"Μαθητεία στη φύση.. "

Η φύση του σκορπιού...

Στις όχθες του ποταμού, ένας βουδιστής μοναχός διαλογιζόταν μ’ έναν μαθητή του, όταν είδε έναν σκορπιό να γλιστρά και να πέφτει στο νερό.

Βούτηξε το χέρι του στο νερό για να τον σώσει, μα ο σκορπιός τον τσίμπησε.

Τράβηξε απότομα το χέρι του από τον πόνο και ο σκορπιός έμεινε στο νερό.

Ο μοναχός προσπάθησε πάλι να τον βγάλει έξω, αλλά ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά.

Ο μαθητής του που παρακολουθούσε, πλησίασε και ρώτησε:

- Δάσκαλε, αφού κάθε φορά που προσπαθείς να σώσεις τον σκορπιό εκείνος σε τσιμπάει, εσύ γιατί συνεχίζεις;

Ο μοναχός απάντησε:

- Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την δική μου φύση, που θέλω να τον βοηθήσω.

Πήρε λοιπόν ένα φύλλο πλατύ και έβγαλε τον σκορπιό έξω από το νερό, και έτσι του έσωσε τη ζωή…

Ύστερα γύρισε προς τον μαθητή και του είπε:

- Μην αλλάζεις ποτέ τη φύση σου εάν κάποιος σου κάνει κάτι κακό, απλά να είσαι πιο προσεκτικός μαζί του.

Οι άνθρωποι είναι πολύ συχνά αχάριστοι, για όσα τους προσφέρεις, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσεις εσύ να κάνεις το καλό, να παγώσεις την αγάπη που έχεις μέσα σου.

Άλλοι επιδιώκουν την ευτυχία, άλλοι την δημιουργούν.

Να ανησυχείς περισσότερο για την συνείδηση, παρά για την υπόληψη σου.

Γιατί η συνείδηση φανερώνει εκείνο που είσαι, ενώ η υπόληψη, σου υπαγορεύει εκείνο που οι άλλοι σκέφτονται για σένα.

Κι αν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλάψεις, εσύ να της δείχνεις χίλιους λόγους για να γελάς.

tilestwra – [2fA]

"Αυτός ο Έρωτας.. "

Jacques Prévert  (1900-1977),  Αυτός ο έρωτας

-  "Κουβέντες" 

Αυτός ο έρωτας
τόσο βίαιος - τόσο εύθραυστος - τόσο τρυφερός
τόσο απελπισμένος

Αυτός ο έρωτας
όμορφος σαν τη μέρα - κι απαίσιος σαν τον καιρό
όταν ο καιρός είναι απαίσιος

Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
τόσο ευτυχισμένος - τόσο χαρούμενος
και τόσο μηδαμινός
που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα

Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται
που τους έκανε να μιλούν - που τους έκανε να χλομιάζουν

Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος,
απαρνημένος, ξεχασμένος
γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει,
αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει

Ολόκληρος αυτός ο έρωτας - τόσο ζωντανός ακόμη
και τόσο ηλιόλουστος

Είναι ο δικός σου - είναι ο δικός μου
εκείνος που υπήρξε
το πάντα καινούριο - και που δεν άλλαξε

Όμοια αληθινός σαν βλαστάρι
όμοια τρέμοντας σαν πουλί
όμοια ζεστός και ζωντανός σαν καλοκαίρι

Μπορούμε κ’ οι δυο
να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
μπορούμε να ξεχνάμε
και μετά να ξανακοιμόμαστε

Να ξυπνάμε, να υποφέρουμε, να γερνάμε
να κοιμόμαστε ακόμη - να ονειρευόμαστε τον θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε να γελάμε
και να ξανανιώνουμε

Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
πεισματάρης σαν όνος - ζωντανός σαν πόθος
σκληρός σαν μνήμη - χαζός σαν κλαψούρισμα
τρυφερός σαν ανάμνηση - ψυχρός σαν μάρμαρο
όμορφος σαν μέρα - εύθραυστος σαν παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας
και μας μιλάει χωρίς λόγια

Κι εγώ τον ακούω τρέμοντας - και φωνάζω,
φωνάζω για σένα - φωνάζω για μένα
σε ικετεύω για σένα
και για όλους που αγαπιούνται
και αγαπήθηκαν

Ναι του φωνάζω
για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους
που δεν ξέρω

Στάσου εκεί - εκεί που είσαι
εκεί που ήσουν άλλοτε - στάσου εκεί

Μην κουνιέσαι - μη φεύγεις
εμείς αγαπιόμαστε

Σε ξεχάσαμε - εσύ μη μας ξεχνάς
δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
μη μας αφήσεις να κρυώσουμε

Πάντα πολύ μακρύτερα - κι αδιάφορο πού
δώσε μας σημάδι ζωής

Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας,
στο δάσος της μνήμης - πρόβαλε άξαφνα
άπλωσε μας το χέρι
και σώσε μας.

to23ogramma – [2fA]

"Θρίλερ στο σπίτι.. "

Μια ιστορία για γερά νεύρα

Γύρισε σπίτι του απ’ τη δουλειά κι αντίκρισε ένα τρομακτικό θέαμα.

Τα παιδιά του ήταν στην αυλή με σχισμένες πιτζάμες και έπαιζαν βουτηγμένα στη λάσπη. Παντού υπήρχαν σκορπισμένα περιτυλίγματα από πατατάκια και σοκολάτες. Η πόρτα του αυτοκινήτου της γυναίκας του ήταν ανοιχτή, όπως ανοιχτή ήταν και η μπροστινή πόρτα του σπιτιού.

