"Ζω επιτέλους τη ζωή µου "

ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΦΙΛΩΝ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

"ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΤΑΞΙ∆ΕΥΤΗΣ"
-  «Το ιδανικό µου θα ήταν οχτώ µήνες ταξίδι και τέσσερις µήνες µοναξιά»

Αιγαίο

Είπα να κάµω ένα ταξίδι για να ’χω υποµονή να περιµένω, µπήκα σ’ ένα καΐκι που έπιανε τα χαριτωµένα νησιά του Αιγαίου - τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο.

Το είπα, το ξαναλέω: µια από τις πιο µεγάλες χαρές που µπορεί ν’ αξιωθεί ο άνθρωπος στον κόσµο τούτον είναι να ’ναι άνοιξη, να φυσάει αλαφρό αγεράκι και ν’ αρµενίζεις στο Αιγαίο. 

∆εν µπόρεσα ποτέ να φανταστώ, πώς γίνεται να ’ναι αλλιώς ο Παράδεισος.

Ποια άλλη χαρά, στο ουρανό και στη γης, µπορεί να ’ναι καλύτερα αρµονισµένη µε το κορµί και µε την ψυχή του ανθρώπου; Φτάνει η χαρά ετούτη έως την έξαρση, µα δόξα σοι ο Θεός, δεν πάει παραπέρα, κι έτσι ο αγαπηµένος ορατός κόσµος δεν αφανίζεται, κάθε άλλο, ο αόρατος γίνεται ορατός, κι ότι λέµε Θεός κι αιώνια ζωή και µακαριότητα, µπαίνουν στο καΐκι µας κι αρµενίζουν µαζί µας.

Κλείσε τη φριχτήν ώρα του θανάτου τα µάτια, κι αν δεις τη Σαντορίνη, τη Νάξο, την Πάρο, τη Μύκονο, θα µπεις χωρίς να µεσολαβήσει το χώµα, στον Παράδεισο.

Σίφνος, Παναγιά του Βουνού, 13-7-1915

Αγαπητέ µου κ. Ζερβέ

Ζω επιτέλους τη ζωή µου.
Ένα κελί κάτασπρο, ένα λαγήνι νερό, λίγο γάλα και αυγά κ’ ένα παραθυράκι απ’ όπου βλέπω τη θάλασσα και τις ελιές στο πλάι του βουνού.

Κ’ έπειτα, απόξω, µια µεγάλη αυλή πλακοστρωµένη και στην άκρα, το λευκό µνήµα της “Μοναχής Θεοφίλης”, που απάνω του τώρα ακουμπώ και Σας γράφω.

Είµαι αληθινά βαθύτατα ευτυχής.
Μου φαίνεται πως τίποτα δεν µπορώ πια να επιθυµήσω.
Η ψυχή µου λευτερώθηκε κι άρχισα να γράφω και βρίσκοµαι διαρκώς κάτω από τα φτερά όχι της Νίκης, µα του Λυτρωµού.

Πόσο µάταια περιέπλεξαν οι άνθρωποι τη ζωή τους µε πλήθος ανόητες ανάγκες!
Απεδώ ο παραλογισµός της κοινωνικής ζωής µου κάνει κατάπληξη. Προς τι όλα αυτά;

Η ζωή είναι υψηλότερη και απλούστερη.
Τήνε νοιώθω εδώ, στην αυλή, το βράδυ σα βασιλέψει ο ήλιος και υψωθεί το φεγγάρι και φυσήξει το βραδινό αεράκι.
Ή τη νύχτα, σαν ξυπνώ και για να πιστέψω σ’ ευτυχία µου, ανοίγω το κελί και βλέπω τον κάτασπρο τρούλο της εκκλησίας και ακούω το µακρινό γαύγισµα του σκύλου στο φεγγάρι.

Αναπνέω τον Θεό, σαν τον αέρα το βουνήσιο, και όλο µου το σώµα φεγγοβολά από την παρουσία του.
“Φυγή µόνου προς µόνο”, τα τελευταία αυτά λόγια του Πλωτίνου, πώς θάθελα να γίνουν η αρχή µιας νέας, ανώτερης ζωής!

Πάντα δικός Σας

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Χαιρόµουν που ήµουν άνθρωπος, άνθρωπος και Έλληνας, κι έτσι µπορούσα, χωρίς την παραµορφωτική επέµβαση του αφηρηµένου στοχασµού, ψυχόρµητα να νοιώθω το Αιγαίο δικό µου, πατρογονικιά κληρονοµιά µου και ν’ αρµενίζω ανάµεσα στα νησιά από ευτυχία σε ευτυχία, δίχως να βγω έξω από τα σύνορα της ψυχής µου.

Σαν το πουπουλένιο στήθος της πέρδικας λαµποκοπούσαν τα θεία ετούτα νησιά κι έπαιζαν και συνάλλαζαν κάθε στιγµή, µέσα στον ίσκιο και στο φως, πότε σκούρα καφετιά, πότε πασπαλισµένα χρυσόσκονη, κατάφυτα µε τριαντάφυλλα το πρωί, µε πάναγνα κρίνα το µεσηµέρι, µε ζεστούς µενεξέδες την ώρα που λέει να βασιλέψει ο ήλιος.

Έκλεισε ο κύκλος - γέµισαν τα µάτια µου Ελλάδα - ωρίµασε, µου φαίνεται, µέσα στους µήνες αυτούς ο νους.
Ποιά ’ναι τα πιο πολύτιµα λάφυρα της πνευµατικής µου ετούτης εκστρατείας;

Τούτα θαρρώ: Είδα καθαρότερα την ιστορική αποστολή της Ελλάδας ανάµεσα Ανατολής και ∆ύσης. Είδα πως ο ανώτατος άθλος της είναι, όχι η οµορφιά, παρά ο αγώνας της για την ελευτερία.
Ένοιωσα βαθύτερα την τραγική µοίρα της Ελλάδας και πόσο βαρύ το χρέος του Έλληνα.

Θαρρώ, ευτύς µετά το προσκύνηµά µου στην Ελλάδα, ήµουν ώριµος να µπω στην αντρική ηλικία, και δεν ήταν η Οµορφιά που πήγαινε µπροστά και µ’ έµπαζε στον αντρωνίτη, ήταν η ευθύνη.

hecucenter-ru – [2fA]

Share