Να θυμάσαι..

ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ


Γιατί
του Αυγούστου τα φεγγάρια
ήτανε κάποτε πολλά
κι όποιος είχε ζήσει δύο
κέρδιζε
χαλί στρωμένο από μετάξι
στο δρόμο της χαράς του

- όχι στου φεγγαριού την αγκαλιά
μα στου Αυγούστου την καρδιά, στης νύχτας
το σεντόνι τ’ ατλαζένιο που ανοίγει
διάπλατα τα πέταλα για να δεχτεί
και πιο πολύ να δώσει
άρωμα βελούδο και ψίθυρους
κι ελπίδες
που βεβαιώνουν όσα δεν θέλεις
να πιστέψεις

όταν η ξεχασμένη βρύση στάζει
στάλα-στάλα τον ρυθμό του χωρισμού
πιάνεσαι όπου μπορείς -
στη νύχτα στο άστρο
στον αφρό που ξεδιπλώνεται
και φεύγει μόλις φτάσει
στο όνειρο που με μάτια αχανή
και δάχτυλα απλωμένα
δέχεται ζητά ικετεύει
κρατά σφιχτά για να ’χει
να σου δίνει
να θυμάσαι..

Μ Ψ

Share