Ο σκύλος τους δεν ακουγόταν, δεν έτρεξε όπως συνήθως.
Μπαίνοντας στο σπίτι, βρήκε ένα πραγματικό χάος.

Η λάμπα στο χολ ήταν σπασμένη και το χαλί ήταν γεμάτο από μικρά κομμάτια γυαλί. 

Στο σαλόνι η τηλεόραση ήταν ανοιχτή στη διαπασών και μια καρέκλα ανάποδα. 

Παντού υπήρχαν πεταμένα παιχνίδια, ρούχα και χαρτιά.

Στην κουζίνα τα πιάτα και τα ποτήρια ξεχείλιζαν από το νεροχύτη, το τραπέζι ήταν γεμάτο με χυμένο γάλα κι αποφάγια, η πόρτα του ψυγείου ήταν ανοιγμένη διάπλατα, κροκέτες σκύλου υπήρχαν διαλυμένες στο πάτωμα και ένα σπασμένο ποτήρι βρίσκονταν κάτω από το τραπέζι.

Ανατρίχιασε. Έτρεξε στη σκάλα για τον πάνω όροφο. 

Η γυναίκα του δεν φαινόταν πουθενά. Κάτι σοβαρό είχε σίγουρα συμβεί. Κάτι είχε πάθει.

Έξω από το μπάνιο είδε νερά στο πάτωμα. Άνοιξε την πόρτα.
Στο πάτωμα πετσέτες, σαπουνάδες, παιχνίδια και η βρύση ανοιχτή.
Δίπλα στη μπανιέρα τρία ρολά χαρτί τουαλέτας ξετυλιγμένα, κι ένα σωληνάριο οδοντόκρεμα αδειασμένο στον καθρέφτη και στους τοίχους.

Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Έντρομος έτρεξε στην κρεβατοκάμαρα.
Περίμενε να αντικρίσει τα χειρότερα.
Δεν μπόρεσε ν’ αντιληφθεί αμέσως, πώς είχαν τα πράγματα.

Η γυναίκα του ήταν κουλουριασμένη στο κρεβάτι με τις πιτζάμες της, σαν να μη συνέβαινε τίποτα και διάβαζε το μυθιστόρημα της.
Σήκωσε το βλέμμα της, του χαμογέλασε και τον καλωσόρισε.

Σαστισμένος την κοίταξε με απορία κι εκνευρισμό:
«Μα τι στο καλό έγινε εδώ σήμερα;» φώναξε.

Εκείνη του χαμογέλασε και πάλι: «Κάθε μέρα, όταν γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά, δεν με ρωτάς, τι στο καλό έκανα όλη μέρα;»
«Ε, λοιπόν;» της απάντησε εκείνος μπλοκαρισμένος.

Με ακόμη πιο πλατύ χαμόγελο εκείνη, συνέχισε:
«Λοιπόν σήμερα, δεν έκανα τίποτα!»

newsone – ep[2fA]

"Στην Άνοιξη που έρχεται "

Second Walz – Shostakovich – André Rieu

- Ένα εξαίσιο μουσικό θέμα για να συνοδεύει την ανοιξιάτικη διάθεση μας

pantote - [2fA]

"Όλα έχουν ένα τέλος.. "

Johan Cruyff

Από τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο του, ο Ολλανδός ποδοσφαιριστής Χέντρικ Γιόχαν Κρόιφ, γεννημένος στις 25 Απριλίου 1947 στο Άμστερνταμ, μας άφησε χρόνους στις 24 Μαρτίου.

Μαζί με τις μοναδικές στιγμές της παρουσίας του στα γήπεδα, μας άφησε επίσης και κάποιες σκέψεις του, που αφορούν το ποδόσφαιρο σε πρώτο επίπεδο, αλλά το νόημα τους μπορεί να προσαρμοστεί στη δουλειά του καθενός, όπως και στη ζωή όλων μας.

- Τεχνική δεν είναι να κάνεις 1000 γκελ με την μπάλα. 

Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει αυτό με προπόνηση και να δουλέψει στη συνέχεια σε τσίρκο. Τεχνική είναι να πασάρεις την μπάλα με μία επαφή και με την κατάλληλη ταχύτητα στο καλό πόδι του συμπαίκτη σου.

- Επίλεξε τον καλύτερο παίκτη για κάθε θέση της 11άδας και θα καταλήξεις να έχεις όχι την καλύτερη ομάδα, αλλά 11 δυνατές μονάδες.

- Υπάρχει μόνο μία μπάλα στο ποδόσφαιρο, φρόντισε να την έχεις στην κατοχή σου.

- Οι σημερινοί παίκτες σουτάρουν μόνο με το κουντεπιέ. Εγώ μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό, το κουντεπιέ και το εξωτερικό και με τα δύο πόδια. 

Με άλλα λόγια είχα έξι φορές περισσότερες δυνατότητες.

- Πάντα μπορείς να κερδίσεις μια πιο πλούσια ομάδα.

Δεν είδα ποτέ μια τσάντα με λεφτά να σκοράρει.

- Είμαι ένας πρώην παίκτης, πρώην προπονητής, πρώην τεχνικός διευθυντής, καθώς και πρώην επίτιμος πρόεδρος.

Αυτό δείχνει, πως όλα έχουν ένα τέλος.

- Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο, ότι σε ένα ματς οι παίκτες έχουν την μπάλα μόνο για τρία λεπτά κατά μέσο όρο ο καθένας. Άρα το πιο σημαντικό είναι τι ακριβώς θα κάνεις εσύ τα υπόλοιπα 87 λεπτά του παιχνιδιού. 

Αυτό καθορίζει αν είσαι καλός παίκτης ή όχι.

- Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, αλλά το να παίζεις απλά είναι το πιο δύσκολο πράγμα.

- Το ποδόσφαιρο παίζεται με τα πόδια και το μυαλό.
Όταν η ηλικία δεν επιτρέπει να κάνεις πολλά με τα πόδια, υπάρχει πάντα το μυαλό.

Δίδαγμα: Δεν έχει τόση σημασία τι δουλειά κάνεις, αφού πολύ συχνά αυτό εξαρτάται από αστάθμητους παράγοντες, όσο το πώς κάνεις τη δουλειά σου, κατά πόσο αξιοποιείς τις εμπειρίες σου κι όταν φτάνει το τέλος, αν αφήνεις κάτι πίσω σου.

contra - cruyff-foundation

[2fA]

"Η τελευταία καληνύχτα "

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ - ΡΗΝΙΩ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ
ΣΤΙΧΟΙ: ΡΗΝΙΩ

- Προσπαθώ μια καληνύχτα να σου πω
μα με πιάνει το παράπονο καρδιά μου…

youtube – [2fA]

"Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς"

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  -  του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

"Η χάρη του Θεού, σαν ενέργεια προς σωτηρία του ανθρώπου, είναι άκτιστη.

Την άκτιστη Χάρη μπορούμε μόνο να την αισθανόμαστε και να την ζούμε, όπως περίπου μπορούμε να αισθανόμαστε και να ζούμε την παρουσία ενός αγίου Γέροντος. 

Η Χάρη του Θεού προσεγγίζει τον άνθρωπο με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά ζητεί και ανταπόκριση· τότε καθίσταται ενεργός και καρποφορεί... "

Ο Άγιος Γρηγόριος, υιός του Κωνσταντίνου Παλαμά του Συγκλητικού και της ευσεβεστάτης Καλλονής, γεννήθηκε το 1296 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Ανατράφηκε στα ανάκτορα της Κων/πόλεως, μορφώθηκε αναλόγως και στη συνέχεια ασκήτευσε στο Άγιο Όρος.

Παρευρέθηκε στις Συνόδους που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη το 1341 κατά του Βαρλαάμ και το 1347 κατά του Ακινδύνου.
Στις Συνόδους αυτές αγωνίσθηκε με γενναιότητα υπέρ της Ορθοδοξίας.

Το 1346 έγινε Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για 13 χρόνια, και σε ηλικία 63 ετών το 1359 κοιμήθηκε, αφήνοντας πλούσιο συγγραφικό έργο.

Το ιερό του λείψανο ευρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, στον ομώνυμο μητροπολιτικό Ναό.

Ο εορτασμός του Αγίου κατά τη δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, έρχεται σαν συνέχεια και επέκταση της προηγούμενης, σαν ένα είδος δεύτερης «Κυριακής της Ορθοδοξίας», διότι η νίκη του Αγίου Γρηγορίου κατά των αιρετικών δοξασιών των δυτικών, θεωρήθηκε ως νίκη ανάλογη με τη νίκη κατά των εικονομάχων.

faneromeni – saint

[2fA]

Η 25η ώρα – 35

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––-------
Σημειώσεις στο περιθώριο

 Η 25^η ΩΡΑ

Χειμώνας μπαίνει είχες πει
κρυώνει ο χρόνος και συστέλλεται
κι από το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη
πήρες μια ώρα επιπλέον δανεική
να ’χεις για τις μεγάλες νύχτες των ανέμων
για τις μακρές πορείες στοχασμού

μα όλα στη ζωή έχουν και αύριο
ακόμα και οι ώρες – κυρίως οι χαμένες ώρες
μόνο κάποιες στιγμές δεν ανταλλάσσονται
που ξέφυγαν το μέτρημα του ρολογιού

και έφτασε ο καιρός για την παραπανίσια ώρα,
καιρός επιστροφής τέλη του Μάρτη

- κανείς δεν προχωρά στην Άνοιξη
χρωστώντας… 

τους κύκλους όμως, τους κυλούν οι μοίρες
κι αν ήταν εξ αρχής δικιά σου αυτή η ώρα
και τώρα σου την παίρνουν, δεν σε νοιάζει
- όπως και να μετρήσεις τη ζωή η ίδια είναι -
και πιο μικρές οι νύχτες, ζεστές και άγρυπνες
είναι γεμάτες  όνειρα κι ευχές κι αγάπη
αρκεί να βλέπεις το φεγγάρι σου ψηλά να λάμπει
σιωπηλό κι ελπιδοφόρο.

Μ[2φΑ]

"Το Τραγούδι του Ήλιου.. "

25^η Μαρτίου: Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸν θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».
Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

Το Τραγούδι του Ήλιου..

Από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη

[…. ]

98

Τότε έκατζε ο Γκούρας και οι άλλοι και φάγαμεν ψωμί· τραγουδήσαμεν κ' εγλεντήσαμεν.
Με περικάλεσε ο Γκούρας κι' ο Παπακώστας να τραγουδήσω· ότ' είχαμεν τόσον καιρόν οπού δεν είχαμεν τραγουδήση - τόσον καιρόν, οπού μας έβαλαν οι 'διοτελείς και 'γγιχτήκαμεν δια να κάνουν τους κακούς τους σκοπούς.

