Τα Θαύματα του Αρχαγγέλου
Κάθε μέρα συμβαίνουν στη ζωή μας θαύματα και είναι τόσο συνηθισμένο αυτό, που κανένας
δεν εκπλήσσεται, λέμε μόνο «για δες μια σύμπτωση!» ή «δόξα σοι ο Θεός, πάει κι’
αυτό!» και σύντομα τα ξεχνούμε.
Υπάρχουν βέβαια και άλλα θαύματα στη ζωή, που είναι
ανεξήγητα, υπερφυσικά, αδιανόητα για τα μέτρα του μυαλού μας που δέχεται μόνο
τη λογική των αισθήσεων. Όποιος έχει ζήσει ένα τέτοιο θαύμα, φέρει την ανάμνηση
του σαν σφραγίδα στην ψυχή του και σε κατάλληλες ευκαιρίες το ομολογεί, όποιος
πάλι πληροφορείται γι’ αυτό χωρίς να το έχει ζήσει ο ίδιος, το δέχεται ή όχι,
ανάλογα με την καλή προαίρεση που διαθέτει.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 2009, βρεθήκαμε για λίγες μέρες στον
Αρχάγγελο, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Λακωνίας, στη μέση περίπου της
διαδρομής Μολάων – Νεάπολης. Το μέρος ήταν πολύ ήσυχο, η θάλασσα γαλήνια και τα
κοντινά χωριά είχαν ωραίες,
μεγάλες Εκκλησίες.
Το Εκκλησάκι στον Αρχάγγελο ήταν μικρό, γραφικό και
κάτασπρο, όμως όσες φορές περνούσαμε από μπροστά κάθε μέρα, το βρίσκαμε
κλειστό. Οι μέρες περνούσαν ήρεμα και περιμέναμε υπομονετικά την 6η του μηνός,
που ήταν η εορτή της ανάμνησης του «εν Χώναις θαύματος» του Αρχιστράτηγου
Μιχαήλ. Ελπίζαμε πως αφού έτυχε να είναι Κυριακή, θα ερχόταν ίσως κάποιος ιερέας από
τα γειτονικά χωριά για να λειτουργήσει στο εκκλησάκι του Αρχαγγέλου. Όμως το
εκκλησάκι παρέμεινε κλειστό, όπως και την Τρίτη που εορταζόταν η Γέννηση της
Παναγίας.
Και τις δύο αυτές μέρες πήγαμε αναγκαστικά στις Εκκλησίες των
γειτονικών χωριών. Δεν είχαμε πια ελπίδα ότι θα προσκυνούσαμε την εικόνα του
Αρχαγγέλου στο εκκλησάκι του και είχαμε μείνει με το παράπονο.
Την Τετάρτη το απόγευμα, λίγο προτού να δύσει ο ήλιος,
νοιώσαμε ξαφνικά την παρόρμηση να πάμε πάλι μέχρι το εκκλησάκι., μήπως το βρούμε
ανοικτό.
Πραγματικά, είδαμε από μακριά την πόρτα του ανοικτή και
φθάνοντας βρήκαμε μέσα μια γυναίκα να θυμιάζει. Ένας άνδρας, διάβαζε την
Παράκληση στον Αρχάγγελο.
Προσκυνήσαμε την εικόνα του Άρχοντα Μιχαήλ,
παρακολουθήσαμε την Παράκληση του και στη συνέχεια, μόλις άκουσε η γυναίκα πως ήρθαμε για πρώτη φορά στο χωριό, προθυμοποιήθηκε να μας διηγηθεί την ιστορία της εικόνας
του Αρχαγγέλου, που είναι θαυματουργή.
