"Δυο φυλλαράκια στο φως "

 

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης  -  Ταπείνωση

Την ταπείνωση την δίνει ο Θεός. Δεν μπορείς να την αποκτήσεις μόνος σου.
Δεν γίνεται. Σου την δίνει Εκείνος.
Και για να σου την δώσει, χρειάζονται μερικά πράγματα: Να μην κρατάς κακία, να έχεις απλότητα, να κάνεις μετάνοιες.
Κάτι γίνεται μέσα στην καρδιά και έρχεται η Χάρη.

Ο σπόρος δουλεύει μέσα στην γη και πετάει δύο φυλλαράκια.
Αν δεν έρθει όμως ο ήλιος και η βροχή, θα μαραθούν, δεν θα μεγαλώσουν.
Έτσι, κάτι μέσα μας, πρέπει να σπάσει το περίβλημα, την άσφαλτο και να πετάξει δύο φυλλαράκια.

Τότε θα έρθει και η Χάρη, θα τα λούσει και θα μεγαλώσουν.
Και η Χάρη έρχεται πιο γρήγορα από τον ήλιο. Έρχεται αμέσως, μόλις αρχίσει η προσπάθεια, για να σπάσει το σκληρό αυτό περίβλημα.

 

2fA

                                  

"Παρά Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι"

 

Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ΙΘ'(19) 16-26

16 Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω
     ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;
17 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις
     εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς.

18 λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις,
    οὐ ψευδομαρτυρήσεις,
19 τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
20 λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;

21 ἔφη αὐτῷ ὁ Ἱησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα
    καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.
22 ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.

23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος
     εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.
24 πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκολώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν
     ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

25 ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες·
     τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;
26 ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι,
     παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

 

2fA

                                                                   

"Μαϊμού και E.Q. "

 

Βλέπε, άκου, βοήθα...

fb - 2fA

                                                                                                  

"Το σφράγισμα.. "

 

-  π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
[Με αφορμή το βιβλίο του Δημήτρη Μαυρόπουλου
"ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ", εκδ. ΔΟΜΟΣ]

….   Ας αναρωτηθούμε βέβαια αν τεχνικά με τον πολιτισμό και τους υπολογιστές μία τέτοια σφράγιση είναι εφικτή. Το τσιπάκι λένε πολλοί. Θα είναι στις ταυτότητες. Θα είμαστε σφραγισμένοι. Χωρίς να το ξέρουμε; Χωρίς να έχουμε αρνηθεί τον Χριστό; Και το τσιπάκι της κάρτας συναλλαγών; Το τσιπάκι του κινητού τηλεφώνου; Η καταγραφή στους υπολογιστές της  υγείας μας, της εργασιακής μας κατάστασης, των παρουσιών των παιδιών μας στα σχολεία κ.ο.κ.;

Αν επιχειρήσουμε να συζητήσουμε συνολικά, θα παρανοήσουμε. Η τεχνολογία δεν είναι το πρόβλημα. Η χρήση της είναι. Κανένα προσωπικό μας δεδομένο στην πραγματικότητα δεν είναι προσωπικό μας. Μόνο οι λογισμοί μας και ό,τι αφορά στον ιδιωτικό μας βίο και εκεί σχετικά είναι αυτά. Έχει ο χριστιανός να φοβηθεί κάτι; Αυτός που πιστεύει και παλεύει, απολύτως τίποτα. Είμαστε πλειονοψηφία οι χριστιανοί στην κοινωνία; Ας ξυπνήσουμε από τον ύπνο μας. Ας διαβάσουμε πάλι κείμενα της πρώτης Εκκλησίας, όπως η "Προς Διόγνητον" επιστολή και ας θυμηθούμε γιατί υπάρχουμε.

Θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε πολιτικά για αποφάσεις των κυβερνήσεων;  Έχουμε τις εκλογές. Μόνο που λησμονούμε ότι ούτε ήμασταν ούτε θα είμαστε πλειονοψηφία. Δεν θέλουμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό ποτέ; Κανένα πρόβλημα. Ας ρωτήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας αν συμφωνούνε μαζί μας. Αν θέλουμε να γίνουμε παρίες μιας κοινωνίας, στην οποία κληθήκαμε να είμαστε το άλας της γης, σιωπηλά, υπομονετικά, με αγάπη και συγχωρητικότητα όποτε και όπως κληθούμε να δώσουμε την μαρτυρία μας.