Τραγουδούσα καλά. Τότε λέγω ένα τραγούδι·

Ο 'Ηλιος εβασίλεψε 'Ελληνα μου, βασίλεψε και το Φεγγάρι
εχάθη κι' ο καθαρός Αυγερινός που πάει κοντά την Πούλια,
τα τέσσερα κουβέντιαζαν και κρυφοκουβεντιάζουν.
Γυρίζει ο 'Ηλιος και τους λέει, γυρίζει και τους κρένει·
- Εψές οπού βασίλεψα πίσου από μια ραχούλα,
άκ'σα γυναίκεια κλάματα κι' αντρών τα μυργιολόγια
γι' αυτά τα 'ρωϊκά κορμιά 'σ τον κάμπο ξαπλωμένα,
και μέσ' το αίμα το πολύ είν' όλα βουτημένα.
"Για την πατρίδα πήγανε 'σ τον 'Αδη, τα καϊμένα."

Ο μαύρος ο Γκούρας αναστέναξε και μου λέγει·

- Αδελφέ Μακρυγιάννη, σε καλό να το κάμη ο Θεός· άλλη φορά δεν τραγούδησες τόσο παραπονεμένα. Αυτό το τραγούδι σε καλό να μας βγη.

- Είχα κέφι, του είπα, οπού δεν τραγουδήσαμεν τόσον καιρόν.
'Οτι εις τα 'ρδιά πάντοτες γλεντούσαμεν…

[ ….]

[Μεταγραφή από το πρωτότυπο του Γιάννη Βλαχογιάννη,
επεξεργασμένη από τον καθηγητή Γιάννη Καζάζη]

[2φΑ]

"Συγκατάβασις Θεοῦ "

ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Λόγος εἰς τόν Εὐαγγελισμόν
τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου

[… ]

Ἀφοῦ λοιπὸν ὥρισε σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς πρώτους του ἀγγέλους νὰ διακονήσῃ στὸ μυστήριο, νομίζω ὅτι αὐτὰ τοῦ παρήγγειλε μὲ τὸ νεῦμα τῆς οἰκείας του μεγαλειότητος:

«Ἐμπρὸς λοιπόν, Γαβριήλ, πήγαινε στὴ Ναζαρέτ, τὴν πόλι τῆς Γαλιλαίας, στὴν ὁποία κατοικεῖ κόρη Παρθένος μνηστευμένη μὲ ἄνδρα ποὺ ὀνομάζεται Ἰωσήφ.
Τὸ ὄνομα τῆς Παρθένου εἶναι Μαρία».

Λέγει, στὴ Ναζαρέτ. Γιὰ ποιὸ λόγο; Γιὰ νὰ συλλέξη ὁ Παντοκράτωρ τὸ θεοχαρίτωτο κάλλος τῆς παρθενίας, ὅπως ἀκριβῶς τὸ τριαντάφυλλο, ἀπὸ ἀκανθωτὴ χώρα· ἀλλά καὶ γιὰ τὴν προφητεία, ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.[3] Ποιός; Αὐτὸς ποὺ ἀνακηρύσσεται κατόπιν ἀπὸ τὸν Ναθαναὴλ Υἱὸς Θεοῦ καὶ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ.[4]

Εἶναι βέβαια συνήθεια ὁ Γαβριὴλ νὰ διακονῇ στὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸ εἴδαμε στὴν περίπτωσι τοῦ Δανιήλ.[5] «Πήγαινε λοιπὸν στὴν πόλι τῆς Γαλιλαίας τήν Ναζαρέτ, καὶ σὰν φθάσῃς σ᾿ αὐτήν, σπεῦσε πρῶτα νὰ ἀνακοινώσῃς στὴν Παρθένο αὐτὸ τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς χαρᾶς, τὸ ὁποῖο εἶχε χάσει προηγουμένως ἡ Εὔα.

Καὶ πρόσεξε μὴν τῆς ταράξῃς τὴν ψυχή· διότι τὸ μήνυμα εἶναι χαρᾶς, ὄχι καταστροφῆς. ὁ ἀσπασμὸς εἶναι εὐφροσύνης καὶ ὄχι ἀθυμίας. Γιατί ποιὰ χαρὰ ἦταν ἢ θὰ εἶναι μεγαλύτερη γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀπὸ τὸ νὰ γίνῃ συμμέτοχος τῆς θείας φύσεως, καί, μὲ τὴν πρὸς Αὐτὸν ἄμεση ἐπαφή, νὰ ἑνωθῆ καὶ νὰ γίνῃ ἕνα μὲ Αὐτὸν καθ᾿ ὑπόστασιν;

Ποιὸ πρᾶγμα εἶναι πιὸ θαυμαστό, ἀπὸ τὸ νὰ βλέπῃς τὴν συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ, ποὺ φθάνει μέχρι καὶ τὴν κυοφορία μέσα στὴν μήτρα μιᾶς γυναίκας; Ὤ, τί παράδοξα πράγματα! Ὁ Θεὸς μέσα στὰ μόρια μιᾶς γυναίκας, ὁ τὸν οὐρανὸν θρόνον ἔχων, καὶ ὑποπόδιον τὴν γῆν.[6]

Ὁ Θεὸς νὰ εὑρίσκεται μέσα στὴν κοιλιὰ μιᾶς γυναίκας, αὐτὸς ποὺ εἶναι ὑπερουράνιος καὶ συνθρόνος τῆς πατρικῆς ἀϊδιότητος. Καὶ ποιὸ πρᾶγμα εἶναι πιὸ παράδοξο ἀπὸ αὐτό, ἀπὸ τὸ νὰ παρουσιάζεται δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἀνθρωπόμορφος, χωρὶς νὰ ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν θεότητά του;

