Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

"Fr John Battista Giuliani"




Ο Fr John Battista Giuliani σπούδασε Τέχνες στο Ινστιτούτο Pratt στη Νέα Υόρκη και αργότερα χειροτονήθηκε καθολικός ιερέας.
Δίδαξε Λατινικά, Ανθρωπιστικές επιστήμες και Αμερικάνικο κινηματογράφο σε Πανεπιστήμια της Αμερικής.
Το1977 ίδρυσε το Benedictine Grange, μια μικρή μοναστική κοινότητα στο Κοννέκτικατ.

Το 1990 ο π. Τζουλιάνι επέστρεψε στη ζωγραφική και σπούδασε με τον Ρώσο αγιογράφο Vladislav Andreyev. Από αυτή την εμπειρία εμπνεύστηκε για να ζωγραφίσει αυτόχθονες Αμερικανούς ως Χριστιανούς αγίους, σε μια προσπάθεια να τιμήσει και να αναγνωρίσει την αρχική πνευματική παρουσία των ιθαγενών στις ΗΠΑ.









Ο γκαλερίστας Rey Montez λέει σχετικά: "αυτή είναι η πιο ευαίσθητη και αριστοτεχνική ζωγραφική, που είχαμε να δούμε για πάνω από δύο δεκαετίες. Είναι ικανή να απαλύνει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές."

Ο Fr Giuliani βραβεύτηκε το 2007 με το βραβείο για τις θρησκευτικές τέχνες "Μητέρα Τερέζα".

Πολλά από τα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε όλη την Αμερική.


*  db mail +



                                                     



Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

"Αέραααα....!"




Η ιστορία της ιαχής «Αέρα»

Γράφει  ο Γιώργος Δαμιανός

Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής “αέρα”! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940. Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή αέρααα και σε ο, τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή “αέρα”.

Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν, ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, 30 χρόνια πριν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ο τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη  διάρκεια  ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι.

Από τότε το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά ήταν δηλαδή, μία ζητωκραυγή,  ένα “πείραγμα” και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή όμως,  η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές:  αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε  οι  περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή “αλαλά” προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ' εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ. Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή  κύμβαλον αλαλάζον).

Η πολεμική ιαχή «αέρα» επισημοποιήθηκε κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ.: εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d' Annunzio (1863 – 1938)  στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917).

Ο ίδιος  ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους), λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το:  Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala, με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».

Εικοσιτρία χρόνια αργότερα, οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! Alala! (δεν ήξεραν βέβαια οι Ιταλοί στρατιώτες, ότι χρησιμοποιούσαν μία  αρχαία ελληνική ιαχή!) Πάντως,  η  ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας τη λέξη ΑΕΡΑααα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας.

Η ιαχή αέρα, έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται αλλωστε και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja).









"Αφιερωματικό κείμενο.."




       




Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός:

 . . .

Να είσαι, τώρα δασκάλα Γ’ δημοτικού, να ανοίγεις το βιβλίο γλώσσας της τάξης (α’ τεύχος, σελίδα 79) και να διαβάζεις, ενώπιον των μαθητών σου, το αφιερωματικό κείμενο για το έπος του ’40.
Αντί όμως για μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών, των ηρώων που κρατούσαν όρθιοι τα διάσελα της Ιστορίας, «κείται» ένα κακόμοιρο, καταθλιπτικό κείμενο μιας δεκάχρονης εβραιοπούλας από την Θεσσαλονίκη, της Ροζίνας.

Γράφει στο ημερολόγιό της:
«Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940, δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές».
Αυτό, τίποτε άλλο.

Και στην Ε’ τάξη που διδάσκω φέτος (α’ τεύχος, σελ. 74), το επίκαιρο κείμενο τιτλοφορείται ως εξής:
«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο»
και υπότιτλο «και εμείς πήγαμε στο υπόγειο».

Την 28η Οκτωβρίου 1940, όταν δόνησε την πατρίδα μας η είδηση της επιστράτευσης, υπήρχε έστω κι ένας Έλληνας που κρύφτηκε ορνιθοειδώς στο υπόγειό του; Ήταν πανηγύρι εκείνη η μέρα, μέθυσε ο λαός μας με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα, πού το βρήκαν τα δείλαια ανθρωπάκια του δια βίου, το υπόγειο;

* * *

Το 1960, ομιλητής κατά την εορτάσιμο ημέρα στην Ακαδημία Αθηνών, είναι ο Στρατής Μυριβήλης.

