"Τρεις μικρές ιστορίες "

Ιωσήφ Ροηλίδης  -  Μικρές Ιστορίες

Ιστορία 1η

Λίγες μέρες μετά το Πάσχα, «ξεφυλλίζοντας» το δημοφιλές μέσο κοινωνικής επαφής και επικοινωνίας, το επονομαζόμενο FaceBook, με τράβηξε η εγγραφή μιας Φινλανδέζας κυρίας, που την είχα δει αρκετές φορές στις ακολουθίες της ενοριακής μας εκκλησίας. 

Ήταν μία δίλεκτη αναφορά συνοδευόμενη από θαυμαστικό. 

Είχε ως εξής, σε μετάφραση: «Επιτέλους, Ορθόδοξη!»

Η δίλεκτη αυτή φράση με συντάραξε. 

Η λέξη επιτέλους, χρησιμοποιείται όταν περιμένεις κάτι για πολύ καιρό, όταν λαχταράς κάτι και αυτό στο τέλος πραγματώνεται.

Κατάλαβα.
Είχε προφανώς βαπτιστεί μαζί με τους άλλους κατηχούμενους το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, κατά τη λεγόμενη «Πρώτη ανάσταση». 

Η αρχαία Εκκλησία τελούσε την πρωινή λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου για να βαπτίσει τους κατηχούμενους όλου του έτους. ήταν μία «βαπτισματική» λειτουργία. 

Γιαυτό και αντί του Τρισαγίου ύμνου η Εκκλησία ψάλλει το "Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε".

Την πρακτική αυτή ακολουθεί και αυτή η ολιγομελής Ορθόδοξη Εκκλησία του Απώτατου Βορρά (Ultima Thule). 

[Ο μακαρίτης πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν μας παρουσιάζει την πράξη αυτή της αρχαίας Εκκλησίας στο σπουδαίο βιβλίο του για το άγιο βάπτισμα "Εξ Ύδατος και Πνεύματος"].

Η λαχτάρα λοιπόν αυτής της γυναίκας, που την καλλιεργούσε για χρόνια, πήρε σάρκα και οστά. 

Να γίνει Ορθόδοξη: δεν ξέρω τι ήταν προηγουμένως. 

Αδιάφορη, άθεη, Διαμαρτυρόμενη ή κάτι άλλο. 

Και επειδή η εικόνα παίζει επίσης κάποιο ρόλο, θα ήθελα να πω ότι δεν δείχνει καθόλου ένα συντηρητικό, θρησκόληπτο άτομο, που συγκινείται μόνο από τα «θεοτικά».

Δείχνει μια σύγχρονη, μοντέρνα και δυναμική γυναίκα με το βιογραφικό της να αναφέρεται σε διευθύντρια επιχειρήσεως. 

Αυτά όλα βέβαια δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε, όταν η καρδιά παγιδεύεται στην αγάπη του Χριστού.

Ιστορία 2η

Εδώ και πολύν καιρό στην ενοριακή μας εκκλησία, βλέπω να έρχεται στην κυριακάτικη λειτουργία ένας κύριος με το χαρακτηριστικό λευκό κολάρο του ιερωμένου της Δυτικής Εκκλησίας. 

Κάθεται σιωπηλός και παρακολουθεί τη θεία Λειτουργία. 

Πριν από το Σύμβολο της Πίστεως, μετά την εκφώνηση της φράσης «τας θύρας, τας θύρας», σηκώνεται διακριτικά από τη θέση του στον ναό και πηγαίνει να καθίσει στον ευρύχωρο πρόναο, που αποτελεί το ενοριακό κέντρο της εκκλησίας.

Έμαθα ότι είναι ο πάστορας της τοπικής Λουθηρανικής Εκκλησίας (της πλειοψηφούσης Εκκλησίας αυτής της χώρας). 

Ο ναός στον οποίο διακονεί βρίσκεται γύρω στα 700 μέτρα από την εκκλησία μας, είναι τεράστιος, σε μοντέρνο αρχιτεκτονικό ρυθμό, στο κέντρο της συνοικίας.

Μετά την δική μας Θεία Λειτουργία, το απόγευμα θα πάει να διευθύνει την Λουθηρανική «λειτουργία» στον ναό του. 

Πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει μέχρι τη στιγμή που θα πάρει σύνταξη. 

Θα είναι το μόνο οικονομικό του στήριγμα στο μέλλον.

Τι θέλει λοιπόν ένας λουθηρανός πάστορας μιας κυρίαρχης Εκκλησίας σ’ αυτή τη χώρα, στον ναό μίας μικρής και αδύναμης (από οικονομική και κοινωνική άποψη) Εκκλησίας, μικρότερης σε αριθμό ακόμη και από τους μουσουλμάνους που έχουν συρρεύσει στη χώρα τα τελευταία χρόνια;

Αυτό που τράβηξε και την παραπάνω κυρία, και τόσους άλλους είναι: 

η χαρά της Αναστάσεως, όπως την εκφράζει η Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντίθεση προς το βαρύ και μελαγχολικό κλίμα που επικρατεί λόγω της θεολογίας της αμαρτίας στις εκκλησίες του Λούθηρου, του Καλβίνου, του Ζβίγγλιου και τόσων άλλων.

Το ομολογούν και το δείχνουν τόσοι άνθρωποι που μετεστράφησαν (ιερείς και λαϊκοί). 

Τους ακούς να λένε ότι τώρα αισθάνονται ελευθερωμένοι, άνετοι. 

Όταν ο χορός του μικρού μας ναού, που αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανθρώπους που βαπτίστηκαν σε ώριμες ηλικίες, έψελνε την πασχαλιάτικη ακολουθία πριν λίγες μέρες, χόρευαν κυριολεκτικά στο ψαλτήρι. 

Έβλεπε κανείς τη χαρά της Αναστάσεως να κυλά στα πρόσωπα τους.

Ο πάστορας μας λοιπόν είναι… κατηχούμενος. 

Παρακολουθεί συστηματικά την κατηχητική τάξη της ενορίας μας. 

Και σκοπεύει, μόλις πάρει τη σύνταξη του, να βαπτιστεί και να χειροτονηθεί ιερέας στην Ορθόδοξη εκκλησία.

Ως διάκονος στην αρχή και κατόπιν ιερέας δεν θα έχει κανένα μισθό.

Έτσι η σύνταξη θα του είναι χρήσιμη για να επιβιώσει. 

Η περίπτωση του μου θυμίζει τον πατέρα Scordino στην Καλαβρία της Νότιας Ιταλίας, πριν από πολλά χρόνια. 

Ρωμαιοκαθολικός στρατιωτικός ιερέας στο Ρήγιο, που τον κέρδισε η Ορθοδοξία. 