Καὶ ἀπὸ τὸ νὰ βλέπουμε τὴν ἀνθρώπινη φύσι νὰ εἶναι ὁλόκληρη συνενωμένη μὲ τὸν Πλάστη της, γιὰ νὰ θεωθῇ ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε πρῶτος στὴν ἁμαρτία;

"Eἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς "

Ἄγγελος Βλάχος  - Ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος

- Ξεύρεις τὴν γῆ οποὐ ἀνθεῖ
φαιδρὰ πορτοκαλέα
καὶ κοκκινίζει ἡ σταφυλὴ
καὶ θάλλει ἡ ἐλαία;

- Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,
εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

- Ξεύρεις τὴν γῆ, ἥτις παντοῦ
μὲ αἵματα ἐβάφη,
ὁποῦ κοιλάδες καὶ βουνὰ
εἶναι τυράννων τάφοι;

- Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,
εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

- Γῆ μήτηρ παλαιῶν θεῶν
καὶ νέων ἡμιθέων
γῆ ἀναμνήσεων κλεινῶν
καὶ γῆ ἐλπίδων νέων..

- Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,
εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

[2fA]

"Όταν η ψυχή σου μιλά.. "

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

… Κι όταν η ψυχή σου μιλά,
καλύτερα εσύ να σιωπάς

και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις,
γιατί η φωνή της είναι πάντα
ψίθυρος,
για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου…

Fb - Nota

[2fA]

"Ο τρόπος του Θεού "

Ο τρόπος του Θεού

Ο Θεός αναθέτει νέα αποστολή στον προφήτη Ηλία και του λέει:

- Να βγεις αύριο έξω από την σπηλιά σου και να σταθείς στο βουνό
ενώπιον του Κυρίου και να, θα περάσει από εκεί ο Κύριος.

Και θα φυσήξει ένας πολύ δυνατός άνεμος που θα διαλύει τα βουνά
και θα συντρίβει πέτρες, αλλά δεν θα είναι ο Κύριος μέσα στον άνεμο.

Έπειτα από τον άνεμο θα γίνει σεισμός μεγάλος, αλλά ούτε μέσα στον
σεισμό θα είναι ο Κύριος.

Έπειτα από τον σεισμό θα έλθει φωτιά.
Ούτε μέσα στην φωτιά θα είναι ο Κύριος.

Έπειτα από την φωτιά, θα ακουστεί φωνή αύρας λεπτής και δροσερής.
Εκεί θα είναι ο Κύριος.

[Βασιλειών Ι΄, κεφ. 119, 11-12]

ΕΖ – [2φΑ]

"Λεμονοδάσος "

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ 
"ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ"  -  ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

-  22 Μαρτίου

Δεν συνέβη καμία μεταβολή στη ζωή μου. Δεν ξέρω πού να αποδώσω αυτή τη διάθεση που αισθά­νομαι απόψε, να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες επάνω στο χαρτί. 

Δεν αισθάνομαι καμία κλίση στην φιλολογία, ούτε είμαι ερωτευμένος.

Ο έρως; Κάποιος είπε πως είναι μία εφεύρεσις που ο καθένας τη νομίζει δική του. 

Εγώ δεν είμαι εφευρέτης. Είμαι αρχιτέκ­των, ένα μυαλό θετικό.

Το αποδίδω μάλλον στην επήρεια του μέρους που βρίσκομαι. 

Αισθάνομαι να με κυριεύει εκείνο το αρχαίο πνεύμα της σαφήνειας που αγαπά τις ευθείες γραμ­μές και δεν αφήνει τίποτε συγκεχημένον.

Θέλω κι εγώ να τις πιάσω τις ιδέες μου, που πότε τις βρίσκω και πότε τις χάνω και να τις συμμαζέψω, να τις τακτο­ποιήσω, να τις διαβάσω σαφείς και καθαρές.

Πιθα­νόν όταν τις διαβάσω να μην τις αναγνωρίσω.
Πάν­τως όμως, έστω και αν δεν τις αναγνωρίσω, είναι δικές μου. 

Κάποτε, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολότερα από εμάς τους ίδιους, ότι είναι δικό μας.

Την περασμένη εβδομάδα στο γραφείο, βρήκα μέσα σ’ ένα συρτάρι μου μια μικροσκοπική βεντάγια κοκάλινη με μια μεταξωτή γαλάζια κορδελίτσα.

Ρώτησα τίνος είναι.

- Δεν θυμάστε που τη φέρατε μαζί σας από το Παρίσι και την είχατε πάντα επάνω σας τις πρώτες ημέρες; Μου απήντησε ο υπάλληλος.

Πράγματι· δεν θυμούμαι, αλλά αφού το λέγει έτσι θα είναι.

Να δω τις σκέψεις μου αραδιασμένες. Δεν πρό­κειται μόνον για τις σκέψεις μου.
Θα γράφω κάθε μέρα ή όποτε αξίζει τον κόπο, ό,τι ενδιαφέρον βλέπω.

Είναι ίσως από τεμπελιά. Οι συγγραφείς είναι ράτσα τεμπέληδων.

Είναι μάλλον μία διάθεσις περιπλανήσεως, περιπλανήσεως του πνεύματος.
Είμαι βέβαιος ότι αυτή την στιγμή ένα πρόσωπο περπατεί έξω, κάτω από το μαγικόν σεληνόφως μέσα σε ένα από τα θαυμασιότερα τοπία.
Εγώ όμως δεν βγαίνω να το συναντήσω και κάθομαι εδώ κλεισμένος και γράφω.

Θα γράφω κάθε μέρα ό,τι ενδιαφέρον βλέπω. Δεν ξεύρω αν εξακολου­θήσω. 

