"Πολυεύσπλαγχνη Δέσποινα "

-  Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως

Συ δε, Πάναγνε και Πανάγαθη και Πολυεύσπλαγχνη Δέσποινα, η παραμυθία των Χριστιανών, η θερμή παρηγοριά των θλιβομένων, το έτοιμο καταφύγιο των αμαρτωλών, μη μας εγκαταλείπεις ορφανούς χωρίς τη θεία σου βοήθεια.
Γιατί αν Εσύ μας εγκαταλείψεις πού άραγε θα προστρέξουμε;
Και τότε τί θα γίνουμε, ω Παναγία Θεοτόκε, Συ που είσαι η πνοή και ζωή των Χριστιανών;
Όπως το σώμα μας έχει την αναπνοή ως απόδειξη της ζωής, έτσι και το πανάγιον όνομά Σου προφερόμενο συνεχώς από τους δούλους Σου κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο και με κάθε τρόπο, δεν θα είναι μόνο απόδειξη, αλλά θα προκαλεί τη ζωή και τη χαρά και τη βοήθεια.

Ποιος άλλος μετά τον Υιό Σου φροντίζει το ανθρώπινο γένος όπως Εσύ;
Ή ποιος με τέτοιο τρόπο μετέχει στις δικές μας θλίψεις;
Ποιος με τόση ταχύτητα μας απαλλάσσει από τους επερχόμενους πειρασμούς;
Ποιος τόσο πολύ ακούει τις ικεσίες και υπερασπίζεται τους αμαρτωλούς;
Ποιος υποστηρίζει τόσο πολύ τους αδιόρθωτους; 

Επειδή Εσύ έχεις μητρική παρρησία και δύναμη προς τον Υιό σου, εμάς τους καταδικασμένους λόγω των αμαρτιών μας, που δεν τολμούμε να κοιτάξουμε προς το ύψος του ουρανού, με τις προσευχές και τις μεσιτείες Σου, και μας σώζεις και μας λυτρώνεις από την αιώνια κόλαση.
Γι’ αυτό ο θλιμμένος προς Σε καταφεύγει, ο αδικημένος τρέχει Σε σένα· όποιος πιέζεται από συμφορές ζητά τη βοήθειά Σου.
Ό,τι είναι δικό Σου δεν το χωράει ανθρώπινος νους.

Ποιο άλλο γένος ανθρώπων εκτός από τους χριστιανούς απόλαυσε τόσο μεγάλη δόξα, κέρδισε τόσο μεγάλη βοήθεια και τόσο μεγάλη προστασία;
Ποιος κοιτάζοντας με πίστη την Τιμία σου Ζώνη, Θεοτόκε δεν γεμίζει αμέσως με χαρά και ευχαρίστηση;
Ποιος που με πόθο την προσκύνησε έφυγε χωρίς απάντηση στο αίτημά του;
Ποιος βλέποντας την εικόνα Σου δεν ξέχασε αμέσως κάθε θλίψη του;
Όσοι δε προσέρχονται στον σεπτό ναό Σου στον οποίον θέλησες να βρίσκεται η Τιμία σου Ζώνη, που την κατάθεσή της σήμερα εορτάζουμε, δεν μπορούμε να περιγράψουμε τη μεγάλη χαρά, την ευφροσύνη και την απόλαυση που αξιώνονται.

Αλλ’ ω Θεοτόκε, Συ είσαι η στάμνα, από την οποία ήπιαμε το δροσιστικό μάννα όλοι οι ταλαιπωρημένοι από τα δεινά!
Θεοτόκε, Συ είσαι η τράπεζα, από την οποία χορτάσαμε με τον άρτον της ζωής όλοι οι πεινασμένοι. Ω Θεοτόκε, Συ είσαι η λυχνία, από την οποίαν όσοι καθόμασταν στο σκοτάδι γεμίσαμε από το μεγάλο φως!
Συ Θεοτόκε έχεις από τον Θεό τον έπαινο που Σου αξίζει και Σου αρμόζει.

Μην απορρίψεις και τον δικό μας ανάξιο έπαινο, τον οποίον όμως με πόθο Σου προσφέρουμε.
Μην αποστραφείς τον ικετευτικό λόγο που προέρχεται από ανάξια χείλη.
Αλλά, Θεοδόξαστε, αφού υπολογίσεις τον πόθο δώσε μας την συγχώρηση των αμαρτιών, την απόλαυση της αιώνιας ζωής και τη λύτρωση από κάθε βλάβη.

 

fb - Panteleimon Krouskos

2φΑ

                                                                            

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν"

 

ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης

Σαν σήμερα 30 Αυγούστου 1922

Κανείς δεν ήξερε το πιο μεγάλο κακό που ερχόταν..... την μεγάλη φωτιά ...

η Σμύρνη βυθισμένη ολοκληρωτικά στο χάος.....

Το μακελειό δεν περιοριζόταν μόνο στην αρμένικη συνοικία, αλλά σε ολόκληρη την πόλη και τα προάστια, με εξαίρεση την τουρκική συνοικία. 

Ο Άγγλος εφημέριος Τσαρλς Ντόμπσον τόλμησε να περιδιαβεί την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση: Έπεφταν διαρκώς τυχαίοι πυροβολισμοί στα σοκάκια, και ακολουθούσαν ουρλιαχτά και πανικόβλητα τρεχαλητά.

Παντού γίνονταν λεηλασίες και βιασμοί. Υπήρχαν πτώματα στις εισόδους των σπιτιών και στα σοκάκια κάθε γειτονιάς… 

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια μεγάλη ομάδα από γυναίκες και μωρά όπως και ένα μικρό κορίτσι, σχεδόν γυμνό, που είχε πυροβοληθεί στο στήθος… 

Οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα πάντα.

Ένας άνδρας είχε πυροβοληθεί και στους δύο μηρούς, και τα ουρλιαχτά του άφηναν ασυγκίνητους τους έντρομους ανθρώπους [Μίλτον: 2008, σ. 231-2]. 

Από τους 5.000 χιλιάδες περίπου Αρμένιους που είχαν καταφύγει στον μητροπολιτικό ναό και στην Επισκοπή τους, οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.

Χιλιάδες χριστιανοί είχαν στριμωχτεί στους τοίχους της προκυμαίας, αναζητώντας κάποιο πλεούμενο για να τους μεταφέρει σε κάποιο από τα ξένα πλοία που βρίσκονταν στον κόλπο. 

Η αναζήτησή τους όμως άκαρπη. 

Οι ψαρόβαρκες των ντόπιων βρίσκονταν σε κοντινά ελληνικά νησιά και τα ξένα σκάφη είχαν αυστηρές εντολές να μην δέχονται Έλληνες ή Αρμένιους [Μίλτον: 2008, σ. 326].

Η φυγή από τη Σμύρνη για όποιον δεν ήταν υπήκοος ξένων κρατών ήταν πλέον αδύνατη. 

Τα τελευταία ελληνικά πλοία είχαν αποπλεύσει πριν από τρεις ημέρες και 500.000 Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε παγίδα θανάτου. 

Κάποιες υπερφορτωμένες βάρκες πλησιάζουν τα συμμαχικά πλοία, αλλά οι διαταγές ήταν ρητές . . . . .

