"… των Ελλήνων τα ιερά.. "

Θεοφάνης Μαλκίδης

Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών

Αυτές τις ημέρες του 1922 γράφονταν δύο από τις τελευταίες πράξεις της Γενοκτονίας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης, της Μικράς Ασίας, του Πόντου.

Μία ήταν η καταστροφή της Σμύρνης και η άλλη, η ανακωχή των Μουδανιών, με την οποία ο Ελληνισμός υποχρεώθηκε σε φυγή και από τη Θράκη.

Από τον όμορφο αυτό λιμένα όμως της Θρακικής ενδοχώρας, δεκαπέντε μήνες αργότερα θα διαδραματιζόταν η τελευταία και πιο φρικιαστική πράξη του Ελληνικού Ολοκαυτώματος.

Μπορεί οι Νεότουρκοι, Τζεμάλ, Ενβέρ και Ταλαάτ πασά καθώς και ο Μουσταφά Κεμάλ, να δολοφόνησαν 1.000.000 Έλληνες και Ελληνίδες, αλλά φρόντισαν να εξαφανίσουν τα ίχνη τους, με ένα τρόπο που αφού δεν τιμωρήθηκε. επαναλήφθηκε από τον πιστό τους μαθητή Χίτλερ, λίγα χρόνια αργότερα.

Ο Χρήστος Αγγελομάτης στο βιβλίο του «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» (Αθήνα 1924) αναφέρεται στο μέγεθος του εγκλήματος, τους θύτες και τους συνεργάτες τους:

«Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται την δημοσιευθείσαν είδησιν εις τα αθηναϊκάς εφημερίδας, μίαν ημέρα του Φεβρουαρίου του 1924.

Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον “Ζαν”, μετέφερε 400 τόννους οστών Ελλήνων, από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας εις την Μασσαλίαν, προς βιομηχανοποίησιν.

Οι εργάται του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίον να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος πρόξενος και επετράπη ο απόπλους».

….  ….

tominews - thesecretrealtruth

fb  - [2fA]

"Το μαγικό κουτί του γάμου "

Το μαγικό κουτί του γάμου

Οι περισσότεροι άνθρωποι που παντρεύονται πιστεύουν σ’ έναν μύθο,
ότι ο γάμος είναι ένα όμορφο κουτί γεμάτο με όλα τα πράγματα που λαχταρούν, 

συντροφικότητα, οικειότητα, φιλία, κλπ.

Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος στην αρχή, δεν είναι παρά ένα άδειο κουτί.
Θα πρέπει να βάλει κανείς πρώτα κάτι μέσα,
για  να μπορεί να πάρει μετά απ’ αυτό.

Δεν υπάρχει αγάπη στον γάμο - η αγάπη είναι στους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι είναι που βάζουν την αγάπη στον γάμο.

Δεν υπάρχει ρομαντισμός στο γάμο.
Εσύ πρέπει να εμποτίσεις τον γάμο σου με ρομαντισμό.

Ένα ζευγάρι πρέπει να μάθει την τέχνη και τον τρόπο να κρατά συνεχώς
το κουτί γεμάτο με προσφορές, εκδηλώσεις αγάπης,
εξυπηρετήσεις και επαίνους.

Εάν παίρνεις περισσότερα από όσα βάζεις, σύντομα το κουτί θα αδειάσει…

fb – [2fA]

"… ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι… "

Η Παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα (Λου 15:11-32)

Από κείμενο του Μιλτιάδη Κωνσταντίνου (αποσπ.)

….

Αυτή η στενή σχέση με τον Θεό και κυρίως οι συνέπειες που έχει αυτή στην καθημερινή ζωή των πιστών υπογραμμίζεται στην ευαγγελική παραβολή που περιέχεται στο Λου 15:11-32.

Ένας άνθρωπος είχε δυο γιους, από τους οποίους ο μικρότερος ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και το κατασπατάλησε, ενώ ο μεγαλύτερος έμεινε κοντά στον πατέρα του.
Όταν ο άσωτος γιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, ξαναγύρισε μετανοιωμένος στον πατέρα του, ο οποίος όχι μόνο δεν τον έδιωξε, αλλά και τον καλοδέχτηκε, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη δυσαρέσκεια του άλλου γιου του.

…. Αν δεν γνώριζε ο άσωτος την απροϋπόθετη αγάπη του πατέρα του, δεν θα αποφάσιζε ποτέ να επιστρέψει. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μέρος της παραβολής τελειώνει με τη φράση: “ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε” που υπογραμμίζει την απέραντη χαρά του πατέρα.

Και στο δεύτερο μέρος της παραβολής πάλι ο πατέρας είναι αυτός που βγαίνει για άλλη μια φορά από το σπίτι του για να παρακαλέσει το μεγαλύτερο γιο του να συμμετάσχει στη  χαρά της επιστροφής του αδελφού του.
Έτσι, θα ήταν ορθότερο να ονομάζεται η σχετική περικοπή όχι "Παραβολή του Ασώτου", αλλά "Παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα".

…. Όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος στην Πρώτη Πρὸς Κορινθίους Επιστολή του: “Όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν είναι όλα προς το συμφέρον μου. Όλα μου επιτρέπονται, εγώ όμως δεν θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει …” (1Κο 6:12), για να καταλήξει προσφέροντας ένα αποφασιστικής σημασίας κριτήριο όλων των επιλογών των χριστιανών: 

“… Δεν ανήκετε στον εαυτό σας· σας αγόρασε ο Θεός και πλήρωσε το τίμημα. 
Αυτόν, λοιπόν, να δοξάζετε με το σώμα σας και με το πνεύμα σας, που ανήκουν στον Θεό”
(1Κο 6:19-20).