Πάντως αρχίζω από την σημερινήν ημέρα, αν και δεν μου συνέβη τίποτε το ιδιαίτερο.

Γράφω μάλιστα και την ημερομηνία: 22 Μαρτίου 1924.

[…. ]

[2φΑ]

"Άνοιξη στο Αιγαίο "

Στρατής Μυριβήλης  
-  "Η Παναγιά η γοργόνα"  (1949)

Στ’ ακρογιάλια του Αιγαίου η άνοιξη βγαίνει από τη θάλασσα.

Ένα πρωί ο αγέρας φέγγει πιο γαλάζιος, τα κύματα ξεδιπλώνουν
στον άμμο το νέο ρυθμό με κοντές αναπνοές.
Το πέλαγο μυρίζει φρεσκάδα, παντού το κεντάνε σύντομες
απανωτές αστραψιές.

Τότες ανοίγουν πάνω στα τρεμουλιάρικα νερά κύκλοι ασημένιοι,
μ’ ένα χρώμα σαν το στήθος του παγονιού. Είναι αμέτρητοι,
ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας κυνηγά τον άλλον.
Έτσι, ως τον ορίζοντα.

Από τη μέση, από την καρδιά του ανθού της θάλασσας, βγαίνει
η άνοιξη του Αιγαίου. Η Αναδυόμενη.
Παντού πεταρίζουν άσπρες, γαλανές φτερούγες. Γιορτάζει ο αγέρας,
η στεριά, τα λαφριά σύννεφα κι ο μεταξωτός ουρανός.

Τα καράβια μέσα στο λιμάνι ισάρουν όλα τα πανιά να στεγνώσουν,
κι είναι να κάθεσαι να τα βλέπεις.
Στις ρηχοπατιές σειούνται, πιασμένα από τις μαλλιασμένες πέτρες
του βυθού, λιγνά, μακριά τσουνιά από νερολούλουδα.

Τα φύλλα τους είναι ζωντανά, είναι ξανθιά. Απλώνουν ράθυμα
κάτι νήματα από μαλακό μάργαρο, και κρεμάζουν αρμαθιές
από μικρούς καρπούς, χρώμα άγουρο κερασί.

Παντού είναι το πανηγύρι της νέας νιότης, που ξαναβαφτίστηκε
στην αιώνια χαρά του Θεού.

Χιλιάδες μικρά χρωματιστά ψάρια συνθέτουν, και πάλι στη στιγμή
τσακίζουν τα μωσαϊκά του βυθού.
Αμέτρητα σαλιγκάρια, μικρά σα σπόροι του ροδιού, σηκώνουν στο φρέσκο
ήλιο το σουβλερό καυκί τους, ψιλοδουλεμένο με πορτοκαλιά πλουμίδια.

Έχουν τριανταφυλλιά νυχάκια, βγαίνουν και βοσκίζουν λαίμαργα
το χνούδι από τις μουσκλιασμένες γιαλόπετρες.

Απλώνεις να τα πιάσεις,
και κείνα, μόλις νιώσουν από πάνω τους τον ίσκιο του χεριού,
αφήνουν μπόι και βουλιάζουν, αμμοκούκουτσα ανάμεσα στ’ άλλα
του βυθού. Τρέχα να τα βρεις.

Έτσι βγαίνει η Άνοιξη από το Αιγαίο, βγαίνει από τα νερά και προχωρεί.

homouniversalis

fb - Nota - [2fA]

"Ο Μετανάστης.. "

1937 – Bertolt Brecht - αυτοεξόριστος στη Δανία, κυνηγημένος
μαζί με χιλιάδες άλλους Γερμανούς, από τη χιτλερική εξουσία

Uber die Bezeichnung Emigrnten - Για Τον Όρο Μετανάστες...
Μπέρτολτ Μπρεχτ - Ποιήματα

Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες»
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα
να διαλέξουμε μιαν άλλη γη.
Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας
το παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη,
πνίγοντας μ' ερωτήσεις κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα
να ξεχνάμε, τίποτα ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συγχωράμε τίποτα απ' όσα έγιναν,
τίποτα δε συγχωράμε.

Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή!
Ακούμε ίσαμ' εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν
απ' τα στρατόπεδά τους.
Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε
των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει.
Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει τη ντροπή, που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

- μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης

alfavita

ΕΖ – db - [2φΑ]

"Μαρτύριον Ορθοδοξίας "

Ο ορθόδοξος χριστιανός μπροστά στο κάτοπτρο της Κυριακής της Ορθοδοξίας

του Κωνσταντίνου Κορναράκη

[…. ]

Η ημέρα, λοιπόν, της Κυριακής της Ορθοδοξίας είναι δυνατόν να κατανοηθεί μόνο μέσα από την προοπτική του συνεπούς και ακλινούς πνευματικού αγώνα. Και ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης χρησιμοποιούσε την έκφραση "μαρτύριον Ορθοδοξίας", επιχειρώντας να ταυτίσει την ακρίβεια της πίστεως με το μαρτύριο υπέρ αυτής.

Ο χριστιανός προσδιορίζεται ως ορθόδοξος μέσα από την προσευχή και την ταπείνωση (ως μητέρα των υπολοίπων αρετών), γιατί όποιος προσεύχεται, μετέχει στη χάρη του Θεού και αυτό σημαίνει ότι προάγεται στη θεολογία, ως κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, ακόμη και αν στερείται των ειδικών σπουδών.

Ο απόλυτος χαρακτήρας της Ορθοδοξίας της Εκκλησίας.