Το Εκκλησάκι όπως μάθαμε, το είχε κτίσει ή επισκευάσει η Οικογένεια του πλοιοκτήτη
κ. Γιάννη Ρουβέλα, που είχε παραγγείλει στο Άγιο Όρος να του φτιάξουν την
εικόνα του Αρχαγγέλου για να την τοποθετήσει στο πλοίο του "Ταξιάρχης". Από τα
εγκαίνια και μετά, η εικόνα βρισκόταν πάντα στο πλοίο και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ το
προστάτευε. Όταν αργότερα ο κ. Γιάννης αναγκάστηκε να πουλήσει το πλοίο,
θέλησε να πάρει από μέσα την εικόνα, αλλά δεν του την έδιναν οι νέοι
ιδιοκτήτες. Θεωρούσαν φαίνεται, πως τους ανήκε δικαιωματικά
Όλα αυτά που μας διηγόταν η αφηγήτρια μας, τα είχε ακούσει από την εξαδέλφη του κ.
Γιάννη, που ήταν φίλη της. Ξαφνικά πάνω στην αναφορά αυτή, ακούγονται ομιλίες έξω
από την εκκλησία και μπαίνει μέσα η εξαδέλφη για την οποία μιλούσαμε, οπότε
μετά τις σχετικές συστάσεις ανέλαβε πια η ίδια να μας συνεχίσει την ιστορία.
Για μεγάλο διάστημα μας είπε, οι ιδιοκτήτες δεν επέστρεφαν την εικόνα, μέχρι
που κάποιο βράδυ ο Αρχάγγελος παρουσιάστηκε ο ίδιος στον ύπνο τους και τους
ζήτησε επιτακτικά να επιστρέψουν την εικόνα Του στο χωριό που έφερε το όνομα
Του και στο οποίο ανήκε. Όλοι εκεί γνώριζαν, πως όταν ο κ. Γιάννης ήταν νέος,
είχε γλιτώσει από βέβαιο πνιγμό με την επίκληση του Άρχοντα Μιχαήλ
Ενώ λεγόντουσαν αυτά, ακούστηκαν πάλι ομιλίες και φασαρία απ' έξω και μπαίνει στο
Εκκλησάκι ο ίδιος ο κ. Γιάννης, αιφνιδιασμένος που βρήκε ολόκληρη
παρέα να διηγούνται τις ιστορίες του. Κάθισε χαρούμενος να παρακολουθήσει
τη συνέχεια και συμπλήρωνε κάποιες λεπτομέρειες από τα γεγονότα, όπως τα είχε
ζήσει.
Οι αλλεπάλληλες συμπτώσεις είχαν οξύνει την ευαισθησία μας, σε μια ατμόσφαιρα
ιδιαίτερα φιλική και εγκάρδια. Όταν τελείωσαν οι διηγήσεις για τα θαύματα και οι
συζητήσεις στράφηκαν σε άλλα θέματα δικά τους, προσκυνήσαμε και πάλι την εικόνα, ευχαριστήσαμε
θερμά και φύγαμε με βαθιά την αίσθηση ότι ο Αρχάγγελος ήταν παρών ανάμεσα μας
και μας είχε δεχθεί στο σπίτι του, έχοντας ανταποκριθεί με τρόπο αναμφισβήτητο
στο παράπονο μας.
Όμως απέμενε ακόμα μία «σύμπτωση» για να ολοκληρωθεί η φιλοξενία Του. Φεύγοντας
σκεφτήκαμε, «Κρίμα, να μην έχουμε πάρει τη φωτογραφική μηχανή μαζί μας, να
έχουμε σε φωτογραφία την τόσο όμορφη εικόνα του Αρχαγγέλου! Κρίμα...»
Η
ικανοποίηση ωστόσο από την αίσθηση της τόσο ζωντανής παρουσίας του Άρχοντα
κοντά μας, μας διακατείχε όλη τη νύχτα και την επομένη μέρα. Όλα είχαν συμβεί με τέτοια απλότητα και φυσικότητα, που ίσως μόνο η ουράνια γαλήνη και η θεϊκής υφής χαρά και πληρότητα που νοιώθαμε, μαρτυρούσαν πως κάτι ασυνήθιστο, υπερφυσικό και υπέροχο είχαμε ζήσει.
Την επομένη το απόγευμα (10
η του μηνός) την ίδια ώρα περίπου, σαν να ήταν κανονισμένο από
χθες, πήγαμε ξανά στο εκκλησάκι. Η πόρτα ήταν και πάλι ανοιχτή. Μια
γυναίκα, μας χαιρέτισε ευγενικά σαν να μας περίμενε. Προσκυνήσαμε και φωτογραφίσαμε
την εικόνα, αλλά και το ιστορικό των θαυμάτων γραμμένο από τον κ. Γιάννη, που
το ανακαλύψαμε (τυχαία;) ενσωματωμένο πίσω από την Παράκληση του Αρχαγγέλου.