Ό,τι έχουν οι άνθρωποι προέρχεται από τον Θεό και ανήκει σ’ αυτόν.
Οι άνθρωποι, επομένως, είναι διαχειριστές των αγαθών που τους δίνει ο Θεός.
Ο Θεός, όπως και ο πατέρας της παραβολής, δεν βάζει όρους, δεν θέτει κανέναν περιορισμό στα παιδιά του. Όλες οι δυνατότητες είναι ανοιχτές μπροστά στον άνθρωπο.

Στον καθένα μένει να κάνει τις επιλογές του. Να χρησιμοποιήσει τα αγαθά που του δίνει ο Θεός για τη δόξα του ή να κυριευτεί από αυτά και να χάσει τον προσανατολισμό του.

Η απέραντη λοιπόν αυτή, αγάπη του Θεού που τονίζεται στην παραπάνω παραβολή δεν προτρέπει στην ασυδοσία, αλλά αποτελεί κίνητρο για τη μετάνοια του ανθρώπου και την επιστροφή του στην πατρική οικία, στην κοινωνία με τον Πατέρα.

Η παράσταση του Θεού σαν οργισμένου τιμωρού εμβάλλει φόβο στον άνθρωπο και τον απομακρύνει περισσότερο, ενώ ο τονισμός της θείας αγαθότητας τον ενθαρρύνει, ώστε να πλησιάσει τον Θεό.

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η συγκεκριμένη περικοπή διαβάζεται, σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, την περίοδο του Τριωδίου, την κατεξοχήν περίοδο της μετάνοιας, αλλά και του επαναπροσδιορισμού της σχέσης του καθενός μας με τον Θεό.

…. Η παραβολή του σπλαχνικού πατέρα θέτει μια σειρά από ερωτήματα, στα οποία επείγει να δώσει ο κάθε χριστιανός αμέσως μιαν απάντηση.

Εκτιμά την υγεία που του χάρισε ο Θεός, διοχετεύει τη ζωτικότητά του σε έργα που δοξάζουν το όνομα του Θεού ή τη σπαταλά μέσα στο καθημερινό άγχος, τη νευρικότητα και τον αγώνα για προσωπική ανάδειξη;

Χρησιμοποιεί τα λίγα ή πολλά χρήματά του για τη δόξα του Θεού ή τα σπαταλά για την προσωπική μου απόλαυση; Θέτει τις γνώσεις του, την κοινωνική του θέση στην υπηρεσία των συνανθρώπων του ή τα σπαταλά για την προσωπική του προβολή;

Τη σημερινή μέρα, που κι αυτή είναι δώρο του Θεού, θα την αξιοποιήσει ή θα πάει κι αυτή χαμένη όπως τόσες άλλες; Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που έρχεται, είναι η καταλληλότερη για περισυλλογή και αυτοέλεγχο.

Και αν από τον αυτοέλεγχο αυτόν αναγνωρίσει κανείς ότι ήταν μέχρι σήμερα άσωτος ή μίζερος, ο Χριστός με την παραβολή του δεν αφήνει κανέναν χωρίς ελπίδα.
Βεβαιώνει ότι ο πατέρας όλων έχει και άλλα, πολλά αγαθά και περιμένει.

Ένα μόνο χρειάζεται να κάνει κανείς: Να αποφασίσει, σήμερα κιόλας, να γυρίσει κοντά του.

Το πλήρες κείμενο: pemptousia

[2fA]

Ο μήνας της σιωπής.. - 34

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

Ο ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Τελευταίος μήνας του Χειμώνα, και στον κύκλο του χρόνου
στέκεται αντικριστά με τον Αύγουστο
Με όσες αντιστοιχίες τους παραλληλίζουν και τις ανάλογες αντιθέσεις
που τους διακρίνουν

Ο καθένας με τα πιο αδρά χαρακτηριστικά της εποχής του.

Το ξύπνημα από τη νάρκη της συντήρησης, στρέφει το βλέμμα
στους ορίζοντες της Άνοιξης
Άνοιξη σημαίνει τριώδιο - κι Ανάσταση

Τι ταιριάζει καλύτερα από τη σιωπή;

Αποκριάτικοι χοροί και παρελάσεις, προκλητική διάθεση και ξενοιασιά,
όταν και όπου εκδηλώνονται,
μαρτυρούν με την ένταση της αντίδρασης τους, αυτό ακριβώς:

την εσωτερική στάση σιωπής που υπαγορεύουν στο πνεύμα
τα παγωμένα μονά φεγγάρια της αυτογνωσίας μας.

Τα γυμνά κλαριά στις κερασιές διατρανώνουν καρτερικά την πίστη τους
στη σιωπή, ενώ κάτω απ’ τη διαύγεια του ουρανού, επωάζουν
τους νέους ανθούς

κάτι μας ξεγλιστρά απαρατήρητο στις δίσεκτες μέρες  μας
– να είναι η ελπίδα;

Μ[2φΑ]

"Ο Πληθυντικός Αριθμός "

Κική Δημουλά, "Ο Πληθυντικός Αριθμός"

- Από Το λίγο του κόσμου (1971)

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

ebooks – [2fA]

"Kάποιο ξεκίνημα πικρό "

Κική Δημουλά, "Νοσταλγία"

- Από τη συλλογή Έρεβος (1956) 

Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ’ ατέλειωτη νύχτα.
Μπροστά μας ένα σταχτοδοχείο
όπου τινάζαμε μια τεφρωμένη ολοκλήρωση.
Το ρολόγι του σχεδίαζε με το χρόνο
κάποιο ξεκίνημα πικρό.
Και τότε εγώ
σήκωνα το ποτήρι
και πίναμε μαζί κάποιο σαλπάρισμα
ανάκατο με μια σιγή.

