Αλκυόνη Παπαδάκη
Τι φταις αλήθεια…
Κανείς δε σου ’μαθε τον δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο
"εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα
σε σκοτάδια
ν' ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.
ν' ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.
Τι φταις! Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη
σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι
το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ), "Μαζί!"
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι
το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ), "Μαζί!"
"Μαζί!"
τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.
τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου