Εφημερία Αγίου Δημητρίου

 

26 Οκτωβρίου

"Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά!
Μέγα γεγονός αυτό που βίωσα σήμερα, το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας· ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ θαύμα του Αγίου Δημητρίου που γιορτάζουμε σήμερα και εύχομαι όλοι μας να έχουμε τις πρεσβείες του.

Σήμερα το πρωί στην εφημερία μου στο Ιπποκράτειο, ήρθε μία επίτοκος να γεννήσει η οποία είχε πολλές επιπλοκές κατά τη διάρκεια της κύησης και έτσι θα έμπαινε για καισαρική τομή.
Μέχρι πριν να ξεκινήσει το χειρουργείο, όλα κυλούσαν ομαλά και στον υπέρηχο άκουγα καθαρά την καρδούλα του εμβρύου.

Ξεκινάει το χειρουργείο, βγαίνει το μωράκι και διαπιστώνουμε ότι δεν έχει σφυγμό. Είναι νεκρό.
Το βάζουμε στην ανάνηψη και ξεκινάμε ΚΑΡΠΑ μαζί με χορήγηση οξυγόνου, ώστε να πετύχουμε ανάταξη. Περνάνε 10' χωρίς κανένα σημάδι ζωής και οι αναισθησιολόγοι διασωληνώνουν. Προσπαθούμε να ανατάξουμε για άλλα 10 λεπτά, αλλά φαίνεται να μην υπάρχει καμία ελπίδα.
Στα 25 λεπτά σταματάμε, καθώς φαινόταν πλέον να είναι μάταιο. 

Αποφασίζουμε να το αεροβαπτίσουμε επικαλούμενοι τη βοήθεια του Αγίου. Και με το που λέμε "βαφτίζεται ο δούλος του Θεού Δημήτριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" το μωράκι παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει να κλαίει!!!
Ενώ ήταν νεκρό για 25 ολόκληρα λεπτά!!!

Οι μισοί κλαίγαμε και οι άλλοι μισοί κοιταζόντουσαν μεταξύ τους σαστισμένοι.
Ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω αυτό που βίωσα, και νιώθω τόσο μικρή μπροστά σε αυτό το μεγαλείο..
Εύχομαι ολόψυχα ο Άγιος μας να σκεπάζει τις ζωές όλων μας!! Δόξα τω Θεώ!!»

 

El Libero - 2φΑ

                                                   

Είμαστε μέσα!!

 

Γιῶργος Θεοτοκᾶς
[Από τό προσωπικό ἡμερολόγιο του - Μιά αὐθεντική μαρτυρία γραμμένη ἐν θερμῷ, τήν ἴδια μέρα πού ξέσπασε ὁ Ἑλληνοϊταλικός πόλεμος]

Ξυπνῶ μὲ τὶς καμπάνες, ποὺ σημαίνουν τὴν κήρυξη τοῦ πολέμου καὶ τὸν πρῶτο συναγερμό. Ἐπιτέλους εἴμαστε μέσα!
Ὁ ὡραιότατος καιρός, οἱ καμπανοκρουσίες, κάποια κίνηση ἰδιαίτερη, κάποια ἔξαψη ποὺ αἰσθάνουμαι ἀμέσως τριγύρω μου, στὸ σπίτι, στὸ δρόμο, στὰ ἄλλα σπίτια καὶ στοὺς κήπους, ὅλα αὐτὰ προσδίδουν, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, στὴν ἡμέρα ποὺ ἀρχίζει, μιὰ ὄψη ἑορτάσιμη, πανηγυρική.
Ἡ πρώτη μου σκέψη εἶναι: «Τὸ μεσημέρι, τὸ ἀργότερο, θὰ ἔρθουν τὰ ἀεροπλάνα νὰ μᾶς βομβαρδίσουν».