Στο χωρισμό μήτε αντίο
μήτε φιλί..

[Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998]

kikidimoula 

[2fA]

"Παπα-Γιώργης Χιωτάκης "

Παπα-Γιώργης Χιωτάκης – Φίλος γνήσιος του Οσίου Πορφυρίου


- Από το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Ρομφαία -

Εκοιμήθη σήμερα, Κυριακή 21 Φεβρουαρίου σε ηλικία 88 ετών ο γνωστός μαχητικός Ιερέας των Σφακίων παπά Γιώργης Χιωτάκης.

Ο χαρισματικός παπα Γιώργης ήταν από τα Νομικιανά τα οποία ανήκουν στον δήμο Σφακίων και είχε δώδεκα παιδιά, ενώ τον είχε τιμήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος ως υπερπολύτεκνο ιερέα.

«Είμαι ένας Ταλιμπάνης της εκκλησίας, που τον θάνατο δεν τον έχω για τίποτις.
Όποιος φοβάται τον θάνατο δεν μπορεί να κάνει καλή πράξη, όποιος προδικάζει τη νίκη για να πολεμήσει είναι ηλίθιος. Άπαξ και πολεμώ είμαι νικητής»
- είχε πει πριν λίγο καιρό ο παπα Γιώργης σε συνέντευξή του.

Να αναφερθεί πως τον μακαριστό παπα Γιώργη αγαπούσε πάρα πολύ ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, το οποίο πολλές φορές ο Όσιος το έδειχνε έμπρακτα.

Συγκεκριμένα ο Όσιος Πορφύριος κατέβηκε στα Χανιά και έμεινε στο σπίτι του παπα Γιώργη για δύο ολόκληρες εβδομάδες, κάτι που δεν συνήθιζε να κάνει ο Όσιος Πορφύριος.

Κάποτε ο παπα Γιώργης μου είχε πει ένα θαυμαστό γεγονός με το Όσιο Πορφύριο:
- Αιμίλιε μου, μια φορά πήγαινα με τον Γέροντα Πορφύριο σε ένα μέρος εδώ στην Κρήτη.

Τότε μπροστά μας είδαμε ένα ποτάμι και του λέω:
- Γέροντα, να 'χαμε ένα γάιδαρο!
Και απαντά ο Γέροντας Πορφύριος: - Πού να τον βρούμε παπα Γιώργη;
- Νάτος Γέροντα, και του έδειξα τον εαυτό μου.

Τότε Αιμίλιέ μου τον έβαλα σε μία πέτρα και τον πήρα στους ώμους μου.
Μόλις μπήκα στο ποτάμι ο Γέροντας Πορφύριος μου χάιδεψε το κεφάλι και μου λέει:
- Αυτό πρέπει να γίνει ζωγραφιά παπα Γιώργη μου! 

Στην συνέχεια ο Παπα Γιώργης μου είπε:
- Όταν επιστρέψαμε πάλι στο ποτάμι και έσκυψα να τον ξαναβάλω στους ώμους μου, ω του Θαύματος βρεθήκαμε απέναντι χωρίς να θυμάμαι πώς περάσαμε, αλλά ούτε ήμασταν βρεγμένοι. 

Με τον Παπα Γιώργη είχα γνωριμία πολλά χρόνια, πολλές φορές με έπαιρνε στο τηλέφωνο και μου έλεγε:
- Αιμίλιε μου, πότε θα γίνει ο Γέροντας Πορφύριος άγιος; Πρέπει να γίνει...
φώναζε χαρακτηριστικά από την άλλη άκρη της γραμμής.

Αιωνία η μνήμη σου παπα Γιώργη...

- Παλαιότερο δημοσίευμα

Από τον Συντάκτη του Blog "Νεκρός για τον κόσμο" -

... "Είναι ηλιοψημένος και θυμίζει ασκητή από τοιχογραφία βυζαντινού εξωκκλησιού.
Στα Σφακιά πασίγνωστος, και πέρα απ’ τα Σφακιά.
Τον εκτιμούν όχι μόνο οι πιστοί, αλλά κι εκείνοι που αγαπούν την κρητική πολιτισμική παράδοση, γνήσιος εκφραστής της οποίας θεωρείται ο παπα Γιώργης.

Τα Σφακιά, ας σημειωθεί, υπάγονται στη μητρόπολη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, που περιλαμβάνει το νότιο τμήμα του νομού Ρεθύμνης και την επαρχία Σφακίων.
Δεν περιλαμβάνει καμία πόλη, μόνο ταπεινά χωριά, και θεωρείται η πιο φτωχή μητρόπολη μέσα στο ελληνικό κράτος.

Ο παπα Γιώργης είναι φτωχός και απλός.
Ευγενής και πιστός, ευφυής, αλλά και σοφός, σχετικά μικρόσωμος, αλλά με μεγαλοπρέπεια που σοκάρει, με τον φαινομενικά απελέκητο τρόπο ενός ιθαγενούς, δηλαδή ενός Έλληνα ιθαγενούς, απ’ αυτούς που η Ευρώπη τους θαυμάζει και τους φωτογραφίζουν οι τουρίστες, και που απ’ αυτούς τους τουρίστες ζουν σε μεγάλο βαθμό τα παραθαλάσσια κομμάτια των Σφακιών κι όλης της Κρήτης…

Τίμιος, ανεπιτήδευτος, ανόθευτος εκφραστής ενός πολιτισμού διαφορετικού απ’ αυτόν, στον οποίο ξημεροβραδιαζόμαστε εμείς οι πολιτισμένοι και δυτικοποιημένοι –εξευρωπαϊσμένοι– αστοί.