Ευχαριστήσαμε συγκλονισμένοι και φύγαμε.
Πίσω μας βγήκε αμέσως και η γυναίκα, σαν να είχε ολοκληρωθεί
η αποστολή της και κλείδωσε την πόρτα. Το εκκλησάκι δεν ξανάνοιξε πια τις
επόμενες μέρες.
Από τις φωτογραφίες αντιγράψαμε πιστά το κείμενο του κ
Γιάννη, όσα δηλαδή είχαμε ήδη ακούσει, παρουσία του:
«Τα θαύματα του Μιχαήλ Αρχαγγέλου
Στην Πρέβεζα όπου υπηρετούσα το 1947 η μονάδα μου ήτο
κοντά στη θάλασσα, πήγα μια ημέρα μ’ ένα φίλο μου να κάνουμε μπάνιο (Γιώργος
Παππάς το όνομα του).
Πήραμε μια βάρκα ανοιχτήκαμε βαθιά, φουντάραμε την άγκυρα
και κάναμε ηλιοθεραπεία.
Κάποια στιγμή ο φίλος μου ήθελε να κολυμπήσει, όταν
έπεσε δεν ήξερε καλά κολύμπι και ζήτησε βοήθεια, εγώ νέος και καλός κολυμβητής
δεν πήρα τη βάρκα, αλλά έπεσα να τον βγάλω μη γνωρίζοντας ότι σ’ αυτό το σημείο
έκανε ρεύμα. Προσπαθώντας να φτάσω τη βάρκα, μας έπαιρνε το ρεύμα στην αντίθετη
κατεύθυνση. Κάποια στιγμή, 200 μέτρα από τη βάρκα, οι δυνάμεις μας
εγκατέλειπαν, ο φίλος μου δεν με άφηνε, αρχίσαμε να βουλιάζουμε, σκέφτηκα να
μην πνιγούμε και οι δύο και τον ρώτησα αν μ’ αφήνει να φύγω και να φέρω τη
βάρκα, μη γνωρίζοντας τον κίνδυνο με άφησε (δεν είχε επίγνωση του κινδύνου),
προσπάθησα να πλησιάσω τη βάρκα αλλά ήτο αδύνατον, η απόσταση ήτο μεγάλη και οι
δυνάμεις ολίγες, με τη σκέψη ότι ο φίλος μου πνίγεται οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν,
έκανα τον σταυρό μου φωνάζοντας το όνομα του Μιχαήλ Αρχάγγελου.
- Άγιε μου Αρχάγγελε! Σώσε με! (άφησα το φίλο μου να
πνιγεί!).
Αυτή τη στιγμή, νοιώθω ένα χέρι να με αρπάζει και να με ρίχνει μέσα στη βάρκα, στην οποία ήτο ήδη μέσα ο φίλος μου. Λιποθύμησα και μέχρι σήμερα δεν
γνωρίζω πώς σώθηκα. Το αποδίδω σε θαύμα του Μεγάλου Αγίου που δεν με
εγκατέλειψε ποτέ.
Όταν αγοράσαμε τον “Ταξιάρχη” παραγγείλαμε στο Άγιο Όρος
και μας αγιογράφησαν την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, την οποία και
τοποθετήσαμε στον αγιασμό για το πρώτο ταξίδι. Μετά από χρόνια και όταν
πουλήσαμε το καράβι, ζητήσαμε πίσω την εικόνα να την βάλουμε στην εκκλησία του
χωριού μας. Παρ’ όλες τις προσπάθειες να πάρουμε την εικόνα πίσω, αυτοί
επέμεναν να την κρατήσουν.
Έπεσε η εικόνα πάνω στον καπετάνιο, αλλά πού να καταλάβει
αυτός και συνέχισαν να την κρατούν.
