Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

"R. Baggio: Αν μ’ αγαπάς.. "






Roby Baggio, il Divin Codino
Από δημοσίευμα της Καθημερινής


Ο Ρομπέρτο Μπάτζο, η κυρίαρχη φιγούρα των ιταλικών γηπέδων στη δεκαετία του 1990, μίλησε στην εφημερίδα Κοριέρε ντέλο Σπορτ για τους αφόρητους πόνους στα πόδια του, τις έξι εγχειρήσεις στα γόνατά του και την τεράστια ανακούφισή του όταν τελικά κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

Ο «θεϊκός κοτσιδάκιας», όπως ήταν σε όλους γνωστός εκείνον τον καιρό ο διεθνής Ιταλός μεσοεπιθετικός, αποκάλυψε ότι υπέφερε τόσο από τους πόνους, ώστε έφτασε στο σημείο να πει στη μητέρα του να τον σκοτώσει.

«Όταν κρέμασα τα παπούτσια μου ένιωσα απελευθερωμένος.
Ο σωματικός πόνος ήταν πραγματικό βασανιστήριο και με ταλαιπωρούσε καθ’ όλη την καριέρα μου ως παίκτης, ενώ τα τελευταία χρόνια ήταν πλέον αφόρητος. Όταν έπαιζα στην Μπρέσια [από το 2000 ώς το 2004], δυσκολευόμουν να περπατήσω επί δύο μέρες έπειτα από κάθε αγώνα. Όμως την επόμενη Κυριακή έπαιρνα μια χούφτα παυσίπονα χάπια και ξαναέπαιζα», εξομολογήθηκε.

Στον πρώτο του τραυματισμό, στα 18 του χρόνια, οι γιατροί είδαν το γόνατό του και είπαν ότι ήταν απίθανο να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. «Τελικά έκανα στην καριέρα μου τέσσερις εγχειρήσεις στο δεξί μου γόνατο και δύο στο αριστερό», λέει ο 48χρονος σήμερα Μπάτζο. «Κάθε φορά έμπαινα σε ένα τούνελ, όμως δεν έπαψα ποτέ να αναζητώ το φως στην άκρη του».

«Η επέμβαση που έκανα στη Γαλλία ήταν η χειρότερη. Έπρεπε να μου ανοίξουν τρύπα στο γόνατο, αλλά δεν μπορούσα να πάρω αντιφλεγμονώδη διότι ήμουν αλλεργικός.
Τοποθέτησαν 220 εσωτερικά ράμματα.
Πονούσα έντονα, τόσο που έφτασα να πω στη μητέρα μου "εάν με αγαπάς, σκότωσέ με".

Ήταν η απελπισία ενός νέου που έβλεπε το όνειρο μιας ζωής να φεύγει μακριά, ενώ το είχε μόλις αγγίξει με τα ακροδάχτυλά του» περιγράφει με παραστατικό τρόπο ο ίδιος.


Ο Μπάτζο αγωνίστηκε και στις τέσσερις μεγάλες ομάδες του ιταλικού βορρά (κατά σειρά Φιορεντίνα και Γιουβέντους, Μίλαν και Ιντερ), ενώ είχε 56 συμμετοχές και 27 γκολ με την εθνική Ιταλίας.
Εκείνο όμως που θα τον στοιχειώνει πάντα είναι το χαμένο του πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994) κόντρα στη Βραζιλία.
Όσα πέναλτι κι αν σκόραρε στη συνέχεια, εκείνο δεν φεύγει από το μυαλό του.

«Έδωσα τα πάντα στο ποδόσφαιρο. Μπορεί ωστόσο να φαντάζει παράδοξο, όμως τη στιγμή που αποσύρθηκα ένιωσα ευτυχής» είπε ο Μπάτζο.









kathimerini – [2fA]




Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

"Αρχαία Ελληνικά "






Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας …
Ι. Θ. Κακριδής


Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας;
Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; 
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας, ώστε να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες.

Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές αλλάξαμε θρησκεία στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα φυσικά εξελιγμένη‐ και με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος ακόμα στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του.
Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, πως έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα. 

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι.

Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. 
Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων, είναι ο αρχαίος Ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό και δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.


Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαία Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. 

Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια, υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες.
Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν, ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. 
Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο.

Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. 
Ο στοχασμός τους είναι κι αυτός ελεύθερος, για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.

Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει, αυτό που πρέπει να είναι ο τέλειος άνθρωπος.