Ξεκινῶ γιὰ τὴν Ἀθήνα νωρίτερα ἀπὸ τὴ συνηθισμένη μου ὥρα.
Στὸν δρόμο, ἐνῶ πηγαίνω πρὸς τὸν Πλάτανο νὰ πάρω τὸ λεωφορεῖο, μὲ συνοδεύει μιὰ γριὰ προσφυγίνα, μαγείρισσα σὲ κάποιο σπίτι ὅπως μοῦ λέει, ποὺ τρέχει νὰ πάει στὸν Πειραιᾶ νὰ δεῖ, τί γίνουνται τὰ παιδιά της.
Εἶναι πανικόβλητη, μοῦ μιλᾶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης, γιὰ τὰ πτώματα στοὺς δρόμους.

Στὸ λεωφορεῖο διαβάζω τὴν ἐφημερίδα μου καὶ ξεχνιοῦμαι. Ἀπάθειά μου.
Oι ἐπιβάτες μιλοῦν γιὰ τὸν πόλεμο μὲ πολλὴ ψυχραιμία καὶ κάποτε μὲ εὐθυμία.

Μετά τους Ἀμπελοκήπους, μπαίνοντας στὴν Ἀθήνα, ἀντικρίζω τὴν πρώτη πολεμικὴ εἰκόνα καὶ αἰσθάνουμαι τὴν πρώτη συγκίνηση τῆς ἡμέρας.
Μιὰ στρατιωτικὴ μονάδα φεύγει ἀπὸ τὰ Παραπήγματα. Oἱ στρατιῶτες εἶναι ἄοπλοι. Εἶναι πολὺ νέοι καὶ καλὰ ντυμένοι. Τραγουδοῦν, γελοῦν καὶ παίζουν φάπες, κάνουν σὰν παιδιὰ ποὺ ξεκινοῦν γιὰ μιὰ εὐχάριστη ἐκδρομή.
Μὲς στὸ λεωφορεῖο μου, μιὰ γυναῖκα ξαφνικὰ ἀρχίζει καὶ κλαίει μὲ λυγμούς, μιὰ ἄλλη κλαίει κρυφά, στρέφει τὸ πρόσωπό της πρὸς τὰ ἔξω, γιὰ νὰ μὴν τὴ δοῦν.

Φτάνω στὸ γραφεῖο, συζητῶ μὲ τὸν Ἀλέκο γιὰ τὶς ἐκκρεμεῖς ὑποθέσεις, ὕστερα βγαίνω στὴν ὁδὸ Βουκουρεστίου. Παντοῦ ὑπάρχει μιὰ κίνηση ἀσυνήθιστη, ἀλλὰ τίποτα ποὺ νὰ μοιάζει μὲ φόβο.
Ὁ κόσμος εἶναι γενναῖος καὶ εὔθυμος, πηγαινοέρχεται στοὺς δρόμους, συζητεῖ μὲ θέρμη ἀλλὰ χωρὶς ὑπερβολικὴ νευρικότητα.

Ξαναβρίσκω ὅλη τὴν ἀπάθειά μου, ποὺ εἶχε θαρρεῖς κλονιστεῖ γιὰ μιὰ στιγμὴ στὸ λεωφορεῖο. Αἰσθάνουμαι, ὅτι ἀνήκω σ’ ἕνα σύνολο, ποὺ δὲν ἔχασε τὴν αὐτοπειθαρχία του.
Τὸ αἴσθημα αὐτό, μοῦ δίνει κάποια περηφάνια.

Στὴ γωνία Βουκουρεστίου καὶ Σταδίου μιὰ ἀρκετὰ μεγάλη διαδήλωση νέων ἔχει ἐπιτεθεῖ στὰ γραφεῖα τῆς Ala Litoria. Σπάζουν τὶς πόρτες, μπαίνουν μέσα καὶ τὰ σπάνουν ὅλα, γεμίζουν τὸ δρόμο μὲ συντρίμμια καὶ χαρτιά.

Τὸ νεανικὸ πλῆθος φωνάζει καὶ γελᾶ. Αἰσθάνουμαι, ὅτι μοῦ μεταδίδει τὸν ἐνθουσιασμό του, φωνάζω καὶ ἐγὼ καὶ γελῶ.