Η παρουσία αυτού του παπά, το βλέμμα του, η φάτσα του, η κουβέντα του, αλλά και η σιωπή του, σε φέρνουν σε επαφή με μια σοφία και μια πνευματική κληρονομιά υψηλού επιπέδου και αποδεικνύει πως ο «δικός του» πολιτισμός (ο ρωμέικος και ορθόδοξος – και δικός μας θα μπορούσε να είναι και ήταν κάποτε) παραδόξως δεν έχει ανάγκη ετούτον τον πολιτισμό για να διαθέτει ποιότητα ζωής, ομορφιά, αυτάρκεια, ευγένεια και αγάπη.

Όλα αυτά τα αγαθά τα έχει και τα εκφράζει η συμπεριφορά του παπά Γιώργη.
Σε κάθε περίπτωση, "λέει" να τον έχεις παπά και "λέει" να ταξιδέψεις μέχρι τα Σφακιά για να τον συναντήσεις.

Ο παπά Γιώργης Χιωτάκης ανήκει στο ίδιο είδος ανθρώπων όπου ανήκαν ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου. Δεν είναι σαν εμένα π.χ., που μου αρέσει να διαβάζω Παπαδιαμάντη και Κόντογλου, αλλά είμαι ένα «τρυφερό πόδι» της Ενωμένης Ευρώπης – εκείνος είναι ό,τι ήταν οι δυο εκείνοι άνθρωποι της δικής μας παράδοσης.

Τι είναι, δηλαδή;
Έλληνας του παλιού καιρού, να το πω απλά, όχι Εγγλεζάκι, ούτε Αμερικανάκι. Απ’ αυτούς τους Έλληνες, την καλή εκδοχή, που δεν έχουν ανάγκη το Δ.Ν.Τ. και την Ε.Ε. και που τώρα είναι υπό εξαφάνισιν.

Το γράφει και στο Internet μια ταξιδιώτισσα:

..."Αν σταθείτε τυχεροί θα συναντήσετε τον παπά-Γιώργη Χιωτάκη που η κουβέντα μαζί του θα σας συνεπάρει… ακόμα κι αν τον βρείτε υπερβολικό"…

Ο πόνος του για το συνάνθρωπο τον οδήγησε να γίνει και μέλος της Ένωσης Σφακιανών Παπάδων, μιας συντροφιάς απλών ορεσίβιων ιερέων της περιοχής του, που έκανε κάποιες πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις, ιδίως τις δεκαετίες του ’80 και ’90.

Τον 15αύγουστο του 2010 ο Λαογραφικός Όμιλος Χανίων τίμησε τον παπά Γιώργη ως έναν από τους γνήσιους εκφραστές της κρητικής πολιτισμικής κληρονομιάς.
Ο παπάς ανέβηκε στο βήμα και, αν και δεν είναι λόγιος, διάβασε ένα κομμάτι από αρχαίο εκκλησιαστικό κείμενο για την Κοίμηση της Θεοτόκου, από το πρωτότυπο.

Εκτός από σοφός και στοχαστικός, είναι επίσης μερακλής και τραγουδιστής, τραγουδώντας μαντινάδες και ριζίτικα"...

----

Αυτή ήταν μια μικρή αναφορά στον παπα Γιώργη Χιωτάκη...
Τον επαναστάτη ρασοφόρο που δίνει υπόσταση ανυπόκριτη στον Λόγο του Χριστού, που δε μπορεί να 'ναι άλλος από το Λόγο του δίκιου, το Λόγο της ίδιας της ζωής! τούτης!
της υπαρκτής, εδώ στη γη, στον κόσμο μέσα!
Στον κόσμο με τους σταυρωτήδες του ανθρώπου, με τους ληστές της ζωής, με τους εμπόρους της ελπίδας, που εκείνος ο λόγος, εκείνου του Χριστού, μια λέξη μας κραυγάζει:
Ξεσηκωθείτε! Σπάστε τις αλυσίδες στο κορμί και το μυαλό! Μόνο αυτές έχετε να χάσετε!...

Περισσότερα στο: facebook - Δ. Τζ. και στο: greecewithin

romfea

[2fA]

"Ελεύθερα Ιωάννινα "

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων

[…. ]

Το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου του 1913, οι πρώτες μονάδες του ελληνικού στρατού παρέλασαν στην πόλη υπό τις επευφημίες των κατοίκων.

Τα Ιωάννινα, μετά από 483 χρόνια δουλείας, ήταν και πάλι ελεύθερα.

Το χαρμόσυνο άγγελμα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έγινε αμέσως γνωστό στην Αθήνα, σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού.

Ο Γεώργιος Σουρής δημοσίευσε στον Ρωμηό το ακόλουθο ποίημα:

Τα πήραμε τα Γιάννινα - μάτια πολλά το λένε,
μάτια πολλά το λένε - όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών- κι αηδόνια του Μετσόβου,
που τα έκαψεν η παγωνιά - κι ανατριχίλα φόβου.

Το λένε χτύποι και βροντές - το λένε κι οι καμπάνες,
το λένε και χαρούμενες - οι μαυροφόρες μάνες.

Το λένε και Γιαννιώτισσες - που ζούσαν χρόνια βόγγου,
το λένε κι Σουλιώτισσες - στις ράχες του Ζαλόγγου.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς.

Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913, είχε απελευθερώσει την Βόρειο Ήπειρο.

sansimera

GT – [2fA]

"Τελώνης ή Φαρισαίος; "

Η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου  (Λουκά, ΙΗ΄ 9-14)

"Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στον Ναό, για να προσευχηθούν.
Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης.
Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά στο μέσον του Ναού κι άρχισε να προσεύχεται ως εξής:

«Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους, άρπαγας, άδικος ή μοιχός ή και σαν αυτόν τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα, και δίνω στον ναό το ένα δέκατο από τα εισοδήματά μου».

