Και συ μεσουρανείς..

ΚΑΤΑ ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΜΑ

Βαριά, κορεσμένα μεσημέρια
ζυγιάζονται στο θάμβος τους πριν βγουν
στην κατηφόρα να βασιλέψουν...

και συ μεσουρανείς στ’ αγγελικό χαμόγελο σου
με τ’ άσπρο σου φουστάνι να κυματίζει
καταμεσής στο πέλαγο
σαν νοσταλγία που την ζωντανεύει ο πόθος

ο πόθος για θάλασσα, γι’ αλήθεια
για ομορφιά, για σένα
ζωή..

πού να κρυφτώ
στην ξενιτιά;
πού να κρύψω την καρδιά μου,
καρδιά μου;



Μ Ψ

Share