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν".

 

fb – 2fA

"Μονάχα που τον κοιτάζεις.. "

 

-  Φώτης Κόντογλου

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεμακρύνανε, αλλοίμονο, από τη πίστη και την απλότητα.
Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος αρχίζει να αποστρέφεται τα απλά και ταπεινά πράγματα.
Πολλές φορές όμως ξανάρχεται στον παλιό τον εαυτό του.
Σαν τον μεθυσμένο που ξεμέθυσε - και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα και για τη φτώχεια και χαίρεται και ειρηνεύει και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα.
Νιώθει μέσα του τη γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο.
Γιατί χωρίς απλή καρδιά δε γίνεται κανένας χριστιανός.
Οι άνθρωποι κάνανε και τον Χριστιανισμό πολύπλοκη θεωρία, τον ξεντύσανε την ταπεινή και απλή στολή του, τον κάνανε φιλοσοφία. Κι εσύ, όποιος κι αν είσαι που απόμεινες απλός, ξέρω πως πικραίνεσαι γι αυτή τη κατάσταση και αποζητάς καταφύγιο.

Η χαρά που νιώθει ο άνθρωπος για τον Θεό είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή.
Όποιος φτωχαίνει από τα πλούτη του κόσμου πλουταίνει από τον πλούτο του Θεού.
Κάποιοι που δεν αγαπάνε τα θρησκευτικά ας μην βαρεθούνε επειδή μιλάνε συχνά για τον Χριστό, για την ταπείνωση και την απλότητα. Σαν νιώσει η καρδιά τους τη γεύση τους θα πούνε ότι είχα δίκιο. Θέλω να τους μεταδώσω τη μια και μοναδική χαρά, την αληθινή χαρά ίδια ευωδιά, που βγαίνει από τα αγριολούλουδα των βουνών μας.
Από αυτή την ευωδιά μοσχοβολάνε και τα φτωχά ρημοκλήσια μας, που είναι χτισμένα σε κάθε μέρος κι ημερεύουνε την πλάση. Όπου και να πας θα σε καλωσορίσουν και θα σε προσκαλέσουνε να μπεις μέσα από την χαμηλή πόρτα τους, για να σε ειρηνέψουνε και να σε παρηγορήσουνε.

Μονάχα που κοιτάζεις τον Πρόδρομο ησυχάζουνε τα εντός σου, φεύγουνε από την καρδιά σου οι στενοχώριες, καθαρίζει η διάνοιά σου, γίνεσαι ξέγνοιαστος σαν το παιδί.
Το κεφάλι του Αγίου είναι αναμαλλιασμένο σαν πρίνος, το πρόσωπο και τα χέρια του κεραμιδιά από τον ήλιο, το ρούχο του είναι πράσινο ξεθωριασμένο και από την πολυκαιρία επήρε μια αλλόκοτη γλυκύτητα.
Ειρήνη σε περισκεπάζει εδώ που κάθεσαι, ξεχασμένος από τον κόσμο στη ζεστή φωλιά του Χριστού. Και ρωτάς μοναχός σου: Γιατί να μην απογεύονται όλοι ό άνθρωποι από τούτο το καθαρό νερό της ζωής «το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον»;

Αγιασμένη Ελλάδα. Κορμιά βασανισμένα, ψυχές πικραμένες.
Βάσανα που δε γράφουνται στο χαρτί. Κι από τούτη τη συντριβή, κι από τούτη τη βουβή θλίψη έρχεται στη καρδιά η αληθινή ελπίδα και η παρηγοριά του Χριστού.
Αυτό είναι το μυστήριο της Ορθοδοξίας, δηλαδή της αληθινής πίστης του Χριστού.
Και μέσα από τον σπόρο της θλίψης ανθίζει ο σπόρος της αληθινής χαράς.

fb – Panteleimon Krouskos

2fA

"Θέλω να γράψω.. "

 

Τσαρλς Μπουκόφσκι  -  Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας;

Αν δεν έρχεται με ορμή από μέσα σου
και σε πείσμα όλων - μην το κάνεις.
Αν δε βγαίνει απρόσκλητο
από την καρδιά κι απ’ το μυαλό σου, απ’ το στόμα
κι απ’ τα σωθικά σου - μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι με τις ώρες
και κοιτάς την οθόνη του PC σου
ή σκύβεις σαν καμπούρης πάνω στη γραφομηχανή
ψάχνοντας βασανιστικά για λέξεις - μην το κάνεις.
Μην το κάνεις για τα λεφτά ή για τη δόξα
- ασ’ το καλύτερα.
Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα σου φέρει
παρτενέρ στο κρεβάτι σου - μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι και γράφεις όλο τα ίδια και τα ίδια,
στο λέω, μην το κάνεις.
Αν ζορίζεσαι στη σκέψη να το κάνεις,
κι αν προσπαθείς να γράψεις όπως άλλος,
ασ’ το καλύτερα.
Αν περιμένεις να βγει μουγκρίζοντας από μέσα σου,
τότε κάνε υπομονή και περίμενε.
Μα αν δεν σου βγει με βρυχηθμό βαθύ,
μη συνεχίζεις.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου,
στη φιλενάδα σου ή στον αγαπητικό σου,
στους γονείς ή σε κάποιον τρίτο,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.
Μην γίνεις σαν όλους τους αργόσχολους,
μην μπεις στο πλήθος όσων
αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην γίνεις κουτός και βαρετός και ξιπασμένος,
κι αφήνεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει
- οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν πνιγεί
στο χασμουρητό τόσων άσχετων.
Μην προστεθείς κι εσύ σ’ αυτούς - μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο καυτός ήλιος μέσα σου
καίει τα σπλάχνα σου και πάλι μην το κάνεις.
Κι αν δεν εκτοξεύεται σαν πύραυλος απ’ την ψυχή σου,
ασ’ το καλύτερα.
Καν’ το μονάχα αν νιώσεις, πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς, θα σκοτωθείς ή θα σκοτώσεις
- αλλιώς, άφησε το.
Όταν έρθει στ’ αλήθεια εκείνη η ώρα,
και το μπορείς, θα συμβεί από μόνο του
κι έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει
ώσπου εσύ να πεθάνεις ή εκείνο σβήσει.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει - δεν θα υπάρξει
και ποτέ δεν υπήρξε.

 

2φΑ

"Πάμε για ύπνο Κατερίνα "

 

 Γιάννης Πουλόπουλος - Πάμε για ύπνο Κατερίνα 

2φΑ

Τ’ Αυγουστιάτικα

 

«Χρόνια Πολλά»!! 

- Το 2^ο φεγγάρι συμπλήρωσε στους ουράνιους κύκλους του, 

εννέα Αύγουστους  [2011-2020]

- Οι πρώτες αναρτήσεις, τέσσερα ποιήματα του Μ Ψ

 

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ

Αυτή η ώρα που χαράζει

και το δειλινό

οι πιο όμορφες της μέρας

ευχαριστήρια προσευχή

Θα ανοίξω τις βορινές γρίλιες

να κάμει ρεύμα

όλη τη νύχτα έξω το σταμνί

δρόσισε

ας πάμε πρώτα στο εκκλησάκι

να κατεβούμε στη θάλασσα νωρίς

Έχουμε καρπούζι

κουλούρες κρίθινες

και αναμνήσεις

θα βγάλουμε και αχινούς.