Αυτή η πίστη στον τέλειο άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίο Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με τον νου, με τη φαντασία και με το χέρι:
Στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, και για να μορφωθούν και για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων, ώστε να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ότι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους, για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη, προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειο άνθρωπο.




fb - Nelly

[2fA]



Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

"Tα μοβ απομεσήμερα "







Αλκυόνης Παπαδάκη, από "Το Σκισμένο Ψαθάκι"
Tα μοβ απομεσήμερα


….

Ήταν ένα απομεσήμερο του Σεπτέμβρη.
Ένα μοβ απομεσήμερο που τα ηλιοτρόπια ήταν δακρυσμένα,
γιατί ο ήλιος τα είχε ξεχάσει και ταξίδευε πίσω από σκούρα σύννεφα.

Κουράγιο έλεγα μέσα μου. Μην ιδρώνεις.
Την μεριές καλά την πόρτα του. Ακόμα και αν φωνάξεις, θα σε ακούσει.
Αφού στο είπε. Στ’ ορκίστηκε πως θα σε περιμένει.

Φώναξα δυνατά ώσπου βράχνιασα.
Χτύπησα δυνατά ώσπου μάτωσαν τα χέρια μου.
Κανείς....

Τι όμορφα που είναι τα μοβ απομεσήμερα του Σεπτέμβρη..
Ακόμα και όταν ξέρεις πως αυτός που νόμιζες πως θα σε περιμένει,
κρύφτηκε πίσω από σκούρα σύννεφα και σε ξέχασε.

.......



fb – Nota Katras

[2fA]




Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

"Νόμος και χάρη "





Η Τέχνη

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν
Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, 1974


Έθεσα στον εαυτό μου το εξής ερώτημα: τι είναι αυτό που κάνει γνήσιο ένα έργο τέχνης και πού βρίσκεται το μυστικό της τελειότητας του; Μου φαίνεται πως βρίσκεται στην τέλεια σύμπτωση και ανάμειξη νόμου και χάριτος.

Εάν στο θρησκευτικό, πνευματικό επίπεδο, η χάρη αντιτίθεται στον νόμο, αυτό συμβαίνει επειδή η χάρη απλώς αντικαθιστά και εκμηδενίζει τον νόμο.

Αλλά χωρίς τον νόμο, η χάρη δεν είναι δυνατή, επειδή ακριβώς αλληλοσχετίζονται: όπως η εικόνα και το πλήρωμα της, η μορφή και το περιεχόμενο της, η ιδέα και η πραγματικότητα.

Έτσι και η χάρη είναι ο ίδιος ο νόμος, αλλά ένας νόμος που έχει μεταμορφωθεί πλέον σε ελευθερία, που έχει αποδυναμωθεί η δύναμη του, δηλαδή ο αρνητικός και αποτρεπτικός χαρακτήρας του.
Αυτό είναι ολοφάνερο, ειδικά στην τέχνη.

Η τέχνη αρχίζει με τον «νόμο», δηλαδή την τεχνογνωσία, την υπακοή και την ταπείνωση, την αποδοχή των μορφών. Αλλά η τέχνη ολοκληρώνεται με τη χάρη: όταν η μορφή γίνεται περιεχόμενο, αποκαλύπτει το περιεχόμενο, είναι το ίδιο το περιεχόμενο.



[2φΑ]





Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

"Έκλειψη Supermoon "






Στην ελλειπτική τροχιά που πραγματοποιεί η Σελήνη, σαν δορυφόρος γύρω από την Γη, άλλοτε απομακρύνεται απ’ αυτήν, όπως έγινε στις 13-14 Σεπτεμβρίου, που βρισκόταν σε απόσταση 406.464 χιλιομέτρων (απόγειο) και άλλοτε πλησιάζει, όπως θα γίνει στις 27-28 Σεπτεμβρίου που θα φθάσει σε απόσταση  356.877 χιλιομέτρων (περίγειο), ενώ θα έχουμε και πανσέληνο.

Η διαφορά της απόστασης κάνει το φεγγάρι να φαίνεται πολύ μεγαλύτερο (10-15%), κάτι που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό αν το περίγειο τύχει σε πανσέληνο, όπως τώρα.
Το φαινόμενο αυτό (περίγειο + πανσέληνος) έχει πάρει τα τελευταία 30 τόσα χρόνια την ονομασία του Supermoon.

Το επόμενο supermoon θα το δούμε στις 14 Νοεμβρίου του 2016 και το μεθεπόμενο στις 2 Ιανουαρίου του 2018.

Για τον 21ο αιώνα, η πιο κοντινή απόσταση πανσελήνου θα είναι στα 356.425 χιλιόμετρα, στις 6 Δεκεμβρίου του 2052.



NASA | Supermoon Lunar Eclipse




Τα ξημερώματα όμως της 28ης Σεπετεμβρίου, η υπερπανσέληνος θα έχει και ολική έκλειψη, φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο, που θα επαναληφθεί το 2033.

