Λουδοβίκος των Ανωγείων
- Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]
Περνούσε ο χρόνος τη συνηθισμένη βαρετή πορεία του,
όταν είδε έναν έρωτα ξαπλωμένο κάτω από μια ελιά.
Αναμαλλιασμένος, ξυπόλυτος, αλλού τα βέλη, αλλού τα τόξα.
O
χρόνος κατέβηκε, σταμάτησε από πάνω του,
τον περιεργάστηκε κάμποση ώρα και τέλος τον πείραξε:
«Και τι δε θα ’δινα για την τρέλα και τα νιάτα σου…»
«Η τρέλα είναι ό,τι πιο ακριβό έχω, άρχοντα.
Δεν πωλείται. Για τα νιάτα μου όμως, που είναι ρόδα
και θα πέσουν, τι μου δίνεις;»
«Ό,τι μου ζητήσεις».
«Ένα κουμπί να το πατώ, να σταματάς όποτε εγώ
το θέλω», είπε καθαρά, συλλαβιστά.
Γελάει ο χρόνος, του χαϊδεύει τα μαλλιά και του λέει
φεύγοντας:
«Δεν ξέρεις, λοιπόν, πως είσαι σπουδαίος
και περιζήτητος, ακριβώς επειδή δεν έχεις χρόνο;»
πΖ – 2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου