Η δύναμη του λόγου

 

Ήταν κάποτε ένας σαμουράι, τρομερός μαχητής, μα χαρακτήρας εγωκεντρικός και αλαζόνας. Νόμιζε πως ήταν κάποιος όταν σκότωνε, κι έτσι έψαχνε διαρκώς ευκαιρίες να προκαλέσει, ακόμη και για ασήμαντη αφορμή. Με τον τρόπο αυτό ο σαμουράι συντηρούσε την ιδέα που είχε για τον εαυτό του και τον άτεγκτο χαρακτήρα του.

Κάποτε πήγε σ’ ένα χωριό και είδε  κόσμο να συρρέει σε ένα μέρος. Ο σαμουράι έκοψε τον δρόμο ενός από αυτούς τους ανθρώπους και τον ρώτησε κοφτά:
“Που πηγαίνετε όλοι τόσο βιαστικά;”
“Ευγενικέ πολεμιστή”, αποκρίθηκε ο άνδρας, που μάλλον είχε ήδη αρχίσει να τρέμει για τη ζωή του, “πηγαίνουμε να ακούσουμε τον δάσκαλο Ουέι”.

“Και ποιος είναι αυτός ο Ουέι;”.
“Μα, είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις τον δάσκαλο Ουέι, που είναι γνωστός σε όλη την περιοχή κι ακόμα πιο πέρα;”
Ο σαμουράι ένιωσε άσχημα και πρόσεξε το σεβασμό με τον οποίο μιλούσε ο χωρικός για ένα δάσκαλο και όχι για ένα σαμουράι σαν αυτόν. Αποφάσισε λοιπόν να δείξει σε όλους, πως η δική του φήμη θα ξεπερνούσε εκείνη του Ουέι κι έτσι ακολούθησε το πλήθος στον χώρο που δίδασκε ο δάσκαλος Ουέι.

Ο Ουέι ήταν ηλικιωμένος και κοντός κι αυτό προκάλεσε την περιφρόνηση και τη συγκρατημένη οργή του σαμουράι.
Ο Ουέι άρχισε να μιλά.
“Στη ζωή ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε μια πληθώρα πανίσχυρων όπλων, αλλά για μένα το πιο ισχυρό απ’ όλα είναι η λέξη”.

Μόλις το άκουσε ο σαμουράι, δεν κρατήθηκε και φώναξε:
“Μόνο ένας γέρος σαν εσένα θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια δήλωση”, είπε και τράβηξε το σπαθί του, την κατάνα, από το ζωνάρι του. Ύστερα, κραδαίνοντας την, συνέχισε:
“Αυτό, είναι ένα πανίσχυρο όπλο και όχι τα λόγια σου”.

Τότε ο Ουέι, κοιτάζοντάς τον κατάματα, απάντησε:
“Είναι φυσικό κάποιος σαν εσένα να μιλά έτσι, είναι προφανές πως δεν είσαι παρά ένας φαφλατάς χωριάτης, ένας ακαλλιέργητος αγροίκος, ένας αμόρφωτος και δειλός παλιάνθρωπος”.
Στο άκουσμα των λόγων αυτών, ο σαμουράι κοκκίνισε ολόκληρος και με σώμα άκαμπτο και μυαλό θολωμένο κινήθηκε καταπάνω του.
“Αποχαιρέτα τη ζωή γέρο, ήρθε το τέλος σου”.

Τότε εντελώς απρόσμενα, ο Ουέι άρχισε να ζητά συγνώμη.
“Συγχώρα με, μεγάλε άρχοντά μου, λυπήσου με, δεν είμαι παρά ένα ταλαίπωρος άμυαλος φουκαράς και η γλώσσα μου καμιά φορά δεν ξέρει τι λέει. Μπορεί η γενναία καρδιά του πολεμιστή που κουβαλάς στο στήθος σου, να συγχωρήσει εμένα τον ανόητο γέρο, που πάνω στην τρέλα μου σε πρόσβαλα;”
Ο σαμουράι κοκάλωσε από την ταπεινή στάση του γέροντα και ύστερα αποφάσισε να δείξει τη μεγαλοψυχία του μπροστά στον κόσμο:
“Εντάξει δάσκαλε Ουέι, δέχομαι τη συγνώμη σου”.

Τότε ο Ουέι τον κοίταξε πάλι στα μάτια και του είπε:
“Φίλε μου, πες μου τώρα: είναι ή δεν είναι πανίσχυρα τα λόγια ενός ανθρώπου; Πρώτα σε έκαναν να θέλεις να με σκοτώσεις, κι αμέσως μετά να με συγχωρέσεις!
Η κατάνα σου μπορεί μόνο να σκοτώνει στα τυφλά…”

fb – 2fA

                                        

Share