Είναι λοιπόν προφανές ότι η Εκκλησία κατά την Α΄ Κυριακή των Νηστειών προβάλλει την ημέρα της Ορθοδοξίας, καλώντας τον άνθρωπο να εισέλθει σε εσωτερική διαλεκτική με τον εαυτό του, ώστε να αποκτήσει επίγνωση, του εάν μετέχει της ακρίβειας της πίστεως ή αξιολογεί την πίστη υπό το πρίσμα του δικού του θελήματος.

Διότι ο τρόπος που παραδίδεται η ορθόδοξη πίστη, κατά το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, είναι ο τρόπος να υπάρχει η Εκκλησία.
Οι προφήτες «είδον», οι απόστολοι «εδίδαξαν», η Εκκλησία μας «παρέλαβε», οι διδάσκαλοι «εδογμάτισαν», η Οικουμένη «συμπεφρόνηκεν».

Επομένως το κάθε μέλος της Εκκλησίας, πεπαιδευμένο ή απλούν, δεν υποτάσσεται με βασανιστικό τρόπο σε απαρχαιωμένες αξίες και ιδανικά, αλλά εν ταπεινώσει βιώνει την αλήθεια ως ένταξή του στην μακραίωνη αλυσίδα που έχει ως αφετηρία της τους Δικαίους του Θεού και συνεχίζει με τους Προφήτες, τους Αποστόλους, τους Πατέρες και τις Συνόδους της Εκκλησίας.

Κάθε μέλος της Εκκλησίας, οφείλει εν υπακοή να εντάσσει τον εαυτό του στην Παράδοση αυτή και εντέλει να καθίσταται μέρος αυτής.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, η διδασκαλία της Εκκλησίας παραδίδεται στον εκάστοτε φορέα της «ανόθευτη» και κατά τον ίδιο επίσης τρόπο (παραλαβή-παράδοση), αυτός οφείλει να τη διαφυλάξει «ανόθευτη», ώστε κατά την ώρα της διαδοχής, να την παραδώσει ακεραία και αλώβητη στους μαθητές του, υπό την ευρεία ή την στενή έννοια.

Ακριβώς, η εν ταπεινώσει εγκατάλειψη κάθε ναρκισσιστικής βεβαιότητας ότι το μέρος (ο πιστός) μπορεί να διεκδικεί την αλήθεια (την οποία κηρύσσει η Εκκλησία, δηλαδή το Όλον), εγγυάται την ανανέωση της Παραδόσεως και τη βεβαιότητα ότι η Ορθοδοξία είναι απόλυτη, διότι αποτελεί τον μόνο τρόπο υπάρξεως για τον Χριστιανό.

Διότι το μέλος της Εκκλησίας που ματώνει (θυσιάζοντας πάντα το θέλημά του για να μην παρασυρθεί από τους ψιθύρους που τον προτρέπουν να υπερυψωθεί ως Θεός!) για να λάβει πνεύμα, μεταγγίζει αυτή τη βιωματική του πείρα στο Σώμα της Εκκλησίας και τότε η ανανέωση είναι ουσιαστική και όχι υπόθεση σχεδίου εργασίας.

Και διότι ο ίδιος έχει προηγουμένως καταστήσει τον εαυτό του μαρτύριον Ορθοδοξίας!

entoytwnika – [2fA]

"Συνοδικόν Ορθοδοξίας "

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ  -  της Ορθοδοξίας

Την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής εορτάζουμε την αναστύλωση των Αγίων Εικόνων και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας εναντίον της εικονομαχίας.

Η εικονομαχία άρχισε περί το 726 και τερματίστηκε από την Αυγούστα Θεοδώρα, μητέρα του ανήλικου Μιχαήλ Γ΄, μετά τον θάνατο του συζύγου της Θεόφιλου.

Στις 11 Μαρτίου του 843, συνεκλήθη μία τοπική σύνοδος μη Οικουμενική, αλλά ενδημούσα, δηλαδή αποτελούμενη από ενδημούντες την περίοδο εκείνη Μητροπολίτες και επισκόπους, στη Κωνσταντινούπολη - από τον εικονόφιλο πατριάρχη Μεθόδιο (843-847) και κατόπιν προσκλήσεως της Θεοδώρας.

Η σύνοδος καταδίκασε τον Ιωάννη Γραμματικό και όλους τους ηγέτες των εικονομάχων, επισκόπους και πρεσβυτέρους, επικύρωσε τελικά τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών συνόδων, και ιδιαίτερα της Ζ’ Οικουμενικής συνόδου, και αναστήλωσε θριαμβευτικά τις ιερές εικόνες.

Η σύνοδος εξέδωσε επίσης ένα κείμενο, που ονομάστηκε «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας», το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζεται ως «Συνοδικόν της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου».

Την ανάμνηση της αναστυλώσεως εορτάζουμε με λιτανείες των εικόνων, με λατρεία στον Κύριο μας, με τιμή και σεβασμό στους Αγίους μας, που δεν απευθύνονται επιφανειακά στην εικόνα, αλλά «διαβαίνουν επί το πρωτότυπον», δηλαδή στο πρόσωπο που εικονίζεται.

faneromenihol – ooderg – zotiko

[2fA]

"Το δια κολλύβων θαύμα "

Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ «ΚΑΘΑΡΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ»

Εορτάζεται το δια των κολλύβων θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, όταν γύρω στα μέσα του 4^ου αιώνος, ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός ο Παραβάτης σκέφθηκε να μολύνει τους Χριστιανούς την «Καθαρά Εβδομάδα» προμηθεύοντας την αγορά της Κωνσταντινουπόλεως με μη νηστήσιμα φαγητά μόνο, και επί πλέον με ειδωλόθυτα.

