωση του Χριστού, στον πόνο και στο θάνατο.

Όλοι μας έχουμε ζήσει το μικρό μας Θαβώρ, αυτή την αποφασιστική συνάντηση με τον Θεό, που δίνει στην πίστη μας το υπαρξιακό θεμέλιο.
Έχει δοθεί φαίνεται, σε κάθε άνθρωπο, πιστό ή άπιστο, να ζήσει τις δικές του στιγμές χάριτος, όπου ένα πέπλο σηκώνεται πάνω στο μυστήριο της ζωής.
Οι ποιητές αναφέρονται σ’ αυτό, που μέσα σε μια στιγμή εξάρσεως ο Γκαίτε φωνάζει: «στιγμή είσαι ωραία, σταμάτα!» 
Κάθε ποιητής είναι ένας ισόβια ανικανοποίητος της ζωής, ένας οραματιστής, που τείνει προς τον φωτισμό των πραγμάτων, γιατί όπως υποστηρίζει ο Ρεμπώ, «δεν υπάρχει αληθινή ζωή».

Μου φαίνεται ότι ο κόσμος ταλαντεύεται μεταξύ δύο άκρων: από τη μια μεριά το αίσθημα της αρνήσεως ή η απουσία του θαβωρείου φωτός –το φως είναι εδώ, λάμπει μέσα στο σκοτάδι, αλλά ο κόσμος δεν το βλέπει– από την άλλη μεριά: ο πειρασμός του απολύτου, που είναι ο πειρασμός του Πέτρου, ο οποίος επιθυμεί να στήσει σκηνές πάνω στο Θαβώρ, να παρατείνει αυτή τη μακαριότητα, να παραβιάσει το θέλημα του Θεού.

Σ’ αυτές τις δυο περιπτώσεις το φως παραμένει εξωτερικό για τους ανθρώπους, είναι καλυμμένο ή τους θαμπώνει, αλλά δεν τους διαπερνά.

 
[Από το φυλλάδιο «η αναζήτηση του Θεού στη σύγχρονη σκέψη και λογοτεχνία», έκδοση της "ομάδας προβληματισμού" των μαθητών του Λεοντείου Λυκείου, το 1983
– Μετάφραση του κειμένου από την Μαρία Λαγουρού]

 

antifono – 2φΑ

Share