 

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Βασιλικός

στο λευκό πεζούλι της θάλασσας

στάλες δροσιάς νυχτερινής

τρεμοπαίζουν στο πελαγίσιο αεράκι

τα χθεσινά τζιτζίκια

σίγησαν

σιωπή αλλαγής

στο ξύπνημα καινούργιας μέρας

το αχνό φως εντείνει

τις αποχρώσεις του

αισθήσεις μετουσιώνονται δειλά

σε αισθήματα

Γαλήνη

ο ήχος της μικρής καμπάνας

επαναφέρει απαλά

τον ρυθμό της ζωής.

 

ΑΝΤΗΛΙΑ

Έξω

οι τελευταίες βουτιές

θαλασσινή ζάλη

μεσημέριασε

Εκτυφλωτική η ζέστη

παραλύει κινήσεις, σκέψεις

προθέσεις

Μέσα

δροσιά ψηλοτάβανη

παντζούρι κουφωτό

μυρωδιά χορταστική

από καρπούζι

δεντρολίβανο

και βρεγμένο σφουγγάρι.

 

ΔΙΑΘΛΑΣΗ

Στο φως της πανσελήνου

ο παλμός στο λιμάνι συστέλλεται

το χρώμα διαφοροποιείται

οι όγκοι αμβλύνονται

αχνή ηρεμία εισχωρεί

στα νοτισμένα μόρια

ταξιδεμένων προσδοκιών

ο υδάτινος όγκος

εξαϋλωμένος

διάφανος

με αιωρούμενα αιθέρια σκάφη

προσφέρει διαυγή

τη θέαση του βυθού

ψυχή εξαγνισμένη

καθαρή.

 

… και του χρόνου!

 

2φΑ

"Τάλαντα και δηνάρια "

 

- «Αγίου Λουκά, επισκόπου Κριμαίας-Λόγοι και ομιλίες»

[Τόμος Γ΄, Ορθόδοξος Κυψέλη]

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος, ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται ή καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. 

Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ «καὶ ἐρρύσατο τὴν ψυχήν μου ἐκ μέσου σκύμνων. ἐκοιμήθην τεταραγμένος· υἱοὶ ἀνθρώπων, οἱ ὀδόντες αὐτῶν ὅπλα καὶ βέλη, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν μάχαιρα ὀξεῖα» (Ψαλ. 56, 5).

Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. 

Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα 

- ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν ή γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί, τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για 

να φο­νεύουμε τους ανθρώπους.

Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφόνους. 

Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία, - αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ' αυτόν. 

Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να  θυμώνεις με τον εαυτό σου. 

Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους, ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός;

Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα, το ονομάζει μοιχεία. 

Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους, τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό.

Όλες οι αμαρτίες πού βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλ­λά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά, που ή ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. 

Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου.

Γι’ αυτό, τον λόγο του μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων, πρέπει να δούμε και την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»   ….

 

kirigmata – 2φΑ

"Αὔριο θά σοῦ ἀπαντήσω "

 

Κική Δημουλά  -  ΓΡΑΜΜΑ

Ὁ ταχυδρόμος,

σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου

μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο

μὲ τὴ σιωπή σου.

Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.

Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.

Ὅμως ὁ ταχυδρόμος

τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,

κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,

διαβάζοντας τὰ χέρια μου

ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.

Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου

καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου

τ᾿ ἄγραφά σου.

Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω

στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.

Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,

στὸ στῆθος σκαμμένο

τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.

Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω -συλλογίσου-

τὴ σιωπή σου.

 

cnn – 2φΑ

                                          

"Δάσκαλε, είσαι επικίνδυνος! "

 

OSHO  -  ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Υπήρχε ένας σπουδαίος βουδιστής δάσκαλος, ο Ναγκαρτζούνα.
Κάποτε ήρθε και τον βρήκε ένας κλέφτης, που τον είχε αγαπήσει, γιατί ποτέ του δεν είχε δει πιο σημαντικό άνθρωπο, με τόσο απέραντη σοφία.
Ρώτησε λοιπόν τον Ναγκαρτζούνα:
«Υπάρχει καμία πιθανότητα να φτάσω κι εγώ, εκεί που έφτασες εσύ;
Πρέπει όμως να σου ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: Εγώ είμαι κλέφτης.

Και κάτι ακόμη: Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να κλέβω, γι’ αυτό μη μου το βάλεις σαν όρο. Θα κάνω ό,τι μου πεις, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να κλέβω.
Το προσπάθησα πολλές φορές και απέτυχα, γι’ αυτό κι έχω εγκαταλείψει την όλη προσπάθεια.
Έχω αποδεχτεί το πεπρωμένο μου, ότι είμαι κλέφτης.
Ας μη μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό. Σου το ξεκαθαρίζω από την αρχή.»

Ο Ναγκαρτζούνα είπε: «Γιατί φοβάσαι ότι θα σου μιλήσω γι’ αυτό;|»
Ο κλέφτης είπε: «Μα όποτε πηγαίνω σε έναν καλόγερο, σε έναν ιερέα, σε έναν άγιο άνθρωπο, πάντοτε μου λέει: - Πρώτα πρέπει να σταματήσεις να κλέβεις. »
Ο Ναγκαρτζούνα γέλασε και είπε: «Τότε, θα πρέπει να είχες πάει σε κλέφτες, αλλιώς γιατί να τους νοιάζει; Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου!»
Ο κλέφτης γέλασε και είπε: «Τότε, εντάξει. Μου φαίνεται ότι μπορώ να γίνω μαθητής σου.
Είσαι ο σωστός δάσκαλος.»

Ο Ναγκαρτζούνα τον δέχτηκε για μαθητή και του είπε:
«Τώρα μπορείς να φύγεις και να κάνεις ό,τι σου αρέσει, αλλά με έναν όρο:
Να το κάνεις με επίγνωση. Πήγαινε, άνοιξε σπίτια, πάρε πράγματα, κλέψε, κάνε ό,τι σου αρέσει, εμένα δεν με νοιάζει, δεν είμαι κλέφτης.
Οτιδήποτε κάνεις όμως, κάνε το με πλήρη επίγνωση, με βαθιά συναίσθηση και πλήρη γνώση της πράξης σου.»
Ο κλέφτης δεν κατάλαβε ότι έπεφτε στην παγίδα.
Είπε: «Εντάξει, θα το προσπαθήσω.»

Μετά από τρεις εβδομάδες, γύρισε πίσω και του είπε:
«Δάσκαλε, εσύ είσαι επικίνδυνος! Όταν έχω επίγνωση, δεν μπορώ να κλέψω.
Αν κλέβω, η επίγνωση εξαφανίζεται. Είμαι καθηλωμένος.»
Ο Ναγκαρτζούνα είπε: «“Αρκετά με τις κλεψιές σου! Εμένα δεν με ενδιαφέρουν.
Εγώ δεν είμαι κλέφτης για να με ενδιαφέρουν. Εσύ αποφασίζεις για τον εαυτό σου!
Αν θέλεις να έχεις επίγνωση, εσύ θα το αποφασίζεις.
Αν δεν θέλεις, τότε πάλι εσύ αποφασίζεις.»