Ας μη γινόμαστε υποχείρια θρησκειοποιημένων και στη πράξη εκπροτεσταντισμένων προσώπων και ομάδων, τα οποία επικαλούνται ακόμη και αγίους (σαν να είναι οι άγιοι αλάθητοι ή παντογνώστες των κοσμικών πραγμάτων, ενώ οι ίδιοι είτε δεν έγραψαν βιβλία είτε στα βιβλία που έγραψαν δεν κάνουν τις αναφορές που οι πιθανώς διαστρεβλωτές των απόψεών τους  ή οι κάπηλοί τους, αυτοί που παραθεωρούν συνειδητά το πλήθος των πνευματικών διδασκαλιών των αγίων για να κάνουν χρήση όσων τους βολεύουν, επικαλούνται).

Ας θυμηθούμε ότι οι μεγάλοι Πατέρες και άγιοι της Εκκλησίας μας (Μέγας Βασίλειος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μάξιμος Ομολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς) δεν έγραψαν υπομνήματα ούτε μίλησαν για την Αποκάλυψη, διότι ήξεραν καλά ότι δεν ήταν καιρός ούτε χρειαζόταν κάτι τέτοιο, καθώς μόνο αποπροσανατολισμός των πιστών θα επέρχετο. Ήδη από την αρχή της ιεραποστολής της Εκκλησίας ο μαραναθανισμός (η προσδοκία της Δευτέρας Παρουσίας) έκανε χριστιανούς να εγκαταλείπουν τον κόσμο και την ζωή, σαν τις σημερινές προτεσταντικές σέκτες, από φόβο για το τέλος του κόσμου.

Ας διαβάσουμε τις επιστολές προς Θεσσαλονικείς του αποστόλου Παύλου, για να δούμε ότι  η Εκκλησία μας διδάσκει να παλεύουμε μέσα στην ζωή να γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, ενώ ο μοναχισμός είναι αγώνας αγάπης και προσευχής και αυταπάρνησης εν Χριστώ, όχι τρομοκράτησης των ανθρώπων.  ….

 

anastasiosk
πΧ – 2φΑ

                                                           

"Κάντε ό,τι σας πει.. "

 

Anthony Bloom  -  Η εντολή της Παναγίας.
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Ο Θεὸς αναπαύεται και στους αγίους Του, όχι μόνο σε άγιες περιοχὲς, αλλὰ και στις καρδιὲς και το μυαλὸ όλων των αγίων οι οποίοι έχουν πετύχει την κάθαρση με τον αγώνα τους και με τη βοήθεια του Θεού.

Σήμερα γιορτάζουμε την Κοίμηση της μεγαλύτερης απ’ όλους τους αγίους, της Μητέρας του Θεού, που ενώ κοιμήθηκε με τον ύπνο της γης παρέμεινε ζωντανή με τη ζωή την οποία είχε στα βάθη του είναι της· έμεινε ζωντανὴ στην ψυχή της η οποία ανέβηκε στον θρόνο του Θεού, ζωντανή και στο αναστημένο σώμα της, έτσι όπως στέκεται και τώρα μπροστά Του προσευχόμενη για μας.

Τι αφήνει όμως πίσω της σ’ εμάς; Μόνο μιαν εντολὴ κι ένα λαμπρὸ υπόδειγμα.
Η εντολή περικλείεται στα λόγια τα οποία είχε πει στους υπηρέτες του γάμου της Κανά στην Γαλιλαία: «κάντε ό,τι σας πει» (Ιω. 2. 5).
Εκείνοι υπάκουσαν και τα νερά του καθαρισμού έγιναν ο καλὸς οίνος της Βασιλείας του Θεού. Την εντολὴ αυτὴ την αφήνει στον καθένα μας – ας κατανοήσει ο καθένας μας τον λόγο του Χριστού κι ας μην ακούσει απλώς, αλλά ας τον εφαρμόσει κιόλας· τότε αυτό που είναι γήινο θα έχει γίνει ουράνιο, αιώνιο, μεταμορφωμένο και δοξασμένο.