Η έκλειψη θα είναι ορατή στην Ελλάδα, προς τη δύση, πριν την ανατολή του Ήλιου, με έναρξη στις 04:07 της Δευτέρας 28/9, όταν η Σελήνη θα εισέρχεται βαθμιαία στην σκιά του πλανήτη μας.

Το μέγιστο της έκλειψης θα παρατηρηθεί στις 5:47, ενώ το τέλος της ολικής φάσης θα είναι στις 6:23.



[2fA]




"Πράξη και Θεωρία "






Γέρoντος Ιωσήφ του Ησυχαστή  -  "Οι τρεις τάξεις της Χάριτος" (απόσπασμα)


Και ξαφνικά εμφανίζεται στη μάχη (ο Ιησούς) και φωνάζει δυνατά:
«Εδώ είμαι! Μάζεψε όλες τις δυνάμεις σου και ακολούθησέ με!

Συ γεμίζεις όλος φως και χαρά: Αλλοίμονο σε μένα τον δυστυχή!
Αλλοίμονο σε μένα τον πονηρό και αχρείο! Προηγουμένως άκουα για σένα, τώρα σε είδαν οι οφθαλμοί μου· γι’ αυτό και κατηγόρησα τον εαυτόν μου, τον θεώρησα χώμα και στάχτη».

Τότε γεμίζεις από θεία αγάπη. Και φλέγεται η ψυχή σου σαν του Κλεόπα.
Και σε καιρό πειρασμού δεν καταλείπεις πλέον τη μάχη, αλλά υπομένεις όλες τις θλίψεις σκεπτόμενος ότι όπως πέρασε ο ένας πειρασμός και ο άλλος, έτσι θα περάσει και αυτός.


Όταν όμως δειλιάζεις και γογγύζεις και δεν υπομένεις τους πειρασμούς, τότε αντί να νικάς πρέπει διαρκώς να μετανοείς· για τα σφάλματα της ημέρας, για την αμέλεια της νύκτας.
Και αντί να αυξάνεται η χάρις, μεγαλώνεις τις θλίψεις σου.

Γι’ αυτό μη δειλιάζεις, μη φοβάσαι τους πειρασμούς. Και αν πέσεις πολλές φορές, σήκω.
Μη χάνεις τη ψυχραιμία σου. Μην απογοητεύεσαι. Σύννεφα είναι και θα περάσουν.

Και όταν με τη βοήθεια της χάριτος που σε καθαρίζει από όλα τα πάθη, περάσεις όλα αυτά που λέγονται «πράξη», τότε γεύεται ο νους φωτισμό και κινείται σε θεωρία.


Και πρώτη είναι η θεωρία των όντων:

Πως όλα τα δημιούργησε για τον άνθρωπο ο Θεός και αυτούς ακόμη τους Αγγέλους, για να τον υπηρετούν. Πόσην αξία, πόσο μεγαλείο, τι μεγάλο προορισμό έχει ο άνθρωπος – αυτή η πνοή του Θεού! Όχι για να ζήσει εδώ τις λίγες ημέρες της εξορίας του, αλλά να ζήσει αιώνια με τον Πλάστη του. Να βλέπει τους θείους Αγγέλους.

Να ακούει την άρρητη μελωδία τους. Τι χαρά! Τι μεγαλείο! Μόλις τελειώνει αυτή η ζωή μας και κλείνουν τα μάτια, αμέσως ανοίγουν τα άλλα και αρχίζει η νέα ζωή.
Η αληθινή χαρά, που πλέον τέλος δεν έχει.

Αυτά σκεπτόμενος βυθίζεται ο νους σε μία ειρήνη και γαλήνη, που απλώνεται σε όλο το σώμα, και ξεχνά τελείως ότι υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή.


Τέτοιες θεωρίες διαδέχονται η μία την άλλη. Όχι να πλάθει φαντασίες με τον νου του, αλλά η κατάσταση είναι τέτοια – η ενέργεια χάριτος, που φέρνει νοήματα και ασχολείται ο νους στη θεωρία.
Δεν τα πλάθει ο άνθρωπος· μόνα τους έρχονται και αρπάζουν τον νου στη θεωρία.
Και τότε απλώνεται ο νους και γίνεται διαφορετικός. Φωτίζεται.

Είναι όλα ανοικτά σ’ αυτόν. Γεμίζει σοφία, και σαν υιός κατέχει τα του Πατρός του.
Ξέρει ότι είναι μηδέν, πηλός, αλλά και υιός Βασιλέως. Δεν έχει τίποτε, αλλά όλα τα έχει.
Γεμίζει θεολογία.