Ο άνθρωπος είπε: «Τώρα όμως είναι πολύ δύσκολο. Έχω πάρει μια μικρή γεύση από την επίγνωση και είναι τόσο όμορφη! Τίποτε άλλο δεν αξίζει στη ζωή!»
«Χθες βράδυ», συνέχισε ο κλέφτης, «κατάφερα για πρώτη φορά να μπω μέσα στο παλάτι του βασιλιά. Άνοιξα το θησαυροφυλάκιο.
Θα μπορούσα να είχα γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, με ακολουθούσες όμως εσύ κι έπρεπε να έχω επίγνωση…

Όταν είχα επίγνωση, ξαφνικά δεν υπήρχε κανένα κίνητρο, καμία επιθυμία.
Όταν είχα επίγνωση, τα διαμάντια έμοιαζαν πέτρες, με συνηθισμένες πέτρες.
Όταν έχανα την επίγνωση, ο θησαυρός βρισκόταν και πάλι εκεί.
Κι εγώ περίμενα και το έκανα αυτό πολλές φορές και γινόμουν σαν βούδας και δεν μπορούσα ούτε να τον αγγίξω, επειδή το όλο πράγμα έμοιαζε ανόητο, βλακώδες – πέτρες, συνηθισμένες πέτρες!

Τι πάω να κάνω; Να χάσω τον εαυτό μου για σκέτες πέτρες;
Ύστερα όμως, έχανα την επίγνωση και τότε τα διαμάντια γίνονταν πάλι όμορφα – ξανά η όλη αυταπάτη. Τελικά, αποφάσισα ότι δεν άξιζαν.”

 

lecturesbureau – 2φΑ

"Άραχτοί και παροιμίες "

 

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι  -  Σύννεφο μέ παντελόνια

Τὴν σκέψη

στὸ πλαδαρὸ μυαλό σας ποὺ ὀνειρεύεται,

σὰν ὑπηρέτης λαίμαργος σὲ καναπὲ λιγδιάρικο

μὲ τὴν καρδιὰ κουρέλι ματωμένο θὰ ἐρεθίσω·

χορταστικὰ χλευαστικός, ξεδιάντροπος καὶ καυστικός.

Οὔτε μιὰ γκρίζα τρίχα δὲν ἔχω στὴν ψυχή,

μήτε τῶν γηρατειῶν τὴν στοργή!

Μέγας ὁ κόσμος μὲ τῆς φωνῆς τὴ δύναμη

ἔρχομ᾿ ὄμορφος,

στὰ εἰκοσιδυό μου χρόνια.

Τρυφεροί μου!

Ἀφῆστε τὸν ἔρωτα στὰ βιολιά.

Εἶναι βάρβαρο στὰ τύμπανα νὰ μένει.

Καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ φέρετε τὰ πάνω κάτω ὅπως ἐγώ,

ὥστε νὰ μείνουν μόνο τὰ χείλη.

Ἐλᾶτε νὰ μάθετε -

ἀπ᾿ τὸ βελούδινο σαλόνι

τοῦ τάγματος τῶν ἀρχαγγέλων τὸ πρωτόκολλο

ποὺ ἤρεμα τὰ χείλη ξεφυλλίζει

ὅπως ἡ μαγείρισσα τὸ βιβλίο τῶν συνταγῶν.

Πηγαίνετε -

Ἡ σάρκα πάει νὰ μὲ τρελάνει

-κι ὅπως ἀλλάζει χρῶμα ὁ οὐρανός-

Πηγαίνετε -

θὰ εἶμαι ἄψογα τρυφερός,

δὲν εἶμαι ἄντρας ἐγώ, εἶμαι ἕνα σύννεφο μὲ παντελόνια!

Πὼς ἡ ὁλάνθιστη Νίκαια ὑπάρχει δὲν πιστεύω!

Καὶ πάλι θὰ ὑμνήσω

τοὺς ἀραχτοὺς σὰ νοσοκομεῖα ἄντρες

καὶ τὶς παλιὲς σὰν παροιμίες γυναῖκες.

 

nektar – 2φΑ

                                                   

"Ένθεη ψυχανάλυση "

 

-  Του Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου

Να ψυχαναλύεις την ύπαρξή σου, ψειρίζοντας το σκοτάδι σου, είναι ο μισός δρόμος που σταματά στην μέση της ερήμου, εκεί όπου όλα είναι άνυδρα, ξερά, μαραμένα.

Ο υπόλοιπος δρόμος, που καταλήγει στις δροσερές πηγές της Χάριτος του Θεού, είναι η ουσιαστική πορεία σου, στην οποία τρέχεις με την ορμή που σου έδωσε η πικρή εμπειρία του σκότους σου.

Οι σύγχρονες ψυχαναλυτικές πρακτικές που σε αφήνουν «στα κρύα του λουτρού», στη μέση του πουθενά, είναι απόλυτα τραγικές.

Έρχονται όμως οι ψαλμοί του Δαβίδ, αυτά τα βαθειά ένθεα ποιήματα του εξαϋλωμένου Προφητάνακτος, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να μας μιλήσουν για μια ένθεη και όντως θεραπευτική ψυχανάλυση.

Ας δούμε δι’ ολίγων τον 72ο ψαλμό:

Από τον 1ο έως τον 16ο στίχο ο Δαβίδ περιγράφει τα βασανιστικά εσωτερικά βιώματά του, καθώς παρακολουθεί όλους τους ασεβείς και άνομους να ευδοκιμούν, να ζουν ανέμελα, ειρηνικά, πλούσια, μακρόβια.

«Εγενόμην μεμαστιγωμένος όλην την ημέραν και ο έλεγχός μου εις τας πρωίας» (στ. 14), θα πει με πόνο ψυχής.

Βλέπει πως «ματαίως εδικαίωσα την καρδίαν μου και ενιψάμην εν αθώοις τας χείρας μου» (στ. 13), καθώς φαίνεται ότι ο Θεός αδιαφορεί για την δικαία διαπαιδαγώγηση των ανόμων, ενώ ο ίδιος ταλαιπωρείται από όλους τους υπεναντίους του.

Όμως από τον στίχο 17, όλα αλλάζουν στην ψυχή του Δαβίδ. 

Φως, άπλετο φως εισέρχεται και κατακλύζει την ύπαρξή του. 

Γίνεται διορατικός και προορατικός. Πώς έγινε αυτή η θεία αλλοίωσις;
Εισήλθε στο Άγιο Πνεύμα. Έγινε ένθεος. Να πώς το περιγράφει: «έως ου εισέλθω εις το αγιαστήριον του Θεού και συνώ εις τα έσχατα αυτών» (στ. 17). 

Όλη τώρα η ύπαρξή του φωτίζεται από την θεία γνώση.
Όχι την εξωτερική και επιφανειακή γνώση που τον είχε μέχρι πρότινος γεμίσει με άγχη, φόβους, ταραχές, μικροψυχίες, ζήλειες, και ενοχές, ώστενα γράφει: «παρά μικρόν εσαλεύθησαν οι πόδες, παρ΄ ολίγον εξεχύθη τα διαβήματά μου, ότι εζήλωσα επί τοις ανόμοις, ειρήνην αμαρτωλών θεωρών» (στ. 2-3).