Η Παναγία μας έχει αφήσει κι ένα υπόδειγμα.
Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι συντηρούσε τον κάθε λόγο για τον Χριστὸ –και οπωσδήποτε και την κάθε λέξη την οποία πρόφερε ο Χριστὸς– στην καρδιά της σαν θησαυρό, σαν το πιο πολύτιμο απόκτημά της.
Ας μάθουμε κι εμείς να ακούμε με τον τρόπο αυτό, να ακούμε με αγάπη και ευλάβεια, να δίνουμε προσοχή στην κάθε μια λέξη του Σωτήρα.

Το Ευαγγέλιο μας λέει πολλὰ πράγματα, όμως η καρδιά του καθενὸς απὸ μας ανταποκρίνεται κάποτε στο ένα και κάποτε στο άλλο.
Ο λόγος ο οποίος βρίσκει απήχηση στη δική σας καρδιὰ ή τη δική μου είναι λόγος τον οποίο ο Σωτήρας Χριστὸς απευθύνει προσωπικὰ σ’ εσάς ή σ’ εμένα.

Τέτοια λόγια οφείλουμε να τα συντηρούμε σαν οδό ζωής, σαν σημεία επαφής ανάμεσα σ’ εμάς και τον Θεό, σαν σύμβολα της συγγένειας και της στενής μας σχέσης.

 

πΖ - 2φΑ

                                                                 

"Ξανθίππη "

 

                                                                

-  ΞΑΝΘΙΠΠΗ

«Eν Καλύμνω της Δωδεκανήσου εκοιμήθη εν Κυρίω η Ξανθίππη,
την 13ην Αυγούστου 1934 εις ηλικίαν 33 ετών.
Την πρωίαν της 15ης Αυγούστου, ημέραν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
εγένετο η κηδεία της, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καλύμνου κ. Αποστόλου, και ετάφη εις τον Ιερόν Ναόν της του Θεού Ειρήνης
παρά την άκραν του λιμένος Καλύμνου, ένθα συνέρρευσε σχεδόν όλος ο λαός
της Νήσου, ίνα δώση εις αυτήν τον τελευταίον χαιρετισμόν. ….»    [Σ.Α.Π.]

 

[Γ.Κλ.Ζ.]  «….  Ψυχή, ιερό πουλί, στου Παραδείσου τώρα μέσα
τα άγια και μυστικά, μα ονειρογνώριμα σου, στέλλε μας και χάριζε,
με όνειρα ιερά, την απάρθενη, άγια ευφροσύνη της νέας ζωής σου,
μέσα εκεί στ’ Αγγελικά σεβαστικά Τάγματα και πνεύματα,
που η θεοδώρητη επίγεια ζωή σου αφωσιωμένη δόθηκε στην υπηρεσία τους.
Στο χορό μέσα των αιωνίων πνευμάτων αιωνία θάναι η μνήμη σου.»

------- 

 
Γιάννη Κλ. Ζερβού - PDF
- "Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ"

Σόλωνος Α. Πελεκάνου - PDF
- "Η ΞΑΝΘΙΠΠΗ"

 

2φΑ

                                            

"Ρεμβασμός "

 

-  ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛ. ΖΕΡΒΟΣ
ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
["Ρυθμοί ζωής", 1929]

Πίνει η ψυχή από δυό πηγές: ελληνικόν ιχώρα
Κι’ ανάσασμα βυζαντινό και στο εκκλησάκι τώρα
Να τ’ αδερφώση πάσκισε του κάκου ο λογισμός μου,
Μα τ’ όνειρο βυζαντινό και θλίψη ο στοχασμός μου.

Μάγιο του θόλου οι ζωγραφιές, κι' οι λιβανιές κι' η νώπη
Σα ξόρκι, και θυμητικά χρόνοι περνούν και τόποι.
Και ως ν’ άνοιξα άγιο τρίπτυχο, στο νου μου φυλαχτάρι,
Κι’ είδα την ίδια μου ψυχή, στόρισμα θυμητάρι.