Φωνάζει αχόρταστα, με πλήρη επίγνωση, ομολογώντας ότι η ύπαρξή του είναι μηδέν.
Η καταγωγή του είναι ο πηλός· η δε ζωτική δύναμή του, η πνοή τού Θεού – ή ψυχή του.
Αμέσως πετά η ψυχή στον ουρανό! – Είμαι το εμφύσημα, η πνοή του Θεού!
Όλα διεσώθησαν, έμειναν στη γη, απ’ όπου και ελήφθησαν! Είμαι Βασιλέως αιωνίου υιός!

Είμαι θεός κατά χάρη! Είμαι αθάνατος και αιώνιος!
Είμαι μετά μία στιγμή, κοντά στον ουράνιο Πατέρα μου!


Αυτός είναι ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου· γι’ αυτό πλάσθηκε, και οφείλει να έλθει απ’ όπου ήλθε.
Τέτοιου είδους είναι οι θεωρίες, με τις οποίες ασχολείται ο πνευματικός άνθρωπος.
Και περιμένει την ώρα που θα αφήσει το χώμα και θα πετάξει η ψυχή στα ουράνια.

Έχε θάρρος λοιπόν, παιδί μου, και με αυτή την ελπίδα υπόμενε κάθε πόνο και θλίψη.
Αφού μετά από λίγο θα αξιωθούμε να απολαύσουμε αυτά. Για όλους μας είναι τα ίδια.
Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού.

Αυτόν φωνάζουμε ημέρα και νύκτα και την γλυκιά μας Μανούλα, τη Δέσποινα του Παντός, την οποίαν όποιος παρακαλεί, δεν τον αφήνει ποτέ.




GT – [2fA]





Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

"Παραλειπόμενα "












Δημήτρης Χ. Φαφούτης – Από την ανέκδοτη συλλογή "Τα άτακτα"

Παραλειπόμενα


Στο δρόμο προς την Καρδαμύλη,
βρήκα επιγραφές
που τις βάραινε ακόμα η περισπωμένη, 
ονόματα λησμονημένα
που έχουν ντυθεί
άλλων καιρών τη φοβερή σκουριά.

Κι ανθρώπους που καταδέχονται
ν’ αποκριθούν στην καλημέρα μου
με μια ευχή:
Λάδι να’ ναι η στράτα σου
παράξενε ταξιδευτή

Αυτό το καλοκαίρι
έβρεχε ασταμάτητα
σκουριές, πνιγμούς,
άγρια νερά,
κορφές βουνών ανάσκελα
σ’ ατέλειωτους βυθούς.


Μάνη, 25 Σεπτεμβρίου 2002



GT – [2fA]





Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

"Άκουσε το σώμα σου.. "





Xaralampos Libyos Papadopoulos


Θα σου πω κάτι, από δική μου εμπειρία.
Και μάλιστα εμπειρία, που μου κόστισε αρκετά.

Πριν πας στο γιατρό και γεμίσεις με χάπια το κομοδίνο σου,
προσπάθησε να ακούσεις το σώμα σου.
Το σώμα δεν ξέρει να λέει ψέματα.
Ο νους ναι. Όχι όμως το σώμα.

Τα σωματικά συμπτώματα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια μορφή γραφής.
Μια γλώσσα που σου διηγείται μια ιστορία.
Σου φωνάζει μια αλήθεια, που ο νους έχει βρει χίλιους τρόπους να σωπάσει.
Είναι αυτή η ιστορία, που ποτέ δεν διηγήθηκες και το σώμα σου την θυμίζει.

Εάν δεν βρεις τρόπους να διηγηθείς ο ίδιος την ιστορία της ψυχής σου,
θα το κάνει η ζωή με τον δικό της τρόπο….



fb – [2fA]





"Θέατρο Τέχνης"







ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ώρες 17.00΄ έως 22.00΄


στο Θέατρο Τέχνης
στα ταμεία του Υπογείου - Πεσμαζόγλου 5 - (και στη Φρυνίχου 14, Πλάκα)

εισιτήρια για όλες τις παραστάσεις της περιόδου 2015 - 16,
στην τιμή των 3 ευρώ - μέχρι 2 εισιτήρια για κάθε παράσταση.