Αντιγράφω:
«Είχε οργανωθεί, κατά τη διάρκεια του αγώνος, υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα ένα φίλο γιατρό σ’ αυτή την υπηρεσία και πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε κάθε μέρα ουρά για να δώσει το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους.

Μία μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
- Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:
- «Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.»
Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.

- «Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα.

Είχα τρεις γιους.
Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο, πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλικάρια τους, γιατί δεν θα έχουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου.
Άιντε, πήγαινε γέρο μου, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας.
Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα».

Αυτά δεν είναι ιστορίες. Είναι Συναξάρια. Εδώ δεν έχουμε ένα συμβάν ηρωισμού. Ανέβηκαν ψηλότερα ο γέρος και η χαροκαμένη γερόντισσα, η γυναίκα του. Τρία παιδιά χαλαλίζουν για την πατρίδα. Αγόγγυστα, χωρίς να τα βάζει με τον Θεό, με το κράτος, με τον πόλεμο ο λεβεντόγερος, προσέρχεται να δώσει, να αδειάσει το βασανισμένο, το πικραμένο του κορμί κι από το λιγοστό, δικό του αίμα. Το κοινότοπο «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος», εδώ το κατανοούμε.

Έφτασε πολύ ψηλά στην κλίμακα ο γεροέλληνας. Στην κορυφή της. Στο «ου λογίζεται το κακόν». Στο «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Δεν έχουμε εδώ τον κανόνα της αρετής, που μας παρέδωσε η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η αρετή της ανδρείας. Είναι η αγάπη και «αύτη απόγνωσιν αναιρεί» (Κλίμαξ, Ιωάννου Σιναϊτου).

«Ανδρείους μπορεί να βγάζει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνο η Ελλάδα».







"Φωτο- 28 Οκτωβρίου 1940"




"Οι Έλληνες έχουν σαν λαός πολλά ελαττώματα. Έχουν όμως και πολλές αρετές. Κι ανάμεσα σ' αυτές, σπουδαιότερη και ζυμωμένη με την ιστορία τους, είναι η γενναιότητα, η άξια μητέρα της ελευθερίας! Όποιος "είναι" ή νοιώθει "Έλληνας", το γνωρίζει καλά. Όποιος αμφιβάλλει και δεν είναι ακόμα έτοιμος να θυσιαστεί για τα ιδεώδη του.., δεν είναι άξιος να αντιληφθεί την Ελληνική ψυχή!"






















"Η Αγία Σκέπη"





Η Αγία Σκέπη της Παναγίας

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.), ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός.
Σαλός είναι ο τρελός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε μερικά περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν σε ταπείνωση και αφάνεια.

Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Ιωάννης ο Θεολόγος καθώς και πλήθος αγγέλων.

Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ, η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της, δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.

Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει τη γιορτή της αγίας Σκέπης, δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σαν τη φωτοφόρο νεφέλη που σκέπαζε τη μέρα και φώτιζε τη νύχτα τους Ισραηλίτες στην έρημο, σκέπει και προστατεύει τον λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στον δρόμο για την τελείωση. Πως μας σκεπάζει και πως μας προστατεύει η Παναγία μας; Με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.

Είναι χαρακτηριστική και η λεπτομέρεια, ότι η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσεύχονταν. Θέλει να πει, ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάζει με τις πρεσβείες της.

 
Αρχιμανδρίτης Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης

*  http://www.impantokratoros.gr/agia-skeph.el.aspx









"Σεφέρης - 28 Οκτ. 1940"








Δευτέρα 28.

Κοιμήθηκα δυὸ τὸ πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στὶς τρεῖς καὶ μισὴ μία φωνὴ μέσα ἀπὸ τὸ τηλέφωνο μὲ ξύπνησε: «ἔχουμε πόλεμο». Τίποτε ἄλλο, ὁ κόσμος εἶχε ἀλλάξει.