Τις προθέσεις αυτές του Ιουλιανού απεκάλυψε ο Άγιος Θεόδωρος στον Πατριάρχη Ευδόξιο, στον ύπνο του. Ο Πατριάρχης για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, συνέστησε εγκαίρως στους πιστούς να κάνουν κόλλυβα με πολύ σιτάρι, ώστε μ' αυτά να τραφούν οι Χριστιανοί.

- Ειδωλόθυτο λεγόταν το κρέας που απέμενε από τα θυσιαζόμενα στους θεούς ζώα και το οποίο οι ειδωλολάτρες διέθεταν για κατανάλωση στην αγορά.
(Τα ειδωλόθυτα αποτελούν το κύριο θέμα των κεφαλαίων η'-θ'-ι' της Α' προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου).

- Ο Άγιος Θεόδωρος ονομάσθηκε Τήρων, διότι είχε καταταγεί και υπηρέτησε στο στράτευμα των Τηρώνων, δηλαδή των νεοσυλλέκτων, με διοικητή τον πραιπόσιτο Βρίγκα.

- Ο "πραιπόσιτος του ιερού κουβουκλίου ή του ευσεβεστάτου κοιτώνος", ήταν ο επόπτης ή ο προϊστάμενος στις υπηρεσίες του παλατιού και ανώτατος αυλικός αξιωματούχος στην Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο.

Μετά τον 6ο αιώνα, τον αντικατέστησε στα καθήκοντα του ο "παρακοιμώμενος", και  οι αρμοδιότητες του περιορίστηκαν, ώστε να αποκτήσει μάλλον χαρακτήρα τιμητικού τίτλου.
Το αξίωμα έπαυσε να υπάρχει στα τέλη του 11ου αιώνα.

faneromenihol – [2fA]

"Άγγελος πρωτοστάτης.. "

Α΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε·

καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο,
καὶ ἵστατο κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει·
χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.

Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις·
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.

Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς·
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον, καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.

Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον·
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.

Χαῖρε, δι᾿ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις·
χαῖρε, δι᾿ ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Απόδοση στα νέα ελληνικά:

Ένας από τους αγγέλους, που στέκονται μπροστά στον θρόνο του Θεού,
στάλθηκε από τον ουρανό, για να πει τον χαιρετισμό στην Θεοτόκο.
Και μαζί με την ασώματη φωνή, έβλεπε να παίρνεις σώμα Εσύ, Κύριε.
Γι’ αυτό και σχεδόν τρομαγμένος στάθηκε μπροστά της και άρχισε να κραυγάζει και να λέει:

Χαίρε, γιατί με εσένα θα λάμψει και θα φανερωθεί η χαρά,
χαίρε γιατί θα εξαφανιστεί η κατάρα.

Εσύ θα ανακαλέσεις/ξαναφωνάξεις τον Αδάμ από τον Άδη,
και θα λυτρωθεί από τα δάκρυα η Εύα.

Δεν μπορούν οι ανθρώπινες σκέψεις να φτάσουν στο ύψος σου,
γιατί ακόμα και οι άγγελοι δεν μπορούν να δουν το βάθος σου.

Εσύ είσαι η καθέδρα/το κάθισμα του βασιλιά,
εσύ κρατάς αυτόν που κρατάει στα χέρια του τα σύμπαντα.

Είσαι το αστέρι και φανερώνεις τον ήλιο,
είσαι η γαστέρα στην οποία σαρκώνεται ο Θεός.

Με εσένα ξαναγίνεται καινούργια η κτίση,
αφού από εσένα γίνεται βρέφος ο κτίστης

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Η κοπελίτσα από την Ναζαρέτ, η Μαρία, ήταν δεκαπέντε ως δεκαέξι ετών.

Ήταν αυτή που με την υπακοή της στο θέλημα του Θεού,
άνοιξε και πάλι τους ουρανούς και μας συμφιλίωσε με τον Θεό.

Δέχτηκε να σαρκωθεί στην μήτρα της ο Ιησούς Χριστός.

Ήταν πεντακάθαρη παρθένος και προσέλκυσε την αγάπη της Αγίας Τριάδας.

Μέσα της, μαζί με την φωνή του Αρχαγγέλου, σαρκώθηκε ο Χριστός.

Είναι το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκαν τα ωραιότερα λόγια.

Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι γεμάτος από πανέμορφες εικόνες
που αναφέρονται στο δικό της πολυαγαπημένο πρόσωπο. 

Η πρώτη «παράγραφος» από αυτό το θαυμάσιο διαχρονικό ποίημα
είναι το κείμενο που διαβάσαμε στην αρχή.

Είναι το πρόσωπο με τα περισσότερα, περισσότερες από οχτώ χιλιάδες, ονόματα,
επίθετα και χαρακτηρισμούς.

Είναι το πρόσωπο, η Παναγία, που γιορτάζει σήμερα.

Που τιμούμε, η Εκκλησία, σήμερα. Είναι η Κυρία Θεοτόκος, η Παναγία μας.

Είναι η μάνα του Ιησού Χριστού και μάνα όλου του κόσμου.

Είναι αυτή που δέχεται τις προσευχές μας και στηρίζει την ζωή μας.

Είναι αυτή που γλυκαίνει τον πόνο κάθε καρδιάς,
όταν την φωνάζουμε και την επικαλούμαστε.

Είναι η Παναγία μας, έτοιμη να ακούσει και εσάς, αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες.

Αρχιμανδρίτης Πορφύριος
ηγούμενος Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Βεροίας

aprosver - [2φΑ]