Μόλις πήρε την σύνταξη, έγινε Ορθόδοξος και εχειροτονήθη ιερέας. 

Ιστορία 3η

Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω. 

Χθες στη μικρή μας εκκλησία ετελέσθη κατά την ορθόδοξη παράδοση ο γάμος των δύο παραπάνω προσώπων: της περί ου ο λόγος κυρίας και του πάστορα. 

Η κυρία περίμενε να γίνει πρώτα Ορθόδοξη, για να παντρευτεί μετά ορθόδοξα. 

Η χαρά τους μεγάλη. Δέχθηκαν τις ευχές όλης της κοινότητας. 

Της κοινότητας που προσδοκά την είσοδο του συζύγου στην χαρά της Βασιλείας του Θεού με το βάπτισμα του.

-  Μικρές ιστορίες καθημερινής… τρέλας. Και εννοώ την τελευταία λέξη. 

Διότι είναι κυριολεκτικά τρέλα σε μια κοινωνία της αφθονίας και σε ένα κράτος αυστηρά ουδετερόθρησκο, όπου η πλειοψηφία λατρεύει διάφορους «θεούς» και αδιαφορεί μπροστά σε κάθε μεταφυσική παράδοση, όπου η Ορθοδοξία δεν αποτελεί την κυριαρχούσα θρησκεία και τον πυρήνα του «Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού», να εγκαταλείπεις την άνεση του να μην αισθάνεσαι τίποτε, να αποτάσσεσαι τον Σατανά και να εντάσσεσαι σε μία κοινότητα της οποίας τα μέλη ομολογούν την μία πίστη, δια της αγάπης: 

"Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν: Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα".

[Ι. Ρ.  -  αρχτικέτων, μεταφραστής,  Espoo Finland]

antifono – [2fA]

"Υπομονή και πόνος "

-  Η υπομονή χωρίς πόνο, είναι μια διαδικασία ανίας

ΥΠΟΜΟΝΗ θα πει :

Να πονάς, αλλά να μην λυγίζεις
να πονάς, αλλά να μην παραφέρεσαι
να μη μεμψιμοιρείς

να πονάς, αλλά να μην γκρινιάζεις
να μη γίνεσαι αντικοινωνικός
να μη γίνεσαι προβληματικός στο περιβάλλον σου

να πονάς, αλλά να μένεις ολόρθος
να χαμογελάς, να δοξολογείς
να προσφέρεις και να προσεύχεσαι.

fb – [2fA]

"Δίπλα στο ποτάμι "

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ  -  Τρία ποιήματα

Δίπλα στο ποτάμι

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι
Περνούσαν τα παλιά ποταμόπλοια με τους πολύχρωμους τουρίστες
πάντα εν εγρηγόρσει και πλήρη ευθυμία
Και είπα «τι παρακμή, σε τι κατάντια η στερημένη μου ψυχή»
Ήρθανε σήμερα πρωί-πρωί και αδειάσανε το σπίτι
Ξένος σ’ αυτή την πόλη
κι άστεγος μες την ομίχλη που φτάνει απ’ το ποτάμι
Ερχόταν το φθινόπωρο
με την οργή των ανέμων, που ξέφυγαν απ’ τα βαθιά σκοτάδια
και ραίνουν τα βάσανα των πικραμένων
Κι οι πεθαμένοι πια τουρίστες
να  κρατούν στην αγκαλιά σφιχτά τα πανωφόρια
όπως κρατάμε μες το στεναγμό
τις μακρινές πατρίδες και τις χαμένες μας αγάπες.

Ξενιτιά

Τις βαθιές νύχτες έσκαβε τα δικά του σύννεφα
αχόρταγος των ονείρων τυμβωρύχος
Παραδαρμένος νους, που σάλεψε στο λιγοστό του κόσμου φως
και η καρδούλα του διψούσε από έρωτα,
για όλα τα κρίματα που δε στεριώσαν στον απάνω κόσμο
Μες στο σκοτάδι ατροφικά και βουτηγμένα στο αψύ παράπονο
κάνουν να ψιθυρίσουν το σκληρό τους λόγο,
μα πάλι παραδίνονται
Είπε «θα πάω σ’ άλλη γη , θα πάω σ’ άλλη θάλασσα»
Σκληρή πατρίδα ο ουρανός με δίχως χώμα κι αρμυρό παράπονο
Σκύβει να πιει νερό και το θολώνει η ξενιτιά.

Ονόματα

Όλοι αυτοί που με θυμούνται
σε ξένες πατρίδες μετανάστευσαν
σκυφτοί και μεθυσμένοι μ’ αξεπέραστη λήθη
Μου γνέφουν με θλιμμένες χειρονομίες
σα διαβατάρικα πουλιά που αφήνουνε μικρούς σταυρούς στο πέταγμα τους
Τις συννεφιασμένες μέρες κλείνω τα μάτια
κάνω πως δεν τους βλέπω
ξεχνώ τη γύμνια τους
ντυμένος μες τα φορέματα του κόσμου
και τους προσπερνώ
Και τα βράδια, αχ τα ματωμένα μου βράδια
σα σκουριασμένο σκαρί πάνω στο ποτισμένο μαξιλάρι
ψιθυρίζω τα μικρά και τα μεγάλα τους ονόματα.

GT – [2fA]

"Κλειδωμένος μέσα.. "

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ  -  "Να ζεις, ν’ αγαπάς, να μαθαίνεις"

Τζακ Πάαρ: «Η ζωή μου είναι σαν μια μακριά κούρσα μετ’ εμποδίων,
όπου το κυριότερο εμπόδιο είμαι εγώ».

Κλειδωμένος μέσα
-  Το έχει γράψει κάποιος που λέγεται Γκούσταβσον και λέει τα εξής:

Όλη τη ζωή μου έζησα μέσα σε μια καρύδα.

Δεν είναι σπουδαίος τόπος να ζήσει κανείς.

Ήταν στενόχωρα και σκοτεινά, ιδιαίτερα, το πρωί που έπρεπε να ξυριστώ. 

Εκείνο όμως που μ’ ενοχλούσε πιο πολύ, ήταν η έλλειψη επαφής με τον έξω κόσμο. 

Αν κανένας δεν έβρισκε κάποτε την καρύδα μου, και δεν αποφάσιζε να την σπάσει, ήμουνα καταδικασμένος να ζήσω όλη μου τη ζωή μέσα σε μια καρύδα. 

Ίσως και να πεθάνω εκεί.

Πέθανα τελικά, μέσα σ’ αυτή την καρύδα. 

Κάνα δυο χρόνια αργότερα κάποιοι βρήκαν την καρύδα και την έσπασαν και με βρήκαν μέρα ζαρωμένο και ξεραμένο. 