  αὐγή, ποὺ λίγο ἀργότερα εἶδα νὰ χαράζει πίσω ἀπὸ τὸν Ὑμηττό, ἦταν ἄλλη αὐγή: ἄγνωστη. Περιμένει ἀκόμη ἐκεῖ ποὺ τὴν ἄφησα. Δὲν ξέρω πόσο θὰ περιμένει, ἀλλὰ ξέρω πὼς θὰ φέρει τὸ μεγάλο μεσημέρι.

Ντύθηκα κι ἔφυγα ἀμέσως.
Στὸ Ὑπουργεῖο Τύπου δυό-τρεῖς ὑπάλληλοι. Ὁ Γκράτσι εἶχε δεῖ τὸν Μεταξᾶ στὶς τρεῖς. Τοῦ ἔδωσε μία νότα καὶ τοῦ εἶπε πὼς στὶς 6 τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα θὰ προχωρήσουν. Ὁ πρόεδρος τοῦ ἀποκρίθηκε πὼς αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ κήρυξη πολέμου καὶ ὅταν ἔφυγε κάλεσε τὸν πρέσβη τῆς Ἀγγλίας. Ἀμέσως μετὰ τὸν Νικολούδη στὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Ὁ πρόεδρος ἦταν μέσα μὲ τὸν πρέσβη τῆς Τουρκίας.

Στὸ γραφεῖο τοῦ Μαυρουδῆ, ὁ Μελᾶς ἔγραφε σπασμωδικὰ ἕνα τηλεγράφημα. Ὁ Μαυρουδῆς μέσα στὸ παλτό του σὰν ἕνα μικρὸ σακούλι. Διάβασα τὴ νότα τοῦ Γκράτσι. Ὁ Γάφος κι ὁ Παπαδάκης τηλεφωνοῦσαν. Καθὼς ἑτοίμαζα τὸ τηλεγράφημα τοῦ Ἀθηναϊκοῦ πρακτορείου, μπῆκε ὁ Τοῦρκος πρέσβης γιὰ νὰ ἰδεῖ τὴ νότα καὶ σὲ λίγο ὁ πρόεδρος μὲ ὄψη πολὺ ζωντανή.

Ἔπειτα ἄρχισαν νὰ φτάνουν οἱ ὑπουργοί, χλωμοὶ περισσότερο ἢ λιγότερο, καθένας κατὰ τὴν κράση του. Τὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο κράτησε λίγο. Ὁ Μεταξᾶς πῆγε ἀμέσως στὸ γραφεῖο του κι ἔγραψε τὸ διάγγελμα στὸ λαό. Τὸ πήραμε καὶ γυρίσαμε στὸ ὑπουργεῖο τύπου.

Μέσα ἀπὸ τὰ τζάμια τοῦ αὐτοκινήτου, ἡ αὐγὴ μ᾿ ἕνα παράξενο μυστήριο χυμένο στὸ πρόσωπό της. Ἔγραψα μαζὶ μὲ τὸ Νικολούδη τὸ διάγγελμα τοῦ βασιλιᾶ. Καμμιὰ δακτυλογράφος ἀκόμη. Πῆγα σπίτι μία στιγμὴ καὶ τὸ χτύπησα στὴ γραφομηχανή μου. Ἡ Μάρω μοῦ εἶχε ἑτοιμάσει καφέ.

Γύρισα στὸ Ὑπουργεῖο καθὼς σφύριζαν οἱ σειρῆνες. Στὴ γωνία Κυδαθηναίων μιὰ φτωχὴ γυναίκα μὲ μιὰ ὑστερικὴ σύσπαση στὸ πρόσωπο. Τώρα ὅλοι μαζεμένοι στὰ ὑπόγεια τῆς «Μεγάλης Βρετανίας». Ὁ βασιλιᾶς μὲ ὕφος νέου ἀξιωματικοῦ. Ὑπόγραψε τὸ διάγγελμά του καὶ φύγαμε.

Τηλεφώνησα στὸ τηλεγραφεῖο νὰ σταματήσουν τὰ τηλεγραφήματα καὶ τῶν Γερμανῶν ἀνταποκριτῶν. Οι ὑπάλληλοι ἐκεῖ εἶναι ἀκόμη οὐδέτεροι. Δὲν μποροῦν νὰ πιστέψουν τὴ φωνή μου: -εἶστε βέβαιος; καί τῶν Γερμανῶν;
-Καί τῶν Γερμανῶν εἶπα. -Τί δικαιολογία νά δώσουμε;
Δέν ἔχω καιρό γιά συζητήσεις: -Πέστε τους πώς τώρα εἶναι χαλασμένα τά σύρματα μέ τό Βερολίνο κι ἄν φωνάζουν πολύ στείλτε τους σέ ἐμένα.