Αντίθετα ο Τελώνης στεκόταν παράμερα, και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό.
Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό».

Σας βεβαιώνω, ότι ο τελώνης έφυγε για το σπίτι του συμφιλιωμένος με τον Θεό. Αυτού την προσευχή άκουσε ο Θεός.

Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί."

Από την Κυριακή αυτή ανοίγει ο κύκλος του Τριωδίου.

Η Εκκλησία μας με την σημερινή παραβολή σηματοδοτεί την έναρξη της προετοιμασίας μας για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, και μας θυμίζει ότι το πρώτο βήμα για τη σωτηρία μας είναι η ταπείνωση.

pemptousia – [2fA]

"Ταπείνωση και κομπασμός "

Της Δήμητρας Γ. Σαρρή  - από το κείμενο της, «Περί ταπεινώσεως»

Στην Ορθοδοξία όλα αναδεικνύονται και όλα φωτίζονται από την ελευθερία που δίδει και παραδίδει με αγάπη στον κλήρο Του, ο Θεός.
Στο σημείο ακριβώς της ελευθερίας, παρουσιάζεται μεγαλοπρεπώς η πηγαία πίστη του εκάστοτε χριστιανού, η θυσία που γίνεται ο ίδιος με ταπείνωση και μαρτύριο πίστης, στο όνομα της θυσίας του Κυρίου του (Μκ η 34).

Όταν με ελευθερία, επιλέξει κάποιος να μπει στο σώμα της Εκκλησίας και να γίνει μέλος των μελών της, οφείλει να στηρίξει στους ώμους του τον πόνο της ταπεινώσεως του δικού του σταυρού. Να ακολουθήσει την πορεία και τα του Χριστού βήματα και αν χάσει την ζωή του επιγείως για εκείνον, θα την κερδίσει ουράνια αιωνίως (Μτ 10:38-39).

Τούτη είναι η σωτηρία του ανθρώπου, εμπνεόμενη από τα πάθη του Κυρίου του
(Β Κορ 5:21).
Η ταπεινότητα του Ιησού Χριστού δίδαξε, ότι η αγάπη που τον διέπνεε για το ποίμνιό του τον οδήγησε στο να πάθει, να σταυρωθεί και να πεθάνει.

Αν λοιπόν αγαπά ο πιστός εγκάρδια τον Κύριό του, αν διακατέχεται από καθάρια αγάπη ολοκληρωτικής πίστεως, δεν μπορεί πια να ζει για τον εαυτό του, αλλά να ζει για τον Χριστό (Β Κορ 5:14-15), να ζει στον Χριστό, γιατί τελικά ζει από τον Χριστό και ο Χριστός είναι η ίδια η ζωή (Ιω 14:6).

Πραγματική ταπείνωση του χριστιανού είναι η εκούσια μετοχή και συμμετοχή του, στα παθήματα του Ιησού Χριστού και μέσα από αυτά να βρίσκει αγαλλίαση και να ελπίζει το έλεος του Θεού, να Τον δοξάζει που υποφέρει και αντί για ντροπή, να νοιώθει ευτυχία
(Α Πε 4:12-18).

Όπως το σώμα ακολουθεί πάντα η σκιά, έτσι και τους ταπεινούς στοχασμούς ακολουθεί πάντα και παντού το έλεος του Θεού (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
Πίστη στον Θεό είναι εμπιστοσύνη του εαυτού σου στην κρίση Του.
Όταν λοιπόν ο πιστός παθαίνει, υποφέρει και ταπεινώνεται γιατί τούτο είναι θέλημα Θεού, δείχνει εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις Του (Α Πε 4:19).

Μπορεί να τον πιέζουν από παντού, δεν τον καταβάλλουν όμως. Μπορεί να βρίσκεται σε αδιέξοδο αλλά δεν απελπίζεται. Μπορεί να πέφτει κάτω μα συνεχίζει τον αγώνα, αγώνα ψυχής και σώματος. Μπορεί ακόμη να υποφέρει τόσο σωματικά και να μετέχει σχεδόν του θανάτου, αλλά στο πρόσωπό του να φανερώνεται η ζωή του αναστημένου Ιησού
(Α Πε 4:7-11).

Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες από τις οποίες περνά, τον διαπαιδαγωγούν και τον ωφελούν ώστε να μην υποστεί την τελική καταδίκη του κόσμου όλου (Α Κορ 11:31-32).
Για τον λόγο αυτό, ο χριστιανός πρέπει να επιμένει και να υπομένει γιατί έτσι θα διασφαλίσει την εκλογή του από τον Θεό και την είσοδό του στην Βασίλεια των Ουρανών
(Β Πε 1:10-11).

Η ταπείνωση ταύτη δεν είναι εξευτελισμός και ξεπεσμός, μα ανάδειξη πνεύματος κι ανθρωπιάς. Μπορεί ο πιστός να διακρίνεται από χριστιανική ταπείνωση, μα τούτο διαπνέεται από ανθρώπινη αξιοπρέπεια (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: «Είχε χριστιανική ταπείνωση, αλλά ανθρώπινη αξιοπρέπεια»).

Η ταπείνωση παρέχει κι εξασφαλίζει την σωτηρία της ψυχής (Δαβίδ).
Με αυτήν, οι χριστιανοί είναι πραγματικοί υπηρέτες του Θεού, όντας εφοδιασμένοι με υπομονή στις δυσχέρειες και τις στεναχώριες, στις κακοποιήσεις και τις φυλακίσεις, στις ταλαιπωρίες, τις αγρυπνίες και την πείνα.

Όμως, συστήνουν τον εαυτό τους με γνώση της αλήθειας, με ανεκτικότητα και καλοσύνη, με ανυπόκριτη αγάπη και φώτιση Αγίου Πνεύματος.
Όντας φτωχοί κάνουν πολλούς να «πλουτίζουν», μην έχοντας τίποτε κατέχουν τα πάντα
(Β Κορ 6:4-10).