«Τι κρίμα», είπαν, «αν τον βρίσκαμε πιο νωρίς, ίσως να μπορούσαμε να τον σώσουμε. 

Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι κλεισμένοι έτσι σαν κι αυτόν».

Άρχισαν λοιπόν να τριγυρίζουν και να σπάνε όλες τις καρύδες. 

Ήταν ανώφελο όμως. Ήταν χωρίς νόημα. Ήταν χαμένος καιρός. 

Άνθρωποι που αποφασίζουν να ζήσουν μέσα σε μια καρύδα, τέτοιοι τρελοί υπάρχουν μόνο ένας στο εκατομμύριο. 

Γιατί βλέπετε, δεν μπορούσα να πω, πως έχω έναν αδελφό που ζει μέσα σ’ ένα βελανίδι…

Ας μη ζούμε μέσα σε καρύδες. Ας μη ζούμε μέσα σε βελανίδια. 

Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος για να τον γευτούμε. 

Υπάρχουν απίθανα πράγματα να δούμε και να αισθανθούμε και να επιθυμήσουμε και να σκοπεύσουμε και να πετύχουμε.

Είσαι ένα απίστευτο δώρο και είσαι όλος δικός σου! 

Δε φτιάχτηκες για να ζήσεις τη ζωή σου μέσα σε βελανίδια και καρύδες. 

Θα ήταν η πιο μεγάλη αμαρτία, να βιώνεις λιγότερα απ’ όσα είσαι.

lecturesbureau – [2fA]

"Το συναξάρι της ομορφιάς.. "

Νέο βιβλίο: "Το συναξάρι της γυναικείας ομορφιάς"

-  Γράφει ο πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας, θεολόγος-συγγραφέας,

προϊστάμενος  Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου

Ποιός είναι ο ρόλος της ομορφιάς στην ζωή του ανθρώπου;

Πόσο επηρεάζει το πάθος της φιλαρέσκειας την πορεία μας προς τον Θεό; 

Πόσο εγκλωβίζεται στην εικόνα του κάποιος που θρέφει τον ναρκισσισμό του ή αντίθετα, πόσο μειονεκτικά βιώνουμε την εμφάνισή μας, όταν αισθανόμαστε πως δεν ανήκουμε στην κατηγορία των "όμορφων"; 

Κι ακόμα πόσο "επιτρέπεται" να φροντίζει την εμφάνισή του ένας Χριστιανός που επιθυμεί να ζήσει πνευματικά την ζωή του;

Στα ερωτήματα αυτά απαντά η θεολόγος και φιλόλογος Δέσποινα Ζαμάνη - Κόλλια με το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της "Το Συναξάρι της ομορφιάς" που φέρει τον υπότιτλο "Ηθική θεώρηση της γυναικείας ωραιότητας σε αγιολογικά κείμενα της βυζαντινής περιόδου", το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γρηγόρη. 

Το πόνημα επικεντρώνεται -όπως φαίνεται από τον υπότιτλο- στο γυναικείο φύλο, αλλά μπορούμε εύκολα να κάνουμε αναγωγή και στους άνδρες αφού κοινά είναι τα ανθρώπινα πάθη, κοινές και οι αρετές.

Όπως γράφει στα προλεγόμενα ο Αν. Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής (στο Ε.Κ.Π.Α.) Κωνσταντίνος Κορναράκης, "το βιβλίο αυτό μας προσφέρει μια πολύτιμη αφορμή βυθοσκόπησης στα ενδότερά μας. 

Μας δίνει το κουράγιο να διαλεχτούμε με τον εαυτό μας για την θέση και την σημασία που έχουν οι καθρέφτες στην ζωή μας. 

Μας παρέχει πρότυπα που θα μας εμπνεύσουν να τολμήσουμε να σκάψουμε μέσα στο ψέμμα των εικόνων για να ανακαλύψουμε την αληθινή όψη των πραγμάτων και ιδίως του εαυτού μας".

Σε μια εποχή που η ομορφιά έγινε αυτονομημένο μέγεθος και αυταξία και ο πολιτισμός του "φαίνεσθαι" έχει ειδωλοποιήσει την εξωτερική ομορφιά, η συγγραφέας μάς αντιπαραθέτει το παράδειγμα αγίων γυναικών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως πρότυπο διαχείρισης της εξωτερικής εμφάνισης, κατά τον τρόπο που η μετάνοιά τους και η Χάρις του Θεού τις καθοδήγησε.

Πέρα από ηθικισμούς και εύκολους "μοντερνισμούς", η Δέσποινα Ζαμάνη - Κόλλια, με οδηγό την Πατερική παράδοση και τα αγιολογικά κείμενα, διερευνά μέσα από προσωπικότητες όπως η αγία αυτοκράτειρα Θεοφανώ, η οσία Μακρίνα, η οσία Συγκλητική, η αγία Ευφροσύνη κ.ά., τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στο σώμα και την εικόνα μας. 

Αφού περιγράψει την θέση της γυναίκας και τον (υπερβολικό!) τρόπο του καλλωπισμού στην βυζαντινή κοινωνία, αναλύει την στάση που κράτησαν οι αγωνιζόμενες πνευματικά γυναίκες στην πορεία τους προς την αγιότητα.

Επειδή το πάθος της φιλαρέσκειας εύκολα μπορεί να εκτρέψει τον άνθρωπο από την σχέση του με τον πλησίον και τον Θεό, οι γυναίκες αυτές "περιφρόνησαν την φυσική τους ομορφιά και εστίασαν τον αγώνα τους στην επίτευξη της καθαρότητας της ψυχής".

Ανάλογα με την θέση τους στην κοινωνία στάθηκαν συνειδητά απέναντι σε κάθε πειρασμική σχέση με την εμφάνισή τους, αναζητώντας το μέτρο όταν ζούσαν στον κόσμο, και αρνούμενες κάθε περιποίηση σε ό,τι αφορά την εξωτερική εμφάνιση, όταν γίνονταν μοναχές μέχρι και άρνηση της γυναικείας φύσης (όπως η αγία Πελαγία και η αγία Ευφροσύνη). 

Έχοντας ως μοναδικό σκοπό τον "στολισμό του ψυχικού τους πλούτου", πόθησαν τις αρετές που οδηγούν στην θέωση και  πάσχισαν να αποφύγουν κάθε πειρασμό,  ώστε να γίνονται δοχεία της Χάριτος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου η συγγραφέας κάτω από τον τίτλο "Τα αγιολογικά κείμενα της Εκκλησίας ως πηγαίο υλικό για έναν σύγχρονο διάλογο μεταξύ Εκκλησίας και κοινωνίας", διερευνά την στάση που πρέπει να κρατήσει μια σύγχρονη Χριστιανή. 