Ένα βράδυ παρουσιάστηκε ο Άγιος στον ύπνο των νέων
ιδιοκτητών και τους είπε:
- Θέλω να με πάτε εκεί όπου ανήκω, στο σπίτι μου, στην
οικογένεια μου, στον Αρχάγγελο!
Πήραν ταξί τα μεσάνυχτα από την Αθήνα και ήλθαν στη
Δαιμονιά (σημ.: το διπλανό χωριό Ευδαιμονία), βρήκαν τον εφημέριο παπα-Θωμά
Λεκκάκη, του είπαν την ιστορία και παρέδωσαν την εικόνα σ’ αυτόν για να τη
λειτουργήσει.
Πρωί-πρωί την άλλη μέρα με πήρε τηλέφωνο ο παπάς και μου
είπε να πάω στην εκκλησία για τη λειτουργία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την
αγαλλίαση μου, η εικόνα επέστρεψε στον τόπο μας, ο Άγιος Προστάτης μου
ευρίσκεται εις την μικρή μας εκκλησία με τα σημάδια όπου επαληθεύουν την
ιστορία της. Ένα δάκρυ όπου εμφανίσθηκε μια στιγμή κι όταν ο καπετάνιος το
είδε, φώναξε τους άλλους να το δουν, και μετά από μία ώρα επήραν σήμα ότι
βυθίστηκε το “Ηράκλειο”.
Και τώρα όπου γράφουμε το
βιβλίο αυτό για την οικογένεια μας, βλέπω έκτακτο δελτίο στην τηλεόραση για το
ναυάγιο του “Sea Diamond”,
ω Θεέ μου, δεν είναι αυτό το πλοίο όπου ευρίσκεται ο ανιψιός μου ο Σπύρος, ο
γιος της ανιψούλας μου; Της τηλεφωνώ αμέσως, τη βρίσκω στην Εκκλησία μας όπου
βλέποντας την είδηση έτρεξε ήδη στον Άγιο ζητώντας τη βοήθεια του, και εκείνος
ο Παντοδύναμος Αρχάγγελος προστάτευσε κάτω από τις πελώριες θαυματουργές
φτερούγες του όλους.
Και αυτό το μονάκριβο παιδί της μανούλας του, όχι μόνο το
προστάτευσε αλλά του έδωσε δύναμη και θάρρος να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους.
Σε ευχαριστούμε, Σε δοξάζουμε, Σε ευλογούμε, γλυκύτατε προστάτη μας. Προστάτευε
πάντοτε όλα τα παιδιά του κόσμου, και τα δικά μας.»
Στην παραπάνω ιστορία, πρέπει να επισημανθούν τέσσερα πράγματα:
Πρώτο, η απλή, ξεκάθαρη, ειλικρινής και βαθιά Πίστη του κ. Γιάννη, που μπορεί
να αποτελέσει σπουδαίο παράδειγμα για όσους από μας παραμένουμε σε επίπεδα ολιγοπιστίας,
αρνούμενοι να δούμε επιτέλους καθαρά οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί άμεσα τις επιθυμίες μας.