Μυριστικό είσαι θαλαμί, π’ αντίς παληό λογάρι,
Φυλάεις κάντρο ρηγικό, της εκκλησιάς θολάρι.
Ρήγα τα μάτια τ’ άγρυπνα κι’ η αφεντικιά σου λύπη
Διάνεψαν μέσα μου: Σκιά ομορφιάς και καρδιοχτύπι.

Πετραδοστόλιστη φορείς, Ρήγισσα την κορώνα,
Και όλη μαργαριτόπλεκτη σε ανιστορεί η εικόνα.
Το χείλη σου είναι κοινωνιά γλυκόπιοτη στο μάτι,
Σεμνό το διώμα η όψη σου πανέμνοστη, σταράτη.

Σκέλεθρο ερμιάς και της ψυχής πόνος κι' ανατριχίλα,
Παλάτια που φεγγρίζετε στην τραγικιά νεκρίλα.
Κι' ω! ραϊστά παράθυρα, βυζαντινά μπαλκόνια,
Π’ αντίς ερωτοδέσποινες, της νύχτας τα τριζόνια.

Θόλοι με τις κυματωσιές, τη μουσική την κόχη,
Κουβουκλωτή Παντάνασσα, Περίβλεπτος, Βροντόχι.
Μεσ' τα ιερά σας λειτουργούν αγίοι και τα μυστήρια
Βγάνουν αγγέλοι με άσματα, λαμπάδες, θυμιατήρια.

Πόλη σα μοσκοθυμιατό, στα στήθη εφύλαξα το,
Μαργαριτάρι τ’ όνομα κι' αγιοκωνσταντινάτο.
Σα φύλλα, π’ ανασαίνω τα, του μαγιωμένου δυόσμου,
Τ’ άδολα τα μηνύματα του εγκαρδιακού μου κόσμου.

Κάλυμνος, Αύγουστος 1915

2φΑ

                                                                    

"Ω Παναγιά Γαλατιανή.. "

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛ. ΖΕΡΒΟΣ  -  ΓΑΛΑΤΙΑΝΗ
["Ρυθμοί ζωής", 1929]

Ω Παναγιά Γαλατιανή, σαν τάξιμο λουλούδι
Μεσ' την ψυχή που φύτρωσε, δέξου το απλό τραγούδι.

Βουνίσια πυργοδώματα τον τόπο κλείαν ως κάστρα,
Και το μυστήριο δείλιαζα, μη μ’ ανοιχθεί μεσ' τάστρα.
Μα δίχως φόβο ανάσυρα της πόρτας σου το κλείθρο,
Και Μάννα σα μεθοβολής το σπίτι σου ήτο ρείθρο,
Με γλυκασμό π’ ανάσαινα, δεν ήξερα να κρίνω,
λιβάνι μόσκο αν στάλαζε, κερί με ρόδο ή κρίνο.
Με αγάπη σε ανασπάστηκα και δρόσισε τα χείλη
Ροδόσταμο. Και με κερί π’ άναψα στο καντήλι,
Σωμό δεν είχε να θωρώ τα φωτολογημένα,
Της Ομορφιάς σου τα γλυκά τα βάθη ιστορισμένα.
Παιδί τη μάννα κι' αγαπάς ποτέ δε ξενυχτίζει
Την αγαπά με όμοια χαρά να την αποσπερίζει.

- Σαν κρίνο εκίνει αγγελικό ένα χέρι και ύπνωσε μου
Τα μάτια, και μεσ' την ψυχή το κρίνο εφύτρωσε μου
Και σα ζεφύρου μουσική πνοή μέσα στα στήθεια
Με χάδι μούλεγε γλυκό : το όνειρο είν' η άλήθεια.