Στην εποχή της δικτατορίας της εικόνας και της εικονικής πραγματικότητας, όπου οι περισσότερες γυναίκες παγιδεύονται σε μία καταναγκαστική ενασχόληση με τον εαυτό τους, καθώς τα Μ.Μ.Ε. και η διαφήμιση τις παρουσιάζει σαν ποθητά σώματα στα λάγνα βλέμματα των ανδρών, τα αγιολογικά κείμενα αντιπροτείνουν έναν άλλο τρόπο ύπαρξης.

Όπως διαβάζουμε "η σύγχρονη γυναίκα έχει ανάγκη από σεβασμό, αναγνώριση και αυτοεκτίμηση, που πηγάζουν από την εικόνα που έχει η ίδια γα τον  εαυτό της, αλλά και οι άλλοι για εκείνη. 

Αναμφίβολα πρέπει να τονίζεται η αξία των εσωτερικών χαρισμάτων, να κατακρίνεται η υπερβολή και η μονοδιάστατη επικέντρωση του ενδιαφέροντος στον καλλωπισμό όχι όμως με έναν σχιζοφρενικό διαχωρισμό σε ψυχικό και σωματικό".

Το βιβλίο της Δέσποινας Ζαμάνη - Κόλλια, πιστεύουμε πως θα πρέπει να διαβαστεί από κάθε Χριστιανό (και όχι μόνο), ώστε "επόμενοι αγίοις Πατράσι", να δημιουργήσει έναν γόνιμο προβληματισμό για τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να στεκόμαστε απέναντι στην εικόνα μας, τα συμπλέγματά μας και την απελευθέρωση από τα πειρασμικά δεσμά των αυτοειδώλων μας.

db – [2fA]

Παππούς κι εγγονός

Παππούς κι εγγονός  -  Πέντε χρόνια

Κάθε χρόνος κι ένας κρίκος στην αλυσίδα
του ρολογιού
ο παππούς σου δεν μετρά πια κρίκους
με πιθαμές υπολογίζει τα περασμένα
πέντε-πέντε τα χρόνια ιστορίες
αναμνήσεις και χαρές
μέρες όλο παιχνίδια
και νύχτες μ’ όνειρα
κι αφήνει τα μελλούμενα ταξίδια
στον καιρό

εσύ μετράς με προσοχή τους κρίκους
έναν-έναν
και χαίρεσαι που μεγαλώνεις
οι αναμνήσεις δεν σ’ απασχολούν
ούτε το μέλλον
τώρα σου είναι το σήμερα, που γράφει πέντε
- μια πιθαμή καιρός
που ταξιδεύουμε μαζί
μια πιθαμή κρίκοι χρυσοί
που μας ενώνουν.

Μ Ψ

"Libertango "

A. Piazzolla  -  Libertango
Moscow City Symphony "Russian Philharmonic"
Phonograph Jazz Band

Pair of dancers -- Inna Svechnikova, Dmitry Chernysh

-  Moscow International House of Music, Svetlanov Hall
   September 30, 2010

[2fA]

"Είμαι θλιμμένος.. "

ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΗΣ  -  ΑΧ, ΕΙΜΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ

Ναι, είμαι θλιμμένος
ο καφές μου δεν έχει τρεις φουσκάλες
το κινητό μου δεν είναι έβδομης γενεάς
δεν ξέρω τι θέλω, πού πηγαίνω
τι χρειάζομαι πραγματικά
έχω μπερδέψει την έξη και την συνήθεια,
την άνοια με την ανία
άλλα πράγματα τα κάνω από ανάγκη (πολύ ολίγα ουσιαστικά)
πάρα πολλά από συνήθεια (όλα περιττά)
ενώ με ολίγο νεράκι φαγάκι
ένα ζεστό κρεβάτι και δυο φίλους
θα είχα χρόνο για αγάπη, επικοινωνία, προσφορά
- τι άλλο να είναι η ευτυχία

όχι στην ψυχανάλυση, στον νευρολόγο
και άλλα άχρηστα φρούτα
καιρός να μου κοπεί ο βήχας
καταλαβαίνω ξαφνικά πόσο
προνομιούχος είμαι με τόσα πολλά παραπάνω
από όσα χρειάζομαι
και το φωνάζω στον κόσμο – αγαπώ
σας αγαπώ
γιατί αγαπώ τον εσωτερικό μου εαυτό
κι ο εαυτός μου είσαι συ
και σ’ αγαπώ
πόσο απλά είναι τα πράγματα
πόση αγάπη πνίγεται άδικα στη θλίψη…

GT – [2fA]

"Εμπειρία Ακτίστου.. " [2/2]

π. Γεώργιος Μεταλληνός  -  Η Ιεραποστολή της Ορθοδοξίας

-  β΄ μέρος

[…. ]

Στην κατάσταση της πτώσης του ο άνθρωπος, υποδουλώνεται στο άγχος του και στο περιβάλλον και την ζήτηση της ευδαιμονίας, της ευτυχίας όπως λέμε, μέσα στον ατομικισμό και την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο.

Αυτή είναι η νόσος, που θεραπεύει η Ορθοδοξία, αν βέβαια ο άνθρωπος εισέλθει ολόκληρος στο φως της 

Και η θεραπεία αυτή είναι ο σκοπός της Εκκλησίας, ως σώματος Χριστού, μέσα στον κόσμο.

Η επανασύνδεση του κτιστού ανθρώπου με την (άκτιστη) χάρη του τριαδικού Θεού, που θεμελιώνεται, όπως ελέχθη, με την αποκατάσταση της καρδιακής λειτουργίας, της «ευχής» μέσα στην καρδιά. 

Διδάσκαλοι όλων σ’ αυτή τη διαδικασία είναι οι ορθόδοξοι ασκητές και πιστοί, που έχουν αυτό ως καθημερινό αγώνα.

Η θεραπεία αυτή του ανθρώπου, που είναι, όπως ελέχθη, πανανθρώπινη υπόθεση, αφού αφορά σε κάθε άνθρωπο, είναι απόλυτα αναγκαία, για να μπορεί ο άνθρωπος να κοινωνεί ως αδελφός με τους συνανθρώπους του, αποκαθιστώντας και όλη την κτίση.

Ο άνθρωπος γίνεται «αδελφός» των συνανθρώπων του, όταν ξαναγεννηθεί από την κοιλία της μεγάλης κοινής Μητέρας, της Εκκλησίας, που είναι το βαπτιστήριο ή η κολυμβήθρα.