Τώρα τον κατακλύζει η άνωθεν κατερχόμενη, η Αγιοπνευματική γνώση, και βλέπει μέχρι το τέλος, τα έσχατα των χρόνων των ασεβών. 

Κατανοεί πλέον πως όλη η δόξα και τα μεγαλεία, και όλες οι ανομίες των ανόμων

θα παρέλθουν «ωσεί ενύπνιον εξεγειρομένου» (στ. 20).

Όπως το όνειρο δηλαδή αυτού που ξυπνάει και μέσα στην ημέρα το έχει ξεχάσει.

Έχοντας πλέον ο Δαβίδ, αυτή την ολοκληρωμένη εικόνα του δρόμου μέχρι τις πηγές όπου κατοικεί ο Θεός, εκεί όπου βρίσκεται το Αγιαστήριό Του, κλείνει τον ψαλμό με την μεγάλη και παγκόσμια διαπίστωση: «…ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σου απωλούνται, εξολόθρευσας πάντα τον πορνεύοντα από σου. Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα μου, του εξαγγείλαι με πάσας τας αινέσεις σου εν ταις πύλαις της θυγατρός Σιών» (στ. 26 -28).

Με άλλα λόγια: «Κύριε, τώρα που έφτασα προορατικά και είδα το τέλος του δρόμου, εδώ στα άκρα του κόσμου, όπου μας περιμένεις για να μας προσφέρεις από τις καθαρές πηγές σου τις δροσιές του πνεύματος τώρα κατάλαβα πως όσοι μακραίνουν από σένα χάνονται και ξεραίνονται σαν τους οδοιπόρους που αράζουν στη μέση της ξερής ερήμου.

Για μένα πλέον, το να είμαι προσκολλημένος σε Εσένα Κύριε, είναι το μόνο αγαθό, αφού η αποστασία από Σένα και η προσκύνηση των δημιουργημάτων Σου είναι μέγιστη πορνεία και προκαλεί στους πορνεύοντες εξολόθρευση.

Τώρα θέλω Κύριε, εδώ στις πύλες της πόλης Σου της Αγίας και μακαρίας Σιών, εδώ που οι άνθρωποι ταλαντεύονται και διστάζουν να εισέλθουν εδώ θέλω να στέκομαι, τώρα που σταθεροποιήθηκα μέσα στο Αγιαστήριο της Χάριτός Σου, για να εξυμνώ τα μεγαλεία Σου, και να κηρύττω μεγαλόφωνα πώς στερέωσες και τα δικά μου βήματα, πώς έδιωξες από πάνω μου όλες τις αμφιβολίες, τις φοβίες, τα σκότη των παθών.

Θέλω να οδηγώ μέσα στην πόλη Σου όλους όσους στέκουν απέξω μαστιζόμενοι από τα δεινά της απομάκρυνσης από Εσένα». 

Με αυτά τα λόγια προς τον Κύριο, κλείνει ο Δαβίδ τον ψαλμό του. 

Αλλά και σε άλλο ψαλμό γράφει: «Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ» (Ψαλ. 86, 1).

Ναι, οι πύλες από τις οποίες αν δεν περάσεις, δεν μπορείς να κάνεις σκηνές «εν τω Παραδείσω». Μία πύλη είναι το Ψαλτήριον που σε οδηγεί στα βαθειά μυστήρια του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου.
Πύλες είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας που σε μυούν στην πνευματική ζωή. 

Πύλη είναι η Καινή Διαθήκη που σε οδηγεί στη γνώση του Λόγου του Θεού.
Πύλη είναι η Παναγία μας γιατί δι’ αυτής εισήλθε ο Χριστός στον κόσμο.
«Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ημίν ευλογημένη Θεοτόκε…» ψάλλουμε στον παρακλητικό κανόνα Της.

Ο Δαβίδ, που έφτασε να παραδοθεί ολικά στον Θεό, μέσα από τα οριακά σκαμπανεβάσματά του μεταξύ φωτός και σκότους, τόλμησε να πει: «..καγώ διαπαντός μετά σού.
Εκράτησας της χειρός της δεξιάς μου, και εν τη βουλή Σου ωδήγησάς με, και μετά δόξης προσελάβου με. Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ; και παρά σου τι ηθέλησα επί της γης;
Εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου, ο Θεός εις τον αιώνα» (στ. 23 -25).   ....

 

romfea – 2φΑ

"Νυχτερινό ταξίδι "

 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ  -  ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ

 2fA

"Χρυσοπλοκώτατε πύργε.. "

                                            

15 Αυγούστου!

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε,
Γεθσημανῆ τῷ χωρίῳ, κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα,
καὶ σύ, Υἱὲ καὶ Θεέ μου, παράλαβέ μου τὸ πνεῦμα.

Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά,
χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου,
ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν,
μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων,
παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις,
ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ Βασιλέως,
ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;

 

2φΑ

"Ελευθερία και θάνατος "

π. Λίβυος

….   Τι ήταν η ζωή της Παναγίας; Μια διαρκής συνάντηση με τον Θεό. 

Μια υποταγή στο δικό Του θέλημα. Εκείνη είχε σβήσει, είχε χαθεί, ζούσε μόνο για Εκείνον. 

Δεν είχε τίποτε δικό της, γι’ αυτό τα είχε όλα. 

Δεν είχε θέλημα, γι’ αυτό ήταν απολύτως ελεύθερη.

Ζούσε σε διαρκή και αδιάλειπτο κοινωνία μαζί Του, γι’ αυτό ο θάνατος δε μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει στην κατά χάριν Θέωσιν, είναι θεούμενος, τότε ο θάνατος παύει να έχει τα στοιχεία του φόβου και της απειλής. 

Μεταμορφώνεται σε κοινωνία, σχέση, συνάντηση μετα του Ανεσπέρου και γλυκυτάτου Φωτός.

Η Παναγία δεν φοβάται τον θάνατο διότι όλη η ζωή της είναι μια σχέση και κοινωνία με τον Θεό. Πως να φοβηθείς τον θάνατο όταν έχεις ζήσει ως αθάνατος; 

Εδώ είναι και το μυστικό. Στο ποσοστό που στην ζωή μας ζούμε σε κοινωνία με τον Θεό, ο θάνατος χάνει το φρικώδες πρόσωπο του. 

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ποθούμε τον θάνατο ή τον θεωρούμε φυσική πραγματικότητα του ανθρώπου.

Παρά ταύτα όμως όταν η ζωή μας έχει φως, χαρά, πνεύμα Άγιον, αυτό θα αποτυπωθεί και την ημέρα που ο Θεός θα διαλέξει να φύγουμε για τα αιώνια, εκεί που η Παναγία μας περιμένει για πάντα.