Σιγὰ σιγὰ, ἡ Ἀθήνα παίρνει τὸ ὕφος τῶν μεγάλων ἐθνικῶν ἑορτῶν, κάτι ποὺ θυμίζει λ.χ. τὰ Ἐκατόχρονα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, ἀλλὰ πιὸ αὐθόρμητα καὶ πιὸ νεανικά.
Καιρὸς θαυμάσιος, καταγάλανος οὐρανός.
Πλήθη νέων […] ἔχουν χυθεῖ στοὺς κεντρικοὺς δρόμους, μὲ λάβαρα, σημαῖες, δάφνες, μουσικές.
Ὁ κόσμος συμμετέχει σ’ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, χειροκροτεῖ, ζητωκραυγάζει.

Εἶχα πολλά, πάρα πολλὰ χρόνια νὰ δῶ τέτοιον ἐνθουσιασμὸ στὴν Ἀθήνα.
Αἰσθάνεται κανεὶς ἕνα πάθος μὲς στὸν ἀέρα, ἕναν φανατισμό, μιὰ λεβεντιά.
Ξύπνησε τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο, εἶναι κάτι ὡραῖο.
Καὶ μιὰ τέλεια ἐθνικὴ ἑνότητα. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου, ποὺ αἰσθάνουμαι τέτοιαν ὁμόνοια νὰ βασιλεύει στὸν τόπο.

agiazoni 

Ζωή – 2φΑ

                                                      

Εγκώμιο της ζωής..

 

Etty Hillesum - Βρίσκω τη ζωή ωραία
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Το πρωί, καθώς έκανα ποδήλατο στη Stadionkade, ρέμβαζα ατενίζοντας τον απέραντο ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά σου από τις παρυφές της πόλης, και ανάσαινα φρέσκο αέρα, στον οποίο ακόμη δεν έχει μπει δελτίο.
Παντού υπάρχουν πινακίδες που απαγορεύουν στους Εβραίους τις διαδρομές μέσα στη φύση.
Πάνω όμως, από τον στενό δρόμο στον οποίο ακόμη επιτρέπεται να κυκλοφορούμε, απλώνεται ο απέραντος ουρανός.

Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα, τίποτα πραγματικά.
Μπορούν να δυσχεράνουν αρκετά τη ζωή μας, να μας στερήσουν κάποια υλικά αγαθά, μια κάποια εξωτερική ελευθερία κίνησης, αλλά εμείς οι ίδιοι στερούμε από τον εαυτό μας τις καλύτερες δυνάμεις μας, επειδή κρατούμε μια επιζήμια ψυχολογική στάση: Νιώθουμε κατατρεγμένοι, ταπεινωμένοι, καταπιεσμένοι, νιώθουμε μίσος, κάνουμε τον καμπόσο, για να κρύψουμε τον φόβο μας.

Έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε, πότε-πότε θλιμμένοι και καταβεβλημένοι, από όλα αυτά στα οποία μας υποβάλλουν είναι ανθρώπινο και κατανοητό.
Όμως, τα μεγαλύτερα δεινά τα προκαλούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Βρίσκω τη ζωή ωραία κι αισθάνομαι ελεύθερη.
Έχω μέσα μου έναν ουρανό τόσο απέραντο όσο το στερέωμα.
Πιστεύω στον Θεό και πιστεύω στον άνθρωπο, τολμώ να το πω χωρίς ψευτοντροπές.
Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά δεν πειράζει.
Παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου, και τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους.

Το να δουλεύεις με τον εαυτό σου δεν είναι νοσηρός ατομικισμός.
Η ειρήνη στον κόσμο θα είναι αληθινή, μόνο αν κάθε άτομο την κατακτήσει εντός του, αν ξεριζώσει από μέσα του κάθε αίσθημα μίσους, είτε για μια φυλή είτε για έναν λαό ή αν μετατρέψει αυτό το μίσος σε κάτι άλλο, ίσως ακόμη σε αγάπη.