Τότε μόνο μπορεί να νικήσει την ιδιοτέλειά του προς το συμφέρον του, την πηγή όλης της κακοδαιμονίας, με την απόκτηση της αληθινής, ανιδιοτελούς αγάπης (πρβλ. Α΄ Κορ. 13, 8: «η αγάπη -όταν είναι τέλεια και αληθινή-ου ζητεί τα εαυτής»).

Η αγάπη του ανθρώπου τότε ταυτίζεται με την αγάπη του Θεού, που δίνει τα πάντα, χωρίς να ζητά κάτι για τον Εαυτό του. 

Ιδανικό της Ορθοδοξίας δεν είναι απλά η «κοινοκτημοσύνη», αλλά η «ακτημοσύνη», η αυτοπαραίτηση από κάθε απαίτηση.

Αυτό μόνο η Εκκλησία του Χριστού, ως Ορθοδοξία των Αγίων, μπορεί να το προσφέρει. 

Γι’ αυτό καλούνται όλοι οι άνθρωποι με την ιεραποστολή, να εγκαταλείψουν όχι μόνο την ειδωλολατρία, τις παραθρησκείες και καταστροφικές αιρέσεις (όπως ο χιλιασμός λ.χ.), αλλά και τον ψευδώνυμο χριστιανισμό, όπως ο δυτικός παπισμός και όλοι οι προτεσταντισμοί (εκατοντάδες παραφυάδες) και να ενταχθούν ολόκληροι μέσα στη μόνη αληθινή Εκκλησία, την Ορθοδοξία, των Αγίων φυσικά και όχι η δική μας, κληρικών και λαϊκών, που πολλές φορές είμαστε και ενεργούμε ως ειδωλολάτρες.

Ο Οικουμενισμός μας κρατά αιχμαλώτους σ’ αυτή την ψευτο-ορθοδοξία, που δεν μπορεί να χαρίσει στον άνθρωπο τη σωτηρία, τη δυνατότητα της θέωσης.

Οπότε γεννάται το ερώτημα: Με την ιεραποστολή μας, που καλούμε; 

Σε ποιο Χριστιανισμό; Σε ποια Εκκλησία; 

Στον Χριστιανισμό του Χριστού και των Αγίων Του ή στον ψευτοχριστιανισμό τον δικό μας, το προϊόν της πτώσης και της αμαρτίας μας;

Είναι το κρίσιμο ερώτημα, που αξιολογεί την ιεραποστολική μας δράση. 

Η πρόσκληση και των άλλων στη σωτηρία, που προσφέρει διαιώνια ο Χριστός, μέσω της ιεραποστολής μας, προϋποθέτει ότι έχουμε εμείς βρει τον Χριστό, αυθεντικά και γνήσια, όπως συμβαίνει με τους Αγίους μας.

Αν όμως καλούμε σε σχήματα και κοινωνία, που ουσιαστικά δεν έχουν αποδεσμευθεί από τη δουλεία «των στοιχείων του κόσμου» (Γαλ. 4, 3), και μεταθέτουμε  τους «ειδωλολάτρες» ή «αθέους» σε μίαν άλλη μορφή ειδωλολατρίας και αθεΐας, που κυριαρχεί μέσα στο χώρο του διαθρησκειακού και διαχριστιανικού Οικουμενισμού, είναι καλύτερα να αφήσουμε τους μη ορθοδόξους Χριστιανούς εκεί που βρίσκονται.

Ο Θεός, που είναι και δικός τους δημιουργός και σωτήρας (Α΄ Τιμ. 4, 10), θα βρει Αυτός τον τρόπο και την  οδό της σωτηρίας τους.

-  1o μέρος

zoiforos – [2fA]

"Εμπειρία Ακτίστου.. " [1/2]

π. Γεώργιος Μεταλληνός  -  Η Ιεραποστολή της Ορθοδοξίας 
-  α΄ μέρος

Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε, συμβατικά βέβαια, την Ορθοδοξία;  

Θα λέγαμε, ότι είναι η εμπειρία της παρουσίας του Θεού, του Ακτίστου δηλαδή, μέσα στον ιστορικό χρόνο, και η δυνατότητα του κτιστού (ανθρώπου) να ενωθεί με τον Θεό, να γίνει Θεός «κατά χάριν». 

Το θεμέλιο αυτής της δυνατότητας είναι η σάρκωση του Θεού Λόγου, «η ασύγχυτη και αδιαίρετη» ένωση του Θεού και ανθρώπου, στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. 

Η Ορθοδοξία προσφέρει αυτή την δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο, διότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α΄ Τιμ. 2, 4).

Στην εν Χριστώ σωτηρία, τη θέωση, καλεί η Ορθοδοξία με την ιεραποστολή  της. 

Δεν προσφέρει απλά μία ηθική βελτίωση του ανθρώπου, αλλά πραγματοποιεί και την αναδημιουργία και ανάπλασή του με την πλήρη και «ολοτελή» (Α΄ Θεσσ. 5, 23) ένταξή του στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. 

Ο άνθρωπος καλείται να γίνει με τη χάρη του Θεού και τον πνευματικό του αγώνα «καινή κτίσις» (Β΄ Κορ. 5, 17).

Ο στόχος αυτός πραγματοποιείται με μια διαδικασία, που ισοδυναμεί με την «θεραπεία» του ανθρώπου, την αποκατάσταση δηλαδή της κοινωνίας του με τον Θεό, στην καρδιά, που είναι το κέντρο της υπάρξεώς του. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, όπως αποκαλύπτεται στην εμπειρία των Αγίων μας, είναι ένα παγκόσμιο θεραπευτήριο, «ιατρείον πνευματικόν», όπως την χαρακτηρίζει ο ιερός Ιωάννης ο Χρυσόστομος (+407).

Ποια όμως είναι η αρρώστια, από την οποία πρέπει να θεραπευθεί ο άνθρωπος; 

Η αρρώστια αυτή αφορά σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από τις κάθε είδους διαφορές, που δημιούργησε στο πέρασμα των αιώνων η ανθρώπινη αμαρτία.

Οι άνθρωποι όλοι, ως πλάσματα του Θεού, είναι ίσοι απέναντι στον Θεό και μπορούν να δεχθούν τη σωτηρία, που ο Θεός προσφέρει. 

Η αρρώστια, που είναι πανανθρώπινη (Ρωμ. 5, 12: «εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθε»), είναι το γεγονός της πτώσης όλου του ανθρωπίνου γένους.

Η εμπειρία των Αγίων μας μιλεί για ένα μνημονικό σύστημα, την καρδιακή ή νοερά μνήμη, που όμως την αγνοεί η ιατρική επιστήμη, διότι δεν έχει τα κατάλληλα όργανα για να την προσδιορίσει. 

Η καρδιά μας, λέγουν οι Άγιοι, δεν είναι μόνο αντλία του αίματος.