 

fb – Π Γ

2φΑ

 

"Η τελευταία λέξη "

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ
-  Η ΛΕΞΗ ΤΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ ΜΟΥ  (1940-1941)

Θάρρεψα πως το ταξίδι μου έφτασε στο τέλος του,
με το τελευταίο όριο της δύναμής μου,
πως το μονοπάτι έκλεισε εμπρός μου,
πως οι τροφές μου εξαντλήθηκαν,
και πως ήρθε ο καιρός να ζητήσω άσυλο
σε μια σιωπηλή σκοτεινιά.
Όταν θα αναχωρήσω από δω,
αυτή θα είναι η λέξη του αποχαιρετισμού μου:
ότι εκείνο που είδα είναι ανυπέρβλητο.
Ότι γεύτηκα το μυστικό μέλι του λωτού αυτού
που ανοίγει στον ωκεανό του φωτός,
κι έτσι ευλογήθηκα,
αυτή θα ’ναι η λέξη του αποχαιρετισμού μου.

 

hallofpeople – 2φΑ

                                                                                                          

"Η γλώσσα της σιωπής "

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ  -  ΠΡΩΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (1883)

Η κάθε του Θεού αυγή είναι γι’ αυτόν

και μια καινούργια έκπληξη

είναι τα δάκρυα της γης

που κάνουνε τα γέλια της ν’ ανθούνε,

Ποια γλώσσα είναι η δική σου θάλασσα;

Η γλώσσα της αιώνιας απορίας

Ποια γλώσσα είναι η δική σου απάντηση Ουρανέ;

Η γλώσσα της αιώνιας σιωπής.

Ο πόθος του πουλιού να ήταν σύννεφο.

Μα πως ποθεί το σύννεφο να ήταν πουλί!

Κάθε παιδί μας φέρνει κι ένα μήνυμα,

πως ο Θεός ακόμη δεν βαρέθηκε τον άνθρωπο

Ω μικρούληδες, του κόσμου τούτου αλήτες,

αφήστε μου τ’ αχνάρια σας στα λόγια μου.

Το ότι υπάρχω είναι μια αιώνια έκπληξη που λέγεται Ζωή.

Γέλασες μα δεν μίλησες για τίποτε

κι αισθάνθηκα πως ήταν γι’ αυτό

που τόσο πρόσμενα καιρό.

μικρό μου χορταράκι, μικρά τα βήματα σου,

μα όλη τη γη κρατείς κάτω από τα πόδια σου

ποτέ να μη φοβάσαι τις στιγμές,

αυτό σου τραγουδάει η φωνή του αιώνιου.

Μας δίνεται η ζωή, μα δίνοντας την τήν κερδίζουμε.

Διαβάζουμε τον κόσμο λανθασμένα

και λέμε πως μας απατά

του θανάτου η σφραγίδα,

δίνει αξία στης ζωής το νόμισμα

κι έτσι αγοράζει κανείς με τη ζωή,

ότι είναι πολύτιμο.

Ο θόρυβος μιας στιγμής τη μουσική του Αιώνιου χλευάζει

φίλησε ο κόσμος την ψυχή μου

με τον πόνο του

κι αντάλλαγμα της ζήτησε τραγούδια

αυτός που πάντα βρίσκεται σε κίνηση

κάνοντας το καλό

ποτέ δεν βρίσκει τον καιρό καλός να είναι

το φεγγάρι έχει το φως του

για όλο τον Ουρανό

Τις σκοτεινές κηλίδες του γι’ αυτό το ίδιο.

Είσαι γεμάτος με τη σκόνη

των πεθαμένων λέξεων

πλύνε την ψυχή σου με σιωπή

η σιωπή θα βαστάξει τη φωνή σου

όμοια με την φωλιά

που τα κοιμώμενα πουλιά κρατεί.

 

taxydromos – 2φΑ

"Το μεγάλο θαύμα "

-  Στις 11 Αυγούστου κάθε χρόνο, λιτανεύεται στην Κέρκυρα το σεπτό σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος, σε ανάμνηση της θαυματουργικής επέμβασης του Αγίου το 1716 μ. Χ., που διέσωσε το νησί από τους Τούρκους..

Το 1716 η Κέρκυρα βρισκόταν στα χέρια των Βενετών, οι οποίοι την κατείχαν από το 1386.
Επειδή οι Τούρκοι κινούνταν απειλητικά προς την Κέρκυρα, στάλθηκε στο νησί ο Στρατηγός Ιωάννης Ματθίας Σούλεμπουργκ, προκειμένου να παρακολουθεί τις στρατιωτικές κινήσεις των Τούρκων, οι οποίοι από το 1431 επιχειρούσαν, κατά καιρούς, να την καταλάβουν…

Η πολιορκία των Τούρκων, που άρχισε στις 24 Ιουνίου, έληξε τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου του 1716, με θαυματουργική επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνος, αφού, καθ’ όλη τη νύχτα της 10ης Αυγούστου, ο Άγιος, ο οποίος κατάγεται από την Κύπρο, με την παρουσία αγγελικών δυνάμεων, κατατρόπωνε τους εχθρούς. 

Το θαυμαστό αυτό σημείο της Χάρης του Θεού ανάγκασε τους Ενετούς να αναγνωρίσουν τον Άγιο ως ελευθερωτή της Κέρκυρας. Κατόπιν, με απόφαση του Βενετού Γενικού Καπιτάνου Ανδρέου Πιζάνη, καθιερώθηκε, όπως κατά την 11η Αυγούστου να γίνεται Λιτανεία του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου της Κέρκυρας.

Την 24η Ιουνίου του 1716, πραγματοποίησαν οι Τούρκοι την πρώτη τους επίθεση με επικεφαλής τον Καπουδάν Χοντζά πασά.
«Οι σκληροί ούτοι επολιόρκησαν εξαίφνης την πόλιν διά ξηράς και διά θαλάσσης.
Αφού δε ήρχισεν ο βαρβαρικός πόλεμος, με πύρ και με σίδηρον κατέθλιβον την πόλιν και τους πολίτες και μετά παρέλευσιν πεντήκοντα ημερών, εν αίς σφοδραί μάχαι είχον γίνει, οι βάρβαροι εβουλεύθησαν να συγκεντρώσωσι τάς δυνάμεις των, και να επανέλθωσιν κατά της πόλεως Κερκύρας.

Πάντες δε οι πιστοί με στεναγμούς και δάκρυα εν νυκτί και ημέρα, τον Ιεράρχην ικέτευον.
Ότε δε τα των Αγαρηνών στρατεύματα, επανήλθον προς επίθεσιν εις το ακρότειχον της πόλεως, μετ’ ολίγον πολλοί εξ αυτών κακοί κακώς ηφανίσθησαν, και διά των πρεσβειών του Ιεράρχου διεσκορπίσθησαν.

Μετά τούτο δε μεγαλυτέραν σκληρότητα και απάνθρωπον φόνον έπνεον οι βάρβαροι επαπειλούντες εναντίον της πόλεως άλλην επιδρομήν και πανάλεθρον αιχμαλωσίαν και θάνατον.
Αι δεήσεις δε και αι προσευχαί από τους πιστούς δεν έλειψαν, διά των οποίων μετά πολλής ευλαβείας, επεκαλούντο την του κοινού Πατρός προστασίαν και σκέπην διό και του σκοπού δεν απέτυχον. 