Τηλέφωνο ταμείου:    2103228706
Τηλέφωνο Φρυνίχου: 2103222464





E Z – [2fA





Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Το βιβλίο.. - 26






ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------------------
Σημειώσεις στο περιθώριο




ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ


Ανοίγω το βιβλίο μου στο ίδιο πάντα κεφάλαιο
διαβάζω, αναλύω, μελετώ και ερμηνεύω τις ίδιες λέξεις
τόσο που οι αράδες άρχισαν να ξεθωριάζουν
και οι εικόνες να θαμπώνουν -
ήταν όπως θυμάμαι ένα βιβλίο πλούσιο
γεμάτο χρώμα, δράση κι ευαισθησίες
όμως για κάποιο λόγο επιστρέφω μόνο σε δυο
αντικριστές σελίδες που με πονούν
και εκεί μένω·

κάποτε κλείνω το εξώφυλλο οργισμένος
κι έχω πάρει αποφάσεις τελικές
την επόμενη φορά,
σε άλλο σημείο θ’ ανοίξω ξεχασμένο, όποιο
και να ’ναι – ίσως εκεί να βρω και την εξήγηση
της εμμονής μου
αν και

το ξέρω μέσα μου βαθιά πως
άλλες ιστορίες για μένα δεν υπάρχουν
πάλι στα ίδια θα ανατρέχω
κι αυτό με καίει
μα άλλος δρόμος να ξεφύγω δεν υπάρχει -
αν θέλω κάτι καινούργιο στη ζωή μου
θα πρέπει να το γράψω τώρα,
να συμπληρώσω τώρα το κενό που νοιώθω
στον ασαφή επίλογο.



M[2fA]





Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

"Αν ερχόταν σήμερα.. "






π. Σεραφείμ Ρόουζ 

Από το βιβλίο "π. Σεραφείμ Ρόουζ: Η ζωή και τα έργα του"
- απόσπασμα επιστολής προς τους γονείς του, τον Ιούνιο του 1964 –


«… Είναι αλήθεια ότι αυτή η γενιά είναι πολύ μπερδεμένη…

Το μόνο πρόβλημα με μένα είναι ακριβώς, ότι δεν είμαι μπερδεμένος και γνωρίζω πολύ καλά ποιο είναι το καθήκον του ανθρώπου:
να λατρεύει τον Θεό και τον Υιό Του, και να προετοιμάζεται για τη ζωή στον επερχόμενο κόσμο, και όχι να ζει άνετα κι ευτυχισμένα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, εκμεταλλευόμενος τον συνάνθρωπο του και ξεχνώντας τον Θεό και τη Βασιλεία Του.

Αν ο Χριστός ερχόταν σήμερα σ’ αυτόν τον κόσμο, ξέρετε τι θα Του συνέβαινε;
Θα Τον έκλειναν σε ψυχιατρείο και θα Τον υπέβαλαν σε ψυχοθεραπεία, το ίδιο θα έκαναν και στους Αγίους Του…

Ο κόσμος θα Τον σταύρωνε πάλι σήμερα, ακριβώς όπως έπραξε πριν από 2.000 χρόνια, διότι ο κόσμος δεν έχει μάθει τίποτα πέρα από το να κατεργάζεται ακόμη δολιότερες μορφές υποκρισίας.
Ζούμε σε μια κοινωνία πιο ειδωλολατρική και πιο εχθρική προς τον Χριστό, από εκείνη στην οποία ο ίδιος γεννήθηκε…

Πρόσφατα, ένας καθολικός ιερέας του "Πανεπιστημίου της California" στο Los Angeles, τόλμησε να πει ότι το Πανεπιστήμιο τους είχε παγανιστική ατμόσφαιρα και οι ιθύνοντες του Πανεπιστημίου τον χαρακτήρισαν "φανατικό" και "παράφρονα".

Έλεγε φυσικά την αλήθεια, αλλά οι άνθρωποι μισούν την αλήθεια και γι’ αυτό ευχαρίστως θα ξανασταύρωναν τον Χριστό αν ερχόταν ανάμεσα τους.

Όμως η αγάπη για την αλήθεια και για τον Θεό είναι απείρως πιο σημαντική απ’ την αγάπη για την ασφάλεια, τα χρήματα και τη φήμη… »



[2fA]





Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

"Μια άδεια καρότσα "





Μάθημα κενότητας


Μια φορά κι έναν καιρό, ένα δάσκαλος περπατούσε με τον μαθητή του στο δάσος.
Καθώς περπατούσαν, ανάμεσα στους φυσικούς ήχους από τις φωνές των ζώων, άρχισε να ακούγεται και ένας διαφορετικός, ασυνήθιστος ήχος.

Τότε ο δάσκαλος γυρνάει προς τον μαθητή του και τον ρωτάει:
«Μπορείς να διακρίνεις τι είναι αυτός ο ήχος;»
Ο μαθητής κοντοστάθηκε και αφού αφουγκράστηκε για λίγη ώρα, απάντησε:
«Πρέπει να είναι μια καρότσα».