Πέρα από τη φυσική αυτή λειτουργία της έχει και μια υπερφυσική, όπως το περιγράφει σαφέστατα στο «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» του ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. 

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις η καρδιά ορίζεται ως ο χώρος κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, του κτιστού με τον Άκτιστο. 

Όταν επανεύρει την υπερφυσική της λειτουργία η καρδιά, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο ενεργοποιείται ο «νους», όχι η διάνοια που εδράζεται και λειτουργεί στον εγκέφαλο.

Ο «νους» ονομάζεται στη Γραφή «πνεύμα του ανθρώπου», και στην πατερική παράδοση απαντά ως «νους». 

Είναι ο «οφθαλμός της ψυχής», η ενέργεια ψυχής, με την οποία ο άνθρωπος φθάνει στη θέα του Θεού (θεοπτία).

Τότε (επι)κοινωνεί ο άνθρωπος αληθινά με τον Θεό. 

Η νοερά λειτουργία πραγματοποιείται ως «αδιάλειπτη προσευχή» μέσα στην καρδιά. 

(πρβλ. Α΄ Θεσσ. 5, 17). 

Το άγιο Πνεύμα τότε προσεύχεται - «λειτουργεί» μέσα στην καρδιά. 

(πρβλ. Γαλ. 4, 6 Ρωμ. 8, 26 Α΄ Θεσσ. 5, 19). 

Αυτό ονομάζεται από τους αγίους Πατέρες μας «μνήμη Θεού».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έλεγε «μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον», διότι στην πράξη η προσευχή στην καρδιά («ευχή») συνδέεται με την αναπνοή, όπως μας διδάσκει ο κόσμος της ορθόδοξης άσκησης. 

Όταν με την άσκηση φθάσει ο άνθρωπος στη «μνήμη του Θεού», ως καρδιακή και όχι ως διανοητική λειτουργία, τότε αποκτά αίσθηση της «ενοίκησης» του Θεού μέσα του.
(Ρωμ. 8, 11).

Η απουσία της λειτουργίας ή η υπολειτουργία της νοεράς αυτής λειτουργίας (του «νου» δηλαδή, όπως δηλώθηκε παραπάνω) μέσα στην καρδιά, είναι η σωτηρία που προσφέρεται σε όλους τους ανθρώπους κάθε εποχής με την ιεραποστολή της Εκκλησίας, ως σώματος Χριστού.   [ ....]

-  β΄ μέρος

zoiforos – [2fA]

"Ήτανε μια φορά "

Νίκος Ξυλούρης  -  Ήτανε μια φορά

Στίχοι: Κώστας Φέρρης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

-  Από την τηλεοπτική σειρά "Οι Έμποροι των Εθνών"
του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

                                      

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ
Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί
Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά
Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά
Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό

[2φΑ]

"Δικαίωμα στην κατάκριση.. "

-  Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός  († 2009)

Η άγνοια της ευαγγελικής διδασκαλίας επιτρέπει την επίδραση του παραλόγου και απομακρύνει την θεία Χάρη.
Επειδή ο άνθρωπος δεν έχει γνώση του Θεού και άρα δεν έφτασε ακόμη στον φωτισμό, πλανάται στις κρίσεις του.

Απ’ εδώ αρχίζει το δικαίωμα του «γιατί;», του «αν» και του «μήπως;» και ξεκινά η κατάκριση, η αντίσταση, η απείθεια, το μίσος και γενικά η κακία.

pemptousia – [2fA]

"Δυο μητέρες..

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Δυο μητέρες νομίζουν πως είναι   μόνες

Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξη μήνες.
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νομίζεις πως βλέπεις,
έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.

Το βράδυ, το ίδιο:
σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρικλίζοντας,
ανάβει το φως. Η μαύρη της μπόλια
είναι λυμένη. Οι άκρες της κρέμονται
ως κάτου το πάτωμα.

Στον τοίχο, αντίκρυ της,
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέμουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος.

Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντήλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει, αλλά
το σπίτι είναι έρημο
- δεν έχει σε ποιον ν’ αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσμο, για μια στιγμή
το παιδί της.

[2φΑ]

"Αηδόνι και κύκνος "

Αν είσαι αηδόνι, παίξε καλά τον ρόλο του αηδονιού
Αν είσαι κύκνος, παίξε τον ρόλο του κύκνου

ΜΑΞ ΕΞΕΛΜΑΝ
-   "61 Μαθήματα καθημερινής ζωής από τους στωικούς"

Η ζωή είναι σαν θεατρικό έργο. 

Ο ρόλος που παίζουμε, ρυθμίζει ποιες πράξεις είναι κατάλληλες για μας.

Οι Στωικοί λένε ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τη ζωή μας, όποια κι αν είναι, αφού δεν είμαστε εμείς που επιλέγουμε τους ρόλους μας. 

Να θυμόμαστε ότι είμαστε ηθοποιοί κι ότι οι ρόλοι μας έχουν οριστεί από τον «συγγραφέα», τον Δημιουργό. 

Ότι κι αν είσαι, παίξε τον ρόλο που σου δόθηκε, όσο καλύτερα μπορείς. 

Είναι δική σου δουλειά να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, αλλά είναι δουλειά άλλου να επιλέξει ποιον ρόλο θα παίζεις.

Αν προσπαθήσεις να παίξεις ρόλους ακατάλληλους για σένα, όχι μόνο θα τους παίξεις άσχημα, αλλά θα χάσεις και τον ρόλο που θα μπορούσες να παίξεις καλά. 

Αν αναλάβεις κάποια θέση που δεν σου ταιριάζει, αφ’ ενός θα γελοιοποιηθείς, αφ’ ετέρου θα χάσεις την ευκαιρία να είσαι ο καλύτερος σ’ αυτό που μπορείς.

Μέσα στο σύμπαν ο καθένας μας έχει ένα ιδιαίτερο κάλεσμα, ένα ταλέντο, μια δεξιότητα ή και περισσότερες. 

Μην προσπαθείς να γίνεις κάτι, που δεν θα ήταν το καλύτερο για σένα. 

Μην υποτιμάς, αλλά ούτε και να υπερτιμάς τις δυνάμεις σου. 

Δεν έχει σημασία ο ρόλος, αλλά η ερμηνεία σου.

Δέξου το δικό σου κάλεσμα και ακολούθησε το.

lecturesbureau – [2fA]

"Το μεθυσμένο καράβι "

ARTUR RIMBAUD  (1854-1891)
-  ΤΟ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ


Σε Ποταμούς ατάραχους καθώς αργοκατέβαινα,
μ’ αφήκαν αρυμούλκητο οι αγγαρεμένοι ανθρώποι:
Κάποιοι έξαλλοι Ερυθρόδερμοι, γυμνούς αφού τους κάρφωσαν
στα παρδαλά τους ξόανα, τους τόξευαν κατόπι.