Όταν έχουν αυτογνωσία αποκτούν πραγματική ταπεινοφροσύνη.
Και όταν την ταπεινοφροσύνη την ακολουθεί η επιείκεια για τους άλλους, είναι καθάρια, αν όμως δεν την χαρακτηρίζει η επιείκεια, τότε είναι ταπεινολογία (Αββάς Ισαάκ).

Γιατί η υπερηφάνεια, η αγενής στάση και ο κομπασμός κάνει και τους αγγέλους διαβόλους.

askitikon – [2fA]

"Η Αγάπη του Γκιμπράν "

Χαλίλ Γκιμπράν  [Λίβανος 1883 - Νέα Υόρκη 1931]
Ποιητής, φιλόσοφος και καλλιτέχνης, μαθητής του Αύγουστου Ροντέν

- Σ' έναν τόπο μακρινό, ζει χρόνια ο Αλ Μουσταφά, ο Προφήτης, κι όταν φτάνει
η στιγμή να γυρίσει στο νησί του, καταβεβλημένος από τη θλίψη των αναμνήσεων,
καταφεύγει στον κήπο των προγόνων του, όπου οι κάτοικοι του τόπου, του ζητούν
το δώρο της σοφίας του. 

Ρωτούν για όσα βαραίνουν την καρδιά τους κι αυτός, με λόγια καθαρά και διαυγή,
απαντά για όλα τα ανθρώπινα: την αγάπη, την ελευθερία, τα παιδιά, τον γάμο,
τη δουλειά, τον πόνο, τη φιλία, τον χρόνο, τον θάνατο... -

Όταν η αγάπη σε καλεί…

Khalil Gibran

Από το βιβλίο: "Ο Προφήτης & ο κήπος του Προφήτη"

[... ]   Τότε η Αλμίτρα είπε: "Μίλησε μας για την Αγάπη"
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε τον λαό κι απλώθηκε
βαθιά ησυχία - και με φωνή μεγάλη, είπε:

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την,
μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου,
μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της
μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μόλο που η φωνή της
μπορεί να σκορπίσει τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορυφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά
κλαδιά σου, που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
έτσι κατεβαίνει και ως τις ρίζες σου και ταράζει
το κράτημα τους στο χώμα.

Σαν δεμάτι σταριού σε μαζεύει κοντά της. Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει, για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της
να γίνεις ιερό ψωμί, για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά σου κάνει η αγάπη, για να μπορέσεις να γνωρίσεις
τα μυστικά της καρδιάς σου, και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι
της καρδιάς της ζωής.
Αλλά αν από φόβο σου γυρέψεις μόνο την ησυχία και τη χαρά της,
τότε θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις την γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στο χωρίς εποχές κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου, 

και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της,
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται,
γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Η αγάπη δεν ζητά καμιά άλλη επιτυχία εκτός από την εκπλήρωση της.
Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι
που λέει το τραγούδι του στην νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια την γνώση σου της αγάπης.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρει ευχαριστίες
για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο, μ' ευγνωμοσύνη στην καρδιά.

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις
στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

- Mουσική του Θοδωρή Οικονόμου, από τη θεατρική παράσταση:
"Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε"

docv – diaforetiko

db – ep[2fA]

"Οι κουραμπιέδες "

ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

Του Δημήτρη Φαφούτη - από "το Ημερολόγιο του Μενέλαου"

[... Αυτό το ημερολόγιο είχε ξεκινήσει να το γράφει από μικρή, η μάνα του Μενέλαου, Γιαννούλα. Το παρέδωσε στον Μενέλαο όταν άρχισε να πηγαίνει σχολείο και εκείνος το συνέχιζε μέχρι σήμερα. . ]

Φλεβάρης 1949

Κρύος Φλεβάρης, φαρμακωμένος, ψήνει τα φίδια τη νύχτα, παγωμένοι οι δρόμοι το πρωί, ξαπολάνε μόνο σαν ο ήλιος ανέβει δυο καλάμια στον ουρανό.

Σηκώθηκα βαθιά χαράματα. H Λαμία πικρανασαίνει στον ύπνο της, μόνο ο Θεός γνωρίζει αν θα της λείψουν κι άλλοι σήμερα.

Το πρώτο τραίνο πέρασε.
Ακούγονταν στο σταθμό βρισιές, άκουσα κάποιους να βρίζουν θεούς και δαιμόνους.
Zωέμποροι θα ’ταν.

Τα τελευταία βαγόνια στο πρωινό δρομολόγιο ήταν γιομάτα άλογα και μουλάρια επιταγμένα, αγορασμένα, κλεμμένα, αυτοί που είχαν το πάνω χέρι το γνώριζαν, ποιος μπορούσε να τα βάλει μαζί τους.

Χτες, πριν το σούρουπο, άνθρωποι απ’ το χωριό είχαν φέρει τα κλεμμένα μουλάρια του Κουτή απ’ τη Μενδενίτσα και τα παζάρευαν όσο-όσο πίσω από το ορφανοτροφείο, με κάτι τσαμπάσηδες από τα Παλιοφάρσαλα.

Ξένο βιός, κόποι που δεν λογιάζονται, τα ’βαλαν στο χέρι με το έτσι θέλω, μιας και ο Γιώργης o Κουτής είχε βγει στο βουνό.

Ετοίμασα όλα τα υλικά κι έκατσα να φτιάξω κουραμπιέδες.
Ήταν στερνή -ίσως- επιθυμία της αδελφής μου Κούλας.