Ο δάσκαλος συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του, και ρώτησε πάλι:
«Ναι, είναι μια καρότσα, αλλά τι καρότσα είναι και ακούγεται τόσο δυνατά;»
Ο μαθητής αφουγκράστηκε για λίγο ακόμα και ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει. Ο δάσκαλος τότε, του είπε:

«Είναι μια άδεια καρότσα, γι αυτό κάνει τόσο θόρυβο!»
και συνέχισε:
«Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όσο πιο άδειοι είναι, τόσο πιο πολύ μιλάνε και τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν με τη συμπεριφορά τους».



tilestwra – [2fA]





Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

"Και σήμερα, στο Οχάιο "








GREEK  FESTIVAL  2015




κλικ

fb – JοSα - [2fA]





"Ερυθρός Σταυρός "



Ερυθρός Σταυρός






κλικ στην εικόνα

[2φΑ]





Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

"Η ύπαρξη γίνεται Πρόσωπο "






Η ύπαρξη γίνεται Πρόσωπο μέσα στην Εκκλησία.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος


Μας λείπει αυτή η πρωτόπλαστη αθωότητα.
Το να μπορείς να δεις τον άλλο χωρίς πονηριά, χωρίς λογισμούς κρίσης,
χωρίς σκέψεις συγκρητισμού.

Μας λείπει αυτή η σχέση με το αληθινό, ο πόθος για τη ζωή,
το ασυμβίβαστο κίνημα της ψυχής και του σώματος προς το αγνό, το άγιο,
το καθαρό, το αιώνιο.

Μας λείπει το κάλλος που μας δόθηκε.
Το απολέσαμε. Το προδώσαμε.
Και εκεί που παραδοθήκαμε στον Άδη, μας δόθηκε κάτι πιο μεγάλο από πριν.
"Ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος".
Ο Χριστός.

Και η αρχέγονη κλήση μας πήρε άλλο δρόμο.
Χαριτωμένο. Θεανθρώπινο.

Τώρα μέσα στις ελλείψεις μας, δυναμώνουμε.
Τώρα πάνω στον σταυρό μας, ανασταινόμαστε.
Δεν υπάρχει πόνος κι ας πονάμε.
Δεν υπάρχει θάνατος κι ας πεθαίνουμε.

Και οι υπάρξεις γίνονται σχέσεις μέσα στην Εκκλησία Του.
Σχέσεις αγαπητικές κατ' εικόνα του ενδοΤριαδικού προτύπου.
Διότι τελικά η ύπαρξη από μόνη της δεν είναι τέλεια.

Η αγάπη αλλοιώνει την ύπαρξη σε κάτι πιο βαθύ και θεϊκό.
Την κάνει πρόσωπο, την κάνει σχέση, κοινωνία.
Την εναρμονίζει στις κλίμακες της ατέλεστης τελείωσης.

Και πλέον δεν μας λείπει τίποτα.
Τρόπος ζωής γίνεται το μοίρασμα του εγώ.
Αλληλοπεριχώρηση.

Ως εραστές με φόντο την μέθη της ελπίδας.
Με έναν κοινό στόχο. Τον άλλον. Το εμείς.




[2fA]





Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

"Τίποτα δεν είναι δεδομένο"






Από το άρθρο της Κατερίνας Τσίλλη:
"Πέντε πράγματα που μου δίδαξαν οι πρόσφυγες από τη Συρία"


1) Τίποτα δεν είναι δεδομένο. 

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, σε μια οργανωμένη χώρα, είχαν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τα καθημερινά τους βάσανα και τις καθημερινές μικρές χαρές και απολαύσεις της ζωής, ακριβώς όπως έχουμε κι εμείς.
Σήμερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα και ξεριζώνονται, για να ξεφύγουν από τα δεινά του πολέμου και των κακουχιών.

2) Η Γη είναι ένας ενιαίος οργανισμός, όπως το σώμα μας. 

Αν κάπου συμβεί μια καταστροφή, οι συνέπειες θα απλωθούν παντού.
Ακριβώς, όπως όταν μας πονάει το πόδι, υποφέρουμε ολόκληροι και όχι μόνο το πόδι.
Δεν υπάρχει κοντά και μακριά.
Όσο μακριά κι αν είναι το πόδι από το κεφάλι, ο πόνος θα είναι ο ίδιος για όλο το σώμα.

3) Η Δύση, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες των πολέμων και της εξαθλίωσης που επιβάλλει στους υπόλοιπους λαούς αυτού του πλανήτη. 

Δεν μπορούν να ανατρέπουν χώρες και ηγέτες και να αφήνουν ανέγγιχτους φανατικούς, που αποκεφαλίζουν και καταστρέφουν αρχαία μνημεία.
Και ίσως η προσφυγική κρίση είναι μόνο η αρχή.