Πήρα καί ἔδωσα τό πρώτο πολεμικό ἀνακοινωθέν μας καί κατέβηκα στούς δρόμους γιά νά ἰδῶ τά πρόσωπα. Τό πλήθος ἔσπαζε τά τζάμια τῶν γραφείων τῆς «Ά λα Λιτόρια».


Γιώργος Σεφέρης
Μέρες Γ΄  16 πρίλη 1934 - 14 Δεκέμβρη 1940
ΙΚΑΡΟΣ, 1977









Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

"Μαντάμ Μπατερφλάι"



 

ΕΠΙΘΕΣΗ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΟΠΕΡΑΣ


Στις 22 Οκτωβρίου, ο κόμης Τσιάνο συ­νέταξε το περίφημο τελεσίγραφο, που προοριζόταν να επιδοθεί στην ελληνι­κή κυβέρνηση τη νύχτα της 27ης προς 28η Οκτωβρίου. Την επόμενη ημέρα, ο Έλληνας πρεσβευτής στη Ρώμη τηλεγράφησε στην Αθήνα τονίζοντας, ότι η εναντίον της Ελλάδας ενέργεια είχε προσδιοριστεί μεταξύ 25 και 28 Οκτω­βρίου.

Και ενώ οι δύο χώρες προχωρού­σαν στις τελευταίες προετοιμασίες για τον πόλεμο, ο Ιταλός πρεσβευτής Εμανουέλε Γκράτσι έπαιζε το τελευταίο μέρος του θλιβερού του ρόλου (όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε στα απομνημο­νεύματα του). Το Εθνικό Θέατρο Αθηνών, θα ανέβαζε το μελόδραμα του Τζιάκομο Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι». Ο Γκράτσι πρότεινε να κληθεί ο γιος του διάσημου συνθέτη, να παρακολουθήσει την πρώτη επίσημη παράσταση. Προς τιμήν του, η ιταλική πρεσβεία θα έδινε μια μεγάλη δεξίωση όπου θα καλούσε την «αφρόκρεμα» της αθηναϊκής κοινω­νίας, όλα τα μέλη της κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ο Μεταξάς, σε μια προσπάθεια να ε­ξαντλήσει όλες τις πιθανότητες για την εξεύρεση μιας ειρηνικής λύσης, δέχθη­κε την έλευση του Πουτσίνι. Ενημέρω­σε όμως, ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του δεν θα παρευρίσκονταν και παράλληλα εξήγησε ότι η αποκατάσταση των σχέσε­ων μεταξύ των δύο χωρών θα μπορούσε να επέλθει μόνο αν η Ιταλία το επιθυμούσε ειλικρινά. Με αυτήν του την ε­νέργεια, ήθελε να δείξει την έντονη δυ­σαρέσκεια του για την ύπουλη πολιτική της γείτονος.

Η δεξίωση δόθηκε τη νύχτα της 26ης Οκτωβρίου, μέσα σε μεγάλη επισημό­τητα και σε γενικά θετικό κλίμα. Την ίδια στιγμή, στο γραφείο του Ιταλού πρεσβευτή δύο υπάλληλοι αποκρυπτογραφούσαν το τελεσίγραφο που έφτανε σε τέσσερα μέρη, σε τακτά χρονικά δια­στήματα. Οι συμπληρωματικές οδηγίες τόνιζαν πως έπρεπε να επιδοθεί χωρίς προειδοποίηση στον Έλληνα πρωθυ­πουργό, στις 3 π.μ. την 28η Οκτωβρίου. Η Ιταλία δρούσε άνανδρα μέχρι την τε­λευταία στιγμή.