Μήπως ζητάω πολλά; Αυτή είναι, πάντως, η μοναδική λύση.
Θα μπορούσα να γεμίσω πολλές σελίδες με τέτοιες σκέψεις.
Αυτό το κομμάτι αιωνιότητας που έχουμε μέσα μας, μπορούμε να το εκφράσουμε τόσο καλά με μία λέξη, όσο και με δέκα παχυλές πραγματείες.

Είμαι μια ευτυχισμένη γυναίκα και πλέκω το εγκώμιο αυτής της ζωής —ναι, διαβάσατε καλά— στο σωτήριο έτος 1942, το νιοστό έτος του πολέμου.

 

πΖ – 2φΑ

                                              

Συνάντηση στη σιωπή

 

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος  Bloom

Μιὰ συνάντηση δὲν γίνεται ποτὲ πλήρης καὶ εἰς βάθος ἂν τὰ δύο μέρη ποὺ τὴν πραγματοποιοῦν δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ παραμείνουν σιωπηλοὶ μεταξύ τους.
Ὅσο χρειαζόμαστε λόγια καὶ ἔργα καὶ χειροπιαστὲς ἀποδείξεις, σημαίνει ὅτι δὲ φτάσαμε στὸ βάθος καὶ στὴν πληρότητα ποὺ ἀποζητᾶμε.
Δὲν ἔχουμε βιώσει τὴ σιωπὴ, ποὺ τυλίγει δύο ἀνθρώπους σὲ θερμὴ οἰκειότητα.

Ἡ σιωπὴ αὐτὴ πάει πολὺ βαθιά, πολὺ πιὸ βαθιὰ ἀπ’ ὅ,τι νομίσαμε ὅτι εἴχαμε φθάσει, ἡ ἐσωτερική μας σιωπὴ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ συνάντηση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐν τῷ Θεῶ στὴ συνάντηση τοῦ διπλανοῦ μας.

Σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση σιωπῆς δὲν χρειάζονται λόγια γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν συνάνθρωπό μας, γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί του, μὲ ὅλο τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, καὶ νὰ προσεγγίσουμε μαζί καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ μας, Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἑνώνει.

 

pC - 2fA

                                   

Το φορτίο της Ελευθερίας

 

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου
[….  ….από τους Αδελφούς Καραμαζώφ,
     το τελευταίο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι]

Βρισκόμαστε στην Ισπανία του 15ου αιώνα όπου η Ιερά Εξέταση, ως αυτοδιόριστη εκπρόσωπος του Χριστού, έχει την εξουσία να καίει αυτούς με τους οποίους η ίδια διαφωνεί.
Εκεί λοιπόν αίφνης εμφανίζεται ο Χριστός.
Ο Μέγας Ιεροεξεταστής έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του και… διατάζει να τον συλλάβουν. Ο Χριστός ρίχνεται στη φυλακή, όπου ο Ιεροεξεταστής τον επισκέπτεται και του εξηγεί για ποιον λόγο θα τον εκτελέσει στην πυρά την επόμενη μέρα.

Τα λόγια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή αποτελούν τον διαβόητο μονόλογό του, ο οποίος έχει χιλιοσυζητηθεί από ανθρώπους που υπολήπτονται την κριτική σκέψη.

«Υπάρχουν τρεις δυνάμεις», λέει ο Ιεροεξεταστής στον Χριστό μιλώντας του για το ανθρώπινο πλήθος, «που μπορούν να υποτάξουν για πάντα τη συνείδηση αυτών των αδύναμων επαναστατημένων: το θαύμα, το μυστήριο και η εξουσία. Τις απέκρουσες και τις τρεις».

Ο Ιεροεξεταστής ξετυλίγει ένα καταιγιστικό κατηγορητήριο σε βάρος του Χριστού.
Του καταλογίζει ότι υπολήπτεται αφάνταστα την ανθρώπινη ελευθερία, σε βαθμό που να περιορίζει την θεϊκή ισχύ του, προκειμένου ο άνθρωπος να στέκει στα ποδάρια της δικής του ευθύνης.
Για τον Ιεροεξεταστή χρειάζεται το απολύτως αντίθετο:
Ο άνθρωπος να απαλλαγεί από το φορτίο της ελευθερίας του μέσω της εξαγοράς, του θαμπώματος και της υπόταξής του.