Η πεθερά μου η Σταθού μου ’μαθε πρακτικές συνταγές για γλυκίσματα, λίγες ξέρανε τέτοια μυστικά.

Κι όλα τούτα με απλά υλικά, πού να βρισκόταν κάτι περισσότερο μέσα στη φτώχεια που βολοδέρναμε.

Όμως το πόσο σούμπρο θα πέσει στο γλυκό, πότε θα ρίξεις τη ζαχαρένια πάχνη και πότε είναι η ώρα τα φύλλα της καρδοματζουράνας να κάνουν τα γλυκά να μοσχοβολάνε, όλα ετούτα δεν ήξεραν από φτώχεια.

Η γλυκιά προσμονή με τα πικραναστενάγματα οδηγούσαν τα ταλαιπωρημένα χέρια.

Συχνά με παίρνει το παράπονο γιατί τα χέρια μου σακατεύτηκαν στις ξένες αργατιές, δίχως σταματημό και λίγη ξεκούραση, από μικρό παιδί σε χέρια ξένα, που ζεσταίνονταν με τον κόπο των δικών μου χεριών.

Ας είναι όμως, μέσα από την κάμαρα ακούω τις αναπνοές των δύο παιδιών, κρυφακούω τα παραμιλητά τους, παρακαλώ να τα βρει καλά κι ετούτη η μέρα.

Σήμερα θα φτιάξω πολλούς κουραμπιέδες, έχω πολύν καιρό, πού διάθεση για γλυκίσματα, τα στόματα είναι κλειστά, με το φαρμάκι να αργοστάζει στους ουρανίσκους.

Έβαλα τα δυνατά μου, είχα περίσσεια ζάχαρη που ’δωσαν αντί για χρήματα στο άντρα μου για τα γαμπριάτικα παπούτσια που έφκιασε στο γιό του μαστρο-Κωσταντή, λαδέμπορα από την Πελασγία.

Μοσχομύρισε η γειτονιά από το ψήσιμο τους.

Tους έβαλα σε τρία χαρτόκουτα και σαν μπήκε για καλά η μέρα πήγα στις φυλακές.
- Σ’ ευχαριστώ αδελφούλα μου, είπε η Κούλα και μ’ αγκάλιασε.

Μαζώχτηκαν όπως το συνήθιζαν όλοι οι φυλακισμένοι, ο Σούλας, η Λύκα, η Μαργιούλα και άλλοι, που ξεχωριστά ο καθένας μετρούσε μέρες και περίμενε την ώρα του για το στερνό ματωμένο ταξίδι.

- Ακούστε αδέλφια. Τα γλυκά της Γιαννούλας είναι για σας. Δεν θα σας τρατάρω σήμερα. 

Θα τα φυλάξω για τη μέρα της εκτέλεσης.

Πριν με πάρουν θα περάσω απ’ όλα τα κελιά να σας κεράσω όλους, έναν-έναν.

Κι αν δεν προφτάσω, κι αν δεν μ’ αφήσουν, να κεραστείτε μόνοι σας.

Θέλω να με θυμάστε.

Με πήραν τα κλάματα κι έφυγα.

Θα περάσουν χρόνια πολλά να ξαναφτιάξω κουραμπιέδες.

Μονάχα, αν το θελήσει κάποτε ο Θεός, στους γάμους των παιδιών μου.

GT - [2fA]

"Ὑπάρχουν σήμερα ἅγιοι; "

Βιβλιοπαρουσίαση στους Ταξιάρχες

1η ανάρτηση

db – [2fA]

"Η επιδίωξη του ιδανικού "

Είπε ο Εμμανουήλ Κριαράς…  (1906-2014)

   - Να ονειρευόμαστε, αλλά ρεαλιστικά, έχοντας μια προοπτική, ένα σχέδιο.
Έχουμε αρκετούς, οι οποίοι και ξύπνιοι ονειρεύονται.
Πολλά κανείς ονειρεύεται, αλλά δεν τα πετυχαίνει. Η ζωή είναι σκληρή.

   - Ο χρόνος εξωραΐζει, διότι μας γυρίζει πίσω στα αμέριμνα χρόνια της νεότητας.
Λέμε συνήθως: "Ήταν παράδεισος τότε."
Μας φαίνεται έτσι, γιατί τότε ήμασταν πιο νέοι.

   - Η ζωή είναι τραγικό γεγονός, γιατί από τη στιγμή που αισθάνεστε τον εαυτό σας ξέρετε ότι θα πεθάνετε. Μπορεί να λέτε “δεν φοβάμαι τον θάνατο”, το λέω και εγώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον φοβόμαστε.

Είστε γεννημένοι για να ζήσετε, αλλά είστε γεννημένοι και για να πεθάνετε.
Ε, δεν μπορεί να συμφωνήσει ο άνθρωπος με αυτό.

   - Το μυαλό και η ψυχή, αυτά που κυβερνούν τον άνθρωπο, “παθαίνουν” από τη σύλληψη αυτής της τραγικότητας, ειδικά σήμερα που με την επικράτηση του τεχνικού πολιτισμού ξεχνιέται η ανθρωπιστική αγωγή.
Σήμερα, μαθαίνουμε όλοι να χειριζόμαστε μηχανές και δεν μπορούμε να εξυψώσουμε την ψυχή μας.

   - Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας.
Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα, όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του.

   - Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω τον σαρκικό – πνευματικό έρωτα προς τον–τη σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία.
Αυτό που λέμε φιλεργία.

Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. 
Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις.

   - Το μόνο ιδανικό που απέμεινε, είναι ίσως ο Έρωτας - υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού, σε κάθε μας ενέργεια.

[Από συνεντεύξεις του Εμμανουήλ Κριαρά στην Ελένη Ξενάκη για το «ΒΗΜΑ» και στη Βίκυ Χαρισοπούλου γτα τα «ΝΕΑ», τον Ιανουάριο του 2010.]