Στις 2:50 π.μ. της 28ης Οκτωβρίου, έ­να αυτοκίνητο του διπλωματικού σώμα­τος σταμάτησε μπροστά από την πρω­θυπουργική κατοικία στην Κηφισιά. Ο διερμηνέας ανέφερε στον φρουρό, ότι ο πρεσβευτής της Ιταλίας ήθελε να ε­πιδώσει στον πρόεδρο της κυβέρνησης μια επείγουσα ανακοίνωση. Εκείνος, άρχισε να κτυπά επίμονα ένα ηλεκτρι­κό κουδούνι. Έπειτα από λίγα λεπτά ο Μεταξάς εμφανίστηκε στην είσοδο της υπηρεσίας, αναγνώρισε τον Γκράτσι και διέταξε τον φρουρό να του επιτρέ­ψει την είσοδο.

Αμέσως μετά την αναχώρηση του Γκράτσι, ο Μεταξάς ενημέρωσε τον βα­σιλιά Γεώργιο Β', τους αρχηγούς ΓΕΣ και ΓΕΝ, αντιστράτηγο Παπάγο και αντιναύαρχο Σακελλαρίου και δέχθηκε τον Βρετανό πρεσβευτή Μάικλ Πάλερετ.

Στη συνέχεια έσπευσε στο υπουρ­γείο Εξωτερικών, όπου είχε οριστεί η σύ­γκληση του Υπουργικού και Πολεμικού Συμβουλίου. Έπειτα από έναν σύντομο λόγο, ο πρωθυπουργός κάλεσε όποιον διαφωνούσε -ως προς την απόφαση την οποία έλαβε να αντισταθεί η χώρα στην ιταλική εισβολή- να διατυπώσει τη γνώμη του και αν επιθυμούσε να παραιτηθεί. Καμία αντίρρηση δεν διατυπώθηκε και ο Μεταξάς άρχισε να υπογράφει τα δια­τάγματα επιστράτευσης, κήρυξης της επικράτειας σε κατάσταση πολιορκίας κ.λπ. Προτού αρχίσει τη διαδικασία, α­ναφώνησε: «Ο Θεός σώζοι την Ελλάδα!» Η χώρα εισερχόταν στη μεγάλη δοκιμα­σία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

 *  http://boraeinai.blogspot.gr





"Αντιστάσεις.."



        SigmaLive.com
        Εφημερίδες


η σημερινή
Σάββατο, 27/10/2012


Αντιστάσεις

        "Από τον Δημήτριο του Κελλακίου
 στον Φλωράκη του Αγίου Όρους"


 

 

 

 


Με τον Σάββα Ιακωβίδη


Με αφορμή τιμητική εκδήλωση στο Κελλάκι, πριν από μια βδομάδα, για τον Οικονόμο πατέρα Αιμιλιανό, ο Πρόεδρος Χριστόφιας απέδωσε τα εύσημα στον τιμώμενο και επισήμανε πως κατά καιρούς, έκανε μαζί του «συζητήσεις και διάλογο σε βάθος για τον άνθρωπο, για τον Θεό, για τον Χριστό, για την Εκκλησία και για την πολιτική».

Πρόσθεσε ότι οι ιερείς και οι αρχιερείς κάνουν συμβόλαιο με τον Θεό και με τον θάνατο και ότι έχει και ο ίδιος ένα τέτοιο συμβόλαιο. «Δεν πρέπει να φοβούμαστε τον θάνατο, ο καθένας έχει τον δρόμο του, αλλά το θέμα είναι να ζήσουμε αυτήν τη ζωή και να νιώθουμε ότι κάναμε το καθήκον μας, με ανιδιοτέλεια, με σεμνότητα και με ανθρωπιά. Τέτοιος είναι ο πατέρας Αιμιλιανός», ανέφερε ο Πρόεδρος.

Με αφορμή όσα γήινα, μεταφυσικά και άλλα επισήμανε, να ξαναθυμηθούμε τι έκανε ένας άλλος, περιώνυμος σύντροφός του, που άλλαξε άρδην τη ζωή του και μετεστράφη προς Χριστόν.

Μιλάμε για τον μ. Χαρίλαο Φλωράκη, άλλοτε ΓΓ του Κ. Κ. Ελλάδος, τον γνωστό καπετάν Γιώτη του εμφύλιου σπαραγμού. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του επισκέφθηκε το Άγιον Όρος και εξομολογήθηκε στον αγιορείτη ιερομόναχο, π. Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη («Ορθόδοξη Μαρτυρία», τ. 47, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2012).