Δεύτερο, η στατιστική σημαντικότητα της ακολουθίας των γεγονότων με τη σειρά
που συνέβησαν:
1.- της επιλογής για διακοπές, του χωριού «Αρχάγγελος», λόγω του
ονόματος του και της ύπαρξης προφανώς ομώνυμης
εκκλησίας
2.- της αίσθησης πικρίας, όταν συνειδητοποιήσαμε πως τελικά θα φεύγαμε
χωρίς να προσκυνήσουμε την εικόνα του Αρχαγγέλου
3.- της παρόρμησης να τρέξουμε στο εκκλησάκι, τη
συγκεκριμένη μέρα και ώρα, ώστε να το βρούμε επιτέλους ανοιχτό μετά από τόσες μέρες
4.- της προθυμίας της γυναίκας μετά την Παράκληση, να μας ενημερώσει για
τη θαυματουργή εικόνα
5.- της «σύμπτωσης» να επιβεβαιώσει την αφήγηση της, η ίδια η εξαδέλφη
του κ. Γιάννη
6.- της επιπρόσθετης «σύμπτωσης» να έρθει την ώρα εκείνη και να επιβεβαιώσει την εξαδέλφη του, αυτοπροσώπως ο κ. Γιάννης
7.- της απογοήτευσης μας, που δεν μπορέσαμε να έχουμε φωτογραφία της εικόνας
8.- της νέας απρογραμμάτιστης παρόρμησης, να ξαναπάμε την επομένη στο εκκλησάκι και να το βρούμε και πάλι ανοιχτό, ώστε να φωτογραφήσουμε την εικόνα
9.- της «τυχαίας» εύρεσης σε μη εμφανές μέρος, του κειμένου του κ. Γιάννη για
τα θαύματα του Αρχαγγέλου, που
επίσης φωτογραφήσαμε
10.- της παραμονής κλειστής της πόρτας της εκκλησίας όλες τις επόμενες μέρες
11.- της ζωντανής αίσθησης της παρουσίας του Αρχάγγελου κοντά μας, σε όλα αυτά τα γεγονότα και παράλληλα με
αυτά,
που καθιστούν την πιθανότητα της τυχαίας ακολουθίας όλου αυτού του αριθμού των
συμπτώσεων, ουσιαστικά μηδενική. Φυσικά, αν κάποιος «
δεν θέλει» να πεισθεί στη
λεπτομερή αυτή και σαφέστατη αναφορά των γεγονότων, δεν θα το κάμει αφού όπως
είπαμε στην αρχή, είναι απαραίτητη και η καλή προαίρεση.
Τρίτο, η ανάγκη μας να αντιτάξουμε όλο τον παραπάνω κατάλογο στη λογική τη δική μας ή του οποιουδήποτε άλλου, χωρίς να μας αρκούν τα γεγονότα αυτά καθεαυτά για την επιβεβαίωση της αλήθειας, της συνεχούς παρουσίας δηλαδή του Θεού και των Αγγέλων Του κοντά μας, όπου μας φανερώνονται τόσο απλά και διακριτικά και τόσο συχνά, που όλα τα θεωρούμε πια δεδομένα ή τυχαία και αντί να ανταποκρινόμαστε ανάλογα στα θαύματα της ζωής μας, όντας σε κατάσταση ύπνωσης, προβάλλουμε σαν άλλοθι τη δουλειά, τις σπουδές ή την κούραση και υιοθετούμε τη νοοτροπία μιας δήθεν ρεαλιστικής αυτάρκειας.
Και τέταρτο, η καθήλωση της βούλησης μας στην αδράνεια της συνήθειας, ώστε να μην
ακολουθήσουμε τον δρόμο του αυθορμητισμού της καρδιάς μας που λαχταρούσε και τα δύο βράδια, να παραμείνουμε όπως οφείλαμε, άγρυπνοι στο κατώφλι της εκκλησίας
και με δάκρυα συγκίνησης να προσευχηθούμε, να δοξολογήσουμε και να ευχαριστήσουμε
τον Αρχάγγελο Μιχαήλ που πέρα από κάθε αμφισβήτηση, μας έδειξε ολοφάνερα την
άμεση ανταπόκριση Του στη λαχτάρα μας να προσκυνήσουμε και να φωτογραφήσουμε την εικόνα Του.
Αντί όμως να παρατείνουμε
την ευλογία της μυστικής αυτής
κοινωνίας με την Αλήθεια, εμείς περιοριστήκαμε στον μονόδρομο της δύσκαμπτης λογικής και
συνεχίσαμε την ανούσια συμβατική ζωή μας, τοποθετώντας τη χαρισματική αποκάλυψη
ενός θαύματος στα απροετοίμαστα μάτια μας, σε μια παρένθεση προοδευτικής λήθης.
Ο Θεός να μας συγχωρέσει και ο Άρχοντας Μιχαήλ ας δεχθεί με επιείκεια αυτή τη μαρτυρία
της αδυναμίας μας και την ειλικρινή ομολογία της ζωντανής παρουσίας Του στη
ζωή μας, αλλά και της ευγνωμοσύνης μας για την απτή και πλούσια φιλοξενία
Του.
Μιχαήλ Σ. Ψαράς