4) Αν το θέλουμε πραγματικά να μην υπάρχουν μετανάστες ή πρόσφυγες, θα πρέπει να φροντίσουμε να μην έχουν κανέναν λόγο να ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους. 

Κανείς δεν θέλει να φύγει από το σπίτι του για να ξενιτευτεί και πόσο μάλλον υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες. Αυτό που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να συμβάλλουμε στην παύση των πολέμων, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης κάθε λαού.

5) Και αντί να αντιδρούμε τώρα απάνθρωπα, σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τόση ανάγκη, έπρεπε να είχαμε αντισταθεί εξαρχής, με διαδηλώσεις, με ειρηνικές πορείες, ακόμα και μποϊκοτάζ των δυνάμεων που ενορχηστρώνουν αυτές τις καταστροφές. 

Όπως είπε ο Martin Luther King:
«Οι ζωές μας αρχίζουν να τελειώνουν, τη στιγμή που σιωπούμε γι αυτά που μετράνε».






globalview – [2fA]




Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Μικρέ μου Άγιε - 25













ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––-----------------
Σημειώσεις στο περιθώριο



"Μικρέ μου Άγιε.. "


Η κυρία Σοφία, η αδύνατη κάτασπρη γριούλα, υπήρξε μια ξεχωριστή παρουσία
στην Κλινική.
Ο θάλαμος της βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το Γραφείο του Διευθυντή
και το κρεβάτι της ήταν το πρώτο στη σειρά.

Κάποιοι χρόνιοι ασυλικοί ασθενείς συχνά μιλούν ασυνάρτητα, βγάζουν κραυγές ή βρίζουν και βωμολοχούν. Η συμπεριφορά τους επηρεάζει το σύνολο των νοσηλευόμενων και τελικά χρωματίζει την ατμόσφαιρα, με μια νότα ανεξέλεγκτης υπερβολής σε όλες τις καθημερινές εκδηλώσεις τους.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει κυρίως τη ζωή τους, δεν είναι ο θόρυβος, ο τρόπος
που κινούνται και οι αφύσικες στάσεις τους, ούτε ακόμα και οι παραλογισμοί τους.
Είναι η αίσθηση κενού, η συναισθηματική απουσία, που δηλώνει δισδιάστατα
θα έλεγες στον χώρο, την αχνή και γκρίζα παρουσία τους.

H υπερβολή τoνίζει την αδράνεια της βούλησης, το χάος της σκέψης και τα χαμένα αισθήματα.
Την αμυντική τελικά εγκύστωση της προσωπικότητας στη φυλακή της ατομικότητας.

Στη νοσηρή αυτή κατάσταση, που ενισχύεται από χίλιους εξωτερικούς παράγοντες, επιπλέουν τα ένστικτα, οι παλιά εγκαταστημένες μαθήσεις και οι απωθημένες και αποδεσμευμένες πια από την κρίση, επιθυμίες.


Η κυρία Σοφία δεν επηρεαζόταν απ’ όλα αυτά.
Δεν ήταν ίσως λιγότερο άρρωστη από τους περισσότερους, όμως η συμπεριφορά της
έδινε μια αίσθηση μέτρου, αρχοντιάς κι ενός περιεχομένου όχι ελεγχόμενου,
αλλά πολύ διαφορετικά διαμορφωμένου.

Έμενε συνήθως στο κρεβάτι της ή την έβλεπες να κινείται διακριτικά στους διαδρόμους
μ’ ένα αχνό υπομειδίαμα στα ωχρά της μάγουλα. Μιλούσε και φερόταν σεμνά και αθόρυβα.

Με τον Διευθυντή είχαν μια ιδιαίτερη σχέση.
Όταν εκείνος περνούσε από τον θάλαμο για μια γρήγορη επίσκεψη
ή τύχαινε να τον συναντήσει στον δρόμο της, τα άδεια μάτια της ξαφνικά ζωντάνευαν,
μια έκφραση δέους και πηγαίας χαράς φώτιζε το πρόσωπο της και με γλυκύτητα
τον προσφωνούσε: "Μικρέ μου, άγιε!.. "

Τα ίδια λόγια με εμμονή στον ίδιο τρόπο, όσες φορές τον έβλεπε μπροστά της, είχαν περάσει στην γραφική πλευρά της καθημερινότητας, παράλληλα με τα άπειρα προβλήματα
που παρουσιαζόντουσαν κάθε μέρα και όλοι –γιατροί και προσωπικό- τα είχαν συνηθίσει, κανένας δεν έδινε την παραμικρή σημασία.


