Βίκτωρ Ουγκώ
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]
Τι ’ναι έρωτας; Όλος ο κόσμος μαζεμένος σ’ ένα ον και μόνο, ένα ον και μόνο απλωμένο σ’ όλο τον κόσμο κι ως το Θεό ακόμα· να ο έρωτας!
Έρωτας, των αγγέλων το «χαίρε» προς τ' αστέρια.
Πόσο θλιμμένη είν' η ψυχή, όταν είναι θλιμμένη από τον έρωτα!
Τι κενό μέσα μας, όταν λείπει το ον που αυτό μόνο του γεμίζει τον κόσμο!
Ω! πόσο είναι αλήθεια πως τ' αγαπημένο πλάσμα γίνεται ο θεός μας. Θα ζήλευε ο Θεός γι' αυτό χωρίς αμφιβολία, αν δεν είχε πλάσει τη δημιουργία για την ψυχή και την ψυχή για τον έρωτα, αυτός των όλων ο Πατέρας.
Πίσω απ' όλα είν' ο Θεός, μα το καθετί τον κρύβει· τα πράγματα είναι μαύρα, τα πλάσματα θαμπά· αγαπάς ένα ον και τα κάνεις διάφανα.
Μερικές σκέψεις είναι προσευχές.
Είναι στιγμές, που όποια στάση κι αν κρατεί το σώμα, η ψυχή είναι γονατισμένη.
Οι χωρισμένοι εραστές, για τ' αγαπημένο πρόσωπο που τους λείπει, ξεγελιούνται με χίλια χιμαιρικά πράγματα, πού έχουν όμως την πραγματικότητά τους. Τους εμποδίζουν να βλέπονται, δεν μπορούν ν' αλληλογραφούν· αλλά βρίσκουν χίλια μέσα μυστικής ανταπόκρισης.
Στέλνουν ο ένας στον άλλο το κελάδημα των πουλιών, το άρωμα των λουλουδιών, το γέλιο των παιδιών, το φως του ήλιου, το στεναγμό του ανέμου, τις αχτίνες των άστρων, τη δημιουργία.
Και γιατί όχι;
Όλα τα πράγματα του Θεού έγιναν για να υπηρετούν τον έρωτα.
Ο έρωτας είναι παντοδύναμος και γεμίζει τη φύση ολόκληρη με τα μηνύματά του.
Ω άνοιξη, είσαι ένα ερωτικό γράμμα που γράφω σ' εκείνη.
Το μέλλον ανήκει περσότερο στις καρδιές παρά στα πνεύματα.
Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να γεμίσει ολόκληρη την αιωνιότητα.
Στο άπειρο χρειάζεται το ανεξάντλητο.
Ω! αγάπη! λατρείες! ηδονή δυο πνευμάτων που συνεννοούνται, δυο καρδιών που αλληλοδένονται, δυο βλεμμάτων που διαπερνά το ένα τ' άλλο. Θα ’ρθετε, λοιπόν, και σε μένα, ευτυχίες;
Μοναχικοί περίπατοι με την αγαπημένη, ημέρες ευλογημένες και φεγγοβόλες!
Κάποτε μου φάνηκε πως από καιρό σε καιρό, ώρες από τη ζωή των αγγέλων ξεκόβουν κ' έρχονται εδώ κάτω να περάσουν στη μοίρα των ανθρώπων.
π.Ζ – 2φΑ
