"Ουγκώ και Κιλιμάντζαρο "

Victor Hugo  -  Les Pauvres Gens
(απόσπασμα)


Η γειτόνισσα μας πέθανε ’ψες.
Θα ’ταν σαν έλειπες.
Άφησε πίσω δυο μικρά, αδύναμα, μωρά παιδιά.
Γουίλιαμ και Μαντελίν.
Το ένα απλά τραυλίζει, το άλλο κάνει βηματάκια.

Ο άνδρας έδειχνε βαρύς, χωμένος στη γωνιά του
με το μπερέ το γούνινο, στη θάλασσα και τη βροχή λουσμένο,
πιάνοντας το κεφάλι, μουρμούρισε δειλά
– Τι τέλος!

Έχουμε ’μεις πέντε παιδιά, μ’ αυτά επτά, της είπε
και τώρα στην αναβροχιά θα κοιμηθούμε
το δίχως άλλο νηστικοί, πολλές φορές.
Λοιπόν; Δεν φταίω εγώ γι’ αυτό.
Συμβαίνουνε και ατυχίες.
Έτσι το θέλησε ο καλός Θεός. Ποιος ξέρει...
(…)

Σύρε γυναίκα, φέρ’ τα...
Θα φοβηθούν πολύ τα καημένα
αν τύχει και ξυπνήσουν μοναχά.
Την εδική μας πόρτα χτύπησε η μάνα τους
πρέπει να έρθουνε κοντά μας τα μικρά.
Αδέρφια θα γενούν για τα παιδιά μας,
και στην αγκάλη μας θα βρούνε ζεστασιά.
Μόλις το σπίτι μας τους ξένους τούτους δει,
ο Θεός θα δώσει άλλα τόσα αγαθά.
Θα κοπιάσω εγώ, κι άλλο κρασί πια δε θα πιω -
σύρε και φέρ’ τα. Γιατί διστάζεις;
Δε βιάζεται η αγάπη σου;

Κι εκείνη γύρισε στο πλάι κι είπε:
- Ήρθαν οι ξένοι!

Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Η ταινία του Robert Guédiguian, "Les neiges du Kilimandjaro", είναι εμπνευσμένη από αυτό το ποίημα του Βίκτωρα Ουγκώ, "Καλοί που είναι οι φτωχοί" 

(Les Pauvres Gens)  (σε απόδοση: Ντέση Βερβενιώτου).  

Guédiguian:

- Ναι, το ποίημα του Hugo "Les Pauvres Gens", μου έδωσε το φινάλε του φιλμ.

Αφηγείται την ιστορία ενός ζεύγους ψαράδων, που σχεδιάζουν να φιλοξενήσουν τα παιδιά των γειτόνων τους.

Μια όμορφη ιστορία για την γενναιοδωρία των ανθρώπων.

Φώναξα λοιπόν τον σεναριογράφο, με τον οποίο συνεργάζομαι, του είπα πως θέλω να κάνω μια ταινία για φτωχούς ανθρώπους, δεν έχω καν τίτλο, έχω μόνο το φινάλε. 

Έτσι ξεκίνησε.

cinephilia – ethnos – poesie

M[2fA]

Share