Ενώ λοιπόν οι Κερκυραίοι περιέμενον την εκ των βαρβάρων παντελή απώλειαν, φαίνεται, όρθρου βαθέος, προς τους εχθρούς ο μέγας πατήρ ημών Σπυρίδων μετά πλήθους στρατιάς ουρανίου καί επέχων εις την δεξιάν αστραπόμορφον ξίφος, εδίωκε με θυμόν αυτούς.
Τοιούτον λοιπόν παράδοξον ιδόντες οι Οθωμανοί στρατιώται, ευθύς ετράπησαν εις φυγήν, και συγκρουόμενοι μεταξύ των εφοβούντο μήπως αοράτως πληγωθώσιν.

Έφυγον λοιπόν και συνετρίβησαν από φόβον, άνευ πολέμου ή πυρός ή μαχαίρας ή άλλου τινός διώκοντος, ειμή μόνης της αοράτου δυνάμεως του σωτήρος ημών Θεού, διά των θερμοτάτων ευχών του θαυματουργού Σπυρίδωνος.
Αφού ανεχώρησαν τα πεζικά και ιππικά τάγματα, απέπλευσε και ο στόλος αυτών έτσι δε διέμενεν ελευθέρα η Κέρκυρα. Το δε πρωΐ ενώ περιέμενον οι πολίται την συνήθη μάχην, δεν είδον ουδένα, ειμή σιωπήν και ησυχίαν.

Περίεργοι λοιπόν επελθόντες εις τάς σκηνάς των εχθρών, εννόησαν το θαύμα· και σκιρτώντες μετ’ ευφροσύνης, ηγάλλοντο διά το καινόν και παράδοξον επειδή όχι μόνον τους έβλεπον τους Ισμαηλίτας φεύγοντας, αλλά και τα υπάρχοντα αύτών ελαφυραγώγησαν εκείνοι δε και ενώ έφευγον, αναφανδόν ωμολόγουν, ότι από τινα σεβάσμιον μοναχόν, δηλαδή τον Σπυρίδωνα, ός τις άνεφάνη εις τον αιθέρα με ένδοξον στόλον στρατιάς ουρανίου, ετράπησαν εις ταχυτάτην φυγήν. 
Έδραμον δε πάντες μετ’ ευλαβείας, εις τον του αγίου ναό, δοξάσαντες τον Θεόν και ευχαριστούντες τον Ιεράρχην».

 

vimaorthodoxias – 2φΑ

                                                                                         

"Δεν μ’ αρέσουν τα έργα σου "

 

Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου  -  ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ

….   Εἶναι ἐνδεὴς ὁ νοῦς μου καὶ φτωχὴ κι ἀδύναμη ἡ καρδιά μου, ἀλλὰ ἡ ψυχή μου χαίρεται καὶ παρασύρομαι στὸ νὰ γράψω, ἔστω καὶ λίγα λόγια γι᾿ Αὐτήν.
Ἡ ψυχή μου φοβᾶται νὰ τὸ ἀποτολμήσῃ, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη μὲ πιέζει νὰ μὴν κρύψω τὶς εὐεργεσίες τῆς εὐσπλαγχνίας Tης.
Ἡ Θεοτόκος δὲν παρέδωσε στὴ Γραφὴ οὔτε τὶς σκέψεις Tης οὔτε τὴν ἀγάπη Tης γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Tης οὔτε τὶς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατὶ οὔτε καὶ τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ συλλάβωμε.

Ἡ ἀγάπη Tης γιὰ τὸν Θεὸ ἦταν ἰσχυρότερη καὶ φλογερότερη ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν Χερουβεὶμ καὶ τῶν Σεραφεὶμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾿ Αὐτήν.

Παρ᾿ ὅλο ὅμως ποὺ ἡ ζωὴ τῆς Θεοτόκου σκεπαζόταν, θὰ λέγαμε, ἀπὸ τὴν ἅγια σιγή, ὁ Κύριος ὅμως φανέρωσε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πὼς ἡ Παναγία μας ἀγκαλιάζει μὲ τὴν ἀγάπη Tης ὅλο τὸν κόσμο καὶ βλέπει μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὅλους τοὺς λαοὺς τῆς γῆς καί, ὅπως καὶ ὁ Υἱὸς Tης, ἔτσι κι Ἐκείνη σπλαγχνίζεται καὶ ἐλεεῖ τοὺς πάντες.

Ὢ, καὶ νὰ γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, καὶ πόσο λυπᾶται καὶ στενοχωριέται γιὰ κείνους ποὺ δὲν μετανοοῦν!
Αὐτὸ τὸ δοκίμασα μὲ τὴν πείρα μου.

Δὲν ψεύδομαι, λέγω τὴν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πὼς γνωρίζω πνευματικὰ τὴν Ἄχραντη Παρθένο. Δὲν Τὴν εἶδα, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νὰ γνωρίσω Αὐτὴν καὶ τὴν ἀγάπη Tης γιὰ μᾶς. Χωρὶς τὴν εὐσπλαγχνία Tης ἡ ψυχὴ θὰ εἶχε χαθῆ ἀπὸ πολὺν καιρό. 

Ἐκείνη ὅμως εὐδόκησε νὰ μ᾿ ἐπισκεφθῇ καὶ νὰ μὲ νουθετήσῃ, γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτάνω.
Μοῦ εἶπε: «Δὲν μ᾿ ἀρέσει νὰ βλέπω τὰ ἔργα σου». 

Τὰ λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μὲ πραότητα καὶ συγκίνησαν τὴν ψυχή.
Πέρασαν πάνω ἀπὸ σαράντα χρόνια, μὰ ἡ ψυχή μου δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσῃ ἐκείνη τὴ γλυκειὰ φωνὴ καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ εὐχαριστήσω τὴν ἀγαθὴ καὶ σπλαγχνικὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἀληθινά, Αὐτὴ εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο τ᾿ ὄνομά Της χαροποιεῖ τὴν ψυχή. Ἀλλὰ κι ὅλος ὁ οὐρανὸς κι ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μὲ τὴν ἀγάπη Tης. 

Ἀξιοθαύμαστο κι ἀκατανόητο πράγμα. 

Ζῆ στοὺς οὐρανοὺς καὶ βλέπει ἀδιάκοπα τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ κι ἐμᾶς τοὺς φτωχοὺς κι ἀγκαλιάζει μὲ τὴν εὐσπλαγχνία Της ὅλη τὴ γῆ κι ὅλους τοὺς λαούς.   ….

nektar – 2φΑ

"Μη με φοβάστε εμένα.. "

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ  -  "ΣΚΟΡΠΙΑ ΠΟΥΛΙΑ"

Μέσα από τη θλίψη όλων των πραγμάτων
ακούω το σιγαλό τραγούδι της αιώνιας μητέρας

*
Εσύ είσαι η μεγάλη σταλαγματιά της δροσιάς κάτω από το φύλλο του λωτού
Εγώ είμαι η πιο μικρή στο απάνω μέρος του φύλλου

*
Ο καλλιτέχνης είναι ο εραστής της ζωής
γι’ αυτό είναι ο σκλάβος της, μαζί και ο αφέντης της

*
Τούτη η λαχτάρα είναι για κάτι που το αισθάνεται κάποιος στο σκοτάδι
μα δεν το βλέπει στο φως της ημέρας

*
Οι ρίζες είναι κλαδιά κάτω στη γη
Τα κλαδιά είναι ρίζες μες στον αέρα

*
Οι ανώνυμες ημέρες έχουν αφήσει το άγγιγμά τους απάνω στην καρδιά μου
σαν το μούσκλο στον κορμό του γέρικου δέντρου