Έγνοια καμιά για πλήρωμα δεν είχα εγώ, γεννήματα
φλαμανδικά κι εγγλέζικα μπαμπάκια είχα φορτίο.
Μια και με τους ανθρώπους μου τελειώσαν τα καθέκαστα,
όπου ’θελα κι οι Ποταμοί μ’ αφήκανε να φύγω.

Παιδί εγώ κακοτράχαλο, του κεφαλιού μου κάνοντας,
πέρσι το μεσοχείμωνο ρίχτηκα μες στο σάλο
τον άγριο των παλιρροιών! Και του έκπλου μου οι Χερσόνησες
δε θα θυμούνται αναβρασμό ποτέ τους πιο μεγάλο.

Η καταιγίδα ευλόγησε τις ναυτικές αγρύπνιες μου.
Δέκα νυχτιές, λαφρύ φελλό, χωρίς ν’ αποθυμήσω
το ηλίθιο μάτι των φανών, με χόρεψαν τα κύματα
που μοίρα τους ν’ αργοκυλούν από πνιγμένους πίσω.

Πράσινο αφρόν ερούφηξεν η πλώρη μου η ελάτινη,
σαν το χυμό ξυνόμηλου παιδί σαν το δαγκώνει,
από κρασιά κι απ’ έμετους μ’ εξέπλυνεν η θάλασσα,
σκορπώντας μου στη μάνητα κι αρπάγες και τιμόνι.

Και τότε ήταν που λούστηκα στο γαλατένιο αστρόχυτο
θαλάσσιο ποίημα, τους βυθούς ρουφώντας, που συμβαίνει
κάποτε εκεί, κατάχλωμο κι εκστατικό ναυάγιο,
ένας πνιγμένος σκεφτικός να σιγοκατεβαίνει

όπου τις κυανότητες αιφνίδια χρωματίζοντας,
ντελίρια κι αργοί ρυθμοί, φωτός χρυσοπλημμύρες,
οι πικραμένες του έρωτος εξάψεις συφλογίζονται,
δριμύτερες κι από τ’ αλκοόλ κι απ’ τις πλατιές σας λύρες!

Οι ξεσκισμένοι απ’ αστραπές γνωστοί μου είν’ ουρανόθολοι
τα ρέματα κι οι σίφουνες, γνωστό μου και το βράδυ
κι η αυγή που σα φτερούγισμα περιστερών είναι έξαλλη,
κι είδα όσα νόμισε γνωστά τ’ ανθρώπινο κοπάδι.

Την πράσινη ονειρεύτηκα νυχτιά, τα έκθαμβα χιόνια της,
στα μάτια του νερού φιλιών μετάδοση αργοπόρων,
τον κυκλισμό των άρρητων χυμών και την εγρήγορση
τη γαλανή και κίτρινη των ωδικών φωσφόρων.

Τον ήλιο είδα κατάστιχτο με φρίκες υπερκόσμιες
ν’ αλλάζει νέφη δυσμικά σε πάγους ιοχρόους,
τα κύματα να στέλνουνε κατάμακρα τα ρίγη τους
καθώς οι αρχαίοι ερμηνευτές της τραγωδίας τους γόους.

Μήνες οι φουσκοθαλασσιές να τρων το βράχο αγνάντεψα,
δαμάλινες αφρίζουσες μεγάλες υστερίες,
ξέροντας πως του Ωκεανού το ρύγχος δεν θα δάμαζαν
οι φωτοβηματίζουσες θαλασσινές Μαρίες.

Σ’ αφάνταστες εξόκειλα Φλωρίδες που συνταίριαζαν
άνθη με μάτια πάνθηρων, δέρματα των αγρίων
μ’ ουράνια τόξα, χαλινούς που ως κάτω στον ορίζοντα
τεντώνανε να συγκρατούν πλήθη γλαυκών ποιμνίων.

Βρώμικα είδα βαλτόνερα, τεράστια καλαμόκλουβα,
μέσα τους ένα ολάκερο Λεβιάθαν να σαπίζουν,
σφοδρά νεροποντίσματα μέσα σε αγέλες βόνασων,
σ’ αβύσσους καταρραχτικά τα μάκρη να γκρεμίζουν.

Ήλιους θαμπούς, πάγους, νερά μαργάρινα, διάπυρους
ουρανούς και ξεβράσματα σε μυχούς κόλπων όπου
τ’ αφανισμένα από κοριούς γιγάντια φίδια πέφτουνε
δυσώδη πάν’ απ’ τα ραιβά ξερόδεντρα του τόπου.

Θ’ αποθυμούσα να ’δειχνα στα παιδιά τα χρυσόψαρα,
τα ωραία τα ψάρια τα ωδικά του γαλανού αυτού πλάτους.
Άνθινοι αφροί κυλήσανε και με κατευοδώσανε
κι άρρητοι ανέμοι κάποτες μου εδώσαν τα φτερά τους.

Κι άλλοτε πάλι η θάλασσα, ζωνών και πόλων μάρτυρας,
με του λυγμού της το ρυθμό καθώς γλυκοκυλούσα,
μου ανέβαζεν ανθούς σκιών τις κίτρινές της μέδουσες
και σα γυναίκα που έπεσε στα γόνατα ηρεμούσα.

Χερσόνησος λικνίζοντας στις όχθες μου τις έριδες,
την κόπρο κιτρινόφθαλμων πουλιών που εθορυβούσαν,
κι έλαμνα ενώ κατέβαιναν απ’ τα σχοινιά μου ανάμεσα
πνιγμένοι που το λίκνο τους στα βάθη αποζητούσαν...

Λοιπόν, ναυάγιο τέτοιο εγώ, κάτ’ απ’ ορμίσκων πλόκαμους,
σε μοναξιές που εχάθηκεν άπτερου αιθέρα ερήμου,
εγώ που των Χανσεατών τα πλοία κι οι Μονίτορες
το μεθυσμένο από νερό θ’ απόφευγαν σκαρί μου,

λεύτερο πια, μενεξελιά φορώντας ομιχλώματα,
εγώ που τους πλινθόχρωμους τρυπούσα ουρανοθόλους,
ήλιου λειχήνες έμπλεο και βλέννες κυανότητας,
είδη πολύ επιθυμητά στους ποιητές σας όλους,

που ’φευγα με μηνοειδείς ηλεχτρικές κατάστιχτο,
τρελή σανίδα ιππόκαμποι που την ακολουθούσαν,
ενώ τους πόντιους ουρανούς, χοάνες φλογερότατες,
οι Ιούλιοι με χτυπήματα ροπάλων εγκρεμούσαν,

εγώ, που ’τρεμα ακούοντας μίλια μακριά να οργάζουνε
τ’ αβυσσαλέα Μάελστρομ κι οι Βεεμώθ κατόπι,
εγώ, ο πολύς ταξιδευτής των γαλανών εκτάσεων,
κατάβαθά μου λαχταρώ τη γηραιάν Ευρώπη.