Ο εκτενής μονόλογος του Μεγάλου Ιεροεξεταστή είναι αδύνατο να γίνει κατανοητός (ακόμα κι αν κάποιος έχει δει την θεατρική παράσταση… για να αποφύγει να διαβάσει το βιβλίο, πράγμα που αδικεί και την εξαιρετική παράσταση), αν δεν είναι σαφές ότι ο Ντοστογιέφσκι ερμηνεύει κείμενο του Ευαγγελίου.
Είναι το κείμενο που αφηγείται ότι ο Χριστός, πριν ξεκινήσει την δημόσια δράση του, μπήκε στην έρημο και αναμετρήθηκε με τον διάβολο.

Εκεί ο διάβολος προκάλεσε τον πεινασμένο και διψασμένο Χριστό με τρεις πειρασμούς: Με το θαύμα (τον προκάλεσε να μετατρέψει τις πέτρες σε ψωμί για να χορτάσει και να αποδείξει ότι είναι Θεός), με το μυστήριο (τον μετέφερε στο ψηλότερο σημείο του ναού των Ιεροσολύμων και τον προκάλεσε να ριχτεί κάτω, ώστε να παρέμβουν άγγελοι για να τον πιάσουν), και με την εξουσία (του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου και του υποσχέθηκε να του τα παραχωρήσει, αν τον προσκυνούσε).

Ο Χριστός απέκρουσε και τις τρεις προκλήσεις:
Αρνήθηκε να κάνει ένα θαύμα που καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου, αρνήθηκε δηλαδή το αποδεικτικό θαύμα το οποίο αναγκάζει τον άλλον να μείνει ενεός.
Απέρριψε το μυστήριο εκείνο, που τον σκιαγραφεί ως ένα ον απόμακρων ουρανών, άτρωτο και άσχετο με την ευαλωτότητα του ανθρώπου (ένας Θεός αλληλέγγυος μέχρι σταυρικού θανάτου είναι, για τον Ιεροεξεταστή, απαράδεκτος θεός).
Και τέλος απέρριψε την εξουσία, δηλαδή την θεοποίηση της ισχύος και την δίψα για καθυπόταξη του άλλου.

Για τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή η στάση του Χριστού δεν ήταν μόνο ηλιθιότητα. Ήταν και έγκλημα, διότι άφηνε τους ανθρώπους στην αναταραχή της ελευθερίας και στις ανταρσίες που αυτή γεννά, αντί να τους εξαγοράσει με παροχές (ψωμί), αντί να τους θαμπώσει με την γκλαμουριά (μυστήριο), αντί να τους υποτάξει με την εξουσία.

Κι όλα αυτά ο Ιεροεξεταστής τα υποστηρίζει με την δαιμονικότερη αιτιολογία: Είναι «για το καλό τους» και για να μην παιδεύονται.
Λιγότερο άνθρωποι, περισσότερο καταναλωτές, πελάτες και ζαγάρια.
Και το κενό της εξατμισμένης ελευθερίας τους το καταλαμβάνει η ελίτ που ξέρει, που παρέχει, που θαμπώνει, που εξαγοράζει, που καταστέλλει.

Σήμερα ο Ιεροεξεταστής εκπροσωπεί τα ίδια, μα τα διατυπώνει με χαμόγελα, καταπώς του υποδεικνύουν οι επικοινωνιολόγοι.
Επισείει κινδύνους, επικαλείται δεσμεύσεις, τάζει ευημερία, πράγματα που στα μάτια πολλών φαίνονται εντελώς ρεαλιστικά, αντίθετα προς τα ουτοπικά που εισηγείται ο Χριστός.

Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής μίλησε και για την προσωπική του πορεία: για το πώς ξεκίνησε πιστεύοντας το κήρυγμα του Χριστού, και πώς κατόπιν διαπίστωσε την ανοησία αυτού του κηρύγματος. «Συνήλθα», λέει στον Χριστό, «και δεν θέλησα να υπηρετήσω μιαν υπόθεση παράλογη. Γύρισα πίσω και ενώθηκα με κείνους που διόρθωσαν το έργο σου».

Τι χρειάζεται για την διόρθωση αυτή; Δυο στιγμές ελευθερίας!
Ίσα – ίσα για να εκχωρήσει ελεύθερα ο άνθρωπος την ελευθερία του στον Ιεροεξεταστή: στον αντι-πρόσωπο ενός θεού που εξορίζεται ως άβολος, στην νταντά στην οποία ανατίθεται η φροντίδα ενός λαού που νηπιάζει, στην ελίτ που διαχειρίζεται καρέκλες εξουσίας.

Οι αλλιώτικες φωνές όμως θα συνεχίσουν να σπέρνουν στην πόλη και στην καθημερινότητα την ουτοπία: όχι την ωμότητα του «γύρισα πίσω», αλλά το όραμα της Ανάστασης που βρίσκεται μπροστά.
Στην Ανάσταση οι Ιεροεξεταστές θα είναι οι μόνοι άνεργοι.

 

Dimoskaipoliteia

Τ. Π. – 2φΑ

                                        

Θάνατος και κόλαση..

 

«Προσωπική και απρόσωπη αγάπη»
-  π. Μιχαήλ Καρδαμάκης
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Ας επαναλάβουμε πως η αγάπη προς την ανθρωπότητα είναι ονειροπόλα, αφηρημένη και ουτοπιστική, ενώ η αγάπη προς το πρόσωπο του ανθρώπου είναι ρεαλιστική, οδός επίπονη, καύση της καρδίας.
Η πρώτη είναι μια γενική ιδεολογική αρχή, ενώ η δεύτερη η σταυρική κοινωνία ζωής.

Ο Σταυρός μας μαθαίνει πως δεν υπάρχει απρόσωπη αγάπη, γιατί η αγάπη είναι η υπέροχη ανακάλυψη του προσώπου στον άνθρωπο, η ανακάλυψη του συγκεκριμένου και μοναδικού προσώπου στο σύνολο γενικά.
Είναι η ανακάλυψη σε κάθε άνθρωπο, αυτού που τον κάνει αξιαγάπητο και που είναι δοσμένο από τον Θεό». ...

Έτσι πρέπει να δεχτούμε, πως η σταθερή κλήση και η καθημερινή άσκηση του ανθρώπου είναι η ύψωσή του από τον ατομισμό στην προσωπική ζωή, από την αυθαιρεσία στην ελευθερία, από το μίσος στην αγάπη, από τη μοναξιά στην κοινωνία.

Πρόκειται για τον πιο αυθεντικό αγώνα του ανθρώπου, ιδιαίτερα σε εποχές όπως η δική μας, όπου αποθεώνεται η αυταρέσκεια και η εγωλατρεία, ο ατομισμός και οι ατομικές διεκδικήσεις και κυριαρχεί η αδιαφορία και η ανευθυνότητα, η κοινωνική μοναξιά και η αντικοινωνικότητα. ...

Μόνο με τη θυσία, την ευσπλαχνία για τον άλλο, εισχωρώ σαν ένα άρωμα μέσα στο χώρο του Θεού, που είναι επίσης ένα διαπεραστικό άρωμα Αγάπης και ευσπλαχνίας.

Αποτελεί καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία το γεγονός, πως όσο ταυτιζόμαστε ή εγκλειόμαστε στο εγώ ή το άτομό μας, τόσο η δίψα μας παραμένει ακόρεστη, τόσο αλλοτριωνόμαστε από τον εαυτό μας, τόσο η ζωή μας γίνεται μια οδός διά της απογνώσεως, προς τον θάνατο.
Γιατί οντολογικά, θάνατος είναι ο χωρισμός και κόλαση το μίσος.

 

πΖ – 2φΑ

                                         

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2023

Ι. Ν. ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

2φΑ