 

2φΑ

                                                                

"Κυρίαρχη ευχή το φως.. "

 

-  π. Αλέξανδρος Σμέμαν    

....  Ἡ Ἐκκλησία στὸ ἐρώτημα γιὰ τὴ σημασία πού ἔχουν οἱ ἐπίγειες φανερώσεις τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ ἀπαντᾶ ὄχι μὲ ἐξηγήσεις, ἀλλά μὲ πανηγυρισμούς, ἑορτάζοντας αὐτὴ τὴ μοναδικὴ χαρὰ πού σημαδεύει τὴν ἐτήσια μνήμη τῆς Μεταμορφώσεως.

Μία λέξη κυριαρχεῖ σ’ ὅλες τὶς εὐχές, τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἀναγνώσματα αὐτῆς τῆς ἑορτῆς. Εἶναι ἡ λέξη φῶς. “Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον”. Ὁ κόσμος εἶναι ἕνα σκοτεινό, ψυχρὸ καὶ τρομακτικὸ μέρος. Αὐτὸ τὸ σκοτάδι δὲν διαλύεται ἀπὸ τὸ φυσικὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Ἀντίθετα, τὸ φῶς τοῦ ἥλιου ἴσως κάνει τὴν ἀνθρώπινη ζωὴ νὰ φαίνεται ἀκόμη τρομερότερη καὶ ἀπελπιστικότερη καθὼς ἡ ζωὴ ξεχύνεται ἀμείλικτα καὶ ἀδυσώπητα πρὸς τὸ θάνατο καὶ τὸν ἀφανισμὸ περικυκλωμένη ἀπὸ πόνο καὶ μοναξιά. Ὅλα εἶναι καταδικασμένα, ὅλα ὑποφέρουν, ὅλα ὑπόκεινται στὸν ἀκατανόητο καὶ ἀνελέητο νόμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. 

Τότε ὅμως ἐμφανίζεται πάνω στὴ γῆ, εἰσέρχεται στὸν κόσμο ἕνας ἄνθρωπος ταπεινὸς καὶ ἄστεγος, πού δὲν ἐξασκεῖ καμιὰ ἐξουσία πάνω σὲ κανένα, καὶ δὲν διαθέτει καμιὰ ἐπίγεια ἐξουσία. Λέει δὲ στοὺς ἀνθρώπους πώς αὐτὸ τὸ βασίλειο τοῦ σκότους, τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ θανάτου δὲν εἶναι ἡ ἀληθινή τους ζωή· πώς δὲν εἶναι ὁ κόσμος πού δημιούργησε ὁ Θεὸς· πώς μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ νικηθεῖ τὸ κακό, ὁ πόνος καὶ τελικὰ ὁ ἴδιος ὁ θάνατος· καὶ πώς ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν Πατέρα Του, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν τρομακτικὴ δουλεία στὴν ἁμαρτία καὶ στὸ θάνατο.

Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ξεχάσει τὴν ἀληθινή τους φύση καὶ κλήση, τὶς ἔχουν ἀπαρνηθεῖ. Πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν γιὰ νὰ δοῦν πώς ἔχουν χάσει τὴν ἱκανότητα νὰ βλέπουν, καὶ νὰ ἀκοῦν αὐτὰ πού εἶναι ἀνίκανοι ἤδη νὰ ἀκούσουν. Πρέπει νὰ ξαναπιστέψουν πώς τὸ καλὸ εἶναι ἰσχυρότερο ἀπὸ τὸ κακό, ἡ ἀγάπη ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸ μίσος, ἡ ζωὴ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸ θάνατο. Ὁ Χριστὸς θεραπεύει, βοηθᾶ καὶ δίνεται σὲ ὅλους. Παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν καταλαβαίνουν, δὲν ἀκοῦν, δὲν πιστεύουν. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ἀποκαλύψει τὴν οὐράνια δόξα καὶ δύναμή Του, καὶ νὰ τοὺς ὑποχρεώσει νὰ πιστέψουν. 