*
Οι άνθρωποι πάνε μέσα στο πολυτάραχο πλήθος
για να πλήξουν την κραυγή της δικής τους σιωπής

*
Κουβαλώ στον ανθισμένο κόσμο μου
όλους τους κόσμους που δεν υπάρχουν πια

*
Το φύλλο γίνεται λουλούδι όταν αγαπά
Το λουλούδι γίνεται καρπός όταν η αγάπη του φτάνει στη λατρεία

*
Κοιτάζω τα δέντρα που σαλεύουν
και στοχάζομαι πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος

*
Η μεγάλη δύναμη του Θεού
βρίσκεται μέσα στο απαλό αεράκι που φυσάει
κι όχι μέσα στην ανεμοζάλη

*
Ο μεγάλος περιπατεί με τον μικρό χωρίς κανένα φόβο
ο μέτριος κρατιέται μακριά

*
Αγάπη, όταν έρχεσαι
κρατώντας στο χέρι σου το αναμμένο λυχνάρι της οδύνης
μπορώ να ξεχωρίσω το πρόσωπό σου
και να δω πόσο είσαι ευλογημένη από το Θεό

*
Το χαμόγελό σου ήταν τα λουλούδια από το δικό σου κήπο
τα λόγια σου ήταν το ψιθύρισμα του δικού σου δάσους
μα η καρδιά σου ήταν η γυναίκα που ξέραμε όλοι

*
Ο Θεός αγαπά τα λυχνάρια των ανθρώπων
περισσότερο από τα μεγάλα του αστέρια

*
Ότι είναι πολύ καλό
δεν έρχεται μόνο του
Στον ερχομό του το συνοδεύει το σύνολο

*
Η καρδιά μου σήμερα
νοσταλγεί να φτάσει στη μοναδική ευτυχισμένη ώρα
μέσα από τη θάλασσα των καιρών

*
Φοβισμένοι στοχασμοί, μη με φοβάστε εμένα
είμαι ποιητής

 

filoi-tis-anelixis – 2fA

                                                                                                    

"Μυστικό μήνυμα "

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ  -  ΈΝΑ ΚΑΛΑΘΙ ΜΕ ΚΑΡΠΟΥΣ

Ξυπνούσα κι έβρισκα το μήνυμά του το πρωί
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου έφερνε
γιατί δεν ξέρω να διαβάζω

Θα αφήσω τον σοφό μέσα στα βιβλία του,
δεν θα τον ρωτήσω καθόλου
μπορώ τάχα να ξέρω αν θα μπορούσε
να καταλάβει το δικό μου μήνυμα;
Θ αγγίξω το πρόσωπο μου με το γράμμα,
θα το σφίξω στην καρδιά μου
Όταν η νύχτα θα γίνει σιωπηλή
και τα’ αστέρια θα βγούνε ένα-ένα
θα το ανοίξω πάνω στα πόδια μου
και θα μείνω σιωπηλός,
τα φύλλα που μουρμουρίζουνε
θα μου το διαβάσουνε με δυνατή φωνή
το γρήγορο ποτάμι
θα μου το σιγοψιθυρίσει
τα εφτά αστέρια της γνωριμίας
θα μου το τραγουδήσουν στους ουρανούς.
Δεν κατάφερα να βρω αυτό που ψάχνω
Αυτό που θα ήθελα να μάθω δεν το καταλαβαίνω καθόλου
Μα αυτό το μήνυμα που δεν ήξερα να αποκρυπτογραφήσω
υποβάσταξε το φορτίο μου κι οι σκέψεις μου γίνανε μελωδίες.

 

hallofpeople – 2φΑ

                                                                                   

                                                                                               

          

"Εις το αψηλάφητον Όρος "

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡΙΟΥ ΦΩΤΟΣ
-  Οσίου Γέροντος Σωφρονίου 
«Λόγος εις την Μεταμόρφωσιν του Κυρίου»
["Άσκησις και θεωρία", Έσσεξ Αγγλίας 1996, (απόσπασμα)]

….   Ατελής ήτο εισέτι η όρασις των Αποστόλων επί του Θαβώρ, και εν τούτοις ήτο τοσούτον μεγάλη και γνησία η θεωρία της «υπερουσίου ευπρεπείας» και του «προαιωνίου κεκρυμμένου μυστηρίου», ώστε ούτε η όρασις του Μωϋσέως επί του Σινά, ούτε η ομοία αυτής του Ηλία επί Χωρήβ, έφθασαν το ύψος και την τελειότητα αυτής, την οποίαν παρατηρούμεν εις τους λόγους της εκκλησιαστικής ωδής:
… διαλογιζόμενος εν εαυτώ: «Δεν έχω αυτήν την τύχην». …

Όσω ημείς δεν αξιούμεθα της οράσεως της μεγαλοπρεπούς δόξης της Θεότητος, επί τοσούτον δια της πλέον πιστής εσωτερικής κινήσεως του πνεύματος ημών θα υπάρχη έλεγχος ημών αυτών.
Και εάν η ψυχή ημών είναι ανδρεία, τότε θα είπωμεν: Δια τας αδικίας μου εστερήθην του δώρου τούτου, διότι «ο πορευόμενος εν δικαιοσύνη και λαλών ευθείαν οδόν … ούτος οικήσει εν υψηλώ … και τον Βασιλέα μετά δόξης όψεται» (Ησ. λγ’ 15-18}.

Παρά ταύτα μη δότε τόπον εις την απόγνωσιν· αντιθέτως ενθαρρύνθητε και εν μετανοία πενθήσατε περί εαυτών.
Απορρίψατε τον άδικον λογισμόν, ότι τούτο είναι των εκλεκτών μόνον κλήρος, ο οποίος δύναται να φονεύση εντός ημών την αγίαν ελπίδα.
Η αλήθεια, εις την οποίαν είναι αναγκαίον να στερεωθή η καρδία ημών είναι ότι ο Κύριος ουδένα «ερχόμενον προς Αυτόν εκβάλλει έξω» και απορρίπτει (Ιωάν. στ΄ 37}.

Πάντες ημείς, άνευ εξαιρέσεως … εκλήθημεν εις την ιδίαν τελειότητα …
Ερευνήσατε μετά προσοχής όλην την ακολουθίαν της Εορτής και θα ίδητε μετά ποίας δυνάμεως η Εκκλησία προσκαλεί και πείθει πάντας προς ανάβασιν εις το αψηλάφητον Όρος της νοεράς Θεοπτίας, δεικνύουσα ούτω σαφώς ότι ουχί μόνον κατά την αρχαιότητα, ουχί μόνον εις τους Αποστόλους ηυδόκησεν ο Κύριος να φανερώση την «αυγήν» της Θεότητος Αυτού, αλλά και κατά την διάρκειαν πάντων των αιώνων, έως έτι και των ημερών ημών, δεν έπαυσε και ουδέποτε θα παύση κατά την επαγγελίαν Αυτού να εκχέη την ιδίαν εκείνην δωρεάν επί τους ακολουθήσαντας Αυτόν εξ όλης καρδίας.   ….

 

pemptousia – 2φΑ