Ο π. Αθανάσιος διηγείται ότι συναντήθηκαν στη Μονή Σιμωνόπετρας, μίλησαν για τον Μάρξ, την ιδεολογία και τον Χριστό και στο τέλος ο μοναχός εισηγήθηκε στον Φλωράκη να εξομολογηθεί. Ο Φλωράκης αρχικά απέφυγε την πρόσκληση, αλλά μετά από καιρό προσκάλεσε τον π. Αθανάσιο στο σπίτι του, για να του κάνει το τραπέζι. Τελικά η συνάντηση έγινε στον Περισσό, έδρα του ΚΚΕ. Ο μοναχός διηγείται:

«Πήγα στον Περισσό. Ένας φύλακας με ρώτησε: Τι θέλεις, παπά; Θέλω τον Φλωράκη, του λέω. Με οδήγησαν. Τον βρήκα και αφού είπαμε μερικά, μου λέει: Έχουμε ένα υπόλοιπο. Τι υπόλοιπο; ρώτησα. Συ μου είπες ότι τα βιολογικά μας όρια είναι περιορισμένα. Θέλω να εξομολογηθώ». Και τονίζει ο αγιορείτης ιερομόναχος: «Εξομολογήθηκε, ξεσκέπασε τον εαυτό του, αδελφοί μου. Έχω κάνει χιλιάδες εξομολογήσεις, τέτοια εξομολόγηση δεν έχω κάνει». Στη συνέχεια, ο π. Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης εξιστορεί: «Μετά βγήκαμε και συναντήσαμε την κυρία Παπαρήγα. Εκείνη μου είπε: Τι του κάνατε του Χαρίλαου στο Άγιον Όρος, μεταμόσχευση μυαλού; Όταν ήρθε από το Άγιον Όρος μας κάλεσε όλους στο αμφιθέατρο και μας μίλησε για μιάμιση ώρα. Από τότε άλλαξε συμπεριφορά».

Ο Φλωράκης, όπως μαρτυρεί ο π. Αθανάσιος, του είπε: «Έπρεπε να είχα επισκεφθεί το Άγιον Όρος από νέος. Θα ήταν καλύτερα και για μένα και για την Ελλάδα. Έχω και κάτι που ξέχασα να σου πω, το έχω γράψει και στη διαθήκη μου, το λέω και σε σένα. Όταν πεθάνω θέλω να με κηδεύσετε σαν ορθόδοξο χριστιανό, στο εξωκκλήσι του χωριού μου (της Καρδίτσας), στον Άι-Λια, να αγναντεύω τα Άγραφα και τον κάμπο». «Καλώς, κύριε πρόεδρε», του είπε ο π. Αθανάσιος.

«Όταν πέθανε ο Φλωράκης», συνεχίζει, «θελήσαμε να τηλεφωνήσουμε στα γραφεία του ΚΚΕ, στον Περισσό, για την εκκλησιαστική κηδεία που είχε ζητήσει. Όμως κρίναμε καλύτερο να βάλουμε τη δημοσιογράφο, κυρία Παναγιωταρέα, που είχε κάποιες σχέσεις, να τους πει. Της απάντησαν αρνητικά, με τη φράση: ''Κοίτα τη δουλειά σου. Ο Φλωράκης ανήκει στο κόμμα και το κόμμα αποφασίζει''».
Ο αγιορείτης ιερομόναχος π. Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης καταλήγει στη συνέντευξή του: «Εμείς όμως (στη μονή της Σιμωνόπετρας), του κάναμε εκκλησιαστική κηδεία και τρισάγιο. Όλα κανονικά».

Αυτή είναι η ιστορία του Χαρίλαου Φλωράκη, που εις τας δυσμάς του πολυκύμαντου βίου του, ανένηψε από τις αθεϊστικές κοσμοθεωρίες του και αναζήτησε καταφύγιο και ψυχική λύτρωση στην Ορθοδοξία και στον Χριστό.







Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

"Midway"



MIDWAY
: Ένας παράδεισος για τα πουλιά του Ειρηνικού.
                      Άλλοτε...









Όχι σήμερα...

το σχετικό video του Chris Jordan, στο "Πάντοτε Xαίρετε !"  ==> [ Ε Δ Ω ]