Θέλει ὅμως ἀπ’ αὐτοὺς τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀποδοχὴ ποὺ δίνονται ἐλεύθερα. Γνωρίζει πώς τὴν ὥρα τῆς ἔσχατης θυσίας Του, τῆς ἔσχατης αὐτοπροσφορᾶς Του, οἱ πάντες θὰ φύγουν ἀπὸ φόβο καὶ θὰ Τὸν ἐγκαταλείψουν. Ὅμως ἀκριβῶς τότε, ὅπως καὶ μετά. ὅταν ὅλα θὰ ἔχουν τελειώσει, ὁ κόσμος θὰ διαθέτει ἀκόμη κάποια ἔνδειξη γιὰ τὴν κατεύθυνση πού εἶχε καλέσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ πάρουν, γιὰ τὸ τί μᾶς προσέφερε ὡς δῶρο, ὡς ζωή, ὡς πληρότητα νοήματος καὶ χαρᾶς· τώρα λοιπόν, κρυμμένος ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ἀποκαλύπτει σὲ τρεῖς ἀπό τούς μαθητὲς Του αὐτὴ τὴ δόξα, αὐτὸ τὸ φῶς, αὐτὸν τὸ νικητήριο ἑορτασμὸ στὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἔχει κληθεῖ πρὸ αἰώνων νὰ μετάσχει.

Τὸ θεῖο φῶς πού διαπερνᾶ ὅλον τὸν κόσμο. Τὸ θεῖο φῶς πού μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο. Τὸ θεῖο φῶς στὸ ὁποῖο τὰ πάντα ἀποκτοῦν τὸ ἔσχατο καὶ αἰώνιο νόημά τους. “Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι “, φώναξε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὅταν εἶδε αὐτὸ τὸ φῶς καὶ αὐτὴ τὴ δόξα. 

Καὶ ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ Χριστιανισμός, ἡ Ἐκκλησία, ἡ πίστη εἶναι μιὰ συνεχής, χαρούμενη ἐπανάληψη αὐτῶν τῶν λόγων, “καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι”. Ἡ πίστη ὅμως εἶναι καὶ μιὰ ἔκκληση γιὰ τὸ ἀΐδιο φῶς· μιὰ δίψα γι’ αὐτὸν τὸ φωτισμὸ καὶ γι’ αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση. Αὐτὸ τὸ φῶς συνεχίζει νὰ λάμπει, μέσα στὸ σκοτάδι καὶ στὸ κακὸ, μέσα στὴ μουντὴ γκριζάδα καὶ στὴ θολὴ ρουτίνα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, σὰν ἡλιαχτίδα πού διασχίζει τὰ σύννεφα. Τὸ ἀναγνωρίζει ἡ ψυχή, παρηγορεῖ τὴν καρδιά, μᾶς κάνει νὰ νιώθουμε ζωντανοί, καὶ μᾶς μεταμορφώνει ἐκ τῶν ἔσω.

"Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι"! Ἂς γίνονταν δικά μας αὐτὰ τὰ λόγια, ἂς γίνονταν ἀπάντηση τῆς ψυχῆς μας στὸ δῶρο τοῦ θείου φωτός, ἂς γινὸταν ἡ προσευχὴ μας προσευχὴ γιὰ τὴ μεταμόρφωση, γιὰ τὴ νίκη τοῦ φωτός! "Λάμψον καὶ ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς τὸ φῶς σου τὸ ἀΐδιον".

 

Ekklisiaonline – 2φΑ

                                                   

"Δυόσμου κλωνί "

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΛ. ΖΕΡΒΟΣ  -  ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΠΝΟΗ
["Ρυθμοί ζωής", 1929]

Σαν το κεράκι να ’λυωνες μπρος τη Χαριτωμένη,
Ψυχή, και σ' όλη τη ζωή σαν ήχος, σαν τραγούδι,
Να σβυεις κάτω απ' το θόλο της και στην ιστορισμένη
Εικόνα της να μαραθείς, δυόσμου κλωνί, λουλούδι.

Καν τα στερνά τα χρόνια σου σ' ένα κελί να κλίνεις
Μεσ' την αυλή ή στο νάρθηκα : να σε ξυπνά η καμπάνα
Στον όρθρο και στων καντηλιών το φως να πρωτανοίγεις
Τα μάτια, μεσ' απ' τ' όνειρο : πως σε φυλάει σα Μάνα.

2φΑ