Μόνο ο Διευθυντής, μέσα στην κούραση και τις έννοιες του, άκουγε τις τρεις αυτές λέξεις "Μικρέ μου άγιε" από το στόμα της καλής γριούλας και πραγματικά χαιρόταν.

Κάποιες φορές αποκαμωμένος, σηκωνόταν ξαφνικά από το γραφείο του, πεταγόταν απέναντι να ρίξει τάχα μια ματιά στον θάλαμο, μα στην πραγματικότητα για να πει μια καλημέρα στη γιαγιά-Σοφία, να δει τη γνώριμη λάμψη  στα μάτια της και ν’ ακούσει την προσφώνηση της.

Όχι βέβαια γιατί αποκαλούσε εκείνον "άγιο", μα γιατί άκουγε να του μιλά μια αληθινή αγία,
μια πληγωμένη ψυχή που δεν της ξέφευγαν μέσα στον διαρκή μετεωρισμό του μυαλού της,
κακίες και ασχήμιες, αλλά εσωτερικό φως και καλοσύνη.

Δεν το έλεγε, αλλά έβλεπε στο διαλυμένο πρόσωπο της Σοφίας, την ψυχή της αγίας, που χάριζε πηγαία στο στερημένο από κάθε πνευματικότητα σκληρό περιβάλλον
του ψυχιατρείου, και Πίστη και Ελπίδα και Αγάπη.   

Κι έπαιρνε κουράγιο.



Μ[2φΑ]





Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

"Γαλήνη.. "





Μια ιστορία με τρεις λέξεις


"Ποιος καλός άνεμος σε φέρνει εδώ;"
ρώτησε ο σοφός ερημίτης τον οδοιπόρο, που ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.
"Εγώ θέλω γαλήνη... " απάντησε μελαγχολικά εκείνος.


Ο ερημίτης πήρε ένα ξύλο κι έγραψε στο χώμα:
- Εγώ θέλω γαλήνη -
"Κοίταξε τώρα πόσο απλό είναι", είπε στον οδοιπόρο και διέγραψε με μια κίνηση το Εγώ.

"Σβήνεις πρώτα το εγώ.
Είναι αδύνατον να βρει γαλήνη αυτός που έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και νομίζει πως μπορεί να τη βρει μόνος του, μακριά από τον Θεό.
Το εγώ πάντα θα νιώθει ότι απειλείται από όλους γύρω του κι έτσι πάντα θα φοβάται. 
Θα μετατρέπεται σε εγωισμό για να επικρατεί, και θα διώχνει τον Θεό και την γαλήνη Του."

Με μια δεύτερη κίνηση διέγραψε το Θέλω.
"Πρέπει να σβήσεις και τη λέξη θέλω
Το θέλω δηλώνει επιθυμία, ανάγκη και προσκόλληση.
Όταν τρέχεις πίσω από τις μάταιες επιθυμίες σου, ποτέ δεν θα βρεις χρόνο να γαληνέψεις και να γίνεις ευτυχισμένος.

Θυμάσαι την ιστορία του κουνουπιού;
Αν σε ένα δωμάτιο υπάρχουν δέκα κουνούπια κι εσύ σκοτώσεις και τα εννιά απ' αυτά, το δέκατο κουνούπι πάλι δεν θα σε αφήσει να κοιμηθείς.
Έτσι είναι και οι επιθυμίες.
Όσες και να ικανοποιήσεις, πάντα θα υπάρχει κάποια που δε θα σε αφήνει να κοιμηθείς."


Ο οδοιπόρος τότε κοίταξε τις διαγραμμένες λέξεις στο χώμα και λένε, πως τότε βίωσε την πρώτη του αφύπνιση.
Είχαν σβηστεί το εγώ και το θέλω, και είχε μείνει η Γαλήνη...



fb – [2fA



Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

"Δον Κιχώτης"





Δον Κιχώτης
Κώστας Ουράνης


Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ’ άλογο του
το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει,
και πίσω του, το στωικό γαϊδούρι του καβάλα
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.

Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια...


Στο πέρασμα του απ’ τους πλατιούς του κόσμου δρόμους, όσοι
τον συντυχαίνουν, για τρελό τον παίρνουν, τον κοιτάνε,
τον δείχνει ο ένας του αλλουνού - κι ειρωνικά γελάνε

Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί
οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!



[2fA]





Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

"Συμβολισμός και πορεία"




Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού στο Καντούνι Καλύμνου





Ο συμβολισμός της εικόνας είναι προφανής
και η "πορεία" της ζωής αυτονόητη.

Ν. Σ.





Φωτογραφίες: Nikolaos Smalios
κλικ για μεγάλο μέγεθος

fb – [2fA]