Είδα αστρικά αρχιπέλαγα, νησιά με στερεώματα
παροξυσμών που είν’ ανοιχτοί για κάθε ναύτη δρόμοι:
Σ’ απύθμενες τέτοιες νυχτιές κοιμάσαι κι εξορίζεσαι,
ω σμάρι από χρυσά πουλιά, μελλοντική εσύ ρώμη;

Μ’ αλήθεια, εθρήνησα πολύ. Όλες οι αυγές αφόρητες,
πικρός ο ήλιος και φριχτό το κάθε είναι φεγγάρι.
Σε νάρκωση μεθυστική ο αψύς με βύθισε έρωτας.
Να σπάσει πια η καρίνα μου! Το κύμα να με πάρει!

Αν της Ευρώπης λαχταρώ κάποια νερά, τα στάσιμα
θαμπά νερά αποθύμησα που ενώ γλυκοβραδιάζει,
με θλίψη αφήνει ένα παιδί σ’ αυτά το καραβάκι του,
τόσο λεπτό, που ωσάν Μαγιού πεταλουδούλα μοιάζει.

Δεν το μπορώ πια, ω κύματα, λουσμένο μες στη θάλπη σας,
τα μπάρκα εγώ του μπαμπακιού να παραβγώ κι ακόμα
σημαίες αλαζονικές ν’ αντιπερνάω και φλάμπουρα
και κάτω από των ποντονιών να κολυμπάω το σκώμμα!


[Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας -
-  Καίσαρ Εμμανουήλ, «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση»]

erythrolefkometerizi – [2fA]

                                                                                           

"Η ημέρα της Λαμπρής "

Διονύσιος Σολωμός  -  "Η ημέρα της Λαμπρής"

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ’ τ’ αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

itzikas – [2fA]

                                                      

"Η ελευθερία της Ανάστασης "

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Από το "ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ"
-  του Πρωτ. Θεμιστοκλέους Μουρτζανού

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η Κυριακή του Πάσχα είναι για την Εκκλησία η αφετηρία της νέας δημιουργίας. 

Η φθορά και ο θάνατος πλέον δεν έχουν καμία δύναμη στη ζωή του ανθρώπου και της κτίσης, αλλά «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Είμαστε τα παιδιά του Αναστημένου Θεού. 

Ο Χριστός δεν είναι ένα κήρυγμα ηθικής, δεν είναι ένας κοινωνικός αναμορφωτής, δεν είναι ένας απλός επαναστάτης, διαφορετικός από τους άλλους, αλλά πάντως ένας από τους πολλούς που πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία.

Ο Χριστός είναι ο Θεός που γίνεται άνθρωπος, κρατώντας τη Θεότητά Του, για να μας κάνει θεούς κατά χάριν, δηλαδή να ζούμε αιώνια, να μας απαλλάξει από τον θάνατο και από τη φθορά. 

Για μας που πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αλλά και για όλο τον κόσμο, και γι’ αυτούς ακόμη που δεν τον πίστεψαν και δεν θα τον πιστέψουν, ο Χριστός έφερε αυτή την καινούρια δημιουργία, την Εκκλησία.

Σ’ αυτήν και το τελευταίο φυλλαράκι έχει αξία, καθώς και μέσα απ’ αυτό μπορούμε να θαυμάσουμε την ομορφιά της ζωής, που ο Θεός έπλασε. 

Μπορούμε να θαυμάσουμε το μυστήριο της αγάπης, την μεταμόρφωση του καθενός που πιστεύει κι αγωνίζεται, τη δύναμη της μετάνοιας, την δύναμη της αγιότητας που αγκαλιάζει τον Άλλο και όλο τον κόσμο.

Την δύναμη εκείνη που κάνει την Εκκλησία να προχωρά επί 20 αιώνες, χωρίς τα λάθη των όσων την απαρτίζουν να την καταστρέφουν, χωρίς το αίμα και οι διωγμοί να αποτρέπουν την πίστη, αλλά να την αυξάνουν. 

Την δύναμη εκείνη που δίνει ελπίδα και στον τελευταίο άνθρωπο της γης.

Αν τα πάντα γίνονται καινά, αν η φθορά και ο θάνατος καταργούνται, αυτό μπορούμε να το ζήσουμε, μόνο με το να δούμε τον Χριστό ως προσωπικό Θεό μας, ως Σταυρωμένο για μας προσωπικά, ως Αναστημένο για μας προσωπικά, ως ερχόμενο για μας προσωπικά.

Στην σχέση βρίσκεται το νόημα της Πίστης, στη σχέση βρίσκεται το νόημα της Ανάστασης, στη σχέση με τον Χριστό επαναποκτούμε ως δωρεά την γνήσια και μοναδική ελευθερία, του να μπορούμε να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης.

Όσοι ζούμε το φως που πλημμυρίζει την κτίση, το φως που ανατέλλει από τον Πανάγιο Τάφο, όσοι ζούμε την Ανάσταση στις καρδιές μας πιστεύοντας, συγχωρώντας, κοινωνώντας με τον Χριστό και τον συνάνθρωπο, δεν αγνοούμε τον ταραγμένο κόσμο μας. 

Αγωνιζόμαστε να τον καλυτερέψουμε. 

Αλλά η ελπίδα μας, είναι η Αναστάσιμη Ελευθερία. 

Ξεφεύγουμε, ζώντας στον πλημμυρισμένο από το Φως του Χριστού εσωτερικό μας κόσμο, από ό,τι μας θανατώνει.

Και γευόμαστε, μένοντας στην αναστάσιμη και σε κάθε Θεία Λειτουργία την μετάληψη του Φωτός, την μετάληψη του Χριστού, ζώντας τη χαρά στο πρόσωπο του αδελφού μας και περιμένοντας την στιγμή εκείνη που ο Αναστημένος Χριστός θα μας αρπάξει στην ουράνια βασιλεία Του, περνώντας με το Πάσχα του θανάτου στην χαρά της άλλης βιοτής, της αιώνιας, της Αναστάσιμης, της μοναδικά ελεύθερης.

Ζούμε την μυστική χαρά μας σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. 

Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε «μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», όπως λέει ο Παύλος.

Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. 

Γινόμαστε οι χριστιανοί σήμερα, το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια. 

Την Ελευθερία της Ανάστασης…

poimin – [2fA]