[2φΑ]

"Συζυγική αγάπη "

Από το βιβλίο, "Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Δ΄"

Ι. Η. Άγ. Ιω. Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Με ρώτησε κάποιος:

- Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;

- Η ευγνωμοσύνη, του λέω.

Ο ένας αγαπάει τον άλλον, γι’ αυτό που του χαρίζει.

Η γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή.

Ο άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά, ότι μπορεί να την προστατέψει.

Η γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια.

Ο άνδρας είναι ο κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ο χαμάλης.

Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν και την αλληλοπαρηγοριά, και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα.
Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να έχουν βάλει εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική.

Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ο ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει.
Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ο οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του.

Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ο ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται πάντοτε, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις.

Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν την αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά.
Γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλον.

Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια. 

Ενώ, όταν υπάρχει η πνευματική, η ακριβή αγάπη, και αν τυχόν ο ένας από τους συζύγους χάσει τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν θα τους χωρίσει, αλλά θα τους ενώσει περισσότερο.

eikonografies – [2fA]

"Τι είναι η ζωή.. "

Χόρχε Μπουκάι

από το βιβλίο του, "Ο δρόμος της πνευματικότητας"

[…. ]

Αφού μίλησε σχεδόν μία ώρα ο Κρισναμούρτι, είπε ότι είχε φτάσει τώρα και η στιγμή των ερωτήσεων.

- Χθες, είπε, με ρώτησε κάποιος μετά τη συζήτησή μας, πώς θα όριζα τη ζωή.
Είναι εδώ αυτός ο κύριος;

- Ναι, δάσκαλε, ακούγεται κάποιος από το βάθος της αίθουσας.

- Δεν είμαι εγώ ο δάσκαλός σου, απαντάει ο Κρισναμούρτι.
Ο δάσκαλός σου είναι μέσα σου…

- Χθες, σου ζήτησα να μου φέρεις δύο ρεβίθια, δύο φακές ή δύο φασόλια, για να μπορέσω να απαντήσω σήμερα στην ερώτησή σου. Τα έφερες;

- Βέβαια, εδώ τα έχω, λέει ο άνδρας.

Ένας κύριος γύρω στα σαράντα προχωράει μέσα απ’ το πλήθος και δίνει στον Κρισναμούρτι δύο άσπρα φασόλια, τα οποία ο ομιλητής παίρνει και κλείνει σφιχτά από ένα σε κάθε γροθιά.

- Την απάντηση θα την αφήσω για το τέλος, προσθέτει.

Την επόμενη μισή ώρα, ο Τζίντου Κρισναμούρτι απαντάει σε ερωτήσεις κάθε είδους για όλα τα θέματα.
Θυμάμαι ότι το παιχνίδι του —αν επρόκειτο για παιχνίδι— σχετικά με την απάντηση που καθυστερούσε να δώσει, είχε καταφέρει να με κρατήσει σε εγρήγορση. 

Έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού και ο Κρισναμούρτι κατεβάζει το κεφάλι και μιλώντας πολύ αργά, λέει:

- Με ρωτάνε τι είναι για μένα η ζωή… Νομίζω ότι αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω μόνο με λόγια, γιατί τη ζωή την αισθάνεσαι, τη βλέπεις, τη ζεις…
Δεν μπορώ να δώσω έναν ορισμό, μπορώ όμως ίσως, να δώσω ένα παράδειγμα. 

Μετά από μικρή παύση, ο Κρισναμούρτι συνεχίζει:

- Η ζωή είναι η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα "σ’ αυτό… "
… λέει και δείχνει το φασόλι που κλείνει στο αριστερό του χέρι,
"κι αυτό " καταλήγει, δείχνοντας το άλλο φασόλι, που ακόμα κρατάει στη δεξιά του γροθιά. 

Ένα επιφώνημα έκπληξης πλημμυρίζει, χωρίς υπερβολή, την αίθουσα.
Ένα πράσινο βλασταράκι φαίνεται να ξεπροβάλει από το φασόλι που βρίσκεται μέσα στην παλάμη του δεξιού του χεριού, εκτεθειμένο σε κοινή θέα.
Σε λιγότερο από μία ώρα, με την υγρασία και τη ζεστασιά του χεριού του, το ένα από τα δύο φασόλια —και μόνο το ένα!— είχε βλαστήσει.

Μετά, πολύ μετά, θα άρχιζαν για μένα οι ερωτήσεις.
"Τι ήταν αυτό που είχε γίνει;"  "Πώς το είχε κάνει;"

Κι ακόμη αργότερα, οι προσπάθειές μου να εξηγήσω το συμβάν, αναπόφευκτα θα μου δημιουργούσαν περισσότερες ερωτήσεις:
πώς είχε καταφέρει ένας άνθρωπος να χρησιμοποιήσει την υγρασία, τη θερμότητα και την ενέργεια της κλειστής του παλάμης για να κάνει να βλαστήσει ένα φασόλι σε τόσο λίγη ώρα;
"Και πώς το είχε κάνει μόνο στο ένα χέρι;"

Όλα αυτά θα γίνονταν μετά… γιατί εκείνη τη στιγμή, το μόνο που είχε σημασία για το μικρό παιδί που ήμουν τότε, ήταν η έκπληξη, αλλά και η ανακάλυψη ενός μηνύματος που δεν θα ξεχνούσα ποτέ:

"Η ζωή είναι επέκταση, είναι ανάπτυξη, είναι άνοιγμα… 

Η ζωή είναι χαρά, είναι ένα ξύπνημα, και είναι - γιατί όχι; - κάτι μυστήριο… "

enallaktikidrasi – [2fA]